Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΝΤΕΛΑ
Τα email που ανταλλάσσονται τα τελευταία 24ωρα
ανάμεσα σε διεθνή επενδυτικά σχήματα που είναι τοποθετημένα στην Ελλάδα,
αναφορικά με την επόμενη μέρα της χώρας, με μια λέξη μπορούν να
χαρακτηρισθούν «αγωνιώδη».
Κορυφαίοι διαχειριστές, που το όνομά τους προκαλεί θόρυβο διεθνώς, επιχειρούν να αποκωδικοποιήσουν τις προθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης, να εκτιμήσουν την κατάσταση και να προβλέψουν την επόμενη μέρα στην Αθήνα, που απειλεί να τινάξει στον αέρα τα... μπόνους μιας χρονιάς.
Την ίδια ώρα, άλλα funds, λιγότερο θεσμικά αλλά περισσότερο ριψοκίνδυνα, φεύγουν από τη Ρωσία (κυρίως) αλλά και άλλες αγορές (όπως η τουρκική) και κάνουν ένα πέρασμα από την Ελλάδα, προσδοκώντας σε γρήγορα κέρδη.
Υπό έναν όρο: να βρεθεί συμφωνία.
Τι θα γίνει, όμως, στην αντίθετη περίπτωση;
Στο ερώτημα αυτό η απάντηση που δίνεται απ’ όλους, Ελληνες και ξένους που έχουν σχέση με την εγχώρια αγορά, είναι εφιαλτική. Γι’ αυτό και κανείς δεν θέλει να τη σκέφτεται. Οι αναλυτές την περιγράφουν με την ακόλουθη σειρά:
• Πρώτα θα είχαμε ένα ενδεχόμενο πιστωτικό γεγονός.
• Μετά θα ακολουθούσε έλεγχος κεφαλαίων στις τράπεζες (capital control).
• Το παζλ θα συμπληρωνόταν με αναγκαστική πληρωμή μέρους των υποχρεώσεων του Δημοσίου με κάποιας μορφής τίτλους (π.χ. IOU).
Αυτός θα ήταν ο πρώτος κύκλος των επιπτώσεων.
Αμέσως μετά θα ακολουθούσε ο δεύτερος ο οποίος, μεταξύ άλλων, θα χαρακτηριζόταν από:
1. Την παρέμβαση, μέσω νέων εκθέσεων, των τριών μεγάλων οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης, που καταρχήν θα υποβάθμιζαν τη χώρα έτι περαιτέρω.
2. Με διαφορά μερικών ωρών θα ακολουθούσαν ανάλογες υποβαθμίσεις στις αξιολογήσεις των τραπεζών και των ταμείων.
3. Οι ξένες εποπτικές αρχές θα έπαιρναν υπό την προστασία τους τις θυγατρικές των ελληνικών ομίλων στο εξωτερικό (π.χ. στα Βαλκάνια και στην Κύπρο εκείνες των τραπεζών). Ηδη, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, στο πρόσφατο παρελθόν, σχετικά σχέδια έκτακτης ανάγκης βγήκαν από τα συρτάρια. Ευτυχώς, έχουν ξαναμπεί.
Στο σημείο αυτό και για να υπάρχει πληρέστερη εικόνα πώς εκδηλώνονται όλα τα παραπάνω, θα πρέπει να τονισθεί πως ό,τι περιγράφεται έχει δύο κύρια χαρακτηριστικά:
• Πρώτον, δεν σπάει σε κομμάτια, αλλά αντιθέτως λειτουργεί με τη λογική του ντόμινο, όπου η μία δράση «πέφτοντας» ανοίγει τον δρόμο για την επόμενη.
• Δεύτερον, όπως έχει διδάξει η εμπειρία από άλλες περιπτώσεις, συνήθως είναι ένας δρόμος χωρίς σύντομη, τουλάχιστον, επιστροφή.
Το θέμα, εν προκειμένω, είναι πόσες πιθανότητες έχει να τη δούμε να σχηματοποιείται και επί ελληνικού εδάφους.
Αυτή τη στιγμή, κοινή είναι η εκτίμηση ότι:
Mάλλον είναι μικρές. Κι αυτό γιατί, όπως εκτιμάται εντός και εκτός συνόρων από τραπεζίτες, διαχειριστές, αναλυτές και γενικά την πλειονότητα όσων παρακολουθούν το ελληνικό πρόβλημα, τόσο η Αθήνα όσο και οι εταίροι - δανειστές της θέλουν μια κάποια λύση (αλλά σε καμιά περίπτωση τελική) ή στη χειρότερη των περιπτώσεων μια ανακωχή. Εν προκειμένω βεβαίως, μπορεί αυτή η εκτίμηση να ενέχει μεγάλη δόση «ευσεβούς προσδοκίας» για ευνόητους λόγους, ωστόσο αυτό είναι κάτι που θα το δείξει μόνο η Ιστορία.
Οπως εύστοχα, πάντως, περιέγραψε την κατάσταση οικονομικός παράγοντας, «οι ξένοι δεν θέλουν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ με κάθε κόστος, ο Ελληνας πρωθυπουργός δείχνει να έχει πάρει την απόφαση να συμβιβαστεί και ήδη τα όποια πρώτα σημάδια της σύγκλισης έκαναν την εμφάνισή τους».
Από την άλλη, βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι απρόβλεπτοι παράγοντες δεν θα μπορούσαν να μετατρέψουν την όλη διαδικασία σε «Κούγκι», πατώντας πάνω σε κόκκινες και άλλες γραμμές και φέρνοντας τον κ. Αλέξη Τσίπρα σε δύσκολη θέση. Ωστόσο, αυτό είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να διαβλέψει, ιδιαίτερα αν δεν γνωρίζει στις λεπτομέρειές του το βαθύ παρασκήνιο της εν εξελίξει διαπραγμάτευσης. Κι αυτό, στην πραγματικότητα, το κατέχουν πραγματικά ελάχιστοι.
Γεγονός, πάντως, αποτελεί ότι η όλη κατάσταση παραπέμπει σε «ασανσέρ», με πολλά «πάνω» και «κάτω» και με μια ψυχολογία που αλλάζει όχι από μέρα σε μέρα αλλά και από ώρα σε ώρα. Στο τέλος, πάντως, και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, όλοι θα ισχυρίζονται ότι προσπάθησαν για το καλύτερο –αναλόγως βεβαίως του περιεχομένου που δίνει ο καθένας στη λέξη «καλύτερο». Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι από γερμανικής πλευράς έγινε προσπάθεια την εβδομάδα που πέρασε να συγκεντρωθούν στοιχεία που αφορούν την Ελλάδα, για να βοηθήσουν το Βερολίνο και ειδικότερα την καγκελαρία να αντιληφθεί καλύτερα την κατάσταση στη χώρα μας, είναι ενδεικτικό...
Κορυφαίοι διαχειριστές, που το όνομά τους προκαλεί θόρυβο διεθνώς, επιχειρούν να αποκωδικοποιήσουν τις προθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης, να εκτιμήσουν την κατάσταση και να προβλέψουν την επόμενη μέρα στην Αθήνα, που απειλεί να τινάξει στον αέρα τα... μπόνους μιας χρονιάς.
Την ίδια ώρα, άλλα funds, λιγότερο θεσμικά αλλά περισσότερο ριψοκίνδυνα, φεύγουν από τη Ρωσία (κυρίως) αλλά και άλλες αγορές (όπως η τουρκική) και κάνουν ένα πέρασμα από την Ελλάδα, προσδοκώντας σε γρήγορα κέρδη.
Υπό έναν όρο: να βρεθεί συμφωνία.
Τι θα γίνει, όμως, στην αντίθετη περίπτωση;
Στο ερώτημα αυτό η απάντηση που δίνεται απ’ όλους, Ελληνες και ξένους που έχουν σχέση με την εγχώρια αγορά, είναι εφιαλτική. Γι’ αυτό και κανείς δεν θέλει να τη σκέφτεται. Οι αναλυτές την περιγράφουν με την ακόλουθη σειρά:
• Πρώτα θα είχαμε ένα ενδεχόμενο πιστωτικό γεγονός.
• Μετά θα ακολουθούσε έλεγχος κεφαλαίων στις τράπεζες (capital control).
• Το παζλ θα συμπληρωνόταν με αναγκαστική πληρωμή μέρους των υποχρεώσεων του Δημοσίου με κάποιας μορφής τίτλους (π.χ. IOU).
Αυτός θα ήταν ο πρώτος κύκλος των επιπτώσεων.
Αμέσως μετά θα ακολουθούσε ο δεύτερος ο οποίος, μεταξύ άλλων, θα χαρακτηριζόταν από:
1. Την παρέμβαση, μέσω νέων εκθέσεων, των τριών μεγάλων οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης, που καταρχήν θα υποβάθμιζαν τη χώρα έτι περαιτέρω.
2. Με διαφορά μερικών ωρών θα ακολουθούσαν ανάλογες υποβαθμίσεις στις αξιολογήσεις των τραπεζών και των ταμείων.
3. Οι ξένες εποπτικές αρχές θα έπαιρναν υπό την προστασία τους τις θυγατρικές των ελληνικών ομίλων στο εξωτερικό (π.χ. στα Βαλκάνια και στην Κύπρο εκείνες των τραπεζών). Ηδη, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, στο πρόσφατο παρελθόν, σχετικά σχέδια έκτακτης ανάγκης βγήκαν από τα συρτάρια. Ευτυχώς, έχουν ξαναμπεί.
Στο σημείο αυτό και για να υπάρχει πληρέστερη εικόνα πώς εκδηλώνονται όλα τα παραπάνω, θα πρέπει να τονισθεί πως ό,τι περιγράφεται έχει δύο κύρια χαρακτηριστικά:
• Πρώτον, δεν σπάει σε κομμάτια, αλλά αντιθέτως λειτουργεί με τη λογική του ντόμινο, όπου η μία δράση «πέφτοντας» ανοίγει τον δρόμο για την επόμενη.
• Δεύτερον, όπως έχει διδάξει η εμπειρία από άλλες περιπτώσεις, συνήθως είναι ένας δρόμος χωρίς σύντομη, τουλάχιστον, επιστροφή.
Το θέμα, εν προκειμένω, είναι πόσες πιθανότητες έχει να τη δούμε να σχηματοποιείται και επί ελληνικού εδάφους.
Αυτή τη στιγμή, κοινή είναι η εκτίμηση ότι:
Mάλλον είναι μικρές. Κι αυτό γιατί, όπως εκτιμάται εντός και εκτός συνόρων από τραπεζίτες, διαχειριστές, αναλυτές και γενικά την πλειονότητα όσων παρακολουθούν το ελληνικό πρόβλημα, τόσο η Αθήνα όσο και οι εταίροι - δανειστές της θέλουν μια κάποια λύση (αλλά σε καμιά περίπτωση τελική) ή στη χειρότερη των περιπτώσεων μια ανακωχή. Εν προκειμένω βεβαίως, μπορεί αυτή η εκτίμηση να ενέχει μεγάλη δόση «ευσεβούς προσδοκίας» για ευνόητους λόγους, ωστόσο αυτό είναι κάτι που θα το δείξει μόνο η Ιστορία.
Οπως εύστοχα, πάντως, περιέγραψε την κατάσταση οικονομικός παράγοντας, «οι ξένοι δεν θέλουν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ με κάθε κόστος, ο Ελληνας πρωθυπουργός δείχνει να έχει πάρει την απόφαση να συμβιβαστεί και ήδη τα όποια πρώτα σημάδια της σύγκλισης έκαναν την εμφάνισή τους».
Από την άλλη, βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι απρόβλεπτοι παράγοντες δεν θα μπορούσαν να μετατρέψουν την όλη διαδικασία σε «Κούγκι», πατώντας πάνω σε κόκκινες και άλλες γραμμές και φέρνοντας τον κ. Αλέξη Τσίπρα σε δύσκολη θέση. Ωστόσο, αυτό είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να διαβλέψει, ιδιαίτερα αν δεν γνωρίζει στις λεπτομέρειές του το βαθύ παρασκήνιο της εν εξελίξει διαπραγμάτευσης. Κι αυτό, στην πραγματικότητα, το κατέχουν πραγματικά ελάχιστοι.
Γεγονός, πάντως, αποτελεί ότι η όλη κατάσταση παραπέμπει σε «ασανσέρ», με πολλά «πάνω» και «κάτω» και με μια ψυχολογία που αλλάζει όχι από μέρα σε μέρα αλλά και από ώρα σε ώρα. Στο τέλος, πάντως, και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, όλοι θα ισχυρίζονται ότι προσπάθησαν για το καλύτερο –αναλόγως βεβαίως του περιεχομένου που δίνει ο καθένας στη λέξη «καλύτερο». Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι από γερμανικής πλευράς έγινε προσπάθεια την εβδομάδα που πέρασε να συγκεντρωθούν στοιχεία που αφορούν την Ελλάδα, για να βοηθήσουν το Βερολίνο και ειδικότερα την καγκελαρία να αντιληφθεί καλύτερα την κατάσταση στη χώρα μας, είναι ενδεικτικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου