ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Και αν νικήσει ο Τραμπ;

 

Toυ Τάκη Θεοδωρόπουλου

Σε ξεβολεύει να σκέφτεσαι ότι η ψήφος ενός τύπου από το Ουισκόνσιν μπορεί να επηρεάσει τη ζωή σου. Αν μη τι άλλο, θίγει τον δημοκρατικό σου ναρκισσισμό. Αυτόν που σου φωνάζει στεντορεία τη φωνή ότι η ψήφος σου είναι μια αποφασιστική χειρονομία για το παρόν σου και το μέλλον σου.

Ας ξεβολευτούμε, λοιπόν, από την ευρωπαϊκή νάρκη της αγαπημένης μας δημοκρατίας. Ηδη έχουμε ξεβολευτεί. Οι αμερικανικές εκλογές μάς ενδιαφέρουν τόσο όσο θα μας ενδιέφεραν οι εκλογές στην ίδια μας τη χώρα.

Με μία μικρή διαφορά: Δεν μπορούμε να τις επηρεάσουμε με την ψήφο μας.

Είμαστε αναγκασμένοι, ή καταδικασμένοι, να υποστούμε το αποτέλεσμά τους.

Ποιο θα είναι;

Οι εμβριθείς αναλυτές σηκώνουν τα χέρια τους ψηλά. Τα επιστημονικά τους εργαλεία δεν επαρκούν για να προβλέψουν το αποτέλεσμα.

Χωρίς να διαθέτω την τεχνογνωσία τους, υποψιάζομαι ότι από το μουσικό κουτί θα βγει το πορτοκαλί κεφάλι του Ντόναλντ.

Η εκτίμησή μου, η οποία δεν έχει καμιά επιστημονική αξία, στηρίζεται κατ’ αρχάς στις εκτιμήσεις και στις επιθυμίες της απανταχού προοδευτικής κοινής γνώμης. Αυτή, κυρίως η ευρωπαϊκή, δυστυχώς ή ευτυχώς, εδώ και δεκαετίες πέφτει έξω στις εκτιμήσεις της.

Ο δεύτερος λόγος που θεωρώ ότι ο αντιπαθής Τραμπ θα ξαναγίνει πρόεδρος της μεγαλύτερης δύναμης του κόσμου μας είναι ότι τις τελευταίες εβδομάδες οι αντίπαλοί του τον έχουν ήδη εκλέξει. Οι περισσότερες αναφορές στα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών αφορούν την εκλογή του.

Πώς θα αλλάξει ο κόσμος εάν εκλεγεί ο Τραμπ;

Είναι φασίστας; Θαυμαστής του Χίτλερ;

Μπορεί. Ομως ο Τραμπ έκανε ήδη μια προεδρική θητεία χωρίς να επιβάλει φασισμό στις ΗΠΑ.

Είναι θαυμαστής του Αντριου Τζάκσον, του 7ου προέδρου των ΗΠΑ – ο οποίος διακρίθηκε κυρίως για την ιδιοσυγκρασία του και τον πόλεμο κατά των ελίτ. Είχε το πορτρέτο του στο Οβάλ Γραφείο το οποίο έβγαλε ο Μπάιντεν.

Ο Τραμπ είναι ιδιοσυγκρασιακός. Κοινώς απρόβλεπτος, και ως εκ τούτου επικίνδυνος για τις παγκόσμιες ισορροπίες. Ισορροπίες εύθραυστες, στο όριο της ανισορροπίας. Και όσοι ανησυχούμε για τον Τραμπ, όπως εγώ, είναι επειδή επιθυμούμε η Αμερική να αναλάβει τον ρόλο του επιτηρητή της παγκόσμιας τάξης.

 

Εδώ που τα λέμε, δεν με ενδιαφέρει ούτε το τείχος που υψώνει για να εμποδίσει την παράνομη είσοδο Μεξικανών μεταναστών. Εχουμε και το δικό μας στον Εβρο. Ούτε αν οι αμβλώσεις επιτρέπονται ή απαγορεύονται στην τάδε ή την τάδε πολιτεία. Είμαι υπέρ της νόμιμης άμβλωσης, και ευτυχώς στη χώρα μου δεν υπάρχει πρόβλημα.

Αντιθέτως, εκείνο που με ενδιαφέρει είναι ποια θα είναι η σχέση της Ευρώπης με τις ΗΠΑ εάν εκλεγεί ο Τραμπ και με ποιον τρόπο θα σταθεί η μεγάλη δύναμη απέναντι στα δύο μεγάλα πολεμικά μέτωπα της Δύσης.

Τι θα κάνει στην Ουκρανία;

Είναι προετοιμασμένη η Ευρώπη να βοηθήσει την Ουκρανία να αντιμετωπίσει τη ρωσική εισβολή εάν οι ΗΠΑ αποσυρθούν;

Και ποια Ευρώπη; Η Ευρώπη του Ορμπαν; Ή μήπως η Ευρώπη θα θυμηθεί τον ιστορικό της εαυτό και τα κράτη της θα ακολουθήσουν το καθένα τη δική του πολιτική απέναντι στην υπερδύναμη;

Από την άλλη, θεωρούμε δεδομένη τη φιλία του Τραμπ με τον Πούτιν. Ομως τίποτε δεν είναι δεδομένο με τον Τραμπ. Ούτε καν η σύνδεσή του με τον Νετανιάχου. Επέβλεψε και οργάνωσε τη συνθήκη του Αβραάμ που θα οδηγούσε στην ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Μετά ένα χρόνο πολέμου, το Ισραήλ απέδειξε πως δεν μπορεί να χειραγωγηθεί. Ακολουθεί τη δική του πολιτική.

Φοβάμαι πολύ ότι το μεγάλο όπλο του Τραμπ είναι…

 

 το απρόβλεπτο της ιδιοσυγκρασίας του.

Εχει απέναντί του μιαν αντίπαλο η οποία εκπροσωπεί ό,τι πιο συντηρητικό διαθέτει η αμερικανική δημοκρατία:

Τις ελίτ που απομακρύνονται όλο και περισσότερο από το αίσθημα της βαθιάς Αμερικής. Τι υπόσχεται στους ψηφοφόρους της διαφορετικό απ’ αυτό που ζουν τώρα;

Ξέρουμε ποια είναι τα σχέδιά της για την εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης;

Ξεκίνησε φέρνοντας έναν αέρα αισιοδοξίας, όχι μόνο στην Αμερική, ωστόσο, κατέληξε με επιθέσεις κατά του αντιπάλου της. Και ήρθε κι ο Μπάιντεν, ο οποίος για να αποδείξει ότι είναι ζωντανός αποκάλεσε τους ψηφοφόρους του Τραμπ «σκουπίδια».

Δεν ισχυρίζομαι ότι μπορώ να προβλέψω το αποτέλεσμα των εκλογών. Θα συνέστηνα, όμως, ψυχραιμία και άσκηση υπομονής. Πρόγευμα με δημητριακά και φρούτα, σουηδική γυμναστική. Αν και πιστεύω στους στίχους του Γκάτσου: «Καληνύχτα, Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ».

 

 

στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου