Toυ Strange Attractor
Πριν από πολλά χρόνια, τότε που μπαίναμε στη στενωπό των μνημονίων με ηγέτη τον Γιωργάκη (44% είχε πάρει), τότε που φλερτάραμε με τη «συντεταγμένη» χρεοκοπία… είχα γράψει εδώ μέσα ένα άρθρο που προέβλεπε το δυστοπικό μέλλον το οποίο έβλεπα με δρασκελιές να πλησιάζει…
Στην πορεία διαψεύσθηκα, αφού ο Θεός της Ελλάδας ή μάλλον οι εταίροι μας κατάφεραν με χίλιες δυο θυσίες να μας σώσουν από τα συσσίτια και να συνεχίσουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας για τριτεύουσες σαχλαμάρες.
Πως το είχε πει ο Ολάντ; Δεν μπορούμε να διώξουμε τον Πλάτωνα από την Ευρώπη…
Σήμερα όμως, με τα χαστούκια να πέφτουν χιαστί, και με μια κυβέρνηση που έχει τη δική της κρυφή ατζέντα, άρχισαν να επανέρχονται στο μυαλό μου οι δυστοπικές εικόνες και να ακούω μέσα μου φωνές για το μαύρο μέλλον μας.
Που όχι Πλάτωνα δεν συμπεριλαμβάνει… κάθε άλλο. Μόνο Μουτσινά ίσως.
Τι έγραφα λοιπόν τότε;
Ότι θα ζήσουμε εποχές Mad Max.
Όπου λίγο η οικονομική εξαθλίωση, λίγο η εγκληματικότητα, λίγο η αθρόα λαθρομετανάστευση, λίγο το ένα λίγο το άλλο… οι πόλεις μας θα θυμίζουν Ντιτρόιτ της οικονομικής κατάρρευσης και κρίσης, με τα κέντρα τους έρημα και άντρα εγκληματικότητας, όπου οι μόνοι που θα κυκλοφορούν θα είναι οι άστεγοι, οι κακοποιοί, οι λαθρομετανάστες με τα γιαταγάνια, οι ντελιβεράδες, οι κούριερς, τα ασθενοφόρα και οι αστυνομικοί.
Όλοι οι υπόλοιποι θα είναι κλειδαμπαρωμένοι και θα μαθαίνουν τα καθέκαστα από το χαζοκούτι και από το ιντερνέτ.
Με την όποια κυβέρνηση να νομοθετεί για εμάς αυτά που θα της υπαγορεύουν οι οικονομικές ελίτ, κλεισμένη σε ένα αποκλεισμένο από τα ΜΑΤ Μαξίμου όπως το παροιμιώδες ivory tower που λένε τα αμερικανάκια.
Κάτι σαν το 1984, αλλά στο πιο σκληρό… σε μια βαλκανική δηλαδή εκδοχή.
Και το κλου; Οι πολίτες θα χειροκροτούν την κυβέρνηση επειδή κάνει τα πάντα για να μας σώσει.
Αυτό λοιπόν που δεν το είδαμε τόσα χρόνια να υλοποιείται, παρά το πέρασμα του τσίρκου του Σύριζα, και παρά τις φιλότιμές προσπάθειες σωτήρων όπως ο Μπαρουφάκης, ο Λαπαβίτσας, η Δούρου, κ.ά. για να το ζήσουμε, θα το δούμε οσονούπω.
Τη γλιτώσαμε από τα μνημόνια χάρη στον από μηχανής Θεό που λέγαμε.
Έλα όμως που έσκασε μύτη ο κορονοϊός και άλλαξαν πάλι άρδην όλα τα δεδομένα.
Όλα όσα θεωρούσαμε αυτονόητα.
Με την καθημερινότητά μας να έρχεται τούμπα.
Με την οικονομική ανέχεια να συνοδεύεται και με τον φόβο του θανάτου. Ό,τι χειρότερο δηλαδή.
Και με μια κυβέρνηση που (για μένα τον ποταπό) δείχνει να άγεται και να φέρεται από τα διάφορα συμφέροντα, που όπως πάντα επιβεβαιώνουν το «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται».
Και ποια μεγαλύτερη αναμπουμπούλα από αυτήν που ζούμε καθημερινά;
Με τα τρομολαγνικά ΜΜΕ να σέρνουν τον χορό βάσει του σκοπού που «βαράει» το Μαξίμου.
Και με πολιτικάντηδες νομοθέτες που προκειμένου να μη χάσουν το μηνιάτικο είτε σφυρίζουν αδιάφορα, είτε προσαρμόζονται στην κυβερνητική γραμμή, όσο επικίνδυνη κι αν είναι.
Θυμίζοντάς μου αυτό που είχε πει κάποτε ο (ψυχίατρος) Σίγκμουντ Φρόιντ για τη Γκεστάπο, η οποία τον είχε «περιποιηθεί» καθότι Εβραίος… «παλιά τους είχαμε ως ασθενείς μας, τώρα τους έχουμε δεσμοφύλακες»…
Εμείς τους έχουμε ως νομοθέτες.
Έτσι λοιπόν, μέσα στην τρελή χαρά, τη γενικευμένη άγνοια και αδιαφορία, με 1-2 γενιές μεγαλωμένες σε συνθήκες επίπλαστης ευμάρειας, γαλουχημένες από την Κορομηλά, τη Μενεγάκη και τελευταία τον Μουτσινά (φαγώθηκα με αυτόν), ψηφίζουμε σούργελα και γόνους για να μας σώσουν.
Οι οποίοι όμως, ακόμη και οι πιο καλοπροαίρετοι εξ αυτών, απλά μας δένουν χεροπόδαρα, υπακούοντας (άθελά τους ή μη) στο κυβερνητικό επιτελείο, το οποίο με τη σειρά του παίρνει γραμμή είτε από τους «εταίρους» είτε από του δικούς μας κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, με τους οποίους συναγελάζεται.
Με κοινή συνισταμένη «το χρήμα να κυκλοφορεί (μεταξύ μας) κι ας καεί το πελεκούδι».
Διότι όποιος υποψιασμένος με δυο δράμια μυαλό πει να ψάξει λίγο ανάμεσα στις γραμμές και στα ρεπορτάζ, τότε εύκολα καταλαβαίνει πως το πάρτι των εκατομμυρίων εξελίσσεται μια χαρά, και μάλιστα χωρίς μάσκες, ανάμεσα στα συμφέροντα που πάντοτε έκαναν κουμάντο, αλλά που αυτό το διάστημα, με τον κόσμο τρομοκρατημένο και μπουντρουμιασμένο, έχουν ξεσαλώσει.
Και τι προβλέπω μόλις (αν δηλαδή) με το καλό, αρχίσει να επανέρχεται η κανονικότητα σε 1-2 χρόνια από σήμερα;
Έναν brave new world…
Με μια άλλη μορφή και με πολλές ανακατατάξεις.
Όπου τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Όπου θα υπάρχουν 17αρηδες, που θα ψηφίζουν, οι οποίοι όμως μεγάλωσαν επί κορονοϊού, με τηλεκπαίδευση, σε έναν διαφορετικό εικονικό κόσμο από εκείνον των προηγούμενων, όπως σήμερα υπάρχουν 17αρηδες που ψηφίζουν όντας μόλις 9-10 χρόνων όταν ξέσπασε η κρίση που τα άλλαξε όλα.
Και που θεωρούν δεδομένη την ανεργία, τη λιτότητα, και που έχουν ως πρότυπο τους… μπαρίστας, που κινούν την οικονομία (των καφέ).
Νέοι που θα ζουν σε έναν κόσμο με e-delivery, webex, one click shopping, τηλεδιασκέψεων και μπόλικα σόσιαλ μύδια.
Με όνειρο να γίνουν κι αυτοί κούριερς, ή ντελιβεράδες, ή έστω αστυνομικοί.
Με πολιτικούς που θα τουιτάρουν, με δημοσιογράφους που θα σχολιάζουν τα τουίτς και με ψηφοφορίες στη Βουλή μέσω … τηλεδιασκέψεων.
Και εκεί έξω, οι συνήθεις ύποπτοι θα συνεχίζουν το έργο τους, δηλαδή οι διαρρήκτες, οι μπαχαλάκηδες, οι εκτελεστές κλπ. κλπ., με μόνη παραφωνία τις σειρήνες των περιπολικών και των ασθενοφόρων.
Με εμάς όλους κουρνιασμένους μέσα κάνοντας κοκούνινγκ και διασκεδάζοντας με το «Στην Υγειά μας βρε Παιδιά», ανταλλάσσοντας σχόλια (και ύβρεις) στο φέσιμπουκ… τη νέα αυτή ηλεκτρονική εκκλησία του δήμου.
Ένας νέος κόσμος προκύπτει μέσα από το λοκντάουν και την πανδημία.
Ένας κόσμος εντελώς διαφορετικός από τον σημερινό, που οι παλαιότεροι θα τον αναπολούν και οι νεότεροι δεν θα τον θυμούνται καν.
Θέλετε ένα μικρό παράδειγμα;
