Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥΗ πολιτική απουσία δεν καλύπτεται από χρήσιμες τάχα κυβερνητικές προσπάθειες να καλυφθεί το έλλειμμα και από ανέξοδες, δήθεν, αντιρρήσεις της αντιπολίτευσης (δεξιάς, αριστερής, ακροδεξιάς).
Η απουσία της πολιτικής, εννοείται... Ακόμη επικρατεί ο χρησιμοθηρικός λόγος, που οδηγεί στη διαιώνιση της υπνωττούσης συνείδησης. Επικρατεί, με άλλα λόγια, η «φιλοσοφία» του βολεμένου μικροαστού, αυτού που του βρήκαν μια θεσούλα στον μηχανισμό και αναφώνησε: Καλά είμαι εδώ! Πώς να κουνηθεί αυτός ο άνθρωπος απ' αυτό το «εδώ»;
Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν, δυστυχώς, να ψηφίζουν, ενώ όσοι αρνούνται να το πράξουν κατηγορούνται ως απολιτικοί, ότι συντρέχουν την εξουσία.
Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν, δυστυχώς, να ψηφίζουν, ενώ όσοι αρνούνται να το πράξουν κατηγορούνται ως απολιτικοί, ότι συντρέχουν την εξουσία.
Ο ραγιαδισμός λες κι έχει εισχωρήσει στο DNA των Ελλήνων... Η πολιτική όμως παρουσία, η επανάκαμψη ήγουν της πολιτικής στο παρόν, θα εμφανιστεί σε τόπο άλλον από εκείνον της δημόσιας διαβούλευσης, της αντίστασης της Αριστεράς, της οικολογίας και δεν συμμαζεύεται (οψέποτε... βεβαίως). Εξω από κάθε εργαλειακή ιδεολογία και ορθολογισμό το πολιτικό κενό θα καλυφθεί από το σώμα, αυτό το χθαμαλό υπάρχειν, που κινείται, ιδρώνει, ματώνει, πεινάει. Αυτό το ταπεινό «είναι» που δυσκολεύεται πια να είναι, να περπατά, να κορεννύει την πείνα του, να ντύνεται. (Η αρχεγονία στο μεγαλείο της, πού να το περίμενε ο Διαφωτισμός...)
Πού είναι η λογική και η κριτική ικανότητα, πού ο ορθός λόγος και η επιστήμη; Πού είναι η βελτίωση του ανθρώπου; Ασφαλώς και δεν περιμένει κανείς απάντηση από τους πολιτικούς, που, έτσι κι αλλιώς, άπαντες είναι ιδιοκτήτες του πολιτικού συστήματος. Ο φόβος εξακολουθεί να κυριαρχεί σε πείσμα των διαφωτιστικών αντιλήψεων περί αυτονομίας του προσώπου, περί ελευθερίας στη σκέψη και τη δράση του. Πώς μπορεί να απαλειφθεί αυτός ο φόβος (τρόμος), πώς γίνεται ο όντως ορθός λόγος να διαχύσει την κριτική δύναμη του νου; Γιατί μόνο αυτός ο λόγος είναι η δύναμη του ανθρώπου και όχι η μετάλλαξή του σε ανορθολογισμό, θρησκευτική πίστη, ιδεοληψία, σκοταδισμό, μύθο, αυταπάτες, φανατισμούς.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι δύσκολη η επανεμφάνιση του ορθού λόγου, του λόγου μετά τη διαστροφική μετατροπή του σε εργαλειακό. Πρέπει να ξυπνήσουμε όλοι μια μέρα και να αναρωτηθούμε, έχοντας βέβαια υπ' όψιν την απαρχή της θέσμισης των κοινωνιών:
Πού είναι η λογική και η κριτική ικανότητα, πού ο ορθός λόγος και η επιστήμη; Πού είναι η βελτίωση του ανθρώπου; Ασφαλώς και δεν περιμένει κανείς απάντηση από τους πολιτικούς, που, έτσι κι αλλιώς, άπαντες είναι ιδιοκτήτες του πολιτικού συστήματος. Ο φόβος εξακολουθεί να κυριαρχεί σε πείσμα των διαφωτιστικών αντιλήψεων περί αυτονομίας του προσώπου, περί ελευθερίας στη σκέψη και τη δράση του. Πώς μπορεί να απαλειφθεί αυτός ο φόβος (τρόμος), πώς γίνεται ο όντως ορθός λόγος να διαχύσει την κριτική δύναμη του νου; Γιατί μόνο αυτός ο λόγος είναι η δύναμη του ανθρώπου και όχι η μετάλλαξή του σε ανορθολογισμό, θρησκευτική πίστη, ιδεοληψία, σκοταδισμό, μύθο, αυταπάτες, φανατισμούς.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι δύσκολη η επανεμφάνιση του ορθού λόγου, του λόγου μετά τη διαστροφική μετατροπή του σε εργαλειακό. Πρέπει να ξυπνήσουμε όλοι μια μέρα και να αναρωτηθούμε, έχοντας βέβαια υπ' όψιν την απαρχή της θέσμισης των κοινωνιών:
Γιατί οι πολλοί απέχουν από τις αποφάσεις που κρίνουν τη «μοίρα» τους; Γιατί δεν υπάρχει ισότητα απέναντι στον νόμο; Γιατί αυτή η τεράστια απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ισχυρών και εξαθλιωμένων; Και γιατί εξακολουθούμε άπαντες να ομνύουμε στους θεσμούς και τη «Δημοκρατία», ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα απάνθρωπα τριγύρω μας;
Μα, υπάρχουν δεξιότητες, υπάρχει ο ζήλος για μάθηση σε μερικούς, θα πουν πολλοί.
Καλώς. Να ξεχωρίσουν αυτοί. Αλλά ως προς τι; Μέλημά τους, αφού είναι ξεχωριστοί, θα 'πρεπε να ήταν η βοήθεια προς όλους εμάς τους υπόλοιπους, τους «κουμπούρες». Να μας πουν ότι η ζωή δεν είναι θέληση για δύναμη, για εξουσία, για υλικές απολαβές. Οτι εάν είμαστε αυτάρκεις υπάρχει επάρκεια αγαθών, ότι δεν είναι δυνατόν να λιμοκτονούν λαοί, να πεθαίνουν εκατομμύρια παιδιά από την πείνα. Οτι εάν η κοινωνία γίνει δήμος, δεν χρειάζεται το κράτος.
Μα, υπάρχουν δεξιότητες, υπάρχει ο ζήλος για μάθηση σε μερικούς, θα πουν πολλοί.
Καλώς. Να ξεχωρίσουν αυτοί. Αλλά ως προς τι; Μέλημά τους, αφού είναι ξεχωριστοί, θα 'πρεπε να ήταν η βοήθεια προς όλους εμάς τους υπόλοιπους, τους «κουμπούρες». Να μας πουν ότι η ζωή δεν είναι θέληση για δύναμη, για εξουσία, για υλικές απολαβές. Οτι εάν είμαστε αυτάρκεις υπάρχει επάρκεια αγαθών, ότι δεν είναι δυνατόν να λιμοκτονούν λαοί, να πεθαίνουν εκατομμύρια παιδιά από την πείνα. Οτι εάν η κοινωνία γίνει δήμος, δεν χρειάζεται το κράτος.
Ναι, ίσως να είναι στη φύση του ανθρώπου η απληστία και η εξουσία (Θουκυδίδης), αλλά δεν πρέπει κάποτε να γίνει ένα βήμα; Να επαναπαυθούμε ότι υπάρχουν τινές σαλοί που διαλαλούν την ανθρωπινότητά μας, την ουτοπία της ειρήνης και της ελευθερίας; Σαφώς όχι. Απλώς, το 2010 (λέμε τώρα) να βγει από το σπίτι (νου) του καθενός η «εργαλειακή» πολιτική παραχωρώντας τη θέση της στην ουσία, ήγουν στην κοινωνία.
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου