Η Εξέγερση του Ισλάμ κι εμείς

Του IAΚΩΒΟΥ ΦΡΙΖΗ

(...) Οι γείτονές μας οι Τούρκοι, μουσουλμάνοι κι αυτοί, δεν διαφέρουν και πολύ από τους άλλους Αραβες μουσουλμάνους ως προς τις καλές προθέσεις τους προς την ελληνική πραγματικότητα. Ακόμη και το πογκρόμ του 1955 στην Κωνσταντινούπολη έγινε κάτω από καθαρά θρησκευτικά κίνητρα κατά των χριστιανών, των Αρμενίων και των Εβραίων. Τότε ήταν σε έξαρση το Κυπριακό ζήτημα και θυμάμαι ένα περιστατικό που ο Τύπος το πέρασε με χτυπητούς τίτλους. Ενας καταστηματάρχης, Εβραίος της Πόλης, ονόματι Μόρδος, έβαλε στη βιτρίνα του καταστήματός του μια ελληνική σημαία κι έγραψε από κάτω: «Η Κύπρος είναι ελληνική». Φυσικά, υπέστη τις συνέπειες από την τουρκική αστυνομία, αλλά ο Τύπος της Ελλάδος προέβαλε μ’ επαίνους το θάρρος και την αγωνιστικότητά του. Αυτό το μικρό και ασήμαντο περιστατικό αναδεικνύει πόσο πραγματικά κάθε Εβραίος αγαπά την Ελλάδα.

Ομως, ας επανέλθουμε στον αραβικό επεκτατισμό που στην πατρίδα μας κάθε μέρα που περνά κάνει και πιο εντυπωσιακά την παρουσία του. Μετά τα τελευταία χαοτικά γεγονότα στην Αθήνα, και ειδικά τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη, η κατάσταση περνά σε κάποια άλλη διάσταση. Με σταθερή πολιτική γραμμή, κάποιοι πολιτικοί διατυπώνουν την άποψη ότι οι μη νόμιμοι μετανάστες πρέπει ν’ απομακρυνθούν από τον ελλαδικό χώρο. Δεν ξέρω αν αυτό θα γίνει ή όχι, πάντως η άποψη αυτή δεν λύνει το πρόβλημα, ίσως το περιορίζει. Η ελληνική κοινωνία έχει τρομοκρατηθεί από τα τελευταία γεγονότα και με το δίκιο της. Ο ισλαμισμός έχει εισβάλει στη Δύση και δεν μπορούμε να φανταστούμε τις συνέπειες που θα έχει στην κοινωνία μας.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο αραβικός κόσμος παρουσίασε ένα εθνικιστικό και αντιαποικιακό ρεύμα, με έξαρση τη δυτική ξενοφοβία. Οι Αραβες, ακόμη και σήμερα, που από τα περισσότερα –αν όχι όλα– εδάφη τους, έχουν εκδιώξει τους δυτικούς αποικιοκράτες, είναι φοβερά φιλύποπτοι και με αισθήματα πρωτόγονα κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Δυσπιστούν –για να μην πω μισούν– κάθε αμερικανική παρέμβαση και προσπαθούν με κάθε τρόπο και μέσον να πλημμυρίσουν την Ευρώπη με μουσουλμανικό πληθυσμό. Αυτή η κατάσταση στην πατρίδα μας, και όχι μόνο, φέρνει μεγάλη αναταραχή στον ήσυχο και παραδοσιακό Ελληνα, τώρα στις μεγάλες πόλεις της χώρας και σύντομα ίσως και στα χωριά μας.

Εχουμε μια τεράστια οικονομική κρίση από τη μια πλευρά και μια κοινωνική αναταραχή από την άλλη, με απρόβλεπτες συνέπειες. Αντιμετωπίζουμε έναν ακραίο παναραβισμό χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να τον αντιμετωπίσουμε. Ας μη μας διαφεύγει ότι πριν λίγες ακόμη δεκαετίες σχεδόν κανένα δυτικό βιβλίο δεν μεταφράστηκε στην αραβική γλώσσα. Αυτό είχε και ακόμη έχει ως συνέπεια να μη γνωρίζει η μάζα των αραβικών πληθυσμών τίποτα για τον δυτικό πολιτισμό. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια ενός μουσουλμάνου ιστορικού: «Οι σχέσεις οικειότητας με τους απίστους απαγορεύεται στον λαό του Ισλάμ και κάθε άλλο παρά επιθυμητές είναι οι φιλικές και στενές επικοινωνίες ανάμεσα σε δύο συμβαλλόμενους που διαφέρουν ο ένας από τον άλλο, όπως το φως διαφέρει από το σκοτάδι». Με την πάροδο των χρόνων, η κατάσταση αυτή έχει κάπως βελτιωθεί, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό ώστε να έχουμε ανοικτή, σταθερή και αμοιβαία επικοινωνία με τους Αραβες γενικά.

Ομως, και ο δυτικός κόσμος έχει τη συνήθεια –ίσως από υπεροχή– να θεωρεί τον εαυτό του υπόδειγμα καλοσύνης και προόδου. Δυστυχώς, έχουμε μια κακή αντίληψη:όποιος μας μοιάζει είναι καλός, όποιος δεν μας μοιάζει είναι κακός. Εδώ υπάρχει μια σύγκρουση πολιτισμών, από την οποία θα φανεί, σε βάθος χρόνου, ποιος θα επικρατήσει. Πολλοί αναλυτές αρέσκονται να λένε ότι οι στενές σχέσεις των καλών στοιχείων δύο πολιτισμών θα έχουν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας καλύτερης κοινωνίας. Δεν μας λένε, όμως, αν οι στενές σχέσεις των κακών στοιχείων δύο πολιτισμών συναντηθούν, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;

Τους Αραβες προσπαθήσαμε να τους δυτικοποιήσουμε και πιστέψαμε ότι σε κάποιο μικρό βαθμό το πετύχαμε. Αυτό, όμως, δεν συνέβη. Τώρα οι Αραβες προσπαθούν με κάθε τρόπο να εισχωρήσουν στις δυτικές κοινωνίες, προκειμένου να τις «ισλαμοποιήσουν». Ετσι, έχουμε μια σύγκρουση πολιτισμών, το αποτέλεσμα της οποίας δεν είναι δυνατόν να το προσδιορίσουμε ακόμη.

Είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε ιστορικά αληθινοί, να τονίσουμε ότι η Ευρώπη πριν έναν και πλέον αιώνα θεωρούσε τον εαυτό της δυνατό και πλούσιο και με αφάνταστη αυτοπεποίθηση, ακόμη και με μια υπεροψία, ήθελε να υποτάξει την ανθρωπότητα. Και ενώ η Δύση είχε τεράστια πρόοδο, το Ισλάμ κατέβαινε συνέχεια ένα-ένα τα σκαλοπάτια της ανέχειας, της παρακμής, της αδυναμίας, της κατωτερότητας και της ανελευθερίας. Το Ισλάμ, κάτω από τις ταπεινωτικές αυτές συνθήκες, άρχισε να ξυπνά, προσπάθησε χωρίς επιτυχία να μιμηθεί τη Δύση και, βλέποντας ότι δεν τα κατάφερνε, πέρασε σε μία κατάσταση αναμονής, η οποία είχε στοιχεία θαυμασμού αλλά και ζήλιας για τον δυτικό κόσμο, οπότε τα αισθήματα αυτά πήραν τη θέση της μνησικακίας και του φθόνου.

Σήμερα, φθάσαμε σ’ ένα κύμα εχθρότητας του Ισλάμ προς τη Δύση. Κι αυτή η εχθρότητα έφτασε έξω από τα σπίτια μας. Ολοι το βλέπουμε, όλοι το ζούμε και το γευόμαστε. Το πρόβλημα είναι τι κάνουμε. Σ’ αυτό το ερώτημα δεν μπορεί ν’ απαντήσει ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση. Ολοι μαζί, όλος ο πολιτικός κόσμος, μακριά από μικρο-εγωισμούς και πολιτικά συμφέροντα, πρέπει να συνεννοηθεί τι πρέπει να γίνει για να σωθεί η πατρίδα από το έγκλημα πρώτα και μετά από την οικονομική κρίση. Οι καιροί είναι δύσκολοι και επικίνδυνοι. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή για να σωθεί η ΠΑΤΡΙΔΑ.

Ο ιστορικός Αραβας, Νομπίχ Αμίν Φάρις, υποστηρίζει ότι «οι ακραίες θέσεις στον μουσουλμανικό κόσμο εξακολουθούν να εκφράζουν τους μύχιους πόθους όλων των μουσουλμάνων, από το Μαρόκο μέχρι την Ινδονησία».

Είναι σχεδόν αδύνατον ο μουσουλμανικός κόσμος να διαρρήξει ολοκληρωτικά τις σχέσεις του με την ακραία ισλαμική ιδεολογία. Οι θρησκευτικές ιδέες είναι εκείνες που εκφράζουν την αποδοχή των πολιτικών και κοινωνικών αντιλήψεων στους λαούς της Μέσης Ανατολής. Για τον λόγο αυτόν είναι σχεδόν αδιανόητο να περιμένουμε μια δημοκρατική άνοιξη στον αραβικό κόσμο.

ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ