Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Το βράδυ έπεσε να κοιμηθεί παραπονούμενη ότι κάτι την ενοχλούσε στο βλέφαρό της. Το πρωί ξύπνησε με το βλέφαρο κλειστό. Κι άρχισε ένας αγώνας δρόμου για τη φίλη μου την Ελένη. Η ζωή της γέμισε με μιας άγνωστες λέξεις, ατζέντες με ονόματα γιατρών, ψέματα, αλήθειες και γιατί. Χιλιάδες, αναπάντητα –γιατί;-.
H Ελένη είναι 30 ετών, γλυκιά, υπομονετική και πρόσφατα μητέρα. Η φίλη μου η Ελένη έμπλεξε…Κι έτσι η συνέχεια έμοιαζε με λαχανιασμένη ταινία βουβού κινηματογράφου. Τα νοσοκομεία, οι μεταφορές, το βλέμμα. Το βλέμμα! Καθώς ψηλαφίζει αργά αργά. Καθώς αποκρυπτογραφεί. Κι η ψυχή έτοιμη να πιαστεί από μια σανίδα. Μα είχε τέτοια φουρτούνα!
Θυμάμαι τους απέραντους διάδρομους στο νοσοκομείο. Τις ανοιχτές πόρτες των δωματίων με τα πόδια στη σειρά. Φλύαρα τα πόδια. Να δίνουν στοιχεία για το φύλο, την ηλικία. Και δίπλα τους «οι συνοδοί». Στο δικό τους δύσκολο ρόλο. Από το ύφος τους και μόνο καταλαβαίνεις την έκβαση. Από το χαμόγελο ή τη πίκρα ή τη βαριεστιμάρα που αντιστοιχεί για ηλικιωμένους ασθενείς, γι΄αυτούς που οι θνητοί «παίζοντας» για λίγο τους Θεούς λέμε «άντε να φύγει πια να ξεκουραστεί».
Μα η φίλη μου η Ελένη ήταν 30 ετών. Μπήκε στην εντατική Νοέμβριο και μου έστειλε «χρόνια πολλά» για τα γενέθλιά μου από κει. Πόσες τσέπες έχει η καρδιά; Έφτασαν Χριστούγεννα. Απέναντι από το κρεβάτι της οι νοσοκόμες στόλισαν δέντρο. Εντατική…Οι στολές, οι κουβέντες πίσω από τη μάσκα, το άγγιγμα, τα σημειώματα, η ανημποριά. Το Σώμα! Άδειο, αφυδατωμένο, αχρησιμοποίητο, άδοξο. «Μ΄ένα κορμί ότι κάνω».Γαμώτο!
Της φέρναμε νέα του έξω κόσμου. Τα δικά της ήταν διαφορετικά. Ο νεαρός δεξιά πέθανε, τον γέρο αριστερά τον φέρανε νύχτα. Έβγαινα έξω και μύριζα τον αέρα. Τι ωραία που μυρίζει ο αέρας έξω από τον Ευαγγελισμό! Μετά ντρεπόμουν…Έφτασε το Πάσχα. Λίγο πριν το Χριστός Ανέστη βγήκε! Πέντε μήνες μετά…
Δεν μπορούσε να στηριχτεί καλά στα πόδια της και όλη της η αγωνία ήταν αν ο μικρός θα την αναγνώριζε. Γύρισε. Το βλέμμα της γύρισε αρκετές μέρες μετά από κείνη. Χωριστά ήρθαν! Και μεις θλιβεροί θεατές με σαχλά, γλυκανάλατα «είσαι μια χαρά». Η φίλη μου η Ελένη.Ο γιος της, μερικές ώρες μετά κούρνιασε στην αγκαλιά της. Ποια σοφή κλωστή τον έραψε πάνω της για ώρες; Το μωράκι της. Το καραγκιοζάκι της. Ενάμιση χρονών. Και κείνη περπάταγε στη ζωή σαν αστροναύτης.
Μερικές φορές ήθελε να μας μεταφέρει ότι έζησε. Άλλες σιωπούσε. Δε τα μοιράζονται όλα οι άνθρωποι…Μερικά τα καταλαβαίνεις μόνο αν τα ζήσεις.
Αύριο ξεκινάει ακτινοβολίες. Φοβάται απέραντα! Σήμερα τη συνάντησα στο κήπο. Ρουφούσε τον ήλιο σαν θερμοσυσσωρευτής. Τη ρώτησα αν θέλει κάτι από την αγορά. Χαμογέλασε. Κοιταχτήκαμε βαθιά. Και μετά με συνωμοτικό αστείο χαμόγελο την άκουσα να λέει «Θέλω μια κρέμα ημέρας, απ αυτές που κάνουν θαύματα».
Τι βάλσαμο η κουβέντα της! Σαν δροσερό αεράκι που σηκώνει τα μαλλιά των κοριτσιών! Η φιλενάδα μου η Ελένη…
Σας γράφω αυτό το κείμενο, τώρα που η μέρα μεγαλώνει και δεν αγαπάει το σκοτάδι. Αρχές καλοκαιριού εκ μέρους της Ελένης. Γιατί σε τούτη τη στήλη γνωριζόμαστε πια και καταλαβαινόμαστε…Αδράξτε τη μέρα, μην ασχολείστε με κυτταρίτιδες και πόντους και μαλακίες. Μόνο με το χαμόγελό σας ν΄ ασχολείστε! Το χαμόγελο που φέρνει η επίγνωση του σπουδαίου εφήμερου. Και καμιά φορά αγοράστε καμιά κρέμα ημέρας … Απ΄αυτές που κάνουν θαύματα όπως μου είπε γελώντας το Ελενάκι μου. Γιατί μερικά ψέματα είναι πολύ όμορφα…Όσο όμορφη είναι η ζωή…Όσο όμορφο είναι το χαμόγελό της Ελένης γιατί το αλάτισε το δάκρυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου