Του ΤΑΣΟΥ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ
Πόσο μεγάλο είναι το δημοσιονομικό κενό; 1 δισ.
που λέμε εμείς ή 2 δισ. που λένε οι εταίροι μας;
Ο υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, έγραψε χθες ότι ο deal breaker στη διαπραγμάτευση είναι η λιτότητα: Οι εταίροι μας μας ζητούν ακόμα περισσότερη λιτότητα.
Περισσότερη από τι;
Ο επικεφαλής οικονομολόγος του Διεθνούς Νομσιματικού Ταμείου, Ολιβιέ Μπλανσάρ, απάντησε στον Βαρουφάκη ότι «αν θέλεις μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα, θα πρέπει να παρουσιάσεις έναν συνεκτικό κατάλογο αλλαγών», ακόμα περισσότερων αλλαγών.
Στην παρατήρηση του Μπλανσάρ κρύβεται μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια: Αν δεν θέλεις ή δεν μπορείς με τα πρωτογενή πλεονάσματα να προκαλέσεις μεγαλύτερες ροές επιστροφής κεφαλαίων στους δανειστές ώστε να πάρουν κάποια στιγμή τα κεφάλαια που μας έχουν δανείσει, θα πρέπει με διαρθρωτικές αλλαγές να προκαλέσεις τέτοια ανάπτυξη ώστε να προκαλέσει αυτές τις ροές τα επόμενα χρόνια.
Όμως η Αθήνα ενώ δεν επιθυμεί το πρώτο, αποφεύγει και το δεύτερο. Προτείνει φόρους, φόρους και φόρους, αφαίμαξη δηλαδή κεφαλαίων από την ιδιωτική οικονομία, με την ελπίδα ότι εισπράττοντας από τους πολίτες μέσω της φορολογίας θα συγκεντρώσει τα ποσά για την επιστροφή των δανείων, καταβάλλοντας και ό,τι χρειάζεται για την κάλυψη των τρεχουσών υποχρεώσεων του κράτους.
Έτσι όμως απλά αφαιρείται πρόσθετη ρευστότητα από την ιδιωτική οικονομία. Από τον Αύγουστο του 2014 αφαιρέθηκαν 15 δισ. ευρώ για την πληρωμή των δόσεων και 40 δισ. έφυγαν από τις τράπεζες - ένα γιγάντιο ποσό για μια μικρή οικονομία.
Η ελληνική οικονομία θα είχε καταρρεύσει αν ο Μάριο Ντράγκι εβδομάδα την εβδομάδα δεν κρατούσε τις τράπεζες ζωντανές.
Οι αντοχές, ωστόσο, για μεγαλύτερη αφαίμαξη μέσω των φόρων ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Η Αθήνα δεν θέλει να «κόψει» μισθούς και συντάξεις, το 70% του προϋπολογισμού, υπόσχεται ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και επιστροφή στην ανάπτυξη. Αν όμως στο τέλος του 2015 το «μείγμα» που προτείνει οδηγήσει σε ύφεση, η πολιτική αυτή θα έχει αποδεχθεί ατελέσφορη. Και τότε, ανεξάρτητα από τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, θα υπάρχει μόνο ένας δρόμος για ένα καλύτερο αποτέλεσμα:
Να εγκαταλείψει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα εκλογικό πρόγραμμα που οδηγεί στην ύφεση. Εντελώς. Έτσι κι αλλιώς δεν θα κριθεί από την εφαρμογή ενός προγράμματος αλλά από την ικανότητά του να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Ο υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, έγραψε χθες ότι ο deal breaker στη διαπραγμάτευση είναι η λιτότητα: Οι εταίροι μας μας ζητούν ακόμα περισσότερη λιτότητα.
Περισσότερη από τι;
Ο επικεφαλής οικονομολόγος του Διεθνούς Νομσιματικού Ταμείου, Ολιβιέ Μπλανσάρ, απάντησε στον Βαρουφάκη ότι «αν θέλεις μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα, θα πρέπει να παρουσιάσεις έναν συνεκτικό κατάλογο αλλαγών», ακόμα περισσότερων αλλαγών.
Στην παρατήρηση του Μπλανσάρ κρύβεται μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια: Αν δεν θέλεις ή δεν μπορείς με τα πρωτογενή πλεονάσματα να προκαλέσεις μεγαλύτερες ροές επιστροφής κεφαλαίων στους δανειστές ώστε να πάρουν κάποια στιγμή τα κεφάλαια που μας έχουν δανείσει, θα πρέπει με διαρθρωτικές αλλαγές να προκαλέσεις τέτοια ανάπτυξη ώστε να προκαλέσει αυτές τις ροές τα επόμενα χρόνια.
Όμως η Αθήνα ενώ δεν επιθυμεί το πρώτο, αποφεύγει και το δεύτερο. Προτείνει φόρους, φόρους και φόρους, αφαίμαξη δηλαδή κεφαλαίων από την ιδιωτική οικονομία, με την ελπίδα ότι εισπράττοντας από τους πολίτες μέσω της φορολογίας θα συγκεντρώσει τα ποσά για την επιστροφή των δανείων, καταβάλλοντας και ό,τι χρειάζεται για την κάλυψη των τρεχουσών υποχρεώσεων του κράτους.
Έτσι όμως απλά αφαιρείται πρόσθετη ρευστότητα από την ιδιωτική οικονομία. Από τον Αύγουστο του 2014 αφαιρέθηκαν 15 δισ. ευρώ για την πληρωμή των δόσεων και 40 δισ. έφυγαν από τις τράπεζες - ένα γιγάντιο ποσό για μια μικρή οικονομία.
Η ελληνική οικονομία θα είχε καταρρεύσει αν ο Μάριο Ντράγκι εβδομάδα την εβδομάδα δεν κρατούσε τις τράπεζες ζωντανές.
Οι αντοχές, ωστόσο, για μεγαλύτερη αφαίμαξη μέσω των φόρων ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Η Αθήνα δεν θέλει να «κόψει» μισθούς και συντάξεις, το 70% του προϋπολογισμού, υπόσχεται ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και επιστροφή στην ανάπτυξη. Αν όμως στο τέλος του 2015 το «μείγμα» που προτείνει οδηγήσει σε ύφεση, η πολιτική αυτή θα έχει αποδεχθεί ατελέσφορη. Και τότε, ανεξάρτητα από τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, θα υπάρχει μόνο ένας δρόμος για ένα καλύτερο αποτέλεσμα:
Να εγκαταλείψει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα εκλογικό πρόγραμμα που οδηγεί στην ύφεση. Εντελώς. Έτσι κι αλλιώς δεν θα κριθεί από την εφαρμογή ενός προγράμματος αλλά από την ικανότητά του να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου