ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ: Ο συνδρομητής της Χαμάς που καλέσατε…

Πρώτη περιτομή εξ αποστάσεως στην ιστορία ✂️✂️✂️✂️🍆🍆🍆🍆 https://t.co/YCyhuJGumC

— Cynaegeirus (@cynaegeirus) September 17, 2024

 

Του Ηλία Ψυχογιού

ilpsychogios@gmail.com

 

Όσοι είναι όψιμοι μελετητές της κατάστασης στη Μέση Ανατολή έχουν εντυπωσιαστεί από την ταυτόχρονη έκρηξη των χιλιάδων βομβητών που βρίσκονταν στα χέρια στελεχών της Χεζμπολάχ (και του πρεσβευτή του Ιράν στον Λίβανο). Οι ίδιοι άνθρωποι έχουν επίσης εντυπωσιαστεί που το Ισραήλ δεν έχει επιβεβαιώσει, ούτε διαψεύσει ότι η συγκεκριμένη ενέργεια πραγματοποιήθηκε από το ίδιο.

Η αλήθεια είναι ότι το Ισραήλ έχει παράδοση τόσο στις ανορθόδοξες στρατιωτικές επιχειρήσεις όσο και στις εξαιρετικά πρωτότυπες, από πλευράς έμπνευσης, ειδικές ενέργειες, αλλά ποτέ δεν επιβεβαιώνει ούτε διαψεύδει τη συμμετοχή του σε αυτές τις επιχειρήσεις. Όπως λοιπόν ισχύει για αντίστοιχες ενέργειές του στο παρελθόν, έτσι και τώρα θα μάθουμε τι ακριβώς συνέβη μετά από χρόνια.

Πώς όμως αναπτύχθηκε η συγκεκριμένη κουλτούρα του Ισραήλ, να πραγματοποιεί δηλαδή στρατιωτικές, ουσιαστικά, επιχειρήσεις μέσα στην επικράτεια άλλων κρατών, τα οποία συχνά είναι σύμμαχοί του και όχι μόνο εχθροί του;

Ας κάνουμε μία μικρή ιστορική αναδρομή.

Το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε το 1948, μετά από χιλιάδες χρόνια κατά τα οποία οι Εβραίοι δεν είχαν δική τους κρατική οντότητα και ήταν διασκορπισμένοι ανά τον κόσμο. Είχε δημιουργηθεί, όπως λέμε, η εβραϊκή διασπορά. Μετά το ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί, λήφθηκε η απόφαση από τη διεθνή κοινότητα να δημιουργηθεί το ισραηλινό κράτος σε μία περιοχή που έως τότε ελεγχόταν από τη Βρετανική Αυτοκρατορία.

Στην ίδια γεωγραφική περιοχή (με διχοτόμηση) προβλεπόταν και η ίδρυση αραβικού κράτους, κάτι που οι Άραβες της περιοχής (οι σημερινοί Παλαιστίνιοι) δεν αποδέχτηκαν.

Από την πρώτη στιγμή, το Ισραήλ κυριολεκτικά βρέθηκε να πρέπει να αντιμετωπίζει στρατιωτικά όλες τις χώρες που το περιβάλλουν. Μάλιστα, ο πρώτος πόλεμος κατά του Ισραήλ έγινε μόλις λίγες ώρες μετά τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του, στις 14 Μαΐου 1948, και έληξε με νίκη των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων.

Στη συνέχεια και λόγω των συνεχών επιθέσεων που δεχόταν από τα όμορα αραβικά κράτη αλλά, κυρίως, μετά τη σφαγή των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου, το 1972, όπου 17 Ισραηλινοί αθλητές δολοφονήθηκαν από την παλαιστινιακή τρομοκρατική οργάνωση "Μαύρος Σεπτέμβρης", οι Ισραηλινοί πρόσθεσαν τις "ειδικές επιχειρήσεις" στο στρατιωτικό τους δόγμα μετά τα προληπτικά χτυπήματα (βλέπε "Πόλεμος των Έξι ημερών").

Είχε προηγηθεί η επιχείρηση σύλληψης και μεταφοράς από την Αργεντινή στο Ισραήλ του Ναζί, Άντολφ Άϊχμαν το 1960, η οποία απέδειξε στην πολιτική ηγεσία του κράτους ότι υπήρχαν οι απαραίτητες επιχειρησιακές δυνατότητες.

Η εξολόθρευση όμως εντός της επικράτειας άλλων κρατών (τέσσερις εκτελέστηκαν στην Αθήνα) όσων είχαν εμπλακεί στη δολοφονία των Ισραηλινών αθλητών το 1972, με την επιχείρηση με την κωδική ονομασία "Η οργή του Θεού", προσέδωσε στις ικανότητες των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ "μυθικές" διαστάσεις.

Από τότε και έως την 7η Οκτωβρίου 2023, παρά τις δύο εξεγέρσεις των Αράβων της Παλαιστίνης (Πρώτη και Δεύτερη Ιντιφάντα) και άλλες μικροσυγκρούσεις, το Ισραήλ κατάφερε να υπογράψει έως και συμφωνίες ειρήνης με πρώην εχθρικά προς αυτό κράτη. (Ο πρόεδρος της Αιγύπτου, Ανουάρ Σαντάτ, πλήρωσε με τη ζωή του τη συμφωνία ειρήνης που υπέγραψε με το Ισραήλ στο Καμπ Ντέιβιντ).

Αυτό, σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές, σε συνδυασμό με τον μύθο του "ανίκητου στρατού", προκάλεσε χαλάρωση των μέτρων ασφαλείας και υποτίμηση των προειδοποιήσεων των μυστικών υπηρεσιών της χώρας.

Με την Σφαγή της 7ης Οκτωβρίου όμως, ξύπνησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης των Ισραηλινών. Καθ’ υπερβολή θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ένστικτο αυτό έχει "ενσωματωθεί" στον γενετικό τους κώδικα μετά από αιώνες διωγμών. Είναι το συλλογικό τραύμα που τους προτρέπει να επιβιώσουν, όπως ήταν μέχρι πρότινος για εμάς τους Έλληνες η Τουρκοκρατία. Δεν χρειάζεται να έχουμε βιώσει εμείς οι ίδιοι τον κίνδυνο, ο απόηχός του διαχέεται μυστηριωδώς από γενιά σε γενιά.

Οι Εβραίοι όμως, σε αντίθεση με εμάς, δεν διαβάζουν απλά την ιστορία. Τη μελετούν.

Με τους βομβητές που εξερράγησαν, μπορεί το Ισραήλ να μην κατέστρεψε την υποδομή της Χεζμπολάχ ή της Χαμάς, έσπειρε όμως τον τρόμο στα στελέχη και των δύο οργανώσεων. Έδειξε ότι κανείς από όσους στρέφονται εναντίον του δεν είναι ασφαλής. Ποιος μπορεί να αποκλείσει με βεβαιότητα, όσο κι αν σας φαίνεται αστείο, ότι μετά από αυτό η επόμενη επίθεση δεν θα συμβεί με φούρνους μικροκυμάτων ή air fryers;

Προχθες έσκασαν οι βομβητές, σήμερα τα walkie talkie. Αύριο;

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πλέον με βεβαιότητα ότι αν κάποιος καλέσει σε κινητό στελέχους της Χαμάς αυτές τις μέρες δεν θα ακούσει το γνωστό μήνυμα: "Ο συνδρομητής της Χαμάς που καλέσατε έχει το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο";

Αναφορικά με την ηθική των επιχειρήσεων εντός της επικράτειας ξένων κρατών, αυτήν την αφήνω να αναλυθεί από διεθνολόγους και άλλες παρεμφερείς ειδικότητες, όμως η επιχειρησιακή σύλληψη της ιδέας και η αρτιότητα εκτέλεσης της συγκεκριμένης ενέργειας δεν μπορεί παρά…

 

 να προκαλεί τον θαυμασμό αλλά και τον τρόμο συνάμα.

"Τουτ, τουτ, τουτ, τουτ…".