Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ
Ο Νίκος Φίλης, όποιες επιφυλάξεις και αν διατηρεί
κανείς για το άτομό του, είναι ένας έξυπνος πολιτικός. Επανειλημμένα
στο παρελθόν έχει επιδείξει καλά αντανακλαστικά εκφράζοντας την κοινή
γνώμη του κόμματός του σε μια σειρά φίλιες αστοχίες. Πότε από τη Ζωή
Κωνσταντοπούλου και τις διαδικαστικές της αβάντες στη Χρυσή Αυγή και
πότε από την κυβέρνηση και την υποδοχή ιερών λειψάνων με τιμές αρχηγού
κράτους. Ετσι η πρόσφατη γκάφα του να μιλήσει για «πενταροδεκάρες»
αναφερόμενος στις αυξήσεις του ΦΠΑ στα ιδιωτικά σχολεία και τα
φροντιστήρια προκαλεί απορία. Ιδίως καθώς είναι η δεύτερη φορά μετά την
άλλη προκλητική του διαπίστωση για το πόσα μακαρόνια τρώει ο κόσμος.
Φραστικό ολίσθημα;
Πιθανώς.
Ομως, δείχνει και μια νοοτροπία της Αριστεράς να ασχολείται με τις
μεγάλες ιδέες και να περιφρονεί την πεζή πραγματικότητα. «Αλλα ζητεί η
ψυχή της, γι' άλλα κλαίει», όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Και όπως κάθε
σωτηριολογική κοσμοθεωρία, πιστεύει ότι από αυτά θα κριθεί.
Μόνο που η
πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Οι μεγάλες ιδέες είναι κατασκευές
που όταν δεν ανταποκρίνονται στις συγκεκριμένες συνθήκες οδηγούν στην
καταστροφή.
Αυτό ακριβώς έγινε με την περίφημη
διαπραγμάτευση για το σκίσιμο των μνημονίων που κατέληξε στο τρέχον
μνημόνιο. Πίστευαν, όπως επεσήμανε πριν από λίγες ημέρες ο Πιερ
Μοσκοβισί στο ντοκιμαντέρ του ARTE, ότι οι Ευρωπαίοι στο τέλος θα
υπέκυπταν στον ελληνικό εκβιασμό επειδή ένα Grexit θα κόστιζε
περισσότερο. Πίεσαν όλα τα λάθος κουμπιά και πάτησαν κάθε πεπονόφλουδα
που βρήκαν στον δρόμο τους. Κατέληξαν έτσι σε μια λύση που στο ίδιο
ντοκιμαντέρ ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ χαρακτήρισε χειρότερη από την αρχική
πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Με τον ίδιο τρόπο πολιτεύτηκαν και
στο εσωτερικό. Μας έλεγαν ότι η σύλληψη της φοροδιαφυγής είναι θέμα
πολιτικής «βούλησης», και βέβαια έσπασαν τα μούτρα τους. Μίλαγαν για
επενδύσεις και κατάφεραν το μοναδικό, επί ένα τρίμηνο να μην
εκταμιεύσουν ούτε ένα ευρώ από το ΕΣΠΑ. Και βέβαια προεκλογικά
υποσχέθηκαν ισοδύναμα και παράλληλο πρόγραμμα, για να οδηγηθούν σήμερα
στις αυξήσεις του ΦΠΑ στην εκπαίδευση και να αναζητούν ακόμα τα χαμένα
έσοδα από τους λάθος υπολογισμούς.
Το χειρότερο;
Επιχειρούν να
κρύψουν τώρα την ανικανότητά τους πίσω από μια δήθεν ταξική πολιτική.
Οι γονείς να αναλάβουν το κόστος των επιλογών τους, είπε, χωρίς την
παραμικρή αίσθηση του μέτρου, ο κ. Φίλης για όσους στέλνουν τα παιδιά
τους στην ιδιωτική εκπαίδευση. Η ειρωνεία με τα παιδιά του πρωθυπουργού
που πάνε σε ακριβό ιδιωτικό ασφαλώς του διέφυγε. Κυρίως όμως έδειξε να
μην καταλαβαίνει πόσο οι Ελληνες γονείς, διαχρονικά, ήταν και
εξακολουθούν να είναι διατεθειμένοι να κάνουν σκληρές θυσίες για να
πάρουν τα παιδιά τους την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση. Η κοινωνική και
οικονομική πρόοδος της χώρας σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και σ' αυτό. Και ο
κ. Φίλης δεν είχε κανένα πρόβλημα να το λοιδορήσει.
Σε ένα πάντως ο υπουργός Παιδείας
είχε δίκιο:
Οτι το μεγάλο στοίχημα είναι η αναβάθμιση της Δημόσιας
Παιδείας.
Είναι όμως αυτό ζήτημα απλώς ταξικού προσήμου;
Πώς θα
επιτευχθεί χωρίς τις μεταρρυθμίσεις που τόσα χρόνια με πάθος πολεμάει ο
ΣΥΡΙΖΑ;
Προφανώς χωρίς πόρους δεν υπάρχει Δημόσια Παιδεία. Ούτε χωρίς
καθηγητές, καλή ώρα. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, γνωρίζουμε πόσο εύκολο
είναι στην Παιδεία αλλά και στην Υγεία ή την Πρόνοια να ρίχνουμε λεφτά
σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. Πόροι οι οποίοι δεν πηγαίνουν εκεί που υπάρχει
πραγματικά ανάγκη, αλλά όπου οι συσχετισμοί και οι γραφειοκρατίες
επιτάσσουν.
Οσο πλησίαζε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ,
έκανε διαπραγματεύσεις στο εσωτερικό του για να ικανοποιήσει τις
συνιστώσες του. Υιοθετούσε τη μία ανεδαφική ιδέα μετά την άλλη παίζοντας
με ανύπαρκτα δισεκατομμύρια. Ο κ. Τσακαλώτος φαντασιωνόταν με μαζικές
μεταφορές πόρων στο Δημόσιο για επενδύσεις και τώρα ξεζουμίζει ό,τι
κινείται για να κλείσει τρύπες. Ετσι βρέθηκαν στην κυβέρνηση γυμνοί. Το
μοναδικό τους πρόγραμμα είναι το μνημόνιο και η μόνη τους έγνοια να
περάσουν την αξιολόγηση με το μικρότερο πολιτικό κόστος.
Αυτός είναι και ο πραγματικός
λόγος της ταξικής παραφιλολογίας. Προφανώς μέριμνα κάθε κυβέρνησης
είναι, ή πρέπει να είναι, μια δίκαιη κατανομή των βαρών. Σήμερα ωστόσο
στην Ελλάδα το ζήτημα δεν είναι η ανακατανομή των πόρων, η ανακατανομή
της φτώχειας δηλαδή, αλλά η παραγωγή πλούτου, δηλαδή η ανάπτυξη.
Παραδόξως η κυβέρνηση σε αυτό το θέμα τηρεί αιδήμονα σιγή.
Αντί να αντιμετωπίσει με
ειλικρίνεια την πραγματικότητα και να δώσει μια προοπτική με
συγκεκριμένες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, αναλίσκεται στο να πείσει ότι
είμαστε πλούσιοι με 30.000 ευρώ και γιατί πρέπει να κοπούν οι συντάξεις
πάνω από 1.000 ευρώ.
Θα ανακαλύψει ότι αυτό το παραμύθι έχει πολύ
σύντομη ημερομηνία λήξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου