ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΙΣΜΟΣ: To παράδειγμα της Αυστραλίας

Του Αντωνη Καρπετοπουλου

Τον χουλιγκανισμό δεν τον έχει αντιμετωπίσει δραστικά μόνο η Αγγλία τον καιρό της Μάργκαρετ Θάτσερ, τον έχουν περιορίσει και άλλες χώρες. Προσωπικά λατρεύω τον τρόπο των Αυστραλών, ένα από τους λιγότερο γνωστούς αλλά ταυτόχρονα και ένα από τους πιο εντυπωσιακούς. Κυρίως γιατί δείχνει κάτι που ποτέ δεν είχε η ελληνική πολιτεία δηλαδή τεράστια θέληση.
Οι ποδοσφαιρικές παραδόσεις των Αυστραλών μόνο μικρές δεν ήταν. Για χρόνια στο πρωτάθλημα της Αυστραλίας έπαιρναν μέρος ομάδες δημιουργημένες από μεγάλες κοινότητες μεταναστών. Υπήρχαν η Ελλάς Μελβούρνης, δηλαδή η ομάδα των Ελλήνων, η Κροάσια Σίδνεϊ, δηλαδή η εκπρόσωπος των Κροατών, η Αδελαΐδα Μπόσνια κ.ά. Οταν ξεκίνησε ο εμφύλιος στη Γιουγκοσλαβία ξαφνικά το ήρεμο κατά τα άλλα πρωτάθλημα της Αυστραλίας μετατράπηκε σε εμπόλεμη ζώνη. Σύντομα οι ομάδες των χούλιγκαν άρχισαν να δίνουν ραντεβού για ξύλο εκτός γηπέδων, ενώ δεν έλειπαν οι επιθέσεις σε συγκεκριμένες γειτονιές όπου κατοικούσαν «αντίπαλοι» μετανάστες.
Οταν το κακό παράγινε και οι ομάδες αδυνατούσαν να ελέγξουν τους συγκεκριμένους οπαδούς το κράτος αποφάσισε να παρέμβει με ένα τρόπο μοναδικό.

Ζήτησε από τη FIFA να αφήσει την Αυστραλία εκτός των κείμενων διατάξεών της για έξι μήνες και διέλυσε όλες τις ομάδες - λες χωρίς την παραμικρή εξαίρεση.

Στη συνέχεια έφτιαξε μια επαγγελματική λίγκα με είκοσι καινούργιες ποδοσφαιρικές εταιρείες που ανήκουν στην ίδια τη λίγκα. Οποιος επιχειρηματίας ήθελε, μπορούσε να αποκτήσει το μάνατζμεντ μιας εταιρείας και την εκμετάλλευση ενός συγκεκριμένου γηπέδου για κάποια χρόνια υπογράφοντας μια σχετική σύμβαση υπενοικίασης με τη Λίγκα στην οποία οι ομάδες ανήκουν.

Στο τέλος της σύμβασης ο μάνατζερ ελέγχεται και αν δεν έχει δημιουργήσει χρέη η σύμβασή του με τη λίγκα ανανεώνεται.

Φυσικά καμία ομάδα δεν έχει οργανωμένους οπαδούς και το μόνο που μπορεί να έχει υπό την επιτήρηση της είναι μια λέσχη υποστηρικτών με πολύ επιλεγμένα μέλη.

Καταλαβαίνετε ότι η διάλυση συλλόγων με τεράστια ιστορία και ρίζες στην κοινωνία της χώρας δεν έγινε χωρίς αντιδράσεις. Εγινε όμως. Κυρίως γιατί ο αηδιασμένος από τα συνεχή επεισόδια κόσμος στήριξε μια πολιτική απόφαση γενναία και απαραίτητη.
Το παράδειγμα των Αυστραλών είναι ακραίο και φυσικά δεν μπορεί να βρει εφαρμογή στην Ευρώπη πόσω μάλλον στην Ελλάδα. Δείχνει όμως πόσο εντυπωσιακά μπορεί να κινηθεί ένα κράτος αν θέλει πραγματικά να λύσει ένα πρόβλημα.

Στην Ελλάδα για να παρθεί απλώς κάποιο μέτρο περιμένουμε κάθε φορά ένα νεκρό.

Αν στο Παγκράτι στις νέες συμπλοκές των οπαδών του ΠΑΟ με αυτούς του Ολυμπιακού είχαμε ένα νεκρό θα γινόταν χθες χαμός: πρώτοι από όλους θα ζητούσαν παρεμβάσεις οι εισαγγελείς των τηλεοπτικών δελτίων που από ό,τι φαίνεται δίνουν και το στίγμα της ευαισθησίας της χώρας. Από τη στιγμή που νεκρός δεν υπήρξε, δεν υπάρχει πρόβλημα.

Πριν από μια εβδομάδα ο κ. Σπύρος Βούγιας, ο υφυπουργός του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, δήλωσε σε αθλητική εφημερίδα ότι δεν είναι στις προτεραιότητες του υπουργείου το θέμα της βίας στα γήπεδα, καθώς όπως εξήγησε υπάρχει και μια σχετική σύγχυση αρμοδιοτήτων μετά την κατάργηση του υφυπουργείου Αθλητισμού. Η δήλωση του υφυπουργού ήταν τίμια πλην όμως ατυχέστατη: στην πραγματικότητα ποτέ η αντιμετώπιση της γηπεδικής αλητείας δεν υπήρξε προτεραιότητα - πάντα οι προτεραιότητες ήταν άλλες. Προφανώς οι πολιτικοί μας πιστεύουν ότι είναι καλύτερα τα «παιδιά» να εκτονώνονται στους συνδέσμους παρά στις πορείες. Ας έχουν τουλάχιστον το θάρρος να το πουν στους καταστηματάρχες και στους πολίτες που τους σπάνε άνευ λόγου τα αυτοκίνητα…

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ