Οι χώρες που πίστευαν στις νεράιδες

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη

Δεν χρειαζόταν να φαλίρει η Ιρλανδία για να την αγαπήσουν οι Ελληνες. Οι «Πάντις», είναι τα άτακτα παιδιά του αγγλοσαξονικού κόσμου, όπως οι «Ρωμιοί» συχνά έπαιξαν τον ρόλο του απόπαιδου της ηπειρωτικής Ευρώπης. 

Λαός με συναρπαστική ιστορία, με τεράστια γλωσσική και πολιτιστική παράδοση, οι Ιρλανδοί έχουν γνωρίσει συμφορές απίστευτες μέσα στους αιώνες. Κατακτητές, εμφύλιους σπαραγμούς, φτώχεια, πείνα και ομαδική μετανάστευση,

Οι γελαστοί Ιρλανδοί διαθέτουν πολλά κιλά «τρέλα». Είναι γεννημένοι πειραχτήρια, διάσημοι φωνακλάδες και καβγατζήδες. Εχουν δική τους λέξη γι’ αυτό που οι Ελληνες ονομάζουν «κέφι». Γράφεται «craic», προφέρεται «κρακ» και είναι ένας συνδυασμός ποτού, γλεντιού και καλής καρδιάς, γενικά να γουστάρουμε.  

Ε, πόσο πιο πολύ να τους λατρέψεις;

Δεν είναι τεμπέληδες: δουλεύουν σκληρά (αν δεν μπορούν να το αποφύγουν), αλλά την ίδια ώρα, επιδεικνύουν μια αξιαγάπητη, σχεδόν μεσογειακή, έλλειψη πειθαρχίας. Δεν «συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις». Αιώνες βίαιων συγκρούσεων για την ανεξαρτησία τους το επιβεβαιώνουν με αδιάψευστο τρόπο.

Η ιρλανδική ιστορία έχει γραφτεί ανάμεσα σε δύο άκρα: από τη μία μεριά οι μάρτυρες που έχυσαν αίμα -το δικό τους και άλλων- για τα δίκια του τόπου τους κι από την άλλη μια σειρά πολιτικάντηδες της συμφοράς, που ξεπουλούσαν το μαγαζί στον εκάστοτε ισχυρό ή τα προσωπικά τους συμφέροντα. Στη μέση, ο λαός υπέμενε, προσευχόταν και επιβίωνε. Λαός σοφός, βασανισμένος, που στηρίζεται πολύ στους οικογενειακούς δεσμούς και συχνά βρίσκει καθοδήγηση και παρηγοριά σε μια πανίσχυρη, μέχρι σήμερα, καθολική Εκκλησία.

Δεν τους πιάνεις πουθενά. Εχουν καταστραφεί κάμποσες φορές και έχουν αναγεννηθεί άλλες τόσες. Είναι ψυχάρες. Και πιστεύουν στις νεράιδες.

Αν είναι υποχρεωτικό να έχω «παρέα στη δυστυχία», δεν θα μπορούσε, ειλικρινά, να μου τύχει καλύτερη. Πιάσε μια μπίρα, βρε Πάτρικ, να σου βάλω ένα τσίπουρο, να πούμε τους καημούς μας, και να αναρωτηθούμε πού στο καλό κρύβονται οι νεράιδες όταν πραγματικά τις χρειάζεται κανείς

ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ

Π-Ρ-Ο-Σ-Υ-Π-Ο-Γ-Ρ-Α-Φ-Ω: Αν είναι υποχρεωτικό να έχω «παρέα στη δυστυχία», δεν θα μπορούσε, ειλικρινά, να μου τύχει καλύτερη.