Πως θα ήταν το Ελληνικό αν οι ήρωες του Cartoon Network είχαν ακούσει τους ειδικούς

Toυ ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑ

Αν δεν με έλεγαν Κώστα Καββαθά αλλά, Κώστα Καραμανλή (σώσε!), Γιώργο Παπανδρέου (ξανασώσε), Χάρη Παμπούκη (τρις) και είχα να λύσω το “πρόβλημα” του αεροδρομίου Ελληνικού. Τι θα έκανα;

1. προσφυγή στο ΣτΕ για να ακυρωθεί η υπουργική απόφαση του golden boy της παλαιάς Ν.Δ Χατζηδάκη που “έκλεισε” το αεροδρόμιο (την έκανα, την κέρδισα και, το ΣτΕ, αποφάσισε πως, το Ελληνικό ποτέ δεν σταμάτησε να είναι αεροδρόμιο). Η απόφαση “θάφτηκε”, αγνοήθηκε, δεν αναφέρθηκε παρά σε 1-2 εφημερίδες χωρίς τα ονόματα των πολιτών που κίνησαν την διαδικασία

2. Με την απόφαση του ΣτΕ υπό μάλης θα απαγόρευα την ανέγερση κάθε κτίσματος στα 5,500 στρέματα του α/δ πράγμα που, αυτόματα, θα εξασφάλιζε ότι ο χώρος είναι και θα παραμείνουν “χώρος πρασίνου”. Αντ’ αυτού οι εργολάβοι έχουν πιάσει δουλειά και η μία “βίλα” διαδέχεται την άλλη

3. Με την ίδια απόφαση θα εξέδιδα διάταγμα που επιτρέπει την λειτουργεία του α/δ και θα καλούσα όλες τις μικρές και μεσαίες αεροπορικές εταιρίες να επιστυρέψουν στον φυσικό τους χώρο. Αντ’ αυτού αν κάποιος τολμήσει να ζητήσει άδεια προσγείωσης τον στέλνουν στον διάβολο

4. Η επαναλειτουργία του α/δ θα σήμαινε ότι, εκτός από ελληνικές και ξένες περιφερειακές αερογραμμές (regional airlines), θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και 3-4 Σχολές Χειριστών Πολιτικής Αεροπορίας για αεροπλάνα, ελικόπτερα, υδροπλάνα και …αερόστατα

5. Τα παραπάνω θα δημιουργούσαν πάνω από 10.000 νέες θέσεις εργασίας για Έλληνες, Γάλλους, Άγγλους, Πορτογάλους, Πακιστανούς, Κούρδους, Αιγύπτιους και Αρειανούς και θα έθεταν τις βάσεις για αεροπορική και, σε συνεργασία με άλλες χώρες της Ε.Ε, διαστημική τεχνογνωσία

6. Οι παράγραφοι 1-5 θα μπλοκάριζαν τις ορέξεις κάθε μπετατζή, developer, εργολάβου από τον Κρόνο, το Κατάρ, τη Μέση Γη, την Εκάλη, το Παλαιό Ψυχικό, τον bidet στο Κολωνάκι και, γενικά κάθε τόπο που ανθεί το αλισιβερίσι, οι μίζες και οι αλλαξοκωλιές. Επίσης θα έκοβαν την όρεξη των Νεάντερνταλ και των Κρο μανιόν που θέλουν να κάνουν το αεροδρόμιο “αυτοδιαχειριζόμενο” χωράφι για metrosexual “οικολόγους” και λοιπούς πάσχοντες από κοινωνικές ασθένειες νέας κοπής γιατί, κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν αποκαλεί τον εαυτό του “οικολόγο” αφού ΕΙΝΑΙ έτσι κι’ αλλιώς

7. Με αυτές τις προτάσεις (και άλλες που έχω γράψει 100 φορές), το Ελληνικό θα παρέμεινε ελληνικό, θα έφερνε χρήμα με ουρά, θα έβαζε νέους και νέες επιστήμονες και τεχνολόγους στο 21ο αιώνα και θα γινόταν ένα από τα ωραιότερα και μεγαλύτερα πάρκα στην Ε.Ε -μια και κανείς δεν θα τολμούσε να “χτίσει” ροζ μεζονέτες με πλει ρουμ, ιδιωτικούς χώρους πλατσουρίσματος και τένις κόρτ

8. Αν ήμουν ένα από τα παραπάνω …αστέρια θα έκανα και ένα δύτερο διάδρομο αποπροσγείωσης στη θάλασσα μπροστά από το ήδη υπάρχων αεροδρόμιο εκεί που είναι τα “μαγαζά’ που γκαρίζουν τα “σκυλιά” των μπουζουκιών και, στο Τ του διαδρόμου (ή των διαδρόμων), θα συγκέντρωνα όλες τις μαρίνες του Σαρωνικού για να ξεβρωμίσει η θάλασσα απ’ τα σκατά και τα κάτουρα των σκαφάτων αφού θα είχα φτιάξει τα κατάλληλα αποχετευτικά συστήματα

9. Στο ίδιο σημείο θα δημιουργούσα τερματικούς σταθμούς για monorail, tram, ηλεκτρικά λεωφορεία αλλά, και θα τοποθετούσα επιπλέουσες προβλήτες για υδροπτέρυγα που θα πήγαιναν στα νησιά του Αργοσαρωνικού και για υδροπλάνα που θα πήγαιναν στα νησιά ή στις παραλιακές πόλεις της Ελλάδας. Αυτό θα έκανε κάποιους “λεφτάδες” από την Ε.Ε, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα, την Ιαπωνία και την …Λιβύη να προγειώνονται στο Ελληνικό με τα ιδιωτικά τους jet και να επιβιβάζονται στα γιοτ που θα είχαν ελλιμενισμένα στις -οργανωμένες- μαρίνες του Ελληνικού. Δεν χρειάζεται να πω πόσες χιλιάδες “θέσεις εργασίας” θα δημιουργούσε μία τέτοια λύση

10. Επειδή όμως ζω σε μία χώρα όπου οι περισσότεροι κάτοικοι είναι copy paste των πολιτικών “ηγετών” πολύ φοβάμαι πως τίποτα απ’ αυτά δεν θα μπορούσε να γίνει (και δεν έγινε!) γιατί, στους δρόμους θα έβγαιναν “αγανακτισμένοι κάτοικοι” που “ανησυχούν για την υγεία των παιδιών τους” από την λειτουργία του α/δ. Αυτό βέβαια μεταφράζεται ότι θα “λυσάγανε” επειδή δεν θα μπορούσαν να “ρίξουν” πανωσηκώματα στις “περιουσίες τους”. Για “οικολογικό” περιτύλιγμα, τα Κρο μανιόν της “τοπικής αυτοδιοίκησης” θα χρησιμοποιούσαν την “ποιότητα ζωή των παιδιών τους” και τη …ρύπανση του περιβάλλοντος

11. Όλα τα παραπάνω δεν είναι δυνατόν να “υλοποιηθούν” από το “κράτος” που έστησαν οι: Παπανδρέου ο 2ος, Καραμανλής ο 1ος, Μητσιοτάκης ο 1ος (και ελπίζω ο τελευταίος), Gollum de Bidet Central, Καραμανλής ο Ραφηνάτος και GAP ή Παπανδρέου ο 3ος για ένα, επίσης απλό λόγο: το κράτος είναι copy-paste των ανδρών (και γυναικών όπως η Ντοραμπακ, η Τζάκρη, η Διαμαντοπούλου, η ευαίσθητη αθλήτρια Τίνα και εκείνης που όταν την ακούω να κρώζει ξεχνάω τ’ όνομα της.

12. Τότε γιατί τα λέω; Διότι πάσχω από το σύνδρομο Κ.Λ (Κοινής Λογικής) που επηρεάζει σοβαρά, εκτός από τη κρίση μου, και την υγεία μου. Γι’ αυτό άλλωστε δεν θα σας πω τι θα μπορούσε να γίνει με τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, τα ΕΝΑΕ, την ΕΑΒ, την ΕΛΒΟ, την ΠΥΡΚΑΛ, την… ΑΟΖ, τα (όποια) κοιτάσματα υπάρχουν από το Κατάκολο μέχρι το Οικόπεδο 25 (ή 15 ή 87 ή 69 ή το Λουρί της Μάνας) ούτε θα εποναλάβω τις πονεμένες ιστορίες με τις δεκάδες ιστορίες βιοτεχνιών, βιομηχανιών, επενδυτών, επιχειρηματιών που βαρέθηκαν να λαδώνουν τη Μηχανή και πήραν των ομματιών τους….

Σπασμοί μιας νέας εποχής

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Στις κρίσιμες, στις οριακές ιστορικές στιγμές, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν ξανά τη γεωγραφία ή μάλλον συνδέουν τους τόπους με ένα καινούργιο νόημα. Στα χρόνια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ή των αντιαποικιακών αγώνων, πολλοί ξεδίπλωναν τον ευρωπαϊκό ή τον παγκόσμιο άτλαντα και καρφίτσωναν σημαιάκια που απεικόνιζαν την προέλαση ή την υποχώρηση των στρατευμάτων, την πτώση ή την ανακατάληψη των πόλεων και των οχυρών. Αλλες φορές, οι αυτόκλητοι στρατηγοί σχεδίαζαν επιτελικούς χάρτες στο στρατσόχαρτο του τραπεζιού της ταβέρνας, χάραζαν περίτεχνες διατάξεις μάχης και ας ήξεραν ότι οι υποδείξεις τους ποτέ δεν θα έφταναν στα αρμόδια αυτιά, ότι ο Κουροπάτκιν δεν θα στρεφόταν δεξιότερα.

Σήμερα μελετούμε ξανά τους χάρτες των χωρών και των πόλεων, μαθαίνουμε ξανά γεωγραφία. Φέτος γνωρίσαμε την πλατεία Ταχρίρ και τις γέφυρες του Νείλου, ενώ το 2003 βλέπαμε στην τηλεόραση τις γέφυρες του Τίγρη να φλέγονται και, το 1999, τα γεφύρια της Γιουγκοσλαβίας να ανατινάζονται. Και πριν καλά καλά η πλατεία Ταχρίρ αδειάσει, μια άλλη πλατεία, αυτήν τη φορά στο Μπαχρέιν, έρχεται με σφοδρότητα στο προσκήνιο: η πλατεία του Μαργαριταριού, στο κέντρο της οποίας δεσπόζει ένα πανύψηλο ακαλαίσθητο μνημείο με πέντε καμπυλόσχημους βραχίονες που υψώνονται προς τον ουρανό για να σμίξουν κάτω από μια λευκή σφαίρα (το μαργαριτάρι). Κατάληψη, ανακατάληψη, κραυγές, συνθήματα για την ελευθερία, νεκροί. Αοπλοι και μισθοφόροι, γυναίκες, παιδιά στους δρόμους. Με το αίμα των πιο νέων, με το αίμα των αμάχων γράφεται ξανά η ιστορία ενώ η πρωτεύουσα του Μπαχρέιν, η άγνωστή μας μέχρι χθες Μανάμα, παύει να είναι απλώς ένας τουριστικός ή επιχειρηματικός προορισμός, γίνεται κάτι άλλο, κάτι που ακόμη δεν έχει πάρει οριστική μορφή και όνομα.

Αιμάτινες κηλίδες απλώνονται ξανά στον χάρτη, στρέφουν το βλέμμα μας στην Τρίπολη, μια πόλη που βομβαρδίζεται από τα δικά της αεροπλάνα.  

Πώς το αδιανόητο γίνεται αληθινό; Πώς να τραγουδήσουμε ξανά «με τον αγέρα και με τ’ αγιάζι πάει μια μπρατσέρα για τη Βεγγάζη;» Πώς να παρακαλέσουμε τον Αγιο Νικόλα «στα πέλαγα όλα λουλούδια στρώσε»; Tο αίμα των άλλων γκρεμίζει όλα τα εξωτικά μας στερεότυπα για το Μισίρι και το Μαρόκο, για τις χίλιες και μία νύχτες, εξαερώνει τους νεόκοπους τηλεοπτικούς μύθους για τον Ονούρ και τη Σεχραζάτ.

Κατά καιρούς, κάποιες πόλεις γίνονται σύμβολα της θηριωδίας αλλά και της αντίστασης, όπως η Φαλούτζα, η πόλη των βομβών του λευκού φωσφόρου, όπως η ισοπεδωμένη Ραμάλα ή η μαρτυρική Γάζα – για να μην ανατρέξουμε στο πιο μακρινό παρελθόν, όπου ο κατάλογος μοιάζει ατέλειωτος. Και τώρα η Βεγγάζη, η Σύρτη, το Τομπρούκ, η Τρίπολη…

Είμαστε ασφαλείς, ζούμε στ’ αλήθεια στα μετόπισθεν; Η πρώτη γραμμή του μετώπου παίρνει σχήμα αμοιβάδας, δύσκολο να καταλάβουμε πού αρχίζει και πού τελειώνει. Ξέρουμε πώς και πού άρχισαν οι αναταράξεις, όμως κανείς δεν ξέρει προς ποια κατεύθυνση και με ποιους ρυθμούς θα εξαπλωθούν ή θα ξεθυμάνουν. Ψυχανεμιζόμαστε ότι αυτά που συμβαίνουν είναι οι σπασμοί μιας νέας εποχής που μπορεί να τη σημαδέψει είτε η τραγωδία είτε η απελευθέρωση από τον τύραννο μέσα κι έξω από τον άνθρωπο.

Αν αληθεύει ότι το οριστικό τέλος της Μεγάλης Υφεσης το έγραψε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, είναι φυσικό να αναρωτιόμαστε ποιος πόλεμος θα γράψει το τέλος της τωρινής παγκόσμιας κρίσης, ποιοι θα ’ναι οι άμαχοι και ποιοι οι εισβολείς. 

 Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν προσβλέπει ούτε σε στρατηλάτες ούτε σε επαγγελματίες ειρηνοποιούς, ενώ το να πούμε πως «ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς» φαίνεται ύβρις για εκείνους που με το αίμα τους τους καθιστούν ενδιαφέροντες.

Η Ελλάδα βάζει πλώρη για σοβαρές κι απρόβλεπτες ανατροπές

AΡΘΡΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει ο Γιώργος Μαύρος

Η Ελλάδα εμφανίζει επικίνδυνες ομοιότητες με τις κοινωνίες της Μέσης Ανατολής: Η νέα γενιά χάνει και τα τελευταία ψήγματα προοπτικής που είχε με τις σημερινές κοινωνικές δομές

«Μην κατηγορείτε την επισιτιστική κρίση για τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο! Οι ανατιμήσεις στα τρόφιμα αποτέλεσαν τον καταλύτη για να εκφραστεί η κοινωνική αγανάκτηση για κάτι άλλο πολύ σημαντικότερο: Την παντελή έλλειψη προοπτικής για τους νέους ανθρώπους».

Αυτή είναι η ερμηνεία που δίνει η διασημότερη ίσως «Κασσάνδρα» των αγορών, ο Μαρκ Φάμπερ, για το ντόμινο της αναταραχής στη Μέση Ανατολή. Σύμφωνα με τον Ελβετό οικονομολόγο, οι κοινωνίες που δίνουν στη νεολαία τους προοπτική έχουν και τις μεγαλύτερες άμυνες έναντι των κλυδωνισμών που προκαλούν οι ανατιμήσεις στα τρόφιμα, τα καύσιμα και τις πρώτες ύλες εν γένει. Αντίθετα, προσθέτει, οι κοινωνίες που δεν δίνουν διέξοδο και ευκαιρίες στη νέα γενιά, βάζουν σοβαρή υποψηφιότητα για να γίνουν η νέα Αίγυπτος ή η νέα Λιβύη. 

Και η ελληνική κοινωνία πού κατατάσσεται; 

Ο κ. Φάμπερ έδωσε απάντηση δημοσιεύοντας σε μια πρόσφατη επενδυτική έκθεσή του (την περίφημη GloomBoomDoom Report) το σχόλιο ενός Ελληνο-αμερικανού επιχειρηματία, του Γ. Καραχάλιου, τις απόψεις του οποίου εκτιμά ιδιαιτέρως: «Η Ελλάδα αποτελεί ζωντανή απόδειξη του πώς μια υπό κατάρρευση οικονομία (σ.σ. κοινωνία) μπορεί να επιβιώσει για δεκαετίες. Εχω παρακολουθήσει τη μεθοδική υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου των συγγενών μου στην Ελλάδα σε σχέση με τους συγγενείς στην Αμερική. Τα ξαδέρφια μου που ζουν στην Ελλάδα τείνουν να μένουν περισσότερο με τους γονείς τους, να έχουν μερική απασχόληση και να παραμένουν ανύπαντροι γιατί αισθάνονται ότι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο κόστος της οικογενειακής ζωής».

Τα σημάδια, σύμφωνα με τους Καραχάλιο και Φάμπερ, φανερώνονται από νωρίς στις κοινωνίες που καταρρέουν, όμως, κανείς δεν τα παίρνει στα σοβαρά. Μέχρι τη στιγμή που η επιδείνωση (ή η προοπτική επιδείνωσης) του βιοτικού επιπέδου ξεπερνά ένα κρίσιμο σημείο ανοχής. 

Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα εμφανίζει επικίνδυνες ομοιότητες με τις κοινωνίες της Μέσης Ανατολής: Η νέα γενιά χάνει και τα τελευταία ψήγματα προοπτικής που είχε με τις σημερινές κοινωνικές δομές. Οι δημόσιες υπηρεσίες υγείας και παιδείας, έχουν απαξιωθεί, καθιστώντας μονόδρομο την αναζήτηση (πανάκριβων) λύσεων στον ιδιωτικό τομέα, η εργασία μεταλλάσσεται τάχιστα σε α λα καρτ απασχόληση και η σύνταξη σε ευσεβή πόθο. Την ίδια ώρα η εξάρτηση της νεολαίας από την οικονομική στήριξη των γονέων ενισχύεται και η δημιουργία οικογένειας αποτελεί μια ολοένα και λιγότερο ελκυστική προοπτική. Η βάση, λοιπόν, για μια βίαιη ανατροπή των κοινωνικών δεδομένων στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί.

Μένει μόνο ο καταλύτης που θα πυροδοτήσει το ντόμινο των εξελίξεων. Ποιος θα είναι αυτός; 

 Η αύξηση του κόστους ζωής θέτει σοβαρή υποψηφιότητα. Σε προ ολίγων ημερών έκθεσή του ο οικονομολόγος Εντ Γιαρντένι επικαλείται το βιβλίο του Ντέιβντ Χάκετ Φίσερ, «Το Μεγάλο Κύμα: Οι Επαναστάσεις των Τιμών και ο Ρυθμός της Ιστορίας (The Great Wave: Price Revolutions and the Rhythm of History), στο οποίο υποστηρίζεται ότι ο κόσμος έχει δει τέσσερα μεγάλα κύματα πληθωρισμού από το 1200. Καθένα από αυτά τα κύματα πυροδότησε ριζικές κοινωνικές ανατροπές:  

Τη Μεσαιωνική Επανάσταση Τιμών (1200-1320), την Επανάσταση Τιμών του 16ου αιώνα (1520-1620), την αντίστοιχη του 18ου αιώνα (1720-1820) και εκείνη του 20ου (1896-1997). 

Σύμφωνα με τον κ. Γιαρντένι, ο κόσμος ενδέχεται να έχει μόλις εισέλθει σε μια πέμπτη Επανάσταση Τιμών, αυτή του 21ου αιώνα. Αν δικαιωθεί στις απόψεις του και οι πιέσεις στις τιμές που μόλις έχουμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε ενταθούν, η Ελλάδα βάζει πλώρη για σοβαρές κι απρόβλεπτες ανατροπές.

Δαμόκλειος σπάθη για τον Ελληνισμό

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

ΤΗΝ ώρα που κατά τρόπο δραματικό αναδιατάσσεται ολάκερο το στρατηγικό τοπίο στην ευρύτερη περιοχή (και που αυτά τα οποία τείνουν ν’ αναπαραχθούν θ’ αποβούν προδήλως προσδιοριστικά και για μας εδώ) δυστυχώς η Αθήνα δεν είναι σε θέση: Ούτε να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο. Αλλ’ ούτε και να διαχειρισθεί ενδεχόμενες τροπές. 

Και όχι μόνον, αλλά: Κατά τραγικότερη συγκυρία, τείνει να συνθλιβεί αφενός από ασήκωτα προβλήματα που την ταλανίζουν. Και αφετέρου γίνεται αποδέκτης έως και ταπεινωτικών συμπεριφορών από κάποιες συμμαχικές (υποτίθεται) κατευθύνσεις. Που επιδεινώνουν τα βάρη και ακυρώνουν προοπτικές ανατάξεως.

Αυτά που προάγονται στο ευρύτερο τόξο της Μέσης κι Εγγύς Ανατολής θ’ ασκήσουν με βεβαιότητα την αποφασιστική επιρροή τους και σε βάθος χρόνου και σε εύρος χώρου. Και θα διαμορφώσουν ισορροπίες που θα επιδράσουν καταλυτικά στις περιφερειακές εξελίξεις. Κατά τρόπο που θα γίνουν αισθητές σε όλους. Αναλόγως.

Αναλόγως δηλαδή με τη διαχείριση που θα υπάρξει από τις ενδιαφερόμενες ευρωπαϊκές δυνάμεις (και τους υπόλοιπους εταίρους) που έχουν και άμεση συνάφεια και άμεσα συμφέροντα. Όχι μόνον όσον αφορά τις ενεργειακές ανάγκες και προοπτικές, αλλά και σχετικά με τις στρατηγικές ισορροπίες που θα επικρατήσουν. Το αυτονόητο βεβαίως.

Και το ακόμη πιο αυτονόητο: Το κατά πόσον αυτές οι καταιγιστικές εξελίξεις θα διαμορφώσουν ευμενείς προοπτικές ή αντιθέτως θα επιδράσουν αρνητικά, εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τις δυναμικές διαχειρίσεως των πραγμάτων. Κάτι που συναρτάται προς τους παράγοντες ισχύος που οι ενδιαφερόμενοι διαθέτουν ή μπορούν ν’ αναπτύξουν. Κι από αυτήν ακριβώς την άποψη, ο Ελληνισμός (όσον αφορά τουλάχιστον το μητροπολιτικό του κέντρο) δεν βρίσκεται σήμερα στην καλύτερη θέση.

Βρίσκεται αντιθέτως στη χειρότερη που θα μπορούσε:

α) Με την επαπειλούμενη χρεοκοπία να επενεργεί ως δαμόκλειος σπάθη, αιωρούμενη πάνω από τον εθνικό τράχηλο.

β) Με την εσωστρέφεια να υποτρέπεται, αναπαράγοντας καταθλιπτικές αγκυλώσεις, καθηλώνοντας δυνατότητες και αποδομώντας αντιστάσεις.

Η αδυσώπητη πραγματικότητα. Με τις προοπτικές να είναι ακόμη πιο ζοφερές. Καθώς η Ελλάδα περιβάλλεται από επιπλέον κινδύνους, σε ό,τι αφορά την εθνική της κυριαρχία σε συγκεκριμένες περιοχές της. Κάτι που πρέπει να επενεργήσει ως επώδυνο σήμα κινδύνου, τόσο σ’ επίπεδο νοσούντος πολιτικού συστήματος, όσο και σ’ επίπεδο πολιτών. Οι οποίοι και εισπράττουν τελικά τα επαχθέστατα παράγωγα της κακοδαιμονίας. Και που θα επαναθυματοποιηθούν κατά μοιραιότερο τρόπο, εάν δεν υπάρξει αναστροφή πορείας. Με την έννοια: Της αφυπνίσεως αφενός. Και της προαγωγής τέτοιων ουσιαστικών (και προπαντός αποφασιστικών) συγκλίσεων, που θ’ αποδώσουν αποτελεσματικότερη διαχείριση των πραγμάτων.

Κι αυτό σημαίνει 

α) ανακοπή των επιταχυνομένων ολισθήσεων, 

β) μεθόδευση σωστικών διεξόδων από τις αδιέξοδες τελματώσεις, όπου τείνουν να εγκλωβισθούν οι προοπτικές και 

γ) υποκατάσταση της αποσυνθετικής εικόνας που η χώρα εμφανίζει, με αποτελεσματική πολιτική ενότητα. Η οποία και να μεταφρασθεί σε στρατηγική αποφασιστικότητα, με ουσιαστικές δυναμικές.

Διαφορετικά όσα εν τω μεταξύ (επί γεωπολιτικού επιπέδου) επισυμβούν, δεν θα είναι πλέον αναστρέψιμα. Και ο κίνδυνος εθνικών ακρωτηριασμών είναι και πραγματικός και ανατασσόμενος. Πέραν του γεγονότος ότι: Θ’ αποβεί ουραγός των περιφερειακών διαμορφώσεων και αδύναμος κρίκος στη σύνολη περιοχή...

Η θέση της Αθήνας το 1979 για την ΑΟΖ Απαράδεκτες τουρκικές προτάσεις για μοιρασιά του Αιγαίου και υφαλοκρηπίδας

Της Φανούλας Αργυρού

(Μέρος α’)

Ο τουρκικός χάρτης δεν έδιδε υφαλοκρηπίδα στα ελληνικά νησιά και η τουρκική γραμμή οριοθέτησης περιλάμβανε μια μεγάλη περιοχή προς δυτικά. Προς νότια η τουρκική γραμμή δεν προνοούσε υφαλοκρηπίδα ούτε για την Κρήτη.

Στις 24 Ιανουαρίου 1979, η βρετανική πρεσβεία στην Αθήνα ενημερώνει τον κ. T.L.A. Daunt του Νοτίου Τμήματος Ευρώπης στο Φόρεϊν Όφις, για τις πληροφορίες που πήρε από τον τότε Γενικό Διευθυντή του ελληνικού ΥΠΕΞ κ. Ιωάννη Τζούνη, σχετικά με τις διαπραγματεύσεις που είχε η ελληνική κυβέρνηση με την Τουρκία, για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Εκ μέρους της Τουρκίας διαπραγματευτής ήταν ο κ. Μπιλτζί.

Δύο χάρτες

Η συνάντηση έγινε στις 23 Ιανουαρίου και είχε ήδη προηγηθεί συνάντηση Ελλήνων και Τούρκων στο Παρίσι τον προηγούμενο Δεκέμβριο, την οποία ο κ. Τζούνης χαρακτήρισε ως σημαντικό βήμα, όταν αμφότερες οι πλευρές συμφώνησαν στο Παρίσι να συζητήσουν την πρακτική οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, καθώς και η συνάντηση της Βιένης μεταξύ 9 και 12 Ιανουαρίου 1979.

Στη συνάντηση του Παρισιού είχε, επίσης, συμφωνηθεί όπως αμφότερες οι πλευρές παρουσιάσουν χάρτες, με τις απόψεις τους ως προς τη γραμμή των ορίων αυτών.Τελικά δέχθηκαν να δώσουν χάρτη σε κλειστή συνεδρία. Ένα χάρτη που άφησε έκπληκτους τους Έλληνες για την έκταση των τουρκικών απαιτήσεων. Ο τουρκικός χάρτης δεν έδιδε υφαλοκρηπίδα στα ελληνικά νησιά, δεν λάμβανε υπόψη τις προηγηθείσες ελληνικές θέσεις, η τουρκική γραμμή οριοθέτησης περιλάμβανε μια μεγάλη περιοχή προς δυτικά. Προς νότια και πάλιν η τουρκική γραμμή δεν προνοούσε υφαλοκρηπίδα ούτε για την Κρήτη, πράγμα που οι Έλληνες βρήκαν απαράδεκτο, εγκλώβιζε μεγάλο αριθμό ελληνικών νησιών. Τελικά στη Βιένη, σύμφωνα με τον κ. Τζούνη, οι Τούρκοι άρχισαν τη συζήτηση που διήρκεσε δύο μέρες, κατά πόσο έπρεπε να δώσουν χάρτη.

Η πρόταση της ελληνικής πλευράς βασιζόταν στην γραμμή ορίων που περνούσε μεταξύ των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και των τουρκικών ακτών, και πρότεινε «τρία δάκτυλα» μεταξύ Λήμνου και Λέσβου, Λέσβου και Χίου, και Χίου και Ικαρίας. Η περιοχή νότια της Ικαρίας, τα σύνορα μεταξύ της Δωδεκανήσου και των τουρκικών ακτών είχαν διευθετηθεί με διεθνή συμφωνία του 1932. Οι Τούρκοι δικαιολόγησαν τη γραμμή που πρότειναν, λέγοντας ότι η υφαλοκρηπίδα τους πρέπει να επεκτείνεται, δίχως εμπόδια, στο Αιγαίο πέραν των ελληνικών νήσων, για να μπορούν τα τουρκικά πλοία να έχουν προσπέλαση παραμένοντας στη δική τους υφαλοκρηπίδα. Η ελληνική πλευρά, από την άλλη, επέμενε ότι κανένα ελληνικό νησί δεν έπρεπε να μένει εγκλωβισμένο. Ο Τζούνης δεν μπορούσε να κατανοήσει τη λογική των Τούρκων.

Καθησυχαστικές προτάσεις

Σε μια προσπάθεια να καθησυχάσουν τους Τούρκους, οι Έλληνες προσέφεραν κάποιες δεσμεύσεις, περιλαμβανομένων εγγυήσεων για ελεύθερη διακίνηση για τα τουρκικά πλοία σε περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ότι καμία πλευρά δεν θα προβεί σε ανακήρυξη αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ) στο Αιγαίο, και πως καμία πλευρά δεν θα μεταφέρει επιθετικά όπλα στο θαλάσσιο βυθό στη δική της υφαλοκρηπίδα. Οι Τούρκοι ούτε καν ενδιαφέρθηκαν γι' αυτές τις ιδέες.

Ο κ. Τζούνης, εν πάση περιπτώσει, επέμενε ότι η ελληνική θέση στο θέμα του μη εγκλωβισμού νησιών δεν ήταν διαπραγματεύσιμη. Ο ελληνικός λαός πίστευε ότι οι Τούρκοι θα εκμεταλλεύονταν την κατάσταση, για να διεκδικήσουν κυριαρχία πάνω στα νησιά. Η ελληνική πλευρά δεν ήταν αισιόδοξη για συμφωνία για το θέμα αυτό με τους Τούρκους.

Τουρκικά τα ελληνικά νησιά

Εν τω μεταξύ, είχε προηγηθεί και η αναφορά του κ. Αθανασίου της Ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο, και πάλιν προς τον κ. T.L.A. Daunt του Νοτίου Τμήματος Ευρώπης στο Φόρεϊν Όφις, ημερ. 17 Ιανουαρίου 1979, όταν ο κ. Αθανασίου τόνισε και εκείνος ότι «κανένα ελληνικό νησί δεν έπρεπε να εγκλωβιστεί, όμως η Ελλάδα είχε δεχθεί την ιδέα η Τουρκία να εξασφαλίσει υφαλοκρηπίδα μεταξύ των προεξοχών των «δακτύλων» μεταξύ των ελληνικών νησιών». 

Μετά από αυτή την εισήγηση, προφανώς ο Τούρκος διαπραγματευτής κ. Μπιλτζί διαμόρφωσε το τουρκικό αίτημα: Μια γραμμή που περνά διαμέσου του Αιγαίου δυτικά της διαχωριστικής γραμμής. Έθετε αριθμό μεγάλων ελληνικών νησιών σίγουρα μέσα στην τουρκική περιοχή (περιλαμβανομένων της Λήμνου, Λέσβου, Χίου, Ικαρίας, Σάμου, Κως, Ρόδου, Καρπάθου και Κάσου). Η γραμμή δυτικά της Κάσου ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, τόνισε ο κ. Αθανασίου, γιατί υπονοούσε την τουρκική άποψη, ότι η Κρήτη δεν έχει υφαλοκρηπίδα.

Ιστορικό (Σύμφωνα με τα βρετανικά αρχεία)

Μετά από πολύχρονες προσπάθειες ερευνών στο Αιγαίο τον Ιανουάριο του 1974 η Ελλάδα ανακάλυψε πετρέλαιο κοντά στη νήσο Θάσο. Τον προηγούμενο Νοέμβριο του 1973, η τουρκική κυβέρνηση έδωσε άδειες σε τουρκική κυβερνητική εταιρεία πετρελαίου να προχωρήσει με εξερευνήσεις σε 27 σημεία του βορειοανατολικού βυθού του Αιγαίου, να σημειωθεί πλησίον των ελληνικών νήσων Σαμοθράκης, Μυτιλήνης και Χίου (όμως εκτός των χωρικών τους υδάτων). Σε κατάθεσή της η Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο το 1976, ισχυρίστηκε ότι οι άδειες που έδωσε η Τουρκία παραβίαζαν την υφαλοκρηπίδα ελληνικών νήσων.

Η Τουρκία απάντησε ισχυριζόμενη ότι κατά την ώρα εκείνη η Ελλάδα δεν είχε οριθετημένα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, πέραν των δικών της χωρικών υδάτων.

Αφού ανταλλάχτηκαν σημειώσεις τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 1975 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, οι υπουργοί Εξωτερικών αμφοτέρων των χωρών συναντήθηκαν στη Ρώμη το Μάιο (του 1975), όπου πάρθηκε απόφαση να καταθέσουν το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο. Στις 31 Μαΐου 1975, οι πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες και εξέδωσαν κοινό ανακοινωθέν, λέγοντας ότι αποφάσισαν τα προβλήματα μεταξύ των χωρών τους «λυθούν ειρηνικά με διαπραγματεύσεις και όσον αφορά την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης». Η ελληνική πλευρά ισχυρίστηκε ότι η Τουρκία υπαναχώρησε στην υποχρέωση αυτή. Με σημείωμά της η Τουρκία, ημερ. 18 Νοεμβρίου 1975, διαφώνησε ότι είχαν συμφωνήσει να παραπέμψουν το θέμα της υφαλοκρηπίδας στο Διεθνές Δικαστήριο. Η τουρκική πλευρά υποστήριζε ότι θα έπρεπε πρώτα να προηγηθούν διμερείς διαπραγματεύσεις και μόνο τα σημεία των διαφωνιών να αφεθούν για το Δικαστήριο.

Τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1976 βγήκε το «Σισμίκ» για έρευνες σε αμφισβητούμενες περιοχές στο Αιγαίο. Η Ελλάδα μονομερώς παρέπεμψε το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο στις 10 Αυγούστου 1976, ζητώντας από το δικαστήριο να αποφανθεί για τα σύνορα της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο.

Μετά από έντονες διαπραγματεύσεις, οι 4 δυτικές χώρες, μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, με το ψήφισμα 395 κάλεσαν αμφότερες τις πλευρές να αποφεύγουν εμπρηστικές ενέργειες και μετά από συναντήσεις στη Νέα Υόρκη μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών, συμφωνήθηκε να επαναρχίσουν διαπραγματεύσεις στις 2 Νοεμβρίου. Στις 11 Σεπτεμβρίου... Το δικαστήριο ανέβαλε την απόφασή του ενόσω συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις. Περαιτέρω συνομιλίες έλαβαν χώρα στο Λονδίνο μεταξύ 31 Ιανουαρίου και 4 Φεβρουαρίου 1977, δίχως αποτέλεσμα, όπως και συνομιλίες στο Παρίσι 1 και 2 Ιουνίου 1977...

http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/357585

http://www.sigmalive.com/files/filefield/4/0/7/simerini 24022011.pdf

Με έξοδα της Ομογένειας οι δεξιώσεις για την 25η Μαρτίου στα προξενεία

Η Ελληνική ομογένεια διασώζει την "τιμή" (ποια τιμη?) της ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΗΣ Ελληνικης Διπλωματίας

Μπραβο Αδέλφια

Του Σταύρου Μαρμαρινού

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Ομογενειακές οργανώσεις θα αναλάβουν τελικά τα έξοδα δεξιώσεων για την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821 σε ορισμένα από τα ελληνικά προξενεία, στις περιοχές των οποίων εκδηλώθηκε ενδιαφέρον από ελληνοαμερικανικούς φορείς. 

Πρώτη προσφέρθηκε να αναλάβει τα έξοδα η Πανελλήνια Ομοσπονδία Φλόριδας, ενώ η δεξίωση αναμένεται να γίνει και στην ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον, όπου τα έξοδα σύμφωνα με πληροφορίες του «Ε.Κ.», θα αναλάβει κάποιο ίδρυμα. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, δεξίωση πρόκειται να γίνει και στο Γενικό Προξενείο του Σικάγου.

Μιλώντας στον «Εθνικό Κήρυκα» για το θέμα αυτό ο πρέσβης της Ελλάδος στην Ουάσιγκτον, Βασίλη Κασκαρέλης, είπε ότι έχει διαβιβάσει σχετική εγκύκλιο του υπουργείου Εξωτερικών στις ανά την Αμερική ελληνικές προξενικές αρχές. Τόνισε επίσης, ότι η πρεσβεία θα κάνει μετά τη Δοξολογία της 25ης Μαρτίου, μια δεξίωση για την Ομογένεια στο δικό της κτίριο. Ο κ. Κασκαρέλης διευκρίνισε ότι η πρεσβεία βρίσκεται σε επαφή με τα κατά τόπους προξενεία, και ενημερώνεται εάν υπάρχει ενδιαφέρον από ομογενειακούς φορείς να αναλάβουν τα έξοδα διοργάνωσης παρόμοιων δεξιώσεων. Πρόσθεσε δε, ότι η Ομογένεια της Φλόριδας, μέσω της εκεί Ομοσπονδίας, ήταν η πρώτη που έκανε προσφορά για να αναλάβει τα έξοδα της δεξίωσης στο γενικό προξενείο της Τάμπα.

Ο γενικός πρόξενος της Ελλάδος στην Τάμπα, Αντώνιος Σγουρόπουλος, επιβεβαίωσε ότι πράγματι μετά από το έμπρακτο ενδιαφέρον της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Φλόριδας θα γίνει η δεξίωση στα γραφεία του Γενικού Προξενείου. Πρόσθεσε δε ότι δεν είναι γνωστό ακόμα το πρόγραμμα της εκδήλωσης. «Εμείς διαθέτουμε τους χώρους μας για την εκδήλωση αυτή που διοργανώνει η Ομοσπονδία», διευκρίνισε.

Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Πανελλήνιος Ομοσπονδίας Φλόριδας, Μιχάλης Σέρβος, δήλωσε ότι προσκαλεί όλο τον Ελληνισμό να παραβρεθεί στη δεξίωση στο Γενικό Προξενείο της Τάμπας. Θα προσκληθούν, είπε, οι πρόεδροι όλων των ελληνικών οργανώσεων της περιοχής, ενώ θα παραβρεθούν και δύο Ελληνες βουλευτές, που αναμένονται από την Ελλάδα για την παρέλαση στο Τάρπον Σπρινγκς για την εθνική επέτειο. «Ελπίζουμε το παράδειγμά μας, να το ακολουθήσουν και άλλες οργανώσεις που θα προσφερθούν να αναλάβουν τα έξοδα για δεξιώσεις στα διάφορα προξενεία», τόνισε.

Η εγκύκλιος που εστάλη από το υπουργείο Εξωτερικών, με ημερομηνία 14 Φεβρουαρίου 2011, προς όλες τις διπλωματικές και έμμισθες προξενικές αρχές, με θέμα «Εορτασμός εθνικής επετείου από Αρχές της Εξωτερικής Υπηρεσίας», έχει ως εξής: «Με την ευκαιρία προσεχούς εορτασμού της εθνικής μας επετείου, και δεδομένου ότι εξακολουθούν να υφίστανται οι γνωστές δημοσιονομικές δυσχέρειες και δεν θα υπάρξουν χωριστά κονδύλια, παρακαλούμε να μεριμνήσετε για διοργάνωση των καθιερωμένων σχετικών εορτασμών, όπως λ.χ. δοξολογίας, εκφώνησης πανηγυρικού λόγου, καθώς και άλλων, κατά την κρίση σας εκδηλώσεων, σε συνεννόηση και με τοπικούς παράγοντες, όπου τούτο είναι δυνατόν».

Η επιστολή που έστειλε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Φλόριδας στον γενικό πρόξενο της Ελλάδος στην Τάμπα, Αντώνιο Σγουρόπουλο, έχει ως ακολούθως: «Θεωρούμε ότι ο εορτασμός της εθνικής επετείου από τις ελληνικές διπλωματικές αντιπροσωπείες, όπως συνηθίζεται για πολλές δεκαετίες, αποτελεί χρέος τιμής προς τους αγωνιστές του 1821 που θυσίασαν της ζωή τους, για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Η 25η Μαρτίου 1821 στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς όλους τους λαούς, προς φίλους και εχθρούς, ότι ο ελληνικός λαός δεν νικιέται, δεν πτοείται, αλλά αγωνίζεται για τα ιδανικά, τις αξίες και την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας μας. Ιδιαίτερα σήμερα, που η πατρίδα μας και ο λαός της περνούν δύσκολες ώρες. Είμαστε βέβαιοι ότι, εμπνεόμενοι από τους αγώνες των προγόνων μας θα κερδίσουμε και τη δύσκολη οικονομική μάχη για να ξανακερδίσει η Ελλάδα το κύρος και την αξιοπιστία που της αρμόζουν.

Aναμένουμε τη θετική απάντησή σας, για να συνεορτάσουμε την εθνική μας επέτειο, την Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011, στο κτίριο του Γενικού μας Προξενείου στην Τάμπα της Φλόριδας. Γνωρίζοντες ότι η ελληνική κυβέρνηση κατάργησε τον περασμένο χρόνο τις δεξιώσεις-εκδηλώσεις για την εθνική μας επέτειο, τυπικά για λόγους οικονομίας, η οργάνωσή μας είναι διατεθειμένη να αναλάβει όλα τα απαιτούμενα έξοδα, ώστε να μην επιβαρυνθεί το υπουργείο Εξωτερικών και κατά προέκταση ο ελληνικός λαός».

Την επιστολή υπογράφουν ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Μιχάλης Σέρβος και ο πρόεδρος της Επιτροπής Εθνικών Θεμάτων αυτής, Τάσσος Μπογδάνος.

Φεβρουάριος 27, 2011

Εργαστήρια επαναστατικου και πολιτικού πειραµατισµού

Του ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ

Τι σχέση µπορεί να έχουν οι εξεγερµένοι της Τυνησίας, της Αιγύπτου και της Λιβύης µε τους αντάρτες τηςΛατινικής Αµερικής, τους πολέµιους της παγκοσµιοποίησης στο Σιάτλ και τους διαδηλωτές κατά της τρόικας στην Αθήνα;

Πέρα από τις φαντασιώσεις του Αλέκου Αλαβάνου για µια αναπαραγωγή της Πλατείας Ταχρίρ στο Σύνταγµα, έχουν αυτές οι εξεγέρσεις κάποια κοινά σηµεία και κάποιους κοινούς στόχους, υπακούουν µήπως σε µια κοινή λογική;

Σύµφωνα µε τον Αντόνιο Νέγκρι και τον Μάικλ Χαρντ, συγγραφείς της τριλογίας «Αυτοκρατορία, Πλήθος και Κοινοπολιτεία», ο αραβικός κόσµος µπορεί να γίνει την επόµενη δεκαετία αυτό που ήταν η Λατινική Αµερική την προηγούµενη: ένα εργαστήριο πολιτικού πειραµατισµού µεταξύ ισχυρών κοινωνικών κινηµάτων και προοδευτικών κυβερνήσεων. 

Η οργάνωση αυτών των εξεγέρσεων, σηµειώνουν οι δύο διανοούµενοι στην «Γκάρντιαν», θυµίζει αυτά που είδαµε για περισσότερα από δέκα χρόνια από το Σιάτλ ώς το Μπουένος Αϊρες κι από τη Γένοβα ώς την Κοτσαµπάµπα της Βολιβίας: ένα οριζόντιο δίκτυο χωρίς µια κεντρική ηγεσία. Η κυριαρχία των µέσων κοινωνικής δικτύωσης (facebook, YouTube, twitter) αποτελεί σύµπτωµα, όχι αίτιο αυτής της δοµής. Και η απάντηση σε αυτές τις εξεγέρσεις δεν µπορεί παρά να περιλαµβάνει ένα κοινό σχέδιο διαχείρισης των φυσικών πόρων και της κοινωνικής παραγωγής. Αυτό το κατώφλι δεν µπορεί όµως να το περάσει ο νεοφιλελευθερισµός.

Η ριζοσπαστική Αριστερά προσπαθεί κάθε τόσο να εντοπίσει ένα «εργαστήριο» όπου θα ανάψει η σπίθα για την τελική επίθεση κατά του καπιταλισµού. Μόλις τον περασµένο Ιούνιο, σε µια συνέντευξή του στην «Καθηµερινή», ο Μάικλ Χαρντ τόνιζε ότι σε ένα τέτοιο εργαστήριο ενός νέου κοινωνικού κινήµατος θα µπορούσε να εξελιχθεί η Ελλάδα. Ανάλογα οράµατα τρέφουν και πολλές «προοδευτικές κυβερνήσεις» –µόνο που ο όρος αυτός οδηγεί συχνά σε κωµικοτραγικές καταστάσεις. 

Ας πάρουµε τον Ούγκο Τσάβες, τον οποίο συµπαθούν τόσοι και τόσοι ανά τον κόσµο αριστεροί, από τον Νέγκρι µέχρι τον Αλέξη Τσίπρα (που χρησιµοποιούσε χθες στο ραδιόφωνο το παράδειγµα της Τυνησίας για να πει ότι και η Ελλάδα µπορεί να αποτελέσει την αρχή ενός ντόµινο…). Τον Σεπτέµβριο του 2009, υποδέχθηκε στο Καράκας τον συνταγµατάρχη Καντάφι, του απένειµε την υψηλότερη τιµήτης Βενεζουέλας και του είπε: «Ο,τι είναι ο Σιµόν Μπολίβαρ για τον λαό της Βενεζουέλας είναι ο Καντάφι για τον λαό της Λιβύης. Μοιραζόµαστε την ίδια µοίρα, δίνουµε την ίδια µάχη στο ίδιο χαράκωµα εναντίον ενός κοινού εχθρού και θα νικήσουµε».

Την περασµένη Παρασκευή, ο Τσάβες εξέφρασε και πάλι (αν και µε χλιαρό τρόπο) την υποστήριξή του προς τον Καντάφι, λέγοντας ότι «έχει να αντιµετωπίσει έναν εµφύλιο πόλεµο» και κατηγορώντας τις Ηνωµένες Πολιτείες (δηλαδή τον «κοινό εχθρό») για κυνισµό και προσπάθεια χειραγώγησης της κατάστασης. Εδώ µπερδεύονται λίγο τα µέτωπα. Και οι συνταγές των εργαστηρίων απειλούν να οδηγήσουν σε εκρήξεις.

Το ιντερμέτζο των αγγλοσαξονικών βλέψεων στο Μάγκρεμπ

Γράφει ο Ι. Θ. Μάζης,

Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας, Παν. Αθηνών

Στην περιοχή του Μεγάλου Μάγκρεμπ συντελείται μια κοσμογονική ανακατάταξη πολιτικών και γεωπολιτικών ανακατατάξεων:

1) Το Νότιο Σουδάν, χριστιανικού και ανιμιστικού θρησκευτικού προσανατολισμού, είναι ήδη το 193ο κράτος του ΟΗΕ λόγω της τριμπαλιστικής (φυλετικογενούς) κοινωνικής του συγκρότησης και των πλούσιων κοιτασμάτων του σε πετρέλαιο, τα οποία κατά το 63% εξάγονται στην Κίνα. Δυτικές εταιρείες, όμως, προσανατολίζονται στη δημιουργία αγωγού που θα μεταφέρει το νοτιοσουδανικό πετρέλαιο προς τη Μομπάσα στην Κένυα, που είναι χώρα υψηλών πολιτικών αγγλοσαξονικών επιρροών.

2) Το Βόρειο Σουδάν κρατά μόνο το 15% των συνολικών κοιτασμάτων της διηρημένης χώρας, τον ισλαμικό του προσανατολισμό και την έξοδό του στην Ερυθρά Θάλασσα.

3) Η Υεμένη οδεύει και αυτή προς διαχωρισμό εφόσον χαρακτηρίζεται από την ίδια τριμπαλιστική, κοινωνικο-ανθρωπολογικώς, δομή θέτοντας σε κίνδυνο τις ισορροπίες στον Κόλπο του Αντεν. Το πιθανό σιιτικό υεμενικό κράτος του Βορρά αποτελεί εφιάλτη της Σαουδικής Αραβίας εφόσον μπορεί να προκαλέσει τάσεις απόσχισης στους αραβοσιιτικούς πληθυσμούς που ζουν και εργάζονται στο πετρελαιοφόρο σαουδαραβικό έδαφος, στα ανατολικά του αραβοπερσικού κόλπου.

Εκτός εάν κάποια άλλη «διεθνής γεωμετρία» επιβάλλει άλλου τύπου διαίρεση. Πάντως, αυτού του είδους οι «εθνοτικές μηχανικές» δεν βοηθούν σε τίποτα τη σταθερότητα και την ασφάλεια στον Κόλπο του Αντεν και στην Ερυθρά Θάλασσα, διαδρομή διελεύσεως του ενός τρίτου περίπου των υδρογονανθράκων της περιοχής, θέτοντας σε σοβαρό και άμεσο κίνδυνο την ακεραιότητα του Σαουδαραβικού Βασιλείου, το οποίο μπορεί να δει τα εδάφη του προς την ιορδανική πλευρά και προς την πλευρά του αραβοπερσικού να μειώνονται σημαντικά.

Οι πληθυσμοί αυτοί της Υεμένης και της ανατολικής σαουδαραβικής ακτής του Κόλπου, όντας Ιρακινοί Αραβες σιίτες, δέχονται ισχυρές επιρροές από τον πνευματικό ηγέτη τους αγιατολάχ Αλι Σιστάνι, ο οποίος δεν έχει διαρρήξει τις σχέσεις του με Λονδίνο και Ουάσιγκτον. Η πιθανή τριχοτόμηση του Ιράκ στα κρατίδια Μοσούλης (Κούρδοι), Βαγδάτης (Αραβες σουνίτες και μπααθιστές) και Βασόρας (Αραβες σιίτες), και ιδιαίτερα το τελευταίο, θα δημιουργήσει προϋποθέσεις συνενώσεως των αραβοσιιτικών πληθυσμών του Κόλπου με το σιιτικό ιρακινό κρατίδιο της Βασόρας ενισχύοντας την αγγλοασαξονική επιρροή στον αυχένα του Αραβοπερσικού.

4) Η BP ανέλαβε, από το 2007, πετρελαϊκά συμβόλαια στη Λιβύη που ισοδυναμούν με περισσότερο από 10 δικά της μπλοκς βαθέων υδάτων, στην Αγκόλα. Μια πιθανή διαίρεση της χώρας, λόγω εμφυλίου, θα προσφέρει νέες ευκαιρίες.

5) Η Τουρκία θα δεχθεί εκ των πραγμάτων ένα στρατηγικό πλήγμα στην οικονομική προβολή ισχύος της στη Λιβύη, με την οποία είχαν ήδη καταργήσει τη βίζα και η οποία είχε υποστηρίξει λεκτικά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

6) Το Ιράν επίσης προσπαθεί να συσπειρώσει τον εξεγειρόμενο ιρανικό λαό, προβοκάροντας στο Σουέζ, ποιον άλλο, παρά το Ισραήλ! Η αλυσιδωτή αντίδραση, όμως, θα γίνει αισθητή και από την ισλαμική κυβέρνηση της Τουρκίας, την παγιδευμένη στη συνεχή όξυνση των σχέσεών της με το Ισραήλ, αλλά και στην αντίστοιχη πρόσδεσή της στο γεωπολιτικό άρμα του Ιράν.

Η επανάσταση άρχισε με ένα «κλικ»

Της Κατερινας Aλεξανδριδη

Την αποκάλεσαν «επανάσταση του Facebook» και, εν μέρει τουλάχιστον, είχαν δίκιο. Τα κοινωνικά δίκτυα αποδείχθηκαν πιο αποτελεσματικά από... τόνους φεϊγβολάν στον συντονισμό των διαδηλωτών ανά τον αραβικό κόσμο. Τρεις από τους πρωταγωνιστές αυτής της –online και offline– επανάστασης μιλούν  για τον ρόλο τους σε αυτήν και τις προσδοκίες τους.

• Η @alya1989262. «16.000 από εμάς κατεβαίνουμε στους δρόμους στις #25jan! Ελάτε μαζί μας!». Κάπως έτσι η φήμη άρχισε να διαδίδεται στο Twitter, και στις 25 Ιανουαρίου –την πρώτη ημέρα της «επανάστασης των 18 ημερών» – οι διαδηλωτές στην πλατεία Ταχρίρ δεν ήταν 16.000 αλλά δεκάδες χιλιάδες.

Συντάκτρια αυτού του πρώτου μηνύματος με τη λέξη-κλειδί #jan25 ήταν η @alya1989262, κατά κόσμον Αλια ελ Χοσέινι, φοιτήτρια Γαλλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου. «Είμαι υπερήφανη για τη συνδρομή μου»,«Εύχομαι όμως να είχα κάνει περισσότερα». Στις 25 Ιανουαρίου, εξηγεί, δεν μπόρεσε να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις, αφού μελετούσε για το διαγώνισμα της επομένης. «Πήγαινα πάντως στην πλατεία Ταχρίρ επί δύο εβδομάδες. Κοιμήθηκα μπροστά στο Κοινοβούλιο». εξομολογείται.

Είναι αισιόδοξη ότι το Twitter, το Facebook ή ο βιντεο-ιστότοπος YouTube θα συμβάλουν στην ανατροπή περισσότερων ηγετών σε Μέση Ανατολή και στις χώρες του Μαγκρέμπ. «Το Ιντερνετ και οι τηλεπικοινωνίες είναι απαραίτητα όταν εναντιώνεσαι σε ένα απολυταρχικό καθεστώς».

• Ο «Ανώνυμος» Αράς. Η συζήτηση με τον Ιρανό Αράς έγινε μέσω της γνωστής υπηρεσίας δικτυακών συνδιαλέξεων IRC. Αυτή χρησιμοποιούν και τα μέλη των διαβόητων χάκερ Anonymous για να συντονίζουν τις επιχειρήσεις τους: επιθέσεις άρνησης πρόσβασης εναντίον των ιστοσελίδων κυβερνήσεων, οργανισμών και εταιρειών που, κατά τους ίδιους, υπονομεύουν την ελευθερία έκφρασης.

Επληξαν τους ιστότοπους του Amazon και του Paypal όταν έπαψαν να δέχονται δωρεές υπέρ του WikiLeaks. Από το ξέσπασμα της αναταραχής έχουν «ρίξει» δεκάδες κυβερνητικές ιστοσελίδες σε Αίγυπτο, Τυνησία, Ιράν. «Οταν η αιγυπτιακή κυβέρνηση μπλόκαρε την πρόσβαση στο Ιντερνετ, επιτεθήκαμε εναντίον των ιστοσελίδων της», λέει ο νεαρός Αράς.

Ο ίδιος συντονίζει την επιχείρηση εναντίον των ιρανικών κυβερνητικών ιστοτόπων. Το κάλεσμα δεκάδων βουλευτών, να εκτελεστούν οι ηγέτες της αντιπολίτευσης Μουσαβί και Καρουμπί, πυροδότησε κλιμάκωση των επιθέσεων: οι ιστοσελίδες του Κοινοβουλίου και του υπουργείου Εξωτερικών δεν ήταν προσβάσιμες για μέρες.

Επιθέσεις και ΜΜΕ

«Κάποιος θα μπορούσε να πει πως αυτές οι επιθέσεις δεν είναι και τόσο σοβαρές, αφού σε τελική ανάλυση πλήττουν... ιστοσελίδες», του λέω. «Μπορεί να μην πλήττουμε άμεσα τις κυβερνήσεις», παραδέχεται, «όμως δείχνουμε τη στήριξή μας στους λαούς και στρέφουμε την προσοχή των ΜΜΕ στο πρόβλημα. Στην Αίγυπτο, οι επιθέσεις μας άσκησαν πίεση στην κυβέρνηση, αμαύρωσαν την εικόνα της».

• «Ιντιφάντα της 17ης Φεβρουαρίου – Ημέρα οργής στη Λιβύη». Με τον Χασάν αλ Ζάχμι μιλήσαμε την ημέρα που ξέσπασαν οι συγκρούσεις στη Βεγγάζη. Ανησυχούσε για τους πέντε αδελφούς του, οι οποίοι συμμετείχαν ενεργά στις διαδηλώσεις. Ο ίδιος είναι πολιτικός πρόσφυγας στην Ελβετία εδώ και δέκα χρόνια.

Οταν έφτιαξε μια σελίδα στο Facebook για την ανταλλαγή απόψεων, την ανάρτηση βίντεο και τον συντονισμό κινητοποιήσεων στην πατρίδα του, δεν περίμενε ότι θα είχε τέτοια απήχηση. «Μέσα σε λίγες ώρες, ο αριθμός των μελών εκτοξεύθηκε στα ύψη και μέχρι σήμερα έχουμε 4.000.000 επισκέψεις», λέει. «Αρχισα μόνος μου και πλέον έχω μαζί μου μια ομάδα ανθρώπων που πληροφορούν τους συμπατριώτες μας και ολόκληρο τον κόσμο για όσα συμβαίνουν ή θα συμβούν στη Λιβύη».

Εμπνευσή του στάθηκε «η απελευθέρωση της Τυνησίας και της Αιγύπτου». Πιστεύει πως η εξέγερση στη Λιβύη ήταν θέμα χρόνου. «Ο άνεμος της ελευθερίας είχε περάσει τα σύνορα».

Τον ρωτάω, ανεξάρτητα από την τροπή της εξέγερσης, τι θα λέει στα εγγόνια του για τον ρόλο του σε αυτήν. Η φωνή του σπάει. «Εγώ δεν έκανα τίποτε, έπαιξα τον μικρότερο ρόλο απ’ όλους. Εκανα το καθήκον μου, ό, τι θα μπορούσα να κάνω από την εξορία. Δεν είμαι κανένας ήρωας. Εγώ δεν βγήκα στους δρόμους, δεν διαδήλωσα, δεν σκοτώθηκα. Αλλοι δίνουν τη ζωή τους για τον σκοπό μας».

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

5 καυτά ερωτήματα για την κρίση στον Αραβικό Κόσμο

Της Ελενας Μπέλλη

1 Πού είναι η CIA; Η Ουάσιγκτον ξαφνιάστηκε με τα γεγονότα στην Τυνησία, υποστήριξε αρχικά, πριν τον καταδικάσει, τον Αιγύπτιο πρόεδρο, Χόσνι Μουμπάρακ, κράτησε μέχρι πρότινος αποστάσεις ασφαλείας από τις εξελίξεις στη Λιβύη. Ο Λευκός Οίκος πιάστηκε στον ύπνο,Η πανίσχυρη αντικατασκοπία δεν κατάφερε να εντοπίσει το αντικαθεστωτικό ρεύμα στην Αίγυπτο, ούτε βέβαια τη σιωπηρή συγκέντρωση όπλων από τους διαδηλωτές στη Λιβύη. Δεν οσφράνθηκε την αλλαγή στο πολιτικό κλίμα, άφησε έκθετη την ηγεσία της. ΄Η, έτσι τουλάχιστον θέλουν να πιστεύουμε. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα κρίνουν τελικά αν οι επαναστάσεις των Αράβων είναι τόσο «λαϊκές και αυθόρμητες» όσο πραγματικά δείχνουν. λοιπόν.

2 Η Mossad απουσιάζει; Κι αν η CIA απέτυχε να αντιληφθεί την ιστορικότητα των στιγμών στον αραβικό κόσμο, η ισραηλινή αντικατασκοπία ήταν επίσης απούσα. Η ισραηλινή κυβέρνηση φέρεται να ζητούσε από την Ουάσιγκτον να μην εγκαταλείψει τον φίλο και σύμμαχο Χόσνι Μουμπάρακ, διότι, επίσης, κατελήφθη εξαπίνης από την ταχύτητα των εξελίξεων. Ισως απορροφημένη από τον σχεδιασμό της επόμενης δολοφονίας κάποιου στελέχους της Χαμάς, η Mossad αγνόησε τα σημάδια και άφησε τις εξελίξεις να τρέξουν εν απουσία της.

3 Γιατί τώρα; Όταν ο Τυνήσιος Μοχάμεντ Μπουαζίζι αποφάσιζε να αυτοπυρποληθεί στις 17 Δεκεμβρίου εξέφραζε την αγανάκτησή του προς ένα καθεστώς που τον είχε καθηλώσει στη φτώχεια. Ο απόφοιτος πανεπιστημίου αναγκαζόταν να πουλά φρούτα στη λαϊκή για να ζήσει και η απειλή στέρησης της άδειας του μικροπωλητή στάθηκε τελικά η αιτία για την προσωπική του τραγωδία. Αλλά αυτή η τραγωδία έγινε η φλόγα που άναψε τη φωτιά στους Αραβες. Πράγματι, από το Μαρόκο έως το Μπαχρέιν, η μεσαία τάξη αφανίζεται και η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών ανοίγει συνεχώς.

4 Υπάρχουν άλλες ομοιότητες; Τα αραβικά κράτη έχουν «παράδοση» στα προσωποπαγή, αυταρχικά καθεστώτα, είτε αυτά κυβερνούν με τη μορφή της βασιλείας είτε με τη μορφή της κατ’ επίφαση προεδρικής δημοκρατίας. Η οργή, ο θυμός, η αγανάκτηση είναι κοινά συναισθήματα στον αραβικό κόσμο. Κάπου εδώ, όμως, οι ομοιότητες τελειώνουν. Ο Μπουαζίζι ήξερε γιατί επαναστάτησε, συνολικά οι Αραβες ακόμα δεν «ξέρουν». Ζητούν -και δικαίως- να απαλλαγούν από τα τυραννικά καθεστώτα χωρίς μπούσουλα για το μέλλον, χωρίς κατεύθυνση. Και αυτό είναι επικίνδυνο...

5 Πού οδηγεί η κρίση; Η «αραβική παλιγγενεσία» τελικά ίσως αποδειχθεί η πρώτη πραγματική «επανάσταση» των άλλοτε υπόδουλων λαών εναντίον των προστάτιδών τους. Είναι η πρώτη φορά, μετά τη χάραξη των συνόρων σε ευθεία γραμμή και την ανεξαρτησία τους, που οι αραβικές χώρες βιώνουν εσωτερική κρίση σε τέτοιο βαθμό. Βιώνουν το θυμωμένο ξέσπασμα του λαού εναντίον του ηγέτη που συνεργάστηκε ασύδοτα με τους πρώην προστάτες, συχνά ενάντια στη θέληση των πολιτών. Είτε «κατευθυνόμενες» είτε «αυθόρμητες» λοιπόν, οι εξεγέρσεις στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή μπορεί εν τέλει να σημαίνουν ότι οι Αραβες σήκωσαν επιτέλους το κεφάλι...

ΗΜΕΡΗΣΙΑ

Εμπάργκο και κυρώσεις κατά της Λιβύης

Με επιβολή ενός αυστηρού εμπάργκο όπλων και άλλων κυρώσεων, όπως το πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων του Μουαμάρ Καντάφι, ταξιδιωτικές απαγορεύσεις και προσφυγή στη διεθνή δικαιοσύνη, η διεθνής κοινότητα σφίγγει τον κλοιό γύρω από το καθεστώς.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, έπειτα από συνεδρίαση που ολοκληρώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου, υιοθέτησε ομόφωνα τα σχετικά ψηφίσματα που προβλέπουν εμπάργκο όπλων, πάγωμα των πόρων του Λίβυου ηγέτη, συγγενών του και στελεχών της κυβέρνησής του, ταξιδιωτικών απαγορεύσεων στα ίδια πρόσωπα, καθώς και την παραπομπή στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο στη Χάγη των δολοφονιών αμάχων, στο πλαίσιο της καταστολής των αντικαθεστωτικών κινητοποιήσεων που διαρκούν δύο εβδομάδες.

Οι ταξιδιωτικές απαγορεύσεις και οικονομικές κυρώσεις αφορούν το Λίβυο ηγέτη Μουάμαρ Καντάφι, μέλη της οικογένειάς του, περιλαμβανομένου του γιου του Σάιφ αλ Ισλάμ Καντάφι, και στελέχη του στενού του κύκλου και της κυβέρνησής του.

Το ΣΑ ψήφισε 15-0 υπέρ της απόφασης, η οποία αναφέρεται ρητώς στο Κεφάλαιο 7 της Χάρτας του ΟΗΕ, το οποίο επιτρέπει τη χρήση βίας για την εφαρμογή των κυρώσεων κι έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν για την ανάπτυξη ειρηνευτικών αποστολών και τη χρήση στρατιωτικής ισχύος στο Ιράκ και στη Σομαλία.

Το ζήτημα της παραπομπής στο διεθνές ποινικό δικαστήριο των "εκτεταμένων και συστηματικών" επιθέσεων εναντίον αμάχων, που το Συμβούλιο Ασφαλείας θεωρεί ότι αποτελούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, προκάλεσε διενέξεις νωρίτερα, με την Κίνα και άλλες χώρες-μέλη του Συμβουλίου να εκφράζουν επιφυλάξεις, κάτι που καθυστέρησε την διαδικασία.

Διπλωμάτες επισήμαναν ότι ο συμβιβασμός που επιτεύχθηκε ήταν να συμπεριληφθεί στο κείμενο η παραπομπή στο δικαστήριο, αλλά χωρίς να αναφέρεται ότι η διαδικασία θα αρχίσει άμεσα.

Ο ΟΗΕ εκτιμά ότι πάνω από 2.000 διαδηλωτές έχουν σκοτωθεί από δυνάμεις πιστές στον Καντάφι μετά το ξέσπασμα των διαδηλώσεων την 15η Φεβρουαρίου, στον απόηχο των εξεγέρσεων στην Τυνησία και στην Αίγυπτο που απέβησαν στην ανατροπή προέδρων οι οποίοι βρίσκονταν στην εξουσία επί δεκαετίες.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας απαιτεί τον "άμεσο τερματισμό της βίας και να γίνουν βήματα για να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα του πληθυσμού" στη Λιβύη. Καλεί τις λιβυκές αρχές να ενεργήσουν "με αυτοσυγκράτηση, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο" και να διευκολύνουν την άμεση πρόσβαση διεθνών παρατηρητών στη χώρα.

Καλεί επίσης να αρθούν αμέσως οι περιορισμοί "σε όλων των ειδών τα μέσα ενημέρωσης", να υπάρξουν εγγυήσεις για την ασφάλεια των ξένων υπηκόων και διευκολύνσεις όσον αφορά την αναχώρησή τους.

Ο ΟΗΕ θα αναλάβει άμεσα και αναγκαία μέτρα για να "αποτρέψει την άμεση ή έμμεση προμήθεια, πώληση ή μεταφορά στη Λιβύη... όπλων και σχετικού υλικού όλων των τύπων, περιλαμβανομένων πυρομαχικών, στρατιωτικών οχημάτων κι εξοπλισμού".

Στη Λιβύη θα απαγορευτεί να εισάγει οποιασδήποτε μορφής οπλισμό κι όλα τα μέλη του Οργανισμού θα κληθούν να εμποδίσουν υπηκόους τους να εξαγάγουν οπλισμό στη Λιβύη.

Η πρέσβειρα των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Σούζαν Ράις δήλωσε ότι τα μέτρα που αποφάσισε το Συμβούλιο Ασφαλείας να ληφθούν σε βάρος του Καντάφι και άλλων 15 προσώπων είναι ‘σκληρές κυρώσεις’ και σημείωσε ότι όλοι όσοι διέπραξαν εγκλήματα θα προσαχθούν στην δικαιοσύνη. ‘Εκείνοι που σφαγιάζουν αμάχους θα αντιμετωπίσουν προσωπικά τις ευθύνες τους’, είπε, ενώ εξήρε την ‘ενότητα’ του ΣΑ.

Στελέχη του κρατικού μηχανισμού εγκαταλείπουν την κυβέρνηση Καντάφι τις τελευταίες ημέρες και ορισμένοι παρατηρητές εκτιμούν ότι δεν του απομένει πολύς χρόνος.

Σχολιάζοντας την απόφαση για κυρώσεις ο αναπληρωτής πρεσβευτής της Λιβύης στον ΟΗΕ Ιμπραχίμ Νταμπάσι είπε ότι παρέχει "ηθική υποστήριξη" σε εκείνους που αντιστέκονται στον Καντάφι. Πρόσθεσε ότι "θα βοηθήσουν να δοθεί ένα τέλος σε αυτό το φασιστικό καθεστώς που εξακολουθεί να υπάρχει στην Τρίπολη".

Κυρώσεις ετοιμάζει και η ΕΕ

Η καταστολή της εξέγερσης στη Λιβύη θα έχει "συνέπειες" για το συνταγματάρχη Καντάφι και τους ανθρώπους του, προειδοποίησε η επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Κάθριν Άστον, ζητώντας εκ νέου να σταματήσουν "άμεσα" οι βιαιότητες.

"Οι απαράδεκτες και σκανδαλώδεις ενέργειές τους θα έχουν συνέπειες", τόνισε η Άστον, την ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να οριστικοποιήσει τις κυρώσεις που θα επιβάλει στο λιβυκό καθεστώς και θα είναι παρόμοιες με αυτές που ενέκρινε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

"Οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να σταματήσουν άμεσα", πρόσθεσε η Άστον, χαιρετίζοντας την απόφαση που έλαβε το ΣΑ του ΟΗΕ. "Η διεθνής κοινότητα δεν θα ανεχθεί την ατιμωρησία για τα εγκλήματα που διαπράττονται", κατέληξε.

"Είναι ώρα να αποχωρήσει" αναφέρει σε ανακοίνωσή της για τον Λίβυο ηγέτη η Γερμανίδα καγκελάριος Αγγελά Μέρκελ, χαιρετίζοντας παράλληλα την απόφαση που υιοθέτησε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. "Είναι ένα ισχυρό μήνυμα προς τον Καντάφι και τους άλλους τυράννους ότι οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θα παραβλεφθούν", υπογράμμισε η καγκελάριος.

Στη Βρετανία, ο υπουργός Εξωτερικών Ουίλιαμ Χέιγκ έκανε γνωστό ότι ανακλήθηκε η διπλωματική ασυλία του Καντάφι και των γιων του. Οπως δήλωσε ο Βρετανός υπουργός, μιλώντας στο BBC, "φυσικά και έχει έρθει η ώρα να φύγει ο συνταγματάρχης Καντάφι".

ΕΘΝΟΣ

Ταγίπ Ερντογάν: Κατηγορεί τη Γερμανία για ξενοφοβία

Για ξενοφοβία κατηγόρησε ουσιαστικά τη γερμανική κοινωνία ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, που πραγματοποιεί επίσκεψη στη χώρα ζητώντας τη στήριξή της, στην τουρκική υποψηφιότητα για ένταξη στην ΕΕ.

Μιλώντας σε ένα κοινό 10.000 μελών της πολυπληθούς τουρκικής κοινότητας στη Γερμανία, ο Ερντογάν καταπιάστηκε με το θέμα των μειονοτήτων, παραθέτοντας την άποψή του ότι στην Ευρώπη παρατηρείται επίμονη τάση ξενοφοβίας.

«Πρέπει να ενσωματωθείτε στην κοινωνία, αλλά όχι να αφομοιωθείτε σε σημείο, που να εγκαταλείπετε την εθνική σας καταγωγή και την παράδοση. Κανένας δεν επιτρέπεται να αγνοεί τα δικαιώματα των μειονοτήτων», είπε ο Τούρκος πρωθυπουργός, ενώ προσέθεσε με έμφαση ότι ο κάθε πολίτης θα πρέπει να αφήνεται ανεπηρέαστος να ακολουθεί τη θρησκεία του.

Ακόμα πιο οξύς στην κριτική του προς τη Γερμανική πολιτική απέναντι στις μειονότητες, παρουσιάστηκε σε συνέντευξή του σε Γερμανική εφημερίδα, το Σάββατο, ο Ερντογάν. Όπως δήλωσε, η άσκηση πίεσης στους μετανάστες να ενσωματωθούν, που απαιτεί από αυτούς να καταπνίξουν την παράδοση και τη γλώσσα τους αποτελεί παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας.

Το πρόβλημα των μειονοτήτων είχε έλθει στο προσκήνιο της επικαιρότητας πέρυσι και είχε προκαλέσει ένταση στις σχέσεις των δύο χωρών, που ούτως ή άλλως δοκιμάζονται από την πορεία της αίτησης ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Ένα βιβλίο του προέδρου της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας Τίλο Σάραζιν που ανέφερε ότι η εθνική ταυτότητα των Γερμανών κινδύνευε από τους Μουσουλμάνους, των οποίων την παρουσία χαρακτήριζε ως αιτία διαρροής από τα κρατικά ταμεία, είχε προκαλέσει έντονη αντιπαράθεση.

Έντονες επικρίσεις όμως δέχεται και η Τουρκική πλευρά από δημοσιεύματα στο γερμανικό τύπο, που την κατηγορούν για παραβατική συμπεριφορά απέναντι στους Χριστιανούς που βρίσκονται στην Τουρκία.

Και όλα αυτά εν μέσω της ψυχρότητας που δείχνει η γερμανική κυβέρνηση στην τουρκική αίτηση για ένταξη στους κόλπους της ΕΕ.

ΒΗΜΑ

Ονειρεύονται «Βαλκανική Ένωση»

Του ΤΗΛΕΜΑΧΟΥ ΚΟΚΚΟΥ

Σχέδια για ενοποίηση των… Βαλκανίων εξυφαίνονται τον τελευταίο καιρό, σύμφωνα με τελευταία δημοσιεύματα.

Κατά την βρετανική εφημερίδα «Sun», το σχέδιο περιλαμβάνει ενοποίηση Κροατίας, Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, Μαυροβουνίου, ΠΓΔΜ, Κοσσυφοπεδίου, Αλβανίας και πως η ιδέα προήλθε από την Ουάσιγκτον και εγκρίθηκε από την ΕΕ.

Σύμφωνα με τους εμπνευστές του σχεδίου αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλισθεί η σταθερότητα στα Βαλκάνια, καθώς η οικονομική κρίση και τα επιμέρους προβλήματα εμποδίζουν προς το παρόν την περαιτέρω διεύρυνση της ΕΕ.

Πιστεύεται μάλιστα ότι αν το πείραμα της «Βαλκανικής Ένωσης» επιτύχει, τότε θα σταθεί δυνατόν αυτή να εισέλθει ως ενιαία κρατική οντότητα στην ΕΕ μέσα σε διάστημα πέντε ή έξι χρόνων.

Επιπλέον, θεωρούν πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διασωθεί η Βοσνία – Ερζεγοβίνη από την… Σερβία, ενώ η τελευταία θα λύσει τα προβλήματά της με το Κόσοβο και το Μαυροβούνιο, ενώ οι πολίτες της ΠΓΔΜ θα δουν τη ζωή τους να βελτιώνεται, για την Αλβανία θα ανοίξουν οικονομικές προοπτικές και στο Κόσοβο θα σταθεροποιηθεί η κατάσταση.

Κατά την άποψη των αρχιτεκτόνων της νέας βαλκανικής τάξης, με την Βαλκανική Ένωση θα δημιουργηθούν νέες επιχειρήσεις, συνεργασία στην καταπολέμηση της εγκληματικότητας, ενίσχυση των εμπορικών σχέσεων, κατασκευή οδικών αρτηριών και ελεύθερη διακίνηση των πολιτών με επίδειξη μόνο της αστυνομικής τους ταυτότητας.

Δεν μας εξηγούν, βέβαια, τον μαγικό τρόπο χάρη στον οποίο τα παραπάνω κράτη θα ξεχάσουν τις αγεφύρωτες διαφορές που τους χωρίζουν τόσο εθνολογικά όσο και θρησκευτικά!

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

Στην εποχή του φαξ ακόμα οι πολιτικοί

Tης Λινας Γιανναρου

«Η χώρα θα έχει ξεπεράσει την κρίση, όταν ο πρωθυπουργός χρειάζεται να μιλάει λιγότερο με τον υπουργό Οικονομικών και περισσότερο με την υπουργό Παιδείας». Το συγκεκριμένο tweet ανήκει στον υφυπουργό Παιδείας κ. Γιάννη Πανάρετο. Διαβάστηκε από τους 922 followers του, ενώ προωθήθηκε από άλλους τρεις χρήστες του twitter στο δικό τους κοινό. Διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός αποδεκτών για ένα μήνυμα που εστάλη χωρίς κόπο και σε χρόνο μηδέν. Μόνο που εκείνοι στους οποίους απευθυνόταν στην πραγματικότητα ο υφυπουργός δεν έχουν twitter.

Μπορεί ο κ. Πανάρετος να είναι δεινός χρήστης του Ιντερνετ και θαμώνας των κοινωνικών δικτύων, οι περισσότεροι από τους συναδέλφους του όμως στο κοινοβούλιο και τα υπουργικά γραφεία λειτουργούν με... παλιότερο λογισμικό.

Το twitter, βασικό εργαλείο δουλειάς και επικοινωνίας για όλο και περισσότερους από τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς εταίρους τους, αποτελεί για τους Ελληνες πολιτικούς άγνωστη ακόμη χώρα. Αλλά ας μην πάμε μακριά. Ακόμη κι αν στους λόγους τους εντάσσουν με αξιοσημείωτη συχνότητα όρους όπως e-gov, ηλεκτρονική διακυβέρνηση και ψηφιακή Ελλάδα, είναι τουλάχιστον απογοητευτικό το ποσοστό πρωταγωνιστών της πολιτικής μας ζωής που δεν μπορούν ακόμα να χειριστούν με ευχέρεια ούτε το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο! Δεν είναι τυχαίο: από τις ελάχιστες φορές που το μηχάνημα φαξ των εφημερίδων αρχίζει να κάνει τον γνώριμο ήχο «λήψης» (ποιος το χρησιμοποιεί στην εποχή του email;), οι περισσότερες είναι για να δεχθεί άρθρο ή δήλωση πολιτικού.

Από την άλλη, μετά τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, η γενική ευφορία ήθελε την κατάσταση να αλλάζει: «Facebook, Twitter και μπλογκ ανέδειξαν Καμίνη και Μπουτάρη», έγραφε η «Κ» χαρακτηριστικά εκείνες τις ημέρες. Τρεις μήνες μετά, με τον κουρνιαχτό της «αλλαγής» να έχει καταλαγιάσει, είναι πια φανερό ότι το «ρήγμα» ανάμεσα στους πολίτες και τους πολιτικούς εξακολουθεί να χάσκει βαθύ.  

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η online παρουσία των Ελλήνων πολιτικών στο Ιντερνετ περιορίζεται στη δημιουργία της προσωπικής τους «ιστοσελίδας», τις περισσότερες φορές μηδενικής διαδραστικότητας. Αλλοι, ακόμα και κάποιοι απ’ όσους θεωρούνται «social media friendly», μπορεί να διαθέτουν «πρόσωπο» στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά η επικοινωνία είναι ελλειπτική ή μιας μόνο κατεύθυνσης. Πώς άραγε θα καλυφθεί η απόσταση ώς... το Κολοράντο, όπου πρόσφατα δύο φοιτήτριες γύρισαν σε βίντεο την τηλεφωνική τους κλήση προς τον γερουσιαστή τους κ. Michael F. Bennet, στον οποίο άφησαν μήνυμα να υποστηρίξει την καμπάνια τους για να λάβουν βίντεο από τον γερουσιαστή με την απάντησή του ακριβώς την επόμενη μέρα (αλιεύσαμε την είδηση από το μπλογκ του Βασίλειου Γκινόπουλου www.vasgk.com).

«Είναι ανέκδοτο ανάμεσα στους χρήστες», λέει  η σύμβουλος επικοινωνίας κ. Βίβιαν Ευθυμιοπούλου. «Σελίδες πολιτικών στο facebook και λογαριασμοί τους στο twitter με 5-6 tweets όλα κι όλα που εμφανίζονται λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές για να στοιχειώσουν αμέσως μετά από αυτές. Οι Ελληνες πολιτικοί, απλώς παρίστανται στις πλατφόρμες κοινωνικές δικτύωσης μόνο και μόνο γιατί κάποιος τους είπε πως η παρουσία τους και μόνη είναι τεκμήριο επαφής με τον σύγχρονο κόσμο». Είναι χαρακτηριστικό ότι ο λογαριασμός του ΠΑΣΟΚ στο twitter έχει να ανανεωθεί από τις 6 Αυγούστου, ενώ της Ν.Δ. επανενεργοποιήθηκε τον Φεβρουάριο μετά ένα χρόνο αδράνειας.

Οπως εξηγεί η ίδια, οι περισσότεροι από τους πολιτικούς φοβούνται αυτό που θα συμβεί εάν πράγματι αρχίσουν να χρησιμοποιούν τους λογαριασμούς τους. «Είναι αλήθεια πως οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης δημιουργούν ένα διαφορετικό από το συνηθισμένο περιβάλλον δημοσίου διαλόγου. Οι κοινότητες των χρηστών μπορούν να γίνουν μέχρι και αδυσώπητες με τους πολιτικούς. Σπάνια είναι άδικες. Η συμβουλή μου; Οποιος δεν έχει σκοπό να επενδύσει στην επικοινωνία στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης και να εμπλακεί και ο ίδιος προσωπικά, στον βαθμό που αυτό είναι δυνατόν, καλύτερα να μη βρίσκεται καθόλου εκεί. Τα “στοιχειωμένα account” όχι απλώς δεν βοηθούν αλλά βλάπτουν αυτόν που δεν τα συντηρεί».

Το πρόβλημα, πάντως, είναι μεγαλύτερο απ’ όσο φαίνεται. Με έναν στους δύο Ελληνες σήμερα στο Ιντερνετ, πάνω από 1,5 εκατ. χρήστες να μπαίνουν καθημερινά στο facebook και, όπως επισημαίνει στο μπλογκ του ο αναλυτής social media κ. Στέλιος Λανδράκης (socialweb.gr), «ένα critical mass του generation Y να ενημερώνεται κυρίως από online media, αδιαφορώντας για τις ειδήσεις των 20.00», η γλώσσα των πολιτικών δεν μοιάζει πια ξύλινη ούτε παρωχημένη – μοιάζει σχεδόν ξένη.

Ηλεκτρονική... ακυβερνησία

Oύτε τα νέα στο «μέτωπο» του e-gov είναι ενθαρρυντικά... Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της 9ης έκθεσης για την αξιολόγηση της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης στην Ευρώπη που έδωσε πριν από λίγες ημέρες στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση μεταξύ των 27 κρατών–μελών της Ε.Ε. στη διαδικτυακή πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες.

Σύμφωνα με την έρευνα, ενώ η διαδικτυακή διαθεσιμότητα των δημόσιων υπηρεσιών στην Ευρωπαϊκή Ενωση ανέρχεται κατά μέσον όρο σε 82%, στην Ελλάδα δεν ξεπερνά το 48%. Εκτός από την Ελλάδα, στις τελευταίες θέσεις βρίσκονται η Κύπρος (55%), η Ρουμανία (60%) και η Σλοβακία (63%), ενώ απρόσκοπτη φαίνεται ότι είναι η ηλεκτρονική πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες για τους Αυστριακούς, τους Ιρλανδούς, τους Ιταλούς, τους Μαλτέζους, τους Σουηδούς και τους Πορτογάλους (όλοι 100%).

Στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται ακόμα σαν «πολυτέλεια», όμως σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η ηλεκτρονική πρόσβαση σε περισσότερες κυβερνητικές υπηρεσίες συμβάλλει στην περικοπή δαπανών για τη δημόσια διοίκηση, περιορίζοντας τα εμπόδια που θέτει η γραφειοκρατία σε πολίτες και επιχειρήσεις.

Οι επιδόσεις των 27 κρατών–μελών αξιολογήθηκαν με βάση 20 κύριες δημόσιες υπηρεσίες, όπως η έκδοση άδειας κυκλοφορίας αυτοκινήτου, η συμπλήρωση της φορολογικής δήλωσης, το «άνοιγμα» νέας εταιρείας και η διενέργεια διαγωνισμών για δημόσιες συμβάσεις.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ