ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΛΑΓΝΕΙΑ: Ο ταξικός εχθρός

Toυ ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Στον κομμουνισμό, «αν ήσουν με το καθεστώς δεν σε πείραζε κανείς». 

Η δήλωση της κ. Αυλωνίτη ήταν αρκούντως διασκεδαστική και αποκαλυπτική της αντιδημοκρατικής νοοτροπίας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και όσων έχουν εκλεγεί στη Βουλή. 

Όμως άθελά της η βουλευτής ανέδειξε μια από τις πιο αποκρουστικές πλευρές των κομμουνιστικών καθεστώτων, άμεση απόρροια της ιδεολογίας και της πρακτικής τους: το ότι δηλαδή ακόμα και αν «ήσουν με το καθεστώς» δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι είσαι ασφαλής.

Στην περίοδο του Στάλιν, για παράδειγμα, αρκούσε να προέρχεσαι από λάθος κοινωνική τάξη ή από λάθος εθνότητα για να συλληφθείς κι αν είσαι τυχερός να οδηγηθείς στην εξορία ή αν είσαι άτυχος, να εκτελεστείς. Δεν χρειαζόταν καν να είσαι «κουλάκος», ήταν αρκετό οι γονείς σου να ήταν αστοί, δηλαδή όχι εργάτες, για να είσαι εξ ορισμού ύποπτος.  

Στην Κίνα την εποχή του σταλινισμού και της πολιτιστικής επανάστασης αν σε κατηγορούσαν για διανοούμενο είχες εξασφαλισμένη την εξορία και τα καταναγκαστικά έργα που για πολλούς ισοδυναμούσαν με θανατική καταδίκη. Αυτό φυσικά αν είχες αποφύγει την φυλακή ή την εκτέλεση. 

Όσο για την Καμπότζη δεν χρειαζόντουσαν καν αυτά. Αρκεί να ήσουν κάτοικος αστικού κέντρου για να οδηγηθείς στα στρατόπεδα του θανάτου.

Τα φαινόμενα αυτά δεν ήταν «υπερβολές». Ήταν αντιθέτως η άμεση συνέπεια της κομμουνιστικής θεωρίας.  

Γιατί βέβαια αν το κόμμα είναι αλάθητο, αν η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε σωστά αποτελέσματα, τότε για κάθε αποτυχία πρέπει να βρεθεί ο υπεύθυνος ταξικός εχθρός. Όπου ταξικός εχθρός μπορεί να είναι ο καθένας. Δηλαδή πολίτες με ύποπτη καταγωγή ή ακόμα και κομματικά στελέχη που δεν είχαν στέρεα ιδεολογικοπολιτική συνείδηση. Έτσι ανάλογα με την ντιρεκτίβα της ηγεσίας και τα ποσοστά των εκκαθαρίσεων που έπρεπε να γίνουν, την πλήρωναν οι εκάστοτε αντιδραστικοί. Το αν θα χαρακτηριστείς εχθρός του λαού με άλλα λόγια ήταν καθαρό αποτέλεσμα της συγκυρίας.

Και για να μην αναφερόμαστε μόνο στα καθεστώτα, ανάλογα κρούσματα είχαμε και στην Ελλάδα: 

Δεν είναι μόνο οι γνωστές εκκαθαρίσεις που έγιναν στο κόμμα στην Τασκένδη και αλλού. Ακόμα και στην διάρκεια του εμφύλιου είχαμε τέτοια φαινόμενα. Ένα πολύ χαρακτηριστικό αναφέρει στο βιβλίο του «Η αδύνατη επανάσταση», ο Πολυμέρης Βόγλης ο οποίος αντιμετωπίζει μάλλον με συμπάθεια την πλευρά των ανταρτών. Σε μια δύσκολη περίοδο λοιπόν για τον Δημοκρατικό Στρατό (λόγω θέρους γράφω από μνήμης) η ηγεσία εκτίμησε ότι οι αποτυχίες οφείλονται στην ελλιπή ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση των μαχητών αλλά ενδεχομένως και σε ταξικούς εχθρούς που είχαν παρεισφρήσει στις τάξεις του. Μέσα στο κλίμα καχυποψίας που είχε δημιουργηθεί και καθώς τα κατώτερα στελέχη ήθελαν να φορτώσουν αλλού τις ευθύνες, άρχισαν οι καταγγελίες, ακολούθησαν ανακρίσεις, βασανιστήρια και τελικά βρέθηκε ένας μεγάλος αριθμός μαχητών που ομολόγησαν την προδοσία τους. Όταν τελείωσαν βέβαια οι ανακρίσεις ανακάλεσαν τις ομολογίες και πολύ σύντομα φάνηκε ότι το θέμα ήταν ανύπαρκτο. Παρενέβη η ηγεσία και όλοι επέστρεψαν στις μονάδες τους, εκτός από 4 που είχαν τόσο πολύ βασανιστεί που κρίθηκε ότι δεν μπορούσαν να παρουσιαστούν σε τέτοια κατάσταση. Για να μην εκτεθεί λοιπόν το κόμμα, εκτελέστηκαν!