Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Υπάρχουν πράγματα που συμβαίνουν και κάνουν το μυαλό να σταματά, σαν να έπαθε βλάβη.
Πάρτε το παράδειγμα του λεγόμενου κόσμου της εργασίας. Είναι μια έκφραση την οποία η Αριστερά χρησιμοποιεί κατά κόρον, θεωρώντας ότι η εκπροσώπηση των συμφερόντων όσων ζουν από την εργασία τους είναι δικό της, αποκλειστικό δικαίωμα. Σωστά; Κατά συνέπεια, οφείλει να χαίρεται – για να το θέσω απλοϊκά – όταν αυξάνονται οι αποδοχές των εργαζομένων. Αλλωστε, αυτό είναι που ζητεί μονότονα σε κάθε περίσταση και με κάθε ευκαιρία. Η αύξηση των αποδοχών είναι η πανάκεια που διαθέτει η Αριστερά για κάθε πρόβλημα.
Τότε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κατεψήφισε στη Βουλή τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, χάρη στην οποία αυξάνεται το καθαρό εισόδημα του «κόσμου της εργασίας»;
Επειδή τη σχετική ρύθμιση εισήγαγε στη Βουλή η κυβέρνηση Μητσοτάκη – ηλίθια απάντηση, το ξέρω, αλλά αυτή είναι.
Τηρουμένων των αναλογιών, η στάση αυτή είναι αντάξια ως προς τον φανατισμό της με εκείνη των Βιετκόνγκ, που επισκέπτονταν τα χωριά, μετά τον εμβολιασμό που έκαναν οι Αμερικανοί στα παιδιά και έκοβαν τα χέρια όσων είχαν εμβολιασθεί, για να αποθαρρύνουν τον πληθυσμό από τη συνεργασία με τους κακούς ιμπεριαλιστές. Δεν ξέρω για τον αυνανισμό, που έλεγαν παλιά, πάντως η ιδεοληψία σίγουρα τυφλώνει! Και το βλέπουμε στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ επί του συγκεκριμένου ζητήματος.
Η άρνησή τους να υπερψηφίσουν προδίδει, επίσης, τη θεμελιώδη διαφορά φιλοσοφίας μεταξύ της φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς και της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Για την πρώτη, η ανάπτυξη έρχεται μέσω της εργασίας, γι’ αυτό και την ενισχύει μέσω της μείωσης των εισφορών, ενώ για τη δεύτερη έρχεται με τα επιδόματα: κόβε μονέδα και μοίραζε, με απλά λόγια.
Η πραγματιστική προσέγγιση, για να το πω διαφορετικά, σε αντίθεση προς την ιδεοληπτική, δηλαδή ενός κράτους σε ρόλο Αγιου Βασίλη, που εκπληρώνει στον καθένα την επιθυμία του. (Μα και ο Αγιος Βασίλης, εδώ που τα λέμε, έχει εκείνα τα σκλαβάκια, τα ξωτικά, που δουλεύουν όλο τον χρόνο για να κατασκευάζουν τα παιχνίδια που μοιράζει – χο, χο, χο!..).
Δεν είναι αστείο, όμως. Είναι βαθιά προσβλητικό για τη νοημοσύνη (όποιου τη διαθέτει, βεβαίως…) να μιλά ο ΣΥΡΙΖΑ για τον «κόσμο της εργασίας», ενώ καταψηφίζει την όποια, μικρή ή μεγάλη, αύξηση των καθαρών αποδοχών των εργαζομένων.
Κρατώ, ωστόσο, μια επιφύλαξη στην κρίση μου για τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι δεν αποκλείω η στάση του να οφείλεται σε άγνοια:
Είναι πολύ πιθανό, θέλω να πω, να μην ξέρουν και πολλά οι άνθρωποι από πραγματική δουλειά. Ισως να δοκίμασαν κάποτε – παλιά, πολύ παλιά – δεν τους άρεσε και προτίμησαν τη σταδιοδρομία μέσω του κόμματος ή του συνδικαλισμού και την ασφάλεια της κρατικοδίαιτης θέσης, που βρέξει χιονίσει ο μισθός πέφτει.
Εξάλλου, η έλλειψη εξοικείωσης με τη δουλειά δεν φάνηκε σε όλο το κωμικοτραγικό μεγαλείο της όταν βρέθηκαν να κυβερνούν;
Και αυτό, πάντως, να ισχύει και πάλι ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα του κόσμου της εργασίας, για τον οποίον τόσο κόπτονται…
Τριακόσιοι νομάτοι του ΠΑΜΕ, με μάσκες, αλλά χωρίς αποστάσεις κατά την ώρα της πορείας, έκαναν τη διαδήλωσή τους χθες στο κέντρο της Αθήνας, με αφορμή την απεργία.
Η Αστυνομία δεν τους εμπόδισε, τους συνόδευσε μέχρι να διαλυθούν ησύχως – ήξεραν και οι διαδηλωτές να μην παρατραβήξουν το σκοινί.
Ο σκοπός τους δεν ήταν να προκαλέσουν τη χρήση βίας από την Αστυνομία, αλλά να επιβάλουν την άρρητη, προνομιακή εξαίρεση του ΚΚΕ από την ισχύ του νόμου.
Και...
το πέτυχαν, ας μην κρυβόμαστε σαν τον ελέφαντα με τα ροζ νύχια πίσω από την τριανταφυλλιά.
Ας το σκεφθεί αυτό ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Ειδικά αυτός, που σχεδόν δακρύων τις προάλλες μας έλεγε πόσο σέβεται και τιμά το ΚΚΕ και πόσο πόνεσε για την εντολή να διαλυθεί η συγκέντρωση. Αυτά, με όλη την ειλικρινή εκτίμηση που τρέφω για το πρόσωπό του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου