ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο δήμαρχος της τελίτσας

Toυ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να εκχωρούνται στους πολιτικούς τα σχολεία την πρώτη μέρα της όλο και πιο προβληματικής λειτουργίας τους, στον αγιασμό. Για να στείλουν στη μαθητιώσα νεολαία ένα μήνυμα που έχουν δεκάδες τρόπους να της το στείλουν (εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, Ιντερνετ, δικές τους συγκεντρώσεις, φεστιβάλ κ.ο.κ.), αν όντως τη νοιάζονται;  

Για να κάνουν μία επιπλέον επίδειξη κομματικού πατριωτισμού και μονοπωλιακής ιδιοκτησίας της Αλήθειας, και μάλιστα την ώρα που διδάσκουν αφ’ υψηλού τα παιδιά να είναι ενωμένα, χωρίς διακρίσεις και διαιρέσεις ανάμεσά τους, και επιπλέον να αμφιβάλλουν και να αμφισβητούν;
Υποθέτω πως αυτό το έθιμο –της κομματικοπολιτικής καπηλείας– εκμεταλλεύτηκε ο δήμαρχος Στυλίδας για να παρέμβει στην επετειακή εκδήλωση σχολείου της πόλης του. Υποθέτω επίσης ότι ο κ. Απόστολος Γκλέτσος παραμένει –παρά τα δημαρχιλίκια και τα κομματαρχιλίκια– καθηλωμένος στο πρώτο του επάγγελμα· ένας ηθοποιός, όχι από τους ιδιαίτερα ταλαντούχους. Ολα θεατρικά ήταν πάνω του: η επιμελημένα ατημέλητη φορεσιά, το στυλάκι της μαγκιάς και βέβαια η ατάκα, έτοιμη και προκατασκευασμένη, και ας παρουσιάστηκε σαν αυθόρμητη και της στιγμής.
Αφού λοιπόν ανακεφαλαίωσε την ιστορία της ανθρωπότητας με εκατό όλες κι όλες λέξεις, ο κύριος δήμαρχος έφτασε στην κρίσιμη καταληκτική στιγμή του «ηθικού διδάγματος». Και είπε και ελάλησε: «Εγώ θα σας δώσω το σύνθημα συμπυκνωμένο κι εσείς κάντε το όπως μπορείτε πράξη: Οι δανειστές, οι τοκογλύφοι και τα μνημόνια να πάνε να γ.....».  

Ολο το ρήμα το είπε φυσικά ο κ. Γκλέτσος. Αυτός, ιδρυτής και ηγέτης του κόμματος «Τελεία», δεν θα ’βαζε τελίτσες στην αθυροστομία του, όπως υποχρεωτικά κάνω εγώ εδώ. Δεν θα ’βαζε τα παραδοσιακά αποσιωπητικά ή τα νέας κοπής, τα διαδικτυακά παπάκια. Πίσω του, ενόσω ξεσπάθωνε κατά του διεθνούς κεφαλαίου, η χορωδία του σχολείου. Και μπροστά του, στην τάξη, τα μαθητούδια, που μόλις πρέπει να ’χουν αφήσει το δημοτικό για να περάσουν στο γυμνάσιο. Καθηγητές στο βιντεάκι δεν φαίνονται. Ισως τους έκαψε η αίγλη του σταρ. Ή ίσως τους είχε στείλει στο βάθος, εκτός εικόνας, ένα αίσθημα ντροπής.
Δεν ξέρω αν είχε το τυπικό δικαίωμα ο κ. Γκλέτσος, ως δήμαρχος, να δώσει την παράστασή του όχι απλώς παρεμβαίνοντας στη σχολική διαδικασία αλλά ρυμουλουκώντας τη στα ρηχά του χονδροειδούς λαϊκισμού του. Πιθανόν ο νεοαντιστασιακός ήρως θα επικαλεστεί σαν άλλοθι ή σαν νομιμοποιητικό της πρωτοβουλίας του το χειροκρότημα των παιδιών. 

Θα ξέρει ωστόσο ο έμπειρος πολιτικός ότι:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Κυβέρνηση μπουφόνων;

Του Χρήστου Χωμενίδη

Εκ πρώτης όψεως πρόκειται για κυβέρνηση μπουφόνων. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τις φωτογραφίες από την επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ. Τον έτοιμο να εκραγεί μελανοχίτωνα Πρόεδρο της Βουλής. Τον κορδωμένο πλην σχεδόν ρακένδυτο Υπουργό της Παιδείας. Τον άλλον, τον προσκεκλημένο στο Προεδρικό Μέγαρο, ο οποίος εν μέσω επίσημου δείπνου φλυαρούσε ανέμελα στο κινητό του... 


Αρκεί να ακούσει κανείς τις δηλώσεις που εκτοξεύουν σε κάθε ευκαιρία. Πότε αποκαλώντας τον ΦΠΑ στην ιδιωτική παιδεία "πενταροδεκάρες". Πότε τους πρόσφυγες "παραθεριστές". Πότε το δίλεπτο που αφιέρωσε ο Ομπάμα στον Αλέξη Τσίπρα "συζήτηση κορυφής"...

Εκ πρώτης όψεως μοιάζουν με συρφετό ο οποίος δεν έχει ιδέα πού πατάει και πού πηγαίνει. Θυμίζουν τον Γούντυ Άλλεν στην σπαρταριστή ταινία "Small Time Crooks”. Τον μικροαπατεώνα που θησαύρισε κατά τύχην και –το πιο ευτράπελο– εντελώς νόμιμα και ενδυόμενος την γκαρνταρόμπα και τους τρόπους του μεγιστάνα, κατήντησε ρεντίκολο ακόμα και στα μάτια της αφοσιωμένης του γυναίκας. 

Δεν γίνεται όμως να συμβαίνει ακριβώς έτσι. Το βαρύ πυροβολικό του Σύριζα περιλαμβάνει ανθρώπους με πολύ αξιόλογα προσόντα. Και άλλους με βιογραφικά που εμπνέουν σεβασμό. Επιστήμονες που διακρίθηκαν με το σπαθί τους. Διανοούμενους που η σκέψη τους παρουσίαζε –κάποτε τουλάχιστον– ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αγωνιστές της αντιδικτατορικής αντίστασης που δεν είχαν μέχρι πρόσφατα προδώσει την ιστορία τους. Το στελεχιακό δυναμικό της πάλαι ποτέ "Ανανεωτικής Αριστεράς" υπήρξε κατά γενική ομολογία το εκλεκτότερο της χώρας. Και η εφημερίδα "Αυγή", που τόσο συστηματικά σήμερα αυριανίζει, στάθηκε επί δεκαετίες αληθινό σχολείο δημοσιογραφίας.

Τι τους συνέβη; 


Πως εκείνοι, οι οποίοι δοξάζονταν ως εκλεκτοί τριταγωνιστές της πολιτικής ζωής, γελοιοποιήθηκαν μόλις εκλήθησαν να πρωταγωνιστήσουν; 

Δυό απαντήσεις έχω να προτείνω. Αμφότερες αποκαλύπτουν –πιστεύω– το μέγεθος της τραγωδίας τους.

Τα επαγγελματικά, αφενός, στελέχη ενός αριστερού κόμματος ζουν από τη στιγμή της ένταξής τους –από την εφηβεία τους συνήθως– μέσα σε μια κάψουλα. Κάθε δραστηριότητά τους συνδέεται με τη "συλλογική δουλειά". Ξημεροβραδιάζονται στα γραφεία, τα κεντρικά, της τοπικής ή της επαγγελματικής τους οργάνωσης. Ζυμώνονται αενάως μεταξύ τους. Πριονίζουν τα πριονίδια της μαρξιστικής θεωρίας. Τοποθετούνται εξ αποστάσεως σε ζητήματα της διεθνούς πολιτικής, κάνουν διαλέξεις ο ένας στον άλλον σχετικά με την μετα-Μαοϊκή Κίνα, αναπολούν τον επαναστατικό πυρετό της Λατινικής Αμερικής. Σταδιακά χάνουν κάθε επαφή με την πραγματική, πεζή στα μάτια τους, ζωή. Ακόμα και όταν συνδικαλίζονται ή διατηρούν επιχειρήσεις, η καρδιά τους είναι ισόβια δοσμένη στο όραμα. (Υπ’αυτήν την έννοια, ο Αλέκος Φλαμπουράρης δεν θα άρμοζε –και στη χειρότερη για εκείνον περίπτωση– να καταδικαστεί σαν κοινό λαμόγιο. Αλλά ως επικίνδυνος ζηλωτής...). Ακόμα και οι φιλικές, ακόμα και οι ερωτικές τους σχέσεις γεννιούνται και εξελίσσονται μέσα στο κόμμα. "Να ζήσει η νύφη και ο γαμπρός και στον αγώνα πάντα εμπρός!" φώναζαν κάποτε οι προσκεκλημένοι σε έναν αριστερό γάμο ενώ πετούσαν ρύζια.

Σκεφτείτε αυτούς τους ανθρώπους να συγκρούονται μετωπικά με την αδυσώπητη καθημερινότητα. Να καλούνται να διαχειριστούν φλέγοντα προβλήματα, που η λύση τους δεν ανιχνεύεται –φευ– σε κανένα εγχειρίδιο του Μαρξ, του Γκράμσι ή ακόμα και του Ζίζεκ. Να υποχρεώνονται να λάβουν αποφάσεις, να δώσουν λύσεις. 

Αναγνωρίζοντας το βλάσφημο της παρομοίωσης, θα τους παρομοιάσω με μοναχούς του Αγίου Όρους που ανέλαβαν απ’τη μια μέρα στην άλλη τη διεύθυνση ενός μπουρδέλου. Μιας χαρτοπαικτικής, έστω, λέσχης. 

Δεν είναι ότι οι καλόγεροι απέχουν απ’την αμαρτία. Πιθανόν να συμβαίνει και το αντίθετο. Είναι πως οι δικές τους αμαρτίες ελάχιστη έχουν σχέση με την πορνεία και με τον τζόγο των κοινών θνητών.   

Ένας καλόγερος που προσγειώνεται σε ένα μπουρδέλο, το φρονιμότερο είναι να φύγει τρέχοντας και λιβανίζοντας. 


Οι καλόγεροι –φευ– του Σύριζα αποφάσισαν να κυβερνήσουν με κάθε ψυχολογικό κόστος. Εφόσον το φωτογενές παιδί, ο Αλέξης, κερδίζει για χατίρι τους τις εκλογές, εκείνοι θα κρατούν γερά, πεισματικά το πηδάλιο. Η λαϊκή, πιστεύουν, ετυμηγορία θα συγχωρεί την κάθε στραβοτιμονιά τους. Το ηθικό πλεονέκτημα, που το’χουν αποκτήσει ύστερα από δεκαετίες νηστείας και προσευχής, θα τους αθωώνει για τους συμβιβασμούς, τις παλινωδίες και τις πιο παιδαριώδεις γκάφες τους.

Μέσα τους όμως τούς τρώει... Οι επώδυνοι συμβιβασμοί, οι άτακτες υποχωρήσεις των τελευταίων μηνών τούς δημιουργούν κρίση ταυτότητας. 


Όσο γλυκό κι αν είναι το μέλι της εξουσίας, πώς θα αντικρίζουν εκείνοι –οι επαναστάτες– μες στον καθρέφτη το προσκυνημένο είδωλό τους;  


Πώς θα λογοδοτήσουν στην Ιστορία; 


 Ως υπογράψαντες και εφαρμόσαντες –"αφρίζει–ξαφρίζει"- το τρίτο μνημόνιο;

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Μετά την ήττα

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ

«Στη φωτιά τα χαρτιά και τα βιβλία κι η τιμή της πατρίδας στα σκουπίδια» έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος στο «Μετά την ήττα»...

Ανεπιστρεπτί έχουν παρέλθει οι εποχές που τα κορυφαία στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αλλά και ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς έβλεπαν στη γερμανική πολιτική στην Ευρώπη ηγεμονισμό και… μερκελισμούς. Από την εποχή που γράφονταν βιβλία και αναλύσεις για το τι κάνει σήμερα η Γερμανία στην Ευρώπη και, ιδίως, στην Ελλάδα.

Τώρα πια, βρισκόμαστε στον αντίποδα εκείνου του αστερισμού: μόνον χαμόγελα και αγάπες, που περίσσεψαν χθες στην επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα.

Το ίδιο όμως περίσσεψαν και οι ξεκάθαρες τοποθετήσεις του ότι η Ελλάδα δεν έχει καμία διαφυγή από όσα η κυβέρνηση Τσίπρα υπέγραψε στο τρίτο Μνημόνιο, καθώς και ότι η συζήτηση για το χρέος αν ανοίξει, θα ανοίξει μόνον αφού πρώτα… κλείσουν όλα τα άλλα.

Με άλλα λόγια, ο Στάινμαγερ έκανε με κάθε τρόπο σαφές στους συνομιλητές του ότι δεν πρέπει να τρέφουν κανενός είδους αυταπάτες – ούτε φυσικά και αυτές που έχουν ενσκύψει τις τελευταίες ημέρες λόγω της προσφυγικής κρίσης.

Συμπέρασμα ένα και μοναδικό: η Ελλάδα δεν πρόκειται να καταφέρει απολύτως τίποτα ούτε στο ένα μέτωπο ούτε στο άλλο. Το μόνο που κατάφερε, είναι να υπογράψει πράγματα αδιανόητα προχθές στις Βρυξέλλες που χειροτέρευσαν ακόμα περισσότερο τη θέση της, όπως την είχε χειροτερεύσει και η υπογραφή του τρίτου Μνημονίου.

Η μία ήττα, διαδέχεται την άλλη.

Και, βεβαίως, εν προκειμένω, υπάρχει και μία ακόμα: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πολιτική «υπονοουμένων» και εκφασισμός

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΜΟΥΡΓΚΕΛΗ

Πρωθυπουργός και υπουργοί μιλάνε με υπονοούμενα που θέλουν να δείξουν στα εκάστοτε «θύματα» των αναφορών τους τη δύναμη των ενοχοποιητικών στοιχείων που γνωρίζουν, αλλά δεν αποκαλύπτουν. 

Πρωθυπουργός και υπουργοί υπονοούν τη δυνατότητα να εκπέμψουν πολιτικές για να αποκαταστήσουν αδικίες σε κοινωνικές ομάδες «θύματα» φορολογικών ή άλλων επιλογών, επικαλούμενοι «ισοδύναμα μέτρα», που όμως δεν τα αποκαλύπτουν καθώς τα επεξεργάζονται... για το μέλλον.  

Αυτές οι πολιτικές πρακτικές των καιρών μας βασίζονται σε μια κοινή μεθοδολογία προθέσεων. Να εκβιάζουν τα θύματα και να τα καθιστούν αιχμάλωτα έναντι μιας άγνωστης δύναμης των εκβιαστών τους να επιφέρουν το απόλυτο κακό ή να μη το αποτρέψουν.

Με τον τρόπο αυτό σε μια θεσμικά ανοχύρωτη και αδιαφανή πολιτεία, διαμορφώνονται ή ενισχύονται πελατειακές εξαρτήσεις πολιτών με πολιτικούς και πολιτικά σχήματα. Κυρίως όμως, η επανάληψη των πρακτικών αυτών και η αναγόρευσή τους σε συνήθεις μετατρέπει την πελατειακή πολιτική εξάρτηση σε ιδεολογικό ιστό που διαπερνά και χαρακτηρίζει τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Ετσι οι πολίτες δεν καθοδηγούν την πολιτική τους δράση και συμπεριφορά έναντι της Δημοκρατίας εμπνεόμενοι από αρχές και ιδέες αλλά από τον φόβο για το κακό που θα τους συμβεί ή που δεν πρόκειται να αποτραπεί από την εκάστοτε κυβερνώσα πολιτική παράταξη.

Ομως, όταν ο φόβος υποκαθιστά την πολιτική ιδεολογία, η Δημοκρατία μετατρέπεται από καθεστώς που βασίζεται στην ελεύθερη βούληση των πολιτών σε καθεστώς επιβουλής και εξαρτήσεων. Οι ομάδες συμφερόντων γίνονται το κυρίαρχο σχήμα κοινωνικής οργάνωσης και μεταξύ αυτών πρωτοστατούν αυτές που μπορούν ευκολότερα να επιβληθούν των υπολοίπων. Και αίφνης, αναδεικνύονται οι ομάδες της βίας, καθώς είναι εκείνες που μπορούν πιο εύκολα να εμπορευθούν τον εκβιασμό και τον φόβο.

Ο εκφασισμός της κοινωνίας γίνεται σταδιακά και υποδόρια πραγματικότητα, που παράγεται μέσω της κυριαρχούσας πολιτικής ιδεολογίας των υπονοουμένων, ενώ ενισχύεται από την αγελαία συμπεριφορά των πολιτών που διεκδικούν μέσω της «αγέλης» την κατοχύρωση των συμφερόντων τους - με τους πιο καταπιεσμένους μεταξύ αυτών να επιζητούν την ίδια την κατοχύρωση του δικαιώματός τους στη ζωή. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: «Προδομένα όνειρα», και πάλι

Toυ ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

Ενας κορυφαίος πολιτικός, της σημερινής κυβέρνησης, επισκέφθηκε έναν μεγάλο διεθνή οργανισμό όταν βρισκόταν ακόμη στην αντιπολίτευση. Στόχος της επίσκεψης ήταν να συνομιλήσει με το Νο2 του σημαντικού οργανισμού, να μιλήσει για την Ελλάδα και να ακούσει τι γίνεται διεθνώς. Μόλις τέλειωσε τη συνάντηση βρέθηκε με μερικούς Ελληνες υπαλλήλους. Τον ρώτησαν πώς πήγε κι εκείνος απέφυγε να απαντήσει, αλλά έθεσε ένα καίριο ερώτημα: «Δεν μου λέτε, εδώ πόσους μπορεί να διορίσει ή να αποσπάσει μία ελληνική κυβέρνηση». 

Οι συνομιλητές του έβαλαν τα γέλια γιατί ήξεραν ότι  

(α) κανείς δεν μπαίνει σε τέτοιο οργανισμό χωρίς πολύ αυστηρές εξετάσεις και 

(β) ακόμη και να εισέλθει «λαθραία» δεν θα μπορέσει να σταθεί γιατί το σύστημα θα τον αποβάλει ως ανεπαρκή.  

Δεν αλλάζει δυστυχώς το DNA του Ελληνα πολιτικού, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Είτε είναι 60άρης είτε 40άρης, αριστερός ή δεξιός, το μυαλό του είναι στον διορισμό και το ρουσφέτι. Διαβάζω προσεκτικά τις ανακοινώσεις και τα ΦΕΚ για διάφορες τοποθετήσεις που κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα. Τα βιογραφικά προδίδουν φανερή ένδεια προσόντων και μεγάλη αμηχανία.

Θυμάμαι τον κ. Τσίπρα στα Προπύλαια μετά την πρώτη εκλογική του νίκη να υπόσχεται πως κάθε νέος που έχει τα προσόντα θα μπορεί να βρει δουλειά. 

 Πόσο «κλωτσάει» εκείνη η διακήρυξη με τους συστηματικούς διορισμούς ημετέρων, κολλητών και συγγενών!  

Θα μου πείτε: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η ιστορία σαν φάρσα…

Tης ΜΑΡΙΑΝΑΣ ΠΥΡΓΙΩΤΗ

Μεταξύ αστείου και σοβαρού, σχημάτων λόγου και κυριολεξίας, παρεμβάσεων και νομοθετημάτων, η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση χτίζει το δικό της «κράτος» μεταφορικά και κυριολεκτικά.  


Το κάνει μεθοδικά επιλέγοντας πεδία σύγκρουσης και συναίνεσης, καταγγέλλοντας και εξαγγέλλοντας. Παίζει με το θυμό, την κούραση και την εξάντληση των πολιτών, που σε λίγο θα… ιδιωτεύουν πλειοψηφικά έχοντας γυρίσει τις πλάτες στο πολιτικό σύστημα εν γένει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακόμη αυτό το πλεονέκτημα, να πυροβολεί στον αέρα για να μην παρακολουθούν οι πολίτες τι ακριβώς συμβαίνει στη γη. Και το χρησιμοποιεί παράλληλα με την προσπάθειά του να ελέγξει νευραλγικά σημεία του συστήματος, ώστε να διασφαλίσει ότι όχι απλά κυβερνά αλλά εξουσιάζει.


Η αντίληψη αυτή είναι γνωστή στους παλιότερους εξ ημών. Τη ζήσαμε, δηλαδή, στα νιάτα μας με την πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και την επέλαση των τότε συντρόφων σε κάθε σημείο και σε κάθε θέση, ώστε να μην υπονομευθεί, όπως έλεγαν τότε, η κυβέρνηση- κίνημα από το δεξιό κατεστημένο. Δεν χρειάζονται σχόλια για την κατάληξη αυτού του …ιδιοφυούς σχεδίου που ναι μεν του διασφάλισε όχι απλά εξουσία αλλά υπερεξουσία, ταυτόχρονα, όμως, ισοπέδωσε μια και καλή τη χώρα από πλευράς δημόσιας διοίκησης, λειτουργίας θεσμών και αξιοκρατικής, αποτελεσματικής διακυβέρνησης.


Οταν στα τέλη του ‘90 μιλούσε κάποιος για «καθεστώς» δεν υπερέβαλε, έλεγε αλήθεια. Αντίθετα, δεν υπήρξε ποτέ «καθεστώς Ν.Δ.» κι αυτό δεν είναι άσχετο με την αντίληψη του φιλελεύθερου χώρου για τα όρια πέρα από τα οποία η εξουσία μετατρέπεται σε καταχρηστική. Αυτό που επιχειρείται σήμερα είναι να δημιουργηθεί σε όλα τα επίπεδα η αίσθηση μιας «παντοκρατορίας Τσίπρα», μια που το κόμμα του είναι ελάχιστα ελκυστικό.


Μόνο που όταν μια ιστορία επαναλαμβάνεται είναι συνήθως φάρσα. Διότι:  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οταν όλοι θα γελούν με τους νέους φόρους

Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης

Την ώρα που όλοι, ακόμη και τα μέλη του περιβόητου κινήματος «Δεν πληρώνω», είχαν αρχίσει, ελέω ΣΥΡΙΖΑ, να συμμορφώνονται στις υποχρεώσεις τους, τέλειωσαν τα χρήματα.

Πλέον, όλο και πιο λίγοι πληρώνουν στην εφορία τις υποχρεώσεις τους και τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο συσσωρεύονται με αλματώδη ρυθμό.

Για έξι χρόνια η πολιτική να επιβάλλονται φόροι πάνω στους φόρους, νέες έκτακτες εισφορές να προστίθενται στις παλαιές και να ανακοινώνονται τέλη επί τελών, εξάντλησαν τους πάντες και μαζί τα όποια αποθέματα είχαν οι πολίτες.

Οι «χαρωποί» ακτιβιστές και οι επίμονοι «ιδεολόγοι» του «Δεν πληρώνω» βλέπουν έκπληκτοι τώρα να παίρνουν απ' αυτούς τη σκυτάλη όσοι αγκομαχώντας μέχρι χθες προσπαθούσαν με πατριωτισμό να ανταποκριθούν και να πληρώσουν κανονικά τις υποχρεώσεις τους.

Μια άτυπη στάση πληρωμών απλώνεται παντού και σιγά-σιγά ο ένας μετά τον άλλο μεταπίπτει στην κατηγορία των κακοπληρωτών.

Οι αριθμοί προκαλούν ίλιγγο, αλλά και απόγνωση.  

Πάνω από 3 εκατ. Έλληνες χρωστούν στο Δημόσιο περισσότερα από 80 δισ. ευρώ και κοντά στο ένα εκατομμύριο στα ασφαλιστικά ταμεία οφείλουν εισφορές και πρόστιμα ύψους 30 δισ. ευρώ.

Τα χρέη των ιδιωτών, εάν υπολογιστούν κι αυτά προς τις τράπεζες, ξεπερνούν το 100% του ΑΕΠ, αφού φθάνουν πάνω από τα 200 δισ. ευρώ.

Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι μαζί με το ελληνικό Δημόσιο χρεοκόπησαν και οι πολίτες.

Τώρα η κυβέρνηση κάθε φορά που θα σχεδιάζει νέα φορολογικά μέτρα, θα πρέπει να διαβάζει το έργο του Λουκιανού «Νεκρικοί Διάλογοι» και να θυμάται τη ρήση του κυνικού φιλοσόφου Μένιππου:

«Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Η φοροδοτική ικανότητα των περισσότερων Ελλήνων έχει πια εξαντληθεί.

Η μεσαία τάξη, αυτή που ήταν ο αιμοδότης του Δημοσίου, κατέρρευσε.

Είναι πλέον αυτονόητο ότι:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η κυβέρνηση των τσαρλατάνων είναι γυμνή

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Ο Νίκος Φίλης, όποιες επιφυλάξεις και αν διατηρεί κανείς για το άτομό του, είναι ένας έξυπνος πολιτικός. Επανειλημ­μένα στο παρελθόν έχει επιδείξει καλά αντανακλαστικά εκφράζοντας την κοινή γνώμη του κόμματός του σε μια σειρά φίλιες αστοχίες. Πότε από τη Ζωή Κωνστα­ντοπούλου και τις διαδικαστικές της αβάντες στη Χρυσή Αυγή και πότε από την κυβέρνηση και την υποδοχή ιερών λειψάνων με τιμές αρχηγού κράτους. Ετσι η πρόσφατη γκάφα του να μιλήσει για «πενταροδεκάρες» αναφερόμενος στις αυξήσεις του ΦΠΑ στα ιδιωτικά σχολεία και τα φροντιστήρια προκαλεί απορία. Ιδίως καθώς είναι η δεύτερη φορά μετά την άλλη προκλητική του διαπίστωση για το πόσα μακαρόνια τρώει ο κόσμος.

Φραστικό ολίσθημα; 

Πιθανώς. Ομως, δείχνει και μια νοοτροπία της Αριστεράς να ασχολείται με τις μεγάλες ιδέες και να περιφρονεί την πεζή πραγματικότητα. «Αλλα ζητεί η ψυχή της, γι' άλλα κλαίει», όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Και όπως κάθε σωτηριολογική κοσμοθεωρία, πιστεύει ότι από αυτά θα κριθεί.  

Μόνο που η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Οι μεγάλες ιδέες είναι κατασκευές που όταν δεν ανταποκρίνονται στις συγκεκριμένες συνθήκες οδηγούν στην καταστροφή.

Αυτό ακριβώς έγινε με την περίφημη διαπραγμάτευση για το σκίσιμο των μνημονίων που κατέληξε στο τρέχον μνημόνιο. Πίστευαν, όπως επεσήμανε πριν από λίγες ημέρες ο Πιερ Μοσκοβισί στο ντοκιμαντέρ του ARTE, ότι οι Ευρωπαίοι στο τέλος θα υπέκυπταν στον ελληνικό εκβιασμό επειδή ένα Grexit θα κόστιζε περισσότερο. Πίεσαν όλα τα λάθος κουμπιά και πάτησαν κάθε πεπονόφλουδα που βρήκαν στον δρόμο τους. Κατέληξαν έτσι σε μια λύση που στο ίδιο ντοκιμαντέρ ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ χαρακτήρισε χειρότερη από την αρχική πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Με τον ίδιο τρόπο πολιτεύτηκαν και στο εσωτερικό. Μας έλεγαν ότι η σύλληψη της φοροδιαφυγής είναι θέμα πολιτικής «βούλησης», και βέβαια έσπασαν τα μούτρα τους. Μίλαγαν για επενδύσεις και κατάφεραν το μοναδικό, επί ένα τρίμηνο να μην εκταμιεύσουν ούτε ένα ευρώ από το ΕΣΠΑ. Και βέβαια προεκλογικά υποσχέθηκαν ισοδύναμα και παράλληλο πρόγραμμα, για να οδηγηθούν σήμερα στις αυξήσεις του ΦΠΑ στην εκπαίδευση και να αναζητούν ακόμα τα χαμένα έσοδα από τους λάθος υπολογισμούς.

Το χειρότερο; 

Επιχειρούν να κρύψουν τώρα την ανικανότητά τους πίσω από μια δήθεν ταξική πολιτική. Οι γονείς να αναλάβουν το κόστος των επιλογών τους, είπε, χωρίς την παραμικρή αίσθηση του μέτρου, ο κ. Φίλης για όσους στέλνουν τα παιδιά τους στην ιδιωτική εκπαίδευση. Η ειρωνεία με τα παιδιά του πρωθυπουργού που πάνε σε ακριβό ιδιωτικό ασφαλώς του διέφυγε. Κυρίως όμως έδειξε να μην καταλαβαίνει πόσο οι Ελληνες γονείς, διαχρονικά, ήταν και εξακολουθούν να είναι διατεθειμένοι να κάνουν σκληρές θυσίες για να πάρουν τα παιδιά τους την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση. Η κοινωνική και οικονομική πρόοδος της χώρας σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και σ' αυτό. Και ο κ. Φίλης δεν είχε κανένα πρόβλημα να το λοιδορήσει.

Σε ένα πάντως ο υπουργός Παιδείας είχε δίκιο: 

Οτι το μεγάλο στοίχημα είναι η αναβάθμιση της Δημόσιας Παιδείας. 

Είναι όμως αυτό ζήτημα απλώς ταξικού προσήμου;  

Πώς θα επιτευχθεί χωρίς τις μεταρρυθμίσεις που τόσα χρόνια με πάθος πολεμάει ο ΣΥΡΙΖΑ;  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Στο... έλεος των καθαριστριών - Σπούδασες πήρες μεταπτυχιακό και δεν βρίσκεις δουλειά? Πάρε ένα αριστερό κόκκινο γάντι, βάλ' το εκεί που ξέρεις και περίμενε να ανοίξει η τύχη σου. Είναι το καλύτερο γούρι...

Γράφει το ΑΝΤΙΝEWS

Με απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Νίκου Παρασκευόπουλου που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών που επαναπροσελήφθησαν από την κυβέρνηση Τσίπρα γίνονται… γραμματείς σε δικαστήρια και εισαγγελίες της χώρας.

Οι γυναίκες με τα κόκκινα γάντια, όχι μόνο βολεύτηκαν, απαλλασσόμενες από την καθημερινή σκληρή δουλειά της καθαρίστριας, αλλά πήραν και προσωποπαγείς θέσεις.  

Συγκεκριμένα στο ΦΕΚ με ημερομηνία 26 Οκτωβρίου του 2015 αναφέρεται «μεταφέρουμε τους κάτωθι υπαλλήλους με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου μερικής απασχόλησης του κλάδου ΥΕ καθαριστριών στον τομέα των υπαλλήλων των δικαστηρίων της χώρας». Και μάλιστα «σε προσωποπαγείς θέσεις του κλάδου ΤΕ Γραμματέων πλήρους απασχόλησης».

Εύγε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που υποσχέθηκε το έκανε πράξη. Βεβαίως, απ’ ότι μαθαίνουμε οι καθαρίστριες τόσους μήνες στις εφορίες και το υπ. Οικονομικών έκαναν μεν τη δουλειά τους αλλά… όχι και με τόσο ζήλο. Λέγεται μάλιστα ότι εξαναγκάστηκε το υπουργείο να προσλάβει και ιδιωτικό συνεργείο καθαρισμού των δημόσιων κτιρίων ανεβάζοντας τη δαπάνη από 2 σε 7 εκατ. ευρώ.

Μιας και μαζεύτηκαν πολλές λοιπόν καθαρίστριες είπαν να πάρουν τις «αγωνίστριες» και να τις κάνουν γραμματείς στα δικαστήρια για να… καθαρίζουν τις δικαστικές αποφάσεις. 

Τι να πει κανείς;  

Από τη μια να χαρεί γιατί έκαναν ένα άλμα στην καριέρα τους και μάλιστα πήραν και μονιμότητα. Από την άλλη να κλάψουν για τους χιλιάδες νέους που φεύγουν από την Ελλάδα γιατί δεν έχουν ούτε μια δουλειά των 400 ευρώ.

"Επίγεια ΣΥΡΙΖΑ'ιικη κωμωδία"

Σαν σήμερα (31/10/ΧΧΧΧ)

1882: Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ δημοσιεύει τις «Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς».

1922: Αρχίζει η Δίκη των «6» (Γούναρης, Στράτος, Πρωτοπαπαδάκης, Θεοτόκης, Μπαλτατζής, Χατζανέστης), που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τη μικρασιατική καταστροφή.

1948: Γίνεται η τελευταία εγγραφή στο ημερολόγιο του πλοίου - θρύλος «Αβέρωφ»... «Συνήθης εν όρμω υπηρεσία. Κινήσεις συμφώνως τω πίνακι. Έκτακτον ουδέν» γράφει και περνά στην ιστορία.

1984: Φεύγει απ τη ζωή η Ίντιρα Γκάντι, ινδή πολιτικός.

1993: Πεθαίνει ο Φεντερίκο Φελίνι, ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου

1985: Πεθαίνει ο Νίκος Εγγονόπουλος, ζωγράφος και ποιητής, ο κυριότερος εκφραστής του σουρεαλισμού στη χώρα μας.

2013 Πεθαίνει ο ο γάλλος συγγραφέας Ζεράρ ντε Βιλιέ που έγινε παγκοσμίως γνωστός από την περιπετειώδη σειρά κατασκοπευτικών περιπετει

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η "ταξική ψήφος"

Του Ευάγγελου Μπαϊρακτάρη

Η κοινωνιολογική σκέψη – ιδίως η αμιγώς μαρξιστική και η μαρξίζουσα – αρέσκεται να χρησιμοποιεί για αναλυτικούς σκοπούς την έννοια της "κοινωνικής τάξης", παρότι η εξέλιξη του καπιταλισμού στις χώρες της Δύσης υπήρξε τέτοια ώστε οι "κλασικοί" ταξικοί διαχωρισμοί του 19ου αιώνα να είναι πλέον εμφανώς παρωχημένοι και μη ανταποκρινόμενοι ή ανταποκρινόμενοι μόνο μερικώς στη σύγχρονη μεταβιομηχανική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Τούτο ασφαλώς συμβαίνει διότι η συγκεκριμένη ανάλυση αποτελεί το βασικό εργαλείο – και την αχίλλειο πτέρνα, επιτρέψτε μου να πω – της μαρξικής κοινωνικής και οικονομικής θεωρίας και των παράλληλων ή μεταγενέστερων κριτικών εκδοχών της. Η τυπική διάρθρωση του "εποικοδομήματος" και η μετάβαση στον σοσιαλισμό προϋποθέτουν, αν μη τι άλλο, την "πάλη των τάξεων" – συνεπώς πρέπει να υπάρχουν τάξεις! Τελεία και παύλα. Το αξιωματικό αυτό "πρέπει" είναι η βάση κάθε δόγματος και το ανάθεμα κάθε κριτικής αξιολόγησής του.

Τον αναχρονισμό αυτόν τείνουν να υιοθετούν άκριτα, επιπόλαια και με τερατώδη άγνοια των πραγμάτων – όπως άλλωστε κατά κανόνα διαμορφώνουν τον πολιτικό τους λόγο – και "αστοί πολιτικοί". Πόσο συχνά δεν ακούμε καθημερινά από κάθε λογής και διαλογής ομιλούσες κεφαλές της καθ’ ημάς οπιούχου τηλοψίας τη φράση "μεσαία τάξη" εν μέσω των φαρισαϊκών ιερεμιάδων που εκπέμπει τυπτόμενος προς πάσα κατεύθυνση και καταγγέλλων την εξαφάνισή της ο εκάστοτε επιτηδείως οργίλος "ομιλητής"! Βέβαια, αν τα εν λόγω πρόσωπα καλούνταν – ουδέποτε καλούνται! – να ορίσουν αυτή την ημιορατή, ομιχλώδη, ιδιαίτερα κολλητική, απορροφητική και μεταβαλλόμενη έννοια, θα ήταν ικανά να διατυπώσουν τρεις αντιφάσκοντες μεταξύ τους ορισμούς στην ίδια πρόταση. Όπως διατείνεται ο μεγάλος άγγλος βάρδος στο ελάχιστα γνωστό του έργο "Troilus and Cressida", διά χειλέων του "θρασέος" Θερσίτη, για όλες τις μεγάλες ολιγωρίες κι εξαπατήσεις, για όλα τα προσχήματα και τις δικαιολογημένες με αυτά αδικίες, φταίει "The common curse of mankind, folly and ignorance". 

Δεν είναι περισσότερο "αληθινή" από τη "μεσαία τάξη" η διαπιστούμενη προσφάτως από τον πρωθυπουργό, στο πλαίσιο των εσωκομματικών του διαδικασιών, "ταξική ψήφος" τόσο προς τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης που συμμετείχαν στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. 


Αν ζητούσατε από τυχαία διερχόμενους σ’ έναν κεντρικό δρόμο συμπολίτες μας να αυτοπροσδιοριστούν κοινωνικά, οι επτά στους δέκα θα απαντούσαν ασκαρδαμυκτί ότι ανήκουν στη "μεσαία τάξη", οι υπόλοιποι θα δήλωναν ότι ανήκουν στην "εργατική τάξη" ή ότι δεν ανήκουν πουθενά και κανείς δεν θα δήλωνε "πλούσιος".  


Στη "μεσαία τάξη" θα δήλωναν ότι ανήκουν, συν γυναιξί και τέκνοις, άπαντες οι δημόσιοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, άπαντες οι ελεύθεροι επαγγελματίες, σχεδόν άπαντες οι εισοδηματίες, σχεδόν άπαντες οι ασκούντες γεωργική ή κτηνοτροφική εκμετάλλευση. Οι εισοδηματικές, μορφωτικές-πολιτισμικές, κοινωνικές και λοιπές διαφορές μεταξύ όλων αυτών των προσώπων είναι τόσο μεγάλες ώστε είναι παράδοξο το γεγονός ότι αγνοούνται επιδεικτικά και δεν προτείνονται από κανέναν άμεσα εμπλεκόμενο ως αποφασιστικής σημασίας κριτήριο ταξικής ένταξης και ταυτότητας. Εξάλλου, οι ανήκοντες στην κάθε επιμέρους ομάδα που υποτίθεται ότι ανήκει στη "μεσαία τάξη" συχνά αμφισβητούν το δικαίωμα των μελών των άλλων ομάδων να ανήκουν στην ίδια "τάξη". Κατά τα φαινόμενα, η κοινωνική "συστέγαση" όλων των επιμέρους ομάδων στον ίδιο ιδεατό "ταξικό" χώρο μάλλον πρέπει να αναζητηθεί σε κάτι λιγότερο μετρήσιμο και απτό από τις προαναφερθείσες διαφορές, κάτι που ανάγεται στην ανθρώπινη φαντασία και στην κατά κανόνα καταπιεστική σχέση μεταξύ Εγώ και Υπερεγώ. 

Η κατανομή της ψήφου όλων αυτών δείχνει ότι στην πραγματικότητα δεν υφίσταται "ταξική ψήφος". Η εκλογική τους συμπεριφορά δεν παρουσιάζει ούτε μονομέρεια ούτε μονολιθικότητα υπό την έννοια της συνειδητής ταύτισης με τα "ταξικά" τους συμφέροντα. Απαντούν παντού, σε κόμματα που εμφανίζονται ως "συστημικά" και σε άλλα, που εμφανίζονται ως "αντισυστημικά". Επίσης απαντούν, με "ηχηρή" μάλιστα συμμετοχή, μεταξύ των απεχόντων και μη ψηφισάντων. 


Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε προς τι οι διακηρύξεις περί "ταξικής ψήφου"; Προς τι η διεκδίκηση αυτού που δεν έχεις, τουλάχιστον στον βαθμό που ισχυρίζεσαι ότι το έχεις;  


Διότι ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο έλαβε δις κατά τη διάρκεια του έτους ποσοστό άνω του 35% των ψηφισάντων, δεν μπορεί να ισχυρίζεται βάσιμα και χωρίς αντίλογο ότι είναι το κόμμα της "μεσαίας τάξης" ούτε, βέβαια, το κόμμα του προλεταριάτου ούτε το κόμμα αμφοτέρων. Μάλλον πρόκειται μόνο για το κόμμα της ιδίας αυτού κομματικής γραφειοκρατίας. Εν πάση περιπτώσει, δε, η παρουσία του στα πολιτικά πράγματα είναι πολύ ευρύτερη και σαφώς πιο βαρύνουσα από όσο υποδηλώνουν οι αναγωγές σε λούμπεν ομάδες και οριοθετημένα σύνολα. 

Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, ο λόγος για τον οποίο τέτοιες διακηρύξεις διατυπώνονται σε υψηλό πολιτικό επίπεδο είναι πρωτίστως πολιτικός.  


Δεν έχει να κάνει ούτε με τα μαρξιστικά ιδεολογικά κατάλοιπα ενός κόμματος που ήδη μεταλλάσσεται ταχέως σε συστημικό φορέα διαχείρισης της εξουσίας ούτε με τη διεκδίκηση "αποκλειστικών δικαιωμάτων" σε κάποια ομάδα ψηφοφόρων πολύ μικρότερη από το εκλογικό του ποσοστό.  


Έχει όμως πολλά να κάνει με τη διεύρυνση της φτώχειας που ήδη προκαλεί η εφαρμοζόμενη πολιτική. Ο πρωθυπουργός τελεί ασφαλώς εν γνώσει των συνεπειών της εφαρμοζόμενης πολιτικής της κυβέρνησής του. Επέλεξε λοιπόν, αντί να "αποδεχθεί" την ιδεολογική και εκλογική αποξένωση από τα στρώματα του πληθυσμού που αυτή ακριβώς η πολιτική ωθεί στο περιθώριο – όπως έπραξαν μέχρι πρότινος οι εκλογικοί του αντίπαλοι – , να επιχειρήσει την "εγκόλπωσή" τους μέσω του ιδεολογήματος της "ταξικής ψήφου".  


Απέναντι στους νεόπτωχους που ο ίδιος πλέον δημιουργεί με την υπέρμετρη και εξαντλητική υπερφορολόγηση φροντίζει να υψώνει, σε καθαρά ρητορικό επίπεδο, τις διαφορές με τους "άλλους".  


Ποιοι είναι αυτοί οι "άλλοι";  


Μα φυσικά οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι πριν από την οικονομική τους εξόντωση. 

Πρόκειται για μια ιδιαίτερα παρακινδυνευμένη τακτική: 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Απ’ τον πασοκισμό στον τρωγλοδυτισμό

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Αν ζούσε ο Μάνος Χατζιδάκις προχθές θα γιόρταζε τα ενενηκοστά του γενέθλια. Μου το θύμισε ο Παύλος Τσίμας, όταν με κάλεσε στην εκπομπή του στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ για να μιλήσω για τη συνεργασία μου μαζί του. Ούτως ή άλλως, όμως, δύσκολο να ξεφύγεις από τα επιμνημόσυνα αφιερώματα στη μνήμη του, η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δημοφιλία που απολάμβανε όσο ζούσε. Βλέπετε, ο Χατζιδάκις ήταν δεξιός, κοινώς αντιδραστικός σε μια χώρα που διαγωνιζόταν στον στίβο της προόδου και η δημιουργία γινόταν αποδεκτή μόνον όταν πήγαζε από τον λαό και απευθυνόταν στον λαό. Οι μουσικές του δεν ακούγονταν στις διαδηλώσεις και ο ίδιος είχε δηλώσει πως δεν τον ενδιέφερε να την τραγουδούν στα στάδια και στις πλατείες. Αφήστε που έκανε και κακές παρέες. Ηταν φίλος του Καραμανλή.
 

Οταν τον γνώρισα, στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, ήταν περίπου εξήντα ετών και στη χώρα είχε επικρατήσει ο πασοκισμός. Η κυριαρχία του εκτεινόταν σε όλo τον δημόσιο βίο, από την πολιτική και την οικονομία έως τη γλώσσα, την ενδυμασία και τη συμπεριφορά. Ο πασοκισμός δεν ήταν πολιτική. Ηταν νοοτροπία, από την πιο εκχυδαϊσμένη της εκδοχή, την «Αυριανή», έως τις πιο εκλεπτυσμένες. Αυτές τις τελευταίες τις επεξεργαζόταν, υποτίθεται, η αριστερή διανόηση με ικανοποιητική δουλοπρέπεια απέναντι στην πολιτική εξουσία, επαιτώντας κοινό μέσω των προοδευτικών της ιδεών.
 

Τότε επεβλήθη η ενιαία σκέψη. Για να σε ακούσουν έπρεπε να είσαι εναντίον του πολέμου, υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης, εναντίον της πυρηνικής ενέργειας, υπέρ των πάσης φύσεως απεργών και των απεργιών τους, να πιστεύεις ότι ο αγρότης είναι ο καλύτερος φίλος της προόδου, έπρεπε να θεωρείς τη δεξιά ξενόδουλη, κι ακόμη κι αν δεν πίστευες στον χιλιαστικό κομμουνισμό, έπρεπε να δηλώνεις σοσιαλιστής. Προσοχή, όχι σοσιαλδημοκράτης. Επρεπε επίσης να πιστεύεις πως τον Εμφύλιο τον έκαναν επίτηδες οι Αγγλοι, πως ο Βελουχιώτης ήταν ήρωας σαν τον Κολοκοτρώνη και να κλαις τη μοίρα σου που δεν τον άφησαν να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο του. Ησουν βέβαιος πως ο Καραμανλής κατέστρεψε την Αθήνα με την αντιπαροχή, έπρεπε να παίρνεις στα σοβαρά ιστορικούς όπως ο Κορδάτος και ακόμη κι αν δεν είχες διαβάσει τον Μακρυγιάννη, έπρεπε οπωσδήποτε να τον σέβεσαι γιατί ήταν αδικημένος σαν την ίδια την Ελλάδα. Ο καπιταλισμός ήταν κακό πράγμα. Ακόμη χειρότερο και από τον καπιταλισμό ήταν η Αμερική. Χειρότερο δεν υπήρχε γι’ αυτό και δεν το αναφέρω.  


Διά της πολιτικής εξουσίας η ενιαία σκέψη κατέλαβε την εκπαίδευση, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν γενιές που δεν έμαθαν ποτέ να σκέφτονται. Τους έφτανε να παπαγαλίζουν τις βεβαιότητες της προοδευτικής Ελλάδας.
 

«Μελαμψές φυλές, κοντοπόδαρες... των συντρόφων τους θύτες γι’ αμνηστία οι αλήτες τώρα διοικητές...», τραγουδούσε ο Σαββόπουλος στους «Κωλοέλληνες» και έπεσαν να τον φάνε οι κήνσορες της ενιαίας σκέψης. Οι εστίες της αντίστασης ήταν ελάχιστες. Οπως είχε επισημάνει ο Παναγιώτης Κονδύλης, το έδαφος της αστικής Ελλάδας ήταν φτενό. Μία απ’ αυτές τις εστίες αντίστασης ήταν ο Χατζιδάκις.  


Δεν ήταν κανένα πνευματικό μέγεθος που να εμπνέει δέος. Ηταν άνθρωπος ευφυής, είχε εμπιστοσύνη στο ταλέντο του και ήταν ανδρείος. Παρά την προστασία του Καραμανλή, ούτε η Νέα Δημοκρατία της εποχής εκείνης μπόρεσε να τον αντέξει. Ο πασοκισμός είχε περάσει ακόμη και στις τάξεις της. Ηταν ευαίσθητος και η μουσική του, αν κερδίζει όλο και περισσότερο, είναι γιατί μας κάνει να νοσταλγούμε εκείνη την αστική ζωή που έχει ταφεί στα ερείπια του τρωγλοδυτισμού.


Τον διαδέχθηκαν οι «Χατζιδακικοί», ατάλαντοι της έντεχνης πλήξης που τον επικαλέστηκαν για να καλύψουν τα δικά τους κενά. Πολλοί από όσους τον καταδίκαζαν δημοσία τότε, και υπερασπίζονταν τις αυριανικές αθλιότητες, σήμερα ομνύουν στο όνομά του. Δεν έχει σημασία. 


Πολλοί αναρωτιούνται πώς θα ήταν αν ζούσε σήμερα. Οπως ήταν όταν ζούσε. Θα τον έβριζαν από το πρωί ώς το βράδυ. Σημασία, αντιθέτως, έχει πως όσοι τότε πίστευαν πως η επιδημία του πασοκισμού ήταν μια παρένθεση σε μια Ελλάδα που η μοίρα της ήταν ευρωπαϊκή διαψεύστηκαν. Ο πασοκισμός εξελίχθηκε στον σημερινό τρωγλοδυτισμό. Ή για να το πω λενινιστικά: 


«Ο τρωγλοδυτισμός είναι το τελευταίο στάδιο του πασοκισμού».
 
Η δύναμη της ενιαίας σκέψης είναι η ευκολία με την οποία μεταδίδεται από στόμα σε στόμα, όπως ο Μαύρος Θάνατος στις πολιτείες του Μεσαίωνα. Ειδικά όταν διαθέτει τόσο ισχυρούς μηχανισμούς όπως είναι η εκπαίδευση. Μη γελιέστε, η καταδίκη της αριστείας ή η κατάργηση του μαθήματος της λογοτεχνίας –το ουσιαστικότερο αντίδοτο στην ενιαία σκέψη– είναι μάχες που κερδίζει η ενιαία σκέψη. Επειδή όμως τα υλικά της είναι οι βεβαιότητες και τα στερεότυπα, δεν μπορεί να μεταβολίσει πνευματική ενέργεια, δεν ανανεώνεται και κάποια στιγμή αποχυμώνεται, όπως όλοι οι ολοκληρωτισμοί. Είναι αυτό που ζούμε σήμερα:  

KOINΩΝΙΑ και ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Καφενεία!

Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

Γνωστή  η  πρώτη  όψη του «νομίσματος» με το δυσάρεστο όνομα «Ανεργία». Που καταλήγει στη αχρηστία. Που επίσης σε βυθίζει  στον πάτο  της αυτοεκτίμησης.

 

Που  στέλνει πακέτο στην ξενιτιά εκατοντάδες   χιλιάδες Ελληνόπουλα. Και που πριονίζει τα έσοδα της  Αγοράς και των Ασφαλιστικών Ταμείων. Ενα  το κρατούμενο. Η παρακμή. Η  τραγωδία. Πεθαίνοντας  σαν χώρα!


Σχεδόν άγνωστη-από την  δημοσιότητα-η δεύτερη όψη του ίδιου «νομίσματος». Της ίδιας ανεργίας. Με το  εξής ερώτημα: Αραγε όλοι αυτοί  οι νέοι δεν μπορούν να   βρουν εργασία; Ολοι;

 

Οπως το άκουσα. Από τυχαία  αφήγηση. Από  τυχαία  συνάντηση. Από  τυχαίο  εστιάτορα πολυσύχναστης «γωνιάς» του κέντρου της Αθήνας:

 

«Εψαχνα εκπαιδευμένο  νέο για την κουζίνα μου. Κάποιος μου χτύπησε  την πόρτα. Κομψός,  ευπρεπής, καλοντυμένος. Τα βρήκαμε και αμέσως  φόρεσε την λευκή «στολή» και μπήκε στην κουζίνα. Πέρασαν  τρεις ώρες. Και αίφνης  βγήκε από την κουζίνα, έβγαλε την στολή και μου είπε «να με συγχωρείτε αλλά με τα τριάντα  ευρώ την ημέρα δεν με συμφέρει» «Γιατί;»  τον  ρωτάω «Επειδή παίρνω είκοσι ευρώ  την ημέρα από  τους παππούδες και τη μητέρα μου. Να σκοτώνομαι στην δουλειά  για δέκα  ψωροδεκάρες; Τρελό!». Και έφυγε!»

 

Την ίδια αφήγηση  την έχω ακούσει  πολλές  φορές. Από  πολλούς  μικρούς  επιχειρηματίες.

 

 

 Δεν καταδέχονται  μου λένε. Με το  χαρτζιλίκι  τα  βγάζουν πέρα. Μόνο οι  μετανάστες καταδέχονται!

 

Προσέξτε  τώρα τα παρελκόμενα. Ο άνεργος καταλήγει στα  καφενεία και τα σουβλατζίδικα. Ετσι μονίμως  καταλήγει  εξαρτημένος από  την οικογένειά του.  Ταυτόχρονα  χάνει την αίσθηση της πραγματικής Αγοράς.  Της   διαδικασίας.  Απομονώνεται στον «κόσμο» του. Μεγάλο μέρος των συντάξεων  τροφοδοτούν  καφενεία και  σουβλατζίδικα. Συρρικνώνεται η αυτοεκτίμησή  του. Μονίμως ανατροφοδοτεί την  δυστυχία του. Μονίμως κατηγορεί  τους πολιτικούς και  την κοινωνία. Μονίμως του φταίνε οι άλλοι!

 

Ετσι  παροπλίζει κάθε δημιουργική  του δραστηριότητα.  Ετσι «σκοτώνει»  την  φαντασία του. Ετσι απομακρύνεται  από την πραγματικότητα.  Ετσι, εξαρτημένος, ανήμπορος και «ακρωτηριασμένος» πορεύεται στο περιθώριο και  την ανυπαρξία!

 

Τι  θα μπορούσε να κάνει; Ποια η  δεύτερη επιλογή του;  

 

 

Θα σας το πω όπως το αισθάνομαι: 

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - UNESCO - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Επί τάπητος το αίτημα του Κοσόβου

Το εκτελεστικό συμβούλιο της UNESCO αποφάσισε την Τετάρτη να επικυρώσει την κατάθεση του αιτήματος του Κοσόβου για συμμετοχή ως πλήρες μέλος στον οργανισμό προς τελική ψήφιση, παρά τις αντιδράσεις της Σερβίας, η οποία αντιμετωπίζει την κίνηση αυτή ως ένα ακόμη απαράδεκτο βήμα προς την αναγνώριση της πρώην επαρχίας της ως ανεξάρτητου κράτους. 


 «Hταν ένα μικρό, αλλά συναισθηματικό βήμα μπροστά σε έναν μακρύ δρόμο», έγραψε ο υφυπουργός Εξωτερικών του Κοσόβου, Πετρίτ Σελίμι, στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter μετά την ψηφοφορία.  


Η αποδοχή ή μη του αιτήματος του Κοσόβου θα αποτελέσει αντικείμενο ψηφοφορίας στη γενική διάσκεψη της UNESCO τον Νοέμβριο. Για την έγκρισή του χρειάζονται τα 2/3 των ψήφων των συνολικά 195 μελών.
 

Η Σερβία αντιτίθεται σε κάθε κίνηση προς τη διεθνή αναγνώριση του Κοσόβου ως επίσημου ανεξάρτητου κράτους και υποστηρίζει ότι η Πρίστινα δεν προτίθεται να προστατεύσει τα σερβικά θρησκευτικά μνημεία, τα οποία βρίσκονται στην περιοχή. Ο επικεφαλής του γραφείου της σερβικής κυβέρνησης στο Κόσοβο, Μάρκο Ντιούριτς, ανέφερε ότι παρά την απόφαση της Τετάρτης, το Βελιγράδι δεν θα σταματήσει να προσπαθεί, ώστε να αποτραπεί η συμμετοχή του Κοσόβου στο πολιτιστικό όργανο του ΟΗΕ. «Θα συνεχίσουμε τον διπλωματικό μας αγώνα τις επόμενες ημέρες, επειδή ο πόλεμος για να εμποδισθεί η συμμετοχή του Κοσόβου στην UNESCO δεν έχει τελειώσει ακόμη», υπογράμμισε ο ίδιος.
 

Την Τετάρτη, Σέρβοι του Κοσόβου διαδήλωσαν μπροστά σε ένα ορθόδοξο μοναστήρι στην Γκρατσάνιτσα λίγο πριν από την επίμαχη ψηφοφορία. Περίπου 200 Σέρβοι φοιτητές διαμαρτυρήθηκαν στη διχασμένη Μιτρόβιτσα σε μία πορεία από το πανεπιστήμιο της πόλης προς τη γέφυρα, πάνω από τον ποταμό Ιμπαρ, ο οποίος χωρίζει τον σερβικό και τον αλβανικό πληθυσμό της πόλης.
 

Κατά την εθνοτική σύγκρουση τον Μάρτιο του 2004, 19 άτομα σκοτώθηκαν και περισσότερα από 800 κτίρια καταστράφηκαν ή υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Ανάμεσα σε αυτά βρίσκονταν 29 εκκλησίες και μοναστήρια. Τα διεθνή δικαστήρια που συγκροτήθηκαν στην Πρίστινα έχουν καταδικάσει αρκετούς από τους υπευθύνους για την καταστροφή της σερβικής κληρονομιάς, με ποινές από 21 μήνες έως και 16 έτη.
 

Πολλά από τα πιο σημαντικά ορθόδοξα σερβικά εκκλησιαστικά οικοδομήματα βρίσκονται στο Κόσοβο και ήδη δύο εντάσσονται στη λίστα παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
 

Ο Σέρβος πρόεδρος Τόμισλαβ Νίκολιτς δεσμεύθηκε ότι:

ΤΟΥΡΚΙΑ - ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Και τα ελληνοτουρκικά στην εικόνα

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Π​​ριν από είκοσι χρόνια, τα λέγαμε «εθνικά θέματα» (κακώς, αλλά ας είναι καλά ο πρόεδρος Αντώνης και το Μακεδονικό του...) και ήσαν τα μόνα που άξιζαν τον τιμημένο προσδιορισμό «εθνικά».  

Ολα τα άλλα, τα Δημόσια Οικονομικά, η Υγεία, η Παιδεία κ.λπ., όλα αυτά δηλαδή που συνιστούν το κράτος μας που κατέρρευσε με τη χρεοκοπία, ήσαν δευτερεύοντα για τους πολλούς, αδιάφορα και αφημένα στη ρουτίνα του λαϊκισμού αριστερού ή δεξιού.

Εκτοτε έγιναν πολλά: η ανάπτυξη της δεκαετίας του 1990, στην πορεία προς το ευρώ, καθώς και το παρελκόμενο life-style, που εξέφραζε τις ανάγκες μιας κοινωνίας, η οποία ξαφνικά μάθαινε να απολαμβάνει πολυτέλειες άγνωστες μέχρι πρότινος, μας έστρεψαν αλλού. Η ευζωία έγινε το δικό μας American dream. Επειτα, ως γνήσιοι επαρχιώτες του κόσμου που είμαστε, την ψωνίσαμε με τους Ολυμπιακούς και, αφού τους κάναμε πολύ ωραία (αλλά με τι κόστος...), πιστέψαμε πια ότι είχαμε περάσει σε μία κατηγορία από την οποία υποβιβασμός δεν θα μπορούσε να γίνει.  

Εκεί ήταν το απόγειο της ιστορικής εποχής της Αστακομακαρονάδας, που έληξε απότομα το 2010 με το κακορίζικο στο Καστελλόριζο.

Δεν μπορώ να μην επισημάνω την ειρωνεία που παράγει η σύγκριση με το σήμερα. Διότι το ενδιαφέρον των περισσοτέρων σήμερα είναι στραμμένο σε πεζά θέματα, στο άδηλο μέλλον του Ασφαλιστικού, της Παιδείας ή στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ώστε να γλιτώσουμε το «κούρεμα» καταθέσεων, ενώ χρόνος και όρεξη για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής ―αυτά που τόσο στενόμυαλα κάποτε τα λέγαμε «εθνικά» και διαρρηγνύαμε σώβρακα και καλσόν― δεν περισσεύουν.

Και όμως, σε έναν καιρό όπου δεν έχουμε νου ούτε διάθεση για ελληνοτουρκικά, συμβαίνουν μετατοπίσεις των ισορροπιών, τις οποίες η εξωτερική πολιτική μας θα είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει τα επόμενα χρόνια.  

Με λίγα λόγια: το προσφυγικό, αφότου έγινε ευρωπαϊκό ζήτημα, έχει εξελιχθεί σε παράμετρο, αρνητική για τα δικά μας συμφέροντα, στα ελληνοτουρκικά.

Από την αρχή της «αύξησης των προσφυγικών ροών» (λατρεμένη γραφειοκρατική γλώσσα...), οι εταίροι μας στην Ευρώπη κατάλαβαν ότι η χώρα-κλειδί για τον μεσοπρόθεσμο έλεγχο της φυγής των προσφύγων προς Ευρώπη ήταν η Τουρκία. Προς αυτήν, λοιπόν, όπως έδειξαν οι κατοπινές εξελίξεις, στράφηκε ανενδοίαστα το ενδιαφέρον τους.  

Το πώς αυτή η μετατόπιση επηρεάζει τα ελληνοτουρκικά φάνηκε με τον καλύτερο τρόπο στην ευρωπαϊκή πρόταση προς Ελλάδα και Τουρκία να οργανώσουν κοινές περιπολίες για τη φύλαξη των θαλασσίων συνόρων. 

Δεν έχει σημασία ότι εμείς ξεγλιστρήσαμε από τη φρικτή ευθύνη, γιατί ίσως είναι προσωρινό.  

Σημασία έχει ότι οι εταίροι μας, παρά τη γνώση που έχουν της περιπλοκότητας και του ιστορικού βάθους των ελληνοτουρκικών, μας το ζήτησαν, επειδή απλώς το υπαγορεύει η λογική της πραγματικότητας.  

Κάποτε θα μας είχε σοκάρει μια τέτοια παραίνεση ―τώρα ποιος νοιάζεται. (Και ίσως δικαίως· διότι και να δεχόμασταν, δεν νομίζω ότι έχουμε το επίπεδο της οργάνωσης και της ετοιμότητας του κρατικού μηχανισμού ώστε να το πραγματοποιήσουμε...).

Επειδή δεν νομίζω ότι θα ξεμπερδέψουμε εύκολα από πιέσεις που θα αγγίζουν εξίσου προσφυγικό και ελληνοτουρκικά, έχω την εντύπωση ότι αυτό που συνέβη ήταν το τίμημα της αποτυχίας της συντηρητικής πολιτικής που ακολουθούσαμε εδώ και χρόνια στα ελληνοτουρκικά ― και την ακολουθούσαμε έως ένα βαθμό δικαιολογημένα.  

Ουσιαστικά, συντηρούσαμε τα ανοικτά θέματα στο Αιγαίο, αρνούμενοι να διαπραγματευθούμε ευθέως με έναν ισχυρότερο γείτονα και φοβούμενοι να πάμε το θέμα στα Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, δηλαδή σε μια μέση λύση. 

Περιμέναμε να αλλάξει η συγκυρία και να γίνει ευνοϊκότερη.

Να όμως που άλλαξε και έγινε δυσμενέστερη. Και καλά, εμείς θα κάνουμε ό,τι κάναμε πάντα: θα προσπαθούμε να κάνουμε τους τρίτους να δουν τα ελληνοτουρκικά μέσα από το δικό μας πρίσμα. Οι άλλοι πόσο θα έχουν διάθεση να πεισθούν, όταν το προσφυγικό απειλεί την ελευθερία κίνησης, μια από τις βασικές στην Ευρωπαϊκή Ενωση;

Το θέμα περιπλέκεται με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο για τον τρίτο παρατηρητή ― δυσάρεστο τρόπο, όμως, για όσους δεν είμαστε τρίτοι.  

Διότι η αδυναμία μας να συνεργαστούμε για το (ευρωπαϊκό πλέον) προσφυγικό αναπόφευκτα θα συνδεθεί με το γενικότερο ευρωπαϊκό ζήτημα της Ελλάδος και, ενδεχομένως, να ενισχύσει την εντύπωση της χώρας μας ως ενός αποτυχημένου κράτους (failed state).

Η πρόσφατη συμφωνία της περασμένης Κυριακής (αυτή με τον Τσίπρα αποσυνάγωγο στην άκρη της φωτογραφίας...) είναι, σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις της Ευρώπης, προσωρινή και ανεπαρκής.

Αμφιβάλλω όμως αν μπορούμε να εφαρμόσουμε έστω και αυτά τα λίγα που δεχθήκαμε, τις 30 συν 20 χιλιάδες. Μπορεί ο υπουργός Γιάννης Μουζάλας να είναι έμπειρος και σοβαρός, αλλά εδώ ένας ικανός και καλοπροαίρετος άνθρωπος δεν αρκεί, απαιτείται και ένα ολόκληρο κράτος από πίσω.  

Πιστεύετε εσείς ότι υπάρχει;  

Εγώ βλέπω εμφανή την αδυναμία μας στα στοιχειώδη: