2015 και ΠΡΟΣΩΠΑ (Μέρος Α'): Διάσημοι ΞΕΝΟΙ που έφυγαν από τη ζωή το 2015

Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ

1/1/2015:  Πεθαίνει σε ηλικία 70 ετών  ο γερμανός κοινωνιολόγος Ούλριχ Μπεκ, ο περίφημος δημιουργός της «κοινωνίας του ρίσκου» Ήταν πρωτότυπος στοχαστής. Ο γερμανός κοινωνιολόγος , ενσάρκωνε τον κατά τον  Όσκαρ Νεγκτ αυθεντικό τύπο του διανοουμένου – εκείνου του παραγωγού θεωριών. Σαν τέτοιος ήταν ένας ακάματος κυνηγός ιδεών, που εξηγούσαν τον σύγχρονο, παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Με πιο κεντρική τη λεγόμενη «κοινωνία του ρίσκου», όπως λεγόταν και ένα βιβλίο του από το 1986, που χαρακτηρίστηκε ένα από τα 20 σημαντικότερα κοινωνιολογικά έργα του εικοστού αιώνα και τον έκανε με μιας παγκόσμια γνωστό.

Η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, έλεγε, δημιουργεί η ίδια τους κινδύνους που την απειλούν: Ατομικά όπλα, πυρηνικά εργοστάσια, μόλυνση του περιβάλλοντος, «νέφη» πάνω από τις πόλεις, αυτοκινητοδρόμους-λαιμητόμους, κοινωνικές ανισότητες, χρηματιστικές κρίσεις. 

Ρίσκο δεν σημαίνει όμως αυτόματα καταστροφή, αλλά την έγκαιρη πρόβλεψη της μελλοντικής καταστροφής, που επιτρέπει την αποτροπή της. Ο Μπεκ είχε εκπονήσει μάλιστα και έναν κατάλογο αποτρεπτικών μεθόδων, που περιλάμβανε τη θεωρία των πιθανοτήτων και τη λήψη προληπτικών μέτρων. 

Η αποτροπή δεν μπορεί βέβαια να είναι τελεσίδικη. Κι αυτό επειδή η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία υποφέρει από τέσσερις συστημικές ατέλειες, οι οποίες συνεργούν στην αναπαραγωγή του ρίσκου: την υπέρβαση των ορίων (Entgrenzung), την αδυναμία ελέγχου, την ελλιπή αντιστάθμιση των προξενηθείσων ζημιών, και την έλλειψη γνώσης και επίγνωσης των κινδύνων.

Αυτός ακριβώς ο χαρακτήρας του ρίσκου ως «ζόμπι» παρακινούσε τον Μπεκ να αναζητεί όλο και πιο επακριβείς έννοιες για την αντιμετώπισή του. Τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Πρώτον, η ατομικότητα (εντελώς διαφορετική από τον ατομικισμό), που είναι αποτέλεσμα της προϊούσας διάλυσης των παραδοσιακών θεσμών, όπως η οικογένεια, τα φύλα, ή οι τάξεις. Το «ατομικό» άτομο δεν είναι πλέον παράγωγο του περιβάλλοντός του, αλλά, αντίθετα: επιλέγει, «σκηνοθετεί» ή «χειροτεχνεί» το ίδιο τη βιογραφία του. Αυτό φαίνεται και στο θέμα της θρησκείας: 

Όλο και περισσότερα άτομα απαρνούνται τα θρησκευτικά δόγματα και εγκαταλείπουν τις εκκλησίες για να δημιουργήσουν ένα δικό τους ατομικό «Θεό» - καθ΄εικόνα και κατά ομοίωσή τους.

Δεύτερον, η κοσμοπολιτικοποίηση, που είναι πάλι εντελώς διαφορετική από τον κοσμοπολιτισμό. Σε πρόσφατη συνέντευξη του στο «Βήμα» (ίσως η τελευταία που έδωσε πριν πεθάνει) ορίζει τις έννοιες ως εξής:

«Ο κοσμοπολιτισμός είναι θεωρητική κατασκευή, που ανάγεται στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και χρησιμοποιήθηκε στη νεότερη εποχή από όλους τους μεγάλους διαφωτιστές - από τον Ιμάνουελ Καντ ως τον Γιούργκεν Χάμπερμας. Μόνο που ο όρος έχει ένα ψεγάδι: εκείνο της θαυμάσιας αλλά όχι ρεαλιστικής ιδέας. Η κοσμοπολιτικοποίηση, ως πρακτική διαδικασία, δεν έχει σχέση με τον κοσμοπολιτισμό. Με την έννοια αυτή θέλω να δείξω ότι στις αρχές του 21ου αιώνα ζούμε σε μια πραγματικότητα στην οποία δεν έχουν πλέον εφαρμογή οι μέχρι πρότινος ισχύουσες αρχές της συμβίωσης μεταξύ κρατών και ηπείρων. Επιγραμματικά, κοσμοπολιτικοποίηση σημαίνει τον εγκλεισμό των αποκλεισμένων - κάτι που συχνά γίνεται με καταναγκαστικό τρόπο. Ενα παράδειγμα για αυτό είναι τα εκατομμύρια άτομα από χώρες του Τρίτου Κόσμου, που για να επιζήσουν αναγκάζονται να πουλάνε σωματικά τους όργανα, όπως νεφρά, μάτια, ή συκώτι, σε πλούσιους ασθενείς στη Δύση. Το αποτέλεσμα είναι μια μοντέρνα μορφή συμβίωσης: η συγχώνευση δύο άνισων κόσμων μέσω της ιατρικής τεχνολογίας. Στα σώματα των ατόμων συνενώνονται ήπειροι, ράτσες, τάξεις, έθνη και θρησκείες. Μουσουλμανικά νεφρά καθαρίζουν χριστιανικό αίμα, άσπροι ρατσιστές αναπνέουν με πνεύμονες μαύρων. Ετσι προκύπτει ο λεγόμενος "βιοπολιτικός κοσμοπολίτης". Τέτοια λιγότερο φρικιαστικά δείγματα εγκλεισμού του αποκλεισμένου βλέπουμε άπειρα στην καθημερινή ζωή, για παράδειγμα, στα ράφια των καταστημάτων, που είναι γεμάτα με προϊόντα, που προέρχονται από την αδυσώπητη εκμετάλλευση των κατοίκων του Τρίτου Κόσμου από δυτικές επιχειρήσεις. Και αυτό αποτυπώνεται στα παγκόσμια ρίσκα, που εφορμούν στη ζωή μας: κλιματική αλλαγή, φτώχεια, πυρηνικά όπλα, χρηματιστική κρίση».

Και αναφερόμενος στις επιπτώσεις της κοσμοπολιτικοποίησης στην Ελλάδα προσθέτει:

«Η κατάσταση στην Ελλάδα επηρεάζεται άμεσα από τις αποφάσεις που λαμβάνουν οι χρηματιστές σε άλλα μέρη του κόσμου. Αλλά και εδώ ισχύει η αμφισημία: από τη μία βλέπουμε ανθρώπους, όπως τους τραπεζίτες, να δρουν διακρατικά και να επηρεάζουν τη μοίρα εκατομμυρίων κατοίκων άλλων χωρών, από την άλλη όμως πολλά από τα "θύματά" τους να αντιδρούν ταυτιζόμενα είτε με τις δημοκρατικές δομές και την εθνική κυριαρχία της χώρας τους είτε με ευρωσκεπτικιστικά κινήματα».

Τρίτον, η μεταμόρφωση, η τελευταία «κρεασιόν» του Μπεκ, στην οποία αφιέρωσε το τελευταίο βιβλίο του, που πρόκειται να εκδοθεί στα αγγλικά τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Στην ίδια συνέντευξη έδινε τον εξής ορισμό: «Η μεταμόρφωση είναι έννοια που συνδυάζει την κατάρρευση μιας παλιάς τάξης πραγμάτων με το κανονιστικό πλαίσιο μιας υπό εκκόλαψη καινούργιας. Για τις κοινωνικές επιστήμες, η νέα τάξη πραγμάτων δεν είναι μονόπλευρη αλλά αμφίσημη. Παράδειγμα, η αλλαγή του κλίματος: Η αναζήτηση γρήγορων πολιτικών λύσεων δεν οδήγησε ως τώρα πουθενά - προκαλεί μόνο αμφιβολίες, για να μην πω απόγνωση. Αν όμως εγκαταλείψουμε την εμμονή σε εύκολες λύσεις και αποδεχθούμε ότι η κλιματική αλλαγή αποτελεί παγκόσμιο ρίσκο, που εμπεριέχει ταυτόχρονα τη δυνατότητα πρόληψης της καταστροφής, θα διαπιστώσουμε πως η αλλαγή αυτή δεν απειλεί μόνο το μέλλον μας αλλά έχει αλλάξει και το παρόν μας. Η ιδέα της μεταμόρφωσης αλλάζει εδώ και τώρα τις προϋποθέσεις για την απόκρουση της καταστροφής. Στη θέση του παλιού κανονιστικού ορίζοντα μπαίνει ένας καινούργιος. Στη βάση του μπορούμε να αναζητήσουμε κατόπιν λύση για το κλιματικό πρόβλημα παίρνοντας υπόψη τα συμφέροντα των φτωχών χωρών και οργανώνοντας με νέο τρόπο την κατανάλωση και τον καπιταλισμό».

Θεωρητικά, ο Μπεκ είχε εγκαταλείψει, όπως αναφέρθηκε ήδη, πολλές κεντρικές κοινωνιολογικές έννοιες του εικοστού αιώνα, όπως τάξη και ταξικοί αγώνες. Τα σημερινά μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας  ήταν για αυτόν υπερταξικά. «Το νέφος, ή η ακτινοβολία του Τσερνόμπιλ δεν κάνουν καμιά διάκριση ανάμεσα στους καπιταλιστές και τους προλετάριους» συνήθιζε να λέει.

Ακόμη οξύτερη ήταν η κριτική που ασκούσε στο λεγόμενο «μεθοδικό εθνικισμό», στην ακόμη κυρίαρχη αντίληψη στις κοινωνικές επιστήμες, σύμφωνα με την οποία το εθνικό κράτος αποτελεί τη μόνιμη αφετηρία της κοινωνιολογικής ανάλυσης. Το κράτος, όπως και οι τάξεις, ήταν για αυτόν σκέτος αναχρονισμός, ο οποίος μπαίνει εμπόδιο στη λύση των κοινών «υπερκρατικών» προβλημάτων. Η λύση των τελευταίων μπορεί έτσι να βρεθεί όχι απλώς μέσω διακρατικών συνεργειών, αλλά κυρίως μέσω της υπέρβασης του εθνικού κράτους.

Στην Ευρώπη, η υπέρβαση αυτή άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά μέσω της ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Μπεκ ήταν φανατικός οπαδός της. Σε αυτήν έβλεπε το πλαίσιο για την πραγμάτωση του ονείρου του: μιας ένωσης ευρωπαίων κοσμοπολιτών, απελευθερωμένων από τα εθνικά, εθνικιστικά και κρατικιστικά στερεότυπα.

Ο ίδιος διερωτόταν: Γιατί μόνο μια ενωμένη Ευρώπη, και όχι αμέσως μια ενωμένη υφήλιος – που θα πραγμάτωνε πλήρως τον κοσμοπολιτισμό;

Η απάντησή του ήταν: Η Ευρώπη είναι μόνο η αρχή. Σε αυτήν υπάρχουν ήδη οι βασικές πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για την προώθηση του κοσμοπολιτικού οράματος.  Με τον καιρό θα μπορούσαν να υπάρξουν παρόμοια σχήματα και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Όχι λίγοι κριτικοί, μεταξύ των οποίων και ο πρώην συνεργάτης του Άρμιν Νασέκι,  υποστηρίζουν, ότι ο Μπεκ είναι μονόπλευρος, με την έννοια, πρώτον: Ότι δίνει αδικαιολόγητα μεγάλη έμφαση στις υποκειμενικές αντιλήψεις των ανθρώπων, οι οποίες μάλιστα θα μπορούσαν να αλλάξουν προς το καλύτερο υπό την κατάλληλη καθοδήγηση - αλλάζοντας έτσι και τον κόσμο. Και δεύτερον, ότι παραγνωρίζει τις «άκαμπτες» κοινωνικές υπερδομές και την καθοριστική τους επίδραση στη ζωή και τη συνείδηση των ανθρώπων.  

Παρόλα αυτά, οι θεωρίες του φέρνουν καινούρια πνοή στη σύγχρονη σκέψη. Όχι παράξενο έτσι, ότι ορισμένοι αριστεροί διανοητές επιχειρούν να τη μεταδώσουν και στον κλασικό μαρξισμό αξιοποιώντας, για παράδειγμα, τη μεθοδολογία της «κοινωνίας του ρίσκου».

Πολιτικά, ο Μπεκ κινούταν ανάμεσα στους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους. Σε αυτούς απεύθυνε εξ άλλου και τις θεωρίες του: Στους ηγέτες τους, για να τις έχουν ως βάση για την πολιτική τους, στους ψηφοφόρους τους, για να τις χρησιμοποιούν ως πυξίδα  για τον καθημερινό βίο τους – ως συνειδητοί κοσμοπολίτες στο πλαίσιο μιας «τυφλής» κοσμοπολιτικοποιημένης κοινωνίας.

Με αυτή την αφετηρία ασκούσε αυστηρότατη κριτική στην Άνγκελα Μέρκελ για την ευρωπαϊκή κυρίως πολιτική της στο πλαίσιο της κρίσης. Το δοκίμιό του «Μερκιαβέλι» (από Μέρκελ και Μακιαβέλι) από το 2012 έπαιρνε σε πρώτη γραμμή παράδειγμα την Ελλάδα για να δείξει τις καταστροφικές επιπτώσεις της πολιτικής της λιτότητας.

Ανάλογα συχνά ήταν και τα ερωτήματά του για την κατάσταση των Ελλήνων στις συνεντεύξεις που είχε δώσει τα τελευταία χρόνια στο «Βήμα».

Στην τελευταία από αυτές εξέφρασε την απορία, γιατί δεν υπάρχει κανένα κίνημα αλληλεγγύης ανάμεσα στα θύματα της κρίσης στην Ελλάδα, που να είναι ταυτόχρονα φιλευρωπαϊκό. Στην παρατήρηση του υπογράφοντα, ότι υπάρχουν εκατοντάδες δίχτυα πολιτών, που ασκούν καθημερινά έμπρακτη αλληλεγγύη, και ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού συνεχίζει να πιστεύει σε μια Ευρώπη ισότιμων πολιτών, η απάντησή του ήταν, ότι θα φροντίσει να μάθει περισσότερα γι αυτά στο άμεσο μέλλον.

Ο απροσδόκητος θάνατό του την ημέρα της Πρωτοχρονιάς ματαίωσε οριστικά αυτό το σχέδιό του.

7/1/2015: Λίγο  προτού γιορτάσει τα 85α γενέθλιά του πεθαίνει ο  ηθοποιός Ροντ Τέιλορ, μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες του σινεμά της δεκαετίας του '60 κυρίως χάρη στον πρωταγωνιστικό ρόλο του στα «Πουλιά» του Αλφρεντ Χίτσκοκ

Γεννημένος στην Αυστραλία στις 11 Ιανουαρίου του 1930, ο Τέιλορ έκανε μια αξιόλογη καριέρα στην Εβδομη Τέχνη: Εμφανίστηκε σε περισσότερες από 50 ταινίες του Χόλιγουντ, από το «Μηχανή του Χρόνου» (1960) ως το γουέστερν «The Train Robbers» (1973) πλάι στον Τζον Γουέιν. Μια από τις τελευταίες του ταινίες ήταν το «Αδωξοι Μπάσταρδη» (2009) του Ταραντίνο, όπου ενσάρκωσε τον Γουίνστον Τσόρτσιλ.

Ωστόσο ο πιο χαρακτηριστικός ρόλος του ήταν αυτός του Μιτς Μπρέντερ στο κλασσικό θρίλερ του Αλφρεντ Χίτκσοκ «Τα Πουλιά», πλάι στην Τίπι Χέντρεν. 

11/1/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 83 ετών η   θρυλική ηθοποιός από τη Σουηδία Ανίτα Έκμπεργκ, που πρωταγωνίστησε στην κλασική ταινία του Φεντερίκο Φελίνι «Ντόλτσε Βίτα» (Γλυκιά Ζωή)

Η Εκμπεργκ είχε προσελκύσει από πολύ μικρή ηλικία πάνω της τα φλας της δημοσιότητας, όταν το 1950, σε  ηλικία 19 ετών, στέφθηκε σε διαγωνισμό ομορφιάς «Μις Σουηδία». Το έκτο από τα συνολικά οκτώ παιδιά της οικογένειας είχε γεννηθεί στις 29 Σεπτεμβρίου του 1931 στο Μάλμε της Σουηδίας.
Τόσο η μητέρα της όσο και οι φίλοι της την παρότρυναν να λάβει μέρος σε διαγωνισμούς ομορφιάς και η επιτυχία της την οδήγησε σύντομα στις ΗΠΑ με την ελπίδα να γίνει «Μις Κόσμος».
Αν και δεν τα κατάφερε, αναμφίβολα δεν πέρασε απαρατήρητη από τον σκηνοθέτη Ρας Μέγιερ, τον αμερικανό δισεκατομμυριούχο παραγωγό Χάουαρντ Χιουγκς και τον ηθοποιό-παραγωγό Τζον Γουέιν. 
Το 1956 πήγε για πρώτη φορά στην Ιταλία για να εμφανιστεί στο «Πόλεμος και Ειρήνη» με συμπρωταγωνιστές της την Όντρει Χέμπορν και την Χένρι Φόντα. Η ομορφιά της ήταν αυτή που τράβηξε την προσοχή του Φελίνι, ο οποίος είδε στο πρόσωπό της τη μοιραία γυναίκα που θα «μάγευε» τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στην ταινία που κέρδισε το 1960 τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.
Μετά την τεράστια επιτυχία του έργου, η Έκμπεργκ συνεργάστηκε με τον Φελίνι σε άλλα τρία έργα: «Βοκκάκιος», «οι Κλόουν» και «η Συνέντευξη». Στην Ιταλία η Σουηδέζα ηθοποιός έπαιξε και στο έργο «Επτά φορές γυναίκα», του Βιττόριο Ντε Σίκα, ενώ συμπρωταγωνίστησε σε αμερικανικές ταινίες, κατά την δεκαετία του '60, με τους Ντιν Μάρτιν και Φρανκ Σινάτρα.
Αν και η καταγωγή της ήταν από τη Σουηδία διατηρούσε ανέκαθεν προβληματικές σχέσεις με τη γεννέτειρά της. Ποτέ δεν πρωταγωνίστησε σε σουηδική ταινία ενώ διατηρούσε κακές σχέσεις και με τους Σουηδούς δημοσιογράφους που την επέκριναν για το γεγονός ότι είχε εγκαταλείψει τη χώρα.
Το 2011 η ιταλική εφημερίδα «La Stampa» είχε αναφέρει ότι σε ηλικία 80 ετών η πρώην σταρ του σινεμά είχε ζητήσει οικονομική βοήθεια από το ίδρυμα Φελίνι.
Η γοητεία της δεν άφησε ασυγκίνητους τον ιδιοκτήτη της Fiat,  Τζιάνι Ανιέλι, καθώς και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, τον Έρολ Φλιν και τον Φρανκ Σινάτρα, με τους οποίους είχε συνάψει δεσμό.
Η Ανίτα Έκμπεργκ είχε παντρευτεί δύο φορές. Ο πρώτος της γάμος ήταν με τον Βρετανό ηθοποιό Άντονι Στιλ από το 1956 έως το 1959 και ο δεύτερος με τον Αμερικανό ηθοποιό Ρικ Βαν Νούτερ από το 1963 μέχρι το 1975. Δεν απέκτησε παιδιά σε κανέναν από τους δύο γάμους.

29/1/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 77 ετών η αυστραλιανή συγγραφέας Κολίν ΜακΚάλαφ, το μπεστ σέλερ της οποίας "Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας" μεταφέρθηκε στην μικρή οθόνη σε μίνι σειρά και σημείωσε τεράστια επιτυχία.

Η ΜακΚάλαφ έγινε συγγραφέας αφού προηγουμένως είχε εργαστεί για πάνω από μία δεκαετία ως νευροφυσιολόγος στην Αυστραλία, στη Βρετανία και στις ΗΠΑ και με το συγκεκριμένο βιβλίο της εκτοξεύθηκε αμέσως στην κορυφή της επιτυχίας.

Η σειρά προβλήθηκε στις ΗΠΑ το 1983 και ένα χρόνο μετά ήρθε και στην Ελλάδα.

Η υπόθεσή της αναφερόταν στην ιστορία της οικογένειας Κλίρι που μετανάστευσε από τη Νέα Ζηλανδία στην Αυστραλία, στις αρχές του 1900. Ένας ρομαντικός έρωτας αναπτύσσεται μεταξύ του παπά της περιοχής, τον οποίον υποδυόταν ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλέϊν-- και της κόρης της οικογένειας--που υποδυόταν η Ρέιτσελ Γουόρντ.

Το μπεστ σέλερ κυκλοφόρησε το 1977 και για τα δικαιώματα της σειράς η συγγραφέας εισέπραξε το αστρονομικό ποσό του 1,9 εκατομμυρίου δολαρίων. 

27/2/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 83 ετών  ο ηθοποιός Leonard Nimoy, γνωστός για τον ρόλο του 'Mr Spock' που άφησε εποχή στις ταινίες 'Star Trek'. 

Ο Spock αποτέλεσε σήμα κατατεθέν των ταινιών, και αναγνωρίζονταν από τα μεγάλα και μυτερά του αυτιά.

Στην ταινία, ο 'Mr Spock' υπηρετούσε στο διαστημόπλοιο Enterprise , ως σύμβουλος της επιστήμης και ήταν ο πρώτος αξιωματικός ,ενώ αργότερα έγινε διοικητής του σκάφους. Στόχος του ήταν να αναζητήσει νέου πλανήτες και πολιτισμούς και να φτάσει εκεί όπου ο άνθρωπος δεν είχε φτάσει ποτέ.

Μαζί με τον Captain James T. Kirk και ο Δρ Leonard "Bones" McCoy , είναι ένας από τους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες στο αρχικό Star Trek και τις ταινίες που ακολούθησαν. Μετά τη συνταξιοδότησή του από Starfleet , ο Spock' υπηρετούσε ως Ομοσπονδιακός πρεσβευτής, συμβάλλοντας στη χαλάρωση των τεταμένων σχέσεων μεταξύ της Ομοσπονδίας και της Αυτοκρατορίας των Κλίνγκον. 

13/4/2015 Στα 87 του χρόνια φεύγει  από τη ζωή ο Γκύντερ Γκρας  ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Γερμανούς συγγραφείς ο οποίος βραβεύτηκε το 1999 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Εκτός από τα μυθιστορήματα με τα οποία έγινε γνωστός σε ολόκληρο τον κόσμο, έγραψε θεατρικά έργα και ασχολήθηκε με την ποίηση. Συγχρόνως είχε έντονη ανάμειξη στην πολιτική ζωή της Γερμανίας.

Σύμφωνα με την Wikipedia o Γκύντερ Γκρας γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου του 1927 στην Ελεύθερη πόλη του Ντάντσιχ από Γερμανό προτεστάντη πατέρα και καθολική μητέρα, πολωνικής καταγωγής και ανατράφηκε ως καθολικός. Αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς, όταν ήταν δεκαπέντε χρονών, να καταταγεί στα γερμανικά υποβρύχια, για να ξεφύγει από το ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον του, όπως ο ίδιος υποστήριξε σε συνέντευξή του το 2006, εντάχθηκε πρώτα στο Reichsarbeitdienst και το 1944 στα Waffen-SS (ένοπλος κλάδος της SS). Ως μέλος των Waffen-SS συμμετείχε στις επιχειρήσεις της 10ης Μεραρχίας Θωρακισμένων SS "Frundsberg" από τον Φεβρουάριο του 1945 μέχρι τον Απρίλιο του ίδιου έτους, οπότε τραυματίστηκε, συνελήφθη από Αμερικανούς στρατιώτες και στάλθηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων.

Μετά τον πόλεμο εργάστηκε για δύο χρόνια σε ορυχείο και έλαβε εκπαίδευση λιθοξόου. Αργότερα σπούδασε γλυπτική και γραφιστική, πρώτα στην Ακαδημία Τεχνών του Ντίσελντορφ (Künstakademie Düsseldorf) και έπειτα στο Βερολίνο. Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 ξεκινά και το λογοτεχνικό του έργο, που θα τον κάνει παγκοσμίως γνωστό. Από το 1983 έως το 1986 διετέλεσε Πρόεδρος της Ακαδημίας Τεχνών του Βερολίνου.

Ο Γκύντερ Γκρας νυμφεύτηκε δύο φορές, το 1954 και το 1979.

Ο Γκύντερ Γκρας, για πάνω από μισό αιώνα αποτελεί ένα είδος «ηθικής συνείδησης» της Γερμανίας, καθώς με το σύνολο του λογοτεχνικού του έργου και τις δημόσιες παρεμβάσεις του προσπάθησε να εμποδίσει τον εφησυχασμό των συμπατριωτών του που μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήθελαν να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με το παρελθόν, ξεχνώντας τα ναζιστικά εγκλήματα. 

Έγινε ιδιαίτερα γνωστός με το μυθιστόρημα του Το τενεκεδένιο ταμπούρλο που εκδόθηκε το 1959 και έγινε ταινία είκοσι χρόνια αργότερα. Ακολούθησαν το 1961 το Γάτα και Ποντίκι και το 1963 το Σκυλίσια μέρα που μαζί με το Τενεκεδένιο ταμπούρλο αποτελούν την Τριλογία του Ντάντσιχ. Άλλα γνωστά του έργα, που μεταφράστηκαν και στα ελληνικά, όπως και η Τριλογία του Ντάντσιχ, είναι: Η πρόβα της εξέγερσης των πληβείων (1966), Ο Μπουτ το ψάρι (1977), Δυσοίωνα κοάσματα (1992), Γράφοντας μετά το Άουσβιτς (1993), Ένα ευρύ πεδίο (1995), Ο αιώνας μου (1999) και Σαν τον κάβουρα (2002).

Αν και δεν έγινε μέλος του Σοσιαλοδημοκρατικού Κόμματος, ο Γκύντερ Γκρας τάχθηκε υπέρ της σοσιαλοδημοκρατίας, υποστηρίζοντας ότι μόνο με μεταρρυθμίσεις και όχι με επαναστατική ανατροπή είναι δυνατή η οικονομική και κοινωνική αλλαγή. Έτσι, υποστήριξε την κυβέρνηση του Βίλι Μπραντ, ασκώντας της, όμως, έντονη κριτική.

Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ο Γκρας τάχθηκε ενάντια στην ένωση των δύο Γερμανιών και πρότεινε, για τουλάχιστον μια επταετία, μια Συνομοσπονδία των δύο Γερμανικών κρατών, η οποία μελλοντικά θα μπορούσε να αποκτήσει την μορφή μιας ένωσης Γερμανικών κρατών.

Υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των τσιγγάνων, υποστηρίζοντας την ανάγκη χορήγησης σε αυτούς ευρωπαϊκού διαβατηρίου, που θα τους επιτρέπει τη διαμονή σε οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κράτος. Δημιούργησε στην Ρουμανία ένα ίδρυμα για τους Ρομά, με την ονομασία «Εταιρία για τους απειλούμενους λαούς», το οποίο κάθε χρόνο βραβεύει όσους προσπαθούν να βελτιώσουν τη ζωή των τσιγγάνων. Για τον Γκύντερ Γκρας οι Τσιγγάνοι είναι αυτό που καμωνόμαστε ό,τι είμαστε εμείς: εκ γενετής γνήσιοι Ευρωπαίοι. 

13/4/2015: Αφήνει την τελευταία του πνοή  σε ηλικία 74 ετών στο Μοντεβιδέο ο Ουρουγουανός Εντουάρντο Γκαλεάνο, ένας από τους πλέον γνωστούς συγγραφείς που ανέδειξε η Λατινική Αμερική τον 20ο αιώνα. Ο εκλιπών εθεωρείτο μια από τις πλέον ηχηρές αντικαπιταλιστικές «φωνές» της Λατινικής Αμερικής, ενώ το βιβλίο του «Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής» («Open Veins of Latin America») εκτοξεύτηκε στην κορυφή των Best Sellers των ΗΠΑ το 2009, όταν ο Ούγκο Τσάβες το είχε προσφέρει στον Αμερικανό Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα.

Ο Γκαλεάνο γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάη, μέλος μίας οικογένειας με ευρωπαϊκή καταγωγή, που ανήκε στη μεσαία τάξη και ήταν καθολική. Όταν ήταν νέος είχε δουλέψει ως εργάτης εργοστασίου, ελαιοχρωματιστής, ταχυδρόμος, δακτυλογράφος και άλλα. Στα 14 του πούλησε την πρώτη του πολιτική γελοιογραφία στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Ελ Σολ» του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ουρουγουάης. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως δημοσιογράφος στις αρχές της δεκαετίας του '60 ως συντάκτης του «Μάρτσα», ένα εβδομαδιαίο περιοδικό με το οποίο συνεργάστηκαν οι Μάριο Βάργκας Γιόσα, Μάριο Μπενεδέτι, Μανουέλ Μαλδονάδο, Ντένις και Ρομπέρτο Φερνάντες Ρεταμάρ. Υπήρξε αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Έποκα» δύο χρόνια.
Στο πραξικόπημα της 27ης Ιουνίου 1973, ο Γκαλεάνο φυλακίστηκε και αναγκάστηκε να αφήσει την Ουρουγουάη. Το βιβλίο του «Οι ανοιχτές πληγές της Λατινικής Αμερικής» λογοκρίθηκε από τα στρατιωτικά δικτατορικά καθεστώτα της Ουρουγουάης, της Αργεντινής και της Χιλής. Έζησε στην Αργεντινή όπου ίδρυσε το πολιτιστικό περιοδικό «Κρίσις». Το 1976, παντρεύεται για τρίτη φορά, ενώ παράλληλα προστίθεται στη λίστα αυτών που θα αντιμετώπιζαν το εκτελεστικό απόσπασμα του Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα, ο οποίος ανέλαβε την κυβέρνηση μετά από πραξικόπημα. Πηγαίνει στην Ισπανία, όπου γράφει τη διάσημη τριλογία του, «Μνήμες Φωτιάς», το 1984.
Στις αρχές του 1985, ο Γκαλεάνο επιστρέφει στο Μοντεβιδέο. Το 2004, ο Γκαλεάνο στηρίζει τη νίκη της αριστερής συμμαχίας «Ευρύ Μέτωπο» και του Ταμπαρέ Βάσκες. Γράφει ένα άρθρο στο οποίο αναφέρει ότι ο κόσμος ψήφισε χρησιμοποιώντας την κοινή λογική. Το 2005, ο Γκαλεάνο, μαζί με αριστερούς διανοούμενους, όπως ο Ταρίκ Άλι και ο Αδόλφο Πέρες Εσκιβέλ συμμετέχουν στη συμβουλευτική επιτροπή του νεοσύστατου λατινοαμερικανικού καναλιού «Τελεσούρ».
Τον Ιανουάριο του 2006, ο Γκαλεάνο, μαζί με διεθνείς προσωπικότητες όπως ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο Μάριο Μπενεδέτι, ο Ερνέστο Σάμπατο ο Τιάγο ντε Μέγιο, ο Κάρλος Μονσιβάις, ο Πάμπλο Αρμάντο Φερνάντες, ο Χόρχε Ενρίκε Αντόουμ, ο Λουίς Ραφαέλ Σάντσες, η Μάιρα Μοντέρο, η Άνα Λίδια Βέγκα και ο Πάμπλο Μιλανές, ενώθηκαν για να υπογράψουν τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Πουέρτο Ρίκο.

14/4/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 73 ετών στο σπίτι του στο Μπάτον Ρουζ της Λουιζιάνας , ο τραγουδιστής της σόουλ που έγινε διάσημος με το τραγούδι «When a man loves a woman»   Πέρσι Σλετζ

Ο Σλετζ έπασχε από καρκίνο του ήπατος και έδινε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή εδώ και έναν χρόνο.

Το 1966 ο τραγουδιστής από το Λέιτον της Αλαμπάμα ερμήνευσε το τραγούδι που επρόκειτο να γίνει "μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της σόουλ όλων των εποχών", σύμφωνα με τον ιστότοπο του Rock and Roll Hall of Fame. Η μπαλάντα, που βρέθηκε στο νούμερο ένα των τσαρτ επί πολλές εβδομάδες, βρίσκεται σήμερα στον αρ. 53 των 500 καλύτερων τραγουδιών όλων των εποχών που συντάσσει το περιοδικό Rolling Stone.

Την εποχή εκείνη, όταν έγραψε τη μουσική και τους στίχους του When a man loves a woman, ο Σλετζ είχε χάσει τη δουλειά του στον κατασκευαστικό τομέα αλλά και την αγαπημένη του που είχε φύγει για το Λος Άντζελες. "Δεν είχα χρήματα για να την ακολουθήσω, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να την ξανακερδίσω", είχε δηλώσει μερικά χρόνια αργότερα.

Ακολούθησαν και άλλες επιτυχίες, όπως τα τραγούδια «Warm and tender love» και «It tears me up».
Ο Πέρσι Σλετζ είχε τιμηθεί για το σύνολο του έργου του από το Rythm and Blues Foundation ενώ το 2005 μπήκε στο Rock and Roll Hall of Fame.

1/5/2015: Αφήνει την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 76 ετών ο Ben E. King, από τους πλέον δημοφιλείς ερμηνευτές της soul και της R&B.

Ο θρυλικός μουσικός γεννήθηκε το 1938 στο Χέντερσον της Βόρειας Καρολίνας και ξεκίνησε την καριέρα του στα τέλη της δεκαετίας του 50’ με το συγκρότημα «Drifters». Ακολούθησε σόλο καριέρα και έγινε παγκοσμίως γνωστός με το τραγούδι «Stand By Me» το 1961, φτάνοντας στο αμερικανικό top-5. Το τραγούδι μάλιστα επέστρεψε στα charts την δεκαετία του 80’, περνώντας τρεις εβδομάδες στο νούμερο ένα στη Βρετανία, όταν ακούστηκε στην ταινία με τον ομώνυμο τίτλο, αλλά και σε τηλεοπτική διαφήμιση.

Συνολικά, το Stand By Me» βρέθηκε επτά φορές στο US Billboard 100, δύο φορές στην αυθεντική εκδοχή του και επτά ακόμη σε διασκευές από αρκετούς καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων και ο Τζον Λένον.

3/5/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 89 ετών κορυφαία χορεύτρια του κλασικού μπαλέτου Μάγια Πλισέτσκαγια , αφήνοντας πίσω της την ανάμνηση της πιο ανατρεπτικής μπαλαρίνας που είχαν ποτέ τα Μπαλσόι. Στο μυθικό θέατρο είχαν να το λένε: καμιά μπαλαρίνα τους δεν μπόρεσε να χορέψει ποτέ με τέτοια ένταση και τέτοιο ανεπιτήδευτο τρόπο συγχρόνως.
Χόρευε για τουλάχιστον 50 χρόνια στο Μπαλσόι, ξεπερνώντας κατά πολύ τα ηλικιακά όρια στα οποία συνήθως αποσύρονται οι Ρωσίδες μπαλαρίνες. Η αίγλη της της επέτρεπε να αψηφά το σοβιετικό καθεστώς, το οποίο σκότωσε ως προδότη τον πατέρα της το 1938 και εκτόπισε στο Καζακστάν την ηθοποιό μητέρα της. Είναι χαρακτηριστικό ότι συχνά το κομμουνιστικό καθεστώς αποκαλούσε «σκανδαλώδη» τον τρόπο που ερμήνευε ορισμένες χορογραφίες.
Η Μάγια έγινε δεκτή στο Μπαλσόι το 1943, όπου αναδείχθηκε σχεδόν αμέσως σε μία από τις καλύτερες χορεύτριες της γενιάς της.
Το 2005, σε ηλικία 80 ετών, χόρεψε στο Κρεμλίνο το «Ave Maia» που της είχε αφιερώσει ο Μορίς Μπεζάρ.

10/5/2015 : Απάλλάσσει τον κόσμο από την παρουσία του ο τούρκος δικτάτορας Κενάν Εβρέν - Είχε καταλάβει με πραξικόπημα την εξουσία στην Τουρκία το 1981 και επί ηγεμονίας του έγινε στην κατεχόμενη Κύπρο η ανακήρυξη του ψευδοκράτους της λεγομένης «Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου»

14/5/2015: Ο "Βασιλιάς των Blues", όπως ήταν γνωστός ο B.B.King, πεθαίνει   στο Λας Βέγκας, σε ηλικία 90 ετών. Ο αμερικανός κιθαρίστας και τραγουδιστής έπασχε από διαβήτη και ήταν γνωστός για τις δράσεις που είχε αναλάβει για την ενημέρωση του κοινού γύρω απο την ασθένεια.
Το B.B. σήμαινε "Blues Boy", το παιδί των μπλουζ, και το υιοθέτησε με την πρώτη γεύση της επιτυχίας την δεκαετία του '40. Ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας σε κλαμπ και μπαράκια μέσα στα γκέτο της Αμερικής. Το 1956 μέτρησε 342 εμφανίσεις σε κλαμπ, ενώ για μισό περίπου αιώνα μετρούσε 200 με 300 εμφανίσεις τον χρόνο σε θέατρα, στάδια και κλαμπ.

Στην αυτοβιογραφία του η οποία ονομάζεται Blues All Around Me είχε πει πως στόχος του ήταν να μεταφέρει συναισθήματα μέσα από τους ήχους της κιθάρας του.

Η κιθάρα του ήταν η μεγάλη αγάπη της ζωής του. Μία απο τις θρυλικές ιστορίες του είχε συμβεί το 1950. Επαιζε μουσική σε ένα κλαμπάκι, όταν δύο άνδρες πιάστηκαν στα χέρια και κατά την διάρκεια του καυγά έριξαν μια λάμπα κηροζίνης και το κλαμπ πήρε φωτιά. Ο Β. Β. King βγήκε μεν τρέχοντας αλλά μόλις θυμήθηκε την κιθάρα του, μπήκε τρέχοντας στο κλαμπ και την έσωσε απο τις φλόγες. Οταν έμαθε ότι οι δύο άνδρες είχαν έρθει στα χέρια για μια γυναίκα που την έλεγαν Λουσίλ, ο Κινγκ αποφάσισε να δώσει στην κιθάρα του το ίδιο όνομα.
Παντρεύτηκε δύο φορές χωρίς επιτυχία και ήταν επίσημα εργένης από το 1966 και μετά. Έκανε 15 παιδιά με 15 διαφορετικές γυναίκες, αλλά η Lucille - η κιθάρα του - ήταν πάντα στο πλευρό του.

Γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου του 1925, από τον Albert και τη Nora Ella king, δύο αγρότες, στο Beclair, ένα χωριουδάκι στο Μισισιπή.

Στις αρχές του '40,όταν ήταν ακόμα 14 χρονών, η μητέρα του είχε πεθάνει κι ο πατέρας του είχε φύγει. Εκείνη τη χρονιά έβγαλε 7,54 δολλάρια από την καλλιέργεια βαμβακιού. Αυτό ήταν και το πρώτο του εισόδημα ως ανεξάρτητος πολίτης.
Στα 80 του ήταν πια πολυεκατομμυριούχος. Ηταν ιδιοκτήτης μίας έπαυλης στο Λας Βέγκας, μιας ντουλάπας γεμάτης tuxedoes και smoking και μίας αλυσσίδας νυχτερινών κέντρων με το όνομά του, μεταξύ των οποίων κι ένα δημοφιλέστατο στην 42η οδό στο Μανχάταν.

23/5/2015  Χάνει  τη ζωή του (μαζί με τη γυναίκα του Αλίσια) σε τροχαίο δυστύχημα στο Νιου Τζέρζι ο βραβευμένος με Νόμπελ Αμερικανός μαθηματικός του Πρίνστον και οικονομολόγος Τζον Νας  

Η οσκαρική κινηματογραφική ταινία ένας Ένας Υπέροχος Άνθρωπος αναφέρεται στη ζωή του χαρισματικού μαθηματικού, διακεκριμένου για τη συμβολή του στη θεωρία παιγνίων, και στην πάλη του με την σχιζοφρένεια.

Ο 86χρονος Τζον Νας και η 82χρονη σύζυγός του Αλίσια σκοτώθηκαν  όταν το ταξί στο οποίο επέβαιναν ενεπλάκη σε τροχαίο, σύμφωνα με τις Αρχές του Νιου Τζέρζι.

Ο Νας τιμήθηκε το 1994 με το Νόμπελ Οικονομικών για τη συμβολή του στη θεωρία παιγνίων.
 
Στο κινηματογραφικό δράμα του 2001 Ένας Υπέροχος Άνθρωπος, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Σύλβια Νασάρ, τον χαρακτήρα του Τζον Νας υποδύεται ο Ράσελ Κρόου, ο οποίος έστειλε συλλυπητήρια με μήνυμά του στο Twitter. Η ταινία απέσπασε τέσσερα Όσκαρ, περιλαμβανομένου του Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Ο Τζον Νας είχε αποκτήσει ένα γιο με τη σύζυγό του και εδώ και πολλά χρόνια ζούσε στο Πρίνστον του Νιου Τζέρσι. 

7/6/2015: Aφήνει την τελευταία του πνοή στο Λονδίνο, σε ηλικία 93 ετώνο Σερ Κρίστοφερ Λη, αγαπημένος «βρυκόλακας» του Χόλιγουντ, αλλά γνωστός και ως μάγος Σάρουμαν στην τριλογία του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» και στις ταινίες «Χόμπιτ».

Η καριέρα του Λη ξεκίνησε το 1947, ωστόσο έγινε ευρέως γνωστός μετά την έναρξη της συνεργασίας του με την εταιρία παραγωγών «Hammer», με την οποία το 1958 γύρισε την ταινία «Dracula». Ηταν ο ρόλος που τον καθιέρωσε στο διεθνές στερέωμα, με αρκετούς  ανάλογους να ακολουθούν.
Την δεκαετία του 1970 συνέχισε να γίνεται γνωστός μέσω ταινιών τρόμου, ενώ η ερμηνεία του στο «The Wicker Man» το 1973 θεωρείται μιας από τις καλύτερες της καριέρας του. Εναν χρόνο αργότερα έπαιξε τον «κακό» του Τζέιμς Μποντ στην ταινία της σειράς «The Man with the Golden Gun».
Παρότι η συνεχής παρουσία του σε ταινίες τρόμου και οι πανομοιότυποι ρόλοι του τον «τυποποίησαν» ερμηνευτικά, η καριέρα του αναγεννήθηκε προς τη δύση της. Οι ρόλοι του ως μάγου Σάρουμαν στην τριλογία «Ο άρχοντας των δακτυλιδιών» και στις ταινίες «Χόμπιτ», αλλά και ως Count Dooku στον «Πόλεμο των Αστρων», τον επανέφεραν στο προσκήνιο. 
Η τελευταία ταινία στην οποία συμμετέχει, φέρει  τίτλο «Angels in Notting Hill»

16/6/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 90 ετών από τη ζωή, ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ

Σε μια πολιτική καριέρα που διήρκεσε σχεδόν μισό αιώνα, ο Ντεμιρέλ ξεκίνησε το 1961 με την εκλογή του στην τουρκική Εθνοσυνέλευση με το κόμμα της Δικαιοσύνης, του οποίου πήρε τα ηνία το 1964. Ένα χρόνο αργότερα, το 1965, το κόμμα του Ντεμιρέλ θα πάρει την αυτοδυναμία στις εκλογές και ο ίδιος θα γίνει ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας.

Διετέλεσε έξι φορές πρωθυπουργός μέχρι το πραξικόπημα του 1980 οπότε και ίσχυσε νέο Σύνταγμα στη χώρα, το οποίο απαγόρευε τη συμμετοχή του ιδίου και άλλων πολιτικών στην πολιτική ζωή της Τουρκίας. Απτόητος, θα αναλάβει το 1987, τα το τιμόνι του Κόμματος του Ορθού Δρόμου, με το οποίο θα εκλεγεί για έβδομη φορά πρωθυπουργός και θα υπηρετήσει μέχρι και το 1993, όταν θα διαδεχθεί τον αποθανόντα Τουργκούτ Οζάλ στην Προεδρία της Δημοκρατίας.

Ο Ντεμιρέλ, γνωστός για το ρητορικό του χάρισμα, αποσύρθηκε επισήμως από την πολιτική ζωή της χώρας του μετά την ολοκλήρωση της προεδρικής του θητείας, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να συμβουλεύει την πολιτική τάξη. 

15/6/2015:  Πεθαίνει σε ηλικία 98 ετών ο Κερκ Κερκόριαν, πολυεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης καζίνο και ξενοδοχείων στο Λας Βέγκας, μεγιστάνας του Χόλιγουντ, ιδιοκτήτης αεροπορικής εταιρείας και επενδυτής στην αυτοκινητοβιομηχανία 

 Ο Κερκόριαν γεννήθηκε το 1917 στο Φρέσνο της Καλιφόρνιας και εγκατέλειψε το σχολείο στα 16 του για να γίνει πυγμάχος. Στα νιάτα του ήταν γνωστός με το παρατσούκλι "Κερκόριαν το Δεξί Τουφέκι" για τις ικανότητές του στο μποξ που όμως σύντομα το εγκατέλειψε για να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις.
Το 2008 η περιουσία του ανερχόταν στα 16 δισεκατομμύρια δολάρια όμως η ύφεση που ακολούθησε στην αμερικανική οικονομία επηρέασε τις επενδύσεις του. Τον περασμένο Μάιο το περιοδικό Forbes εκτίμησε ότι περιουσία του έχει μειωθεί στα 4,2 δισεκατομμύρια δολάρια.
Ο Κερκόριαν έγινε πλούσιος τις δεκαετίες του '50 και του '60 χτίζοντας και πουλώντας ξενοδοχεία και καζίνο στο Λας Βέγκας, την πρωτεύουσα του τζόγου στις ΗΠΑ. Τρεις φορές, το 1969, το 1973 και το 1993 έχτισε το μεγαλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου—εκείνης της εποχής. Στην πορεία του προς τα πλούτη ο επιχειρηματίας ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με μεγάλους σταρ όπως ο Φρανκ Σινάτρα και ο Ντιν Μάρτιν.
Στον Κερκόριαν ανήκαν κάποια από τα μεγαλύτερα και γνωστότερα ξενοδοχεία στο Λας Βέγκας. Σε κάποια περίοδο της ζωής του μάλιστα του είχε στην κατοχή του τα μισά από όλα τα δωμάτια ξενοδοχείων της πόλης και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωσή της σε προορισμό οικογενειακών διακοπών.
Ο "βασιλιάς των καζίνο", όπως τον αποκαλούσαν, αγόρασε και πούλησε τρεις φορές τα περίφημα κινηματογραφικά στούντιο MGM, αγόρασε επίσης το στούντιο United Artists και προσπάθησε να αγοράσει την Columbia Pictures.
Είχε αναπτύξει φιλανθρωπική δράση και βοήθησε σημαντικά την Αρμενία, μέσω των ιδρυμάτων που ίδρυσε, να ανακάμψει μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1988.
Είχε παντρευτεί τρεις φορές και απέκτησε δύο κόρες.

22/6/2015:  Πεθαίνει από καρδιακή προσβολή η γνωστή ιταλίδα ηθοποιός Λάουρα Αντονέλλι σε ηλικία  γ 74 ετών.

Από τα γνωστότερα, επίσης, έργα στα οποία είχε πρωταγωνιστήσει, ο ιταλικός τύπος κάνει ιδιαίτερη αναφορά στο Sessomatto, του Ντίνο Ρίζι, του 1973, και στο «θεϊκό Πλάσμα» (Divina Creatura) του Πασκουάλε Φέστα Καμπανίλε, το οποίο και γυρίστηκε το 1975.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Μαλίτσια, πριν σαράντα δυο χρόνια, είχε σπάσει ρεκόρ εισπράξεων, ξεπερνώντας τα έξι δισεκατομμύρια λιρέτες, ένα αστρονομικό για την εποχή ποσό.
«Το βλέμμα της ήταν αισθησιακό, όσο λίγων ηθοποιών, χάρη και στην ελαφρά μυωπία της», γράφει η ιταλική εφημερίδα Λα Ρεπούμπλικα.

Οι σχολιαστές αναφέρουν ότι η δικαστική περιπέτεια την οποία αντιμετώπισε η Αντονέλλι στην δεκαετία του '90 για κατοχή μικρής ποσότητα ναρκωτικών (με τελική αθώωση, αφού κρίθηκε ότι επρόκειτο για ουσίες που κατείχε για προσωπική και μόνον χρήση) κλόνισε ανεπανόρθωτα την ψυχική της γαλήνη, προκαλώντας της μεγάλη πικρία.

Η τελευταία της ερμηνεία, στον κινηματογράφο, ήταν στο Μαλίτσια 2000, το 1991, με σκηνοθέτη, πάντα, τον Σαλβατόρε Σαμπέρι. Μια σειρά από ενέσεις κολλαγόνου στις οποίες την είχαν πείσει να υποβληθεί για να μπορέσει να φανεί νεώτερη, της είχαν προκαλέσει σοβαρή αλλεργική αντίδραση, παραμορφώνοντάς της, για αρκετό καιρό, το πρόσωπο.

Τα τελευταία χρόνια, όταν συνάδελφοι της του κινηματογράφου είχαν απευθύνει έκκληση να δοθεί στην Λάουρα Αντονέλλι το δημόσιο οικονομικό βοήθημα που προβλέπεται για τους καλλιτέχνες οι οποίοι βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, η ίδια είχε ζητήσει «να την ξεχάσουν και να μην ασχοληθούν, πλέον, μαζί της».

22/6/2015: Xάνει τη ζωή του σε αεροπορικό δυστύχημα στην Καλιφόρνια  ο ταλαντούχος Αμερικανός συνθέτης, Τζέιμς Χόρνερ που είχε ντύσει με την μουσική του μερικές από τις διασημότερες ταινίες του Χόλιγουντ, μεταξύ των οποίων ο «Τιτανικός» και «Braveheart».
    Ο βραβευμένος με Όσκαρ 61 ετών συνθέτης που είχε γράψει μουσική για περισσότερες από 100 ταινίες, μεταξύ των οποίων ο «Τιτανικός» και «Braveheart», έχασε την ζωή του όταν το μονοκινητήριο διθέσιο αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε, συνετρίβη βόρεια της Σάντα Μπάρμπαρα στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ
Ο Τζέιμς Χόρνερ γεννήθηκε στο Λος Αντζελες το 1953 και σπούδασε στο Royal College of Music στο Λονδίνο και στη συνέχεια στο University of Southern California. Στο τέλος της δεκαετίας του ΄70, ξεκίνησε τη συνεργασία του με το Χόλιγουντ με την ταινία "The Lady in Red", ενώ ήταν πρώτη φορά υποψήφιος για Οσκαρ για την Ταινία "Aliens".

Ακολούθησαν έξι ακόμη υποψηφιότητες για Όσκαρ για ταινίες όπως οι Braveheart, Apollo 13, Field Of Dreams . Εγραψε μουσική για τις ταινίες Willow, Honey I Shrunk the Kids και Star Trek II. Βραβεύτηκε με Όσκαρ για το κομμάτι "My Heart Will Go On" στην ταινία Τιτανικός. Το 2010 συνεργάσθηκε και πάλι με τον Τζέιμς Κάμερον στην ταινία Avatar.

10/7/2015: Πεθαίνει ο αιγύπτιος ηθοποιός Ομάρ Σαρίφ, σε ηλικία 83 ετών.
Ο Ομάρ Σαρίφ - το πραγματικό όνομά του ήταν Μισέλ Ντεμίτρι Χαλούμπ- γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1932, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ήταν γιος της Κλαιρ και του Ιωσήφ Χαλούμπ, ενός εμπόρου ξυλείας. Στην οικογένειά του ήταν καθολικοί στο θρήσκευμα. Ο Σαρίφ αποφοίτησε από το Κολλέγιο Βικτωρία της Αλεξάνδρειας και κατόπιν από το Πανεπιστήμιο του Καΐρου, όπου σπούδασε φυσική και μαθηματικά. Κατόπιν εργάστηκε με τον πατέρα του στην οικογενειακή επιχείρηση ξυλείας.

Το 1953, ο Σαρίφ ξεκίνησε την καριέρα του σε μία αιγυπτιακή ταινία, με τίτλο «Ο Φλογερός Ήλιος» ή «Μάχη στην Κοιλάδα». Ακολούθησαν πολυάριθμες αιγυπτιακές παραγωγές. Πρωταγωνίστησε στο πλάι της πρώην συζύγου του, Φατέν Χαμαμά, σε αρκετές ρομαντικές ταινίες. Ανάμεσα στις ταινίες της φιλμογραφίας του περιλαμβάνονται: «Οι Καλύτερες μας Μέρες» (1955), «Δεν Κοιμάμαι» (1958), «Η Κυρία του Κάστρου» (1959) και η διασκευή της Άννα Καρένινα με τίτλο «Ο Ποταμός της Αγάπης» (1961).

Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Σαρίφ ήταν ο «Λώρενς της Αραβίας» το 1962 όπου υποδύθηκε τον Σαρίφ Άλι. Η ερμηνεία του αυτή του εξασφάλισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου, μια Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικής Ερμηνείας σε Κινηματογραφική Ταινία και Πολλά Υποσχόμενου Άνδρα Ηθοποιού και παγκόσμια φήμη ως ο δημοφιλέστερος Γαλλοάραβας ηθοποιός.


Ο Σαρίφ επίσης υποδύθηκε τον ομώνυμο ρόλο στην ταινία του 1965 «Δόκτωρ Ζιβάγκο» του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λην. Μετά από μια περίοδο κατά τη διάρκεια της οποίας έμπαινε στους τίτλους των εφημερίδων για τις επιδόσεις του στο επαγγελματικό μπριτζ, έκανε την επάνοδό του το 2003 στη διασκευή του μυθιστορήματος «Ο Κύριος Ιμπραήμ και τα Λουλούδια του Κορανίου». Για την ερμηνεία του βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας και με Βραβείο Σεζάρ.

Το Νοέμβριο του 2005 τιμήθηκε με μετάλλιο από την UNESCO ως αναγνώριση της αξιοπρόσεκτης προσφοράς του στην ποικιλότητα του παγκόσμιου κινηματογράφου και του πολιτισμού. Το μετάλλιο – το οποίο αποδίδεται πολύ σπάνια – φέρει το όνομα του Ρώσου σκηνοθέτη Σεργκέι Άιζενσταϊν και μπορεί να απονεμηθεί συνολικά 25 φορές από τη Mosfilm της Ρωσίας.

Ο Σαρίφ προσηλυτίστηκε στο Ισλάμ ώστε να παντρευτεί τη διάσημη Αιγύπτια ηθοποιό Φατέν Χαμαμά το 1955, οπότε και πήρε το όνομα Ομάρ αλ-Σαρίφ. Ο γάμος τους κράτησε περίπου 20 χρόνια και έλαβε τέλος το 1974. Μαζί απέκτησαν έναν γιο, τον Ταρέκ Σαρίφ., ο οποίος  εμφανίστηκε στο Δόκτωρ Ζιβάγκο σε ηλικία 8 ετών, στο ρόλο του μικρού Γιούρι.

Ήταν μανιακός καπνιστής. Το 1992, υπεβλήθη  σε εγχείρηση τριπλού μπαϊπάς και υπέφερε από ελαφρύ καρδιακό επεισόδιο το 1994. Μέχρι το μπαϊπάς, ο Σαρίφ κάπνιζε πενήντα τσιγάρα την ημέρα, αλλά έπειτα από την περιπέτειά του, έκοψε την συνήθεια αυτή.

Το 2006, ο Σαρίφ αποχώρησε από το χώρo της υποκριτικής. Είχε δηλώσει σε συνέντευξή του: «Σταμάτησα εντελώς. Αποφάσισα πως δεν ήθελα να ήμουν σκλάβος πια κανενός πάθους εκτός από τη δουλειά μου. Είχα πολλά πάθη, μπριτζ, άλογα, τζόγο. Επιθυμώ να ζήσω ένα άλλο είδος ζωής, να είμαι περισσότερο με την οικογένειά μου γιατί δεν της αφιέρωσα αρκετό χρόνο».




 
25/8/2015: Πεθαίνει σε ηλικία μόλις 42 ετών  η Αμερικανίδα Marcy Borders, η οποία έζησε και επέζησε των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης. Η φωτογραφία της από εκείνη την ημέρα καλυμμένη με τέφρα και σκυρόδεμα έγινε το σύμβολο της φρίκης και της άνευ προηγουμένου τραγωδίας που έζησε η Νέα Υόρκη και όλος ο κόσμος.

Η γνωστή ως «σκονισμένη κυρία» διαγνώστηκε με καρκίνο στομάχου το 2014 και παρά τις θεραπείες που ακολούθησε από τότε δεν κατάφερε να τον κερδίσει. Ο πρώτος της ξάδελφος, John Borders, δήλωσε ότι η συγγενής του πέθανε «από τις ασθένειες που χτύπησαν το σώμα της μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου». Η μητέρα δύο παιδιών είχε δηλώσει τον  Νοέμβριο του 2014 πως είναι πεπεισμένη πως ο καρκίνος της προκλήθηκε από τη σκόνη που είχε εισπνεύσει εκείνη την ημέρα.

Η Marcy από το Νιου Τζέρσεϋ, εργαζόταν στην Bank of America μόλις ένα μήνα. Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 είχε αργήσει να πάει στη δουλειά. «Καθάριζα το γραφείο μου και ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω την ημέρα μου. Τότε χτύπησε το αεροπλάνο και το κτίριο άρχισε να τρέμει και να ταλαντεύεται. Έχασα κάθε έλεγχο κι άρχισα να τρέχω» είχε διηγηθεί στην Daily Mail το 2011. Η Marcy αγνόησε τις οδηγίες του υπεύθυνου που έλεγε να παραμείνουν όλοι στα γραφεία τους. «Εκατοντάδες άνθρωποι προσπαθούσαμε να βγούμε. Το κλιμακοστάσιο είχε υποστεί σοβαρές ζημιές και εμείς έπρεπε να κατεβούμε. Ήμουν πεπεισμένη ότι επρόκειτο να πεθάνω. Είμαι τόσο ευτυχής που είχα τη δύναμη να φτάσω στο ισόγειο».

Ο φωτογράφος που την απαθανάτισε ήταν ο Stan Honda του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων. Η Marcy δεν τον είχε δει, δεν είχε ιδέα για την εμβληματική φωτογραφία, μέχρι που η μητέρα της τηλεφώνησε και της είπε ότι την είδε.

30/8/2015: Φεύγει από τη ζωή χτυπημένος από τον καρκίνο σε ηλικία 82 ετών ο βρετανός νευρολόγος και συγγραφέας Όλιβερ Σακς, ο οποίος έγραψε το βιβλίο που έγινε παγκόσμια επιτυχία «Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο».

Ο ίδιος είχε αποκαλύψει τον Φεβρουάριο ότι έπασχε από την ασθένεια αυτή στο τελικό στάδιο.

"Πριν από έναν μήνα αισθανόμουν πολύ καλά, πάρα πολύ καλά μάλιστα", είχε γράψει ο γιατρός σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στις 19 Φεβρουαρίου στη NYT. "Όμως η τύχη μου άλλαξε. Πριν από μερικές εβδομάδες έμαθα ότι πολλαπλασιάστηκαν οι μεταστάσεις στο ήπαρ μου", συνέχιζε.

Πριν από εννέα χρόνια ο Όλιβερ Σακς διαγνώστηκε με μια σπανιότατη μορφή μελανώματος και εξαιτίας της ασθένειας έχασε το ένα του μάτι. Λίγο πριν γράψει το άρθρο αυτό είχε μάθει ότι ανήκε "στο 2% των κακότυχων ασθενών" στους οποίους η μορφή αυτή καρκίνου προκαλεί μεταστάσεις.

Ο Όλιβερ Σακς έγινε γνωστός το 1973 με το βιβλίο Ξυπνήματα στο οποίο περιέγραφε τις περιπτώσεις ανθρώπων που έπασχαν από "ληθαργική εγκεφαλίτιδα" και "ξύπνησαν" χάρη στη χορήγηση ενός φαρμάκου.

Το βιβλίο αυτό προσαρμόστηκε το 1990 για τον κινηματογράφο, σε μια ταινία με πρωταγωνιστές τον Ρόμπιν Ουίλιαμς και τον Ρόμπερτ ντε Νίρο.

Τον Φεβρουάριο δήλωνε "ευγνώμων που μπόρεσε να ζήσει εννέα χρόνια με καλή υγεία μετά την πρώτη διάγνωση, αλλά τώρα βλέπω τον θάνατο πρόσωπο με πρόσωπο".

"Θα πρέπει τώρα να διαλέξω πώς θα ζήσω τους μήνες που μου απομένουν, Θέλω να ζήσω με τον πιο πλούσιο, τον πιο βαθύ, τον πιο γόνιμο τρόπο", έλεγε.

Γεννημένος στο Λονδίνο, ο Όλιβερ Σακς σπούδασε στο περίφημο βρετανικό πανεπιστήμιο της Οξφόρδης προτού μετακομίσει στον Καναδά και στη συνέχεια στις ΗΠΑ. Το 1965 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου δίδαξε, έγραψε και εργάστηκε ως νευρολόγος μέχρι το τέλος της ζωής του.

13/9/2015:  Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 60 ετών ο Μόουζες Μαλόουν ενας από τους καλύτερους παίκτες που είχαν αγωνιστεί ποτέ στο NBA 

Ο Μαλόουν αναδείχθηκε πρωταθλητής ΝBA με την ομάδα της Φιλαδέλφεια 76ερς το 1983, ενώ την ίδια χρονιά αναδείχθηκε και MVP των τελικών. Ακόμα ψηφίστηκε τρεις φορές καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος (1979-1982-1983)ενώ πήρε μέρος σε 12 All Star Games.

Η καριέρα του στον καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου διήρκησε 21 χρόνια, όπου αγωνίστηκε διαδοχικά σε Μπάφαλο Μπρέιβς (1976), Χιούστον Ρόκετς (1976-82), Φιλαδέλφια 76ερς (1982-86), Γουάσινγκτον Μπούλετς (1986-88), Ατλάντ Χοκς (1988-91), Μιλγουόκι Μπακς (1991-93), Φιλαδέλφια 76ερς (1993-94) και Σαν Αντόνιο Σπερς(1994-95.
Ο Μαλόουν κατά την διάρκεια της καριέρας του στον ΝΒΑ σημείωσε 29.580 πόντους (μ.ο 20.6), ενώ είναι μέσα στην πρώτη δεκάδα των καλύτερων ριμπάουντερ στην ιστορία της λίγκας με 17,834 (μ.ο 12,2).

1/11/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 86 ετών ο  Γκίντερ Σαμπόφσκι, διεθνής ηλιθιος και κάθαρμα  πρώην ανώτατος αξιωματούχος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ανατολικής Γερμανίας, που «γκρέμισε» κατά λάθος το Τείχος του Βερολίνου πριν από 26 χρόνια

Ο Σαμπόφσκι, που ήταν μέλος και εκπρόσωπος του Πολιτικού Γραφείου, μιλούσε σε μια κατά τα λοιπά αδιάφορη συνέντευξη Τύπου, στις 9 Νοεμβρίου 1989, όταν ρωτήθηκε από έναν δημοσιογράφο για τις τρέχουσες ταξιδιωτικές οδηγίες.
Επί μήνες, η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας πιεζόταν να αφήσει τους πολίτες της να ταξιδεύουν ελεύθερα στη Δύση και ο Σαμπόφσκι, φανερά απροετοίμαστος, άφησε έκπληκτους τους δημοσιογράφους με την απάντησή του.
«Επομένως... ε... αποφασίσαμε σήμερα... ε... να εφαρμόσουμε έναν κανονισμό που επιτρέπει σε κάθε πολίτη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας... ε... να...ε ... φεύγει από την Ανατολική Γερμανία από οποιαδήποτε συνοριακή διάβαση» είπε διστακτικά.
Οι δημοσιογράφοι αμέσως τον πίεσαν ρωτώντας τον από πότε θα ισχύσει το νέο μέτρο. «Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου... αμέσως, χωρίς καθυστέρηση» απάντησε αυτοσχεδιάζοντας ο αμήχανος εκπρόσωπος, ψάχνοντας μάταια στα χαρτιά που είχε μπροστά του να βρει κάποια διευκρίνιση.
Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι η ανακοίνωση θα γινόταν το απόγευμα της επόμενης ημέρας, ώστε να ενημερωθούν πρώτα οι συνοριακοί φρουροί. Ο Σαμπόφσκι έπρεπε επίσης να διευκρινίσει ότι οι Ανατολικογερμανοί θα έπρεπε να κάνουν αίτηση για χορήγηση βίζας στις αρμόδιες αρχές. Όμως οι μπερδεμένες απαντήσεις του έπεσαν σαν βόμβα την εποχή εκείνη.
Οι δημοσιογράφοι άρχισαν αμέσως να μεταδίδουν ότι άνοιξε το Τείχος, το ισχυρότερο σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου και του Σιδηρού Παταπετάσματος, πυροδοτώντας μια κοσμοπλημμύρα Ανατολικογερμανών που έσπευσαν στα σύνορα.
Η συνέχεια είναι γνωστή: το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας έπεσε, διοργανώθηκαν ελεύθερες εκλογές και το ίδιο το κράτος «έσβησε» με την επανένωση της Γερμανίας, τον Οκτώβριο του 1990.
Την είδηση για τον θάνατο του Σαμπόφσκι ανακοίνωσε στο Γερμανικό Πρακτορείο η χήρα του, Ιρίνα.
Μετά την ένωση, ο Σαμπόφσκι και δύο άλλα μέλη του Πολιτικού Γραφείου καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης για το ρόλο που διαδραμάτισαν στις δολοφονίες ανθρώπων οι οποίοι προσπάθησαν να δραπετεύσουν από την Ανατολική Γερμανία, περνώντας το Τείχος. Ο ίδιος είχε αποδεχτεί την ηθική ευθύνη του και εξέφρασε μεταμέλεια για τις πράξεις του.

10/11/2015: Πεθαίνει σε ηλικία 96 ετών ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ
Ο Σμιτ εξελέγη καγκελάριος το 1974, αλλά όχι έπειτα από βουλευτικές εκλογές. Ψηφίστηκε από το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο προκειμένου να αντικαταστήσει τον Βίλι Μπραντ, ο οποίος εξαναγκάστηκε σε παραίτηση λόγω του σκανδάλου με τον κατάσκοπο της ΛΔΓ Γκίντερ Γκιγιόμ. Κέρδισε τις εκλογές το 1976 και το 1980 και συμπλήρωσε οκτώμισι χρόνια στην καγκελαρία, καθώς η κυβέρνησή του κατέρρευσε το 1982, όταν διαλύθηκε ο συνασπισμός του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) με τους Φιλελεύθερους (FDP).
Κατά τη θητεία του αντιμετώπισε μια παγκόσμια οικονομική ύφεση και την ενεργειακή κρίση της δεκαετίας του '70, ενώ εσωτερικά έβαλε την σφραγίδα του στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας της οργάνωσης "Φράξια Κόκκινος Στρατός" (RAF). Το 1979 επέβαλε, παρά την αντίσταση που συνάντησε από μεγάλο μέρος των πολιτών, αλλά και του κόμματός του, την εγκατάσταση αμερικανικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς στη Δυτική Ευρώπη για την περίπτωση κατά την οποία η Σοβιετική Ένωση δεν απέσυρε τους δικούς της πυραύλους SS20.
Ακόμη και μετά την απομάκρυνσή του από την ενεργό πολιτική, ο Χέλμουτ Σμιτ διατήρησε το δικαίωμά του στις παρεμβάσεις και οι δηλώσεις του προκαλούσαν πάντα δημοσιότητα και σχόλια. Δεν δίσταζε ακόμη και να διαφωνεί με το κόμμα του, π.χ. αντιτιθέμενος στην ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας.
Όταν ξέσπασε η κρίση στην Ουκρανία έσπευσε να προειδοποιήσει ότι η κατάσταση θυμίζει το πώς η Ευρώπη οδηγήθηκε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ούτως ή άλλως, κατά τη διάρκεια της θητείας του συνήθιζε τις αναφορές στην Ιστορία, στην ηθική, στην φιλοσοφία, ακόμη και στην κοινωνιολογία.
«Το πιο σημαντικό σήμερα είναι να μαθαίνεις το πώς να καταλαβαίνεις άλλους λαούς και μάλιστα όχι μόνο τη μουσική τους, αλλά και τη φιλοσοφία τους, τη στάση τους, την συμπεριφορά τους. Μόνο τότε μπορούν τα έθνη να έχουν κατανόηση μεταξύ τους», έγραψε προφητικά σε βιβλίο του το 1996.

22/12/2015 Σε ένα μικρό διαμέρισμα στη Νίκαια της νότιας Γαλλίας άφηνει την τελευταία της πνοή σε ηλικία 92 ετών η πιο θρυλική και διάσημη ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής στον κόσμο, η Φερνάντ Γκριντέ,  γνωστή ως «Μαντάμ Κλοντ». παίρνοντας μαζί της ροζ μυστικά μερικών εκ των πλουσιότερων και διασημότερων αντρών στον κόσμο.

Η Μαντάμ Κλοντ διηύθυνε τις δεκαετίες του 1960-70 ένα δίκτυο σχεδόν 500 γυναικών και λιγότερων νεαρών αντρών που προσέφεραν τις σεξουαλικές υπηρεσίες τους έναντι 10.000-15.000 φράγκων κάθε νύχτα (περίπου 1.500-2.300 ευρώ). Το ποσοστό της ίδιας ανερχόταν στο 30%. Το καρνέ της ήταν γεμάτο πελάτες που προέρχονταν από τα υψηλά και κοινωνικά στρώματα: δούκες, πρέσβεις, λόρδοι, βασιλιάδες της Μέσης Ανατολής αλλά και ηθοποιοί, όπως ο Μάρλον Μπράντο και ο Ρεξ Χάρισον, είχαν περάσει κάποιες ώρες με τα κορίτσια της Μαντάμ Κλοντ. Από τα πλέον ηχηρά ονόματα που πέρασαν από τον οίκο ανοχής της εκλιπούσης ήταν και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, ο πρόεδρος της ΦΙΑΤ, Τζιάνι Ανιέλι, ο λόρδος Μαουντμπάτεν. Πιστός πελάτης ακόμα ένας σύζυγός της Τζάκι Κένεντι, ο Έλληνας εφοπλιστής, Αριστοτέλης Ωνάσης.

Τις δεκαετίες του '60 και του '70 τα κορίτσια της Μαντάμ Κλοντ είχαν τη φήμη ότι ήταν όχι απλά όμορφες αλλά και καλλιεργημένες. Κάποιες μάλιστα κατέληγαν να γίνουν σύζυγοι των αντρών που είχαν πληρώσει για τις υπηρεσίες τους.

«Ο άνθρωπος δεν θα πάψει ποτέ να πληρώνει για δύο πράγματα: για το σεξ και το φαγητό. Εγώ δεν ήμουν ποτέ καλή στη μαγειρική» είχε κάποτε πει η διάσημη μαστροπός. Τα κορίτσια της «Μαντάμ Κλοντ» γνώριζαν επικίνδυνα μυστικά και για αυτό επί σειρά ετών απολάμβαναν την προστασία των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών. Όμως με την άνοδο του Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν στην εξουσία και την καταπολέμησης της πορνείας στα μέσα της δεκαετίας του '70 δεν άργησε να φέρει το τέλος της λαμπρής πορείας της «Μαντάμ Κλοντ».

Το 1976 μπήκε στο στόχαστρο του δικαστή Ζαν Λουί Μπρουζιέρ για φορολογικές παραβάσεις. Διέφυγε στο Λος Άντζελες, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1986 επέστρεψε στο Παρίσι, πιστεύοντας ότι η νέα νομοθεσία θα την προστάτευε. Δεν συνέβη όμως αυτό. Καταδικάστηκε και φυλακίστηκε για 4 μήνες. Το 1992 καταδικάστηκε εκ νέου σε φυλάκιση, αφού είχε συγκροτήσει ένα νέο δίκτυο. «Πήρε μαζί της μυστικά της κρεβατοκάμαρας και μυστικά του κράτους. Ήταν ένας θρύλος» δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο πρώην διευθυντής της δικαστικής αστυνομίας του Παρισιού και συγγραφέας του βιβλίου «Τμήμα Ηθών», Κλοντ Κανσέ. 

28/12/2015: Πεθαίνει από καρκίνο σε ηλικία 70 ετών ο επικεφαλής του βρετανικού συγκροτήματος χέβι μέταλ Motorhead, Ίαν «Λέμι» Κίλμιστερ,
Ο μυθικός ρόκερ, τραγουδιστής και μπασίστας του συγκροτήματος, ένας από τους μεγάλους επιζώντες του ροκ εν ρολ, αν και μνημειώδης γλεντοκόπος, είχε διαγνωστεί με καρκίνοου δυο μέρες πριν τον θάνατό του!
Εμβληματική φυσιογνωμία, ο τραγουδιστής, που ζούσε στο Λος Άντζελες, είχε μια απαράμιλλη εμφάνιση, με φαβορίτες, προτεταμένες ελιές στο πρόσωπο και φορούσε ένα μαύρο καπέλο όπως στα μαύρα ήταν και η υπόλοιπη αμφίεσή του. Στη σκηνή είχε το μικρόφωνο τοποθετημένο πάνω από το κεφάλι του ώστε να τραγουδά κοιτώντας προς τα πάνω. Θεωρείτο ένας από τους πρωτοπόρους της χέβι μέταλ, αν και έλεγε πάντα ότι οι Motorhead ήταν ένα ροκ εν ρολ συγκρότημα.