ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΗ ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΑ: Μήπως ο Στάλιν και ο Αδόλφος πλήρωναν ΕΝΦΙΑ και ΕΦΚΑ; (Ερωτήματα στην Ελλαδα του 2017 μ.χ.)

Του Γιώργου Πετράκη 

Η πραγματική παρακμή της χώρας είναι αυτό που ζει τις τελευταίες εβδομάδες. 

Με μια κυβερνηση να επιχειρεί να βρει πολιτικό άλλοθι για τα Μνημόνια και την ηθική κατάπτωση των στελεχών της, που αλωνίζουν το Αιγαίο και τα πενταστερα ενώ ο λαός υποφέρει, προβάλλοντας το επαναστατικό αριστερό παρελθόν της. Και μια αντιπολιτευση που θεωρει ότι αρκεί να αποδείξει ότι οι κυβερνώντες εκτός από (πολιτικοί) απατεώνες είναι και επικίνδυνοι σταλινικοί, με ελάχιστο σεβασμό στην Δημοκρατία, για να αποδυναμώσουν την κυβέρνηση και να έρθουν νομοτελειακά στην εξουσία. 

Και σχεδόν τριάντα χρόνια μετα την εθνική συμφιλίωση, που επιχείρησε να κλείσει τις πληγές ενός άθλιου και ξενοκίνητου Εμφύλιου Πολέμου, βρέθηκαν οι πολιτικοί μας να σκοτώνονται δημοσίως για το εάν ο Σταλινισμός ηταν ο ίδιος με τον Nαζισμό, και το ποιος διέπραξε περισσότερα και ειδεχθέστερα εγκλήματα. 

Τα κίνητρα είναι προφανή: 

Ο κ. Τσίπρας και πολλοί από τους υποστηρικτές του ποτέ δεν έκρυψαν ότι παρά τις «πολυτελείς» πια συνήθειες, ως και το κυβερνητικό λίαρ τζετ χρησιμοποιούν, συνομιλιες με ξένους ηγέτες, βόλεμα ημετέρων κλπ, παραμένουν κατά βάθος ο ΣΥΡΙΖΑ του 3-4%. Απολειφάδια του κομμουνιστικού παρελθόντος της χώρας που απλώς δεν βολεύονταν με την παρακμιακή τραγιάσκα και τον Ριζοσπάστη στην κολοτσεπη και τον φραπέ στην Κουμουνδούρου, άντε στην Σκουφά. 

Ετσι αφού εκαναν τα πάντα, ακόμη κι αυτά που δεν ζήτησε ο Σόιμπλε τώρα έπρεπε να βρεθεί το επιχείρημα: “Τα κάναμε όλα, αλλά εμείς είμαστε …αριστεροί. Κομουνιστές κι αυτό που νοιώθετε ως ισοπέδωση δεν είναι αυτό που νομίζετε. Είναι η ισότητα”. 

Προς τα κατω βέβαια, αλλα ισότητα. Μόνο εμείς θα έχουμε την αγγαρεία να τρέχουμε με το λιαρ τζετ και θα νταλαβεριζουμε με τα συμφέροντα, για το δικό σας καλό. 

Σημασία δεν εχει πόσο κάτω θα φθάσετε. 

Να είσαστε ίσοι εχει σημασία. Το έλεγε και ο «Πατερούλης». 

Όσο για τις διαχωριστικές γραμμές έχουν πέσει. Όχι αυτές των σταλινικών -φιλελευθέρων, ακροδεξιών- αριστερων… Αλλα οι διαχωριστικές γραμμές Μνημονιακών – Αντιμνημονιακών και αυτό τρέμει η κυβέρνηση. Και η αναζήτηση άλλοθι ιδεολογικών και ιστορικών δεν εχει και πολύ νόημα, εκτός εάν φυσικά κάποιοι φλερτάρουν ακόμη με την «συνταγή Στάλιν» για την διαχείριση μιας χώρας και ενός λαού, και κυρίως των αντιπάλων του. Και είναι σαφές ότι Κομμουνισμός και Ναζισμός δεν είναι το ίδιο. Ούτε και το Απαρτχάιντ είναι το ίδιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Κομμουνισμός και το Απαρτχάιντ ηταν τα ιδανικά συστήματα … Ούτε τα εκατομμύρια νέκρων του ναζισμού εξιλεώνουν τον Κομμουνισμό και τα δικά του θύματα. Και φυσικά κάθε άλλο παρά νομιμοποιούν τους τωρινούς θιασώτες του.  

Και τελικά αντί να συγκρίνουμε τον Κομμουνισμό με τον Ναζισμό, γιατί δεν τον συγκρίνουμε με την Δημοκρατία; Ακόμη και με την «αστική» Δημοκρατία με όλα τα κακά της; 

 Η Αντιπολιτευση έπεσε στην παγίδα που της έστησαν οι κρυφοί θαυμαστές του Σταλινισμού και οι νοσταλγοί του (αν)Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Μπήκε στην συζήτηση που δεν εχει κανένα απολύτως νόημα: το πρόβλημα δεν είναι ότι στην Ελλαδα υπάρχουν νοσταλγοί του Στάλιν και του Μπρεζνιεφ και του Τσαουσέσκου και του Γιαρουζέλσκι. Το πρόβλημα είναι ότι...

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΛΑΓΝΕΙΑ: Κι όμως. Αυτή είναι η αριστερά

Του Πέτρου Τρουπιώτη

 

Το τελευταίο διάστημα, όλο και περισσότεροι φίλοι και γνωστοί, που στα νεανικά τους χρόνια είχαν περάσει και αυτοί από κάποιου είδους «αριστερό», «προοδευτικό» ή «δημοκρατικό» κόμμα ή σχηματισμό, ακούω να μου λένε «δεν είναι αυτή η αριστερά» αναφερόμενοι στην πολιτική του Σύριζα και της κυβέρνησης της «πρώτης φοράς αριστεράς».

 

Ορισμένοι μάλιστα εξ' αυτών, με αφορμή την «επανάσταση Κοντονή» κατά της «αντικομουνιστικής Εσθονίας», βρήκαν μια ακόμα ευκαιρία για να επισημάνουν ότι δεν μπορεί να καταδικάζεται η αριστερά για όλα.

 

Αν και κατανοώ πως δεν είναι εύκολο να «φτύσεις» το ίδιο τον εαυτό σου, καταδικάζοντας το παρελθόν και τα όσα πίστεψες και για τα οποία αγνίσθηκες, ιδιαίτερα μάλιστα αν αυτό το «παρελθόν» το «χρησιμοποίησες» κατάλληλα για πολιτική η επαγγελματική ανέλιξη, δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι όπως θέλουν να τα βλέπουν οι φίλοι μου αυτοί.

Δυστυχώς -και το εννοώ αυτό το δυστυχώς- αυτή είναι η αριστερά.  

Αυτή, μια πολύ μικρή πλευρά της οποίας βλέπουμε εμείς τα τελευταία χρόνια.

 

Αυτή που για δεκαετίες είδαν (και πλήρωσαν ακόμα και με την ζωή τους) χιλιάδες άνθρωποι που είχαν την ατυχία να βρεθούν «στην ανατολική πλευρά» όταν μοιράστηκε η Ευρώπη, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
 

Και για να εξηγούμαστε με λίγα και απλά λόγια. Όλες οι ιδέες και οι απόψεις, όλες οι κοσμοθεωρίες και τα κοινωνικά συστήματα, δοκιμάζονται και κρίνονται στην πράξη.

 

Όλα τα άλλα είναι απλά θεωρίες.

 

Γιατί θεωρητικά, μπορώ εγώ και ο οποιοσδήποτε άλλος να υποσχεθεί «λαγούς με πετραχήλια». Να υποσχεθεί τα πάντα. Παγκόσμια ειρήνη και ισότητα-αδελφότητα. Ίσες ευκαιρίες και ελευθερία δράσης και απόψεων. Ίσες δυνατότητες για όλους και άλλα παρόμοια.

 

Θεωρητικά όλα αυτά είναι πολύ καλά, τέλεια, υπέροχα. Και αυτά υποσχόταν όλες αυτές τις δεκαετίες η αριστερά σε δύση και ανατολή. Με αυτά «σημαία» κατέβαινε και κατεβαίνει σε εκλογές στον δυτικό κόσμο, όπου και υπάρχουν αυτές οι διαδικασίες. Με αυτά «κατέκτησε» την εξουσία σε δεκάδες χώρες του Ανατολικού μπλοκ.

 

Μόνον που οι θεωρίες κρίνονται στην πράξη. Και μετά την εφαρμογή τους μπορεί κάνεις να πει αν ήταν καλές ή κακές, σωστές η λάθος. Και κυρίως αν όλα τα θεωρητικά , ήταν και εφαρμόσιμα…

 

Ε λοιπόν, σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι πολύ απλή και κατανοητή από την τεραστία πλειοψηφία των πολιτών ανά τον κόσμο, αλλά προφανώς όχι και στην χώρα μας.

 

Ο κομμουνισμός, που σε άλλες εποχές (μην το ξεχνάμε) ενεπνεύστησαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς, και ξεκίνησε να εφαρμόζει σε «μαζικό επίπεδο» ο Β.Ι. Λένιν, απεδείχθη ότι δεν μπορεί στην πράξη να εφαρμοστεί και να έχει τα θετικά αποτελέσματα που προέβλεπε. 

Το αντίθετο μάλιστα. Η εφαρμογή του έδειξε ότι πρόκειται για μια «αυταπάτη».  

Μια «αυταπάτη» που την πλήρωσαν δυστυχώς εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι με την ζωή τους και εκατομμύρια άλλοι που έζησαν «πέτρινα χρόνια» στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Και δυστυχώς ακόμα την πληρώνουν.

 

Και μην μου πει κάνεις ότι η επί Στάλιν εφαρμογή δεν ήταν σωστή. Γιατί δυστυχώς, τα όσα έκανε σε μαζικό επίπεδο ο Στάλιν, γινόταν και πριν από αυτόν, έγιναν και μετά από αυτόν. Και το καθεστώς ήταν ανελεύθερο. Και οι κάτοικοι των ανατολικών χώρων, βρισκόταν σε μια μιζέρια, σε ένα καθεστώς που ισοπέδωνε τους πάντες. Βρισκόταν συνεχώς υπό το άγρυπνο βλέμμα της κατά τόπους μυστικής υπηρεσίας. Δεν είχε δυνατότητα να επιλέξει τι θα κάνει, που θα ζήσει, αν θα ταξιδέψει μέσα και έξω από την χώρα του και όλα αυτά που είναι πια γνωστά στους πάντες.

 

Και όσοι δεν τα έμαθαν ή δεν θέλουν να τα πιστέψουν είναι πολύ απλό. Ας ρωτήσουν κάποιους από τους χιλιάδες κατοίκους Ανατολικών χωρών που έφυγαν τρέχοντας από τις χώρες τους μόλις άνοιξαν τα σύνορα. Ακόμα και αυτούς που είχαν κομματικές θέσεις. Μόνον να έχουν ανοιχτέ τα αυτιά τους.

 

Αλλά και σε μας για δεκαετίες η αριστερά καλλιέργησε τον δικό της μύθο:

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΛΑΓΝΕΙΑ: Από την ιδέα στην πράξη: κακόπιστες παρερμηνείες του προφανούς

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει ο Πέτρος Μαρτινίδης 

Ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ.

Στα περίφημα «ταξίδια» του, ο Γκιούλιβερ συναντά κάποιους σοφούς που, για να αποφεύγουν τις παρερμηνείες, κουβαλούν τεράστια σακούλια στις πλάτες κι όποτε χρειάζεται να αναφερθούν σε κάτι, το βγάζουν από εκεί μέσα και το δείχνουν. Φοβάμαι, ωστόσο, πως ό,τι και να δείξει κανείς σε ορισμένους ανθρώπους, εκείνοι θα συνεχίσουν να κοιτούν τις μύτες τους.

Η δήλωση: «Οσοι λένε “και οι δύο πλευρές είναι κακές”, όταν η μία πλευρά είναι οι ναζί, αποκαλούνται φιλοναζί», την οποία επικαλέστηκε η κ. Γιαννακάκη, είναι προφανώς σωστή, εφόσον την «άλλη πλευρά» αποτελούν διαδηλωτές κατά των νεοναζιστών κι ο υπαινιγμός αφορά τον πρόεδρο Τραμπ. Αν όμως την «άλλη πλευρά» αποτελούν όσοι την εξόντωση των εξεγερμένων της Κροστάνδης το 1921, τον λιμό της Ουκρανίας το 1932-33, τις δίκες της Μόσχας το 1936-38, τις διώξεις Εβραίων γιατρών το 1952 ή την εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Ουγγαρία το 1956 και στην Πράγα το 1968, τα θεωρούν βήματα προς την επίτευξη ενός κομμουνιστικού παραδείσου, τότε τα πράγματα περιπλέκονται.

Ομοίως, είναι προφανώς ορθό ότι «ο ναζισμός και ο κομμουνισμός δεν μπορούν ποτέ να γίνουν δύο μέρη της ίδιας εξίσωσης, αφού ο ναζισμός είναι ιδεολογία της θηριωδίας, ενώ ο κομμουνισμός ιδεολογία της αλληλεγγύης». Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς ότι στις ρίζες της μίας ιδεολογίας βρίσκεται η γεμάτη μίσος κι ασυναρτησίες πρόζα του Mein Kampf, ενώ στις ρίζες της άλλης η έξοχα ποιητική πρόζα του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Αλλά ένας ογδοντάχρονος σήμερα Εβραίος της Εσθονίας, που ως τρίχρονος (το 1940) θα είχε χάσει τη μισή του οικογένεια στους μαζικούς εκτοπισμούς από την NKVD, ως εξάχρονος (το 1943) θα είχε χάσει την άλλη μισή στο Ολοκαύτωμα και, μέχρι τα πενήντα του, θα κινδύνευε διαρκώς να βρεθεί σε Γκούλαγκ ως μη ένθερμος οπαδός της «σοβιετοποίησης», δεν ξέρω με τι κριτήρια θα προτιμούσε να τον είχαν εξοντώσει στο όνομα της ενότητας των προλεταρίων αντί στο όνομα της ανωτερότητας των Αρίων.  

Εστω και αν συνυπολογίσει ότι στο Ολοκαύτωμα συνέβαλαν πολλοί συμπατριώτες του, που εντάχθηκαν στα Ες Ες πιστεύοντας ότι θα εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία των βαλτικών κρατών, η επιλογή του παραμένει δύσκολη.

Στην επιστολή του, ο κ. Κοντονής προσθέτει ότι «ο ναζισμός είχε μόνο μία μαύρη εκδοχή, ενώ ο κομμουνισμός πολλές, που γέννησαν ρεύματα όπως ο ευρωκομμουνισμός, ο οποίος γεννήθηκε σε κομμουνιστικό καθεστώς, την περίοδο της άνοιξης της Πράγας, για να παντρέψει τον σοσιαλισμό με τη Δημοκρατία και την ελευθερία»! 

Φαίνεται ότι αγνοεί τον Εντουαρντ Μπέρνσταϊν και το έργο του: Οι προϋποθέσεις για τον σοσιαλισμό (1899). Σε αντίθεση με τον Μαρξ, ο Μπέρνσταϊν πρότεινε προώθηση σταδιακών αλλαγών για τη βελτίωση της ζωής των εργατών, χωρίς επαναστατική βία. Μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας, συνέβαλε στο «πάντρεμα σοσιαλισμού, δημοκρατίας και ελευθερίας» εβδομήντα χρόνια πριν από την άνοιξη της Πράγας. Αλλά οι κομμουνιστές του μεσοπολέμου χαρακτήριζαν τους σοσιαλδημοκράτες «σοσιαλφασίστες», ενώ οι ευρωκομμουνιστές του ’70, απ’ τους οποίους τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κληρονόμησαν λεπταισθησίες και ιστοριοδιφική εμβρίθεια, ανέσυραν τον Αντόνιο Γκράμσι, ώστε και τη σοσιαλδημοκρατία να μην ασπαστούν και τον σταλινισμό τους να καλύψουν. Για παρόμοιους λόγους άλλοι, τότε, στράφηκαν στη σκέψη του Μάο. Τελικά, άπαξ σταλινικός εσαεί σταλινικός.

Μετά το 1991 και το άνοιγμα των σοβιετικών αρχείων, εκατοντάδες μελέτες τεκμηρίωσαν ότι η εξόντωση πληθυσμιακών ομάδων και ατόμων συνεχίστηκε πολύ μετά τον θάνατο του Στάλιν το 1953 και τη «μυστική έκθεση» του Χρουστσόφ, το 1956.  

Οπως έδειξαν ιστορικοί του βεληνεκούς της Anne Applebaum (στο «The Iron Curtain») ή του Timothy Snyder («Bloodlands»), τα θύματα του «Υπαρκτού» υπερέβησαν, κατά πολύ, τα θύματα της ναζιστικής Γερμανίας. Με κανέναν τρόπο, βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ναζισμός είναι λιγότερο θηριώδης από τον Κομμουνισμό (όπως τα 15.000 καμένα στρέμματα, λ.χ., είναι λιγότερα από τα 150.000). Σημαίνει, όμως, ότι είναι άδικο να μέμφεται κανείς ανθρώπους που στα 50 ή στα 60 τους, σήμερα, θυμούνται καλά τη σοβιετική τυραννία και προτίθενται να την επανεξετάσουν ιστορικά.

Πιο πρακτικός από την κ. Γιαννακάκη και τον κ. Κοντονή, ο κ. Τόσκας σχολίασε στην ΕΡΤ: «Οι ιστορικοί έχουν ξεκαθαρίσει αρκετά ζητήματα μετά το τέλος της ΕΣΣΔ, αλλά οι Εσθονοί θα πρέπει να καταλάβουν ότι σε εποχή ανόδου της ακροδεξιάς στην Ευρώπη δεν πρέπει να εξισώνονται ναζισμός και κομμουνισμός». Δηλαδή, επειδή η ακροδεξιά θηριωδία διατηρεί θιασώτες, υπερασπιστείτε τις θηριωδίες της Αριστεράς. 

Αλλά για όσους δηλώνουν: «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», το ενδεχόμενο να βδελύσσεται κανείς και τις δύο θηριωδίες μένει αδιανόητο. Κρίνουν σαν «ξέπλυμα του ναζισμού» κάθε έρευνα δυσάρεστων καταστάσεων. 

Πιο χυδαία πρακτικός, ο κ. Κυρίτσης έγραψε: «Ελληνες νεκροί από τον Χίτλερ = 400.000, από τον Στάλιν = 0»! Αν δεν σκότωσε Ελληνες ο Στάλιν, σκασίλα μας τι έκανε με άλλους. Η αλληλεγγύη των λαών μεγαλουργεί σ’ αυτήν τη σύγκριση.

Αντί να βγάζουν να δείξουν το ίδιο το αντικείμενο αναφοράς, προς αποφυγή κάθε παρερμηνείας, οι «σοφοί» του Γκιούλιβερ δεν θα είχαν άδικο αν...

ΣΥΡΙΖΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΛΑΓΝΕΙΑ: Η Ιστορία ως απορρυπαντικό…

Γράφει ο  Ξενοφών Μπρουντζάκης

Το πόσο είναι φυσιολογικό να συζητάμε εν έτει 2017 για ιδεολογικά- ιστορικά ζητήματα επί των οποίων έχει τελεσιδικήσει αμετάκλητα η Ιστορία, είναι ακόμα μια εγχώρια ιδιομορφία που αποτελεί περισσότερο αντικείμενο της ψυχιατρικής επιστήμης και ελάχιστα της πολιτικής. Αν και οι ιδεολογικές τοποθετήσεις περισσεύουν σε αυτές τις συζητήσεις, απουσιάζει εκκωφαντικά η κοινή λογική.

Αίφνης, η σκληρά χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία εμφανίζεται να κόπτεται απ’ άκρου εις άκρον της επικράτειας περί ναζισμού και κομμουνισμού. Το μείζον ζήτημα που προκύπτει, ωστόσο, είναι το αν εντέλει τα εγκλήματα αναγνωρίζονται ανάλογα με το ποιος τα διαπράττει. Έτσι, μάθαμε ότι η παραδοχή των κομμουνιστικών εγκλημάτων σημαίνει ξέπλυμα των ναζιστικών εγκλημάτων.  

Αυτή η ιδιότυπη «λογική ΣΥΡΙΖΑ» δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά. Η συνειδητή χρήση του παραλογισμού, της προκλητικής υποκρισίας και της αδιανόητης αλλοίωσης της πραγματικότητας αποτελούν μεθοδολογικά εργαλεία του ολοκληρωτικού κομμουνιστογενούς ΣΥΡΙΖΑ όπως είναι οι εξωφρενικές θεωρίες συνωμοσίας για τους ακροδεξιούς τους ετέρους.  Έτσι, στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν ντρέπονται όταν εγκαλούν άλλα κόμματα για ακροδεξιό κατήφορο ενώ οι ίδιοι συνεργάζονται με το ακροδεξιό μόρφωμα των ΑΝΕΛ, αλλά και δεν ιδρώνει καν το αυτί τους όταν τους το επισημαίνεις! 

 Με την ίδια «λογική», η κα Αυλωνίτου δηλώνει δημοσίως ότι δεν κόπηκαν οι συντάξεις… 

Πώς απαντάς σ’ αυτήν την κωμική τοποθέτηση έχοντας ταυτόχρονα την εντύπωση πως ασκείς πολιτική εκτός ψυχιατρείου; 

Πρόκειται για ένα από τα αποκρουστικότερα συμπτώματα ολοκληρωτισμού και η πρακτική αυτή ασκείται συνειδητά από τα κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να συσκοτίσουν την πραγματικότητα.

Πόσους τόνους υποκρισίας χρειάζεται για να χρησιμοποιήσει κανείς το επιχείρημα της δήθεν ευρωκομμουνιστικής διαφοροποίησης όταν ταυτόχρονα το ΚΚΕ εσωτερικού λάμβανε διάφορα δωράκια από τον Τσαουσέσκου, στο χαρτί του οποίου η Αυγή τύπωνε την ευρωκομμουνιστική της ευαισθησία; Πόσους τόνους υποκρισίας (και χαρτιού) μπορεί να καταναλώσει δια μέσου Κοντονή το μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑ;

Τι μας λέει, λοιπόν, η κομμουνιστική σοβιετόδουλη ελληνική Αριστερά που θεωρούσε τίτλο τιμής της να παρακάμπτει τα εθνικά συμφέροντα (το διατυπώνω με την μεγαλύτερη δυνατή αβρότητα…) στο όνομα του διεθνισμού, δηλαδή των συμφερόντων της ΕΣΣΔ, και η σαρξ εκ της σαρκός της, ευρωκομμουνιστική Αριστερά, που καταδίκαζε την επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία ενώ ταυτόχρονα εισέπραττε από τον «ευρωκομουνιστή» Τσαουσέσκου; 

Το πόσο διαφοροποιήθηκε και εξήγαγε τα απαραίτητα ιδεολογικά συμπεράσματα, δεκαετίες μετά την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», το αποδεικνύει η σθεναρή υποστήριξή της στο καθεστώς Μαδούρο.

Μας λέει, λοιπόν, ότι η παραδοχή ενός εγκλήματος είναι δυνατόν να ξεπλένει ένα άλλο έγκλημα.  

Δηλαδή, το έγκλημα είναι α λα καρτ! Άλλο να εξαερώνονται στο Άουσβιτς οι Εβραίοι, έγκλημα που κατεγράφη και καταδικάστηκε αμέσως από την διεθνή κοινότητα και …άλλο το έγκλημα στο Κατίν που κρατήθηκε μυστικό για δεκαετίες και δεν έτυχε ιδιαιτέρων αντιδράσεων. 

Η μαζική εκτέλεση χιλιάδων Πολωνών αξιωματικών, αστυνομικών, διανοούμενων, πολιτικών κρατουμένων και αιχμαλώτων πολέμου από το …Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων, την μυστική Αστυνομία του Στάλιν, αμφισβητήθηκε σφόδρα και μάλιστα συντονίστηκε προσπάθεια να χρεωθεί κι αυτό το έγκλημα στους Ναζί οι οποίοι έτρεχαν να αποδείξουν ότι οι εκτελέσεις αυτές …δεν ήταν της τεχνοτροπίας τους!

Κάποτε πρέπει να τύχει μιας ειδικής μελέτης η προπαγανδιστική δεινότητα των κομμουνιστικών καθεστώτων και η εκπληκτική τους ικανότητα να προβάλλουν υπέρ τους τα εγκλήματά τους. 

Το brand κομμουνισμός «έτρεξε» την αποτελεσματικότερη -μακράν- διαφημιστική καμπάνια που έχει γίνει παγκοσμίως. Ο τρόπος με τον οποίον καταφέρνουν οι κομμουνιστές να σε εμφανίζουν θιασώτη των Ναζί επειδή καταγγέλλεις κομμουνιστικά εγκλήματα και να δημιουργούν μιαν ηθική σύγχυση, είναι αριστοτεχνικός - κάνοντας τον Γκέμπελς να μοιάζει με …νηπιαγωγό. Όπως εύστοχα έγραψε ο Τατσόπουλος σε ανάρτησή του στο fb: «Η άποψη ότι ξεπλένεις τα εγκλήματα του ναζισμού όταν καταγγέλλεις τα εγκλήματα του κομμουνισμού αντέχει τόσο στην κριτική όσο και η άποψη ότι ξεπλένεις τα εγκλήματα του Αλ Καπόνε όταν καταγγέλλεις τα εγκλήματα του Λάκι Λουτσιάνο».

Με δυο λόγια, ισχυρίζονται ότι πρόσβαση στο έγκλημα έχουν μόνο οι Ναζί (όπως για τους Ναζί είχαν μόνο οι Εβραίοι) και οποιαδήποτε άλλη παραδοχή εγκλήματος, μέσα από έναν αιλουροειδή συλλογισμό, ξεπλένει τους Ναζί και δεν βαρύνει αυτούς που το διέπραξαν.  

Πρόκειται για μια καθαρά ναζιστική λογική - αν αντιστρέψει κανείς το νόμισμα.

Γενικότερα, ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» διατύπωσε για το έγκλημα και τους εγκληματίες μιαν ιδιαίτερη θεωρία. Για παράδειγμα, στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχαν εγκληματίες γιατί απλά στην απολύτως τέλεια κοινωνία της εξέλειπαν τα εγκλήματα! Άρα, η εγκληματική φύση των ανθρώπων είναι προϊόν του καπιταλισμού και των ανισοτήτων κι όχι μια πτυχή της ανθρώπινης φύσης…

Η κουβέντα αυτή δεν θα είχε τόσο ενδιαφέρον αν...

ΣΥΡΙΖΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΛΑΓΝΕΙΑ: Είναι ο κομμουνισμός, ηλίθιε!

Από τον Ραφαήλ Καλυβιώτη

Η μεγαλύτερη πλάνη που κατάφερε να επιφέρει στην ανθρωπότητα η Νέα Αριστερά, κυριαρχώντας στα πανεπιστήμια, είναι ότι ο κομμουνισμός αποτελεί ένα σύστημα που δεν εφαρμόσθηκε σωστά. Με λίγα λόγια, δηλαδή, ο κομμουνισμός ως θεωρία ήταν άριστη, αλλά ο τρόπος που εφαρμόσθηκε ήταν λανθασμένος.  

Το αντεπιχείρημα φιλελευθέρων και συντηρητικών απέναντι σε αυτή την αξιωματική πρόταση ήταν πάντοτε ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβαν, ωστόσο, είναι ότι, δεχόμενοι πως η μαρξιστική θεωρία είναι μια «αγνή» θεωρία, κατάφεραν το ακατόρθωτο: Να αναζωπυρώσουν τον κομμουνισμό, ο οποίος στη σημερινή μορφή του εκφέρεται από το παγκοσμιοποιητικό - διεθνιστικό ρεύμα.

 

Συνοπτικά, ο Μαρξ έγραφε ότι «σε κάθε εποχή και με βάση τις οικονομικές συνθήκες, οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής καθιερώνουν, χάρη σε αυτά, την κυριαρχία τους στην κοινωνία και εκμεταλλεύονται τις άλλες τάξεις, αποσπώντας την υπεραξία της εργασίας τους προς ίδιον όφελος. Στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία μιας νέας κοινωνίας, χωρίς τάξεις, κάτι που θα σηματοδοτήσει το τέλος της Ιστορίας». Ο Μαρξ δεν πίστευε στην ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων, δεν πίστευε ότι κάποιοι είναι πιο ικανοί και κάποιοι άλλοι λιγότερο. Η θεωρία του βασίζεται σε μια μαζική κοινωνία, όπου δεν υπάρχουν ξεχωριστοί άνθρωποι. Θεωρούσε ότι το κίνητρο προς την εξέλιξη της ανθρωπότητας δεν έπρεπε να είναι ο ανταγωνισμός, αλλά, απαλλαγμένος από αυτόν, «ο άνθρωπος, μεταμορφωμένος, θα δουλεύει αυθόρμητα». Σε όποιου το μπόι υψώνεται, δηλαδή, ψηλότερα από το πλήθος θα πρέπει να εφαρμόζεται μια προκρούστεια λογική, κόβοντάς του τα πόδια για να είναι ισοϋψής με όλους τους άλλους. Περιέγραφε, δηλαδή, μια κοινωνία στην οποία θα καταπατηθεί πλήρως η φύση του ανθρώπου. 

Η θεωρία του Μαρξ είναι ασφαλώς μια επικίνδυνη θεωρία, βάσει της οποίας όλοι θα είμαστε ίσοι με το ζόρι, όλοι θα σκεφτόμαστε το ίδιο και, κυρίως, η ατομικότητά μας, η προσωπικότητά μας θα είναι το αποτέλεσμα μιας κονσέρβας που κατασκευάζεται από το εργοστάσιο.

 

Και μπορεί οι απολογητές του να διατείνονται ότι οι αναφορές του στο πέρασμα από μια αστική κοινωνία σε μια αταξική ήταν αόριστες, αλλά παραλείπουν ότι επίσης «αόριστα» ανέφερε πως «θα υπάρξει προσωρινά μια δικτατορία του προλεταριάτου».  

Αυτό έδωσε και το πάτημα στον Λένιν να επιδιώξει μια περίοδο αυταρχισμού, που θα εγκαθιδρυθεί «προσωρινά», χωρίς βέβαια η διάρκειά της να είναι προκαθορισμένη. Tην αυταρχικότητα του Λένιν με ακόμα στυγνότερο τρόπο εφήρμοσε και ο Στάλιν, που, ακόμα και εάν έμενε εκεί η πρακτική «προσφορά» του κομμουνισμού ως συστήματος, θα ήταν αρκετό για να μην επιθυμεί κανείς να ξαναδεί τα αποτελέσματά του. Ομως, δεν περιορίστηκε εκεί. Η Κίνα του «μεγάλου τιμονιέρη», η Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, η Κούβα του Φιντέλ, το Αφγανιστάν του Νατζιμπουλάχ, η Αιθιοπία του Μενγκίστου, η Ανγκόλα του Νέτο και φυσικά η Καμπότζη του Πολ Ποτ ήταν καθεστώτα που επέφεραν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. 

 Ο απολογισμός της κομμουνιστικής δράσης επίσημων κομμουνιστικών καθεστώτων, κομμάτων και κινημάτων είναι περί τα 100.000.000 νεκροί.

 

Και τα εγκλήματα δεν περιορίζονται στις στυγερές μαζικές ανθρωποκτονίες. 

Ο Στάλιν κατεδάφισε πάμπολλες εκκλησίες στη Μόσχα. 

Ο Πολ Ποτ κατεδάφισε τον καθεδρικό ναό της Πνομ Πενχ. 

Οι ερυθροφρουροί του Μάο κατέστρεψαν ανεκτίμητης αξίας θησαυρούς. 

Η μεγαλομανία του Τσαουσέσκου τον οδήγησε σχεδόν να εξαφανίσει το ιστορικό κέντρο του Βουκουρεστίου για να επιβάλει τη δική του αισθητική.

 

Οι Ελληνες, καίτοι θα έπρεπε να είχαμε λάβει γνώση περί του τι εστί κομμουνισμός, δηλώνουμε αναλφάβητοι και δεχόμαστε τον κάθε κ. Κοντονή.  

Πρόκειται περί μιας ασυγχώρητης άγνοιας απέναντι στους Ελληνες νεκρούς της ΕΣΣΔ, που εκτοπίστηκαν, αιχμαλωτίστηκαν και εκτελέστηκαν. 

Πρόκειται για...

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΛΑΓΝΕΙΑ: Όταν η «ανανεωτική» Αριστερά υπερασπίζεται τον Στάλιν

Του Σάκη Μουμτζή

Η διάσκεψη της Εσθονίας και η ιδεολογική επίθεση που δέχτηκε η Αριστερά, την ανάγκασαν να οχυρωθεί πίσω από την τελευταία γραμμή άμυνας της, που ήταν η υπεράσπιση του Στάλιν. 

Όλες οι άλλες οι γραμμές της σαρώθηκαν. Και επειδή δεν μπορούσε να μην καταδικάσει τα εγκλήματα του Σταλινισμού, αντιστάθμισε αυτήν την καταδίκη με την ανάδειξη του ρόλου της Σοβιετικής Ένωσης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Παραβλέπω την ανιστόρητη διάκριση του Λενινισμού από τον Σταλινισμό, και την επίρριψη όλων των ευθυνών για τα εγκλήματα που έγιναν στον Στάλιν.  

Λες και δεν ήταν ο Λένιν που εξόντωσε χιλιάδες αστούς, λες και δεν ήταν ο Λένιν που εξόρισε στην Σιβηρία τους ταξικούς εχθρούς, λες και δεν ήταν ο Λένιν που κατέπνιξε στο αίμα την εξέγερση των ναυτών στην Κρονστάνδη, λες και δεν ήταν ο Λένιν που κατέλυσε την ανεξαρτησία της Γεωργίας, λες και δεν ήταν ο Λένιν που απαγόρευσε στο 10^ο Συνέδριο του ΚΚ (μπολσεβίκων) την διαφωνία μέσα στο κόμμα.

Ο Στάλιν βρήκε έτοιμο το έδαφος και τράβηξε στα άκρα τις πρακτικές του Λένιν. Αλλά οι αριστεροί πού να τολμήσουν να κάνουν κριτική στον λενινισμό. Είναι ύβρις και ασέβεια, ακόμα και στο 2017.

Και βέβαια αναφέρομαι σε αυτούς που δηλώνουν πως ανήκουν στην αυτοαποκαλούμενη ανανεωτική Αριστερά. 

Εδώ βέβαια προκύπτει το λογικό ερώτημα: τι ανανεώνουν αυτοί οι άνθρωποι από το 1989 και μετά;  

Η μαρξιστική θεωρία—ως κλειστό σύστημα σκέψης—κατέρρευσε μαζί με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, που παρέσυρε στην πτώση του και τον ανύπαρκτο σοσιαλισμό, τον ευρωκομμουνισμό.

Ήταν ένα ιστορικό παράδοξο, ενώ εξαερώνεται μια δογματική ερμηνεία και μια ολοκληρωτική εφαρμογή της θεωρίας, να την ακολουθεί στην εξαέρωση της και η εκδοχή της που θα την ανανέωνε. Σήμερα από αυτήν την υπόθεση έμειναν τα αποκαΐδια και πολλές γενιές κατεστραμμένες.

Όμως οι εγχώριοι μαρξιστές δεν αποθαρρύνονται. Ζώντας στο δικό τους παράλληλο Σύμπαν, πιστεύουν πως όλη η Ευρώπη περιμένει τις θεωρητικές επεξεργασίας για τον μαρξισμό, γνωστών Συριζαίων αμπελοφιλοσόφων.

Δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα, πως...

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΛΑΓΝΕΙΑ: Τα εγκλήματα των κομμουνισμών...

Του Μανόλη Καψή 

Ναι, ο Κοντονής βρίσκει και τα λέει... Ναι, για πολλούς Έλληνες (ακόμα και συντηρητικούς) τα εγκλήματα των κομμουνισμών ή τους αφήνουν αδιάφορους ή θεωρούν την όλη επιχειρηματολογία μέρος του ιδεολογικού οπλοστασίου της Ακροδεξιάς. 'Η (ακόμα χειρότερα...) μια σκοτεινή "συνωμοσία" (βλ. Άρθρο Νίκου Φίλη στα Νέα 26/8) της "νέας τάξης", για να καθυποτάξουν τους ευρωπαϊκούς λαούς στον μονόδρομο του νεοφιλευθερισμού.  

Μπούρδες; 

Ναι μπούρδες, άλλα βρίσκουν και τα λένε.

Γιατί λοιπόν για μας τους Έλληνες είναι τόσο δύσκολο να αποδεχθούμε το αυτονόητο; Αυτό για το οποίο η ιστορική επιστήμη έχει αποφανθεί οριστικά και τελεσίδικα; Ότι τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν βάρβαρα, βίαια ολοκληρωτικά καθεστώτα που άφησαν την αιματοβαμμένη σφραγίδα τους στον 20ο αιώνα; Και προκάλεσαν ανείπωτο πόνο σε εκατομμύρια ανθρώπους; 

Ας προσπαθήσουμε να κωδικοποιήσουμε μιαν ερμηνεία.

Α. Γιατί (ευτυχώς..) δεν ζήσαμε τον κομμουνισμό. Οι Εσθονοί (αυτοί που η γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί όλους ναζί..) έζησαν στο πετσί τους την θηριωδία του σοβιετικού καθεστώτος. (Στην πρώτη σοβιετική εισβολή με την συμφωνία του ναζιστικού καθεστώτος, 10 χιλιάδες Εσθονοί εκτοπίστηκαν και οι 400 εκτελέστηκαν αμέσως. Μετά το 1945, υπολογίζεται ότι 35.472 άτομα εκτοπίστηκαν, εκ των οποίων οι 9.000 πέθαναν υπό τραγικές ή αδιευκρίνιστες συνθήκες. Βλ Νίκος Μαραντζίδης, Καθημερινή 26/8). Εμείς, ευτυχώς, την γλυτώσαμε. Ή όπως είπε ο συγκατηγορούμενος του Νίκου Μπελογιάννη, Τάκης Λαζαρίδης: Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι... (Για όσους ενδιαφέρονται κυκλοφορεί στο you tube η συγκλονιστική αφήγηση του Λεωνιδα Κύρκου στους Φακέλους του Αλ.Παπαχελα για το "ποιόν" των ηγετών της αριστεράς τα χρόνια μετά τον πόλεμο. "Περιτρίμματα και γελοίους" τους χαρακτηρίζει, που ευτυχώς δεν κυβέρνησαν την Ελλάδα...). 

Β. Γιατί η κομμουνιστική αριστερά στην Ελλάδα έχει κάτι το νοσταλγικά ηρωικό. Οι ανηλεείς διώξεις των κομμουνιστών από το μετεμφυλιακό κράτος, τους προσέφεραν ένα φωτοστέφανο ήρωα. Η αντίθεση των κομμουνιστών στη χούντα (σε αντίθεση με την σιωπή των συντηρητικών πολιτικών), οι φυλακίσεις και οι εξορίες, έκαναν τους αριστερούς συμπαθείς σε ευρύτερα στρώματα του ελληνικού λαού, ακόμα και σε εκείνα που αποστρέφονταν τον κομμουνισμό. Ο αντικομμουνισμός της χούντας ολοκλήρωσε την δουλειά και κατέστησε την κριτική στον κομμουνισμό "ύποπτη." (Τα ίδια λέει και ο Γεωργαλάς...)

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό που λέγεται "ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς" που κάνει την αυτονόητη αποδοχή των εγκλημάτων του κομμουνισμού, δύσκολη άσκηση στη σύγχρονη Ελλάδα. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι. Συνεχίζουμε.

Γ. Οι Έλληνες, λόγω και ορθοδοξίας, αγαπούν (θεωρητικά) την πατρίδα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μαθαίνουμε από μικροί για τα σύμβολα του Βυζαντίου που οικειοποιήθηκε η ρωσική αυτοκρατορία, για το "ξανθό γένος" που θα απελευθέρωνε το υπόδουλο στους Τούρκους ελληνικό. Υπασπιστής του Τσάρου δεν ήταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης; Και έτσι φθάνουμε στο σήμερα. Οι δουλοπρεπείς υποκλίσεις του Παν. Λαφαζάνη στον τσάρο Βλαδίμηρο μπορεί να προκαλούν γέλια, αλλά οι έρευνες της κοινής γνώμης που δείχνουν ότι το 50% των Ελλήνων θαυμάζει τον αυταρχικό Ρώσο "κυβερνήτη", πρέπει να προβληματίσουν. 

Δεν είναι όμως μόνο οι Έλληνες που δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την εγκληματική φύση των σοβιετικών καθεστώτων. Υπάρχει ευρύτερη καχυποψία και άρνηση αποδοχής του αυτονόητου. Και υπάρχουν λόγοι:

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΛΑΓΝΕΙΑ: Ο ταξικός εχθρός

Toυ ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Στον κομμουνισμό, «αν ήσουν με το καθεστώς δεν σε πείραζε κανείς». 

Η δήλωση της κ. Αυλωνίτη ήταν αρκούντως διασκεδαστική και αποκαλυπτική της αντιδημοκρατικής νοοτροπίας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και όσων έχουν εκλεγεί στη Βουλή. 

Όμως άθελά της η βουλευτής ανέδειξε μια από τις πιο αποκρουστικές πλευρές των κομμουνιστικών καθεστώτων, άμεση απόρροια της ιδεολογίας και της πρακτικής τους: το ότι δηλαδή ακόμα και αν «ήσουν με το καθεστώς» δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι είσαι ασφαλής.

Στην περίοδο του Στάλιν, για παράδειγμα, αρκούσε να προέρχεσαι από λάθος κοινωνική τάξη ή από λάθος εθνότητα για να συλληφθείς κι αν είσαι τυχερός να οδηγηθείς στην εξορία ή αν είσαι άτυχος, να εκτελεστείς. Δεν χρειαζόταν καν να είσαι «κουλάκος», ήταν αρκετό οι γονείς σου να ήταν αστοί, δηλαδή όχι εργάτες, για να είσαι εξ ορισμού ύποπτος.  

Στην Κίνα την εποχή του σταλινισμού και της πολιτιστικής επανάστασης αν σε κατηγορούσαν για διανοούμενο είχες εξασφαλισμένη την εξορία και τα καταναγκαστικά έργα που για πολλούς ισοδυναμούσαν με θανατική καταδίκη. Αυτό φυσικά αν είχες αποφύγει την φυλακή ή την εκτέλεση. 

Όσο για την Καμπότζη δεν χρειαζόντουσαν καν αυτά. Αρκεί να ήσουν κάτοικος αστικού κέντρου για να οδηγηθείς στα στρατόπεδα του θανάτου.

Τα φαινόμενα αυτά δεν ήταν «υπερβολές». Ήταν αντιθέτως η άμεση συνέπεια της κομμουνιστικής θεωρίας.  

Γιατί βέβαια αν το κόμμα είναι αλάθητο, αν η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε σωστά αποτελέσματα, τότε για κάθε αποτυχία πρέπει να βρεθεί ο υπεύθυνος ταξικός εχθρός. Όπου ταξικός εχθρός μπορεί να είναι ο καθένας. Δηλαδή πολίτες με ύποπτη καταγωγή ή ακόμα και κομματικά στελέχη που δεν είχαν στέρεα ιδεολογικοπολιτική συνείδηση. Έτσι ανάλογα με την ντιρεκτίβα της ηγεσίας και τα ποσοστά των εκκαθαρίσεων που έπρεπε να γίνουν, την πλήρωναν οι εκάστοτε αντιδραστικοί. Το αν θα χαρακτηριστείς εχθρός του λαού με άλλα λόγια ήταν καθαρό αποτέλεσμα της συγκυρίας.

Και για να μην αναφερόμαστε μόνο στα καθεστώτα, ανάλογα κρούσματα είχαμε και στην Ελλάδα: 

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΛΑΓΝΕΙΑ: Η καταδίκη των ολοκληρωτισμών

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Τ​​ο πρόβλημα είναι πως όσοι έζησαν και τους δύο ολοκληρωτισμούς δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά. 

Δεν έχουν τη λεπτή σκέψη ενός Κοντονή, την ενάργεια ενός Παπαδημούλη, τη μαχητικότητα μιας Γιαννακάκη ή, έστω, τη σοφία ενός Καραμανλή Τζούνιορ για να διαπιστώσουν ότι «άλλο ο κομμουνισμός, άλλο ο ναζισμός». Γι’ αυτό και Πολωνοί, Εσθονοί, Ουκρανοί και λοιποί ομοιοπαθείς ζητούν την καταδίκη των ολοκληρωτισμών και όχι μόνο του ενός. Δεν ζουν στην Ελλάδα όπου, όπως προπαγάνδισε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κυρίτσης, «τα θύματα του Στάλιν είναι μηδέν».  

Αυτοί ακόμη πενθούν τους δικούς τους, από την κομμουνιστική θηριωδία. Ο τελευταίος που δολοφονήθηκε από Ανατολικογερμανούς φρουρούς στο τείχος του Βερολίνου ήταν ο 20χρονος Chris Gueffroy. Ηταν 5 Φεβρουαρίου 1989.

Διαφέρει λοιπόν ο ναζισμός από τον κομμουνισμό; 

Σε ό,τι αφορά τις διακηρυγμένες προθέσεις. Είναι άλλο να σκοτώνεις εκατομμύρια λόγω καταγωγής και διαφορετικό για την αταξική κοινωνία. Λένε ότι τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν όπως βλέπει τη «17 Νοέμβρη» ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μάκης Μπαλαούρας: «Είχαν ένα λαθεμένο, αλλά ένα ιδεώδες που ήταν υπέρ του ανθρώπου...»;

Το πρόβλημα των ολοκληρωτισμών είναι ότι πηγάζουν από μια κοινή αντίληψη ότι οι άνθρωποι και οι κοινωνίες μπορούν να αναμορφωθούν σύμφωνα με κάποιο σχέδιο. Οσοι δεν το ασπάζονταν ή το σκέφτονταν δύο φορές έπρεπε να εκκαθαριστούν. Τα ατομικά δικαιώματα ωχριούν μπροστά στο εγχείρημα της οικοδόμησης μιας καλύτερης κοινωνίας. Και από τη στιγμή που τα ατομικά δικαιώματα παύουν να είναι με αξιωματικό τρόπο θεμελιώδη, έπονται εκατόμβες.

Γι’ αυτό είναι σημαντική η καταδίκη των ολοκληρωτισμών, παρά τις επιμέρους διαφορές τους. Δεν τίθεται ζήτημα ισοπέδωσης ή ξεπλύματος, όπως ισχυρίζονται οι απολογητές του ενός από αυτούς, αλλά πρέπει να ηττηθεί η παρωχημένη όσο και επικίνδυνη αντίληψη της κοινωνικής μηχανικής, αυτή που θέλει τα άτομα και τα δικαιώματά τους να θυσιάζονται για να υλοποιηθούν τα σχέδια κάποιων παραφρόνων με εξουσία. Ειδικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Δεν αναφερόμαστε μόνο στο γεγονός ότι τα δικαιώματα δεν χαίρουν μεγάλης εκτίμησης, σε αντίθεση με την αποδοχή του Βλαντιμίρ Πούτιν που είναι η μεγαλύτερη πανευρωπαϊκά. Πρέπει να σημειώσουμε το γεγονός ότι απ’ όλες τις χώρες σε κρίση, μόνο στην Ελλάδα ξεπετάχτηκε ένα πούρο ναζιστικό κόμμα. Δεν μας έσωσε το γεγονός ότι ομοθύμως οι Ελληνες ευρωβουλευτές καταψήφισαν το 2009 την «ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων». 

Αν δεν ηττηθεί η ολοκληρωτική αντίληψη...

"Eπίγεια ΣΥΡΙΖΑίικη κωμωδία"

Σαν σήμερα (31/8/ΧΧΧΧ)

1923: Οι Ιταλοί βομβαρδίζουν και καταλαμβάνουν την Κέρκυρα.

1932: Με υπουργική απόφαση, εγκαταλείπεται στην Ελλάδα η θερινή ώρα.

1976: Ο Τζορτζ Χάρισον καταδικάζεται για λογοκλοπή. Δικαστήριο αποφαίνεται ότι τμήμα της μεγάλης του επιτυχίας «My Sweet Lord» είναι αντιγραφή του τραγουδιού των Chiffon, «He's so fine». Η υπόθεση κοστίζει στο πρώην «σκαθάρι» πάνω από 500.000 δολάρια.

1980: Ιδρύεται το πολωνικό συνδικάτο «Αλληλεγγύη», το οποίο υπό την ηγεσία του ηλεκτρολόγου Λεχ Βαλέσα συνέβαλε καθοριστικά στην πτώση του κομμουνισμού στη χώρα.

1984: Αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του Μίμη Δομάζου με τον Παναθηναϊκό, εναντίον της Μπόκα Τζούνιορς. Ο αγώνας διεξάγεται στο Ολυμπιακό Στάδιο, παρουσία 50.000 θεατών και η ομάδα της Αργεντινής νικά με 3-2.

12: Γεννιέται ο Γάιος Καίσαρ, ρωμαίος αυτοκράτορας. Έμεινε στην ιστορία με το παιδικό του προσωνύμιο Καλιγούλας (Μποτούλες στα λατινικά) και για την εξαιρετική αγριότητα και φαυλότητά του.

1949: Γεννιέται ο Ρίτσαρντ Γκιρ

1997: Χάνει τη ζωή της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Παρίσι, με τον φίλο της Ντόντι Αλ Φαγιεντ η Λαίδη Ναϊάνα Σπένσερ, πρώην σύζυγος του πρίγκιπα Καρόλου

 

2016: Πεθαίνει σε ηλικία 93 ετών  ο μεγάλος Γάλλος φωτορεπόρτερ Μαρκ Ριμπού, δημιουργός φωτογραφιών που έμειναν στην Ιστορία όπως «το κορίτσι με το λουλούδι» μπροστά σε Αμερικανικούς στρατιώτες στη διάρκεια πορείας εναντίον το πολέμου στο Βιετνάμ. Όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του ο Ριμπού απεβίωσε έπειτα από μακρά ασθένεια. 

ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΛΑΓΝΕΙΑ: Ηθικοπολιτική αμβλύνοια και κομμουνιστικά καθεστώτα

Γράφει ο Χαρίδημος Κ. Τσούκας

Καθηγητής στα πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick. 

(www.htsoukas.com)

Ενα ακόμα δείγμα πολιτικής αγκύλωσης: συζητούμε θέματα που για την υπόλοιπη Ευρώπη θεωρούνται αυτονόητα! Σήμερα δεν αμφισβητείται ότι τόσο ο κομμουνισμός (ιδιαίτερα στη σταλινική του μορφή) όσο και ο φασισμός (ιδιαίτερα στη ναζιστική του εκδοχή) συνιστούν δύο εγκληματικές εκφάνσεις του ολοκληρωτισμού που συγκλόνισε την Ευρώπη του 20ού αιώνα. Ηθικοπολιτικά μιλώντας, για τη μεταναζιστική και μετακομμουνιστική Ευρώπη, οι διαφορετικές εκδοχές του ολοκληρωτισμού ουδόλως διαφέρουν. Η καταπίεση, οι διώξεις και οι δολοφονίες δεν έχουν χρώμα!

 

Τον Απρίλιο 2009, με πρωτοβουλία κυρίως χωρών-μελών της Ανατολικής Ευρώπης που είχαν την ατυχία να βιώσουν τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ΕΚ) καθιέρωσε την 23η Αυγούστου ως την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού. Η σχετική απόφαση υπερψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία (533-44, 33 αποχές), αν και από τους 24 έλληνες ευρωβουλευτές μόνο 2 την υπερψήφισαν! Ο πολιτικός πρωτογονισμός δεν έχει χρώμα!

 

Στο κείμενο της απόφασης του ΕΚ αναφέρεται ρητά ότι δεν υπάρχουν πλήρως αντικειμενικές ιστορικές αφηγήσεις και ότι η ερμηνεία της ιστορίας δεν μονοπωλείται από καμία πολιτική παράταξη. Οι στοχαστικές επισημάνσεις όμως δεν οδηγούν σε μαλθακό σχετικισμό, ούτε αποτρέπουν τη διαυγή ηθικοπολιτική πράξη (απόφαση). Το ΕΚ εκφράζει «τον σεβασμό για όλα τα θύματα ολοκληρωτικών καθεστώτων στην Ευρώπη», καταδικάζει «τη μαζική παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα» και διακηρύσσει τον «σεβασμό για την ελευθερία, αξιοπρέπεια, ισότητα, και κράτος δικαίου».

 

Τον Ιούνιο του 2011 το Συμβούλιο των υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης της ΕΕ υιοθέτησε την απόφαση του ΕΚ και κάλεσε τα κράτη-μέλη να αποφασίσουν πώς θέλουν να τιμούν την Ημέρα Μνήμης. 

Η Εσθονία, ως τωρινή προεδρεύουσα χώρα της ΕΕ, δεν πρωτοτύπησε με τη διοργάνωση συνεδρίου για τα «εγκλήματα που διαπράχθηκαν από κομμουνιστικά καθεστώτα», στο πλαίσιο της Ημέρας Μνήμης. Οχι τόσο γιατί το ίδιο έκαναν και άλλα κράτη-μέλη όταν είχαν την προεδρία όσο, κυρίως, γιατί η σχετική εκδήλωση (απόδοση τιμής, συνέδριο, και έκθεση μουσείου) εξέφρασε το πνεύμα του Συμβουλίου Υπουργών και του ΕΚ.

 

Ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής είχε διαφορετική γνώμη. Αρνήθηκε τη συμμετοχή της Ελλάδας στο εσθονικό συνέδριο με ένα σαθρό σκεπτικό, το οποίο αποκαλύπτει την ηθικοπολιτική αμβλύνοια του ιδίου και της κυβέρνησής του.

 

Κατ' αρχάς, ενώ επικρίνει τον δολοφονικό χαρακτήρα του ναζιστικού καθεστώτος, αναφέρεται στον κομμουνισμό μόνο ως ιδεολογία, λες και δεν μετουσιώθηκε ποτέ σε πράξη! Πόσο βολικό! Ξεχνά ότι το εσθονικό συνέδριο δεν αποσκοπεί στη συζήτηση των «ιδεολογικών ρευμάτων» που γεννήθηκαν στο εσωτερικό της κομμουνιστικής θεωρίας, αλλά θέλει να συζητήσει τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων - θέλει να μιλήσει για πράξεις.

 

Μπορεί κάποιος να παραμένει αριστερός και, συγχρόνως, να καταδικάζει τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων; 

Ναι, μπορεί (αυτή ήταν, λ.χ., η στάση του αείμνηστου Αγγελου Ελεφάντη), όπως μπορεί κάποιος να είναι χριστιανός και να ντρέπεται με τα εγκλήματα της Ιεράς Εξέτασης ή να είναι δημοκράτης και να επικρίνει τα αποικιοκρατικά εγκλήματα που διέπραξε η (δημοκρατική) χώρα του. Υπό έναν όρο: