Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ
11/1/2015: Φεύγει απο τη ζωή σε ηλικία 68 ετών ο τραγουδιστής Μπάμπης Γκολές, ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της αναβίωσης του ρεμπέτικου.
11/1/2015: Φεύγει απο τη ζωή σε ηλικία 68 ετών ο τραγουδιστής Μπάμπης Γκολές, ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της αναβίωσης του ρεμπέτικου.
Ο Μπάμπης Γκολές αποτέλεσε το συνδετικό κρίκο μεταξύ του παλιού
κλασικού ρεμπέτικου και του μεταγενέστερου λαϊκού τραγουδιού. Γεννήθηκε
το 1947 στη συνοικία Ταμπάχανα της Πάτρας. Ηταν αυτοδίδακτος μουσικός
και ξεκίνησε να παίζει κιθάρα και ούτι από την ηλικία των 8 ετών, ενώ
από την ηλικία των 12 και μπουζούκι. Είχε βαθιά γνώση του ρεπερτορίου
των δίσκων των 78 στροφών και επανέφερε πολλά ξεχασμένα τραγούδια από
ένα ευρύτερο φάσμα που περιείχε, εκτός από τα διάφορα είδη του
ρεμπέτικου, την καντάδα και το δημοτικό τραγούδι, τα οποία είχαν
ηχογραφηθεί σε λιγοστούς τέτοιους δίσκους και είχαν χαθεί με το πέρασμα
των χρόνων.
Το 1964 έκανε την πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση σε καφενείο στην συνοικία του Ταραμπούρα στην Πάτρα. Στις αρχές τις δεκαετίας του 1980 συνυπήρξε με το συγκρότημα "Τα παιδιά από την Πάτρα" στα πρώτα βήματα τους στον χώρο της μουσικής, στο νυχτερινό κέντρο «Χάραμα» των αδελφών Οικονόμου που βρισκόταν στην περιοχή της Οβρυάς. Το 1982 κυκλοφόρησε η πρώτη δισκογραφική του δουλειά, με την ονομασία "Τσάρκα στα παλιά".
Η δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι και η μοναδική του εκφραστική απόδοση πλούτισαν την μουσική του πορεία με 25 δίσκους. Είχε ηχογραφήσει συνολικά περίπου 300 παλιά και νέα τραγούδια.
25/1/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 69 ετών ο γνωστός τραγουδιστής Ντέμης Ρούσσος, μετά από μακρόχρονη νοσηλεία σε νοσοκομείο της Αθήνας.
Ο διεθνούς φήμης έλληνας καλλιτέχνης μετρούσε εκατομμύρια πωλήσεις και πολυάριθμες επιτυχίες.
Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω και πάμε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 θα δούμε ή θα θυμηθούμε μια «κόντρα» που μας ταλανίζει ακόμη και σήμερα στο χώρο του τραγουδιού. Ελληνόφωνο ή αγγλόφωνο ποπ - ροκ τραγούδι. Και τότε είχαν χωριστεί σε δύο κατηγορίες. Σε αυτά που είχαν επιλέξει να τραγουδούν με αγγλικό στίχο (Socrates, MGC, Aphrodite’s Child) και εκείνα που ομιλούσαν την ελληνική (Poll, Nοστράδαμος, Πελόμα Μποκιού, Μπουρμπούλια).
Ιστορικά συγκροτήματα του ελληνικού ροκ, όπως και να ερμηνεύεται ο εν λόγω όρος είτε τότε είτε σήμερα, με το «Παιδί της Αφροδίτης» να θεωρείται το γνωστότερο της εποχής εκείνης και εκείνο που έσπασε τα φράγματα και έκανε πορεία στο εξωτερικό. Οι Aphrodite's Child σχηματίστηκαν από τους Βαγγέλη Παπαθανασίου, Λουκά Σιδερά, Αργύρη Κουλούρη, Ντέμη Ρούσσο. Ψυχεδελικές οι συνθέσεις τους. Αλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι να βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 με την ψυχεδέλεια να έχει περάσει – έστω και με το σταγονόμετρο - τα σύνορα.
Από τις πρώτες τους εμφανίσεις ήταν στο κλαμπ του Χίλτον, ως «συγκρότημα του Βαγγέλη Παπαθανασίου». Δεν αρκούνται όμως μόνο σε αυτό. Θέλουν και ονειρεύονται να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό. Και δη στην Αγγλία. Ο ελληνικός στρατός όμως άλλα προστάζει. Ο Αργύρης Κουλούρης πρέπει να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και το όνειρο της διεθνούς καριέρας πάει πίσω ή τουλάχιστον συντηρείται από τους υπολοίπους. Τον Ιανουάριο του 1968, ο Λουκάς Σιδεράς με τον Ντέμη Ρούσσο φθάνουν στην Αγγλία. Οι αρχές τούς ζητούν άδεια εργασίας δεν υπάρχει και καταφεύγουν στο Παρίσι. Εκεί συναντιούνται με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και αναζητούν τρόπους επιβίωσης μέχρι να (ξανα)πάνε στο Λονδίνο.
Τελικώς, στο Λονδίνο δεν πήγαν ποτέ. Εμειναν στο Παρίσι και μια καριέρα αρχίζει. Ο Ρούσσος συνδέθηκε πολύ με τον γαλλικό πολιτισμό γι' αυτό και το 2013 έλαβε τα διάσημα του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής από τον γάλλο πρέσβη στην Αθήνα κ. Ζαν Λου Κυν Ντελφόρζ.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 η γαλλική εταιρεία Mercury ανέλαβε το καλλιτεχνικό προφίλ των Aphrodite's Child, όπως και το ρεπερτόριό τους. Τους «υποχρεώνει» να ηχογραφήσουν το τραγούδι «Rain and Tears». Το γκρουπ δεν ήθελε να το κάνει τελικά το έκανε και γνωρίζει τρομερή επιτυχία, εφόσον παίζεται από το ράδιο Λουξεμβούργο, έναν από τους σταθμούς που «έδινε γραμμή» στη νεολαία.
Μια επιτυχία όμως δεν είναι ποτέ αρκετή για μια δισκογραφική εταιρεία. Ο μύθος των Aphrodite’s Child, αρχίζει να κτίζει τον μύθο τους. Αρχίζουν να φωτογραφίζονται με αρχαιοελληνικές χλαμύδες , εν πολλοίς κιτς, κρατώντας στα χέρια άρπες, λύρες και σαντούρια. Και φυσικό είναι να ακολουθήσουν κατά παραγγελία δύο δίσκοι, που δεν τα πηγαίνουν άσχημα εφόσον η ελληνική έκφραση της ψυχεδέλειας αναγνωρίζεται από το ευρωπαϊκό κοινό.
Ο Ντέμης Ρούσσος μετά τη διάλυση του «Παιδιού της Αφροδίτης», συνέχισε την πορεία του συνεργαζόμενος με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Το «Forever and Ever» ανέβηκε σε πολλά ευρωπαϊκά τσαρτς το 1973, συνεργάστηκε για ένα σύντομο διάστημα με τον Δήμο Μούτση, το 1980 είχε επιτυχία με το «Lost in Love» των Air Supply, ακολούθησε το βιβλίο του «Είναι θέμα βάρους», πέρασε ένα μεγάλο διάστημα κατάθλιψης, επιστροφή στις αρχές των ’90ς με το «Ιinsight» ενώ φυσικά δεν έλειψαν και οι δεκάδες, εκατοντάδες θα λέγαμε συναυλίες και εμφανίσεις ανά τον κόσμο.
Ο Ντέμης Ρούσσος έζησε πλούσια και γεμάτα, όχι μόνο πάνω αλλά και κάτω από τη σκηνή. Οι ψυχεδελικές του μουσικές καταβολές, οι «γεμάτες» δεκαετίες του ΄60 και του ΄70 και το τρίπτυχο sex, drugs and rock ‘n’ roll – από το οποίο όπως έχει δηλώσει δεν έχει καμία σχέση με το δεύτερο – του χάρισαν μια άκρως ενδιαφέρουσα ζωή. «Το ροκ είναι φιλοσοφία και τρόπος ζωής» είχε δηλώσει κάποτε και μάλλον εν πολλοίς προσπάθησε να την τηρήσει την φιλοσοφία.
Πολλοί είναι εκείνοι που τον έχουν κατηγορήσει ότι στα χρόνια της χούντας στην Ελλάδα παρά ήταν απολιτίκ. Είχε έρθει να παραλάβει έναν πλατινένιο δίσκο και δεν δέχθηκε ουδεμία πολιτική ερώτηση. Μάλιστα το είχε διαμηνύσει στους δημοσιογράφους πριν. Χρόνια μετά σε συνέντευξη δήλωσε ότι το μετάνιωσε χωρίς να το μετανιώσει. «Ωρίμασα και πλέον η πολιτική με ενδιαφέρει» είχε δηλώσει.
Ενδεχομένως, πολλοί έλληνες συμπατριώτες του και δη συνομήλικοι του να έχουν στο μυαλό τους τον Ντέμη Ρούσσο ως τον επιτυχημένο έλληνα του εξωτερικού, που έκανε πραγματικότητα το όνειρό του. Πολλά λεφτά, πολλές γυναίκες, πολλή rock ‘n roll. Ολα στον υπέρτατο βαθμό. Αλλωστε και η εμφάνισή του, το στυλ του, έβγαζαν μία υπερβολή. Όπως άλλωστε υπερβολικά και γεμάτα έζησε τη ζωή του
27/2/2015: Πεθείνει ο ευπατρίδης Ιων Βορρές. Με καταγωγή από τα Φιλιατρά Μεσσηνίας, ο Ιων Βορρές αποφοίτησε από το
Κολλέγιο Αθηνών. Απέκτησε το δίπλωμα των Οικονομικών & Πολιτικών
Επιστημών από το Πανεπιστήμιο του Queen’s στο Οντάριο του Καναδά, καθώς
επίσης και ανώτερο δίπλωμα στη Φιλοσοφία και Ψυχολογία από το
Πανεπιστήμιο του Τορόντο. Φοίτησε επίσης στο Ontario College of
Education.
Απέκτησε την Καναδική υπηκοότητα και διετέλεσε δημοσιογράφος σε μεγάλες Καναδικές εφημερίδες, πάντα προβάλλοντας σε διαλέξεις και άρθρα τον διαχρονικό ελληνικό πολιτισμό. Είναι ο ιδρυτής του ομώνυμου μουσείου λαϊκής και σύγχρονης ελληνικής τέχνης στην Παιανία Αττικής, το οποίο έχει δωρηθεί στο ελληνικό έθνος υπό μορφή πολιτιστικού ιδρύματος. Μεταξύ 1991-98 διετέλεσε Δήμαρχος Παιανίας. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής υπηρέτησε με ομάδα Αμερικανών αξιωματικών, μελών της OSS (Organization Strategical Services) στα βουνά της Ευβοίας. Το 1955 οργάνωσε την πρώτη μεταπολεμική Βυζαντινή έκθεση εικόνων στο Τορόντο του Καναδά, καθώς και έκθεση ζωγραφικής Ελληνίδων καλλιτεχνών. Το 1967 διορίστηκε με βαθμό Πρέσβη ως Διευθυντής του Ελληνικού Περιπτέρου στη Διεθνή Έκθεση του Μόντρεαλ. Ήταν ο μόνος Καναδός υπήκοος διευθυντής ξένου περιπτέρου στην έκθεση.
Το βιβλίο του «Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΩΝ ΤΣΑΡΩΝ», τα απομνημονεύματα της Μεγάλης Δούκισσας Όλγας, αδελφής του τελευταίου Τσάρου της Ρωσίας Νικολάου Β’ η οποία ζούσε εξόριστη κοντά στο Τορόντο, εκδόθηκε στις Η.Π.Α. και Αγγλία το 1965.Έχει τιμηθεί από τον Σοροπτιμιστικό Όμιλο Αθηνών και τη Λέσχη Λάϊονς και έχει παρασημοφορηθεί από πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Το 2001 έλαβε τιμητικά τον τίτλο του Δρ. Καλών Τεχνών από το Αμερικανικό Κολλέγιο της Ελλάδος. Επιλέχθηκε ως «Άνδρας της Χρονιάς 2009″ για την Ελλάδα από το Αμερικανικό Βιογραφικό Ινστιτούτο. Το 2009 έλαβε το ανώτατο τιμητικό παράσημο «Order of Canada» από την Κυβερνήτη του Καναδά, Α.Ε. Michalle Jean
Μια αφήγηση με ενδιαφέρον
Ο Νεκτάριος Βορρές, διευθυντής του μουσείου σήμερα, έλεγε στην Athensvoice: Ο Ίωνας, ο παππούς, γύρισε το ’64 στην Ελλάδα από τον Καναδά. Είχε φύγει το ’42, κι όταν επέστρεψε έπαθε σοκ, φαντάσου, έχει περάσει η Κατοχή, ο εμφύλιος, αρχίζει η ανοικοδόμηση, η Ελλάδα αλλάζει. Ο Ίωνας βλέπει παντού τσιμέντο, το πράσινο εξαφανίζεται, τα αστικά σπίτια στολίζονται με περσικά χαλιά και σουηδικά έπιπλα. Κι εκείνος τι κάνει; Ψάχνει να βρει ένα μέρος κοντά στην Αθήνα να φτιάξει εκεί το σπίτι του. Τυχαία βρίσκεται στην Παιανία και την ερωτεύεται. Η Παιανία ήταν τότε χωριό. Αρχίζει να μαζεύει γούρνες, μυλόπετρες, αντικείμενα που έπιαναν χώρο σε κάποιου την αποθήκη, είναι η εποχή που οι άνθρωποι θέλουν να ξεφορτωθούν τα παλιά πράγματα, να κόψουν τις ρίζες τους, να γίνουν κάτι άλλο. Ο μεγαλοαστός Βορρές, με άλλο μπακράουντ, βλέπει ομορφιά εκεί που άλλοι βλέπουν άχρηστα πράγματα και σκουπίδια. Μπορώ να το καταλάβω, εκείνος δεν χρειάστηκε να βγάλει το ψωμί του μέσα από τη γούρνα, το πιθάρι, τη μυλόπετρα, υπήρξε και ο νόστος μετά από όλα αυτά τα χρόνια που ήταν μακριά. Όμως, δεν ήταν τυχαίος άνθρωπος, το ’πιασε πολύ γρήγορα πού θα κατέληγαν όλα αυτά. Ακόμα και τώρα, όταν το αναλογίζομαι, σκέφτομαι, δεν ήταν ένας συνηθισμένος παππούς…»
23/3/2015 Σε ηλικία 65 ετών φεύγει από τη ζωή ο σπουδαίος σολίστ του μπουζουκιού
Χρήστος Κωνσταντίνου
Ο Χρήστος Κωνσταντίνου γεννήθηκε στο κατεχόμενο Αργάκι της Μόρφου το 1950, ενώ τα πρώτα του μουσικά ακούσματα, ήταν αυτά από την παραδοσιακή δημοτική μουσική, από τον βιολάρη πατέρα του, που τον ώθησαν μάλιστα να αρχίσει μαθήματα βιολιού σε ηλικία 10 χρονών, στον Πετράκη στη Μόρφου.
Το 1962 μετανάστευσε στο Λονδίνο όπου συνέχισε τα μαθήματα βιολιού και άρχισε παράλληλα μαθήματα στο τρίχορδο μπουζούκι. Πολύ σύντομα άρχισε να παίζει μπουζούκι επαγγελματικά, στα διάφορα παροικιακά κέντρα, όπου γνώρισε τον Λουκά Νταράλα και συνεργάστηκε μαζί του.
Σε ηλικία 19 χρονών συμμετείχε στην ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος έκανε τότε, επί Χούντας, περιοδείες στο εξωτερικό. Από τότε συνεργάστηκαν πολλές φορές. Το 1971 μετακόμισε στην Ελλάδα.
Συνεργάστηκε με σπουδαίους συνθέτες και τραγουδιστές όπως οι: Βασίλης Τσιτσάνης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Νίκος Ξυλούρης, Βίκυ Μοσχολιού, Γιώργος Νταλάρας, Χρόνης Αϊδονίδης, Δόμνα Σαμίου, Ξανθίππη Καραθανάση, Θόδωρος Αντωνίου, Αγνή Μπάλτσα, Μπάμπης Τσέρτος, Σωτηρία Μπέλλου, και πολλούς άλλους.
28/4/2015: Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών, o σπουδαίος συνθέτης Βασίλης Δημητρίου αφήνοντας
πίσω του ένα μουσικό έργο με πολλούς σταθμούς, επιτυχίες και πτυχές .
Χαρισματικός και ανεξάντλητος δημιουργός, έγραψε μουσικές για θεατρικές
παραστάσεις, μπαλέτο και τηλεοπτικές σειρές που έγιναν επιτυχίες, πολλά
όμορφα τραγούδια, έκανε μουσικές και θεατρικές εκπομπές για το ραδιόφωνο
και την τηλεόραση. Αυτά που τον έκαναν ευρέως διάσημο ήταν «Το
πεπρωμένο» από τη σειρά «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» και το «Πόσο πολύ σ’
αγάπησα» από τον «Μεγάλο θυμό». Η εργογραφία του Βασίλη Δημητρίου όμως
έχει πολλές ακόμη κορυφές, καθώς υπήρξε παραγωγικότατος, ακούραστος και
πολυσχιδής. Διέθετε ένα γνήσιο, προσωπικό ύφος που πάντρευε τη λαϊκή
παράδοση με τη σύγχρονη δημιουργία, ενώ άφησε έντονη τη σφραγίδα του
μέσα από πολλά κανάλια έκφρασης.
Υπηρέτησε με αγάπη το θέατρο, γράφοντας μουσική για παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου και του ΚΘΒΕ και συνεργάστηκε με σκηνοθέτες, όπως ο Ανδρέας Βουτσινάς, ο Κοραής Δαμάτης και ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος. Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει οι Γιώργος Νταλάρας, Δήμητρα Γαλάνη, Ελένη Βιτάλη και πολλοί άλλοι σημαντικοί τραγουδιστές, ενώ οι Νίκος Γκάτσος, Μάνος Ελευθερίου, Ακος Δασκαλόπουλος, Νάνος Βαλαωρίτης, Λευτέρης Παπαδόπουλος υπήρξαν μερικοί από τους ποιητές και στιχουργούς με τους οποίους συνεργάστηκε στους προσωπικούς του δίσκους.
12/5/2015: Πεθαίνει σε ηλικία ογδόντα ετών η ηθοποιός Λίλυ Παπαγιάννη.
Διακριτική, ευγενής, με ταμπεραμέντο κι ένα υπόγειο χιούμορ, σπούδασε
στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και πρωτοβγήκε στο σανίδι το 1957 με τον
«Πλούτο» του Αριστοφάνη. Την ίδια χρονιά γνώρισε και παντρεύτηκε με τον
ηθοποιό Ανδρέα Φιλιππίδη. Μαζί συγκρότησαν θίασο ως το 1965. Στη
συνέχεια και ως το 1969 συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ σε παραστάσεις, ενώ από
το 1982 ως το 1988 έπαιξε στο Εθνικό Θέατρο.
Ξεχώρισε στη μεγάλη οθόνη μέσα από ρόλους που ανέδειξε με το ταλέντο και τη φινέτσα της όπως στις ταινίες «Δεσποινίς διευθυντής», «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», «Η χαρτοπαίχτρα», «Μια τρελή τρελή οικογένεια». Εκανε τηλεόραση και ραδιόφωνο .
3/6/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 60 ετών η γνωστή ηθοποιός Κωνσταντίνα
Σαββίδου, ύστερα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Η Κωνσταντίνα
Σαββίδου γεννήθηκε στην Κρήτη και έχει παίξει σε πολλές θεατρικές
παραστάσεις αλλά και τηλεοπτικά σήριαλ, όπως «Η Ετυμηγορία», «Βαμμένα
κόκκινα μαλλιά» κ.ά.
20/7/2014: Πεθαίνει ηθοποιός Γιώργος Βελέντζας.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Δεκεμβρίου 1927 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών.
Το 1948 με την ταινία «Οχυρό 27» έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο και στο θέατρο το 1948 (Θίασος Β.Αργυρόπουλου) με το έργο, "Η απαγωγή του Σμαράγδως". Επίσης συνεργάστηκε με τους θιάσους των Βέμπο, Αυλωνίτη - Βασιλειάδου - Ρίζου, Βουτσά, Χατζηχρήστου, Βέγγου κ.ά. Χαρακτηριστικός είναι ο ρόλος του στην ταινία «Από πού πάνε για τη χαβούζα;», όπου έκανε τον αδερφό της αξέχαστης Άννας Μαντζουράνη, ενώ στην ταινία «Ο τσαρλατάνος» με το Θανάση Βέγγο να κάνει το Θανάση, τη Θανάσω και τον πατέρα του το μπαρμπα-Λευτέρη, ο Βελέντζας έκανε τον αυστηρό διοικητή του αστυνομικού τμήματος. Έχει παίξει πολλές φορές ρόλους στρατιωτικού, κυρίως όμως αστυνομικού.
Ασχολήθηκε με το ντουμπλάρισμα φωνής, σε πολλές ελληνικές ταινίες του 1950-70 και σε μεταγλωττίσεις για την τηλεόραση (Μικρό σπίτι στο λιβάδι). Επίσης, έκανε και ένα σημαντικό πέρασμα και από το ραδιόφωνο. Το 1993, για τη συμμετοχή του στην ταινία «Ζωή χαρισάμενη», κέρδισε το βραβείο ερμηνείας β' ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1993.
Συμμετείχε και στο σήριαλ του ΑΝΤ1 «Κωνσταντίνου και Ελένης», ως ο πατέρας της Ματίνας.
20/7/2015: Πεθαίνει ο Nίκος Χουλιαράς, ζωγράφος, τραγουδοποιός και συγγραφέας.
Γεννήθηκε το 1940 στα Γιάννενα και σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Ως συγγραφέας ο Ν. Χουλιαράς αγαπήθηκε με το μυθιστόρημα «Ο Λούσιας», που κυκλοφόρησε το 1979 και έχει ως πρωταγωνιστή ένα παιδί το οποίο, απαλλαγμένο από τους σιδερένιους νόμους του ορθολογισμού, θα θέσει τα πιο αναπάντεχα ερωτήματα σε όσους θα το πλησιάσουν, στέλνοντας στο πυρ το εξώτερον όλες τις βεβαιότητες και τις παραδοχές τους.
Η κοινή λογική θα κάνει χαρούμενη φτερά από τον «Λούσια» και ο μικρός ήρωας θα μετατρέψει την αθωότητά του σε δύναμη ελευθερίας και δημιουργίας ενώ την ίδια ώρα θα μεγαλώσει και θα βαθύνει την ανθρωπιά του. Διηγήματα του Ν. Χουλιαρά έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά, τα ιταλικά και τα σουηδικά ενώ ο «Λούσιας» έγινε τηλεοπτική σειρά (σκηνοθεσία Σταύρος Καπλανίδης) και μεταδόθηκε από την ΕΡΤ 1 το 1989.
Άλλα του πεζά είναι «Το Μπακακόκ» (1981), «Ζωή την άλλη φορά» (1985), «Το άλλο μισό» (1987), «Στο σπίτι του εχθρού μου» (1995), «Μια μέρα πριν δυο μέρες μετά» (1988), «Εικόνες από το ύψος της ζωής» (2000).
Ως προς τη ζωγραφική του Ν. Χουλιαρά, στις εικόνες του κυριαρχούν μορφές που θυμίζουν το παραμύθι ή το όνειρο ενώ δεν λείπει από τη γραμμή τους και ένα γκροτέσκο στοιχείο. Συχνά οι ζωγραφιές του συνοδεύονται από χειρόγραφα κείμενα που συμπληρώνουν, τροποποιούν ή πολλαπλασιάζουν το νόημα των εικόνων του. Ως ζωγράφος κέρδισε το Βραβείο Παρθένη το 1969 οπότε και παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα. Τα πρώιμα έργα του διακρίνονται από το στοιχείο της αφαίρεσης ενώ σημαντικό ρόλο στην εικονοποιία του αναλαμβάνει και το τοπίο της ιδιαίτερης πατρίδας του. Αργότερα, η ζωγραφική του θα στραφεί στους έρημους, αλλά υποβλητικά τονισμένους χώρους. Με έμφαση στην εικαστική του δημιουργία είχαν παρουσιαστεί συγκεντρωμένες οι πτυχές του έργου του, στη μεγάλη αναδρομική του εκθεση το 2012, στο Μουσείο Μπενάκη.
6/8/2015: Φευγει από τη ζωή,σε ηλικία 89 ετών ο στιχουργός ο Κώστας Βίρβος αφήνοντας πίσω του κληρονομιά από περίπου 2.500 «διαμάντια» που μιλάνε για όλα, καλύπτοντας ένα μεγάλο εύρος κατηγοριών σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού: κοινωνικοπολιτικά τραγούδια, λαϊκά, έντεχνα, ρεμπέτικα, παραδοσιακά-δημοτικά, σατιρικά, όλα φέρουν τη υπογραφή και τη σφραγίδα του. Γι' αυτόν τον λόγο χαρακτηρίστηκε ως «στιχουργός εφ' όλης της ύλης».
Γεννημένος στα Τρίκαλα στις 29 Μαρτίου 1926, από εύπορη οικογένεια (ο πατέρας του ήταν πλούσιος τυρέμπορας), ο Κώστας Βίρβος κατεβαίνει το 1943 στην Αθήνα και φοιτά στην Πάντειο. Ο ίδιος σύμφωνα με διηγήσεις του έγραφε στιχάκια από νωρίς, αλλά ήθελε να γίνει σκηνοθέτης μιας και του άρεσε ιδιαίτερα το θέατρο.
Το 1943 περνάει στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης ως μέλος του ΕΑΜ. Τον Μάρτη του '44 συλλαμβάνεται και βασανίζεται, γιατί έγραφε συνθήματα στους τοίχους για την τότε κυβέρνηση του βουνού. «Το ίδιο βράδυ με έριξαν στο απομονωτήριο. Εκεί ήταν κι ένας άλλος. Πονούσα σε όλο μου το κορμί... Μέσα εκεί υπήρχε ένα κούτσουρο. Του είπα «Σε παρακαλώ να ξαπλώσεις στο κούτσουρο κι εγώ πάνω στο σώμα σου». Ετσι έγινε. Απ' αυτό εμπνεύστηκα το 'ούτε στρώμα να πλαγιάσω, ούτε φως για να διαβάσω« που γράφω στη »Γερακίνα«» θυμόταν χρόνια αργότερα.
Ο πατέρας του με 800 χρυσές λίρες τον απελευθερώνει και έπειτα φεύγει για το βουνό, όπου εκεί συναντά και τον Αρη Βελουχιώτη.
Τα πρώτα του στιχάκια τα δίνει στον Απόστολο Καλδάρα, με τον οποίο γνωρίζονταν από μικροί. Το πρώτο στιχούργημά του λέγεται «Ο φαντάρος» (ανέκδοτο τραγούδι του 1947), που αν και μελοποιήθηκε αρχικά από τον Β. Τσιτσάνη και αργότερα από τον Α. Καλδάρα δεν γραμμοφωνήθηκε, λόγω εμφυλίου και παρά το εμφανές μήνυμα της συμφιλίωσης. Το πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησε ήταν το «Να το βρεις από άλλη» σε μουσική Καλδάρα και ερμηνευτές τους Σούλα Καλφοπούλου και Μάρκο Βαμβακάρη (1948).
Ο Κώστας Βίρβος συνεργάστηκε εκτενέστατα με τους περισσότερους από τους κορυφαίους συνθέτες και ερμηνευτές του ελληνικού τραγουδιού από το 1950 μέχρι σήμερα. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις συνεργασίες του με τους: Μ. Θεοδωράκη («Κοιμήσου αγγελούδι μου»), Β. Τσιτσάνη («Της Γερακίνας γιος», «Γεννήθηκα για να πονώ»), Γρ. Μπιθικώτση («Ενα όμορφο αμάξι με δυο άλογα», «Ρίξε μια ζαριά καλή», «Ο κυρ Θάνος», «Στου Μπελαμή το ουζερί»), Στ. Καζαντζίδη («Μια παλιά ιστορία», «Στις φάμπρικες της Γερμανίας», «Νυχτερίδες και αράχνες», «Ενα πιάτο άδειο στο τραπέζι» , «Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια»), Γ. Νταλάρα («Γιατί πονάς και βασανίζεσαι», «Εγώ ποτέ δεν αγαπώ»), Τ. Βοσκόπουλο («Λυπάμαι», «Σε ικετεύω», «Ψύλλοι στ' αυτιά μου»), Μ. Πλέσσα («Νεκρικοί διάλογοι»).
Το πέρασμά του στους ολοκληρωμένους κύκλους τραγουδιών έγινε με την «Καταχνιά» του Χρ. Λεοντή, το «Θάλασσα, πικροθάλασσα» του Μ. Πλέσσα, τον «Θεσσαλικό κύκλο» του Γ. Μαρκόπουλου, το «Α-Ω» του Γρ. Μπιθικώτση. Είχε γράψει βιβλία, εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος απ' το 1954 έως το 1985 και είχε τιμηθεί πολλάκις.
«Ο Βίρβος είναι ένα απ' τα μεγάλα κλαριά στο δένδρο της ελληνικής μουσικής» σημειώνει ο Μίκης Θεοδωράκης. «Αν δεν υπήρχε ο Κώστας Βίρβος στο λαϊκό τραγούδι της δεκαετίας του '50, σίγουρα θα 'πρεπε να τον εφεύρουμε» αναφέρει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
«Οταν πεθάνω από το άγχος,/μια βραδιά,/να με πετάξετε σε θάλασσα/βαθιά,/σας το δηλώνω, δε χρειάζομαι/κηδείες,/στεφάνια, λόγους, μουσικές και/αηδίες./ Δε θέλω να ΄ρθουν στην κηδεία/σοβαροί,/οι δήθεν φίλοι μου που είναι/ όλοι εχθροί, /και οι συνάδελφοι, στεγνοί/γραφειοκράτες/με τα κολάρα και τις/ έτοιμες γραβάτες» έγραφε στο «Ο θάνατός μου».
Μόνο που δεν υπολόγισε τους χιλιάδες, τα εκατομμύρια Ελληνες που μεγάλωσαν, αγάπησαν, έζησαν, πόνεσαν, νοστάλγησαν με τα τραγούδια του. Γι' αυτούς θα είναι πάντοτε αυτός, ο «της Γερακίνας γιος».
10/8/2015 : Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών ο Νίκος Τσαχιρίδης, o ηθοποιός που έγινε γνωστός από τον ρόλο του κακού σε πολλές ελληνικές ταινίες.
Ο Νίκος Τσαχιρίδης γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1933. Παιδί του ποντιακού ξεριζωμού και ορφανός από πατέρα, βγήκε από πολύ μικρός στην σκληρή βιοπάλη της ζωής.
Έπαιξε σε πάρα πολλές ταινίες τόσο του ασπρόμαυρου όσο και του έγχρωμου ελληνικού κινηματογράφου.
Η πρώτη του εμφάνιση ήταν στην ταινία «Μαγική πόλη» (1954 ), όπου ο Νίκος Κούνδουρος του έδωσε έναν μικρό ρόλο, ενώ μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες που πήρε μέρος ήταν : Καμικάζι αγάπη μου, Φυλακές ανηλίκων, αλλά και στα Κανόνια του Ναβαρόνε. ήταν αυτός που έκανε μαθήματα ποδοσφαίρου στον Στράτο Τζώρτζογλου για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη, "Η φανέλα με το εννιά".
20/10/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 65 ετών ο Μακης Δενδρινός κάνοντας φτωχότερο το ελληνικό μπάσκετ . Ο Έλληνας κόουτς είχε
υποστεί οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου από τον Ιούνιο του 2015 και τους
τελευταίους μήνες έδινε «μάχη» για να κρατηθεί στη ζωή.
Ο αποκαλούμενος και «Βούδας» λόγω της ψυχραιμίας του, αγωνίστηκε στον Πανιώνιο από το εφηβικό μέχρι και την ολοκλήρωση της καριέρας του, το 1981 με κορυφαία στιγμή τη συμμετοχή στον τελικό Κυπέλλου το 1977. Στο μεσοδιάστημα φόρεσε και επτά φορές τη φανέλα της Εθνικής Ανδρών, την οποία υπηρέτησε και σαν προπονητής.
Ανέλαβε τα ηνία της επίσημης αγαπημένης πριν το Μουντομπάσκετ του 1994, ενώ παρέμεινε στον πάγκο στο Ευρωμπάσκετ του 1995 και στην πρώτη ελληνική συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1996 στην Ατλάντα.
4/11/2015: Πεθαίνει ο αγαπημένος κωμικός
Κώστας Τσάκωνας σε ηλικία 72 ετών. Η σεμνότητά
του, αλλά και ο ιδιαίτερος τρόπος ερμηνείας του, τον έκαναν πολύ αγαπητό
στο ελληνικό κοινό, ενώ έκανε σπουδαία καριέρα και στην ελληνική
επιθεώρηση, την οποία υπηρέτησε με πάθος, για πολλά χρόνια.
Ο Κώστας Τσάκωνας αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, καθώς πριν 5 χρόνια υπέστη εγκεφαλικό, το οποίο του προκάλεσε αστάθεια, ενώ τα τελευταία χρόνια έδινε σκληρή μάχη με τον καρκίνο
Το 1964 έκανε την πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση σε καφενείο στην συνοικία του Ταραμπούρα στην Πάτρα. Στις αρχές τις δεκαετίας του 1980 συνυπήρξε με το συγκρότημα "Τα παιδιά από την Πάτρα" στα πρώτα βήματα τους στον χώρο της μουσικής, στο νυχτερινό κέντρο «Χάραμα» των αδελφών Οικονόμου που βρισκόταν στην περιοχή της Οβρυάς. Το 1982 κυκλοφόρησε η πρώτη δισκογραφική του δουλειά, με την ονομασία "Τσάρκα στα παλιά".
Η δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι και η μοναδική του εκφραστική απόδοση πλούτισαν την μουσική του πορεία με 25 δίσκους. Είχε ηχογραφήσει συνολικά περίπου 300 παλιά και νέα τραγούδια.
Ο διεθνούς φήμης έλληνας καλλιτέχνης μετρούσε εκατομμύρια πωλήσεις και πολυάριθμες επιτυχίες.
Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω και πάμε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 θα δούμε ή θα θυμηθούμε μια «κόντρα» που μας ταλανίζει ακόμη και σήμερα στο χώρο του τραγουδιού. Ελληνόφωνο ή αγγλόφωνο ποπ - ροκ τραγούδι. Και τότε είχαν χωριστεί σε δύο κατηγορίες. Σε αυτά που είχαν επιλέξει να τραγουδούν με αγγλικό στίχο (Socrates, MGC, Aphrodite’s Child) και εκείνα που ομιλούσαν την ελληνική (Poll, Nοστράδαμος, Πελόμα Μποκιού, Μπουρμπούλια).
Ιστορικά συγκροτήματα του ελληνικού ροκ, όπως και να ερμηνεύεται ο εν λόγω όρος είτε τότε είτε σήμερα, με το «Παιδί της Αφροδίτης» να θεωρείται το γνωστότερο της εποχής εκείνης και εκείνο που έσπασε τα φράγματα και έκανε πορεία στο εξωτερικό. Οι Aphrodite's Child σχηματίστηκαν από τους Βαγγέλη Παπαθανασίου, Λουκά Σιδερά, Αργύρη Κουλούρη, Ντέμη Ρούσσο. Ψυχεδελικές οι συνθέσεις τους. Αλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι να βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 με την ψυχεδέλεια να έχει περάσει – έστω και με το σταγονόμετρο - τα σύνορα.
Από τις πρώτες τους εμφανίσεις ήταν στο κλαμπ του Χίλτον, ως «συγκρότημα του Βαγγέλη Παπαθανασίου». Δεν αρκούνται όμως μόνο σε αυτό. Θέλουν και ονειρεύονται να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό. Και δη στην Αγγλία. Ο ελληνικός στρατός όμως άλλα προστάζει. Ο Αργύρης Κουλούρης πρέπει να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και το όνειρο της διεθνούς καριέρας πάει πίσω ή τουλάχιστον συντηρείται από τους υπολοίπους. Τον Ιανουάριο του 1968, ο Λουκάς Σιδεράς με τον Ντέμη Ρούσσο φθάνουν στην Αγγλία. Οι αρχές τούς ζητούν άδεια εργασίας δεν υπάρχει και καταφεύγουν στο Παρίσι. Εκεί συναντιούνται με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και αναζητούν τρόπους επιβίωσης μέχρι να (ξανα)πάνε στο Λονδίνο.
Τελικώς, στο Λονδίνο δεν πήγαν ποτέ. Εμειναν στο Παρίσι και μια καριέρα αρχίζει. Ο Ρούσσος συνδέθηκε πολύ με τον γαλλικό πολιτισμό γι' αυτό και το 2013 έλαβε τα διάσημα του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής από τον γάλλο πρέσβη στην Αθήνα κ. Ζαν Λου Κυν Ντελφόρζ.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 η γαλλική εταιρεία Mercury ανέλαβε το καλλιτεχνικό προφίλ των Aphrodite's Child, όπως και το ρεπερτόριό τους. Τους «υποχρεώνει» να ηχογραφήσουν το τραγούδι «Rain and Tears». Το γκρουπ δεν ήθελε να το κάνει τελικά το έκανε και γνωρίζει τρομερή επιτυχία, εφόσον παίζεται από το ράδιο Λουξεμβούργο, έναν από τους σταθμούς που «έδινε γραμμή» στη νεολαία.
Μια επιτυχία όμως δεν είναι ποτέ αρκετή για μια δισκογραφική εταιρεία. Ο μύθος των Aphrodite’s Child, αρχίζει να κτίζει τον μύθο τους. Αρχίζουν να φωτογραφίζονται με αρχαιοελληνικές χλαμύδες , εν πολλοίς κιτς, κρατώντας στα χέρια άρπες, λύρες και σαντούρια. Και φυσικό είναι να ακολουθήσουν κατά παραγγελία δύο δίσκοι, που δεν τα πηγαίνουν άσχημα εφόσον η ελληνική έκφραση της ψυχεδέλειας αναγνωρίζεται από το ευρωπαϊκό κοινό.
Ο Ντέμης Ρούσσος μετά τη διάλυση του «Παιδιού της Αφροδίτης», συνέχισε την πορεία του συνεργαζόμενος με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Το «Forever and Ever» ανέβηκε σε πολλά ευρωπαϊκά τσαρτς το 1973, συνεργάστηκε για ένα σύντομο διάστημα με τον Δήμο Μούτση, το 1980 είχε επιτυχία με το «Lost in Love» των Air Supply, ακολούθησε το βιβλίο του «Είναι θέμα βάρους», πέρασε ένα μεγάλο διάστημα κατάθλιψης, επιστροφή στις αρχές των ’90ς με το «Ιinsight» ενώ φυσικά δεν έλειψαν και οι δεκάδες, εκατοντάδες θα λέγαμε συναυλίες και εμφανίσεις ανά τον κόσμο.
Ο Ντέμης Ρούσσος έζησε πλούσια και γεμάτα, όχι μόνο πάνω αλλά και κάτω από τη σκηνή. Οι ψυχεδελικές του μουσικές καταβολές, οι «γεμάτες» δεκαετίες του ΄60 και του ΄70 και το τρίπτυχο sex, drugs and rock ‘n’ roll – από το οποίο όπως έχει δηλώσει δεν έχει καμία σχέση με το δεύτερο – του χάρισαν μια άκρως ενδιαφέρουσα ζωή. «Το ροκ είναι φιλοσοφία και τρόπος ζωής» είχε δηλώσει κάποτε και μάλλον εν πολλοίς προσπάθησε να την τηρήσει την φιλοσοφία.
Πολλοί είναι εκείνοι που τον έχουν κατηγορήσει ότι στα χρόνια της χούντας στην Ελλάδα παρά ήταν απολιτίκ. Είχε έρθει να παραλάβει έναν πλατινένιο δίσκο και δεν δέχθηκε ουδεμία πολιτική ερώτηση. Μάλιστα το είχε διαμηνύσει στους δημοσιογράφους πριν. Χρόνια μετά σε συνέντευξη δήλωσε ότι το μετάνιωσε χωρίς να το μετανιώσει. «Ωρίμασα και πλέον η πολιτική με ενδιαφέρει» είχε δηλώσει.
Ενδεχομένως, πολλοί έλληνες συμπατριώτες του και δη συνομήλικοι του να έχουν στο μυαλό τους τον Ντέμη Ρούσσο ως τον επιτυχημένο έλληνα του εξωτερικού, που έκανε πραγματικότητα το όνειρό του. Πολλά λεφτά, πολλές γυναίκες, πολλή rock ‘n roll. Ολα στον υπέρτατο βαθμό. Αλλωστε και η εμφάνισή του, το στυλ του, έβγαζαν μία υπερβολή. Όπως άλλωστε υπερβολικά και γεμάτα έζησε τη ζωή του
Απέκτησε την Καναδική υπηκοότητα και διετέλεσε δημοσιογράφος σε μεγάλες Καναδικές εφημερίδες, πάντα προβάλλοντας σε διαλέξεις και άρθρα τον διαχρονικό ελληνικό πολιτισμό. Είναι ο ιδρυτής του ομώνυμου μουσείου λαϊκής και σύγχρονης ελληνικής τέχνης στην Παιανία Αττικής, το οποίο έχει δωρηθεί στο ελληνικό έθνος υπό μορφή πολιτιστικού ιδρύματος. Μεταξύ 1991-98 διετέλεσε Δήμαρχος Παιανίας. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής υπηρέτησε με ομάδα Αμερικανών αξιωματικών, μελών της OSS (Organization Strategical Services) στα βουνά της Ευβοίας. Το 1955 οργάνωσε την πρώτη μεταπολεμική Βυζαντινή έκθεση εικόνων στο Τορόντο του Καναδά, καθώς και έκθεση ζωγραφικής Ελληνίδων καλλιτεχνών. Το 1967 διορίστηκε με βαθμό Πρέσβη ως Διευθυντής του Ελληνικού Περιπτέρου στη Διεθνή Έκθεση του Μόντρεαλ. Ήταν ο μόνος Καναδός υπήκοος διευθυντής ξένου περιπτέρου στην έκθεση.
Το βιβλίο του «Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΩΝ ΤΣΑΡΩΝ», τα απομνημονεύματα της Μεγάλης Δούκισσας Όλγας, αδελφής του τελευταίου Τσάρου της Ρωσίας Νικολάου Β’ η οποία ζούσε εξόριστη κοντά στο Τορόντο, εκδόθηκε στις Η.Π.Α. και Αγγλία το 1965.Έχει τιμηθεί από τον Σοροπτιμιστικό Όμιλο Αθηνών και τη Λέσχη Λάϊονς και έχει παρασημοφορηθεί από πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Το 2001 έλαβε τιμητικά τον τίτλο του Δρ. Καλών Τεχνών από το Αμερικανικό Κολλέγιο της Ελλάδος. Επιλέχθηκε ως «Άνδρας της Χρονιάς 2009″ για την Ελλάδα από το Αμερικανικό Βιογραφικό Ινστιτούτο. Το 2009 έλαβε το ανώτατο τιμητικό παράσημο «Order of Canada» από την Κυβερνήτη του Καναδά, Α.Ε. Michalle Jean
Μια αφήγηση με ενδιαφέρον
Ο Νεκτάριος Βορρές, διευθυντής του μουσείου σήμερα, έλεγε στην Athensvoice: Ο Ίωνας, ο παππούς, γύρισε το ’64 στην Ελλάδα από τον Καναδά. Είχε φύγει το ’42, κι όταν επέστρεψε έπαθε σοκ, φαντάσου, έχει περάσει η Κατοχή, ο εμφύλιος, αρχίζει η ανοικοδόμηση, η Ελλάδα αλλάζει. Ο Ίωνας βλέπει παντού τσιμέντο, το πράσινο εξαφανίζεται, τα αστικά σπίτια στολίζονται με περσικά χαλιά και σουηδικά έπιπλα. Κι εκείνος τι κάνει; Ψάχνει να βρει ένα μέρος κοντά στην Αθήνα να φτιάξει εκεί το σπίτι του. Τυχαία βρίσκεται στην Παιανία και την ερωτεύεται. Η Παιανία ήταν τότε χωριό. Αρχίζει να μαζεύει γούρνες, μυλόπετρες, αντικείμενα που έπιαναν χώρο σε κάποιου την αποθήκη, είναι η εποχή που οι άνθρωποι θέλουν να ξεφορτωθούν τα παλιά πράγματα, να κόψουν τις ρίζες τους, να γίνουν κάτι άλλο. Ο μεγαλοαστός Βορρές, με άλλο μπακράουντ, βλέπει ομορφιά εκεί που άλλοι βλέπουν άχρηστα πράγματα και σκουπίδια. Μπορώ να το καταλάβω, εκείνος δεν χρειάστηκε να βγάλει το ψωμί του μέσα από τη γούρνα, το πιθάρι, τη μυλόπετρα, υπήρξε και ο νόστος μετά από όλα αυτά τα χρόνια που ήταν μακριά. Όμως, δεν ήταν τυχαίος άνθρωπος, το ’πιασε πολύ γρήγορα πού θα κατέληγαν όλα αυτά. Ακόμα και τώρα, όταν το αναλογίζομαι, σκέφτομαι, δεν ήταν ένας συνηθισμένος παππούς…»
Ο Χρήστος Κωνσταντίνου γεννήθηκε στο κατεχόμενο Αργάκι της Μόρφου το 1950, ενώ τα πρώτα του μουσικά ακούσματα, ήταν αυτά από την παραδοσιακή δημοτική μουσική, από τον βιολάρη πατέρα του, που τον ώθησαν μάλιστα να αρχίσει μαθήματα βιολιού σε ηλικία 10 χρονών, στον Πετράκη στη Μόρφου.
Το 1962 μετανάστευσε στο Λονδίνο όπου συνέχισε τα μαθήματα βιολιού και άρχισε παράλληλα μαθήματα στο τρίχορδο μπουζούκι. Πολύ σύντομα άρχισε να παίζει μπουζούκι επαγγελματικά, στα διάφορα παροικιακά κέντρα, όπου γνώρισε τον Λουκά Νταράλα και συνεργάστηκε μαζί του.
Σε ηλικία 19 χρονών συμμετείχε στην ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος έκανε τότε, επί Χούντας, περιοδείες στο εξωτερικό. Από τότε συνεργάστηκαν πολλές φορές. Το 1971 μετακόμισε στην Ελλάδα.
Συνεργάστηκε με σπουδαίους συνθέτες και τραγουδιστές όπως οι: Βασίλης Τσιτσάνης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Νίκος Ξυλούρης, Βίκυ Μοσχολιού, Γιώργος Νταλάρας, Χρόνης Αϊδονίδης, Δόμνα Σαμίου, Ξανθίππη Καραθανάση, Θόδωρος Αντωνίου, Αγνή Μπάλτσα, Μπάμπης Τσέρτος, Σωτηρία Μπέλλου, και πολλούς άλλους.
Υπηρέτησε με αγάπη το θέατρο, γράφοντας μουσική για παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου και του ΚΘΒΕ και συνεργάστηκε με σκηνοθέτες, όπως ο Ανδρέας Βουτσινάς, ο Κοραής Δαμάτης και ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος. Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει οι Γιώργος Νταλάρας, Δήμητρα Γαλάνη, Ελένη Βιτάλη και πολλοί άλλοι σημαντικοί τραγουδιστές, ενώ οι Νίκος Γκάτσος, Μάνος Ελευθερίου, Ακος Δασκαλόπουλος, Νάνος Βαλαωρίτης, Λευτέρης Παπαδόπουλος υπήρξαν μερικοί από τους ποιητές και στιχουργούς με τους οποίους συνεργάστηκε στους προσωπικούς του δίσκους.
Ξεχώρισε στη μεγάλη οθόνη μέσα από ρόλους που ανέδειξε με το ταλέντο και τη φινέτσα της όπως στις ταινίες «Δεσποινίς διευθυντής», «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», «Η χαρτοπαίχτρα», «Μια τρελή τρελή οικογένεια». Εκανε τηλεόραση και ραδιόφωνο .
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Δεκεμβρίου 1927 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών.
Το 1948 με την ταινία «Οχυρό 27» έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο και στο θέατρο το 1948 (Θίασος Β.Αργυρόπουλου) με το έργο, "Η απαγωγή του Σμαράγδως". Επίσης συνεργάστηκε με τους θιάσους των Βέμπο, Αυλωνίτη - Βασιλειάδου - Ρίζου, Βουτσά, Χατζηχρήστου, Βέγγου κ.ά. Χαρακτηριστικός είναι ο ρόλος του στην ταινία «Από πού πάνε για τη χαβούζα;», όπου έκανε τον αδερφό της αξέχαστης Άννας Μαντζουράνη, ενώ στην ταινία «Ο τσαρλατάνος» με το Θανάση Βέγγο να κάνει το Θανάση, τη Θανάσω και τον πατέρα του το μπαρμπα-Λευτέρη, ο Βελέντζας έκανε τον αυστηρό διοικητή του αστυνομικού τμήματος. Έχει παίξει πολλές φορές ρόλους στρατιωτικού, κυρίως όμως αστυνομικού.
Ασχολήθηκε με το ντουμπλάρισμα φωνής, σε πολλές ελληνικές ταινίες του 1950-70 και σε μεταγλωττίσεις για την τηλεόραση (Μικρό σπίτι στο λιβάδι). Επίσης, έκανε και ένα σημαντικό πέρασμα και από το ραδιόφωνο. Το 1993, για τη συμμετοχή του στην ταινία «Ζωή χαρισάμενη», κέρδισε το βραβείο ερμηνείας β' ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1993.
Συμμετείχε και στο σήριαλ του ΑΝΤ1 «Κωνσταντίνου και Ελένης», ως ο πατέρας της Ματίνας.
Γεννήθηκε το 1940 στα Γιάννενα και σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Ως συγγραφέας ο Ν. Χουλιαράς αγαπήθηκε με το μυθιστόρημα «Ο Λούσιας», που κυκλοφόρησε το 1979 και έχει ως πρωταγωνιστή ένα παιδί το οποίο, απαλλαγμένο από τους σιδερένιους νόμους του ορθολογισμού, θα θέσει τα πιο αναπάντεχα ερωτήματα σε όσους θα το πλησιάσουν, στέλνοντας στο πυρ το εξώτερον όλες τις βεβαιότητες και τις παραδοχές τους.
Η κοινή λογική θα κάνει χαρούμενη φτερά από τον «Λούσια» και ο μικρός ήρωας θα μετατρέψει την αθωότητά του σε δύναμη ελευθερίας και δημιουργίας ενώ την ίδια ώρα θα μεγαλώσει και θα βαθύνει την ανθρωπιά του. Διηγήματα του Ν. Χουλιαρά έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά, τα ιταλικά και τα σουηδικά ενώ ο «Λούσιας» έγινε τηλεοπτική σειρά (σκηνοθεσία Σταύρος Καπλανίδης) και μεταδόθηκε από την ΕΡΤ 1 το 1989.
Άλλα του πεζά είναι «Το Μπακακόκ» (1981), «Ζωή την άλλη φορά» (1985), «Το άλλο μισό» (1987), «Στο σπίτι του εχθρού μου» (1995), «Μια μέρα πριν δυο μέρες μετά» (1988), «Εικόνες από το ύψος της ζωής» (2000).
Ως προς τη ζωγραφική του Ν. Χουλιαρά, στις εικόνες του κυριαρχούν μορφές που θυμίζουν το παραμύθι ή το όνειρο ενώ δεν λείπει από τη γραμμή τους και ένα γκροτέσκο στοιχείο. Συχνά οι ζωγραφιές του συνοδεύονται από χειρόγραφα κείμενα που συμπληρώνουν, τροποποιούν ή πολλαπλασιάζουν το νόημα των εικόνων του. Ως ζωγράφος κέρδισε το Βραβείο Παρθένη το 1969 οπότε και παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα. Τα πρώιμα έργα του διακρίνονται από το στοιχείο της αφαίρεσης ενώ σημαντικό ρόλο στην εικονοποιία του αναλαμβάνει και το τοπίο της ιδιαίτερης πατρίδας του. Αργότερα, η ζωγραφική του θα στραφεί στους έρημους, αλλά υποβλητικά τονισμένους χώρους. Με έμφαση στην εικαστική του δημιουργία είχαν παρουσιαστεί συγκεντρωμένες οι πτυχές του έργου του, στη μεγάλη αναδρομική του εκθεση το 2012, στο Μουσείο Μπενάκη.
Γεννημένος στα Τρίκαλα στις 29 Μαρτίου 1926, από εύπορη οικογένεια (ο πατέρας του ήταν πλούσιος τυρέμπορας), ο Κώστας Βίρβος κατεβαίνει το 1943 στην Αθήνα και φοιτά στην Πάντειο. Ο ίδιος σύμφωνα με διηγήσεις του έγραφε στιχάκια από νωρίς, αλλά ήθελε να γίνει σκηνοθέτης μιας και του άρεσε ιδιαίτερα το θέατρο.
Το 1943 περνάει στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης ως μέλος του ΕΑΜ. Τον Μάρτη του '44 συλλαμβάνεται και βασανίζεται, γιατί έγραφε συνθήματα στους τοίχους για την τότε κυβέρνηση του βουνού. «Το ίδιο βράδυ με έριξαν στο απομονωτήριο. Εκεί ήταν κι ένας άλλος. Πονούσα σε όλο μου το κορμί... Μέσα εκεί υπήρχε ένα κούτσουρο. Του είπα «Σε παρακαλώ να ξαπλώσεις στο κούτσουρο κι εγώ πάνω στο σώμα σου». Ετσι έγινε. Απ' αυτό εμπνεύστηκα το 'ούτε στρώμα να πλαγιάσω, ούτε φως για να διαβάσω« που γράφω στη »Γερακίνα«» θυμόταν χρόνια αργότερα.
Ο πατέρας του με 800 χρυσές λίρες τον απελευθερώνει και έπειτα φεύγει για το βουνό, όπου εκεί συναντά και τον Αρη Βελουχιώτη.
Τα πρώτα του στιχάκια τα δίνει στον Απόστολο Καλδάρα, με τον οποίο γνωρίζονταν από μικροί. Το πρώτο στιχούργημά του λέγεται «Ο φαντάρος» (ανέκδοτο τραγούδι του 1947), που αν και μελοποιήθηκε αρχικά από τον Β. Τσιτσάνη και αργότερα από τον Α. Καλδάρα δεν γραμμοφωνήθηκε, λόγω εμφυλίου και παρά το εμφανές μήνυμα της συμφιλίωσης. Το πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησε ήταν το «Να το βρεις από άλλη» σε μουσική Καλδάρα και ερμηνευτές τους Σούλα Καλφοπούλου και Μάρκο Βαμβακάρη (1948).
Ο Κώστας Βίρβος συνεργάστηκε εκτενέστατα με τους περισσότερους από τους κορυφαίους συνθέτες και ερμηνευτές του ελληνικού τραγουδιού από το 1950 μέχρι σήμερα. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις συνεργασίες του με τους: Μ. Θεοδωράκη («Κοιμήσου αγγελούδι μου»), Β. Τσιτσάνη («Της Γερακίνας γιος», «Γεννήθηκα για να πονώ»), Γρ. Μπιθικώτση («Ενα όμορφο αμάξι με δυο άλογα», «Ρίξε μια ζαριά καλή», «Ο κυρ Θάνος», «Στου Μπελαμή το ουζερί»), Στ. Καζαντζίδη («Μια παλιά ιστορία», «Στις φάμπρικες της Γερμανίας», «Νυχτερίδες και αράχνες», «Ενα πιάτο άδειο στο τραπέζι» , «Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια»), Γ. Νταλάρα («Γιατί πονάς και βασανίζεσαι», «Εγώ ποτέ δεν αγαπώ»), Τ. Βοσκόπουλο («Λυπάμαι», «Σε ικετεύω», «Ψύλλοι στ' αυτιά μου»), Μ. Πλέσσα («Νεκρικοί διάλογοι»).
Το πέρασμά του στους ολοκληρωμένους κύκλους τραγουδιών έγινε με την «Καταχνιά» του Χρ. Λεοντή, το «Θάλασσα, πικροθάλασσα» του Μ. Πλέσσα, τον «Θεσσαλικό κύκλο» του Γ. Μαρκόπουλου, το «Α-Ω» του Γρ. Μπιθικώτση. Είχε γράψει βιβλία, εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος απ' το 1954 έως το 1985 και είχε τιμηθεί πολλάκις.
«Ο Βίρβος είναι ένα απ' τα μεγάλα κλαριά στο δένδρο της ελληνικής μουσικής» σημειώνει ο Μίκης Θεοδωράκης. «Αν δεν υπήρχε ο Κώστας Βίρβος στο λαϊκό τραγούδι της δεκαετίας του '50, σίγουρα θα 'πρεπε να τον εφεύρουμε» αναφέρει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
«Οταν πεθάνω από το άγχος,/μια βραδιά,/να με πετάξετε σε θάλασσα/βαθιά,/σας το δηλώνω, δε χρειάζομαι/κηδείες,/στεφάνια, λόγους, μουσικές και/αηδίες./ Δε θέλω να ΄ρθουν στην κηδεία/σοβαροί,/οι δήθεν φίλοι μου που είναι/ όλοι εχθροί, /και οι συνάδελφοι, στεγνοί/γραφειοκράτες/με τα κολάρα και τις/ έτοιμες γραβάτες» έγραφε στο «Ο θάνατός μου».
Μόνο που δεν υπολόγισε τους χιλιάδες, τα εκατομμύρια Ελληνες που μεγάλωσαν, αγάπησαν, έζησαν, πόνεσαν, νοστάλγησαν με τα τραγούδια του. Γι' αυτούς θα είναι πάντοτε αυτός, ο «της Γερακίνας γιος».
Ο Νίκος Τσαχιρίδης γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1933. Παιδί του ποντιακού ξεριζωμού και ορφανός από πατέρα, βγήκε από πολύ μικρός στην σκληρή βιοπάλη της ζωής.
Έπαιξε σε πάρα πολλές ταινίες τόσο του ασπρόμαυρου όσο και του έγχρωμου ελληνικού κινηματογράφου.
Η πρώτη του εμφάνιση ήταν στην ταινία «Μαγική πόλη» (1954 ), όπου ο Νίκος Κούνδουρος του έδωσε έναν μικρό ρόλο, ενώ μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες που πήρε μέρος ήταν : Καμικάζι αγάπη μου, Φυλακές ανηλίκων, αλλά και στα Κανόνια του Ναβαρόνε. ήταν αυτός που έκανε μαθήματα ποδοσφαίρου στον Στράτο Τζώρτζογλου για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη, "Η φανέλα με το εννιά".
Ο αποκαλούμενος και «Βούδας» λόγω της ψυχραιμίας του, αγωνίστηκε στον Πανιώνιο από το εφηβικό μέχρι και την ολοκλήρωση της καριέρας του, το 1981 με κορυφαία στιγμή τη συμμετοχή στον τελικό Κυπέλλου το 1977. Στο μεσοδιάστημα φόρεσε και επτά φορές τη φανέλα της Εθνικής Ανδρών, την οποία υπηρέτησε και σαν προπονητής.
Ανέλαβε τα ηνία της επίσημης αγαπημένης πριν το Μουντομπάσκετ του 1994, ενώ παρέμεινε στον πάγκο στο Ευρωμπάσκετ του 1995 και στην πρώτη ελληνική συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1996 στην Ατλάντα.
Ο Κώστας Τσάκωνας αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, καθώς πριν 5 χρόνια υπέστη εγκεφαλικό, το οποίο του προκάλεσε αστάθεια, ενώ τα τελευταία χρόνια έδινε σκληρή μάχη με τον καρκίνο
"Με το γέλιο προσπαθώ να την παλέψω, αλλιώς θα είχα 'φύγει' προ
πολλού, Να μη ζήσει άλλος τους δικούς μου πόνους. Είναι ανυπόφοροι. Θα
το παλέψω όμως. Τον έχω πάρει αστεία. Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι
καθόλου. Κάποια στιγμή θα φύγουμε από τη ζωή. Άλλωστε τον θάνατο και την
Εφορία δεν θα αποφεύγεις", δήλωνε Μάιο, στην εφημερίδα Espresso.
Ο Κώστας Τσάκωνας γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1943 στην Αθήνα. Φοίτησε στη «Δραματική Σχολή του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου» του Λεωνίδα Τριβιζά και στη δραματική σχολή «Βεάκη». Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε με εντελώς τυχαίο τρόπο σε μια ταινία μικρού μήκους του Κώστα Ζυρίνη.
Στην συνέχεια έπαιξε σε πολλούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στον κινηματογράφο, το θέατρο αλλά και στην τηλεόραση. Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του στην ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα», ενώ οι ρόλοι του στις ταινίες «Κλασική περίπτωση βλάβης» και «Η μεγάλη απόφραξη», τον έκαναν ιδιαίτερα δημοφιλή.
14/11/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 69 ετών από καρκίνο στο συκώτι και
στον οισοφάγο ο συγγραφέας Γιάννης Κακουλίδης.
Ο Γιάννης Κακουλίδης γεννήθηκε το 1946 στον Πειραιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και νομικά στο Παρίσι.
Έγραψε ποίηση, θέατρο, πεζό, κινηματογραφικά σενάρια και στίχους για πάνω από πεντακόσια γνωστά ελληνικά τραγούδια. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά περιοδικά, ελληνικά και ξένα, μεταφρασμένα στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και ουγγρικά, καθώς και σε ανθολογίες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις ΗΠΑ και την Ουγγαρία.
Τιμήθηκε δύο φορές με το Α' βραβείο του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης (1965 και 1972).
Υπήρξε μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, της Γαλλικής Εταιρείας Συγγραφέων, Συνθετών και Εκδοτών, της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδας και της Ένωσης Ελλήνων Σεναριογράφων. Είχε συνεργαστεί ως αρθρογράφος με τα περιοδικά «Αντί», «Ένα», «Money and Life» και την εφημερίδα «Έθνος».
Η παρουσία του στην πολιτική σκηνή ήταν επίσης έντονη. Με πλούσια συνδικαλιστική δράση προδικτατορικά στο φοιτητικό κίνημα και στην Νεολαία Λαμπράκη, συνέχισε την πολιτική δράση από τις γραμμές της ΕΔΑ από τη μεταδικτατορική επανασύστασή της.
Ο Κώστας Τσάκωνας γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1943 στην Αθήνα. Φοίτησε στη «Δραματική Σχολή του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου» του Λεωνίδα Τριβιζά και στη δραματική σχολή «Βεάκη». Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε με εντελώς τυχαίο τρόπο σε μια ταινία μικρού μήκους του Κώστα Ζυρίνη.
Στην συνέχεια έπαιξε σε πολλούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στον κινηματογράφο, το θέατρο αλλά και στην τηλεόραση. Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του στην ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα», ενώ οι ρόλοι του στις ταινίες «Κλασική περίπτωση βλάβης» και «Η μεγάλη απόφραξη», τον έκαναν ιδιαίτερα δημοφιλή.
Ο Γιάννης Κακουλίδης γεννήθηκε το 1946 στον Πειραιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και νομικά στο Παρίσι.
Έγραψε ποίηση, θέατρο, πεζό, κινηματογραφικά σενάρια και στίχους για πάνω από πεντακόσια γνωστά ελληνικά τραγούδια. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά περιοδικά, ελληνικά και ξένα, μεταφρασμένα στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και ουγγρικά, καθώς και σε ανθολογίες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις ΗΠΑ και την Ουγγαρία.
Τιμήθηκε δύο φορές με το Α' βραβείο του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης (1965 και 1972).
Υπήρξε μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, της Γαλλικής Εταιρείας Συγγραφέων, Συνθετών και Εκδοτών, της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδας και της Ένωσης Ελλήνων Σεναριογράφων. Είχε συνεργαστεί ως αρθρογράφος με τα περιοδικά «Αντί», «Ένα», «Money and Life» και την εφημερίδα «Έθνος».
Η παρουσία του στην πολιτική σκηνή ήταν επίσης έντονη. Με πλούσια συνδικαλιστική δράση προδικτατορικά στο φοιτητικό κίνημα και στην Νεολαία Λαμπράκη, συνέχισε την πολιτική δράση από τις γραμμές της ΕΔΑ από τη μεταδικτατορική επανασύστασή της.
Διετέλεσε αναπληρωτής πρόεδρος της ΕΔΑ και υποψήφιος ευρωβουλευτής
της στη λίστα του ΠΑΣΟΚ, στις Ευρωεκλογές του 1984, και υποψήφιος
Επικρατείας του Συνασπισμού στις εθνικές εκλογές του 1996. Ήταν ιδρυτικό
μέλος της ΔΗΜ.ΑΡ
24/12/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 77 ετών ο Ντάνος Λυγίζος, παρουσιαστής και ηθοποιός, ο οποίος τη δεκαετία του 1990 έγινε ιδιαίτερα γνωστός ως παρουσιαστής της θρυλικής εκπομπής «Όχι τα νέα του ΑΝΤ1».
Ο ηθοποιός σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου και το 1964 βγήκε για πρώτη φορά στο θέατρο, όπου διακρίθηκε σε επιθεωρήσεις.
Στην τηλεόραση έγινε γνωστός τη δεκαετία του '70, καθώς και το '90 όταν παρουσίαζε μαζί με την Ελένη Ράντου και την Πόπη Χατζηδημητρίου την επιτυχημένη εκπομπή «Όχι τα νέα του ΑΝΤ1».
Είχε παντρευτεί δύο φορές στη ζωή του. Την πρώτη φορά με τη δημοσιογράφο Έλλη Ευαγγελίδου και τη δεύτερη με την Ντάντι Σαλιβέρου.
30/11/2015: Αφήνει την
τελευταία του πνοή σε ηλικία 67 ετών στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου
νοσηλευόταν έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο ο γνωστός ηθοποιός Μηνάς Χατζησάββας
20/12/2015 Χάνει τη μάχη με την επάρατη νόσο σε ηλικία 50 ετών, ο κορυφαίος δημοσιογράφος και καθηγητής πανεπιστημίου Σταμάτης Ασημενιος
Εργάστηκε επί σειρά ετών στην ελληνική υπηρεσία της Ντόιτσε Βέλε και υπήρξε για πολλά χρόνια συνεργάτης και αναλυτής στον ΣΚΑΪ.
Εργάστηκε επί σειρά ετών στην ελληνική υπηρεσία της Ντόιτσε Βέλε και υπήρξε για πολλά χρόνια συνεργάτης και αναλυτής στον ΣΚΑΪ.
Ο ηθοποιός σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου και το 1964 βγήκε για πρώτη φορά στο θέατρο, όπου διακρίθηκε σε επιθεωρήσεις.
Στην τηλεόραση έγινε γνωστός τη δεκαετία του '70, καθώς και το '90 όταν παρουσίαζε μαζί με την Ελένη Ράντου και την Πόπη Χατζηδημητρίου την επιτυχημένη εκπομπή «Όχι τα νέα του ΑΝΤ1».
Είχε παντρευτεί δύο φορές στη ζωή του. Την πρώτη φορά με τη δημοσιογράφο Έλλη Ευαγγελίδου και τη δεύτερη με την Ντάντι Σαλιβέρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου