ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ:Χαίρω πολύ, Βρασίδας

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Χαίρω πολύ, Βρασίδας, ξέρω και ποδήλατο. Δεν θυμάμαι σε ποια παλιά ελληνική ταινία ειπώθηκε αυτή η φράση που έμεινε σαν σλόγκαν – δεν ξέρω αν ήταν καν από ελληνική ταινία. Πάντως συνεχίζει να είναι επίκαιρη, λόγω της παραφροσύνης της, αναφερόμενη στην περίπτωση που, μόλις γνωρίζεις κάποιον, αυτός να σπεύδει να σου δηλώσει μια ιδιότητά του για την οποία αδιαφορείς θανάσιμα.

Αλλά, γι’ αυτόν είναι μοιραία, σημαντική: ξέρω και ποδήλατο. (Ισως να ξέρει κι από βέσπα).

Χαίρω πολύ, Nemo, και είμαι και non binary. Καλημέρα Γιάννη – κουκιά σπέρνω.

Βρε, δεν πα να σπέρνεις και γκαρμπολάχανα;

Και τι μας νοιάζει αν είσαι στρέιτ, μπινές, binary, ή non binary, αν οδηγείς ποδήλατο ή πράσινο πατίνι – ποιος ενδιαφέρεται;

Και ποιος λογικός συστήνεται λέγοντας «με λένε Ιορδάνη και είμαι στρέιτ»; Είμαι νταγλαράς.

Πώς το έλεγε ο Θοδωρής Αθερίδης σε εκείνο το ωραίο νούμερο που ξεκινούσε με τη φράση:

«Με λένε Γιόσα κι είμαι κομπλεξικό…»

Ή, το άλλο που αναφέρει ο Βασίλης Βασιλικός, όπου κάποιος συστήνει τον φίλο του σ’ έναν τρίτο, λέγοντας, από δω ο τάδε, Τσεχοσλοβάκος.

Και ο τρίτος:

– Τόσο μικρός και είναι Τσεχοσλοβάκος;

 

Ετσι συμβαίνει, αν βγεις από μικρός στα βάσανα. Και δεν θυμάμαι ακριβώς εκείνη την ιστορία με τον Μοντεσκιέ και τον βαρώνο Σαρλ Λουί ντε Σεκοντά (ή, κάπως έτσι), όπου τον συστήνουν κάποιον ως Πέρση κι εκείνος λέει:

– Πώς; Ο κύριος είναι Πέρσης; Μα, πώς μπορεί κανείς να είναι Πέρσης;

Και καλά να είσαι Πέρσης, ή Ιρανός (κάθε πέρσι και καλύτερα) και να συστήνεσαι ως τέτοιος, αλλά αν ευθύς αμέσως δηλώνεις πως σε λένε Αρταξέρξη, ή Μεγάβυζο και ξέρεις και ποδήλατο, μπορείς να οδηγήσεις και γουρούνα, ή είσαι non binary, τότε τι συμπέρασμα να βγάλει κανείς και στο όνομα ποιου αγιατολάχ;

Τι σχέση έχει ο πλοίαρχος Νέμο με το Νέμο; Θα πεις, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί και ο πλοίαρχος να κρυφομπάνιζε ναύτες με κολλητά μπλουζάκια, σε στυλ Ζενέ και Querelle of Brest – ε, τι μας νοιάζει;

Αλλά σκέψου να έβγαινε να συστηθεί ο πλοίαρχος και το πρώτο που θα έλεγε να ήταν «είμαι πλοίαρχος και μ’ αρέσει να γυαλίζω τα πόμολα απ’ τις καμπίνες». Θα ήταν έλλειψη γούστου – τουλάχιστον. Εξάλλου τι σημασία έχουν τα πόμολα στην ιεραρχία του Ναυτικού; (Ναύτης βγήκε στη στεριά, για περιπολία, μάνα μου αναστέναξε όλη η παραλία).

Γενικώς μιλώντας, πάντως, υπάρχει μια διασύνδεση από το Νέμο, στον πλοίαρχο Νέμο και από εκεί στους ναύτες του Τσαρούχη, αλλά ο Τσαρούχης μιας και ήταν αξιοπρεπής και σώφρων και υπεράνω ποτέ δεν θα έβγαινε να δηλώσει οτιδήποτε ή να περιβληθεί τα φτερά της επιδειξιομανίας. Γι’ αυτό και οι ναύτες του δεν είναι μόνον ερωτικοί, αλλά βαθύτατα και πολλαπλώς ελληνικοί, λαϊκοί και εορταστικοί, ως Χερουβείμ του Πάσχα μέσα στις ώχρες μιας βασανισμένης, μεταφυσικής πραγματικότητας.

Δηλαδή, το παιχνίδι έχει μάλλον παρεξηγηθεί.

 Ισως, πια η ερωτική προτίμηση και κλίση του καθενός να ήταν καλύτερα να προστατεύεται διακριτικά και περήφανα μέσα στη σοβαρότητα μιας προσωπικής μυθολογίας κι όχι να βγαίνει επιθετικά στη διατίμηση της αγοράς και του εύκολου φαίνεσθαι.

Το ίδιο δεν έκανε και ο Καβάφης;

Βέβαια ο καθείς είναι ελεύθερος να διαχειριστεί τον εαυτό του κατά βούληση και κανείς δεν μπορεί να του το αφαιρέσει αυτό – αλλά όταν βγαίνεις με το καλημέρα και λες με λεν Βρασίδα και ξέρω και ποδήλατο, ε, τότε και οι άλλοι έχουν δικαίωμα να κάνουν τους συλλογισμούς τους.

Και για ποια προσωπικά δεδομένα μιλάμε όταν ο άλλος βγάζει μόνος του φόρα παρτίδα κι αμέσως τα υποτίθεται πλέον κρύφια;

Ακατανόητο. Ο ερωτισμός του καθενός περιέχει κάποια ιερότητα, εκείνην της μοναδικότητάς του και δεν είναι θέμα για εύκολη συζήτηση.

Επειτα, το θέμα είναι μάλλον εξαντλημένο. Κανείς δεν ασχολείται πλέον και είναι περίεργο κάτι θεσμοί όπως η Eurovision να επιμένουν σε αυτό το ζήτημα με τόσο πάθος, να το ανακυκλώνουν με τόσο βαρετή και πολλαπλή μανία, ξεχνώντας όμως και μια βασική παράμετρο: πως ουκ ολίγοι κυρ-Παντελήδες της Ευρώπης, που βλέπουν κατάκοποι στον καναπέ τη Eurovision, ενοχλούνται από ένα σημείο και πέρα απ’ αυτή την επίμονη προβολή, τους δημιουργείται ταυτοτικό ζήτημα εξ αντιθέσεως και ίσως ουκ ολίγοι απ’ αυτούς βρίσκουν (και έτσι) τον δρόμο προς τα ακροδεξιά.

Το θέμα φαίνεται απλό αλλά δεν είναι. Γιατί λοιπόν και ποιος ο λόγος να βγεις στα καλά καθούμενα και να πεις με λεν Βρασίδα και ξέρω και ποδήλατο; Ή, με λένε (το) Nemo και είμαι non binary; Ποιο είναι το θέμα; Και πού είναι το θέμα;

Ή, γιατί, αυτό, όπως το θέτεις, είναι σημαντικό και για τους άλλους χωρίς καν να σε ρωτήσουν;

Και γιατί να έχει για μας κάποιο ενδιαφέρον η απάντηση – μακάρι να είσαι ό,τι θες κι ό,τι τραβάει η καρδούλα σου, όπως και του καθενός, αλλά γιατί σε έναν μουσικό διαγωνισμό (με καρναβαλικά, πλέον, χαρακτηριστικά) ένα ζήτημα που στην Ευρώπη μάλλον έχει ξεπεραστεί, να επανέρχεται τεχνητά ως πρώτο ζητούμενο ενδιαφέροντος;

Κι όσο για το «Ζάρι»…

 

 άσε.

Τα κούναγα, τα κούναγα, τα ρίχνω κι ήρθαν ντόρτια.