Tου Αποστολου Λακασα
«Μου αρέσει η ιδέα ότι θα πάω στο πανεπιστήμιο. Γι’ αυτό κουράστηκα, γι’ αυτό διάβαζα τόσα χρόνια…». Η Νίνα, στην οποία ανήκουν τα παραπάνω λόγια, είναι 18 χρονών. Μόλις τελείωσε τις Πανελλαδικές Εξετάσεις και οι επιδόσεις της, όπως τουλάχιστον τις υπολογίζει εκείνη, της δίνουν το εισιτήριο για τη Νομική Σχολή Αθηνών. Το όνειρό της!
Οι γονείς της είναι άνθρωποι του μόχθου. Ο πατέρας έχει πρατήριο, η μητέρα βιβλιοπωλείο. Πάλεψαν να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Να τους δώσουν σωστή αγωγή, να τα μορφώσουν, να τα δουν στο πανεπιστήμιο, να προκόβουν, να φτιάχνουν τη ζωή τους με τις αξίες με τις οποίες και οι ίδιοι μεγάλωσαν: εντιμότητα, εργατικότητα, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια.
Οταν, την περασμένη Δευτέρα, είδα τη Νίνα έξω από το σχολείο της να χοροπηδάει από χαρά, διότι είχε αριστεύσει και στο τελευταίο μάθημα των Πανελλαδικών Εξετάσεων, αισθάνθηκα συγκίνηση για το παιδί που ονειρεύεται και ντροπή για τη σημερινή κατάσταση της χώρας και τα δύσκολα χρόνια που «παραδίδουμε» στη γενιά της. Και όχι μόνο στους 18χρονους, αλλά και στους 25χρονους και τους 30χρονους, πολλοί εκ των οποίων θα αναγκαστούν να φύγουν στο εξωτερικό, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.
Θεωρώ φλυαρία να μιλήσω για το χρέος των γονιών απέναντι στα παιδιά. Είναι δεδομένο, είναι φυσικό επακόλουθο της γονεϊκής αγάπης.
Αντίθετα, μ’ αρέσει να εστιάζω σε όσα μπορώ να κάνω εγώ-εμείς, ώστε η Ελλάδα να απαλλαγεί από τη μίζα, την αναξιοκρατία, την ήσσονα προσπάθεια, τη μετριότητα. Στο μέτρο του δυνατού, φυσικά, γιατί η ζωή τα χωράει όλα …
Η αλήθεια είναι ότι οι 40ρηδες και 50ρηδες έχουν χάσει τον βηματισμό τους στην τρέχουσα κατάσταση. Πολλοί έχουν στηρίξει τη ζωή τους σε ένα σύστημα κρατικοδίαιτο που καταρρέει, οι άλλοι αποτελούν τα παράπλευρα θύματα αυτής της κατάρρευσης.
Ολοι πάντως, ανεξαρτήτως από πού έχουν τα προς το ζην, κατανοούν ότι η βάση των ηθικών αξιών, οι οποίες στηρίζουν τον κοινωνικό ιστό, πρέπει να αλλάξει και να βγει ενισχυμένη από την κρίση.
Τελικά, το ζητούμενο δεν πρέπει να είναι εάν θα έχουμε έναν μεγάλο δημόσιο τομέα, αλλά να δημιουργήσουμε ένα χρήσιμο δημόσιο τομέα. Εγνοια μας πρέπει να είναι να στήσουμε μια υγιή επιχειρηματικότητα, να εκμεταλλευτούμε με σεβασμό τις δυνάμεις και τους πόρους της Ελλάδας. Δεν χρειάζεται να φτιάξουμε ένα «μοντέρνο» σχολείο (με διαδραστικούς πίνακες και απλή αντιγραφή εκπαιδευτικών συστημάτων κ.λπ.), αλλά ένα σχολείο που να παρέχει ουσιαστική μόρφωση. Οφείλουμε να οργανώσουμε στιβαρή τριτοβάθμια εκπαίδευση, η οποία να αναδεικνύει τις δυνάμεις της νέας γενιάς της χώρας και όχι να τις αποθαρρύνει. Πρέπει να αποκτήσουμε σοβαρές υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας.
Η καταγγελτική στάση για τα κακώς κείμενα μπορεί να προκαλείται από την ανάγκη για τιμωρία των υπαιτίων - και είναι κατανοητή.
Ομως η ουσιαστική δικαίωση θα είναι εάν ανοίξουμε τον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον για όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου