Η «πολιτική συμφωνία», είναι η νέα καραμέλα στον δημόσιο διάλογο. Μόνο που αποτελεί «πολύ κουβέντα για το τίποτα».
Τι σημαίνει «πολιτική συμφωνία»; Διάθεση να τα βρούμε;
Τρεις μήνες το λέμε και με την επίσκεψη Τσίπρα στη Γερμανία υποτίθεται ότι επισφραγίστηκε και επισήμως.
Ένα πλαίσιο αποφάσεων και δηλώσεων που να επιβεβαιώνει τη βούληση όλων για παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ;
Και αυτό υπάρχει ήδη.
Εμείς ως «πολιτική συμφωνία» εννοούμε το «έλα μωρέ, κάντε λίγο τα στραβά μάτια να τα κουτσοβολέψουμε. Αφήστε τις δεσμεύσεις και τις υπογραφές, να το μπαλαμουτιάσουμε όλοι μαζί μπας και βγάλουμε άκρη».
Η αντίληψη αυτή είναι εξαιρετικά δημοφιλής, ριζωμένη στο DNA μας και διασχίζει οριζόντια όλο το πολιτικό φάσμα. Από τη Δεξιά και όλο το παλαιοκομματικό σύστημα που μεγάλωσε με το «θα βρεις εσύ ένα τρόπο να το βολέψεις το παιδί» και τα «παραθυράκια» σε όλες τις διοικητικές πράξεις, μέχρι τον ιστορικό ανορθολογικό βολονταρισμό της Αριστεράς που πάντα μπέρδευε την επιθυμία της με την ανάλυση της πραγματικότητας. Δεξιοί και Αριστεροί, όλοι τις θέλουν τις «πολιτικές συμφωνίες» τους!
Το ίδιο λάθος εξάλλου δεν έκανε και η προηγούμενη κυβέρνηση;
Πίστευε ότι με το επιχείρημα «βάλτε πλάτη γιατί αλλιώς θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ» θα πετύχαινε και εκείνη μια «πολιτική συμφωνία» για το κλείσιμο της προηγούμενης αξιολόγησης. Και αδειάστηκε μεγαλοπρεπώς...
Το παιχνίδι πλέον δεν παίζεται με «χάρες». Τώρα μιλάμε για δισεκατομμύρια ευρώ, μιλάμε για γραφειοκρατίες που έχουν αυτονομηθεί και ισχυροποιηθεί, μιλάμε για μη-ομογενοποιημένα όργανα λήψης αποφάσεων. Αν αυτό συμβαίνει καλώς ή κακώς είναι αδιάφορο σε αυτή τη συζήτηση. Ισχύει και αυτό είναι που μετράει. Και δεν προλαβαίνουμε να το αλλάξουμε κιόλας – ειδικά εμείς.
Όσο καλή διάθεση λοιπόν και να υπάρχει, υπάρχουν και κάποια όρια. Και τα όρια μπαίνουν στο σημείο που αρχίζουν να μαζεύονται πολλά δισεκατομμύρια. Τότε μιλούν τα νούμερα, τα διαγράμματα, οι προβλέψεις, τα στοιχεία. Όλα αυτά που στη χώρα μας τα απεχθανόμαστε ή τα σνομπάρουμε διότι έχουμε ταυτίσει την πολιτική είτε με το καφενείο είτε με τα πεζοδρόμια, αντί με το σχεδιασμό και τη διαχείριση.
Εν κατακλείδι:
Αν ως πολιτική συμφωνία εννοούμε την επιβεβαίωση της διάθεσης να βρεθεί λύση, έχει καλώς. Μόνο που παραβιάζουμε ανοιχτές θύρες, καθώς ήδη υπάρχει.
Αν εννοούμε να αλλάξει όλο το πλαίσιο και να γίνουν μεγάλες υποχωρήσεις που μεταφράζονται σε πολλά δις ευρώ, ας το ξεχάσουμε. Δεν θα συμβεί. Θα χάσουμε κι άλλο χρόνο για να πάρουμε – στην καλύτερη περίπτωση – τίποτα ψίχουλα. Και όπως πλέον όλοι παραδέχονται, η καθυστέρηση μας έχει ήδη βλάψει τρομερά. Ο χρόνος ΔΕΝ είναι σύμμαχός μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου