ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Εδώ ο κόσμος χάνεται και η Ε.Ε. διευρύνεται με... παρίες!

Tου Σταυρου Τζιμα

Οσο και αν φαίνεται παράδοξο, την ώρα που ο ευρωπαϊκός Νότος «φλέγεται» και η Ευρωζώνη κλυδωνίζεται, στις Βρυξέλλες, κάποιοι δουλεύουν για τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. 

Ο αρμόδιος επίτροπος Στέφαν Φούλε πηγαινοέρχεται για τον σκοπό αυτό σε Βελιγράδι, Σκόπια και Τίρανα. Με όσα όμως βλέπουμε να διαδραματίζονται στη σημερινή Ενωμένη Ευρώπη και εκείνα που διαισθανόμαστε πως μπορεί να ακολουθήσουν, μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί η ιδέα ότι θα προστεθούν κι άλλα μέλη στο κλαμπ.

Υπό άλλες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, η διεύρυνση δεν θα ήταν πρόβλημα. Η ευρωπαϊκή οικονομία θα μπορούσε να αντέξει το φορτίο φτωχών και αδύναμων χωρών της ΝΑ Ευρώπης και η Ε.Ε. να τις εντάξει στους κόλπους της ακόμα και για γεωπολιτικούς λόγους. Τώρα, όμως, που το οικοδόμημα σείεται και η αντιπαράθεση Βορρά - Νότου απειλεί τα θεμέλιά του, αναρωτιέται κανείς πώς θα χωρέσουν στην «ευρωπολυκατοικία» και άλλοι ένοικοι που όχι μόνο δεν θα μπορούν να συνεισφέρουν στον κοινό κουμπαρά, αλλά τα ρετιρέ διαμερίσματα θα αναγκαστούν να τους πληρώνουν και τα κοινόχρηστα.

Ποιος άραγε θα πείσει τον Γερμανό, τον Ολλανδό, τον Φινλανδό ή τον Γάλλο φορολογούμενο ότι πρέπει να βάλει τον χέρι στην τσέπη για να γίνουν μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας η Αλβανία, η FYROM, η Σερβία, ακόμα και το Μαυροβούνιο, η λεγόμενη «Κύπρος» της Αδριατικής, χώρες που η οικονομία τους και οι κρατικές δομές τους απέχουν έτη φωτός από τη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα, που και αυτή εμφανίζεται αβέβαιη;

Οι λαοί των δυτικών Βαλκανίων, με τον τερματισμό των μεταξύ τους αιματηρών πολέμων και την εθνοτική τους χειραφέτηση, επένδυσαν στο ευρωπαϊκό όραμα, ζούσαν και εξακολουθούν να ζουν με την ελπίδα ότι σύντομα θα γίνουν Ευρωπαίοι πολίτες και με «βούλα». Και δικαίως.

Ο διεθνής παράγοντας, πάλι, επένδυσε στη στρατηγική της ένταξης στην Ε.Ε. για την παγίωση της ειρήνης και της σταθερότητας σε μια περιοχή όπου ιστορικά οι ισορροπίες ανατρέπονταν εύκολα και σχεδόν πάντα διά της βίας. Και ορθώς, αφού η κατάργηση των συνόρων θα επούλωνε με το πέρασμα του χρόνου και τις γνωστές ιστορικές πληγές της περιοχής.

Τώρα, όμως, το ευρωπαϊκό όνειρο των βόρειων γειτόνων μας κινδυνεύει να εξελιχθεί σε εφιάλτη. Η ενταξιακή προοπτική πάει να γίνει παράπλευρη απώλεια της ευρωπαϊκής κρίσης. Η απογοήτευση των πολιτών μπορεί να βυθίσει τις κοινωνίες στην εσωστρέφεια όπου οι άνθρωποι θα ψάχνουν, τη βοηθεία επιτηδείων εθνικιστών ηγετών, φανταστικούς εχθρούς γύρω από το ποιος τελικά θα φταίει που, ενώ πλησίασαν στη βρύση, ίσως τελικά να μην πιουν νερό.

Ο επίτροπος Φούλε οφείλει να τους πει όλη την αλήθεια, όσο οδυνηρή και άδικη μπορεί να είναι.