Του ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ
Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στη χθεσινή «Ελ Παΐς» και απεικονίζει
έναν εκστασιασμένο Φρανσουά Ολάντ στην είσοδο του προεδρικού μεγάρου να
περιμένει με τα χέρια απλωμένα να αγκαλιάσει τον Μαριάνο Ραχόι, που
κατευθύνεται σχεδόν τρέχοντας προς το μέρος του με το δεξί χέρι
προτεταμένο.
Πρώτη απορία: Μα πού ήταν κρυμμένος ο Πρόεδρος τόσον καιρό;
Βρήκε λοιπόν χρόνο να ασχοληθεί και με κάποιο άλλο θέμα εκτός από τους
γάμους των ομοφυλοφίλων;
Δεύτερη απορία: Γιατί οι δύο άνδρες είναι τόσο χαρούμενοι; Είναι
γεγονός ότι διακρίνονται για την αίσθηση του χιούμορ τους και πρέπει να
κάνουν καλή παρέα, ιδίως όταν λείπουν η Μέρκελ και οι άλλοι ξινοί του
Βορρά. Τελευταία όμως δέχονται το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Ο γάλλος
Πρόεδρος βλέπει τη δημοτικότητά του να κατρακυλάει συνεχώς, ενώ η
πολυσυζητημένη υπόσχεσή του να φορολογήσει τους πλούσιους με 75% κρίθηκε
αντισυνταγματική. Ο ισπανός Πρωθυπουργός, πάλι, αγωνίζεται να σώσει τη
χώρα του από τις τρομακτικές επιπτώσεις της κρίσης και τον εαυτό του από
το σκάνδαλο χρηματοδότησης που μαστίζει το κόμμα του. Κάποτε έκαναν και
καμιά παρέμβαση στα ευρωπαϊκά θέματα, στο κάτω κάτω ηγούνται της
δεύτερης και της τέταρτης οικονομίας της ηπείρου. Τελευταία δεν τους
ρωτάει κανείς. Την απόφαση για την Κύπρο πρέπει να τη διάβασαν στις
εφημερίδες.
Πώς εξηγείται λοιπόν τόσος ενθουσιασμός;
Την απάντηση τη δίνει το
ρεπορτάζ:
Είχαν κανονίσει να δουν μαζί το ματς. Εκαναν λοιπόν βιαστικά
τις απαραίτητες δηλώσεις (η Κύπρος αποτελεί μοναδική περίπτωση, τα
σχέδια που έχουν συμφωνηθεί για την τραπεζική ένωση είναι πολύ
σημαντικά, το ζητούμενο σήμερα είναι η ανάπτυξη) και αποσύρθηκαν στα
ενδότερα.
Εντάξει, ο Ολάντ πρέπει να στενοχωρήθηκε, η Γαλλία έχασε, αλλά
απέναντι σε μια Ισπανία όπου έπαιζαν επτά παίκτες της Μπαρτσελόνα δεν
μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη. Στο ποδόσφαιρο οι δύο χώρες τα πηγαίνουν
καλά. Στα υπόλοιπα όμως;
Να προσυπογράψουμε αυτό που υποστηρίζει ο Γκίντεον Ράχμαν στους
«Φαϊνάνσιαλ Τάιμς»: «Το πιο αξιοσημείωτο στοιχείο αυτής της κρίσης είναι
η σχεδόν ολοκληρωτική απουσία μιας ισχυρής γαλλικής φωνής στο τραπέζι.
Από τον Ζαν Μονέ μέχρι τον Ζακ Ντελόρ, οι Γάλλοι υπερηφανεύονταν πάντα
ότι κατείχαν την πνευματική ηγεσία του ευρωπαϊκού σχεδίου. Και τώρα
είναι απολύτως υποταγμένοι στις βουλές του Βερολίνου. Παλαιότερα
γελούσαμε με τον όρο "Μερκοζί", τον θεωρούσαμε κάπως κολακευτικό
απέναντι στον προηγούμενο γάλλο πρόεδρο, αναγνωρίζαμε όμως ότι η γαλλική
ηγεσία προσπαθούσε τουλάχιστον να βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων.
Τώρα μοιάζει να έχει παραιτηθεί».
Μπορεί κανείς να αναζητήσει διάφορες εξηγήσεις. Ισως ο Ολάντ να
έχει απορροφηθεί από τα εσωτερικά του αδιέξοδα, ίσως να δυσκολεύεται να
βρει μια πειστική αντιπρόταση στη γερμανική συνταγή της λιτότητας. Ο,τι
και αν φταίει, το αποτέλεσμα είναι θλιβερό. Και επικίνδυνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου