ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο εδώ και η εκεί (αληθινή ιστορία)

Απο την Maria Dawkinson

Ο εδώ:

Μπήκε στη σχολή μετά από εξουθενωτικό διάβασμα επί σειρά ετών. Τους τελευταίους μήνες είχε χάσει το χρώμα του και είχε κάνει τη νύχτα μέρα, του είχε κοπεί η όρεξη, είχε νεύρα συνέχεια, του έφταιγαν τα πάντα και οι πάντες. Τρόμαζαν οι δικοί του να τον κάνουν καλά. Περπατούσαν στις μύτες των ποδιών, για να μην τον ενοχλούν στο διάβασμα. Σύνδρομο στέρησης εφηβικής ανεμελιάς είχε πάθει, αλλά όλοι έλεγαν ότι μετά τις εξετάσεις θα περάσει αυτή η κόλαση, θα μπει στο Πολυτεχνείο -πρώτα ο Θεός - και θα συνέλθει. Και μπήκε. 

 Είχε δηλώσει ναυπηγός γιατί από μικρός τρελαινόταν για τα πλοία και ήταν πολύ δυνατός στα θετικά μαθήματα, αλλά μπήκε στους πολιτικούς μηχανικούς. Καλή σχολή κι αυτή βέβαια, αλλά αντί για τη θάλασσα να χτίζει στη στεριά, τέτοιες εποχές κιόλας; 

Τέλος πάντων. Μπήκε Πολυτεχνείο, ας μην γκρινιάζει.

 

Τη πρώτη χρονιά το έριξε στο σορολόπ από φυσιολογική αντίδραση στα βασανιστήρια των προηγούμενων. Τώρα που επανήλθαν κι οι αιώνιοι φοιτητές, δε νιώθει και καμιά πρεμούρα να τελειώσει. Τι να κάνει σε τέτοια αγορά άνεργος, εξάλλου. Έχει κάνει παρέες στα Εξάρχεια. Χαβαλές η φοιτητική ζωή. Συγκεντρώσεις με παρέες από τη σχολή σε φοιτητικά στέκια. Γράφτηκε και στην Ανταρσύα, γιατί είναι κι οι κολλητοί του κι ας έχουν όλοι iphone. Τα πολιτικά είναι αυτά που κάνουν φίλους και εχθρούς στους κύκλους τώρα. Έχει πλάκα που πολλοί αντιεξουσιαστές στη σχολή είναι βπ. Δύο μάλιστα, από το ίδιο ιδιωτικό σχολείο που πήγε κι εκείνος.

 

Γενικά, η ζωή είναι ωραία στα αμέτρητα στέκια του κέντρου. Όλοι καπνίζουν, όλοι φτιάχνονται, όλοι μιλάνε ατέλειωτα για την ανάγκη πάταξης της εξουσίας και του κατεστημένου, καθ’ οδόν να το εξυπηρετήσουν με τη σειρά τους. Ο καιρός περνάει με καμιά κατάληψη, καμιά πορεία όπου θα συναντήσεις και καμιά γκόμενα από τη Νομική, γνώρισαν και κάποιους του σκληρού πυρήνα που κάνουν φασαρίες και τα βάζουν με το κατεστημένο, κανένα σύνθημα κανένα tagging σε τοίχο, τα γνωστά.  

Τρίτη χρονιά έφτασε και χρωστάει τα μαθήματα της κεφαλής του, γιατί α) δεν κόβει φλέβες για το αντικείμενο β) περνάει καλά χαλαρά γ) μπορεί. Ο μπαμπάς και η μαμά να είναι καλά που χαρτζιλικώνουν και δεν έχει να πληρώνει νοίκι. 

Προχθές κάτι συμφοιτητές του απείλησαν έναν καθηγητή, από τους λίγους δεξιούς, φιλελές, που τόλμησε να μιλήσει για την κατάργηση του ασύλου. Σήμερα θα πάνε να μπουκάρουν σε μια διάλεξη φιλοευρωπαϊστών στο Πάντειο. Και να τους πιάσουν, θα τους αφήσουν ελεύθερους σε λίγες ώρες. Έχουν πλάτες.

Η εκεί:

Η οικογένειά της μετανάστευσε όταν πήγαινε στην πρώτη λυκείου. Φρίκαρε για τρεις μήνες. Κόκαλο. Ευτυχώς ήταν καλοκαίρι και δεν έχασε τάξη. Αφού ξεπέρασε το σοκ της καθολικής αλλαγής, και  κατάφερε να πάρει απολυτήριο με σχετικά καλούς βαθμούς και έγραψε πολύ έντονη παρουσία σε εξωσχολικές δραστηριότητες με κοινωνικό πρόσημο, ειδικά με μειονότητες, ίσως γιατί πλέον ανήκε σε μία.

 

Είχε πάρει μέρος σε προγράμματα σίτισης μεταναστών, καθαρισμού υποβιβασμένων περιοχών, είχε ακόμα και φτιάξει μια συμβουλευτική ιστοσελίδα με forum για την online ψυχολογική υποστήριξη εφήβων μεταναστών, με προβλήματα ενσωμάτωσης. Όλα αυτά μετράνε ακόμα περισσότερο και από τους βαθμούς για να μπει κάποιος στο πανεπιστήμιο στη χώρα τούτη, και το είχε καταλάβει καλά. Και μπήκε. Στο μεγαλύτερο και καλύτερο πανεπιστήμιο που έκανε αίτηση, αλλά τελικά διάλεξε ένα μικρότερο, της περιοχής της, γιατί είχε πολύ καλή φήμη και γιατί το άλλο ήταν στην μεγαλούπολη που είναι πανάκριβη και έχει μπροστά της και μεταπτυχιακά. Δεν ήξερε τι ακριβώς ήθελε να σπουδάσει, αλλά ήλπιζε ότι θα το βρει στην πορεία.

 

Στην αρχή πήρε πολλά μαθήματα γενικής επιμόρφωσης, για να βολιδοσκοπήσει. Διάβαζε πολύ, αλλά ήταν ενδιαφέροντα όλα όσα είχε επιλέξει. ταυτόχρονα εργαζόταν (στην καφετέρια της σχολή της), όπως κάνουν όλοι οι άλλοι στην ηλικία της. Τώρα βρήκε μια δουλειά πιο κοντά στο σπίτι. Με τις οικονομίες της πήρε ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, για να πηγαινοέρχεται σχολή ανεξάρτητη από δρομολόγια λεωφορείων.  Στη χώρα που ήρθε όλα τα παιδιά δουλεύουν. Είναι κουραστικό και χρονοβόρο να σπουδάζεις και να εργάζεσαι, αλλά βρίσκεις ώρα και για διασκέδαση. Της αρέσουν οι συναυλίες Ντεθ Μέταλ. Έλα Παναγία μου, αλλά περί ορέξεως… Αν τη δεις, μια σταλιά και ντροπαλή δε σου γεμίζει το μάτι για τέτοιες αγριάδες.

 

Η σχολή πήγαινε αρκετά καλά μέχρι το τέλος του δεύτερου έτους, ώσπου πήρε εκείνο το ένα μάθημα με τον συγκεκριμένο καθηγητή, που την ενέπνευσε, σα να τη χτύπησε η θεία φώτιση. Και τρελάθηκε. Και πήρε 4.00 (10 δηλαδή) σε όλα τα γραπτά και τα προφορικά. Και εκείνος τότε, της ζήτησε να λάβει μέρος σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Κι εκείνη ξε-τρελάθηκε και κατάλαβε σε τι ακριβώς θέλει να πάρει πτυχίο και τι θα γεμίσει τη ζωή της. Γνωστική νευροψυχολογία, λέει. Ξαναέλα Παναγιά μου. Σήμερα πήγε κι αγόρασε ένα ταγιέρ (μόνο τζιν φοράει) για να πάει να παρουσιάσει τα αποτελέσματα της έρευνάς τους σε ένα άλλο πανεπιστήμιο τρεις ώρες μακριά, γιατί καθ’ οδόν για τα αναμενόμενα αποτελέσματα έπεσαν τυχαία σε κάτι δεδομένα που είναι πρωτοεμφανιζόμενα και έχουν όλοι ενθουσιαστεί. Το Σαββατοκύριακο θα πάει να το γιορτάσει σε μια συναυλία στη μεγάλη πόλη, όπου παίζει ένα πολύ γνωστό γκρουπ του είδους που της αρέσει, με ένα όνομα να ξερνάς. Είπαμε, ο καθένας με το κουσούρι του.

Ο «εδώ» και η «εκεί» ζούνε σε διαφορετικές χώρες, αλλά στο σχολείο κάθονταν στο ίδιο θρανίο από την πρώτη δημοτικού. 

Ο «εδώ» ήταν καλύτερος μαθητής και η «εκεί» τον θαύμαζε για την εξυπνάδα του. 

Τώρα της τη σπάει και τσακώνονται, γιατί δεν  καταλαβαίνει τα «κολλήματά» του, αλλά τον αγαπάει πάντα. Μιλάνε στο skype κάθε εβδομάδα ανελλιπώς. Πάνε συνήθως διακοπές το καλοκαίρι μαζί για μια εβδομάδα, αλλά φέτος εκείνη δε θα γυρίσει γιατί θα κάνει έρευνα και θα δουλεύει συνέχεια. Ούτε εκείνος θα πάει όμως στα νησιά, γιατί δεν έχει λεφτά, ούτε δουλειά και ντρέπεται να ζητάει και για τις διακοπές από τον μπαμπά.