ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι «ανησυχούντες» και το «Survivor»

Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Εντάξει. Το ‘χω πιάσει το νόημα. Την κεντρική ιδέα. Κι ας μην ανήκω στους φανατικούς, κι ας μην μπορώ ακόμα, ν’ αντιστοιχίσω όνομα με πρόσωπο παίχτη. Μόνο μερικούς. Σπαλιάρας για παράδειγμα. Για εκείνο το βλέμμα του το καλοκάγαθα καλόκαρδο ως αντίδραση σε μια πλάκα. Χρανιώτης. Ακριβώς για την σπιρτάδα της ιδέας του στην ίδια πλάκα. Ελισάβετ. Γιατί τα μάτια της αρέσουν στον Κώστα. «Μια όμορφη με παιδί». Γιατί άρεσε στον Γιάννη… Να μην τα πολυλογώ. Κάπως έτσι.

Ωστόσο, αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι, ότι πιο πολύ από το Survivor με διασκεδάζουν οι ανησυχούντες για  τις επιπτώσεις του Survivor στην κοινωνία «και δη στα νέα παιδιά», όπως υπερτονίζουν.  

Πεθαίνω για κάτι τέτοιες αναλύσεις. Βαθυστόχαστες, μπορεί με πίπα στο στόμα και βαθιά ρουφηξιά πριν από τη γνωμάτευση του κακού… Χρίζει ψυχανάλυσης γιατί έχω συνδέσει τους μεγαλοσχήμονες με πίπα στο στόμα… Από δηθενκουλτουριάρηδες μέχρι καθαρόσαχλες, τύπου Νικολόπουλος. Διαβάζοντας τις αναλύσεις τους ή ακούγοντάς τους να τις καταθέτουν, θυμάμαι… Ακούστε, τι θυμάμαι.

Η δική μου γενιά μορφωνόταν να χρησιμοποιεί δημοτική και καθαρεύουσα. Πέραν της  διδασκαλίας των Αρχαίων και των Λατινικών. Ετσι είχαμε μια μαγευτικά βοηθητική γέφυρα να διαβάσουμε, για παράδειγμα Παπαδιαμάντη και Καβάφη. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Επίσης γράφαμε, χρησιμοποιώντας οξεία αλλά και περισπωμένη. Ψιλή αλλά και δασεία. Μπορώ και τώρα ακόμα, να σας πω σαν ποίημα, ποιες λέξεις από «Ε» έπαιρναν δασεία. Αλλά κι αυτό είναι άλλο θέμα.  

Η ουσία είναι, ότι εντρυφούσαμε σε όλον τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας. Δεν ήταν δηλαδή, για να μας φοβάσαι σ΄ αυτά τα θέματα. (Από άλλα την πατήσαμε).

Παραλλήλως λοιπόν με τον Λουντέμη -με το εμβληματικό για τη γενιά μας «Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα»-, τα ποιήματα του Βάρναλη, του Κωστή Παλαμά και δεν ξέρω πόσων άλλων, διαβάζαμε και Μίκυ Μάους. Αγαπούσαμε τον Μίκυ, τον Γκούφη, τον Σκρουτζ, τα παπάκια Χιούι – Λιούι – Ντιούι κ.λπ. σαν να ήταν δικοί μας άνθρωποι. Σε εκείνα λοιπόν τα τόσο δα περιοδικά-βιβλιαράκια, καταγράφονταν οι διάλογοι με τη «Μικυμαουική» γλώσσα. Ήτοι, αν χτυπούσε κάποιος έγραφε «Γκουπ», αν έκλαιγε έγραφε «σνιφ σνιφ», αν τραυματιζόταν «άουτς» και κάτι τέτοια.

Ε, λοιπόν! Ακόμα και τότε υπήρχαν ανησυχούντες και μάλιστα βαριά ανησυχούντες, για το ότι η κοινωνία «και δη η νέα γενιά» μπορεί να έχανε τον πλούτο της γλώσσας και να αντέγραφε «συμπεριφορές» από τα Μίκυ Μάους. «Ελλοχεύει κίνδυνος να μιλάμε εν τω μέλλοντι, χρησιμοποιώντας γκουπ! Σνιφ! Για την έκφραση των συναισθημάτων μας». (Δεν είναι βέβαια μακριά, τώρα που το σκέφτομαι, από τις μαλακίες που στέλνει ο ένας στον άλλον με το κινητό αλλά όχι! Δεν ξεκινάει από τα Μίκυ Μάους το δράμα. Μην το χοντραίνουμε τόσο!).

Εν κατακλείδι:

  Από τα κάθε είδους Survivor, δεν ελλοχεύει κανένας κίνδυνος να πάθει κάποιος οτιδήποτε. Οπως δεν έπαθε από τον «Αγνωστο Πόλεμο» ή το «Big Brother» ή δεν ξέρω τι άλλο που έκανε ρεκόρ τηλεθέασης.  

Εξάλλου, δείτε το ζωντανό παράδειγμα, στο πρόσωπο του πολιτικού μας άνδρα Νικολόπουλου, που ηγείται των «ανησυχούντων». Ο,τι ήταν να τον βρει, τον βρήκε πριν από την (μερική) έκθεσή του στο «Survivor».  

Αλλά κι εμείς οι λοιποί… Ο,τι ήταν να πάθουμε, το πάθαμε πολλά πολλά χρόνια μετά, την έκθεσή μας στα Μίκυ Μάους. Γκουπ! Και πολύ ΣΝΙΦ!

ΥΓ. Ετοιμη για ολοκληρωτικό πόλεμο, δήλωσε η Βόρεια Κορέα. ΓΚΟΥΠ! Χοντρό ΓΚΟΥΠ! Ζωντανή μετάδοση δολοφονίας μέσω facebook. Πάμε καλά; ΣΝΙΦ!

ΥΓ2 Παρέδωσα το κείμενο πριν αρκετές μέρες. Τόσες όσες χρειάστηκαν για να γνωρίζω πια τους παίκτες έναν έναν! Γραψε ακομα έναν τηλεθεατή!