Το όραµα του µαραθωνοδρόµου

Της Μαρίας Μαρκουλή

Κάπου στη µέση της διαδροµής και ζαλισµένος ακόµη από τη µάχη, ο Φειδιππίδης (ή όποιος τελικά ήταν αυτός που πήγαινε τα καλά µαντάτα στους Αθηναίους) είδε ένα όραµα. Οτι µε το που είχε το τελικό αποτέλεσµα της µάχης, κάθησε σε µια σκιά, έβγαλε από την τσέπη του ένα µικρό παραλληλόγραµµο (το κινητό του) και έστειλε µε SΜS στους Αθηναίους το µήνυµα  Νενικήκαµεν.

Δεν κατάλαβε τίποτε από αυτή την «πάρε µια γεύση από το µέλλον» προβολή που έκανε το µυαλό του, γι αυτό και συνέχισε να τρέχει.

Σαράντα δύο χιλιόµετρα. Με µεγάλο πείσµα γιατί, λίγο πιο κάτω, είχε κι άλλο όραµα πως πήρε και απαντητικό µήνυµα. Από τους Αθηναίους.

«Το ξέρουµε», έγραφε. «Το δείχνει λάιβ».

2.500 χρόνια πέρασαν, άλλαξαν οι ταχύτητες, ο Φειδιππίδης (ή όποιος...) που είχε δει το όνειρο έφυγε ήσυχος ότι στο µέλλον οι Αθηναίοι θα είχαν µόνο το γρήγορο Ιντερνετ να συναγωνιστούν. Αντε, και έναν Μαραθώνιο προς τιµήν του. Πόσο µακριά από την αλήθεια… 

Οι Αθηναίοι τρέχουν, όπως δεν έτρεχαν ποτέ. Σε έναν δρόµο προς το πουθενά, ο καθένας τον δικό του, χωρίς κάποιο προορισµό ή συγκεκριµένο µήνυµα να παραδώσουν. Οσοι είχαν µήνυµα, αυτό δεν βρήκε παραλήπτη, αλλά και εκείνο που βρήκε τον παραλήπτη του, έτρεχε και αυτός και δεν πρόλαβε να το διαβάσει. Αλλά συνεχίζουν να τρέχουν σε εξαντλητικές αποστάσεις και ατέλειωτα χιλιόµετρα, πέφτουν και ξανασηκώνονται, και ξανατρέχουν και δεν φτάνουν πουθενά. Καθηµερινοί µαραθώνιοι, ενώ δίπλα τα σπρεντ κάνουν σπριντ και δεν τα πιάνει καν το µάτι. Τρέχουν καθιστοί, µε τα δάκτυλα στο πληκτρολόγιο για να φτάσουν στην τελευταία λέξη και αµέσως µετά στην πρώτη του επόµενου κειµένου που περιµένει να γραφτεί.

Αλλά δεν σας είπα το καλύτερο. Το όραµα του Φειδιππίδη (ή όποιου…) είχε και τρίτο µέρος. «Εχετε µήνυµα»  έβγαλε το κινητό του, ενώ έµπαινε εξαντληµένος στην πόλη των Αθηνών. Από Αθηναίους. Πατάει «άνοιγµα» και διαβάζει. «Την πατήσαµε». 

Δεν κατάλαβε τι εννοούσε, αλλά όπως ξέρουµε εµείς, ήταν η φωνή από το µέλλον.