ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΚΡΑΤΙΣΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Κράτος και επανάσταση

 

Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΪΜΑΡΟΓΛΟΥ
 

Όταν, με το καλό, η απειλή της πανδημίας περάσει στη μνήμη, μαζί με τις ανθρώπινες απώλειες θα αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε και τις άλλες καθοριστικές επιπτώσεις που έχουν συμβεί στη ζωή μας. Ο λόγος δεν γίνεται μόνο για τις, σοβαρές έτσι κι αλλιώς, οικονομικές παρενέργειες του κατ' οίκον απαγορευτικού, που λέει κι ο Μπαμπινιώτης, αλλά για τις συνέπειες που θ’ αλλάξουν ριζικά τον τρόπο της σκέψης και επικοινωνίας και επομένως την καθημερινότητά μας. Όσοι τρέφουν την αυταπάτη ότι η μ.κ. (μετά κορωνοϊόν) εποχή θα είναι η επάνοδος στην κανονικότητα της π.κ. κάνουν μεγάλο και βολικό, μάλλον, λάθος.

Στον καθρέφτη της πανδημίας αντικατοπτρίστηκαν όλα τα ελαττώματα μιας κοινωνίας που απεχθάνεται την πραγματικότητα και προτιμάει να κλείνει τ’ αυτιά της στην αλήθεια, ιδιαίτερα όταν είναι σκληρή.  

 

Αυτή τη νοοτροπία εκφράζουν οι κάθε λογής φανεροί και κρυφοί «αρνητές» του κορωνοϊού. 

 

 

Στην ουσία αρνούνται να αποδεχθούν την διάψευση των ιδεολογικών, πολιτικών, θρησκευτικών και κοινωνικών ταμπού πίσω από τα οποία έχουν οχυρώσει τη ζωή και τη δράση τους, περιφρονώντας τις καταιγιστικές εξελίξεις και την πρόοδο στην έρευνα και τη τεχνολογία.  

Ο ακραίος λαϊκισμός χάραξε νέες, διακομματικές γραμμές στο πολιτικό σκηνικό, μετά την απαξίωση των παραδοσιακών.

 
Μέσα στις πρωτοφανείς συνθήκες δημοσιονομικής απειλής, πολιτικά κόμματα και κοινωνικές οργανώσεις επέλεξαν να βάλουν σε προτεραιότητα τη δικαίωση των ιδεοληπτικών τους εμμονών προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωση και τη διατήρηση των κεκτημένων προνομίων τους.  

Σε μια περίοδο που συναίνεση αποτελεί τη στοιχειώδη προϋπόθεση για την υλοποίηση των επιστημονικών προταγμάτων, ξέσπασαν συγκρούσεις για αυτονόητες αλήθειες όπως ότι οι επιτάξεις και οι διατιμήσεις δεν λύνουν τα χρόνια προβλήματα του ΕΣΥ, ότι η έκβαση του πολέμου με την πανδημία κρίνεται στην κοινωνία και όχι στις ΜΕΘ, ότι ο εθελοντισμός και η προσφορά είναι πολύτιμες αξίες και όχι νεοφιλελευθερισμός, ότι ο αγώνας για τη ζωή προηγείται σε σημασία των άλλων αγώνων.

Οι δυνάμεις της κοινωνικής συντήρησης εξακολουθούν να δίνουν μάχες οπισθοφυλακών.  

Οι δάσκαλοι αρνήθηκαν να εκλέξουν ηλεκτρονικά το ΔΣ της ΟΛΜΕ με το φόβο της αυξημένης συμμετοχής, το σωματεία του Μετρό κήρυξε 24ωρη απεργία, αδιαφορώντας για τους συνωστισμούς που προκλήθηκαν στα άλλα μέσα, οι εφοριακοί ξεκινάνε στάσεις εργασίας, τον τελευταίο μήνα του έτους, αρνούμενοι να δουλέψουν σε κυλιόμενες βάρδιες για να εξυπηρετήσουν περισσότερους πολίτες. 

Τα πάντα, ακόμα και η προστασία της ανθρώπινης ζωής, θυσιάζονται στο βωμό των συντεχνιακών συμφερόντων με την κάλυψη-συνενοχή πολιτικών δυνάμεων που αρνούνται πεισματικά να αναλάβουν το πολιτικό κόστος της καταδίκης συλλογικών ή μεμονωμένων παραβατικών συμπεριφορών των «οπαδών τους»

Στη διαδικτυακή, πτυχιακή και κυρίως μεταπτυχιακή εκπαίδευση, ανοίγονται νέοι ορίζοντες και για τους αποκλεισμένους, λόγω απόστασης ή οικονομικής αδυναμίας, νέους. Η εργασία εξ αποστάσεως θα δώσει ώθηση στην απασχόληση που θα αποκτήσει ευρύτερες, ακόμα και διακρατικές διαστάσεις. Η ηλεκτρονική ψηφοφορία θα διευρύνει το δικαίωμα της συμμετοχής και θα ενισχύσει τη δημοκρατική νομιμοποίηση των εκλεγμένων σε όλες τις βαθμίδες. 

Μόνο που όλα αυτά δεν μπορούν να υλοποιηθούν από ένα πελατειακό, γραφειοκρατικό, ισοπεδωτικό κράτος όπου η αξιολόγηση και η αξιοκρατία παραμένουν ζητούμενα. 

Η επανάσταση...

 

 απέναντι στις κατεστημένες κρατικίστικες αντιλήψεις και πρακτικές είναι προϋπόθεση ανάπτυξης στη νέα μ.κ. εποχή.