ΚΟΣΜΟΣ: Το βασιλικό πλήθος

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του Σωκράτη Παπαχατζή

Η αγωνία πήρε τέλος. Η αναγγελία της γέννησης έγινε βάσει του καθιερωμένου πρωτοκόλλου [φωτό]. Ταυτόχρονα, “για πρώτη φορά στη ιστορία της βασιλικής οικογένειας, η γέννηση ενός νέου μέλους της ανακοινώθηκε άμεσα μέσω Twitter”…

Η εγκυρότητα της τελευταίας είδησης …ελέγχεται. Δεν ξέρω αν έχει προκύψει, από καταβολής Twitter, άλλο νεογέννητο από τους …κόλπους της βασιλικής οικογένειας.

Η ευφορία που διαχέεται στο αγγλικό και, γιατί όχι, το πλανητικό “έθνος”, μοιάζει ανεξήγητη, όπως κι η εκείνη με αφορμή τον γάμο του Ουίλιαμ και της “πανέμορφης” Κέιτ. Στο κάτω-κάτω, ζούμε το τέλος της ιστορίας, τη θριαμβευτική επικράτηση της δημοκρατίας σε όλα τα μήκη και πλάτη…Τι δουλειά έχει εδώ ένα motto όπως το “ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΣΙΛΕΥΩ“; 

Η φράση, στάμπα σε μωρουδιακά ποικίλου είδους, είναι η αιχμή της διαφημιστικής καμπάνιας που δίνει τον τόνο στον εορτασμό.

Το ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί αλλιώς: Που κολλάει η αστική “δημοκρατία” με την συντήρηση των μοναρχικών “λειψάνων”; πως συμβιβάζεται η αρχή της ισότητας με ένα θεσμό που αντιπροσωπεύει την κάθετη υπέρβασή της;

Αν το σκεφτείς, δεν πρόκειται για σπουδαίο συμβιβασμό.

Ιδού τα στάδια μιας διαδικασίας, μέσα απ’ την οποία ο Βασιλεύς επανακάμπτει από την πίσω πόρτα του δημοκρατικού συστήματος.

1. Η “δημοκρατικών” προδιαγραφών καλλιέργεια του ναρκισσισμού της μικροδιαφοράς, φυτεύει τον σπόρο της παρεξήγησης και της ασυνεννοησίας.

2. Το συγκρουσιακό κοινωνικό περιβάλλον που προκύπτει, παρέχει τις προϋποθέσεις για ένα πρώτης τάξεως …ρήγμα στην αυτοεκτίμηση.

3. Πρόκειται για ένα ρήγμα που μόνο με την κοινωνική / οικονομική επιτυχία “μπορεί” να καλυφθεί.

4. Αδιάψευστος μάρτυς της επιτυχίας, είναι η διασημότητα. Η τελευταία προβάλλεται από παντού σαν Νο 1 ζητούμενο.

5. Ο Βασιλιάς είναι το “απόλυτο σύμβολο” του glamour, το final frontier στο όνειρο για το superstardom. Πάνω και απ’ αυτόν ακόμα, στέκει αγέρωχα ο Πρίγκιπας, άφθαρτος, αχρησιμοποίητος, ζωντανή εικόνα της υπόσχεσης.

Το πράγμα είναι ξεκάθαρο στους παρακάτω διάσημους στίχους, που άλλο δεν κάνουν απ’ το να αναπαράγουν την περί διασημότητας ρήση του Γουόρχολ:

“I, I will be king

And you, you will be queen

Though nothing will drive them away

We can beat them, just for one day

We can be Heroes, just for one day

[Bowie - 'Heroes']

…Δεκαετίες τώρα, άλλωστε, το μήνυμα που σπέρνουν τα βομβαρδιστικά της ποπ κουλτούρας παραμένει ίδιο, μέσα από ατέλειωτες μεταμορφώσεις:

” Κι εσύ μπορείς“.

“Μην κάνεις ότι κάνουν οι άλλοι. Κάνε το δικό σου”.

Η παγίδα είναι σατανικά στημένη. Δεν υπάρχει διέξοδος, ούτε και τρόπος να αναμετρηθείς μ’ αυτό το mainstream των γαλαζοαίματων.

Το πρώτο αληθινό reality, ήταν η ταινία ‘Royal Family’ [1969], όπου ο φακός του BBC, “εισβάλλοντας” στα άδυτα του Buckingham Palace, κατέγραφε στιγμές από τη ζωή της βασιλικής οικογένειας. Οποία σύμπτωσις, συνέβη στα late ’60s, στον κολοφώνα της δόξας της ποπ κουλτούρας.

Το πρωτοποριακό εγχείρημα απέτυχε, γιατί το σκεπτικό ήταν λάθος:  Καλώς εχόντων των πραγμάτων, η εξοικείωση του οπαδού με τον σταρ, μέσα από τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας, μεγαλώνει τη “λατρεία” του. Ο οπαδός συνειδητοποιεί ότι ο σταρ είναι κι εκείνος ένας …απλός άνθρωπος. Κυκλοφορεί με τη ρόμπα του, παίζει με το σκύλο, ψωνίζει από το The Mall της γειτονιάς του. Αίφνης, ο φαν ακούει σαν σ’ όνειρο, μια φωνή να του ψιθυρίζει: “Ο σταρ είσαι…εσύ”. Άσχετα αν θα το καταλάβει ποτέ, αυτό που “αγάπησε” ήταν η επιτυχία και όχι το είδωλο της.

Όμως, τα παραπάνω συνιστούν απειλή για την καθεστηκυία τάξη, όταν στη θέση του αναλώσιμου entertainer, έχουμε έναν …γαλαζοαίματο. Πίσω στα 1969, αναλυτές και σφυγμομέτρες έσπευσαν να αποφανθούν ότι το ‘Royal Family’ ήταν καταστροφικό για τον μύθο της οικογένειας…  Η ταινία  μπήκε στο ράφι όπου και παραμένει μέχρι σήμερα.

40 + χρόνια μετά, η διαχείριση της royal family γίνεται, όχι με όρους reality, αλλά …life size φαντασμαγορίας, πίσω από την οποία κρύβεται η ωμή επίδειξη δύναμης: Το όλο concept αποπνέει τον ενοχλητικό απόηχο του ‘Rule Brittania’.

Και να λοιπόν πως λειτουργεί ένα σύστημα όπου η “δημοκρατία” και τα “απολειφάδια” της μοναρχίας βρίσκονται σε σύμπνοια: Κρατώντας τον εστεμμένο σ’ ένα επίγειο επέκεινα, χαρίζει στον κοινό θνητό “κάτι” απ’ τη λάμψη του στέμματος, με όρους …προσιτής πολυτέλειας.

Αν η δημοκρατία στην αρχαία Ελλάδα μπορούσε να αντιστοιχεί σε μια πρώιμη αίσθηση κοινότητας σκεπτόμενων ανθρώπων, η σύγχρονη εκδοχή της είναι η ψευδαίσθηση του “ενός ανδρός αρχή”, κατακερματισμένη στα εκατομμύρια των αυτιστικών μικρόκοσμών μας.