ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Η παλιά παροιμία το έλεγε ήδη: «Nemo propheta in patria» (Δεν υπάρχει προφήτης στη χώρα): έτσι ο Νέμο, ένας μη δυαδικός και sui generis τραγουδιστής , εξελέγη τραγουδιστής – προφήτης της μη πατριωτικής ευρωπαϊκής πατρίδας.
O Nemo , που σημαίνει Κανείς, είναι Eλβετός και επίσης συμεριφέρεται με ουδετερότητα φύλου. Δεν θα μας εντυπωσίασε η ίδια η είδηση, αν, τα πρωτοσέλιδα των πιο αξιοσέβαστων εφημερίδων μας δεν συνέχιζαν τα εμετικά εγκώμια για τον «μη δυαδικό» τραγουδιστή και τον κόσμο που αλλάζει προς αυτή την κατεύθυνση.
Η Eurovision αναγνώρισε, αντάμειψε, έκανε θριαμβευτή έναν τραγουδιστή του οποίου η ιδιαίτερη αρετή είναι να είναι μεταλλαγμένος σε ισορροπία, που δεν θέλει να αναγνωρίσει τον εαυτό του στο αρχικό ή υιοθετημένο φύλο του.
Έχετε κάτι εναντίον των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται μη δυαδικοί;
Καθόλου, δεν είμαι οπαδός της ισοπέδωσης, δεν νοιάζομαι για τους ανθρώπους που περνούν στο δρόμο. Δεν έχω το παραμικρό ενδιαφέρον να κατασκοπεύω τις ζωές άλλων ανθρώπων από κλειδαρότρυπες ή άλλες τρύπες. Το πρόβλημα δεν είναι η ζωή του, το τι νιώθει, το τι θέλει να γίνει, χαμαιλέοντας ή κολοκυθάκι, οι υποθέσεις του αφορούν στους οικείους του. Το πρόβλημα δεν είναι καν η παγκόσμια προβολή, με ένα συνοδευτικό μήνυμα, του μεταβλητού φύλου του, όπως το επιτόκιο στεγαστικών δανείων· αλλά η δημόσια αναγνώριση, η διεθνής πιστοποίηση, το πιστοποιητικό της σεξουαλικής κινητικότητάς του, της παροδικότητας του φύλου.
Δείχνει να είναι πρόδρομος, πρωτοπόρος και πρότυπο, παράδειγμα για όλους. Η είδηση στην οποία εστίασαν όλοι, καθώς και το κίνητρο της επιτυχίας, δεν ήταν το τραγούδι του, η επίδειξή του, αλλά η μη δυαδική του ιδιότητα, ως μεταβατικός άνθρωπος, ως προσωπικοί ταξιδιώτες από το αρσενικό στο θηλυκό προς το άγνωστο, το ασταθές.
Αλλάζει κάτι στη ζωή μας μετά από αυτές τις γελοιότητες της Eurovision και αυτή την ένδοξη αυλαία που χαιρετίστηκε ως ιστορικό γεγονός, ότι μπορεί να ταράξει τον παράδεισο και την κόλαση;
Αλλά όχι, απολύτως τίποτα, εκτός από ότι μεγαλώνει η αηδία, η ναυτία, το αίσθημα απόστασης σε ό,τι προέρχεται από τη δημόσια σφαίρα, ακόμη και από τη σφαίρα της διασκέδασης και της αναψυχής. Από τη στιγμή που υπάρχει κάτι που θυμίζει την Ευρώπη, ένας πόλεμος, μια τραγωδία, ένα ατύχημα ή ακόμα και απλώς μια γιορτή, μια σκιά αηδίας απλώνεται…
Ο Δαίμονας προωθείται σε «πολιτισμικές» εκδηλώσεις για τη νεολαία στην Ευρώπη· άλλωστε, λατρεύεται από τις ευρωπαϊκές ελίτ στις μασονικές Στοές…
Για μένα, το αποθαρρυντικό είναι ότι δεν υπάρχει διαφυγή, αν θέλετε να ψάξετε αλλού και αναζητήσετε κάτι άλλο, πηγαίνετε από το ένα Nemo στον άλλο, ή από τη μια μηδαμινότητα στην άλλη, από τον έναν οπαδό της εξέλιξης στον άλλο· ξέρετε ότι η Μεταλλαγμένη Βλακεία ήρθε στην εξουσία, ανεβαίνει στο βάθρο, κερδίζει βραβεία στη μουσική, καθώς και στον κινηματογράφο, στην τέχνη, στη λογοτεχνία. Είναι ο θρίαμβος του Αρνητισμού, δηλαδή της άρνησης της ταυτότητας ως αξία, στόχος και καθήκον για όλους.
Ο Νέμο δεν είναι ένα άτομο αλλά φαινότυπος, ιδεολογία. Λέγοντας ότι ονομάζεται Κανένας, ο πονηρός Οδυσσέας βρήκε ένα τέχνασμα να ξεφύγει από τον Πολύφημο. Αντίθετα, εδώ, μ’ αυτή την επιλογή δεν ξεφεύγει κανείς από τη μανία του Κύκλωπα αλλά να δραπετεύει από τον εαυτό του, από τη φύση του, από την ταυτότητά του στο όνομα των επιθυμιών του, «γιατί αυτό νιώθω».
Ασχολείστε, θα πείτε, με έναν κλόουν που τραγουδάει, ένα freak show· φύγετε από το τσίρκο, και σκεφτείτε σοβαρά. Γιατί εδώ ανακύπτουν τα προβλήματα, εδώ ενισχύονται και γίνονται σύστημα, υπόδειγμα για όλους. Γιατί όταν περνάς από το show business στη σοβαρή ζωή, στην πολιτική, στις κοινωνικές σχέσεις, στην πολιτική στράτευση, η εικόνα που προκύπτει είναι η συνέχεια του Ίδιου , όπως λέει ο Alain de Benoist· με άλλους όρους, είναι η συνέχεια του τσίρκου, της Eurovision σε άλλες μορφές, είναι πάντα το ίδιο πράγμα, η ίδια κυρίαρχη ιδεολογία. Η Eurovision συμπίπτει με το όραμα της Ευρώπης. Nemo για όλους, όλοι για τον Nemo.
Εν ολίγοις, για να το πούμε πιο ξεκάθαρα, το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Νέμο κερδίζει ένα φεστιβάλ, είναι ότι ο Νέμο διευθύνει την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι η παράμετρός της, η διάθεσή της και η μονάδα μέτρησής της.
Αυτός ο Τύπος αντιπροσωπεύει έναν λαό που πολλαπλασιάζεται σε πολυάριθμους Τύπους, χωρίς ταυτότητα. Αυτό που ενώνει την Ευρώπη σήμερα είναι η αποκήρυξη της κοινής και προσωπικής, ατομικής και γενικής ταυτότητας, της οικογένειας και του πολιτισμού. Το τραγούδι είναι μόνο η μοιραία και συμβολική σύνθεση για ποπ χρήση.
Η απώλεια της ταυτότητας, που ορίζεται ως χειραφέτηση, απελευθέρωση, συνειδητοποίηση, πέρασμα από την κόλαση στον παράδεισο –για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του τραγουδιού του Νέμο–, έχει μια σειρά βλαβερών επιπτώσεων που επιβαρύνουν σε μεγάλο βαθμό τη συγκεκριμένη ζωή των Ευρωπαίων. Εκπέμπεται το μήνυμα: Η σεξουαλική ταυτότητα είναι η πρώτιστη, η πιο βασική, η πιο προφανής, η πιο φυσική: μετά, έρχονται οι άλλες ταυτότητες: πολιτών, πολιτισμική, λαϊκή, ιστορίας, παράδοσης και, ταυτότητα πολιτισμού.
Η απόρριψη της ταυτότητας μας βλάπτει σε πολλά επίπεδα.
Μας εμποδίζει να αναγνωρίσουμε και να αποδεχθούμε αυτό που πραγματικά είμαστε, την πραγματικότητά μας και αυτή των άλλων, το σώμα μας, τα σύνορά μας, την κληρονομιά μας.
Μας κάνει πιο ευάλωτους και μας κάνει να υποκύπτουμε σε αυτούς που, αντίθετα, διατηρούν και υπερασπίζονται την ταυτότητά τους, όπως οι ισλαμιστές. Και καταντά τα σώματα ζελατίνη, τους ανθρώπους τατουάζ, τις σκέψεις ιδιοτροπίες και εξυμνεί τις προσωπικές ιστορίες σαν να αφορούσαν όλο τον κόσμο, ως ένδοξα στάδια στην εξέλιξη του είδους.
Γνωρίζουμε ότι ελλείψει υψηλών, υψηλότερων και βαθύτερων στόχων, τελικά, αυτοί που αντιπροσωπεύουν, ενσαρκώνουν και εκφράζουν την Ευρώπη και την εικόνα της είναι αυτοί που εμφανίζονται στα συμβάντα και άνθρωποι της ποπ, ιστορίες για τις μάζες από το χώρο του θεάματος και της ψυχαγωγίας.
Από το Nemo μέχρι την Eurovision, ποιος νοιάζεται· αλλά σε πιάνει κατάθλιψη με το όραμα μιας Ευρώπης που περιορίζεται να εξυμνεί, και όχι μόνο στα φεστιβάλ, τον «στρατιώτη» Νέμο και την απώλεια της ψυχής της Ευρώπης.
Ο Σταυρός επί του οποίου πατούν, τραγουδούν και βακχεύονται οι τραγουδιστές της Eurovision· άλλωστε στο προσχέδιο Συντάγματος της ΕΕ δεν περιλαμβάνονταν οι χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης…
Αυτή η Ευρώπη...
θα έχει κακό τέλος, τσακισμένη στις αφύλακτες ράγες του τρένου της πραγματικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου