Το γενικότερο σκηνικό των τελευταίων ετών θυμίζει την περίοδο των κινημάτων διαμαρτυρίας της δεκαετίας του ’60 και των αρχών εκείνης του ’70. Οι καταλήψεις πανεπιστημίων στις ΗΠΑ θύμισαν στους παλαιότερους τις διαδηλώσεις για το πόλεμο του Βιετνάμ και την ιστορική κατάληψη του Μπέρκλεϊ που ενέπνευσε την κινηματογραφική ταινία "Φράουλες και αίμα".
Οι ταραχές εκείνης της περιόδου δεν άφησαν απέξω το συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος στο Σικάγο που έδωσε το χρίσμα στον Τζόρτζ Ουάλας, ο οποίος αν και φαβορί, λόγω της έκρυθμης κατάστασης, έχασε από τον Νίξον. Το ίδιο συνέβη την ίδια χρονιά και στη Γαλλία με τις καταλήψεις και ταραχές στο Παρίσι κατά την εξέγερση του Μάη του ’68.
Τα κινήματα διαμαρτυρίας της δεκαετίας του ’60 τη δεκαετία του ’70 αναβάθμισαν την αντιπαράθεση, δημιουργώντας ένα κύμα τρομοκρατικών οργανώσεων, με διασημότερες και μακροβιότερες τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία και τη RAF στη Δυτική Γερμανία.
Η αραβική τρομοκρατία εκείνης της περιόδου είχε αριστερό και εθνικιστικό πρόσημο.
Σήμερα οι αραβικές οργανώσεις έχουν προσχωρήσει στο ριζοσπαστικό Ισλάμ.
Όπως συμβαίνει και σήμερα, έτσι και τότε ο αριστερισμός ήταν σε συμπαράταξη και τις αραβικές οργανώσεις, στα στρατόπεδα των οποίων στη Μέση Ανατολή εκπαιδεύτηκαν πολλοί Ευρωπαίοι τρομοκράτες.
Στην ιστορία θα μείνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μονάχου το 1972 όταν η παλαιστινιακή οργάνωση "Μαύρος Σεπτέμβρης" απήγαγε την ισραηλινή αποστολή, η οποία μετά την επέμβαση της γερμανικής αστυνομίας μέτρησε εννέα θύματα.
Υπό το πρίσμα αυτό, στη συγκεκριμένη περίοδο είναι κατανοητό γιατί υπάρχουν ανησυχίες για την Ολυμπιάδα στο Παρίσι το ερχόμενο καλοκαίρι. Η Eurovision, με τις κινητοποιήσεις μουσουλμάνων και αριστεριστών εναντίον του Ισραήλ, μας έδωσε ήδη μια πρόγευση του κλίματος.
Δέκα χρόνια αργότερα, οι επαναστάτες του ’60 και ’70 είχαν ενσωματωθεί και ψήφιζαν ανθρώπους σαν τον Ρήγκαν και τη Θάτσερ για να μειώσουν τη φορολογία και να απορρυθμίσουν τις αγορές. Ο ηγέτης των Γίπις, Τζέρυ Ρούμπιν που πρωταγωνίστησε στα επεισόδια του ’68 στο Σικάγο, έγινε χρηματιστής. Ο Ντάνι Κον Μπεντίτ και ο Γίοσκα Φίσερ στη Γερμανία έγιναν πολιτικοί. Ο δεύτερος έφτασε μέχρι τη θέση του Υπουργού των Εξωτερικών. Ο Μπίλ Κλίντον και η Χίλαρυ που μετείχαν στα κινήματα διαμαρτυρίας και τις εξεγέρσεις του ’60 έφτασαν μέχρι τα υψηλότερα αξιώματα των ΗΠΑ και διαχειρίστηκαν με επάρκεια τα συμφέροντας της αυτοκρατορίας.
Άλλοι σαν τον Στηβ Τζομπς και τον Μπιλ Γκέιτς πρωταγωνίστησαν στην επανάσταση της πληροφορικής και έγιναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου.
Μια δεκαετία μετά την άνοδο Ρήγκαν και Θάτσερ στην ηγεσία της Δύσης, η ΕΣΣΔ, μην αντέχοντας τον ανταγωνισμό, κατέρρευσε εκ των έσω και ζητούσε απεγνωσμένα από τη Δύση ανθρωπιστική βοήθεια.
Θέλω να πω λοιπόν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που διάγουμε μια περίοδο αταξίας. Οι δημοκρατίες είναι ευέλικτες και διαθέτουν βαλβίδες ασφαλείας και ως εκ τούτου προσαρμόζονται και εξελίσσονται.
Το μυστικό με τις ανερχόμενες αναθεωρητικές δυνάμεις είναι να τις αφήνεις να διαλύονται εκ των έσω από μόνες τους
Η τραγωδία της αριστεράς
Οι κινητοποιήσεις εναντίον του Ισραήλ και υπέρ των Παλαιστινίων και της Χαμάς διχάζουν και διασπούν τη βάση του Δημοκρατικού Κόμματος, όπως η υποστήριξη της Ουκρανίας διασπά τους Ρεπουμπλικάνους. Ακόμη περισσότερο όμως αυτό που διευρύνει την επιρροή των συντηρητικών είναι η υποστήριξη των Δημοκρατικών και Αριστερών στην woke κουλτούρα και τους συρμούς της έμφυλης παρωδίας*.
Όπως έχουμε ξαναγράψει οι συρμοί της έμφυλης παρωδίας εκλαμβάνονται από την πτωχευμένη αριστερά, μετά την "απιστία" της εργατικής τάξης (της οποίας ό,τι έχει απομείνει κινείται προς την άκρα δεξιά), ως νέα ιστορικό υποκείμενα της επανάστασης, την οποία από το 1850 αναμένουν όπως οι θρησκευόμενοι τη Δευτέρα Παρουσία.
Το άλλο σκέλος που ποντάρουν είναι οι μετανάστες και ιδίως οι παράνομα αφιχθέντες μουσουλμάνοι, που παρουσιάζουν στοιχεία αντίστασης στην ενσωμάτωση και διεκδικούν να επιβάλουν τα βαρβαρικά τους ήθη στις κοινότητες που τους φιλοξενούν.
Εν τω μεταξύ οι πρώτοι (τα μέλη της LGBTQ+ κοινότητας), αν βρεθούν στις κοινωνίες που πλειοψηφούν οι δεύτεροι (μουσουλμάνοι), απειλούνται με βασανιστήρια κι εκτελέσεις. Κι όμως, στη Δύση επιβιώνουν κάτω την ίδια πολιτική ομπρέλα.
Η δεκαετία που διανύουμε λοιπόν έχει αρκετές ομοιότητες με τις δεκαετίες του ’60 και του ’70.
Τότε ήταν το Βιετνάμ και η Κούβα, τώρα είναι η Γάζα και η Ουκρανία.
Τότε ήταν οι φεμινίστριες και η σεξουαλική απελευθέρωση από τα θρησκευτικά και πατριαρχικά ταμπού, τώρα είναι τα φαινόμενα της έμφυλης ρευστότητα και σύγχυσης και οι γάμοι μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.
Μια ουσιαστική διαφορά είναι ότι ...
τώρα δεν γεννιούνται παιδιά. Ο ιστορικός Πολύβιος το 2ου αιώνα π.Χ. προειδοποιούσε πως η πτώση του ποσοστού γεννήσεων προηγείται της κατάρρευσης του πολιτισμού.
*Η έμφυλη σύγχυση: η έκταση που λαμβάνει το φαινόμενο της έμφυλης σύγχυσης τείνει να πλέον διαβρώσει τη δομή των δυτικών κοινωνιών.
Δεν μιλάμε για ανθρώπους που έτυχε γεννήθηκαν με κάποια αναντιστοιχία μεταξύ των στοιχείων που συνθέτουν το φύλο τους και ως εκ τούτου η κοινωνική τους υπόσταση βρίσκεται σε αναντιστοιχία με το βιολογικό φύλο, των οποίων η παρουσία είναι σεβαστή.
Μιλάμε για μια μόδα "ένδυσης" και κυρίως επίδειξης διάφορων υπαρκτών και ανύπαρκτων φύλων εν είδει αποκριάτικων στολών.
Όπως μας μαθαίνουν οι σχετικές επιστήμες, το φύλο ανθρώπων καθορίζεται από πέντε στοιχεία.
Το πρώτο είναι τα χρωμοσώματα όπου τα αγόρια έχουν ΧΥ και τα κορίτσια ΧΧ. Το φύλο ενός μωρού κατά τη σύλληψη καθορίζεται από το αν το σπερματοζωάριο του αρσενικού φέρει Χ ή Υ.
Το δεύτερο σχετίζεται με τις ορμόνες, δηλ. τις ποσότητες τεστοστερόνης και οιστρογόνων που διαθέτει ένας οργανισμός. Συνήθως τα αρσενικά διαθέτουν περισσότερη τεστοστερόνη και τα θηλυκά περισσότερα οιστρογόνα. Οι αποκλίσεις από τους μέσους όρους δίνουν στον φέροντα οργανισμό περισσότερα ή λιγότερα χαρακτηριστικά του φύλου του.
Το τρίτο στοιχείο είναι τα εσωτερικά γεννητικά όργανα και το τέταρτο τα εξωτερικά.
Το πέμπτο είναι η αυτοταυτοποίηση με βάση κοινωνική παράσταση του φύλου και πως η κοινωνία περιμένει να συμπεριφερθούμε με βάση αυτό.
Το ποσοστό όσων γεννούνται με κάποια απόκλιση σε ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω στοιχεία είναι κάτω από 1-2%.
Σε κάποιους που συμβαίνει αυτή η απόκλιση σε μεγάλη έκταση δικαιολογείται να δυσανασχετούν με το βιολογικό τους φύλο. Σε μια προοδευτική, ανθρωπιστική και χριστιανική κοινωνία στα άτομα αυτά πρέπει να επιδεικνύεται σεβασμός και το πρόβλημα να μην αποτελεί λόγο διάκρισης ή λιγότερων ευκαιριών.
Το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένα αυξανόμενος αριθμός που δηλώνει έμφυλη σύγχυση και αγνωστικισμό.
Αν δεν μας ρίχνουν κάτι στο ... γάλα, πρόκειται για κάποιο είδος μόδας.
Μια έρευνα που είδα τελευταία, έλεγε πως στη Νέα Υόρκη ανέφερε πως το 20% των κάτω των 30 ετών δηλώνει ρευστότητα φύλου. Και στην Ελλάδα αν ρωτήσετε μικρότερους σε ηλικία τι συμβαίνει, θα εκπλαγείτε με τις απαντήσεις που θα πάρετε για τη έκταση που έχει λάβει το φαινόμενο.
Μάλλον πρόκειται για μια καταστρεπτική μόδα γιατί η αμφισβήτηση της βιολογίας από κάποιο σημείο και μετά έχει συνέπειες. Όπως μας δίδαξε ο γέρο Φρόιντ πριν 100 χρόνια, με έργα όπως το "Ο πολιτισμός ως πηγή Δυστυχίας", η καταπίεση και απόκρυψη των βιολογικών ορμών δημιουργεί νευρώσεις και ψυχικά νοσήματα. Η καταπίεση ή μεταμφίεση της βιολογικής ταυτότητας μοιάζει με κάτι ακόμη χειρότερο. Το ίδιο και ευνουχισμός αρσενικών και θηλυκών από τον βιολογικό προγραμματισμό που έχει αναπτύξει η εξελικτική διαδικασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου