Πρέπει να παραμεριστεί κάθε ιδέα πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ

Ο Τούρκος της Σαπουνόπερας και ο Τούρκος στα Κυπριακά κατεχόμενα: Ποιος είναι ο αντιπροσωπευτικός τύπος αυτού του γένους;". 

Με τον τίτλο αυτό κυκλοφορεί ήδη στο Διαδίκτυο το κείμενο του ακαδημαϊκού Βασιλείου Μαρκεζίνη, με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογαν για το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά. Δηλώσεις που μπορεί να εξέπληξαν κάποιους, αλλά είχαν προβλεφτεί εδώ και καιρό...

"Η επίθεση του κ. Ερντογάν είχε δύο στόχους: την Κύπρο και έμμεσα βέβαια την Ελλάδα, για την οποία σύντομα θα μας κοινοποιήσει τους όρους που "διαπραγματεύθηκε" με την Ελληνική Κυβέρνηση. Ο δεύτερος στόχος είναι η Ευρώπη, στην οποία θέλει να προσχωρήσει για να καλύψει όσο μπορεί τον "ανατολισμό" του".

Και τις δύο κινήσεις είχε προβλέψει και καταδικάσει ο ακαδημαϊκός κ. Μαρκεζίνης στο βιβλίο του "Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα".

"Δεν υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Κύπρος!... Στον βορρά υπάρχει το τουρκικό κράτος και στον νότο εκείνοι. Υπάρχει μία Κύπρος που έχει χωριστεί στα δύο", [...η μόνη λύση που γίνεται αποδεκτή από την Αγκυρα είναι μία] "ομοσπονδιακή δομή ισότιμων πλευρών βασισμένη στην αρχή των δύο ιδρυτικών κρατών".

"Θα είμαι πρωθυπουργός για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Για μένα δεν υπάρχει πλέον θέμα Μόρφου. Δεν προσεγγίζω το θέμα όπως το Σχέδιο Ανάν. Η Μόρφου ανήκει στη Βόρεια Κύπρο. Δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή κίνηση και στο Ριζοκάρπασο". Αυτά δήλωνε ο Ταγίπ Ερντογαν.

Κύρια... συνέπεια της πολιτικής που προτείνω είναι ο παραμερισμός -για το εγγύς μέλλον, τουλάχιστον- κάθε ιδέας πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Για πολλούς, η συγκεκριμένη άποψη μπορεί να μοιάζει ανορθόδοξη, πολύ δε περισσότερο (θα ισχυρίζονταν μερικοί) καθώς αντιβαίνει στο γεγονός ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας αποτελεί την αποδεκτή πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων επί μία περίοδο ένδεκα περίπου χρόνων.

Το πραγματικό, λοιπόν, ερώτημα που πρέπει να τεθεί και να απαντηθεί δεν είναι πλέον πόσοι ή ποιοι υπεστήριξαν αυτήν την πολιτική κάποτε ή τι ακριβώς απέδωσε στο παρελθόν, αλλά  

(α) το κατά πόσον αυτή η πολιτική συνεχίζει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ελλάδας και των Ευρωπαίων εταίρων της σήμερα, καθώς και 

(β) το κατά πόσον η Τουρκία έχει ανταποδώσει καθ' οιονδήποτε δίκαιο τρόπο τις δικές μας προσπάθειες να ακολουθήσουμε μια εποικοδομητική πολιτική απέναντί της.

Σε αυτόν το προβληματισμό η απάντηση πρέπει να είναι κυνικά τίμια. Ο Παναγιώτης Κονδύλης σε ένα κείμενο που αξίζει να περιγραφεί ως κλασικό και για τη λογική του και για το απέριττο ύφος του, αλλά και γιατί (δυστυχώς) δικαιώθηκε εν πολλοίς με το πέρασμα του χρόνου, έγραψε στο Επίμετρο της Θεωρίας του Πολέμου: "...το σημερινό δίλημμα [που αντιμετωπίζει η Ελλάδα] είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη [με τη σημερινή Τουρκία] σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή".

Είμαι, συνεπώς, της άποψης ότι, σε έναν κόσμο που έχει μεταβληθεί άρδην κατά την τελευταία περίπου δεκαπενταετία και για να αποφευχθεί το ανωτέρω φρικτό δίλημμα, η κατ' ουσίαν τυφλή ελληνική υποστήριξη της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. δεν είναι πλέον ούτε ορθή ούτε και λογική ούτε προς το συμφέρον μας.

Εάν ποτέ η χώρα αυτή εντασσόταν στην Ε.Ε. ως πλήρες μέλος, η παρουσία της θα προκαλούσε μια σειρά από νέα και ανεπιθύμητα προβλήματα, τα οποία η Ευρώπη καθόλου δεν χρειάζεται.

Με δυο λόγια: η ιδέα μιας ασταμάτητης Τουρκίας αρχίζει να φαίνεται λιγότερο πειστική.Από εμάς, λοιπόν, εξαρτάται να βγούμε από το σύμπλεγμα κατωτερότητος και υποταγής στην Αμερική και να αρχίσουμε να καθιερώνουμε τη δική μας γεωπολιτική προσωπικότητα. Και η οικονομική κρίση μας, καίτοι αναμφίβολα δεν μας βοηθά, δεν είναι αυτό που μας φρενάρει.

Το υποστηρίζω αυτό με έμφαση γιατί η τουρκική επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα, τόσο ποσοτικά όσο όμως και ποιοτικά, έχει αυξηθεί από τότε που η χώρα μου έτεινε κλάδο ελαίας προς την Τουρκία, στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Συγκεκριμένα, η τουρκική συμπεριφορά, ιδίως το καλοκαίρι του 2009, απεδείχθη άκρως θρασεία, σίγουρα γιατί ενθαρρύνθηκε από την παθητικότητα που διέκρινε την ελληνική κυβέρνηση εκείνης της περιόδου που, την εποχή εκείνη, έφθασε να κάνει ακόμη και αλλαγές στην ανώτερη ηγεσία στο στράτευμα για να μετριάσει τη γνώμη που επικρατούσε σε μερικούς κύκλους ότι εμείς κρατούσαμε επιθετική στάση!

Ερωτώ, λοιπόν, αν η όποια εισήγηση έγινε τότε εμπεριείχε την εκτίμηση, η οποία τυγχάνει να είναι και η δική μου, ότι το πρόβλημα της Κύπρου έχει μεταλλαχθεί σοβαρά από την εποχή που ο κ. Νταβούτογλου παρουσίασε τη δική του, νέα, αξιολόγηση της γεωπολιτικής σημασίας της νήσου.

Πράγματι, τόσο από το βιβλίο του κ. Νταβούτογλου όσο και από την εμπειρία σημαινόντων Κυπρίων που έχουν μετάσχει στις διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει κάθε ανεξάρτητος μελετητής είναι ότι ο πλήρης έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου αποτελεί πλέον τον στρατηγικό στόχο της Τουρκίας.

...Εν όψει των ανωτέρω, έχω άδικο να επιμένω ότι η παρούσα μανία να παραδώσουμε, υπό την αφόρητη πίεση των Αμερικανών, Αγγλων, του κ. Μπαν Κι Μουν και των εν Ελλάδι "ακαδημαϊκών βοηθών" τους -γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται-, την Κύπρο στους Τούρκους υπό κάποια μορφή σχεδίου τύπου Ανάν, θα αποβεί ατυχής, αν όχι προδοτική, λύση για όλους, πλην των Τούρκων;

Και υπενθυμίζω τι διδάσκει η ιστορία. Τέτοιου είδους "λύσεις" κηλιδώνουν τη φήμη αυτών που τις λαμβάνουν για πάντα. Ετσι, ούτε ο "μέγας" Καραμανλής, ο επονομαζόμενος "Εθνάρχης", μπόρεσε να αποφύγει αυτό το στίγμα εξαιτίας της περιβόητης Συνθήκης της Ζυρίχης, την οποία υπέγραψε υπό την πίεση των... Αγγλων, και στη Βουλή, μάλιστα, περιέγραψε ως την "ευτυχέστερη στιγμή της ζωής του"!

Ποιος Ελληνας ή Κύπριος πολιτικός επιθυμεί τέτοιον τίτλο;

Η βασική μου ανησυχία για τη σημερινή πολιτική μας ως προς το μέλλον της Τουρκίας στην Ευρώπη αφορά το γεγονός ότι η επιθυμία της Τουρκίας να γίνει πλήρες μέλος της Ε.Ε. δεν συνάδει με το συμφέρον της Ευρώπης να προβεί κατ' αρχάς σε μια εις βάθος ανάπτυξη της Ενωσης, προκειμένου να αναχαιτίσει, προσωρινά τουλάχιστον, και να εξορθολογίσει τη βεβιασμένη και ανεξέταστη διεύρυνσή της.

Τρύπα να 'ναι κι ό,τι να 'ναι.

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

...Ξέχασα να ευχηθώ στη... Δημοκρατία που προχθές είχε κάτι περίπου σαν γενέθλια.Να ζήσει, να τα χιλιάσει και να τη χαίρονται αυτοί που την προσάρμοσαν στην αισθητική και στο ήθος τους. Με ό,τι χειρότερο κυκλοφορεί από έμψυχο υλικό, θαυμαστές γενικά της εξουσίας και ό,τι συνεπάγεται.

Με συνήθη ψυχολογία αγράμματου βαθμοφόρου του ένδοξου στρατού, που λίγο-πολύ όσοι υπηρετήσαμε κανονικά ζήσαμε στο πετσί μας. Αλήθεια, είμαι περίεργος τι απόγιναν εκείνες οι σιχαμένες «παλιοσειρές» που έσπαζαν δόντια από βρωμερές τσατσάρες ώσπου να απολυθούν για να αναλάβουν δημιουργικό ρόλο στην ελληνική κοινωνία. Ελπίζω να έχουν σαπίσει από καιρό, γιατί στο μεταξύ πέρασαν αρκετά χρόνια. Τέλος πάντων...

Ο Ιούλιος απέρχεται αύριο μέσα σε πλήρη αποδιοργάνωση και τουριστική περιέργεια. Κάποιοι απελπισμένοι κρυόκωλοι τουρίστες τάχα μου κάνουν πως θαυμάζουν «αυτά που έχουμε και ΔΕΝ εκτιμάμε», κάποιοι μάς παρατηρούν ως ζώα άξια παρατήρησης, κάποιοι αρκούνται στο καρπούζι και στην πατροπαράδοτη φιλοξενία της λιγούρας. Κάποιοι άλλοι απλά φωτογραφίζουν τα κρέατά τους με φόντο παπάδες και ξωκλήσια. Ή με τη θάλασσα που σεργιανά το ρίγος της αδιάφορη για τους νταβατζήδες που την πλασάρουν σαν τουριστικό σόου στα πατατοφάγα στίφη της βορινής ζώνης. 

Ο Ελλην, στιβαρός και κοιλαράς στο στοιχείο του. Μάγκας και πιστός στα συσκευασμένα, κατόπιν επεξεργασίας, ιδανικά μας. Κλέβει, ψευτοπηδά και εξοργίζεται με το... άδικο. Σταυροκοπιέται από πεποίθηση ότι ψηλά στον ουρανό έχει προστάτη. Και η ζωή συνεχίζεται όπως την ξέρουμε με καλλιτεχνήματα, αναστεναγμούς και μικρές φοβίες, που σ' ένα μήνα, στο έμπα του Σεπτέμβρη θα θεριέψουν σαν τέρας απ' τον «Χάρι Πότερ».

Τουλάχιστον η Δημοκρατία οσμίστηκε κάπως τα γενέθλιά της κι έτσι όλοι οι παρατρεχάμενοι του δράματος συνεχάρησαν τον κύριο Παπούλια και του ευχήθηκαν «καλή ψυχή και του χρόνου». Μακροπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα κι ο Θεός να βάλει το κουλό χέρι του. Η φαντασία μας οργιάζει, αλλά ακόμη είναι καλοκαίρι για να μισήσουμε τις ευρωπαϊκές φιλεύσπλαχνες αύρες. Για την ώρα, παραμένουμε προσηλωμένοι στα αγωνιστικά ιδεώδη και στην κατακίτρινη οργή των ταξί χωρίς το θανατερό χαμόγελο του Μάο. Φυσικά στο Σύνταγμα τα ξέφτια της αγανάκτησης απέκτησαν, όπως ήταν αναμενόμενο, χαρακτήρα χίπικο. Με τη διαφορά ότι θυμίζουν τους χίπις όταν είχε κοπάσει η μόδα τους και απέμεινε μόνον το γραφικό αλάτι στα σώματά τους εκεί στα συναρπαστικά Μάταλα.

Το γιαούρτι παραμένει στη μόδα. Λιπαρό ή ελαφρότερο, πάντα θα αποτελεί πρόκληση. Ομως ο Αύγουστος μεθαύριο συνιστά με μισόκλειστα βλέφαρα ψυχραιμία, ώσπου το φεγγάρι να γίνει αυγουστιάτικο και να τιμηθεί κατά το έθιμο με σύμπασες τις εκδοχές τού «χάρτινο το φεγγαράκι... ψεύτικη η ακρογιαλιά».

Μετά κι ενώ η Θεοτόκος θα οδεύει προς την Κοίμηση, θα ξυπνήσουν τα πάθη, καθότι οι διαχειριστές των πολυκατοικιών θα έχουν επιστρέψει απ' τις κατά φαντασίαν διακοπές. Μεγάλη γιορτή ο θαυματοφόρος Δεκαπενταύγουστος. Κάποιοι υποστηρίζουν πως φέτος τα θαύματα ήδη άρχισαν από τις 21 Ιουλίου στις μαγικές Βρυξέλλες. Κάποιοι άλλοι λένε ότι η μάνα Ελλάς φόρεσε σιδερένια βατραχοπέδιλα διά παντός. Κάποιοι άλλοι θέλουν εκλογές πριν τον Αϊ-Δημήτρη για να αναδειχτεί η γεύση από το κοκτέιλ Σαμαρά-Αβραμόπουλου και κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να απορούν πού έμαθε τόσο καλή άλγεβρα ο κύριος Βενιζέλος.

Ο γράφων δεν απορεί για τίποτα. Γνωρίζει πως τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης κι ότι η επίγεια κόλαση μπορεί να έχει και την πλάκα της (...)

Κι ενώ ο πρωθυπουργός πιστεύει ακράδαντα πως «ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ του ελληνικού λαού δεν πήγαν χαμένες» και ο κ. Βενιζέλος κατάλαβε ότι μπήκε ΠΑΤΟΣ στο βαρέλι της οικονομίας, συνεχίζω να είμαι θαυμαστής των αδάμαστων ερωτικών επιδόσεων του αγαπητού Στρος-Καν. Χωρίς διακρίσεις, ρατσισμό και μικροαστικά απόβλητα. Τρύπα να 'ναι κι ό,τι να 'ναι. Μάλιστα κυκλοφόρησε η φήμη πως ο πηδήκουλας Ντομινίκ δέχτηκε να διαφημίσει το «Μπλακ εντ Ντέκερ» τους προσεχείς μήνες αφιλοκερδώς (...)

Η οργή των δικαίων

Του Θαναση Δριτσα

Καρδιολόγου στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο

Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι όλες οι διεφθαρμένες και αποτυχημένες εξουσίες χάνουν απόλυτα την αίσθηση της επικοινωνίας με τον μέσο πολίτη και συμπεριφέρονται σαν Αντουανέτες που ρωτάνε έκπληκτες: μα γιατί φωνάζει ο λαός, θέλει μήπως ψωμί; Δώστε του επιτέλους παντεσπάνι! 

Ετσι και η τρέχουσα κυβέρνηση δεν μοιάζει να αντιλαμβάνεται τα βαθύτερα αίτια της κλιμακούμενης βίας εναντίον πολιτικών και οργανώνει συσκέψεις επί συσκέψεων, προκειμένου να μεθοδευθεί η καλύτερη προστασία των πολιτικών ανδρών. Η επιστήμη της ψυχολογίας προσφέρει μια σαφέστατη εξήγηση σε περιπτώσεις που τα παιδιά ασκούν βία εναντίον των γονιών τους και τότε οι γονείς, έκπληκτοι και πικραμένοι, απευθύνονται στους ψυχολόγους προκειμένου να μάθουν το γιατί: Για να ασκήσουν τα παιδιά βία εναντίον του γονιού έχει σίγουρα ασκήσει προηγουμένως έμμεση ή άμεση βία ο γονιός εναντίον του παιδιού. Τα παιδιά έχουν σχεδόν πάντα δίκιο και αυτό που εκδηλώνουν ως βία στην ουσία αντιπροσωπεύει την οργή του δικαίου. Ακριβώς το ανάλογο συμβαίνει σήμερα στα ευρύτερα εθνικά και πολιτικά μας δρώμενα.

Το κράτος ασκεί βία εναντίον του πολίτη όταν αυξάνει τη φορολογία, αλλά εισπράττει μόνο φόρους από τα «καλά παιδιά» (μισθωτούς, συνταξιούχους και έντιμους φορολογούμενους) που τα ξεζουμίζει με κάθε δυνατό τρόπο, ενώ δεν μπορεί να εισπράξει από τα «κακά παιδιά», που φοροδιαφεύγουν συστηματικά. Και αυτό συμβαίνει, όχι επειδή δεν έχει τον τρόπο να τα πιάσει, αλλά επειδή ανάμεσα στα «κακά παιδιά» ανήκουν πάρα πολλά δικά του παιδιά, όλα τα «κακά παιδιά» που είναι κομματικοί του εκπρόσωποι ή πελάτες ψηφοφόροι. Επίσης, το κράτος-Αγάς ασκεί έμμεση βία όταν αναγκάζει τον πολίτη-Ραγιά να καταβάλλει τον κεφαλικό φόρο χωρίς όμως να ανταποδίδει κάποια σοβαρή παροχή υπηρεσίας, βλ. ασφάλεια, παιδεία, εργασία, υγεία. Για ό,τι χρειαστεί ο Ραγιάς πληρώνει πάλι από την τσέπη του, αφού ο κεφαλικός φόρος χρησιμοποιείται για να καλύψει αποκλειστικά τα προσωπικά έξοδα του Αγά. 

Ολος ο μεταπολιτευτικός λαϊκισμός συνιστά σαφώς μορφή βίας εναντίον του έντιμου, του άριστου, του εργατικού, του νομοταγούς πολίτη. Βία εναντίον κάθε μορφής αγαθού άσκησε η απολυταρχία των μετριοτήτων του ψευδο-σοσιαλισμού, που θεώρησε «μαγκιά» την κλοπή, την ασυνέπεια, τη φοροδιαφυγή και την ευρύτερα παράνομη συμπεριφορά (όπως παλικαριά θεωρήθηκε κάποτε στην ορεινή Κρήτη η ζωοκλοπή).

Η βία είναι απόλυτα καταδικαστέα όταν νομιμοποιείται και συνήθως νομιμοποιείται από το απόλυτο κράτος όταν εκείνο προστατεύει τα συμφέροντά του ή στο πλαίσιο κάποιου φιλοσοφικού ολοκληρωτισμού, επισημαίνει στα γραπτά του ο φιλόσοφος Αλμπέρ Καμί (1913-1960), ο οποίος έχει αποδειχθεί προφήτης της σημερινής ευρωπαϊκής κρίσης. Ομως, σύμφωνα με τον Καμί, υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις εκδήλωσης βίας που τότε γίνεται αναπόφευκτη και παράλληλα αναιτιολόγητη (π.χ. σε περιπτώσεις βίαιης καταπάτησης ανθρώπινων δικαιωμάτων ή αντίστασης σε τυραννίες).

Ευτυχώς το τέρας του λαϊκισμού πεθαίνει στη χώρα μας, αλλά, ως γνωστόν, κάθε θηρίο που ξεψυχάει προσπαθεί φθονερά να καταστρέψει τα πάντα γύρω του σε μια ύστατη προσπάθεια να παρασύρει τα έργα του του στη σιωπή του τάφου. Δυστυχώς, η τρέχουσα (και μάλλον η πλέον εκφυλισμένη) μορφή λαϊκίστικης ηγεσίας, παρά τις διδαχές της ψυχολογίας και την ιστορική εμπειρία, με τις ενέργειές της κλιμακώνει σταδιακά την οργή των δικαίων. Η ηγεσία προφασίζεται ότι δουλεύει για το καλό του λαού, αλλά δεν μαθαίνει από τη λαϊκή σοφία που λέει: να φοβάσαι την οργή του δίκαιου.

Ο επόμενος τριακονταετής πόλεμος θα είναι για την ενέργεια και είναι κοντά!

Toυ ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ

Το σύγχρονο διεθνές σύστημα των εθνικών κρατών διαμορφώθηκε με τη Συνθήκη της Βεστφαλίας, το 1648, ύστερα από τριάντα χρόνια πολυαίμακτων πολέμων. Αν όμως επαναληφθεί ένας τέτοιος τριακονταετής πόλεμος, αυτήν τη φορά θα είναι για την ενέργεια.

Ενας τέτοιος πόλεμος μπορεί να μην είναι το ίδιο αιματηρός όσο ο προηγούμενος, αλλά θα αποδειχτεί πολύ πιο κρίσιμος για το μέλλον του πλανήτη, πιστεύει ακράδαντα ο Μάικλ Κλερ, καθηγητής σπουδών παγκόσμιας ασφάλειας στο Χαμσάιρ Κόλετζ. «Τις προσεχείς δεκαετίες θα εμπλακούμε σε παγκόσμιο επίπεδο σε έναν ανταγωνισμό ανάμεσα στις κυριότερες μορφές ενέργειας, στις επιχειρήσεις που θα τις παρέχουν και στις χώρες που θα τις διαθέτουν», λέει. «Και το μεγάλο ερώτημα θα είναι: Ποιος θα κυριαρχήσει στην παγκόσμια προσφορά ενέργειας στο δεύτερο ήμισυ του εικοστού πρώτου αιώνα; Οι νικητές αυτού του πολέμου θα καθορίσουν πώς - και πόσο άσχημα ή καλά - θα ζούμε, θα εργαζόμαστε και θα παίζουμε στο όχι και τόσο απώτερο μέλλον. Και θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη. Οι ηττημένοι θα παραμεριστούν και θα διαλυθούν».

Γιατί 30 χρόνια; Επειδή εκτιμάται πως τόσος χρόνος θα χρειαστεί ώσπου τα πειραματικά ενεργειακά συστήματα να βγουν από τα εργαστήρια και να διατεθούν για πλήρη βιομηχανική εκμετάλλευση. Θα πρόκειται πάντως για έναν πόλεμο, επειδή η μελλοντική κερδοφορία ή ακόμη και η επιβίωση πολλών από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες επιχειρήσεις του κόσμου θα κινδυνέψουν. Και επειδή για κάθε χώρα θα είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου να πάρει μέρος σε αυτόν τον ανταγωνισμό. Εστω και αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσει ακόμη και στρατιωτική βία προκειμένου να αποκτήσει πρόσβαση στις ήδη εξαντλούμενες πηγές ενέργειας. Εναλλακτικές πηγές ενέργειας υπάρχουν και γίνονται έρευνες για ακόμη περισσότερες, λέει ο καθηγητής Κλερ, αλλά τίποτα από αυτά δεν θα είναι αξιοποιήσιμο σε μεγάλη κλίμακα μέσα στα προσεχή τριάντα χρόνια. 

Και μετά; «Μετά, τριάντα χρόνια από τώρα, ο κόσμος μας θα είναι ένας πολύ διαφορετικός τόπος: με περισσότερους καύσωνες, περισσότερες καταιγίδες και λιγότερη γη. Το πετρέλαιο θα είναι ακόμη διαθέσιμο για όσους θα μπορούν να το αγοράζουν, αλλά δεν θα είναι πια το βασικό καύσιμο. Νέες δυνάμεις, επιχειρηματικές και άλλες, θα έχουν αναδυθεί μέσα στο νέο ενεργειακό περιβάλλον. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει, βέβαια, πώς θα είναι η νέα εκδοχή της Συνθήκης της Βεστφαλίας ύστερα από τον ενεργειακό πόλεμο ή ποιοι θα είναι οι νικητές και οι ηττημένοι. Ούτε μπορεί να ξέρει ποιες θα είναι οι μορφές ενέργειας που θα κυριαρχήσουν το 2041».

Το μόνο βέβαιο, σύμφωνα με τον καθηγητή Κλερ, είναι πως στα προσεχή τριάντα χρόνια ο κόσμος θα ζήσει βίαιους ανταγωνισμούς για την ενέργεια. Οι χώρες που θα εκμεταλλευτούν πιο επιδέξια τις ευκαιρίες, το 2041 θα έχουν τις πιο ισχυρές οικονομίες. Με μια αναγκαία προϋπόθεση βέβαια: πως θα έχουν καταφέρει μέχρι τότε να ξανασταθούν στα πόδια τους από τις συνέπειες της τρέχουσας οικονομικής κρίσης.

Αστάθεια στα δυτικά Βαλκάνια

Tης Δωρας Aντωνιου

Τα επεισόδια των τελευταίων ημερών στα σύνορα του Κοσόβου με τη Σερβία άφησαν πίσω τους έναν νεκρό και ενεργοποίησαν τη νατοϊκή δύναμη KFOR, που κήρυξε την περιοχή στρατιωτική ζώνη. Παρά την επιφανειακή ηρεμία και τις μεγάλες περιόδους ησυχίας, όχι μόνο το Κόσοβο, αλλά ευρύτερα τα δυτικά Βαλκάνια, δείχνουν να διατηρούν χαρακτηριστικά αστάθειας. Τρία χρόνια μετά τη μονομερή κήρυξη ανεξαρτησίας και δώδεκα χρόνια αφότου τελείωσε ο πόλεμος και το Κόσοβο ετέθη υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ και τη στρατιωτική προστασία του ΝΑΤΟ, τα πρόσφατα γεγονότα δείχνουν ότι είναι πολύ εύκολο να αναζωπυρωθούν εστίες έντασης.

Μια ματιά στην ευρύτερη περιοχή, επιβεβαιώνει ότι τα δυτικά Βαλκάνια δικαίως εξακολουθούν να αποτελούν πηγή προβληματισμού, με τον υποβόσκοντα εθνικισμό να απειλεί ανά πάσα στιγμή με αστάθεια. Η εύθραυστη κατάσταση στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη είναι δεδομένη. Στην ΠΓΔΜ, δέκα χρόνια μετά τις εθνοτικές συγκρούσεις, ένα διαρκές παζάρι διαμοιρασμού της εξουσίας μεταξύ Σλαβομακεδόνων και Αλβανών, εξασφαλίζει σταθερότητα. Ακόμα και η Αλβανία, που εθεωρείτο η πιο σταθερή χώρα της περιοχής, εισήλθε τους τελευταίους μήνες σε πλήρες πολιτικό αδιέξοδο, που εκδηλώνεται με ενίσχυση των ακραίων εθνικιστικών ρευμάτων.

Η πορεία των χωρών της περιοχής προς την ένταξή τους σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ θα έλυνε πολλά από τα προβλήματα και θα αποτελούσε εγγύηση για μετάβαση σε μακρά περίοδο σταθερότητας. Ωστόσο, η προοπτική αυτή δεν προχώρησε με την ταχύτητα και τους ρυθμούς που είχαν προβλεφθεί. Κροατία και Σερβία προχώρησαν με καλούς ρυθμούς τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Οι υπόλοιπες χώρες δείχνουν να βρίσκονται σε τέλμα από το οποίο δεν μπορούν να ξεκολλήσουν. Με αδύναμες οικονομίες, με υψηλά ποσοστά ανεργίας, με χαμηλή προσέλκυση επενδύσεων, πλήττονται από διαφθορά και οργανωμένο έγκλημα και ουσιαστικά συντηρούνται από τη διεθνή οικονομική βοήθεια και την εισροή συναλλάγματος από πολίτες τους που έχουν μεταναστεύσει.

Την ίδια στιγμή στην Ευρώπη ενισχύεται ο σκεπτικισμός έναντι της διεύρυνσης, τάση που τροφοδοτείται και από τον προβληματισμό που εξακολουθεί να προκαλεί η τελευταία μεγάλη διεύρυνση της Ε.Ε., όσον αφορά την ετοιμότητα και την ωριμότητα πολλών από τις χώρες που εντάχθηκαν. Τα δυτικά Βαλκάνια παραμένουν το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, δεν αποτελούν, όμως, ευρωπαϊκή προτεραιότητα τη δεδομένη στιγμή.

ΤΟΥΡΚΙΑ: Bayan Yani : «Η θέση δίπλα στη θέση της γυναίκας»

Tης ΜΑΡΩΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Μέρα μεσημέρι, στη μέση του δρόμου - κάποιου δρόμου της Αγκυρας. Ενας άνδρας επιτίθεται με μαχαίρι σε γυναίκα - στη γυναίκα του. 

«Τη σκοτώνει!». 

«Μην το κάνεις!». 

«Καλέστε την αστυνομία!», ουρλιάζουν έντρομοι οι περαστικοί. 

«Δεν θα με χωρίσεις», της φωνάζει εκείνος ενώ με πάθος μπήγει το μαχαίρι στον λαιμό της. 

Ξαφνικά, ως διά μαγείας, οι περαστικοί γυρνούν την πλάτη στη γυναίκα που πριν από δευτερόλεπτα προσπαθούσαν να σώσουν από βέβαιη σφαγή. «Οικογενειακές υποθέσεις», μουρμουρίζουν καθώς απομακρύνονται. «Δεν είναι δική μας δουλειά».

Η σκηνή - όχι ιδιαιτέρως σπάνια στη Τουρκία - είναι ένα μικρό χρονογράφημα του «Bayan Yani», ενός γυναικείου σατιρικού περιοδικού της Τουρκίας, το οποίο «ειδικεύεται» σε θέματα ταμπού. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο αποκλειστικά από γυναίκες: δημοσιογράφους, αρθρογράφους, σκιτσογράφους. Η εμφάνισή του έγινε αμέσως αισθητή και προκάλεσε ποικίλα σχόλια - κυρίως από άνδρες αναγνώστες - λόγω των ενοχλητικών τίτλων. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους εξής: «Εγκλήματα "τιμής"», «Δικαιώματα γυναικών», «Σεξ», «Μοιχεία και Ισλάμ». 

Τι σημαίνει επακριβώς Bayan Yani; «Η θέση δίπλα στη θέση της γυναίκας» και αναφέρεται σε μία τουρκική σύμβαση: στα μακρινά ταξίδια οδικώς, η γυναίκα που ταξιδεύει μόνη δεν κάθεται ποτέ δίπλα σε άνδρα.

«Αυτό το περιοδικό έκανε ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Η Τουρκία είναι μία ταχέως αναπτυσσόμενη καταναλωτική κοινωνία και ανοιχτή σε νέα πράγματα», υποστηρίζει μία εκ των σκιτσογράφων, η 31 ετών Ελίφ Νουρσάντ, που στα ψυχεδελικά σχέδιά της πρωταγωνιστούν κυρίως γάτες και γυναικεία κορμιά. Και δεν φαίνεται να έχει άδικο, αν λάβει κανείς υπόψη πως το μηνιαίο περιοδικό έχει μέση κυκλοφορία 50.000 αντίτυπα, σε μια χώρα όπου το αναγνωστικό κοινό είναι αρκετά μικρό. «Αλλα σατιρικά περιοδικά στην Τουρκία αναπαριστούν τη γυναίκα ως σεξουαλικό αντικείμενο, προκειμένου να αυξήσουν την κυκλοφορία τους», προσθέτει. Γι' αυτό άλλωστε ήταν διστακτική όταν της έγινε πρόταση, αλλά τελικά παραδέχεται πως ουδέποτε αισθάνθηκε πιο ελεύθερη όσο στο «Bayan Yani».

Η μουσουλμανική Τουρκία αποτελεί πρότυπο για πολλούς διαδηλωτές υπέρ της ελευθερίας στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική. Οι γυναίκες ακτιβίστριες ωστόσο στη χώρα, που όντως βιώνουν μία ώθηση των κοινωνικών δικαιωμάτων τους τα τελευταία χρόνια - αποτέλεσμα και αυτό της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας - επιμένουν πως είναι ακόμη μακρύς ο δρόμος έως ότου δουν ουσιαστική βελτίωση του ρόλου τους στην κοινωνία και την πολιτική. Μολονότι, λ.χ., οι γυναίκες έχουν δικαίωμα ψήφου από το 1934, η συμμετοχή τους στην πολιτική και την επιχειρηματική σκηνή κρίνεται αρκετά χαμηλή, σε αντίθεση με τα περιστατικά οικογενειακής βίας εναντίον γυναικών και κοριτσιών, τα οποία σύμφωνα με στοιχεία ανθρωπιστικών οργανώσεων είναι αρκετά υψηλά. Η Νουρσάντ ερμηνεύει το φαινόμενο ίσως πιο κατανοητά απ' όλους: «Ναι, οι γυναίκες στην Τουρκία είναι πιο λαμπερές, πιο χρωματιστές, πιο δραστήριες και διαφέρουν μεταξύ τους. Στο τέλος της ημέρας όμως, η βάση της κοινωνίας είναι ανδροκρατούμενη».

  

TA NEA

Ζώντας σε μια αντικοινωνική κοινωνία

Η ακατανόητη κατάργηση του φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και Αναπηρία

Photo: Εικόνα μιας πολυβραβευμένης ταινίας από το Ιράκ: «Χορεύοντας με τον Θεό», με ήρωα έναν τυφλό Κούρδο ράφτη

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΩΝΗ

Θα μπορούσε (και) σαν δημοσιογραφικό θέμα να είναι διαχρονικό αν, για ακατανόητους, ακόμα και για την ελληνική πραγματικότητα λόγους, δεν αποκοπτόταν εκεί που ως θεσμός είχε αρχίσει να εδραιώνεται με διεθνή μάλιστα εμβέλεια.

Ηταν το 2007 όταν η (υπό τον Θοδωρή Ρουσόπουλο) Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας και Ενημέρωσης δεσμευόταν απέναντι στο αναπηρικό κίνημα να χρηματοδοτήσει, μέσω του υπουργείου Πολιτισμού - Κέντρο Κινηματογράφου, με το ποσό των 110.000 ευρώ το διεθνές φεστιβάλ Emotion Pictures - Ντοκιμαντέρ και Αναπηρία, το οποίο στη συνέχεια πραγματοποίησε, με εντυπωσιακές διεθνείς συμμετοχές, τρεις διοοργανώσεις (2007, 2008, 2009), που παρακολούθησαν 20.000 θεατές.

Κι εκεί που ήταν έτοιμος ο σχεδιασμός για το 2010 (30 ταινίες που επιλέχθηκαν από 400 ανά τον κόσμο συμμετοχές), με την κυβερνητική αλλαγή και τις ανακατατάξεις στα υπουργεία, το φεστιβάλ έμεινε χωρίς χρηματοδότηση. 

«Από τότε έκανα προσπάθειες, ώστε να συνεχιστεί η χρηματοδότησή του. Παρά τις υποσχέσεις (ακόμα και στον νομικό σύμβουλο του φεστιβάλ Νίκο Κωνσταντόπουλο) φορέων στους οποίους απευθύνθηκα, δεν ανταποκρίθηκαν», λέει η Μαίρη Χατζημιχάλη - Παπαλιού, που είχε αναλάβει ως διευθύντρια αφιλοκερδώς τη διοργάνωσή του. Ετσι πέρσι τον Σεπτέμβριο αρκέστηκε σε μια εκδήλωση στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς), σε ένδειξη διαμαρτυρίας για ηθική ζημιά απέναντι στους συμμετέχοντες (περί τα 4.000 άτομα) και, πάνω απ' όλα, στα άτομα με αναπηρία.

Οι προσπάθειες συνεχίστηκαν κι εφέτος, χωρίς αποτέλεσμα. Η πολιτεία προτίμησε να ενισχύσει γενναία (με 75 εκατομμύρια ευρώ) την πραγματοποίηση των Special Olympics, αρνούμενη την, αναλογικά ισχνότατη, χρηματοδότηση του «αδελφού» φεστιβάλ Emotion Pictures.

Η διευθύντρια του φεστιβάλ αναφέρθηκε στην κατάργησή του στο παρεμφερές φεστιβάλ Entr' 2 Martces των Κανών τον περασμένο Ιούνιο, αποσπώντας -εκεί, και στη συνέχεια κι εδώ- 1.000 και πλέον υπογραφές συμπαράστασης από φορείς και προσωπικότητες, όπως ο Ρίτσαρντ Γκιρ, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ο Βιμ Βέντερς, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κ.ά. Το πράγμα έφτασε και στην ημέτερη Βουλή με ερώτηση των βουλευτών της Δημοκρατικής Αριστεράς. («Για ακόμη μία φορά η "λιτότητα" λειτουργεί ως πρόσχημα για να μην υπάρξει δράση σε θεσμούς χρήσιμους και πολλαπλά ωφέλιμους», επισημαίνεται). Αλλά οι αρμόδιοι παρέμειναν αδιάφοροι.

Μολονότι το θέμα είναι άχαρο, εκτιμώ ότι σαν εξουσία, σαν κοινωνία, σαν άτομα δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια σ' έναν κόσμο που μια ατυχία (η οποία θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε) επιχειρεί, μέσω της τέχνης, να καταδείξει ότι το δικαίωμα στη ζωή ανήκει στους πάντες. Και οι ταινίες που επρόκειτο να προβληθούν, σύμφωνα με το πρόγραμμα του απραγματοποίητου περσινού φεστιβάλ, δεν αναφέρονται μόνο στην αναπηρία αλλά και σε θέματα όπως οι πόλεμοι, η παιδική εργασία, η μετανάστευση, η κακοποίηση γυναικών, η ρατσιστική βία. Και παράλληλα ανοιχτές συζητήσεις του κοινού με τους καλλιτέχνες, ειδικότερα από χώρες που έχουν πληγεί από πολέμους. Με το τέλος του φεστιβάλ οι βραβευμένες ταινίες, όπως έγινε τις προηγούμενες χρονιές, θα ταξίδευαν ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ θα διανέμονταν και σε σχολεία.

Παρ' όλη ωστόσο την αρνητική αντιμετώπιση η Μαίρη Χατζημιχάλη - Παπαλιού ευελπιστεί ότι ο θεσμός θα εξασφαλίσει το μέλλον του, δεδομένου ότι κινητοποιείται και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Παραγωγός και σκηνοθέτρια η ίδια, έχει δημιουργήσει ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές σειρές, που έχουν αποσπάσει βραβεία (Ακαδημία Αθηνών, Διεθνής Ομοσπονδία Κριτικών κ.ά.), έχουν προβληθεί σε διεθνή φεστιβάλ και κανάλια, ενώ έχουν γίνει αφιερώματα στο Κέντρο Πομπιντού, στη Γαλλική Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών, στα Μουσεία Λούβρου, Βρετανικό και Κοπεγχάγης κ.λπ. Ταινίες της επίσης βρίσκονται σε περισσότερες από 500 βιβλιοθήκες στην Ευρώπη και την Αμερική.

«Οι άνθρωποι με αναπηρία δεν είναι αόρατοι, ούτε φανταστικοί ήρωες ταινίας ή μυθιστορήματος», λέει. «Είναι δίπλα μας, είναι κοντά μας, είναι δικοί μας άνθρωποι. Και έχουν δικαίωμα στην εικόνα όσο όλοι μας. Και το σινεμά μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο προσφέροντας εικόνα εκεί που δεν υπάρχει καθόλου αλλά και αλλάζοντας τη λάθος εικόνα με μια αληθινή».

Ιδού μερικές ατάκες των συνανθρώπων μας αυτών από τις ταινίες (στις οποίες πραγματικά θαυμάζεις τη θέληση, την αποφασιστικότητα, την αισιοδοξία, τα ταλέντα τους):

«Κανένας δεν θα πρέπει να ντρέπεται που είναι ζωντανός».

«Αναγνωρίζω ότι ζω σε μια αντικοινωνική κοινωνία. Το έχω αποδεχθεί και δεν υποφέρω πια».

«Δεν είναι πώς σου φέρεται η ζωή, αλλά πώς φέρεσαι εσύ στη ζωή».

«Θέλω πίσω τον σεβασμό και την τιμή μου».

«Μη με κρύβεις»...

Κηδεύοντας τον Πολιτισμό και την Ιστορία μας δημοσία δαπάνη…

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ (Katsikas.george@gmail.com)

ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Στην ιεραρχική κλίμακα αξιών ενός πολιτισμένου λαού τι βρίσκεται ψηλότερα, η εθνική πολιτιστική του κληρονομιά η ένα φουσκωμένο πορτοφόλι?

Όσο και αν είναι στη μόδα λόγω της κατάντιας μας οι θεωρίες που θέλουν την Ακρόπολη ως εμπράγματη εγγύηση σωτηρίας της Ρουσφετόβιας, προκειμένου να απαντήσετε το ερώτημα μη σκέπτεστε μεγαλειώδη μνημεία, μη σκέπτεστε Παρθενώνες. Σκεφτείτε απλά πως έχετε να συγκρίνετε αξιακά το όστρακο του 5ου πΧ αιώνα του φέρει γραμμένο το όνομα του Αριστείδη , το οποίο χωρά άνετα στο «νεσεσέρ» μιας σιλικονάτης και φρεσκαρισμένης με μπότοξ ψωνάρας της Ψαρούς, με μια νταλίκα-πορτοφόλι γεμάτη με τόσα μπικικίνια όσα χρειάζονται να μας ξεχρεώσουν. 

Όλοι εμείς οι «πολιτισμένοι» νεοέλληνες θα τον «εξοστρακίζαμε» για μια ακόμη φορά δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά τον θάνατο του, ανταλλάσσοντας το όστρακο με ένα αντίκρισμα οικονομικής σωτηρίας, ή σεβόμενοι την ιστορία και τον πολιτισμό μας θα λέγαμε ένα βροντερό όχι στην συναλλαγή?

Ακραίο και μη ρεαλιστικό θα πείτε το δίλημμα . Ενδεχομένως ναι.

Πόσο λιγότερο ρεαλιστικό και πόσο περισσότερο ακραίο όμως γίνεται αν το συγκρίνει κανείς με το υπαρκτό δίλλημα «Αρχαίος Βωμός των 12 Θεών της Ελληνικής Αρχαιότητας, ή ράγες του ΗΣΑΠ?» στο οποίο έδωσε απάντηση οριστική και αμετάκλητη μόλις προχθές το ΣτΕ?

Πόσο ακραίο γίνεται όταν βλέπει κανείς το ανώτατο δικαστήριο της χώρας να δικαιώνει τους Ανελλήνιστους Φιλέλληνες που την κυβερνούν λέγοντας ΝΑΙ (!) στην ΚΑΤΑΧΩΣΗ ενός σημαντικότατου αρχαίου μνημείου που πέραν από ιστορικό σημείο αναφοράς για το Ελληνικό Δωδεκάθεο αποτελούσε και το «σημείο μηδέν» στην αρχαία Ελλάδα για την μέτρηση αποστάσεων ?

Ιδού το δίλλημα της ντροπής όπως το είχε θέσει η «εκλεκτή» αρχαιολόγος και ΓΓ του Υπουργείου πολιτισμού κυρία η Λίνα Μενδώνη στον Νικο Βατόπουλο της Καθημνερινης τον Φεβρουάριο του 2011:

«Σήμερα η χώρα δεν είναι σε θέση να αναμετρηθεί με τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες μιας άμεσης ανάδειξης των ευρημάτων (…) Αυτή τη στιγμή τίθεται το δίλημμα. Ή ζητάμε από τους ΗΣΑΠ να ξηλώσουν τις γραμμές εδώ και τώρα ή αναμένουμε την ολοκλήρωση της ανασκαφής και αποφασίζουμε τι θέλουμε να κάνουμε. Ως κοινωνία και ως κράτος(…)»

(http://news.kathimerini.gr/4dcgi/news/civ_2Kath/edition?fdate%3D16/02/2011 )

ΚΑΤΑΧΩΣΗ δηλαδή η λύση για την εκλεκτή κυρία και τον ακόμη εκλεκτότερο πολιτικό της προϊστάμενο και λαμπρό φιλέλληνα Μr Geroulanos

ΘΑΨΙΜΟ η λύση που δίνουμε ως «κοινωνία και ως κράτος»

Δόξα τιμή και καμάρι μας! Η χώρα που έδωσε το φως ενός λαμπρού πολιτισμού στην ανθρωπότητα, στο όνομα της οικονομικής κρίσης να συμπεριφέρεται στα αρχαία μνημεία της σαν βρωμερό κοπρόσκυλο που θάβει το κόκκαλό του στο έδαφος για να το ξαναγλύψει στο μέλλον

Λεφτά για τζαμιά εξευμενισμού του στρατού των εποίκων που την έχουν καταλάβει υπάρχουν. Λεφτά για ταΐζει αργόσχολους κηφήνες υπάρχουν. Λεφτά για τα ξεφτιλισμένα της κόμματα επίσης υπάρχουν. Λεφτά για να αναδείξει και να προστατεύσει τα μνημεία της και τον πολιτισμό της ΔΕΝ υπάρχουν. Γι αυτό τα ΞΑΝΑΚΗΔΕΥΕΙ δημοσία δαπάνη μιας και «η επίχωση είναι ευχερώς επανορθώσιμη σε περίπτωση ευδοκιμήσεως της αιτήσεως ακυρώσεως που έχουν καταθέσει, σταθμιζόμενη, πάντως, με τους σημαντικούς λόγους δημοσίου συμφέροντος, που επιβάλλουν την προστασία των μνημείων μέχρις ότου δημιουργηθούν οι συνθήκες ασφαλούς έκθεσής τους εντός οργανωμένου αρχαιολογικού χώρου»  όπως επί λέξει αναφέρει το ΣτΕ στο σκεπτικό του (http://www.tanea.gr/latestnews/article/?aid=4645756 )

Η χώρα – εισηγήτρια της θεωρίας «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού» κηδεύει τον αθάνατο πολιτισμό και την ιστορία της δημοσία δαπάνη προσβλέποντας στην μελλοντική εκταφή τους μόλις τα κονομήσει!

Aυτοξεφτιλιζόμαστε απ τη μια, και απ την άλλη ζητάμε πίσω τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Τα κοράκια εγκαλούν στην τάξη τους κλέφτες!

Που είναι το «ευαίσθητο» συνδικάτο των κομματικά βολεμένων αρχαιοφυλάκων που στο όνομα της τσέπης του έκλεινε για πλάκα τους αρχαιολογικούς χώρους της χώρας? Που είναι οι «τομείς πολιτισμού» των βρομερών κομμάτων? Στα «πέρα αμπέλια» είναι όλοι και τρυγάνε…

ΟΧΙ. Το ΣτΕ ΔΕΝ είναι ο πονηρός και οκνηρός δούλος της παραβολής των ταλάντων που θάβει το τάλαντό του στη γη όντας ανίκανος να το αξιοποιήσει, για να το επιστρέψει μελλοντικά στον αφέντη του. Ο οκνηρός και άχρηστος δούλος προσωποποιείται τόσο στην σημερινή κυβέρνηση πράσινων ανελλήνιστων φιλελλήνων που ξεκίνησε την τραγική αυτή ιστορία τον Φεβρουάριο του 2011 όσο και σε όλα τα κόμματα που συντέλεσαν στο να μεταμορφωθούμε σε μια κοινωνία βολεμένων κηφήνων που όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού, στο ερώτημα «εσύ νεοέλληνα τι το έκανες το τάλαντό σου?» ξεδιάντροπα απαντά

«Επειδή εφοβήθηκα επήγα και έκρυψα το τάλαντον σου μέσα εις την γην. Ιδού έχεις πίσω αυτό που σου ανήκει » (παραβολή των ταλάντων στίχος 25)

Σε όλους τους σύγχρονους ανελλήνιστους φωστήρες που έχουν μάθει να μετράνε τα πάντα με βάση το χρήμα και να βολεύονται θάβοντας μαζί με τα όποια τάλαντά τους ακόμα και το ίδιο τους το κεφάλι ως μεταλλαγμένοι στρουθοκάμηλοι μέσα στη γη, θα ήθελα να επισημάνω δύο πράγματα

Το ένα είναι η απάντηση του «Αφέντη» στο ερώτημα της παραπάνω χριστιανικής παραβολής. Είτε πιστεύει σε Θεούς και δαίμονες κανείς, είτε όχι, η απάντηση του Αφέντη έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον γιατί είναι βγαλμένη απ την ίδια τη ζωή:

«… εις εκείνον ο οποίος με την εργασίαν του και την τιμιότητά του έχει αυξήσει αυτό που του εδόθη θα του δοθούν και άλλα πολλά με το παραπάνω. Από εκείνον δε που του εδόθησαν μεν χαρίσματα αλλά δεν τα εκαλλιέργησε θα του αφαιρεθεί και αυτό που του εδόθη…»

(παραβολή των ταλάντων στίχος 29)

Το άλλο είναι μια απλή φράση του Στρατηγού Μακρυγιάννη που ίσως βοηθήσει πολλούς από εκείνους που δεν ενοχλούνται απ τον παραπάνω πολιτισμικό μας τραγέλαφο να δουν κάτι περισσότερο από προϋπολογισμούς ,οικονομικά στοιχεία και απλά «μάρμαρα» που μπορούμε να θάβουμε και να ξεθάβουμε ανάλογα με το τι υπαγορεύει η τσέπη μας:

«γι αυτά τα μάρμαρα επολεμήσμε…»

Που είσαι Στρατηγέ! Που είσαι να δεις την μεγαλοπρεπή τους κηδεία απ τους σύγχρονους Ραγιάδες-Ραγιάδες…

ΥΓ : Εύχομαι ολόψυχα σε ΟΛΟΥΣ τους αναγνώστες που με τιμούν ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ – Ραντεβού τον Σεπτέμβρη

Παρανοϊκή απόφαση του κράτους πρόνοιας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΝΑ ΦΡΙΞΕΤΕ

Της ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ

Με τη συμμετοχή των πιο αδύναμων κρίκων της κοινωνίας μας σκοπεύει το κράτος να γεμίσει τα άδεια ταμεία του. Ετσι, με την πενιχρή σύνταξή τους θα καλύπτουν στο εξής τις δαπάνες για τη νοσηλεία τους οι χρονίως ψυχικά πάσχοντες που νοσηλεύονται σε δημόσια ψυχιατρεία και άλλες μονάδες κοινωνικής φροντίδας. Την πρωτοφανή αυτή απόφαση πήρε ο υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Ανδρέας Λοβέρδος.

Σύμφωνα με την απόφαση, άτομα που χρήζουν ειδικής και συνεχούς μέριμνας και νοσηλεύονται σε μονάδες κοινωνικής φροντίδας που παρέχουν υπηρεσίες κλειστής περίθαλψης, θα υποστούν παρακράτηση ποσού από τη σύνταξη την οποία λαμβάνουν από τον ασφαλιστικό τους φορέα, με ταυτόχρονη απόδοση αυτού στο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που τους φιλοξενεί. Το ποσό της σύνταξης που παρακρατείται είτε θα αποδίδεται από τον ασφαλιστικό φορέα στο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που φιλοξενεί τον περιθαλπόμενο είτε θα παρακρατείται απ'ευθείας από το ΝΠΔΔ.

Σημαντικά είναι τα ποσά των συντάξεων που θα παρακρατούνται και θα καθορίζονται κλιμακωτά ως εξής:

α) Για σύνταξη μέχρι 360 ευρώ ποσοστό 40%. β) Για σύνταξη από 360,01 ευρώ μέχρι 500 ευρώ ποσοστό 50%. γ) Για σύνταξη από 500,01 ευρώ μέχρι 1.000 ευρώ ποσοστό 60%. δ) Για σύνταξη από 1.000,01 ευρώ μέχρι 1.500 ευρώ ποσοστό 70%. ε) Για σύνταξη από 1.500,01 ευρώ και άνω ποσοστό 80%.

«Η απόφαση αυτή του υπουργού Υγείας, σύμφωνα με την οποία κατάσχεται αυθαίρετα το μισό και παραπάνω της σύνταξης των πιο αδύναμων στρωμάτων αυτής της κοινωνίας, δείχνει ότι ο νεοφιλεύθερος απανθρωπισμός της πολιτικής του δεν έχει πάτο», κατήγγειλε  ο ψυχίατρος διευθυντής του ΨΝΑ Δαφνί, Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου και διευκρίνισε:

«Μέσα σε μια δομή του "δημοσίου" ο περιθαλπόμενος, από εδώ και πέρα, θα πληρώνει με το, κυριολεκτικώς, υστέρημά του. Και αυτό με μια απλή υπουργική απόφαση. Είτε φιλοξενείται σ' έναν ξενώνα ή οικοτροφείο είτε σε πτέρυγα χρόνιας παραμονής ιδρύματος. Είτε η περίθαλψη αυτή του επιτρέπει να βγαίνει έξω για έναν καφέ είτε είναι δεμένος σ' ένα κρεβάτι ή κλεισμένος σ' ένα κλουβί.

»Και όλο αυτό για τη "μείωση της κρατικής επιχορήγησης", όπως ανενδοίαστα αναφέρει στον ολιγόλογο φετφά που εξέδωσε. Για τη "σπατάλη" που προκαλούν και το "οικονομικό βάρος" που αποτελούν στον προϋπολογισμό οι πιο ευάλωτοι συμπολίτες μας. Με αυτή την απόφαση και το τελευταίο ίχνος "κράτους πρόνοιας" ακυρώνεται εδώ, ο Λοβέρδος πραγματικά "αγγίζει τα άκρα"».

«Γνωρίζοντας την κοινωνική, ψυχολογική και υπαρξιακή συνθήκη των ανθρώπων από τους οποίους θα κατακρατηθεί η σύνταξη (συνήθως δεν υπάρχει προσωπικό ή οικογενειακό πλαίσιο στήριξης και δυνατότητα, προσωρινή ή μονιμότερη, αυτόνομης διαβίωσης)» πρόσθεσε ο κ. Μεγαλοοικονόμου «καταλαβαίνουμε ότι θα πρόκειται για μιαν άκρως αυθαίρετη και εκβιαστική διαδικασία, κατά την οποία είτε θα κληθούν να δώσουν τα λεφτά ή, αλλιώς, θα βρεθούν στο δρόμο, είτε δεν θα ερωτηθούν και, απλώς, θα υπάρξουν κάποια προσχηματικά έγγραφα διεκπεραίωσης της ληστείας. Για τους περισσότερους η κατακράτηση θα είναι "κεραυνός εν αιθρία", ενίοτε αναβίωση (άκρως πραγματική και αδιαμφισβήτητη αυτή τη φορά) του διωκτικού στοιχείου και της απόρριψης που διέπει τη ζωή τους και οι εκρήξεις και οι υποτροπές θα είναι αναπόφευκτες».

Τη νομιμότητα της απόφασης αμφισβήτησε ο ψυχίατρος διευθυντής του ΨΝΑ Δαφνί και είπε: 

 «Εδώ, πλην των άλλων, προκύπτει ένα ερώτημα για τη νομιμότητα μιας τέτοιας απόφασης (ακόμα και καταφεύγοντας στον "συνταγματικό", ή μη, χαρακτήρα της), ακριβώς στο σημείο που αφορά όχι μόνο την ίδια την απόφαση, αλλά και τις διαδικασίες κατακράτησης αυτών των ποσών και το πώς κατοχυρώνονται η αξιόπιστη και η πλήρης άσκηση του δικαιώματος διαπραγμάτευσης του χρήστη των υπηρεσιών.

»Θα υπάρξουν δικαστικές προσφυγές και αγωγές κατά του υπουργού, των διοικητών και των διοικητικών υπαλλήλων που θα την εφαρμόσουν, αλλά και προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο - παρά τον εν γένει περιορισμένο χαρακτήρα τέτοιων ενεργειών.

»Συμπληρωματικά, να ληφθεί υπόψη ότι τα Ταμεία καλύπτουν τα νοσήλια για την παραμονή και φροντίδα του ατόμου στην όποια δομή, ιδρυματική χρόνιας παραμονής είτε εξωνοσοκομειακής στεγαστικής (ξενώνας ή οικοτροφείο).

»Και ως προς τα ιδρύματα, είναι γνωστές οι άθλιες συνθήκες για την παροχή των οποίων θα παρακρατείται η σύνταξη, προκειμένου να γίνει οικονομία από την ήδη διαρκώς συρρικνούμενη, έως μηδενισμού, κρατική επιχορήγηση του δημόσιου (ακόμα) ιδρύματος».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Στο «στόχαστρο» τα στρατιωτικά νοσοκομεία

Toυ Δήμου Βερύκιου

Στο «στόχαστρο» της κυβέρνησης και της τρόικας ο τρόπος λειτουργίας των στρατιωτικών νοσοκομείων, οι αυξημένες δαπάνες σε αυτά και η ανεξέλεγκτη δραστηριότητα των στρατιωτικών γιατρών.

Η παρούσα ηγεσία του υπουργείου Αμυνας αν και θεωρεί ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του ιατρικού προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων παραμένει προσηλωμένο στην αποστολή του υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ένστολων γιατρών που κύριο μέλημά του είναι το ιδιωτικό του ιατρείο με επίκεντρο του οποίου διαμορφώνεται η εφαρμοζόμενη πολιτική στα στρατιωτικά νοσοκομεία.  

Δεκάδες τα παράπονα και οι καταγγελίες δικαιούχων (εν ενεργεία και απόστρατοι) για κακή αντιμετώπιση των ιδίων και των οικογενειών τους από τα στρατιωτικά νοσοκομεία.

Από σχετική έρευνα που έχει κάνει άτυπα το επιτελείο του υπουργού Αμυνας έχει διαπιστωθεί ότι η παρεχόμενη περίθαλψη διαμορφώνεται και προγραμματίζεται στα ιδιωτικά ιατρεία που λειτουργούν ως προθάλαμος εισαγωγής μη δικαιούχων στα στρατιωτικά νοσοκομεία. 

Ο Π. Μπεγλίτης έχει ήδη ζητήσει να αποσαφηνιστεί εάν:

1. Ο τρόπος που γίνεται η απονομή ειδικοτήτων στους στρατιωτικούς ιατρούς είναι προς όφελος και σύμφωνη με τις ανάγκες σε ειδικότητες του Υγειονομικού Σώματος ή των ίδιων των ιατρών;

2. Σε ποιο ποσοστό υπάρχουν αυξομειώσεις στις ειδικότητες που προβλέπονται προκειμένου να λειτουργούν εύρυθμα τα στρατιωτικά νοσοκομεία;

3. Για ποιους λόγους δεν υπάρχει δεκαετής προγραμματισμός ειδικοτήτων και ενώ η Διεύθυνση Υγειονομικού γνωρίζει τις πραγματικές ελλείψεις ειδικοτήτων δεν υποχρεώνει τους ιατρούς να τις λάβουν;

4. Εγινε ποτέ καταγραφή για τον κύκλο εργασιών των στρατιωτικών νοσοκομείων και των κλινικών τους προκειμένου να διαπιστωθεί πόσοι και ποιοι νοσηλεύονται;

5. Υπάρχουν στατιστικά στοιχεία για τις ημέρες νοσηλείας στρατιωτικών - στρατιωτών και ιδιωτών στα στρατιωτικά νοσοκομεία;

6. Ζητήθηκε ποτέ το κόστος ανά κλινική και διερευνήθηκε αν είναι υπερβολικό ή όχι σε σχέση με τον αριθμό νοσηλευθέντων;

7. Αληθεύει πως ορισμένος αριθμός κλινών διατίθεται στους διευθυντές κλινικών προκειμένου να εξυπηρετούν ιδιώτες ασθενείς τους;

8. Διερευνήθηκε ποτέ πόσοι ασθενείς -μη δικαιούχοι- εισάγονται με τη μέθοδο του επείγοντος τα Σαββατοκύριακα καλώντας το ΕΚΑΒ και επιλέγοντας σε ποίο νοσοκομείο θα νοσηλευτούν δασκαλεμένοι από τον θεράποντα στρατιωτικό ιατρό τους;

9. Τι κρύβεται πίσω από τη μέθοδο της διάθεσης των ιατρών από την οργανική τους θέση σε άλλα νοσοκομεία τις απογευματινές ώρες και πώς προλαβαίνουν οι στρατιωτικοί γιατροί να ανταποκρίνονται και στα δύο νοσοκομεία;

10. Πόσοι και ποιοι στρατιωτικοί ιατροί, ενώ θα έπρεπε να έχουν προαχθεί σε βαθμό Ταξιάρχου, επιλέγουν να μένουν στάσιμοι -και ποιοι συναινούν σε αυτό- ώστε καθίστανται ισόβιοι διευθυντές κλινικών;

11. Διερωτήθηκε ποτέ κανείς για τη σύμπτωση να γειτνιάζουν σχεδόν όλα τα ιδιωτικά τους ιατρεία με τα στρατιωτικά νοσοκομεία;

12. Επιτρέπεται να υπάρχουν στρατιωτικοί ιατροί που δεν έχουν σύμβαση με το Δημόσιο από τη στιγμή που τους επιτρέπεται η λειτουργία ιατρείου;

ΗΜΕΡΗΣΙΑ

Αρειος Πάγος: Επιστροφή... δώρων εάν διαλυθεί ο αρραβώνας

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΥΛΩΝΙΤΗ

Η διάλυση ενός αρραβώνα και της προοπτικής για γάμο σημαίνει αυτόματα και την υποχρέωση επιστροφής όλων των δώρων που είχε ανταλλάξει το ζευγάρι στη διάρκεια της μνηστείας. Σύμφωνα με απόφαση του Αρείου Πάγου, καθένας οφείλει στην περίπτωση αυτή να επιστρέψει στον άλλο ό,τι του δώρισε πιστεύοντας ότι η μνηστεία θα οδηγήσει σε γάμο, και αν δεν γυρίσει πίσω τα δώρα ή τις οικονομικές ενισχύσεις (εν όψει της έγγαμης συμβίωσης) τότε η επιστροφή τους μπορεί να διαταχθεί δικαστικά, με βάση τις διατάξεις για τον αδικαιολόγητο πλουτισμό.

Η γνωστή ρήση "δώρον άδωρον" δεν μπορεί να έχει καμία εφαρμογή στην περίπτωση που "σπάει" ο αρραβώνας και δεν έχουν επίσης καμία θέση και τύχη οι ισχυρισμοί που μπορεί να υποστηριχθούν από πάλαι ποτέ μελλόνυμφους ότι οι δαπάνες και τα δώρα δεν έγιναν λόγω της προοπτικής ότι θα παντρεύονταν αλλά για λόγους αβροφροσύνης και ότι συνεπώς καταχρηστικά αξιώνεται η επιστροφή τους.

Ο Αρειος Πάγος έκρινε ότι η μνηστεία μπορεί να διαλυθεί ανά πάσα στιγμή από οποιονδήποτε από τους δύο με μονομερή δήλωση, ρητή ή σιωπηρή, η οποία δεν υπόκειται σε κανέναν περιορισμό και μπορεί να γίνει χωρίς να συντρέχει κανένας σπουδαίος λόγος.

Ομως η διάλυση της μνηστείας δημιουργεί αυτόματα αμοιβαία υποχρέωση να επιστρέψει ο ένας στον άλλον οτιδήποτε είχε πάρει ως δώρο ή ως σύμβολο του αρραβώνα, αλλιώς παραβιάζονται οι διατάξεις περί αδικαιολόγητου πλουτισμού.

Στη συγκεκριμένη υπόθεση ο Αρειος Πάγος δικαίωσε έναν άνδρα ο οποίος μόλις διαλύθηκε ο αρραβώνας με πρωτοβουλία της πρώην συντρόφου του αξίωσε να του καταβάλει ποσό 32.400 ευρώ (συν τους νόμιμους τόκους), το οποίο είχε δώσει για την αποπεράτωση της ημιτελούς κατοικίας της, αφού τότε ίσχυαν οι ρητές και αμοιβαίες υποσχέσεις για σύναψη γάμου μεταξύ τους.

Μολονότι ο χωρισμός ήταν δική της επιθυμία, εκείνη αντιτάχθηκε στην επιστροφή των χρημάτων. Ισχυρίστηκε ότι δεν υπήρξε μνηστεία μεταξύ τους αλλά συμφωνία ελεύθερης συμβίωσης, γιατί προκειμένου να τον παντρευτεί του είχε θέσει ως προϋπόθεση να μετατεθεί στην Πάτρα και να αποδεχθεί τη δημιουργία οικογένειας.

Υποστήριξε ακόμα ότι η συμμετοχή του στις δαπάνες αποπεράτωσης της κατοικίας ήταν πολύ μικρότερη με ποσό ύψους περίπου 12.000 ευρώ, καθώς και ότι εκείνος καταχρηστικά ζητά πίσω τα χρήματα, αφού οι παροχές και τα δώρα δεν έγιναν με πρόθεση αναζήτησής τους ούτε δόθηκαν με την προοπτική του γάμου, αλλά για λόγους αβροφροσύνης.

ΕΘΝΟΣ

19 χρόνια απ την πρώτη φορά που ο Πύρρος μας σήκωσε στα ουράνια...

"Epίγεια σοφία"

"Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς."

Μαχάτμα Γκάντι, 1869-1948, Ινδός ηγέτης

"Οι ήττες και οι νίκες των ανθρώπων στην κορυφή δεν είναι πάντα ήττες και τις νίκες για τους ανθρώπους στον πάτο."

Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας

"Η νίκη έχει εκατό πατέρες, ενώ η ήττα είναι ορφανή."

Galeazzo Ciano, 1903-1944, Ιταλός πολιτικός

Σαν σήμερα (31/7/ΧΧΧΧ)

904: Οι Σαρακηνοί καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη.

1922: Ο 18χρονος Ραλφ Σάμουελσον είναι ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που κάνει θαλάσσιο σκι.

1976: Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, με επιστολή του προς τον πρόεδρο της ΔΟΕ, λόρδο Κιλάνιν, προτείνει τη μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα.

1992: Ο Πύρρος Δήμας κατακτά το πρώτο του χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Συμμετέχει στην κατηγορία των 82,5 κιλών και σηκώνει 370 κιλά στο σύνολο.

Αυτή είναι η Ελλάδα;

Του Φωτη Kαλλιαγκοπουλου

Εψαχνα στο google να μάθω το «ωράριο ΚΕΠ» για προσωπική μου υπόθεση. Το πρώτο site που άνοιξα λοιδορούσε -σκέφθηκα- τον πολύ χρήσιμο αυτό θεσμό, αφού διάβαζα τίτλους του είδους «ΚΕΠ με ωράριο γιατρού ΙΚΑ» ή «Το ΚΕΠ Δραπετσώνας έχει το δικό του ωράριο» ή «Μειωμένο ωράριο στο ΚΕΠ Μαγνησίας ελλείψει υπαλλήλων» ή «Θερινό... ωράριο στο ΚΕΠ Καλλιδένδρου».

Το έκλεισα και άνοιξα το επόμενο, το επίσημο του υπουργείου. Κι έμεινα εμβρόντητος μπροστά στη χαμένη... επανίδρυση του κράτους. Τέσσερις τίτλοι κειμένου word. 

Ο πρώτος: Ωράριο λειτουργίας ΚΕΠ. 

Ο δεύτερος: Εγκύκλιος ωραρίου προϊσταμένων των ΚΕΠ. 

Ο τρίτος: Ερμηνευτική εγκύκλιος ωραρίου ΚΕΠ 

και η αποκορύφωση του τέταρτου: Διευκρινιστική της ερμηνευτικής εγκυκλίου ωραρίου ΚΕΠ. 

Αυτή είναι η Ελλάδα, που θα έλεγε κι ο Κώστας Σημίτης, όπως το ανεφώνησε στη Βουλή για το ναυάγιο του «Σαμίνα», μετά τη ναυτική τραγωδία που επισυνέβη γιατί φλέρταρε ο αντί του καπετάνιου και δεν είδε τον βράχο, όπου έπεσε το πλοίο..

Κι ύστερα λέμε για τα ταξί. Οι ταξιτζήδες, μαζί με τους κρατικοδίαιτους των ΔΕΚΟ είναι από τις πλέον αντιπαθείς από την κοινωνία επαγγελματικές ομάδες, γιατί, καλώς ή κακώς, έχουν ταυτιστεί με την αγένεια, την εξαπάτηση κυρίως τουριστών, την αισχροκέρδεια, μα κυρίως τη φασίζουσα οδηγική τους συμπεριφορά. Απεργούν και ανασαίνει κυκλοφοριακά η Αθήνα.

Αλήθεια, γιατί σ’ αυτόν τον τόπο πρέπει να δείχνουν όσοι θίγονται από μια πολιτική πόσο μισούν την ίδια τους την πατρίδα και τους γύρω τους;  

Δεν λέω να γίνουμε Γιαπωνέζοι που συνεχίζουν να εργάζονται με τους ίδιους εργώδεις ρυθμούς, φορώντας απλώς ένα μαύρο περιβραχιόνιο, το οποίο υποδηλοί ότι απεργούν. Ε, μη χάσουμε και το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο. Μα από αυτό το σημείο μέχρι του να ρίχνεις λάδια στον δρόμο για να μη σε καταδιώξουν ή να μην κυκλοφορήσουν τα πούλμαν των τουριστών, η απόσταση είναι μεγάλη. 

Χάσαμε την ελάχιστη -έστω- κοινωνικότητά μας, το φιλότιμο, την ανθρωπιά και ρέπουμε σε μία επικίνδυνη ανομία και αυτοδικία, έναν εν τη γενέσει εμφύλιο πόλεμο. Κι ύστερα μιλάμε για δημοψηφίσματα; Ακούγεται ως πολυτελής αυτοσαρκασμός!