ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ένας χρόνος…

Tης ΑΝΝΙΤΑΣ ΛΟΥΔΑΡΟΥ

Στην πλάκα ενός ρολογιού οι δείκτες γυρίζουν κυκλικά. Οι αστρολόγοι λένε πως ο μοναδικός αστερισμός που σχηματίζουν οι πλανήτες τη στιγμή της γέννησης του κάθε ανθρώπου είναι το διαρκές θέμα της ζωής του, είναι αυτό που καθορίζει την διαδρομή της ζωής του. Μοιρολατρικό μου φαίνεται αυτό.

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν είναι παραμύθι, αυτό πιστεύω. Είναι μια ιστορία απολύτως αληθινή.

Πρώτο σπίρτο και ο παράφορος έρωτας σου εμφανίζεται στο λεπτό σε αστροδευτερόλεπτα όμως χάνεται και μένεις εσύ και το κενό.  

Δεύτερο σπίρτο και ντύνεσαι μαλάματα , παλεύεις , χτίζεις σπίτια , αγοράζεις τραπεζαρία, κρεβατοκάμαρα με ορμή όμως σε συμπαντοδευτερόλεπτα χάνονται κάτω από σκόνη στο πρώτο σεισμό.

Τρίτο σπίρτο στο νοσοκομείο αντί για ανυπόμονες νοσοκόμες βλέπεις να υπάρχουν άγγελοι . Το σπίρτο όμως σβήνει σε απειροδευτερόλεπτα και εσύ έχεις χτυπηθεί αμείληκτα από την ίδια αρρώστια.

Στην πλάκα ενός ρολογιού οι δείκτες γυρίζουν κυκλικά, ακριβώς όπως και η αυταπάτη.

Τον απολογισμό του χρόνου που πέρασε δεν τον κάνω ποτέ. ‘Αλλωστε γιατί ; Αφού ο χρόνος φεύγει. Αυτοί που φεύγουν να πηγαίνουν στο καλό ή να πηγαίνουν στο διάολο. Δεν είναι ανάγκη να μας γράφουν. Ανοικτός θα παραμείνει ο σταθμός της Ομόνοιας απόψε για να προστατέψει τους άστεγους από το δυνατό ψύχος. Στην πλατεία στήθηκε μια πελώρια ρόδα που δεν γυρνάει . Όταν αρχίσει να γυρνάει θα γυρνάει κυκλικά, όπως οι δείκτες στη πλάκα του ρολογιού.

Στο βλέμμα σου είδα λύπη για τα παιδιά που κρυώνουν στους δρόμους και έχει καταφέρει η λύπη εαυτών και αλλήλων να μας εξιλεώνει. Ζέστανε στο μαγκάλι του καστανά όλη σου την απώλεια. Όταν μετράμε τον χρόνο ανάποδα ξέρω πως θα μετρά και το κορίτσι που ζει πια στην Κοπεγχάγη και η οικογένεια που έφυγε για Βερολίνο. Καλύτερα ή χειρότερα;  

Εσύ θα πεις καλύτερα , εγώ θα πω χειρότερα , δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι κάπου αλλού, κάπου μακριά, κάτι άφησαν πίσω και δεν ήθελαν.

Είναι οι μέρες που μοιάζουν πιο σκοτεινές. Σαν κάποιος να δίνει την εντολή πως υπερβήκαμε τα επιτρεπτά βήματα, απαγορεύεται πλεον ο προαυλισμός και θα μείνουμε σε απομόνωση διαρκείας. 

Είναι οι μέρες που μετριόμαστε και βγαίνουμε λίγοι . Είναι μέρες που βγήκαν οι υποχωρήσεις σε πρώτο πλάνο.Είναι οι μέρες που κοιτάμε τα ταβάνια γεμάτοι ενοχές . Οι μέρες που μου λες πως δεν ερωτεύεσαι πια κανέναν και εγώ γεμίζω λύπη.

Μένει κάτι:  

Μια ξεχασμένη αίσθηση του μέτρου, του αληθινά αναγκαίου, του απαραίτητου, του ουσιώδους. Τα απαραίτητα είναι εντυπωσιακά κοινότοπα και προς μεγάλη μας έκπληξη δεν μας λείπουν όλα. Χωρίς δαπάνες προβολής, χωρίς φλύαρες συμβάσεις, χωρίς χλιδή και κούφια ματαιοδοξία αλλά με πίστη πως η ζωή έχει ένα εκατομμύριο λόγους και παραπάνω που αξίζει να την ζεις.

Την καρδιά του χειμώνα διαλέγει ο χρόνος για ν΄αλλάξει σκυτάλη. Μέσα στο δυνατό ψύχος θα γυρίσει άλλη μια στροφή ο δείκτης.  

Με τα ίδια υλικά, τα ίδια τούβλα θα είναι χτισμένος και ο καινούργιος χρόνος ; 

Τα ίδια προβλήματα; Kι αυτό που ονειρευτήκαμε μια άλλη καλύτερη ζωή είναι χιμαιρικό; 

Θα προχωράμε έτσι μέχρι που μετά από χρόνια από το παραθυράκι του μεγάλου ρολογιού θα βγει μια μαριονέτα και θα λεει » όταν ήσασταν νέος..»;

Όχι! Ο πραγματικός χρόνος δεν έχει αντίστροφες μετρήσεις. Κάποια πράγματα άργησαν βαριά και αφήνουν πίσω τους το βάρος της αργοπορίας.

Την ώρα που το 17 θα εκπνέει και εμείς θα εξακολουθούμε να ρωτάμε τους ανθρώπους αν μας αγαπάνε , να μην ξεχάστούμε και χάσουμε από τα μάτια μας τη φωτιά στο τζάκι. Αυτή να τη κρατήσουμε δυνατά να καίει πάνω απο την εορταστική χοληστερίνη. Να κάψει όλη την σιωπή που φέρνει ο φόβος του καινούργιου. Μαζί και την μοναξιά που γδέρνει την φωνή μας (όλων την φωνή). Μέχρι να ξημερώσει.