ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ένας χρόνος…

Tης ΑΝΝΙΤΑΣ ΛΟΥΔΑΡΟΥ

Στην πλάκα ενός ρολογιού οι δείκτες γυρίζουν κυκλικά. Οι αστρολόγοι λένε πως ο μοναδικός αστερισμός που σχηματίζουν οι πλανήτες τη στιγμή της γέννησης του κάθε ανθρώπου είναι το διαρκές θέμα της ζωής του, είναι αυτό που καθορίζει την διαδρομή της ζωής του. Μοιρολατρικό μου φαίνεται αυτό.

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν είναι παραμύθι, αυτό πιστεύω. Είναι μια ιστορία απολύτως αληθινή.

Πρώτο σπίρτο και ο παράφορος έρωτας σου εμφανίζεται στο λεπτό σε αστροδευτερόλεπτα όμως χάνεται και μένεις εσύ και το κενό.  

Δεύτερο σπίρτο και ντύνεσαι μαλάματα , παλεύεις , χτίζεις σπίτια , αγοράζεις τραπεζαρία, κρεβατοκάμαρα με ορμή όμως σε συμπαντοδευτερόλεπτα χάνονται κάτω από σκόνη στο πρώτο σεισμό.

Τρίτο σπίρτο στο νοσοκομείο αντί για ανυπόμονες νοσοκόμες βλέπεις να υπάρχουν άγγελοι . Το σπίρτο όμως σβήνει σε απειροδευτερόλεπτα και εσύ έχεις χτυπηθεί αμείληκτα από την ίδια αρρώστια.

Στην πλάκα ενός ρολογιού οι δείκτες γυρίζουν κυκλικά, ακριβώς όπως και η αυταπάτη.

Τον απολογισμό του χρόνου που πέρασε δεν τον κάνω ποτέ. ‘Αλλωστε γιατί ; Αφού ο χρόνος φεύγει. Αυτοί που φεύγουν να πηγαίνουν στο καλό ή να πηγαίνουν στο διάολο. Δεν είναι ανάγκη να μας γράφουν. Ανοικτός θα παραμείνει ο σταθμός της Ομόνοιας απόψε για να προστατέψει τους άστεγους από το δυνατό ψύχος. Στην πλατεία στήθηκε μια πελώρια ρόδα που δεν γυρνάει . Όταν αρχίσει να γυρνάει θα γυρνάει κυκλικά, όπως οι δείκτες στη πλάκα του ρολογιού.

Στο βλέμμα σου είδα λύπη για τα παιδιά που κρυώνουν στους δρόμους και έχει καταφέρει η λύπη εαυτών και αλλήλων να μας εξιλεώνει. Ζέστανε στο μαγκάλι του καστανά όλη σου την απώλεια. Όταν μετράμε τον χρόνο ανάποδα ξέρω πως θα μετρά και το κορίτσι που ζει πια στην Κοπεγχάγη και η οικογένεια που έφυγε για Βερολίνο. Καλύτερα ή χειρότερα;  

Εσύ θα πεις καλύτερα , εγώ θα πω χειρότερα , δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι κάπου αλλού, κάπου μακριά, κάτι άφησαν πίσω και δεν ήθελαν.

Είναι οι μέρες που μοιάζουν πιο σκοτεινές. Σαν κάποιος να δίνει την εντολή πως υπερβήκαμε τα επιτρεπτά βήματα, απαγορεύεται πλεον ο προαυλισμός και θα μείνουμε σε απομόνωση διαρκείας. 

Είναι οι μέρες που μετριόμαστε και βγαίνουμε λίγοι . Είναι μέρες που βγήκαν οι υποχωρήσεις σε πρώτο πλάνο.Είναι οι μέρες που κοιτάμε τα ταβάνια γεμάτοι ενοχές . Οι μέρες που μου λες πως δεν ερωτεύεσαι πια κανέναν και εγώ γεμίζω λύπη.

Μένει κάτι:  

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τι ευχή να δώσω;

Του Ευάγ. Αθανασιάδη

Συνταγματάρχη ε.α.

 

Είναι γιορτές, παντού ευχές. Πολλές ευχές.

Άραγε, ξέρουμε τι ευχόμαστε; Και κάποιες φορές, βαθυστόχαστα, επιβλητικά, με αποφθεγματικό και επίμονο τρόπο.

Που συχνά, ακολουθείται με το βαθυστόχαστο στόμφο: «μόνο αυτό αξίζει»

.

Ποιά πράγματι είναι η πληρέστερη ευχή; Η μικρότερη και πιο περιεκτική, που χρησιμοποιούμε για τον Νέο Χρόνο; 

Θέλουμε, μια μικρή και πλήρη ευχή. Την ικανή και αναγκαία συνθήκη.

Ας πάμε πρώτα στην πιο συνηθισμένη ευχή, που μας έρχεται από την προηγούμενη γενιά:

«ευτυχές το Νέο Έτος».

«ευλογημένος ο καινούργιος Χρόνος».

«ευλογημένο και χαρούμενο το νέο Έτος».

Παλιά ευχή, πολυχρησιμοποιημένη, μήπως και ξεθωριασμένη, άχρωμη, χωρίς νέες και φανταχτερές λέξεις και μεγαλεπήβολες έννοιες.

Τελευταία επικράτησε, σχεδόν αποκλειστικά, η ευχή: «Υγεία να υπάρχει».

Οπωσδήποτε η Υγεία, είναι ένα μεγάλο αγαθό. Πολύ σημαντικό, που χρωματίζει τις περισσότερες εκδηλώσεις της ζωής μας.

Πόσοι όμως άνθρωποι με πλήρη υγεία, ταλαιπωρούνται από τόσα και τόσα.

Και θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, πολλές δυσκολίες της καθημερινότητας.

Αλλά σε αυτό που θέλουμε να μείνουμε, στο να ζουν σε ένα περιβάλλον εχθρότητος, διενέξεων και αλληλοκατηγοριών. Αλλά και περιβάλλον οικονομικής δυσκολίας, κινδύνου ή απειλής. 

Μάλλον λοιπόν, μόνη η ευχή της υγείας, δεν είναι αρκετή.

Θέλουμε και μια ποιοτική ζήση. Για να βρούμε την καταλληλότερη λέξη:

«Χαρούμενη», που εκφράζει την τωρινή εξωτερίκευση της εσωτερικότητας.

«Ευτυχισμένη», που δηλώνει εσωτερική διαχρονική επάρκεια, για τα συμβαίνοντα στην ζωή αυτή.

«Ευλογημένη», που περιλαμβάνει και προέκταση και πέραν των γήινων συμβάντων.

Μάλλον, φτάνουμε από εκεί που ξεκινήσαμε, …σε αυτό που απορρίψαμε..

Γιατί τελικά τα παλιά είναι τόσο απλά και φιλοσοφημένα;

«Ευλογημένο το Νέο έτος».

Και για αυτούς που τους αρέσουν τα πολλά λόγια..

«Ευλογημένο και χαρούμενο το Νέο έτος».

ΥΓ. Και για άλλες, πιο ειδικές περιπτώσεις, σαν ωραίες και περιεκτικές ευχές, έχω σημειώσει τις εξής:

2017 και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι αναζητήσεις του εξυπνότερου λαού του κόσμου στο Διαδίκτυο

Του ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Η εφαρμογή της Google είναι ο πιο εύκολος τρόπος να μάθεις τι απασχολεί τους ανθρώπους κάθε στιγμή. Αυτό αποτυπώνεται στις τάσεις των αναζητήσεων που κάνουν οι χρήστες. Οσο περισσότεροι κάνουν μία αναζήτηση, τόσο ανεβαίνει και ο δείκτης της δημοφιλίας της.

Βλέπω τις δημοφιλέστερες αναζητήσεις το μεσημέρι της Πέμπτης 28 Δεκεμβρίου. Παρατηρώ τη σύνταξη τους, την ορθογραφία κάθε αιτήματος. Προσέξτε την και εσείς για να καταλάβετε τι εννοώ.

Εντάξει τα greeklish. Εντάξει και τα σίγμα που δεν είναι τελικά -μιλάμε για αναζητήσεις από το κινητό. Ομως τα «τέλει (sic) κυκλοφορίας» και το «κοινονικό μέρησμα (sic)» θέλουν κόπο και φαντασία για να τα γράψεις έτσι. Και δεν πρόκειται για λάθος που έκανε ένας άνθρωπος. Η μορφή της αναζήτησης διαμορφώνεται από τη σύνταξη που επιλέγουν οι περισσότεροι χρήστες. Δεν χάλασε και ο κόσμος, εδώ και μία γενιά να δεν πιάνουμε και τόσο καλά σκορ στην ορθογραφία. Παρεμπιπτόντως, ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς γίνεται και πολλοί από αυτούς που δηλώνουν ένθερμοι πατριώτες, αδυνατούν να συντάξουν μία ορθογραφημένη πρόταση. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Το θέμα μας είναι τι απασχολεί τον λαό. 

Η πρώτη αναζήτηση έχει να κάνει με το κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ. 

Εκπλήσσεστε που δεν είχε να κάνει με τα Σκόπια, ε; 

Στις δέκα πρώτες αναζητήσεις ο λαός στέλνει την αγωνία του να ψάξει στο Google. 

Πόσο είναι τα τέλη κυκλοφορίας, μία μέρα πριν λήξει η προθεσμία πληρωμής τους; Πιάσαμε τη λοταρία; Παίρνουμε επίδομα θέρμανσης; Επίδομα ανεργίας; Κοινωνικό μέρισμα και ας μην ξέρουμε πώς γράφεται; Ο καιρός πάντα μας απασχολεί, όπως και το ωράριο των καταστημάτων. Πέθανε μία ηθοποιός και ακούσαμε ότι βγήκε κάτι καινούργιο για τη δολοφονία της κοπέλας στο νεκροταφείο.

Και όλα αυτά είναι τόσο απλά, τόσο προφανή και, φυσικά, τόσο ανθρώπινα. Πρώτα κοιτάμε για την τσέπη μας και μετά μήπως ρίξουμε καμιά ματιά σε έναν ξένο πόνο, σε έναν θάνατο που δεν μας αφορά.

Την ίδια στιγμή στις αναζητήσεις του Google από σταθερό υπολογιστή, ο λαός έψαχνε για το επίδομα θέρμανσης, πώς θα τυπώσει τα τέλη κυκλοφορίας, αν θα πάει η Ολγα Φαρμάκη στο «Survivor» και τι γίνεται στο Μίλαν-Ιντερ. Λογικό και αυτό. Από το κινητό θα αναζητήσεις κάτι που σε ενδιαφέρει άμεσα. Στο σταθερό υπολογιστή έχεις το περιθώριο να κάνεις και χάζι.

Ολα όμως στα λέει η κατάταξη των αναζητήσεων για το 2017. Survivor και κοινωνικό μέρισμα. Αν δεν επρόκειτο για το ριάλιτι, θα...

2017 και ΠΟΛΙΤΙΚΗ Μ@Κ@Κ1@: Το top 10 της μαλα#*^@ς της χρονιάς - Σκληρός ο ανταγωνισμός αλλά αυτοί επικράτησαν τελικά

Από τον aName ToCome

10. Στο νούμερο δέκα ο Αλέκος Φλαμπουράρης: Ο απολαυστικός Φλωμπέρ του κυβερνητικού κόμματος που μας εξήγησε ότι δεν αξιοποιήθηκε το πακέτο Γιουνκέρ διότι πρέπει να καταθέσεις μπίζνες πλαν. Δεν αρκεί να πεις δώστε μου εκατό δις γιατί θέλω να κατασκευάσω 5 κιλά ελικοδρόμια, πρέπει να τους πεις και που θα τα κάνεις και άλλες κουραστικές λεπτομέρειες και δεν μπορούμε εμείς αυτά τα σπαστικά ρε παιδί μου.

 
Γενικά ο κυρ Αλέκος όπου στάθηκε και όπου βρέθηκε έδωσε μαθήματα coolness, είτε μιλώντας με τον γνωστό ενρινο τρόπο του στα πρόθυρα του ισχαιμικού εγκεφαλικού, είτε απλώς ρουφώντας με λαγνεία τον καπουτσίνο φρέντο του on camera. Ο Φλαμπουράτρης υπήρξε η προσωποποίηση της συριζαϊκής ασχετοσύνης και καφενειακής προσέγγισης των πάντων.

 

9. Στο νούμερο εννιά από τον χώρο των τεχνών και των γραμμάτων βρίσκονται οι νεκροί της ΕΡΤ, αυτοί η ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για να πάρει εκπομπή η Γιάμαλη και να μας λέει τις ειδήσεις η Ακριβοπούλου αλλά και ο χώρος του έντεχνου τραγουδιού που στήριξε και στηρίζει την κυβέρνηση μας με πολλές εκπροσώπους ας μην κάνουμε αναφορά και ξεχάσουμε κάποιον/κάποια αν και ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στην Αφροδίτη Μάνου και την δήλωση της για την αναπηρία του Βόλφανγκ Σόιμπλε.

 
Αν και εξαφανισμένος μέχρι πρόσφατα να μην ξεχάσουμε και τον Λάκη Λαζόπουλο που πλέον σφυρίζει κλέφτικα για την κυβέρνηση που ανέβασε στην εξουσία αλλά θυμάται να μυξοκλαίει για το bullying που υπέστη. Αυτός που έκανε κανονικότατο προεκλογικό αγώνα από τηλεοράσεως κατασυκοφαντώντας όποιον δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ.

 

8. Στο νούμερο οκτώ η Ρένα Δούρου και οι καταστροφικές πλημμύρες με τους 23 νεκρούς. Μέχρι πριν την ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, για οτιδήποτε συνέβαινε στη χώρα υπεύθυνη ήταν η εκάστοτε κυβέρνηση, ο καπιταλισμός και ο διεθνής ιμπεριαλισμός. Όταν μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης έχουμε μια πρωτοφανή τραγωδία με 23 νεκρούς, υπεύθυνη είναι η κλιματική αλλαγή, η ώρα η κακιά και η κακούργα η κοινωνία.

 Η λαλίστατη περιφερειάρχης κυρία Δούρου που είναι και η καθ' ύλην αρμόδια ψέλλιζε κοινοτοπίες, δικαιολογίες και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε όταν θα μπορούσαν να έχουν σώσει σχεδόν όλους τους νεκρούς αν απλώς έκλειναν τον δρόμο που μετατράπηκε σε ποτάμι λόγω των μπαζωμένων ρεμάτων και την ανυπαρξία αντιπλημμυρικών έργων τα οποία η περιφερειάρχης είχε τάξει επανειλημμένως. Τελικό σκορ: 29 νεκροί - 0 παραιτήσεις.

 

7. Ο καταπληκτικός κύριος Κουρουμπλής και η πετρελαιοκηλίδα που ρύπανε ολόκληρο τον Σαρωνικό βρίσκονται στο νούμερο επτά. Μαλακίες συμβαίνουν, ΟΚ, είναι λογικό. Το ζητούμενο όταν είσαι κυβέρνηση είναι πως αντιδράς στη μαλακία και πως ενημερώνεις την κοινή γνώμη.

 Ο συμπαθέστατος κύριος Κουρουμπλής αρχικά προσπάθησε να υποβαθμίσει το εμφανώς τεράστιο πρόβλημα προτρέποντας τον κόσμο να κάνει μπάνιο την ώρα που οι ακτές του Σαρωνικού ξερνούσαν πετρέλαιο βάζοντας σε κίνδυνο την δημόσια υγεία για να καλύψει την δική του ολιγωρία και λανθασμένη εκτίμηση της έκτασης του προβλήματος. Και μετά οργάνωσε φιέστες παράδοσης των ακτών στο κοινό λέγοντας ότι τα βότσαλα του Σαρωνικού έχουν πλυθεί ένα προς ένα! Εν τέλει η πετρελαιοκηλίδα ήταν ευλογία Θεού.

 

6. Στο νούμερο έξι ο Άδωνις Γεωργιάδης: Ένα περιβόλι γνώσης, ένας μπαξές φωνακλάδικου πατερναλισμού, ένα πλάσμα μυθολογικό με μορφή άντρα και φωνή υστερικής καρακάξας. Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται πώς γίνεται να είναι αντιπρόεδρος ενός κόμματος που με την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη θέλει να παριστάνει το σύγχρονο και το φιλελεύθερο αλλά ξεχνούν ότι οι πραγματικοί φιλελεύθεροι ανέρχονται στο 0,5% των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας ενώ οι υπόλοιποι είναι κανονικοί τσομπαναρέοι.

 
Πολλές οι στιγμές μέσα στη χρονιά που ο Άδωνις μας έδωσε μαργαριτάρια κυρίως χάνοντας τον έλεγχο και παραληρώντας σε κρίσεις μεγαλείου που δεν θα ήταν τόσο αστείες αν ό ίδιος δεν έμοιαζε με μπακαλόγατο. Όμως η κορυφαία του στιγμή ήταν η πώληση των νανογιλέκων μέσω τηλεόρασης. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή αλλά να είσαι ο μελλοντικός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και ταυτόχρονα να πουλάς προϊόντα απάτης που απευθύνονται σε χαμηλότατης νοημοσύνης κοινό δεν είναι ντροπή, είναι ξεφτίλα.

 
Μετά το (απολύτως δικαιολογημένο) κράξιμο ο ίδιος δήλωσε ότι αποσύρεται από τις τηλεπωλήσεις και έτσι χάσαμε την ευκαιρία να τον δούμε να πουλάει μασαζοκαλσόν ή ατομικές κλανιόλες.

 

5. Προχωράμε στην πρώτη πεντάδα και βρίσκουμε την πρώην πρόεδρο της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μια ιδιαίτερα αξιόλογη περίπτωση που είχαμε ξεχωρίσει από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όταν ακόμη έχαιρε της απολύτου εμπιστοσύνης του Πρωθυπουργού που σήμερα η ίδια λούζει με άπειρα κοσμητικά επίθετα, πάντα πολιτικά βεβαίως.

 Μέσα στο 2017, η κυρία Κωνσταντοπούλου απαλλαγμένη πλέον από την βάσανο του θεσμικού της ρόλου, μπόρεσε να αναπτύξει ελεύθερα το κωμικό της ταλέντο. Πλέον ανεβάζει παραληρηματικά βίντεο που με ύφος Ναπολέοντα διασταυρωμένο με Πιτ Μπουλ εξαπολύει μύδρους κατά πάντων και υπόσχεται συνέχιση του δίκαιου αγώνα της μέχρι την τελική δικαίωση. Το θέαμα είναι ένας συνδυασμός σπλάτερ ταινιών τρόμου με επιθεώρηση Δελφιναρίου. Απόλαυση.


4. Στο νούμερο τέσσερα ο...

2017 και ΣΥΡΙΖΑίικη Μ@Κ@Κ1@: Οι 20 δηλώσεις της χρονιάς από Συριζαίους τσαρλατάνους

1) Οι λόγοι για τους οποίους ο Υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου θέλει να καταργήσει τις πανελλήνιες.

Τυρρανάνε τα 18χρονα. Δεν μπορούν να πιουν ένα ποτό το Σάββατο. Να ερωτευτούν. 

 

2) Όσκαρ κωμωδίας για την Ελένη Αυλωνίτου.

Δεν κόψαμε συντάξεις, αλλά έγινε περικοπή και μετά αντικαταστάθηκαν.

 

3) Ο Φλαμπουράρης δεν βλέπει κανέναν πλέον να ψάχνει στα σκουπίδια.

 

4) Η καμήλα και η ουρά της.

We have already eaten the camel, we now have the queue!

 

5) Ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξανδρος Μεϊκόπουλος έχει ακούσει για μια μεγάλη επένδυση στην Κόρινθο.

Μόνο που δεν ξέρει ποια είναι...

 

6) Η Ελένη Αυλωνίτου μας ενημέρωσε για τα καλά του κομμουνισμού.

Αν ήσουν με το καθεστώς ο κομμουνισμός δεν σε σκότωνε.

 

7) Ο Τσίπρας οριζοντιώθηκε με τον ορίζοντα.

 

8) Ο Κουρουμπλής λίγες μέρες μετά τη μόλυνση στον Σαρωνικό ενημέρωνε ότι ο κόσμος μπορεί να κάνει το μπάνιο του.

 

9) Η Καρακώστα εξήγησε τι εννοούσαν όταν έλεγαν για σεισάχθεια.

Τελικά είναι να πληρώνεις και όχι να μην πληρώνεις.

 

10)  Το 2017 οι ελεύθεροι επαγγελματίες ζητούσαν μεγαλύτερες εισφορές από τον Υφυπουργό Εργασίας Τάσο Πετρόπουλο.

2017 και ΠΡΟΣΩΠΑ (Μέρος Β'): Διάσημοι ΕΛΛΗΝΕΣ που έφυγαν από τη ζωή το 2017

Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ

7/1/2017: Πεθαίνει ο δημοσιογράφος του Βήματος Στάθης Ευσταθιάδης. Μέχρι την τελευταία στιγμή βρισκόταν στο γραφείο του και αρθρογραφούσε για τη διεθνή πολιτική σκηνή στο «Βήμα της Κυριακής» και στο vima.gr.

Ο Στάθης Ευσταθιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Φοίτησε στο Βαρβάκειο και στη συνέχεια στο Χημικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Τμήμα Οικονομικών του Πανεπιστημίου της Λοζάνης και στο Τμήμα Διπλωματίας και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.

Ήταν μέλος της ΕΣΗΕΑ και του International Press Institute, που εδρεύει στη Βιέννη, και διαπιστευμένος ανταποκριτής του Βήματος από τη δεκαετία του ’60 στην Ουάσιγκτον και στον ΟΗΕ.

Τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Δημοσιογραφίας Μπότση και της Ακαδημίας Αθηνών για το ήθος και την έντιμη δημοσιογραφία. Ήταν επίσης μέλος της Διπλωματικής Ακαδημίας του Υπουργείου Εξωτερικών και του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου της, και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών και του Τιμητικού Συμβουλίου του ΕΛΙΑΜΕΠ.

8/1/2017: Φεύγει από τη ζωή η παρουσιάστρια της ΕΡΤ, Κέλλυ Σακάκου. Η γνωστή παρουσιάστρια βρισκότανι μήνες σε ακινησία λόγω εγχείρησης που είχε κάνει στο ισχίο της.

Η Κέλλυ Σακάκου γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη. Ήταν αριστούχος στην «Ευαγγελική Σχολή» της Νέας Σμύρνης ενώ στη συνέχεια αποφοίτησε από τη σχολή «Κατσέλη» όπου σπούδασε ηθοποιός.Σπούδασε δραματική τέχνη και δημοσιογραφία και εργάστηκε στην Τηλεόραση, στο Ραδιόφωνο, στη Διαφήμιση και στον Τύπο.

Συγκεκριμένα, συμπλήρωσε 30 χρόνια στη δημόσια τηλεόραση (ΕΡΤ) και συμμετείχε σε πολλές εκπομπές της ιδιωτικής τηλεόρασης. Η παρουσία της στην ΕΡΤ σφράγισε τις δεκαετίες 1970 και 1980. Ήταν μία από τις πιο αναγνωρίσιμες παρουσιάστριες της Ελληνικής τηλεόρασης. 

23/1/2017: Πεθαίνει  σε ηλικία 95 ετών ο ναύαρχος Γρηγόρης Παυλάκης, ο τελευταίος επιζών από την απόβαση στη Νορμανδία.

Ο ναύαρχος εν αποστρατεία Γρηγόρης Παυλάκης ήταν ο τελευταίος Έλληνας επιζών αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, που είχε λάβει μέρος στη Νορμανδία, στη μεγαλύτερη συμμαχική απόβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ως ύπαρχος της κορβέτας «ΚΡΙΕΖΗΣ».

Η Ελλάδα, με τον στόλο της να έχει βάση την Αίγυπτο, είχε συμμετάσχει στην απόβαση με έξι πλοία: τις κορβέτες «Τομπάζης» και «Κριεζής» και τέσσερα επίτακτα πλοία του Εμπορικού Ναυτικού.

Τα σκάφη επάνδρωναν, όπως κατέγραψε ο κυβερνήτης του «Κριεζή», ναύαρχος Δ.Ν. Κιοσσές, «Ελληνες πάσης προέλευσης και παντός επαγγέλματος κατά τον ειρηνικόν βίον» και το πλήρωμα απαρτιζόταν από 155 άνδρες.

Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, ο Γρηγόρης Παυλάκης είχε τιμηθεί με 15 μετάλλια και παράσημα, με κορυφαία στιγμή, το 2004, την παρασημοφόρηση του από τον τότε πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Ζακ Σιράκ με το ανώτατο παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής. 

24/1/2017: Σε ηλικία 84 ετών απεβίωσε ο Βαγγέλης Πανάκης, ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς στην ιστορία του Παναθηναϊκού.  Γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1933 και αγωνίστηκε με τη φανέλα του Παναθηναϊκού για 14 χρόνια. Αγωνιζόταν στο αριστερό άκρο της επίθεσης και στο διάστημα που φόρεσε την φανέλα του «τριφυλλιού» πέτυχε 57 γκολ στο πρωτάθλημα. Ο Πανάκης εκπροσωπεί μια άλλη γενιά και εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Το κανονικό του όνομα ήταν Βαγγέλης Πανόπουλος. Επικράτησε το Πανάκης μετά από λάθος αναγραφής στο δελτίο ψωμιού στην περίοδο της κατοχής. Το παρατσούκλι του ήταν «μπουλντόζας», καθώς στα χρόνια που αγωνίστηκε το ποδόσφαιρο δεν ήταν επαγγελματικό και παράλληλα δούλευε ως υπάλληλος στη Δ.Ε.Η. «Κρέμασε τα παπούτσια του» σε ηλικία 32 ετών λόγω σοβαρών τραυματισμών. Ασχολήθηκε στη συνέχεια με την προπονητική, ενώ διετέλεσε επίσης αντιπρόεδρος του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού και για περίπου 20 χρόνια πρόεδρος των παλαιμάχων.

Ο Βαγγέλης Πανάκης έπαιξε συνολικά σε 91 παιχνίδια πρωταθλήματος, όπου σκόραρε 57 φορές, ενώ σημείωσε άλλα 22 γκολ στο Κύπελλο. Σε πέντε ευρωπαϊκά ματς που αγωνίστηκε πέτυχε ένα γκολ. Πανηγύρισε με τον Παναθηναϊκό 6 πρωταθλήματα (1953, 1960, 1961, 1962, 1964, 1965) και 1 κύπελλο (1955), ενώ χρίστηκε 14 φορές διεθνής με την εθνική Ελλάδας (1954-1962) με απολογισμό 5 γκολ. 

24/1/2017: Πεθαίνει ο σκηνοθέτης Σπύρος Ευαγγελάτος, ιδρυτής του "Αμφι-θεάτρου", πανεπιστημιακός και ακαδημαϊκός.


Σκηνοθέτης και πανεπιστημιακός, ο Σπύρος Ευαγγελάτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940 και ήταν γιος του συνθέτη Αντίοχου Ευαγγελάτου και της αρπίστριας Ξένης Mπουρεξάκη.
 
Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτωρ της ίδιας Σχολής, σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου από την οποία αποφοίτησε το 1961. Στη συνέχεια με υποτροφία του ιδρύματος Woursell σπούδασε θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Bιέννης (1966-1970) και παρακολούθησε τη θεατρική πράξη στη Γερμανία, Aυστρία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία. Επί ένα χρόνο παρέμεινε στο Λονδίνο για έρευνες, με υποτροφία του Bρετανικού Συμβουλίου. Το 1970 έγινε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η πρώτη του επαγγελματική σκηνοθεσία ήταν όταν ήταν 21 ετών. Από τότε, σκηνοθέτησε περισσότερες από 220 παραστάσεις, καθώς και στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, με πιο πρόσφατη τον «Αμύντα» που παρουσιάστηκε στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στις 8 Ιουλίου 2016. Ήταν ο ίδιος ο Σπύρος Ευαγγελάτος που ανακάλυψε πριν από χρόνια, ότι πίσω από τον ανώνυμο συγγραφέα κρυβόταν ο επτανήσιος ιατροφιλόσοφος και ποιητής από τα Κύθηρα Γεώργιος Μόρμορης (1720-1790).

Το 1962 ίδρυσε τη «Νεοελληνική Σκηνή» ενώ το διάστημα 1971-1977 συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο. Το 1975 ίδρυσε το «Αμφι-θέατρο» στην οδό Αδριανού 111 στην Πλάκα, με το οποίο διοργάνωνε παραστάσεις σε όλο τον κόσμο.

Το 1989 εξελέγη αναπληρωτής καθηγητής του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, ενώ το 1991 ανέλαβε την έδρα Θεατρικών Σπουδών που μόλις είχε δημιουργηθεί.
Την περίοδο 1977-1980 διετέλεσε γενικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, την περίοδο 1984-1987 διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, το διάστημα 1997-1999 πρόεδρος του τμήματος θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών κ.α.

Έχει τιμηθεί με το βραβείο «Κάρολος Κουν» (1988), το βραβείο της «Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων» (1994), το βραβείο Σκηνοθεσίας της «Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων» (1996), με το παράσημο του «ταξιάρχη του τάγματος του Φοίνικος» από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, ενώ το 2005 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Λόγω οικονομικών προβλημάτων ανέστειλε την λειτουργία του "Αμφι-θεάτρου" το 2011, κατηγορώντας τον τότε υπουργό Πολιτισμού Παύλο Γερουλάνο για αδιαφορία.
Στις 12 Ιανουαρίου 2012 ανακηρύχθηκε αντιπρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.

Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Λήδα Τασοπούλου (1953-2005), με την οποία απέκτησε τον Αντίοχο (1986-2010) και την Κατερίνα η οποία είναι σκηνοθέτρια.

2/2/2017: Πεθαίνει Μίλτος Παπαποστόλου ο μία από τις μεγάλες μορφές στην ιστορία της ΑΕΚ
 
Ο Μίλτος Παπαποστόλου, γεννημένος το 1935 στην Ομβριακή Φθιώτιδας, αγωνίστηκε με τη φανέλα της ομάδας μας για έξι σεζόν (1959-65), υπήρξε μέλος της πρωταθλήτριας ομάδας του 1963, ενώ διετέλεσε για ενάμισι χρόνο προπονητής της ΑΕΚ από τα μέσα της περιόδου 1979-80 μέχρι και την ολοκλήρωση της περιόδου 1980-81 σε συνολικά 43 αγώνες πρωταθλήματος.

Διετέλεσε για τέσσερα χρόνια προπονητής της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και επί σειρά ετών πρόεδρος του Συνδέσμου των Ελλήνων προπονητών ποδοσφαίρου.


 
2/2/2017: Χάνει τη ζωή του σε τροχαίο ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ Γιώργος Πετρίδης
 
Ο Γιώργος Πετρίδης, γεννημένος στους Αμπελόκηπους στις 10 Φεβρουαρίου 1938, ήρθε στην ΑΕΚ από το Πέρα Κλουμπ το 1957 και αγωνίστηκε στην ομάδα μας μέχρι το 1965.

Διετέλεσε συνεργάτης του Τόζα Βεσελίνοβιτς στον πάγκο της ΑΕΚ την περίοδο 1987-88 και στη συνέχεια υπήρξε μέλος του τεχνικού τιμ των «κιτρινόμαυρων» υποδομών.  

7/2/2017: Πεθαίνει σε ηλικία 74 ετών ο Λουκιανός Κηλαηδόνης ένας από τους πιο ξεχωριστούς ανθρώπους του πενταγράμμου, πρωτοπόρος τραγουδοποιός και συνθέτης

O Λουκιανός γεννήθηκε το 1943 στην Κυψέλη. Εκεί μεγάλωσε. Επειτα σπούδασε αρχιτέκτονας στο ΑΠΘ και στο Μετσόβιο, αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα. Τραγουδούσε στον «Επαγγελματικό Προσανατολισμό»:

«Γι’ αυτό σου λέω σκέψου το και πρόσεξε πολύ
γιατί πριν από σένανε την πάθανε πολλοί
που πήραν το πτυχίο τους και με βαθμό καλό
κι αφού δουλειά δε βρήκαν το κάνανε ρολό
ρολό λοιπόν το κάναν κι όπως ήταν φυσικό
κι αφού το καμαρώσαν το βάλανε στο…»

Ο ίδιος βρήκε το νόημα της ζωής. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 έγραψε μουσική για τη θεατρική παράσταση του έργου της Κωστούλας Μητροπούλου «Η Πόλη μας». Τα τραγούδια στον ομότιτλο δίσκο που κυκλοφόρησε ερμηνεύουν η Βίκυ Μοσχολιού και ο Μανώλης Μητσιάς.

Ακολούθησε ο δίσκος «Κόκκινη Κλωστή» σε στίχους Νίκου Γκάτσου με τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Μανώλη Μητσιά. Το 1973 κυκλοφόρησαν σε κόκκινο βινύλιο τα «Μικρoαστικά» σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, όπου για πρώτη φορά ο Λουκιανός ερμήνευσε δικές του συνθέσεις. Ηταν μια δουλειά-ορόσημο. Τα «Μικροαστικά» προτού εκδοθούν σε δίσκο είχαν κυκλοφορήσει παράνομα στη διάρκεια της Δικτατορίας και έγιναν σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη γενιά.

 Επόμενη δισκογραφική δουλειά του ήταν τα «Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας» πάλι σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη. Και το 1976 έγραψε το εντυπωσιακό από κάθε άποψη «Media Luz», έναν δίσκο με ορχηστρική μουσική, που είναι το soundtrack μιας υποθετικής ταινίας «Film Noir».

Από το 1978 και μέχρι το 1991 κυκλοφόρησαν πέντε δίσκοι με τη δική του σφραγίδα: «Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόυ», «Ψυχραιμία Παιδιά», «Χαμηλή πτήση», «Τραγούδια για κακά παιδιά», «Γιατί θα γίνω μαραγκός».

Ασφαλώς ο Λουκιανός δεν ήταν μόνο αυτός της δισκογραφίας. Εγραψε μουσική για θέατρο και κινηματογράφο με μεγάλη επιτυχία. Για δέκα χρόνια έγραφε αποκλειστικά τη μουσική για το «Ελεύθερο Θέατρο»-«Ελεύθερη Σκηνή». Είχε γράψει τη μουσική για τα εμβληματικά φιλμ του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Οι κυνηγοί» και «Ο θίασος», καθώς και για το «Ελευθέριος Βενιζέλος» του Παντελή Βούλγαρη και τους «Αθηναίους» του Βασίλη Αλεξάκη.

Και βέβαια υπήρχε το Πάρτι. ΤΟ ΠΑΡΤΙ. Ηταν το «ελληνικό Γούντστοκ» όπως πολλοί το χαρακτήρισαν; Πιθανότατα, αν δώσουμε περισσότερο βάρος στο «ελληνικό» και λιγότερο στο «Γούντστοκ» και αν σκεφτούμε τις αναλογίες της ελληνικής πραγματικότητας που ο ίδιος ο Λουκιανός κατέγραφε. Αλλωστε στη χώρα μας όλα έρχονταν με δραματική καθυστέρηση και ο Λουκιανός ήταν αυτός που το συντόμευσε διοργανώνοντας τη μυθική εκείνη συναυλία τον Ιούλιο του 1983, όταν στη Βουλιαγμένη συγκεντρώθηκαν 70.000 άτομα.

Είχε πει ο ίδιος για εκείνη τη βραδιά στη Δέσποινα Λάδη και στο ΒΗΜΑ ΜΕΝ: «Το πάρτι στη Βουλιαγμένη πήρε διαστάσεις που κανείς μας δεν είχε φανταστεί. Θυμάμαι, ήταν απόγευμα και πήγα να ρίξω μια τελευταία ματιά στον χώρο. Οι δρόμοι είχαν κλείσει από τον κόσμο που προσπαθούσε να φτάσει. Οταν είδα την τεράστια σκούρα μάζα από ανθρώπους, τρόμαξα. Είπα στον εαυτό μου: “Εγώ το προκάλεσα αυτό; Ας τελειώσει η βραδιά χωρίς ατυχήματα και δεν θα το ξανακάνω ποτέ”»

Ο Λουκιανός ήταν ένας μποέμ τύπος. Οικογενειάρχης, με δυο θαυμάσιες κόρες που έγιναν εξαιρετικές καλλιτέχνιδες, τη Γιασεμί που είναι ηθοποιός και τη Μαρία που είναι μουσικός και έναν γάμο που κράτησε δεκαετίες. Ηταν πρωτοπόρος από πολλές απόψεις. Και ήρεμος. «Οσοι ασχολούνται με την τέχνη είναι συνήθως άνθρωποι πληγωμένοι, που θέλουν να καλύψουν μια έλλειψη. Αλλά η τέχνη δεν είναι και δεν πρέπει να είναι δεκανίκι. Τα ωραιότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι τα πιο απλά: ένα ποτήρι κρύο νερό, ένας σύντροφος, ένα ηλιοβασίλεμα»…

Ο «Λούκι Λουκ» του ελληνικού τραγουδιού καβάλησε την Ντόλι του και έφυγε για το τελευταίο του ηλιοβασίλεμα…

16/2/2017: Αφηνει την τελευταία του πνοή στα 83 του χρόνια,  ο ζωγράφος Δημήτρης Μυταράς . Χαρισματικός, με ανυπόκριτη σεμνότητα, διατήρησε την ταπεινότητά του σε ολόκληρη τη ζωή του, παρά την τεράστια επιτυχία που γνώρισε το έργο του στο κοινό και τους κριτικούς.

Δεινός στο σχέδιο και το χρώμα, μπόρεσε να αναπτύξει ένα εντελώς προσωπικό εξπρεσιονιστικό ιδίωμα. Ηταν ένας άνθρωπος με τρομερό ταλέντο, που όταν ζωγράφιζε «ήταν ευτυχισμένος και κελαηδούσε σαν το πουλί μπροστά στο καβαλέτο του», όπως έλεγε η σύζυγός του.

Ενας διανοούμενος που μπορούσε να διατυπώσει τις σκέψεις του με την ίδια ακρίβεια που χρησιμοποιούσε τον χρωστήρα του. Ενας δάσκαλος που σεβόταν τους μαθητές του. Ενας καλλιτέχνης με έγνοια για την κοινωνία και την πολιτική, με έμφαση στην υπεράσπιση του αδύναμου είτε ήταν άνθρωπος είτε ζώο. Αλλωστε, μία από τις ωραιότερες του εκθέσεις το 2001 ήταν αφιερωμένη στα αδέσποτα σκυλιά.  Με λεπτό χιούμορ και βλέμμα σχεδόν ντροπαλό, διατηρούσε πάντα αυτήν τη συγκινητική αμφιβολία για το αν είναι καλή η τέχνη του, αν ο ίδιος πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο, να παλέψει πιο σκληρά.

Γεννήθηκε το 1934 στη Χαλκίδα και μαθήτευσε στον Μόραλη και τον Παπαλουκά στην ΑΣΚΤ. Κατόπιν πήγε στο Παρίσι, στην Ανώτατη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών. Το 1964 ανέλαβε τη διεύθυνση του εργαστηρίου εσωτερικού χώρου των Σχολών Δοξιάδη. Το 1975 εξελέγη καθηγητής του Α΄ εργαστηρίου ζωγραφικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών και στη συνέχεια πρύτανης (1983-1985). Τον Μάρτιο του 2008 εξελέγη Ακαδημαϊκός.

Τα προβλήματα υγείας που δεν του επέτρεπαν να λαμβάνει μέρος στην ολομέλεια οδήγησαν τη σχέση του με την Ακαδημία σε ρήξη, σε μια αντιπαράθεση που έλαβε δημοσιότητα. Είχε κάνει πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό λαμβάνοντας διακρίσεις και βραβεύσεις.

16/2/2017: Πεθαίνει ο διεθνής Ελληνας εικαστικός, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Arte Povera και πρωτοπόρος στη χρήση υλικών όπως το σίδερο, το κάρβουνο, το ξύλο ή η πέτρα, Γιάννης Κουνέλλης

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1936. Απορρίφθηκε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και έτσι το 1956 εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, όπου σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Από τότε ζούσε και εργαζόταν στη Ιταλία. Δήλωνε Ιταλός ελληνικής καταγωγής. Την πρώτη του ατομική έκθεση πραγματοποίησε στην ιταλική πρωτεύουσα το 1960.
Οι Ιταλοί τον υιοθέτησαν αμέσως, όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στην «Κ» και τη Μαρία Κατσουνάκη. «Εγινα μέλος της οικογένειάς τους και δεν γίνεται εύκολα αυτό στην Ιταλία. Εκανα αυτό το ταξίδι για να συναντήσω τις Μαντόνες του Τιτσιάνο. Αν δεις τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε μια Παναγία βυζαντινή και μια Παναγία του Τιτσιάνο, η Παναγία του Τιτσιάνο είναι ενσαρκωμένη. Εχει δέρμα. Ενώ η βυζαντινή είναι σαν ξυλογραφία. Η σάρκα είναι μια επαναστατική ιδέα. Χωρίς αυτήν την Παναγία με τη σάρκα δεν μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση... Αυτό μεταμόρφωσε την κοινωνία και κυρίως τις προοπτικές της. Ο φιλελευθερισμός γεννήθηκε σε αυτό ακριβώς το “περιβάλλον”. Τα μηνύματα των αλλαγών στέλνει πάντα η τέχνη».
Ηδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Γιάννης Kουνέλλης εμφανίστηκε στον χώρο της σύγχρονης τέχνης με ένα ιδιότυπο, πολύ προσωπικό πλαστικό λεξιλόγιο, ριζοσπαστικό και επιθετικό, που αρχικά προέβαλε ως κωδικοποιημένη γραφή, υπό τη μορφή γραμμάτων και εξισώσεων και κατέληξε στη συνέχεια στη δημιουργία εικόνων από το πιο πρόσφατο βιομηχανικό-αστικό παρελθόν.
Στην Ελλάδα ερχόταν συχνά. Ανησυχούσε για τη σημερινή απώλεια ταυτότητας: «Η ταυτότητα είναι ένα κέντρο. Χωρίς αυτό χάνεις τη λογική που σου επιτρέπει να δεις τα πράγματα συγκριτικά. Χάνεις τον άξονα. Και είσαι από εδώ κι από εκεί. Οπου φυσάει ο άνεμος. Χωρίς μέλλον...».
Ο Γιάννης Κουνέλλης παρουσίασε πλήθος εκθέσεων, από μικρές πόλεις μέχρι το χαοτικό Πεκίνο. Μία από τις πιο σημαντικές του εκθέσεις στην Ελλάδα έγινε το 1994 μέσα στο φορτηγό πλοίο «Ιόνιον» στον Πειραιά και ήταν η αφορμή για να ανακαλύψουν τη δουλειά του πάρα πολλοί Ελληνες. Δέκα χρόνια αργότερα, συμμετείχε στην ιδιαίτερα σημαντική ομαδική έκθεση σύγχρονης τέχνης Outlook, στην Τεχνόπολη.

 Το έργο του άσκησε και ασκεί τεράστια επιρροή στην ελληνική και την ευρωπαϊκή τέχνη και το όνομά του βρίσκεται ανάμεσα σε αυτά των σημαντικότερων εκπροσώπων των σύγχρονων ρευμάτων. Το 2005 το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης τον τίμησε με τη διάκριση του επίτιμου διδάκτορα στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής για το έργο του, τη διεθνή του παρουσία και τη θέση του μεταξύ των σημαντικότερων προσωπικοτήτων του μοντερνισμού.

16/2/2017: Πεθαίνει σε ηλικία 77 ετών ο εξαιρετικός ηθοποιός Βασίλης Τσάγκλος


Ανήκε σε μια γενιά δευτεραγωνιστών και τριταγωνιστών που ο πολύς κόσμος μπορεί να μην ήξερε τα ονόματά τους, δεν υπήρχε περίπτωση όμως να μην αναγνωρίσει τη φάτσα τους. Ο Τσάγκλος ανήκε δηλαδή στην ίδια κατηγορία με τους βετεράνους ηθοποιούς Μιχάλη Γιαννάτο και Αθηνόδωρο Προύσαλη – όλοι τους απόντες πια, μα αρκετά δημοφιλείς ακόμη, κυρίως από την τηλεόραση.

Ο Τσάγκλος μεγαλόδειχνε από σχετικά νέα ηλικία. Το ίδιο ίσχυε στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και με την Ελένη Ζαφειρίου, όπως και με την Καίτη Πάνου. Στα 45 του έπαιζε ρόλους του πατέρα ή και του παππού – μόνο ένα καλό μακιγιάζ χρειαζόταν! Ήξερε να αλλάζει τη φωνή του, να σέρνει τις λέξεις βαριές, σα να 'χε γεράσει πριν την ώρα του. Αυτό το γνώριζαν όλοι οι Έλληνες σκηνοθέτες. Έτσι, και εκείνων η δουλειά γινόταν, και ο ίδιος είχε πάντα δουλειά. 

Εφυγε από τη ζωή τη Τσικνοπέμπτη του 2017, την ίδια μέρα που «έφυγαν» και οι σημαντικοί εικαστικοί καλλιτέχνες Δημήτρης Μυταράς και Γιάννης Κουνέλλης. Ήταν 77 ετών και δεν είχε απασχολήσει τα ΜΜΕ με δακρύβρεχτες συνεντεύξεις και επιτηδευμένες εξομολογήσεις. Αξιοπρεπής ως το τέλος, εξού και ο χαμός του προξένησε θλίψη μεγάλη στον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας. Για την ακρίβεια, χάσαμε μια ατόφια «νεορεαλιστική» φάτσα, έναν «ετοιμοπόλεμο», δραστήριο ηθοποιό και έναν γλυκύτατο άνθρωπο. 

17/2/2017: Φεύγει  ξαφνικά από τη ζωή από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία 63 ετών, ο πρώην υπουργός και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Βαγγέλης Μπασιάκος.  

22/2/2017: Πεθαίνει στα 91 του χρόνια ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος.

Ο Νίκος Κούνδουρος γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του δικηγόρου και πολιτικού Ιωσήφ Κούνδουρου. Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από την οποία και αποφοίτησε το 1948. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ενταχθεί στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και μετά τον πόλεμο εξορίστηκε στη Μακρονήσο, λόγω των αριστερών φρονημάτων του. Στα 28 του χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως σκηνοθέτης με τη Μαγική Πόλη (1954), όπου συνδύασε τις επιρροές του από το νεορεαλισμό με την εικαστική του ματιά. Με το σύνθετο και πρωτοποριακό έργο Ο Δράκος (1956), ο Νίκος Κούνδουρος καθιερώνεται. Ακολούθησαν «Οι παράνομοι» (1958), «Το ποτάμι» (1959), «Μικρές Αφροδίτες» (1963), «Το πρόσωπο της Μέδουσας» (1967), «Τα τραγούδια της φωτιάς» (1974), «1922» (1978) κ.ά.

Ο Ν. Κούνδουρος είχε εκπροσωπήσει τον ελληνικό κινηματογράφο πολλές φορές στο εξωτερικό όπως στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας το 1953 και 1956, στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 1958, 1963 και 1967. Είχε επίσης τιμηθεί με το Πρώτο Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και Βερολίνου το 1963 για την ταινία «Μικρές Αφροδίτες» καθώς και για την ταινία του «Το ποτάμι» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1959.

Ειδικότερα για την ταινία «Μικρές Αφροδίτες» τιμήθηκε και με το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Η δε ταινία του «Ο Δράκος» χαρακτηρίστηκε ως η καλύτερη ελληνική ταινία στη δεκαετία του 1950-1960. Τόσο η ελληνική όσο και η γαλλική και αγγλική τηλεόραση έχουν προβάλει κατ' επανάληψη ταινίες του Κούνδουρου. Σημειώνεται επίσης πως αντίγραφα (κόπιες) πολλών ταινιών του βρίσκονται στο Ευρωπαϊκό Μουσείο Κινηματογράφου, στη Γαλλική Ταινιοθήκη, καθώς και στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης.

22/2/2017: Έφυγε σε ηλικία 72 ετών ο γνωστός ηθοποιός Θέμης Μάνεσης.
Ο Θέμης Μάνεσης είχε γίνει ιδιαίτερα γνωστός από τη συμμετοχή του σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες αλλά και τηλεοπτικές σειρές όπως οι «Αυθαίρετοι» και οι «Δύο Ξένοι».
Η τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση ήταν το 2014 στην σειρά του Alpha, «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα» 

11/3/2017:  Φεύγει από τη ζωή (υπέστη καρδιακό επεισόδιο και απεβίωσε μέσα σε ασθενοφόρο, κατά τη μεταφορά της στο νοσοκομείο) η αγαπημένη ηθοποιός Ευαγγελία Σαμιωτάκη, σε ηλικία 83 ετών.

Η Ευαγγελία Σαμιωτάκη γεννήθηκε το 1934. Απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου, γνώρισε μεγάλη επιτυχία μέσα από τους ρόλους της στον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση. Στα 18 της παντρεύτηκε τον επίσης ηθοποιό Σπύρο Καλογήρου.


«Τον ερωτεύτηκα αμέσως», έχει πει σε συνέντευξή της η Σαμιωτάκη, ενώ ο Καλογήρου συνήθιζε να της εκφράζει τα συναισθήματα του μέσα από στίχους του. «Ήταν του Μάη δειλινό σαν πέρασε βουβή, Καμαρωτή, πανέμορφη ψιλή σαν μια τουλίπα, Κι ενώ η φύσις έπαιρνε το χρώμα το μαβί, Μ’ αρέσεις της εφώναξα, πρόλαβα και της είπα».

18/3/2017: Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλίκία 92 ετών, μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητας της αθλητικής δημοσιογραφίας, ο Θόδωρος Νικολαΐδης.  Hταν ο άνθρωπος που το 1955, δημιούργησε μια από τις πιο επιτυχημένες εφημερίδες της χώρας, το «Φως των ΣΠΟΡ».

Πρόκειται για την εφημερίδα, η οποία αν και φίλα προσκείμενη στον Ολυμπιακό, αντιμετωπίστηκε από όλους τους Έλληνες με σεβασμό και αναγνώριση.

Ο «κυρ Θόδωρος», όπως ήταν γνωστός στην πιάτσα των δημοσιογράφων, βραβεύτηκε πέρυσι για την προσφορά του από το ίδρυμα «Μπότση» και θεωρήθηκε ως ένας από τους καλύτερους εκδότες στον ελληνικό Τύπο όλα αυτά τα χρόνια.

21/4/2017: Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 66 ετών άφησε ο γνωστός κωμικός ηθοποιός Στάθης Ψάλτης χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα.

Ο Στάθης Ψάλτης γεννήθηκε το 1951 στο Βέλο Κορινθίας όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια μέχρι την ηλικία των 11 ετών όταν η οικογένειά του μετακόμισε στο Αιγάλεω.
Σπούδασε στη Δραματική σχολή του Κωνσταντίνου Μιχαηλίδη. Παντρεύτηκε την Τάρια Μπούρα και το 2006 παντρεύτηκε την ηθοποιό Χριστίνα Ψάλτη. 
Έπαιξε σε πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου αλλά και στο θέατρο. Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής μαζί με την Καίτη Φίνου στη δεκαετία του 1980 με εμπορικές ταινίες όπως Καμικάζι αγάπη μου, Τροχονόμος Βαρβάρα, Τα καμάκια, Βασικά καλησπέρα σας, Και ο πρώτος ματάκιας, Τρελλός είμαι ό,τι θέλω κάνω, Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ, Μάντεψε τι κάνω τα βράδια. Έχει παίξει πολλούς ρόλους, κατά το πλείστον κωμικούς.
Το 1973 στην τηλεοπτική σειρά Οι έμποροι των εθνών τραγούδησε το «Ήτανε μια φορά» του Σταύρου Ξαρχάκου. Από τότε έχει τραγουδήσει αρκετά τραγούδια σε ταινίες του και σε επιθεωρήσεις.

8/5/2017: Έφυγε από τη ζωή η τραγουδίστρια και ηθοποιός Μαίρη Τσώνη σε ηλικία 30 ετών. Η νεαρή ηθοποιός έγινε γνωστή, κυρίως, μέσω της συμμετοχής της στην βραβευμένη και υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, «Κυνόδοντας», (στην οποία υποδύθηκε τη μικρή κόρη της οικογένειας) αλλά και ως μέλος του συγκροτήματος Μary & The Boy.

Τα αίτια του θανάτου της παραμένουν αδιευκρίνιστα.

Η Μαίρη Τσώνη, με καταγωγή από τη Λιβαδειά, γεννήθηκε στην Αθήνα, αποφοίτησε από τη Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης και τη σχολή Μusical Τheater Dance Attic του Λονδίνου το 2005.

Είχε πάρει μέρος σε παραστάσεις των Μ. Μαρμαρινού και Κ. Τσιούκα, ενώ σε μικρότερους ρόλους είχε παίξει στο σινεμά στο «Κακό» και στο «Κακό στην Εποχή των Ηρώων» του Γιώργου Νούσια, στο «Artherapy» του Νίκου Περάκη και στα «Οπωροφόρα της Αθήνας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου.

17/5/2017: Πεθαίνει ο επιχειρηματίας Αριστείδης Αλαφούζος. Ο Αριστείδης Αλαφούζος υπήρξε πρότυπο δημιουργικού Ελληνα. Στον μακρό βίο του αγωνίστηκε στον στίβο των κατασκευών, του εφοπλισμού και τον εκδοτικό. Ανεδείχθη πρωταθλητής και στους τρεις. Φιλόδοξος, ανήσυχος και με στόχους από νεαρή ηλικία δεν έπαψε ποτέ να μοχθεί για το καλύτερο στοχεύοντας πάντα ψηλότερα, πάντα στην πρώτη γραμμή.

Γεννήθηκε στην Οία της Σαντορίνης στις 9 Μαρτίου του 1924. Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στον Πειραιά το 1925 μετά την έκρηξη του ηφαιστείου. Ο ίδιος φοίτησε στο Β' Γυμνάσιο Αρρένων Πειραιώς με ιδιαίτερες επιδόσεις στα μαθηματικά.
Τον Σεπτέμβριο του 1940 η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα και συνέχισε το Γυμνάσιο στο Β' Αρρένων Αθηνών και στη συνέχεια στο Η΄. Φιλοδοξούσε να εισαχθεί στη Σχολή Δοκίμων προκειμένου να συνεχίσει μετά την οικογενειακή παράδοση στη ναυτιλία. Με την Κατοχή όμως η Σχολή έκλεισε και ο ίδιος όρισε ως στόχο του την εισαγωγή του στο Πολυτεχνείο. Στις 14 Δεκεμβρίου 1941 ο Ιωάννης Αλαφούζος, πατέρας του Αριστείδη, πέθανε και ο νεαρός Αριστείδης έπρεπε να δουλέψει για να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Η πρώτη του δουλειά ήταν στη Μαλακάσα σε μια εταιρεία υλοτομίας. Την άνοιξη του 1943 σταμάτησε να δουλεύει για να προετοιμαστεί για τις εισαγωγικές του εξετάσεις στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο της Αθήνας. Το φθινόπωρο πέρασε στο Πολυτεχνείο με υψηλή βαθμολογία και έλαβε υποτροφία μέχρι το τέλος των σπουδών του. Το κύρος του ως αριστούχου φοιτητή του άνοιξε το δρόμο στις παραδόσεις μαθημάτων σε συμφοιτητές του.
Οι σπουδές στο Πολυτεχνείο είναι κανονικής διάρκειας 5 ετών. Λόγω του Πολέμου όμως το Πολυτεχνείο έκλεισε για ένα χρόνο οπότε οι σπουδές του Αριστείδη Αλαφούζου ολοκληρώθηκαν το 1949 χρονιά που αποφοίτησε ως Πολιτικός Μηχανικός. Διαβλέποντας εγκαίρως τις ανάγκες για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας μετά τις καταστροφές του Πολέμου και του Εμφυλίου ειδικεύτηκε στην υδραυλική, σε έργα οδοποιίας, σε κατασκευαστικές εργασίες, σε οικοδομικά, σιδηροδρομικά, λιμενικά και βιομηχανικά έργα. Τα τελευταία δύο χρόνια των σπουδών του εργάστηκε σε γραφείο πολιτικού μηχανικού.
Από το 1949 έως το 1951 υπηρέτησε στο στρατό. Οι επιστημονικές, οργανωτικές και ηγετικές ικανότητές του διαφάνηκαν και του ανατέθηκε η επίβλεψη κατασκευαστικών εργασιών στο λιμάνι του Πειραιά, στο Εργοστάσιο Λιπασμάτωνκαι, στα τέλη του 1953, ανέλαβε την κατασκευή του συγκροτήματος νικελίου στη Λάρυμνα.

Τον Αύγουστο του 1954, ο Αριστείδης Αλαφούζος, λιτός και δημιουργικός, διαβλέποντας την προοπτική της ανοικοδόμησης είχε εξοικονομήσει δικά του κεφάλαια για να μπορεί να αναλαμβάνει έργα κατασκευής κατοικιών. Μέχρι το 1956 είχε αρκετή εμπειρία ώστε να λάβει άδεια που του επέτρεπε να υποβάλει προσφορές για μεγάλα δημόσια έργα.
Το 1956 ίδρυσε την τεχνική εταιρεία «Αριστείδης Αλαφούζος», η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε «ΑΤΕ Εργων Α.Ε.» Η εταιρεία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανοικοδόμηση της Ελλάδος. Τα κύρια έργα τα οποία ανέλαβε ήταν η πρώτη μονάδα παραγωγής ενέργειας στην Πτολεμαΐδα, στη Βόρεια Ελλάδα. Αλλα σημαντικά έργα περιλαμβάνουν το ξενοδοχείο «Mont Parnes» στην Πάρνηθα, το ξενοδοχειακό συγκρότημα του Αστέρα στη Βουλιαγμένη και βασικά υδραυλικά και οδικά έργα υποδομής στις κοιλάδες του Νέστου και του Αξιού.
Η εταιρεία συνέχισε τη λειτουργία της μέχρι τα τέλη του 1960 οπότε ο Αριστείδης Αλαφούζος σταμάτησε να εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας, 1967 – 1974, δεν ανέλαβε κανένα έργο και εγκατέλειψε την Ελλάδα. Παράλληλα από το 1964 ο Αριστείδης Αλαφούζος, ξεκινώντας τη δεύτερη μεγάλη σταδιοδρομία του, άρχισε να κάνει πραγματικότητα το εφηβικό όνειρο συνέχισης της οικογενειακής παράδοσης στη ναυτιλία σε μια εποχή μάλιστα που ο ναυτιλιακός κόσμος περνούσε σοβαρή κρίση. Ανέλαβε το ρίσκο, τόλμησε και το 1965 αγόρασε το πρώτο του μεταχειρισμένο πλοίο και μέχρι το 1967 είχε συνολικά 5 μεταχειρισμένα φορτηγά. Ανοιξε γραφείο στο Λονδίνο όπου έμεινε μέχρι τον Απρίλιο του 1988.
Παράλληλα είχε ανοίξει και γραφείο στο Τόκυο καθώς είχε αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς με την ιαπωνική αγορά. Επίσης διατηρούσε γραφείο στη Μόσχα.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 κατείχε 42 νεόκτιστα φορτηγά, κατασκευασμένα κυρίως στην Ιαπωνία. Ιδρυσε την Glafki (Hellas) Maritime Company και την Kyklades Maritime Corporation, οι οποίες από το 1980 είναι μεταξύ των μεγαλύτερων ελληνικών ναυτιλιακών εταιρειών.
Το 1985 ο Αριστείδης Αλαφούζος μπήκε στην αγορά των πετρελαιοφόρων, όταν εκμεταλλευόμενος την κρίση στη ναυτιλία αγόρασε 16 πετρελαιοφόρα ηλικίας 3-10 ετών, σε χαμηλό κόστος. Από τα τέλη του 1980 ξεκίνησε να παραγγέλνει καινούργια πλοία, αποκτώντας 17 πετρελαιοφόρα.
Το 1988 ο Αριστείδης Αλαφούζος αγόρασε την εφημερίδα «Η Καθημερινή» και από την πλήρη παρακμή τη μετέτρεψε σε μια από τις ηγετικές πρωινές εφημερίδες της Ελλάδας, κυρίως όσον αφορά στην κυκλοφορία και την επιρροή στις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις της χώρας και με διεθνή φήμη.
Το 1998, «Η Καθημερινή» και η «International Herald Tribune» (η οποία ανήκε στους «New York Times») σύστησαν από κοινού επιχείρηση για να εκδώσει την αγγλόφωνη καθημερινή έκδοση της “Καθημερινής” στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Αλβανία με τίτλο «Kathimerini».
Ο Αριστείδης Αλαφούζος ήταν νυμφευμένος με την Ελένη Αλαφούζου η οποία απεβίωσε το 2012. Τα παιδιά τους είναι ο Γιάννης και ο Θεμιστοκλής . Απέκτησαν επτά εγγόνια.
Η σχέση του Αριστείδη Αλαφούζου με την Σαντορίνη, παρά τις διεθνείς επιτυχίες του δεν άλλαξε· έμεινε, σε όλη τη διάρκεια του μακρού βίου του με την ίδια ένταση αγάπης που ένοιωθε γι' αυτήν παιδί όταν παραθέριζε εκεί. Ιδιαίτερα η σχέση με τόπο καταγωγής του, την Οία, ήταν πολύ δυνατή. Επισκεπτόταν τη Σαντορίνη συχνά και είχε συμβάλει σημαντικά στην ανάπτυξή της: Ενα εργοστάσιο αφαλάτωσης το οποίο δώρισε το 1992 καλύπτει τις ανάγκες του χωριού σε νερό. Επίσης συμμετείχε έργω στην πολιτιστική ανάπτυξη του νησιού υποστηρίζοντας τις ανασκαφές των αρχαίων πολιτισμών του Αιγαίου στο Ακρωτήρι. Είχε συμβάλει στην κατασκευή του μοντέρνου νοσοκομείου στο νησί. Στην Αθήνα ο Αριστείδης Αλαφούζος συνεισέφερε τα κεφάλαια για τη δημιουργία μιας εξωτερικής ογκολογικής κλινικής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Σωτηρία. Εφυγε αφήνοντας πίσω του το πρότυπο του αρίστου ανδρός.

25/5/2017:  Πεθαίνει ο εφοπλιστής Αλέξανδρος Γουλανδρής. Τελευταίο φιλόδοξο σχέδιό του ήταν να βγάλει ξανά στο Αιγαίο το θρυλικό θωρηκτό Αβέρωφ. Ενα σχέδιο που ήδη βρίσκεται σε εφαρμογή μιας και το πλοίο βρίσκεται στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά για εργασίες συντήρησης και επισκευής.
Ο εφοπλιστής εκτός από τα επιχειρηματικά του επιτεύγματα στο χώρο της ναυτιλίας, είχε σημαντικό κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο.

29/5/2017: Πεθαίνει σε ηλικία 99 ετών ο πρώην πρωθυπουργός  Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Γιος του πολιτικού Κυριάκου Μητσοτάκη (1884-1944) και της Σταυρούλας Πλουμιδάκη και μικρανηψιός του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γεννήθηκε στις 18/10/1918 στα Χανιά. Ο παππούς του Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν επίσης πολιτικός, ιδρυτής και αρχηγός του κόμματος των «Ξυπόλητων» (Φιλελευθέρων).

Σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Δυτική Γερμανία.


Το 1941, πήρε μέρος ως έφεδρος αξιωματικός στις επιχειρήσεις του Μακεδονικού Μετώπου. Το διάστημα 1942-1944, άσκησε τη δικηγορία στην Κρήτη, ενώ κατά τη διάρκεια της κατοχής, πρωτοστάτησε στη δημιουργία αντιστασιακών οργανώσεων. Λόγω της δράσης του συνελήφθη δύο φορές από τους Γερμανούς και καταδικάστηκε σε θάνατο. Για την αντιστασιακή του δράση τιμήθηκε με τα μετάλλια Εθνικής Αντιστάσεως από την Ελλάδα και τη Βρετανία.

Το 1945, επανέκδοσε την ημερήσια εφημερίδα «Κήρυξ Χανίων», η οποία κυκλοφορεί μέχρι σήμερα.

Το 1946, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων με τους «Βενιζελικούς Φιλελεύθερους», των οποίων ηγείτο ο Σοφοκλής Βενιζέλος.


Το 1951, ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα ως υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου.

Το 1961, εξελέγη βουλευτής με το νεοσύστατο κόμμα της «Ένωσης Κέντρου» που είχε ιδρύσει ο Γεώργιος Παπανδρέου και συμμετείχε στον «ανένδοτο αγώνα» κατά της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Το 1964, πρωταγωνίστησε στις ενδοκομματικές διενέξεις που συγκλόνισαν την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, ενώ το Νοέμβριο του ίδιου έτους ήρθε σε ρήξη με τον συνάδελφό του αναπληρωτή υπουργό Συντονισμού Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία οξύνθηκε με την αμφιλεγόμενη αποκάλυψη μυστικής οργάνωσης στο στρατό (υπόθεση «Ασπίδα») και είχε ως αποτέλεσμα την προσωρινή απομάκρυνση από την κυβέρνηση, του Ανδρέα Παπανδρέου.

Το 1965, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα «Ιουλιανά» που οδήγησαν στην απομάκρυνση της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου από το βασιλιά Κωνσταντίνο Β' και στο σχηματισμό αλλεπάλληλων κυβερνήσεων από πρώην στελέχη της Ένωσης Κέντρου που αποχώρησαν από το κόμμα.

Την 21η Απριλίου 1967, συνελήφθη από τη δικτατορία των συνταγματαρχών και κρατήθηκε σε καθεστώς περιορισμού, αλλά αφέθηκε ελεύθερος με την αμνηστία του Δεκεμβρίου 1967 και ύστερα διέφυγε στη Γαλλία, όπου παρέμεινε περίπου πεντέμιση χρόνια συμμετέχοντας ενεργά στη δράση κατά του στρατιωτικού καθεστώτος.


Το 1973, επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά μετά το πραξικόπημα της 25ης Νοεμβρίου συνελήφθη και πάλι για να ελευθερωθεί τελικά τον Ιούλιο του 1974, όταν ανατράπηκε η δικτατορία.
Στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, συμμετείχε ως ανεξάρτητος υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του Δημοκρατικού Συνδυασμού Νομού Χανίων, αλλά αν και πήρε 11.322 ψήφους, δεν εξελέγη βουλευτής, παρότι κατετάγη δεύτερος σε αριθμό ψήφων στο νομό.

Το 1977, συμμετείχε στις εκλογές της 20ης Νοεμβρίου και εξελέγη στην περιφέρεια Χανίων ως αρχηγός του νεοσυσταθέντος από τον ίδιο κόμματος Νεοφιλελευθέρων.

Το 1978, προσχώρησε στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και το 1981 ορίστηκε κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος.

Την 1η Σεπτεμβρίου 1984, εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας με 70 ψήφους έναντι 42 του δεύτερου υποψήφιου Κωστή Στεφανόπουλου.


Στις εκλογές του Ιουνίου 1985, μετείχε ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, η οποία αναδείχτηκε δεύτερο κόμμα με ποσοστό 40,84% και 126 έδρες.

Το Σεπτέμβριο του 1987, εξελέγη αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Δημοκρατικών Κομμάτων (IDU), θέση στην οποία επανεξελέγη το 1989 και το 1992.

Το 1989, μετείχε για δεύτερη φορά στις βουλευτικές εκλογές της 18ης Ιουνίου, ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, η οποία αναδείχτηκε πρώτο κόμμα συγκεντρώνοντας τη σχετική πλειοψηφία με ποσοστό 44,25% και 145 έδρες.

Στις 20 Ιουνίου 1989 ο πρόεδρος της Δημοκρατίας του ανέθεσε την πρώτη διερευνητική εντολή για να σχηματίσει κυβέρνηση, την οποία όμως παρέδωσε αφού οι προσπάθειες που κατέβαλε στο τριήμερο που ορίζει το Σύνταγμα απέβησαν άκαρπες.

Στις 11 Απριλίου 1990, ενώ είχαν προηγηθεί οι εκλογές της 5ης Νοεμβρίου 1989 στις οποίες το κόμμα του δεν συγκέντρωσε την απαραίτητη πλειοψηφία, κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση, αφού στις τρίτες κατά σειράν εκλογές της 8ης Απριλίου 1990, η ΝΔ συγκέντρωσε 150 έδρες (ποσοστό 46,88%) και έλαβε την υποστήριξη του Θ. Κατσίκη μοναδικού βουλευτή της ΔΗΑΝΑ.


Στις 12 Ιουλίου 1991, πρότεινε την σταδιακή απομάκρυνση των επιθετικών όπλων από τις περιοχές της ελληνικής Θράκης, της ευρωπαϊκής Τουρκίας και της νότιας Βουλγαρίας.
Η πρόταση αυτή, η οποία ανακοινώθηκε λίγες μέρες πριν από το ταξίδι του Αμερικανού προέδρου Τζορτζ Μπους στην Αθήνα, έγινε αμέσως αποδεκτή από τη Βουλγαρία, αλλά δεν βρήκε την ανάλογη ανταπόκριση από την Τουρκία. Το διήμερο 1-2 Μαϊου 1993, υπήρξε ο οικοδεσπότης πρωθυπουργός της Διάσκεψης των Αθηνών, η οποία εγκωμιάστηκε ως επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στη γιουγκοσλαβική κρίση, αφού, κατά τη διάρκειά της, ο ηγέτης των Σέρβων της Βοσνίας Ράντοβαν Κάραντζιτς, επείσθη να υπογράψει υπό όρους το ειρηνευτικό σχέδιο Βανς-Οουεν.
Η υπογραφή του Σέρβου ηγέτη, έγινε δεκτή από τη διεθνή κοινή γνώμη, ως το πρώτο σημαντικό βήμα για τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου στη Βοσνία, αλλά λίγες μέρες αργότερα, το αυτοανακηρυχθέν κοινοβούλιο των Σέρβων της Βοσνίας, απέρριψε με συντριπτική πλειοψηφία το ειρηνευτικό σχέδιο και παρέπεμψε την έγκρισή του σε δημοψήφισμα.

Στις 11 Οκτωβρίου 1993, μετά την εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας, υπέβαλε την παραίτησή του στον πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Στις 26 Οκτωβρίου 1993, παραιτήθηκε και από πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και στις 3 Νοεμβρίου, ύστερα από πρόταση του νέου προέδρου της ΝΔ Μιλτιάδη Εβερτ και ομόφωνη απόφαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος του κόμματος.

Στις 5 Μαϊου 1994, 42 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν στη Βουλή πρόταση κατηγορίας εναντίον του, για την υπόθεση της πώλησης της ΑΓΕΤ, ενώ στις 19 Μαΐου η Βουλή αποφάσισε τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για την ίδια υπόθεση. Στις 16 Ιουνίου η Βουλή τον παρέπεμψε στο Ειδικό Δικαστήριο για το θέμα των υποκλοπών και στις 15 Σεπτεμβρίου αποφάσισε την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο για την υπόθεση της ΑΓΕΤ. 

Στις 16 Ιανουαρίου 1995 η Βουλή, μετά από παρέμβαση του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, την οποία ο ίδιος χαρακτήρισε «ταπεινωτική υποχώρηση» ζητώντας να δικαστεί για να «λάμψει η αλήθεια», αποφάσισε την αναστολή της δίωξης για τις υποθέσεις της ΑΓΕΤ και των υποκλοπών.

Τον Ιούνιο του 1997, τιμήθηκε με το μέγα βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας «Ιπεκτσί» για τη δραστηριότητά του υπέρ της προσέγγισης της Ελλάδας με την Τουρκία.

Τον Ιανουάριο του 2004, μετά από 58 χρόνια παρουσίας στη Βουλή, ανακοίνωσε την απόφασή του να τερματίσει την κοινοβουλευτική του σταδιοδρομία και δήλωσε ότι θα παραμείνει στην ενεργό πολιτική.

Τον Οκτώβριο του 2005, ιδρύθηκε προς τιμήν του έδρα Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ του Σαν Φραντσίσκο των ΗΠΑ.
Συνέγραψε τον πρόλογο της συλλογικής έκδοσης του βιβλίου «Μπροστά από την εποχή της η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας 1990-1993», της οποίας υπήρξε πρωθυπουργός, εκδ. Εστία, 2013.
Παντρεύτηκε την Μαρίκα Γιαννούκου (1930-2012), με την οποία απέκτησε τρεις κόρες και ένα γιό.

11/6/2017: Πεθαίνει στον ύπνο του σε ηλικία 92 ετών ο ηρωας υποδιοικητής της ΕΛΔΥΚ στην επική μάχη κατά του Αττίλα ΙΙ, ταξίαρχος (ε.α.) Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος.  

Ελληνας με το «Ε» κεφαλαίο,  πολέμησε όταν όλα έδειχναν μάταια και απέδειξε ότι το μόνο μάταιο είναι η άφεση στην πτώση και η εξοικείωση με τη δειλία, την προδοσία, την παρακμή.

 Αυτό το καμάρι του έθνους, από τις 14 έως τις 16 Αυγούστου του 1974, ήταν ο επικεφαλής του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ στην Κύπρο και μαζί με τους 317 γενναίους του απέκρουσε επιθέσεις των στρατευμάτων του προαιώνιου εχθρού σε αναλογία 1:22.
 
Αιώνια η μνήμη σου, Ελληνα πολεμιστή. 

12/6/2017: Έφυγε σε ηλικία 75 ετών νικημένη από τον καρκίνο η ηθοποιός Καίτη Παπανίκα. Η ίδια είχε αποκαλύψει σε συνεντεύξεις της ότι πάλευε με την αρρώστια από το 2009. Ήταν παντρεμένη με τον ηθοποιό Θόδωρο Κατσαδράμη, από τον οποίο απέκτησε έναν γιο. Υπήρξε μια γοητευτική παρουσία του ελληνικού κινηματογράφου, την περίοδο της μεγάλης του ακμής. Συμμετείχε σε πολλές παραγωγές όπως το «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη», «Όλγα αγάπη μου», «Ένας τρελός αεροπειρατής». Γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια το 1942, ενώ στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1964 στο έργο «Υπόγειο της Λέλας» του Β. Ιμπροχώρη. Η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία «Μας κρύβουν τον ήλιο» σε σκηνοθεσία του Θάνου Σαντά το 1963, η οποία ήταν επεισοδιακή. Μαθήτευσε δίπλα στην Κατίνα Παξινού, τον Δημήτρη Μυράτ και την Άννα Συνοδινού. Είχε συμμετάσχει σε παραπάνω από 50 ταινίες και σε αρκετά τηλεοπτικά σήριαλ....

28/6/2017: Εντοπίζεται νεκρή στο σπίτι της η Νανά Καραγιάννη, γνωστή δημοσιογράφος και μοντέλο που υπέφερε από νευρική ανορεξία