ΔΙΕΘΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ: Η εποχή μας καλεί για ομολογία πίστεως

Μετά αναρωτιούνται γιατί ανεβαίνει παντού η ακροδεξιά... pic.twitter.com/oFtZDyImK9

— Velzevoulis (@velzevoulis5406) September 17, 2024

 

Βαδίζουμε σε καταστάσεις διωγμών των χριστιανών, όπως γινόταν στις μέρες του Διοκλητιανού. Τα μηνύματα έρχονται από πολλές πλευρές και είναι ηχηρά. Ουδείς μπορεί και πρέπει να τα αγνοεί.

Το τελευταίο κρούσμα είναι ο πεντάμηνος αποκλεισμός που επέβαλε η Παγκόσμια Ομοσπονδία Τζούντο στον Σέρβο πρωταθλητή Νεμάνια Μάιντοφ, επειδή… έκανε τον σταυρό του πριν από τον αγώνα του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού!

Το «παράπτωμα» αυτού του μεγάλου αθλητή είναι η ομολογία πίστεως που κάνει πριν και μετά από κάθε αγώνα.

Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Τζούντο ενοχλείται από το σημείο του σταυρού, από την έκφραση πίστεως των αθλητών προς τον Θεό, και τιμωρεί τους «παραβάτες».

Βρισκόμαστε ακριβώς στο ιστορικό σημείο για το οποίο είχε μιλήσει κατ’ επανάληψιν ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος. Ο Αρχιεπίσκοπος που αγάπησαν οι Ελληνες είχε επισημάνει τις επιδιώξεις του νεοταξικού imperium, το οποίο θέλει να αντικαταστήσει την ανθρωπότητα με κάτι άλλο: έναν άθρησκο, άπατρι, άχρωμο χυλό, που θα πιστεύει μόνο στην ανάγκη ικανοποίησης των υλικών αναγκών του.

Στο στόχαστρο βρίσκεται κάθε χριστιανός, κάθε πιστός, κάθε άνθρωπος που αισθάνεται την ανάγκη να επικοινωνήσει με τον Θεό και να του εκφράσει τις μύχιες σκέψεις του, να Τον ευχαριστήσει, να Του ζητήσει μια χάρη, να προσευχηθεί.

Σε τούτον τον ιερό αγώνα ο Νεμάνια Μάιντοφ ακολούθησε τα χνάρια του Νο 1 τενίστα στον κόσμο και επίσης Σέρβου Νόβακ Τζόκοβιτς. Δεν υπέκυψε στις σειρήνες της παγκοσμιοποίησης. Δεν δήλωσε υποταγή αρνούμενος την πίστη του, τον ίδιο του τον εαυτό. Ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να ζητήσει συγγνώμη για τη θρησκευτική του πίστη. Με ανάρτησή του στο διαδίκτυο διευκρίνισε ότι «παρά την έκταση της τιμωρίας, δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να απολογηθώ για την πράξη μου. Οπως ανέφερα και στην επιστολή μου προς την επιτροπή, δεν πρόκειται να ζητήσω συγγνώμη για κάτι που για εμένα είναι θέμα βαθιάς πίστης».

Εχει πέσει, καθώς φαίνεται, σε όλους ο κλήρος να…

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ και ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η ωραία κοιμωμένη και οι Αφγανοί

Ο Μαροκινός το 2019 είχε συλληφθεί για βιασμό 23χρονης. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 7 ετών αλλά από τον Ιούνιο σεργιάνιζε ελεύθερος με την... υποχρέωση να εγκαταλείψει το γαλλικό έδαφος! Πόσοι άλλοι "αρμόδιοι" πρέπει να καθίσουν στο σκαμνί μαζί του; pic.twitter.com/NK0duA0E1T

— Θάνος Τζήμερος (@ThanosTzimeros) September 25, 2024

Toυ Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η Μαρζί Χαμιντί, 22 ετών, είναι Αφγανή που πήρε πολιτικό άσυλο στη Γαλλία μετά την παράδοση της χώρας της στους Ταλιμπάν. Είναι αθλήτρια του τάε κβον ντο.

Από τον περασμένο Αύγουστο είναι διωκόμενη. Οχι από τις γαλλικές αρχές. Την καταδιώκουν όσοι ισλαμιστές θεωρούν ότι πρέπει να τιμωρηθεί επειδή διαμαρτυρήθηκε για την απαγόρευση λόγου που επέβαλαν οι Ταλιμπάν στις γυναίκες του Αφγανιστάν. Μίλησε για «σεξιστικό απαρτχάιντ» και έκτοτε έγινε στόχος. Αναγκάστηκε να αλλάξει τόπο κατοικίας, κατέθεσε μήνυση στο δικαστήριο της Ναντέρ. Ομως, όπως λέει η ίδια σήμερα, αισθάνεται πως ζει στην Καμπούλ και όχι στο Παρίσι.

Η περίπτωσή της, που σίγουρα δεν είναι μοναδική, είναι ένα σύμπτωμα της «δυσανεξίας» που προκαλεί η μετανάστευση στη γαλλική κοινωνία. Την ίδια στιγμή, οι διάφορες «προοδευτικές» οργανώσεις γυναικών, ελεγχόμενες από την Αριστερά, διαδηλώνουν με σύνθημα: «Ο φασισμός δεν θα περάσει απ’ το Παρίσι ώς τη Γάζα». Δεν ξέρω για το Παρίσι, όμως στη Γάζα έχω εμπιστοσύνη στα δημοκρατικά φρονήματα των «μαχητών» της Χαμάς. Κοινώς το «τρέχα γύρευε» των απανταχού προοδευτικών που, αποβλακωμένοι από την ιδεολογία τους, δεν βλέπουν την πραγματικότητα.

Και η πραγματικότητα στην περίπτωση δεν είναι μόνον η απαγόρευση λόγου στις γυναίκες του Αφγανιστάν – κάτι φρικιαστικό ούτως ή άλλως.

Είναι και η δυνατότητα που έχουν οι κοινότητες των μεταναστών να επιβάλλουν τη φρίκη τους σε μια κοινωνία όπως είναι η γαλλική.

Ο Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε περιγράφει το φαινόμενο ως «βαλκανοποίηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών». Για να το απλουστεύσουμε: το ύφασμα του πολυπολιτισμού θυμίζει περισσότερο κουρελού που την αποτελούν ετερόκλητα κομμάτια.

Διάβασα ένα άρθρο του Νίκου Φιλιππίδη στα «Νέα» όπου, με αριθμούς που τους χειρίζεται καλύτερα από εμένα, ανατρέπει τον μύθο ότι η μετανάστευση μπορεί να λύσει το δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης. Δεν θα παραθέσω αριθμούς. Τους παραθέτει η έκθεση του ΟΟΣΑ. Χαμηλή η απορρόφηση μεταναστών στην αγορά εργασίας, υψηλή η παραγωγικότητα των γυναικών τους.

Ο πολυπολιτισμός είναι παραμύθι, σαν την «Ωραία Κοιμωμένη». Η Ιστορία μάς μαθαίνει ότι πολιτισμοί που έχουν περισσότερη ρώμη καταφέρνουν να υποτάξουν πολιτισμούς γερασμένους, κουρασμένους από την ανωτερότητά τους. Είναι η σχέση του Ισλάμ με τον σημερινό ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Η Γερμανία παίρνει έκτακτα μέτρα. Ιστορικό αντανακλαστικό, θα μου πείτε. Αυτό ξέρει να κάνει, αυτό κάνει. Θα προστατεύσει τα χερσαία σύνορά της διότι δεν αντέχει άλλο αλόγιστη μετανάστευση.

Με μία λεπτομέρεια: Θα τα προστατεύσει όχι απέναντι στην παράνομη μετανάστευση, αλλά από τους εταίρους της στην Ε.Ε. που δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν. Κι όταν την αντιμετωπίζουν, όπως η Ελλάδα στη θάλασσα, αυτή η ίδια Γερμανία τους κατηγορεί για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ενα από τα επιχειρήματα είναι ότι τα γερμανικά δικαστήρια δεν δέχονται την επιστροφή των παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα διότι δεν γίνονται σεβαστά τα δικαιώματά τους.

Η μετανάστευση προκαλεί αδιαθεσία στη γερμανική δημοκρατία. Η «Εναλλακτική» ανεβάζει πυρετό. Τι να πω κι εγώ ο Ελληνάκος που έζησα το 2015;

Ας πρόσεχε.

Τόσα χρόνια, τόσες επιθέσεις αυτοκτονίας, τόσο μίσος, πώς είναι δυνατόν να μην κατάλαβε τι της συμβαίνει;

Με την ίδια ευκολία που συμμετείχε στη συγκρότηση της Ευρώπης, για να θεραπεύσει τις ενοχές της μετά τον ναζισμό, με την ίδια ευκολία σήμερα απορρίπτει το σημαντικότερο επίτευγμά της, την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών.

Η Ευρώπη χρόνια τώρα ήταν η «Ωραία κοιμωμένη» του σύγχρονου κόσμου. Για την ακρίβεια, η «ωραία» στο κοιμισμένο δάσος. Δεν άκουγε, δεν έβλεπε, αφοσιωμένη στον ύπνο της και στα όνειρά της.

Ηταν τόσο ευχαριστημένη από τον εαυτό της που είχε ανοίξει την αγκαλιά της στη δυστυχία όλου του κόσμου. Σήμερα αναζητάει τον εαυτό της.

Τον βρίσκει στα μέτρα του Σολτς στη Γερμανία ή μήπως στην πρόθεση του Μπαρνιέ να ιδρύσει υπουργείο Μετανάστευσης; – σιγά τη μεταρρύθμιση…

Η μετανάστευση είναι ιστορικό φαινόμενο. Ομως η Ευρώπη το αντιμετώπισε ως…

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ και ΔΥΤΙΚΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ: Θα αφήσουμε τη "Γενεύη" να διαλύσει την Ευρώπη;

Οι μουσουλμάνοι δεν κατέκτησαν την Ευρώπη με τά όπλα του σκοταδισμού τους αλλά με τά όπλα τής Ευρώπης... Ανθρώπινα δικαιώματα και Δημοκρατία... σέ λίγα χρόνια Ισλαμική Ευρωπαϊκή Ένωση... τότε όποια γυναίκα μιλήσει ή όποιος προοδευτικός αντιδράσει.. τό κεφάλι του σέ σακούλα. pic.twitter.com/OShAhLWT9p

— Πανοπουλος Χρηστος (@panxris1) October 19, 2023

 

Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Του Θάνου Τζήμερου

Τι είναι οι διεθνείς συνθήκες;

Δεν είμαι σίγουρος ότι ο νομικός κόσμος της Ευρώπης (και της Ελλάδας) ξέρει την απάντηση. Από τις δημόσιες τοποθετήσεις πολλών τριβωνιανούτσικων και την αρθρογραφία τους, βγάζεις το συμπέρασμα ότι τις θεωρούν κάτι σαν τις Δέκα Εντολές: θέσφατα. Δεν τις αγγίζουμε. Τις εφαρμόζουμε τυφλά. Και, προς Θεού, δεν κρίνουμε το θεωρητικό τους υπόβαθρο.

Γιατί;

"Διότι αν αρχίσουμε να αναθεωρούμε τις διεθνείς συνθήκες είναι βούτυρο στο ψωμί του Ερντογάν, που θέλει αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης".

Το επιχείρημα είναι κωμικό, αλλά μια που έχει διατυπωθεί πολλές φορές από πολλούς, αναγκάζομαι να το ανασκευάσω.

Υπάρχουν, λοιπόν, πολλών ειδών διακρατικές συνθήκες, διμερείς, πολυμερείς, παγκόσμιες, θεσμικές, συνθήκες-πλαίσιο.

Ο βασικός τους διαχωρισμός είναι το αν έχουν προκύψει ως συνθήκες ειρήνευσης μετά από κάποιον πόλεμο ή ως συνθήκες σε καιρό ειρήνης.

Οι πρώτες σχεδόν πάντα περιλαμβάνουν οριοθετήσεις συνόρων. Προφανώς, για να αλλάξουν θα πρέπει να γίνει νέος πόλεμος. Παράδειγμα η Συνθήκη των Σεβρών (1920) που αντικαταστάθηκε από τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923), μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Αυτές, ναι, δεν τις αγγίζουμε.

Οι δεύτερες διευθετούν θέματα διαχειριστικής ή και θεσμικής φύσεως και δεσμεύουν τα κράτη που τις υπέγραψαν, όσον καιρό συνεχίζουν να συμφωνούν με το περιεχόμενό τους. Αυτές είναι εργαλεία. Τις κάνουμε ό,τι θέλουμε. Τις απλώνουμε, τις μαζεύουμε, τις τροποποιούμε, όπως η ιδρυτική της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας Συνθήκη της Ρώμης (1957) που επεκτάθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), μέχρι και τις καταργούμε, όταν έχουν ξεπεραστεί από τα γεγονότα, όπως η Συνθήκη της Κοινωνίας των Εθνών (1919). Και φυσικά, όχι μόνο συζητούμε για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα από την εφαρμογή τους, αλλά και σηκώνουμε τον κόσμο στο πόδι για αναθεώρηση, σε περίπτωση που διαπιστώσουμε ότι έχουν μετατραπεί σε βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης, όπως η Σύμβαση της Γενεύης, που είναι το σημερινό θέμα μας.

Είναι εντυπωσιακό, το ότι επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή στον ελληνικό νομικό και ακαδημαϊκό κόσμο για ένα διεθνές νομικό πλαίσιο, η παθογένεια του οποίου είναι παραπάνω από εμφανής και οι τοξικές του παρενέργειες σοβαρότατες.

Ψάχνοντας στο google "αναθεώρηση", "τροποποίηση", "αλλαγή", "κατάργηση" της "Σύμβασης της Γενεύης", στις πρώτες 20 σελίδες βρήκα μόνο δύο σχετικά κείμενα.

Το ένα ζητάει να προστεθεί στη Σύμβαση και η έννοια του περιβαλλοντικού ή κλιματικού πρόσφυγα, κάποιου που θέλει να φύγει από την πατρίδα του γιατί η κλιματική αλλαγή τού δυσκολεύει τη ζωή. Βεβαίως το θέμα είναι πολύ σοβαρό για τους κατοίκους ορισμένων νησίδων του Ειρηνικού που η άνοδος της στάθμης της θάλασσας απειλεί να τις καλύψει ολοσχερώς, αλλά, όπως συμβαίνει πάντα, οι προπαγανδιστές του όρου θέλουν να τον επεκτείνουν ακόμα και σε εκείνους που δυσφορούν από έναν καύσωνα του Αυγούστου.

Το άλλο, με τίτλο "Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες – Η κερκόπορτα της παράνομης μετανάστευσης" (2020)είναι του διδάκτορα Διοικητικού Δικαίου, Ιωάννη Γκιτσάκη. Από τους 45.000 νομικούς της χώρας, μόνο ένας ασχολήθηκε με το θέμα! (Αν υπήρξαν και άλλοι, θα χαρώ πολύ να το μάθω, αλλά το google δεν εμφανίζει κανένα άλλο κείμενο.)

Γιατί το κείμενο της Γενεύης δεν ονομάζεται Συνθήκη (Τreaty) αλλά Σύμβαση (Convention);

Μολονότι και οι δύο όροι χρησιμοποιούνται για νομικές συμφωνίες που συνάπτονται μεταξύ κρατών ή διεθνών οργανισμών, οι συμβάσεις είναι πιο εξειδικευμένες και αφορούν συνήθως συγκεκριμένους τομείς, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον ή η συνεργασία σε τεχνικά θέματα. Δεν έχουν την καθολικότητα των Συνθηκών, αφήνοντας στα κράτη περιθώριο για προσαρμογή των όρων τους σε εθνικό επίπεδο.

Επιπλέον, η δέσμευση των κρατών είναι οικειοθελής.

Η Σύμβαση της Γενεύης αφορούσε αποκλειστικά τα προβλήματα που προέκυψαν από τις μετακινήσεις πληθυσμών λόγω του Β΄ΠΠ και των όσων επακολούθησαν. Γι’ αυτό περιόριζε το δικαίωμα υποβολής αιτήματος ασύλου μόνο σε άτομα που εμπλέκονταν σε "γεγονότα επελθόντα προ της 1ης Ιανουαρίου 1951 εν Ευρώπη ή αλλαχού" (άρθρο 1, §Β1). Μάλιστα, το "αλλαχού" ήταν προαιρετικό. Μπορούσε δηλαδή ένα κράτος να πει "δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται εκτός Ευρώπης, θα δέχομαι μόνο Ευρωπαίους ως πρόσφυγες".

Στόχος της, καθώς οι περισσότεροι πρόσφυγες πολέμου είχαν ήδη επιστρέψει στις εστίες τους, ήταν να λύσει τα προβλήματα της μεταπολεμικής διαίρεσης της Ευρώπης σε ζώνες επιρροής. Είχαν περάσει πάνω από 6 χρόνια από τις Διασκέψεις της Μόσχας και της Γιάλτας, η Γερμανία είχε ήδη χωριστεί σε Δυτική και Ανατολική, και η Ευρώπη βίωνε τον ψυχρό πόλεμο ξέροντας ότι σημαντικός αριθμός ανθρώπων από χώρες του Σιδηρού Παραπετάσματος θα επέλεγε να μην επιστρέψει στον "σοβιετικό σοσιαλιστικό παράδεισο" ή θα προσπαθούσε να δραπετεύσει από εκεί. Αυτών των περιπτώσεων κυρίως τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις ήθελε να καθορίσει η Σύμβαση.

Γι΄ αυτό, προέβλεπε ότι αν κάποιος μπει παράνομα σε μια χώρα, δεν επιβάλλονται ποινικές κυρώσεις, υπό τρεις, όμως, προϋποθέσεις:

α) να έχει μπει στη χώρα υποδοχής ΑΠ’ ΕΥΘΕΙΑΣ από τη χώρα προέλευσης, δηλαδή οι δύο χώρες να συνορεύουν

β) να παρουσιασθεί ΤΟ ΤΑΧΥΤΕΡΟΝ ΔΥΝΑΤΟΝ (αμελλητί) στις αρχές

γ) να δώσει επαρκείς εξηγήσεις για τον λόγο της παράνομης εισόδου (άρθρο 31).

Φυσικά, ο όρος που χρησιμοποιείται είναι ΠΑΡΑΝΟΜΗ είσοδος και όχι ΠΑΡΑΤΥΠΗ. Νόμος παραβιάζεται, όχι τύπος. Μέχρι το κράτος υποδοχής να καταλήξει στο αν κάποιος δικαιούται άσυλο ή μέχρι να του χορηγήσει χαρτιά για να φύγει σε τρίτη χώρα, η Σύμβαση της Γενεύης τού δίνει τη δυνατότητα να εφαρμόσει όποια περιοριστικά μέτρα κρίνει αναγκαία (άρθρο 31, §2), όπως, για παράδειγμα, κράτηση σε κλειστές δομές. Αλλά ακόμα κι αν χορηγήσει άσυλο, μπορεί να αποφασίσει αργότερα την απέλαση οποιουδήποτε "διά λόγους εθνικής ασφαλείας ή δημοσίας τάξεως", χωρίς να πρέπει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν ούτε καν στον απελαυνόμενο, όταν οι λόγοι εθνικής ασφαλείας είναι επιτακτικοί (άρθρο 32, §2). Δεν ήταν δηλαδή η Σύμβαση της Γενεύης το κόκκινο χαλί υποδοχής που την παρουσιάζουν οι "αλληλέγγυοι".

Προσπαθούσε να μην αποψιλώσει την εθνική κυριαρχία των χωρών υποδοχής και ταυτόχρονα να διευθετήσει ένα σημαντικό πρόβλημα που αφορούσε κατά κύριο λόγο Ευρωπαίους.

Επιπλέον, άφηνε ελεύθερα τα κράτη να μην την υπογράψουν αν δεν θέλουν, ή, μολονότι την υπέγραψαν, να την καταγγείλουν αργότερα και να πάψουν να την εφαρμόζουν, χωρίς επιπτώσεις. Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κουβέιτ, Ομάν, Ινδία, Πακιστάν, Μπανγκλαντές και Βόρεια Κορέα είναι ανάμεσα στα κράτη που τράβηξαν την ουρά τους απ’ έξω και από τη Σύμβαση της Γενεύης και από το Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης, που αργότερα την επέκτεινε.

Η συνέχεια της ιστορίας είναι ένα case study που επιβεβαιώνει το ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με αγαθές προθέσεις:

Tα χρήματα της Ύπατης Αρμοστείας για τους πρόσφυγες που κάθε χρόνο αυξανόντουσαν, αποτελούσαν κίνητρο δημιουργίας νέων, εντονότερων ροών, που απαιτούσαν περισσότερα χρήματα και περισσότερους υπαλλήλους. Η Ύπατη Αρμοστεία γιγαντώθηκε η ίδια, γιγαντώνοντας όμως και το πρόβλημα, σε έναν φαύλο κύκλο χωρίς τέλος! Από ένα γραφείο, το 1951, στη Γενεύη, με 34 υπαλλήλους και 300.000 δολάρια προϋπολογισμό, έφτασε να απασχολεί, το 2024, πάνω από 20.700 άτομα σε 136 χώρες και να προβλέπεται να ξοδέψει 10,5 περίπου δισεκατομμύρια δολάρια.

Από πού προέρχονται αυτά;

Από τον ΟΗΕ και από δωρεές κρατών, ιδρυμάτων, ιδιωτών και οργανισμών. Το ότι οι περισσότεροι από αυτούς, όπως ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC) προωθούν την αντικατάσταση των πληθυσμών, θα είναι εντελώς συμπτωματικό.

Το 1967, ο ΟΗΕ προσέθεσε στη Σύμβαση της Γενεύης και το Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης, που αίρει κάθε χρονικό και γεωγραφικό όριο, επιτρέποντας να εφαρμοστεί η Σύμβαση οποτεδήποτε, σε ανθρώπους από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, που αποκτούν την ιδιότητα του πρόσφυγα, αν απλώς δηλώσουν ότι φοβούνται να μείνουν στην πατρίδα τους, επειδή είναι πιθανόν να υποστούν διώξεις "για λόγους πολιτικούς, θρησκευτικούς, φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, συμμετοχής σε ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα ή πολιτικών πεποιθήσεων", δηλαδή στους πάντες!

Πλέον, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των δράσεων και των χρημάτων της Αρμοστείας κατευθύνονται όχι στον επαναπατρισμό των προσφύγων πολέμου αλλά στη μόνιμη εγκατάσταση εκατομμυρίων, οικονομικών κατά κανόνα, μεταναστών, από την Αφρική και την Ασία, σε χώρες της Ευρώπης. Πρακτικά είναι αδύνατον να διαχωρισθούν από τους πρόσφυγες, διότι όλοι, δασκαλεμένοι από ΜΚΟ και δικηγόρους του κυκλώματος, επικαλούνται φόβο για κάποιον από τους παραπάνω λόγους, στους οποίους έχει προστεθεί και η σεξουαλική ταυτότητα, με διασταλτική ερμηνεία της "ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας", και είναι παντελώς ανέφικτο για τις ευρωπαϊκές αρχές να εξακριβώσουν τι ισχύει και τι όχι για τον καθένα.

 

Ο Γκιτσάκης θίγει στο άρθρο του τα νομικά προβλήματα του συστήματος και προτείνει νομικά εργαλεία αναμόρφωσης της Σύμβασης της Γενεύης.

Εμένα θα μου επιτρέψετε να σκαλίσω κάποια άλλα θέματα, θεωρητικού υποβάθρου.

Η Σύμβαση της Γενεύης βασίζεται στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948, την οποία μνημονεύει στο προοίμιό της. Η Διακήρυξη αυτή είναι το πιο απατηλό κείμενο στην παγκόσμια ιστορία: ένα εφηβικό ευχολόγιο το λανσάρει ως δεδομένο, παγκόσμιας εμβέλειας. Δείτε για παράδειγμα το άρθρο 28: "Καθένας έχει το δικαίωμα να επικρατεί μια κοινωνική και διεθνής τάξη, μέσα στην οποία τα δικαιώματα και οι ελευθερίες που προκηρύσσει η παρούσα Διακήρυξη να μπορούν να πραγματώνονται σε όλη τους την έκταση." Κωμικό και στην ουσία και στη διατύπωση, φαντάζομαι να συμφωνείτε.

Κι όταν δεν επικρατεί αυτή η κοινωνική και διεθνής τάξη, τι γίνεται;

Προφανώς μένεις με το δικαίωμα στο χέρι.

Και το άρθρο 25: "Καθένας έχει δικαίωμα σε ένα βιοτικό επίπεδο ικανό να εξασφαλίσει στον ίδιο και στην οικογένεια του υγεία και ευημερία, και ειδικότερα τροφή, ρουχισμό, κατοικία, ιατρική περίθαλψη όπως και τις απαραίτητες κοινωνικές υπηρεσίες."

Κι αν δεν εργάζεται ή αν η δουλειά του δεν είναι παραγωγική, ποιος θα του καλύψει αυτό το δικαίωμα;

Και πώς ακριβώς ορίζεται η ευημερία;

Ποια δικαιώματα λοιπόν έχει ο άνθρωπος ως φυσικό ον;

Κανένα! Ούτε καν το δικαίωμα στη ζωή. Αν βρεθείς μόνος και απροστάτευτος στην αφρικανική σαβάνα, δεν θα συγκινήσεις το λιοντάρι που σου ορμάει πεινασμένο, εξηγώντας του το κείμενο που εμπνεύστηκε η κα Ρούσβελτ. Το δικαίωμα του παιδιού να τραφεί το εξασφαλίζει η μάνα του. Το δικαίωμα να εκπαιδευθεί, το εξασφαλίζει το κράτος με τους φόρους των πολιτών.

Μα, δεν θα έπρεπε όλοι οι άνθρωποι να έχουν τα δικαιώματα που περιγράφει η Διακήρυξη;

Θα έπρεπε, αλλά δεν τα έχουν!

Τι έχουν;

Αυτό που η δική τους κοινότητα, όχι η ανθρωπότητα, εγγυάται, προστατεύει και χρηματοδοτεί. Αν δεν εγγυάται την ισότητα των γυναικών, δεν πα’ να εκδώσει ο ΟΗΕ 100 διακηρύξεις, οι γυναίκες θα είναι όντα β’ κατηγορίας.

Αυτός ήταν και ο λόγος που η Σαουδική Αραβία, η Νότια Αφρική (του απαρτχάιντ), η Σοβιετική Ένωση με τους τότε δορυφόρους της (Τσεχοσλοβακία, Πολωνία) και η Γιουγκοσλαβία δεν την υπερψήφισαν.

Τι θα περίμενε κανένας από τον ΟΗΕ;

Να αναβαθμίσει τη Διακήρυξη σε Σύμβαση ή σε Συνθήκη και να εφαρμόσει κυρώσεις κατά των χωρών που δεν εφαρμόζουν τους όρους της.

Τι έκανε όμως;

Την άφησε έτσι, ως διακήρυξη, δηλαδή μαζευτήκαμε κάτι νοματαίοι και είπαμε την παρόλα μας, και δεν υποχρέωσε τα κράτη που μπήκαν έκτοτε στον ΟΗΕ, να εκφράσουν την συμφωνία τους μ΄ αυτή.

Δεν το έκανε ούτε όταν κατέρρευσε το σοβιετικό μπλοκ και οι σουρεαλιστικοί κανόνες ισορροπίας του ψυχρού πολέμου εξέλιπαν.

Γιατί;

Διότι είχε αναδυθεί το ισλαμικό μπλοκ που ανέβαζε και κατέβαζε Γενικούς Γραμματείς και Ύπατους Αρμοστές. Με αποτέλεσμα, κράτη που απροκάλυπτα δεν αποδέχονται σχεδόν κανένα από τα βασικά ανθρώπινα "δικαιώματα" όχι μόνο να εξακολουθούν να είναι μέλη του ΟΗΕ, σαν να μην τρέχει τίποτε, αλλά να αναλαμβάνουν τους πιο "κόντρα ρόλους" της παγκόσμιας θεατρικής διανομής, όπως η Σαουδική Αραβία που ορίστηκε, φέτος τον Απρίλιο, ως επικεφαλής της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τη Θέση των Γυναικών (CSW), του διεθνούς οργάνου που είναι αρμόδιο για την προστασία και την προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών στον κόσμο!

Πάνω, λοιπόν, σε ένα αφελές κείμενο προθέσεων, στήθηκε ένα φαραωνικό νομικό και πολιτικό οικοδόμημα "ανθρωπιστικού ιμπεριαλισμού" με μια χριστιανική εσάνς καλού Σαμαρείτη, που απειλεί την Ευρώπη με διάλυση: το κράτος προέλευσης των εισβολέων, μολονότι είναι μέλος του ΟΗΕ, μπορεί να καταπατά όλα τα "δικαιώματα" της Διακήρυξης, αλλά το κράτος που υφίσταται την εισβολή δεν έχει δικαίωμα να πει: δεν χωράνε άλλοι!

Είσαι δυτικός;

Ευθύνεσαι για όλα τα δεινά του κόσμου, ειδικά της Αφρικής και της Ασίας! Εσύ πρέπει να τους φροντίζεις, και στην πατρίδα τους και στη δικιά σου. Να τους δίνεις συνεχώς λεφτά να αναπτυχθούν, να στέλνεις γιατρούς, φάρμακα, δασκάλους, ανθρωπιστικές αποστολές, συμβούλους, ειρηνευτικά σώματα, κι ας σφάζονται μεταξύ τους όπως έκαναν σε ολόκληρη την ιστορία τους. Κι όταν μυριστούν τα τζάμπα λεφτά της Ύπατης Αρμοστείας, να ανοίξεις διάπλατα τις πόρτες της Ευρώπης, της χώρας σου και του σπιτιού σου.

"Μα είναι άτυχοι επειδή γεννήθηκαν σε φτωχά μέρη" θα ισχυριστεί ο αλληλέγγυος.

Ακόμα κι αν αυτό ίσχυε, ναι, στη ζωή υπάρχει και τύχη και ατυχία για όλα τα έμβια όντα.

Και λοιπόν; Από τα 10.000 αυγά ψαριών, σε πλήρη ηλικία φτάνει το ένα! Θα πρέπει να αισθάνεται τύψεις; Αν κέρδιζες το τζόκερ, θα μοίραζες τα λεφτά στους άλλους που δεν το κέρδισαν;

Όμως, ούτε αυτό ισχύει. Γιατί είναι τυχερός ο Ελβετός που ζει ανάμεσα σε βουνοκορφές, ο Έλληνας που καλλιεργεί κατσάβραχα, ο Ολλανδός που σπρώχνει τον ωκεανό με αναχώματα, ο Σουηδός που είναι 8 μήνες τον χρόνο παγωμένος και όχι ο Κονγκολέζος που έχει όλους τους θησαυρούς του κόσμου στα πόδια του; Μόνο ο ορυκτός πλούτος του Κονγκό (χρυσός, διαμάντια, κοβάλτιο, χαλκός, κασσίτερος κ.λπ.) ξεπερνάει τα 24 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ δολάρια.

 

Όμως, χιλιάδες εισβολείς από το Κονγκό φτάνουν κάθε χρόνο στις ακτές της Ευρώπης. Τις πταίει και το ΑΕΠ αυτής της χώρας, 56 φορές (!) μεγαλύτερης από την Ολλανδία, είναι 18 φορές μικρότερο από της Ολλανδίας;

Τις πταίει και η κάποτε πάμπλουτη Ροδεσία, όταν την κουμαντάριζαν Ευρωπαίοι, κατάντησε η μόνιμα χρεοκοπημένη και λιμοκτονούσα Ζιμπάμπουε;

Μα, προφανώς η κουλτούρα τους και οι ικανότητες των κατοίκων. Δεν γράφω για ανωτερότητες και κατωτερότητες πολιτισμών γιατί μπορεί να βρεθώ ξαφνικά σε κανένα κελί (δεν έχει υπάρξει στην ιστορία της ανθρωπότητας πολιτισμός με τέτοιο αυτοκτονικό ιδεασμό και σύνδρομο αυτοϋποτίμησης και αυτομαστίγωσης όσο ο Δυτικός του 21ου αιώνα!), όμως αναφέρομαι στη διαφορετικότητα, που αυτή.. επιτρέπεται.

Αποδίδουμε την προνεωτερική κατάσταση της Ελλάδας στο ότι δεν πέρασε Διαφωτισμό, παρά τα 3000 τουλάχιστον χρόνια μεγαλειώδους πολιτισμού που κουβαλάει στην πλάτη της, αλλά έχουμε την πεποίθηση ότι φυλές που πριν μόλις 100 χρόνια ήταν ανθρωποφάγες (περιστατικά ανθρωποφαγίας καταγράφονται στην υποσαχάρια Αφρική ακόμα και σήμερα) μπορούν να φτιάξουν κράτος, με δυτικού τύπου κοινωνική, οικονομική και διοικητική οργάνωση, ή ότι μόλις πατήσουν το πόδι τους στην Ευρώπη θα αλλάξει, εν μιά νυκτί, η αρχέγονη παράδοση βίας που είναι εγγεγραμμένη στα γονίδιά τους, ως μηχανισμός επιβίωσης, εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Το ποια είναι τα αίτια που κράτησαν μεγάλα μέρη της Αφρικής και της Ασίας στη λίθινη εποχή είναι ένα ερώτημα που αφορά τους ανθρωπολόγους και τους βιολόγους, όχι την πολιτική.

Η πολιτική διαχειρίζεται την πραγματικότητα και η πραγματικότητα λέει μερικά πολύ απλά πράγματα:

Ο δυτικός πολιτισμός είναι προϊόν της Ευρώπης, όχι της ανθρωπότητας. Ανήκει στους αυτόχθονες Ευρωπαίους οι οποίοι έχουν καθήκον και δικαίωμα να τον περιφρουρήσουν από οποιονδήποτε τον απειλεί.

Το κράτος πρόνοιας και τα συστήματα υγείας πληρώνονται από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους, όχι από την ανθρωπότητα. Δεν έχουν την υποχρέωση, αλλά ούτε και τη δυνατότητα να περιθάλψουν τους ασθενείς και να στηρίξουν τους αδύναμους όλης της ανθρωπότητας.

 

H φύση ισοφαρίζει τον θάνατο με ζωή και τη ζωή με θάνατο. Όσο περιοριζόμαστε σε "ανθρωπιστικές παρεμβάσεις" που μειώνουν την παιδική θνησιμότητα, αλλά όχι τις αθρόες γεννήσεις, και δεν αγγίζουν τον πολιτισμικό πρωτογονισμό των "υποβοηθούμενων", το πρόβλημα θα διογκώνεται εκθετικά. Κι όσο η Ύπατη Αρμοστεία χρηματοδοτεί την μετεγκατάσταση στην Ευρώπη, θα διογκώνεται εκθετικά και το πρόβλημα της Ευρώπης.

 

Τα εσωτερικά προβλήματα ενός κράτους αφορούν τους κατοίκους του, όχι την ανθρωπότητα. Ας βρουν τρόπο να τα λύσουν. Ας φροντίσει και ο ΟΗΕ γι’ αυτό. Αν οι φυλές ή οι φατρίες λύνουν τις διαφορές τους σφάζοντας η μία την άλλη, η Ευρώπη δεν έχει καμμιά υποχρέωση να προσφέρει άσυλο στον μαχητή της Α’ φατρίας επειδή φοβάται ότι θα τον σκοτώσουν οι μαχητές της Β’. Διότι είναι πολύ πιθανόν να έρθουν στην Ευρώπη και της Α΄ και της Β’ και να συνεχίζουν να σφάζονται στους ευρωπαϊκούς δρόμους.

 

Κοντολογίς, η μόνη υποχρέωση που έχουν τα κράτη της Ευρώπης είναι να προστατεύουν τους πολίτες τους και να αξιοποιούν τους φόρους τους προς όφελός τους.

Η Σύμβαση της Γενεύης, ένα ευρωπαϊκό "εργαλείο" του 1951, όταν ο πληθυσμός της γης ήταν 2,5 δισ., είναι εντελώς ακατάλληλη να λύσει τα παγκόσμια προβλήματα σήμερα, που έχουμε ξεπεράσει τα 8 δισ., ζωή να’ χουμε.

Πρέπει το κράτος υποδοχής να έχει την απόλυτη δικαιοδοσία να κρίνει εάν, πότε, πόσους και ποιους πρόσφυγες ή οικονομικούς μετανάστες θα δεχθεί και υπό ποίους όρους.

Ακόμα και τα άρθρα της που διέπουν τη ζωή ενός πρόσφυγα ΑΦΟΥ πάρει άσυλο πρέπει να αλλάξουν.

Ζήτησες άσυλο επειδή κινδυνεύει η ζωή σου στη χώρα σου, αλλά την επισκέπτεσαι για διακοπές; Μας δουλεύεις; Απαγορεύεται αυτόματα η επιστροφή σου στην ευρωπαϊκή επικράτεια!

Επίσης, δεν είναι δυνατόν ο εισβολέας να είναι δικαιούχος δωρεάν παροχών υγείας και πρόνοιας για τις οποίες ο ντόπιος πληρώνει και ασφαλιστικές εισφορές και συμμετοχή ή άλλες, όπως οδοντιατρικές υπηρεσίες, τις πληρώνει εξ ολοκλήρου.

Μα δεν έχουν λεφτά!

Να δουλέψουν, τότε. Από την πρώτη μέρα.

Σήμερα εγκρίθηκε το αίτημα ασύλου σου, αύριο πας στα θερμοκήπια στον Μαραθώνα. (Το πώς βρίσκουν την μικρή περιουσία για τα δεδομένα της χώρας τους, για να πληρώνουν εισιτήρια, διακινητές και κινητά, κάποια στιγμή πρέπει να το ψάξουμε, ε;) Και με αυτά που βγάζεις από τη δουλειά σου, θα αγοράσεις τα μέσα για να ζεις, όπως τα αγοράζει κάθε αυτόχθων.

Το "τζάμπα" τέλειωσε.

Ούτε είναι δυνατόν σε τρία ή σε πέντε, το πολύ, χρόνια να αποκτάς το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.

Αλλάζει σε πέντε χρόνια η εθνική συνείδηση;

Γίνεται ο Σομαλός ή ο Μπανγκλαντεσιανός βέρος Έλληνας;

Θα είναι "μέτοικος" εφ’ όρου ζωής, με την προϋπόθεση ότι εξακολουθούμε να τον χρειαζόμαστε και αν φυσικά είναι "τύπος και υπογραμμός". Τα παιδιά του ή τα εγγόνια του θα μπορούν να αποκτήσουν ιθαγένεια ευρωπαϊκού κράτους, μόνο εάν σε ατομικό επίπεδο αποδείξουν, πέραν πάσης αμφιβολίας, την ευρωπαϊκότητά τους.

Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να διαχωρισθεί ξανά, νομικώς, η έννοια της ιθαγένειας από την υπηκοότητα, που σήμερα κατέληξαν ταυτόσημες.

Υπήκοος (δηλαδή υπάκουος) ναι, ιθαγενής (με δικαίωμα ψήφου) όχι.

 

Κι αν το κυρίαρχο κράτος κρίνει ότι "κλείσαμε, δεν μπαίνει άλλος" θα πρέπει…

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ και ΔΥΤΙΚΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ: Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες – Η κερκόπορτα της παράνομης μετανάστευσης

Η Ευρώπη σταθερά μετατρέπεται σε ισλαμική επικράτεια. Από τη μια οι #Βρυξελλες χρηματοδοτούν την #Αντικατασταση_Πληθυσμων και από την άλλη μια μεγάλη μερίδα των λαών υποστηρίζει τους αυριανούς δυνάστες της! Η λύση θα έρθει από τον Εθνικό χώρο, αν και εφόσον οι λαοί ξυπνήσουν. pic.twitter.com/q0kSci77bh

— Greeksburg (@Greeksburg) November 13, 2023

 

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει ο  Ιωάννης Γκιτσάκης

Δικηγόρος Θεσσαλονίκης και Διδάκτωρ Διοικητικού Δικαίου

 

Η μεταναστευτική κρίση που βιώσαμε το Μάρτιο του 2020 στον Έβρο κατέδειξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο το είδος και το εύρος των κινδύνων που μπορεί να αντιμετωπίσει η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση, εξαιτίας των ανεξέλεγκτων διαστάσεων που λαμβάνει πλέον το μεταναστευτικό πρόβλημα. Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα συνεχώς αυξανόμενο κύμα μαζικής οικονομικής μετανάστευσης, από άτομα προερχόμενα από χώρες της Ασίας και της Αφρικής, που επιχειρούν με κάθε τρόπο να εισέλθουν στη σύγχρονη γη της επαγγελίας, όπως φαντάζει στα μάτια τους η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το δίκαιο, διεθνές, ενωσιακό και εθνικό, καλείται να οριοθετήσει και να αντιμετωπίσει το φαινόμενο αυτό.

Προς την κατεύθυνση αυτή κινείται ο νέος νόμος 4636/2019, περί διεθνούς προστασίας (όπως τροποποιήθηκε πρόσφατα με το νόμο 4686/2020), ο οποίος ενσωματώνει στο εθνικό δίκαιο και σχετικές διατάξεις του ενωσιακού δικαίου.

Κάθε, όμως, προσπάθεια για τη σύγχρονη νομική αντιμετώπιση του μεταναστευτικού φαινομένου, σε εθνικό και ενωσιακό επίπεδο, προσκρούει πάνω στη Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες, η οποία υπογράφηκε το 1951 και κυρώθηκε στην Ελλάδα με το ν.δ. 3989/1959. Και μπορεί μεν να μην διεκδικώ τον τίτλο του διεθνολόγου, πλην όμως, ως νομικός, μπορώ να αντιληφθώ, ότι το 1951 δεν μπορούσε να έχει προβλεφθεί αυτό που βιώνει η Ευρώπη σήμερα και αυτό που βιώνει η Ευρώπη σήμερα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τις προβλέψεις του 1951.

Η ρίζα του προβλήματος, λοιπόν, βρίσκεται στην ίδια τη Σύμβαση της Γενεύης, η οποία υιοθετήθηκε για να διευθετήσει τις συνέπειες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και, ως εκ τούτου, είναι πλέον παρωχημένη, επιτρέποντας την καταχρηστική εφαρμογή της από άτομα που αιτούνται διεθνούς προστασίας βάσει των διατάξεων της, χωρίς όμως να τη δικαιούνται πραγματικά.

Αυτό, μάλιστα, αναγνωρίζεται εν μέρει και από την ίδια την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (UNHCR), η οποία επισημαίνει πως: «…καθώς, σε παγκόσμιο επίπεδο, η μορφή της μετανάστευσης άλλαξε και ο αριθμός των ατόμων που μετακινούνται έχει αυξηθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια, διατυπώνονται αμφιβολίες για τη σημασία της Σύμβασης του 1951, ιδιαίτερα για την Ευρώπη - που κατά ειρωνικό τρόπο ήταν και ο τόπος όπου εμπνεύστηκε».[1]

Ας δούμε, λοιπόν, που εντοπίζονται τα σημαντικότερα προβληματικά σημεία:

 

(1) Καθολικότητα. Σύμφωνα την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, η Σύμβαση της Γενεύης δεν προοριζόταν για να ρυθμίσει μεταναστευτικά κύματα. Πράγματι, στις συχνές ερωτήσεις για τη Σύμβαση επισημαίνεται ότι: «Εκατομμύρια ‘‘οικονομικών’’ ή άλλων μεταναστών τα τελευταία χρόνια επωφελήθηκαν από τη βελτίωση στην επικοινωνία για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή σε άλλες χώρες, κατά κύριο λόγο δυτικές. Δεν θα πρέπει ωστόσο να συγχέονται με τους πρόσφυγες οι οποίοι τρέπονται σε φυγή φοβούμενοι για τη ζωή τους και όχι απλώς για οικονομικούς λόγους. Οι κυβερνήσεις πρέπει να αντιμετωπίζουν αυτά τα προβλήματα με δύο διαφορετικούς τρόπους - τα θέματα των προσφύγων να αντιμετωπίζονται μέσω των διαδικασιών ασύλου και να διαχωρίζονται από τα προβλήματα της μετανάστευσης».[2] Η πρόβλεψη αυτή, όμως, καθίσταται σήμερα ανεφάρμοστη στην πράξη, καθώς όλοι ανεξαιρέτως (πραγματικοί πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες) έχουν δικαίωμα να επικαλεστούν τη Σύμβαση, να αιτηθούν άσυλο και να υπαχθούν (έστω και προσωρινά) στις ευνοϊκές διατάξεις της. Η Σύμβαση δεν περιέχει καμία ασφαλιστική δικλείδα για να αντιμετωπίσει την καταχρηστική επίκλησή της από άτομα που δεν δικαιούνται άσυλο και δεν υπάγονται στο πεδίο προστασίας της. Δεν προβλέπει κάποιο μηχανισμό, ο οποίος να μην επιτρέπει να κατατίθενται αιτήσεις ασύλου από άτομα που δεν είναι πρόσφυγες και δεν δικαιούνται διεθνούς προστασίας. Όλοι ανεξαιρέτως έχουν δικαίωμα να καταθέσουν αίτηση ασύλου και να υπαχθούν στο ευνοϊκό καθεστώς του αιτούντος άσυλο, μέχρις ότου κριθεί οριστικά από τα αρμόδια διοικητικά όργανα και δικαστήρια της χώρας το αν δικαιούνται ή όχι άσυλο.[3] Μέχρι τότε απολαμβάνουν όλα όσα προβλέπει η Σύμβαση και το εν γένει διεθνές και εθνικό δίκαιο του ασύλου, όπως λ.χ. στέγαση, εκπαίδευση, εργασία, επαγγελματική κατάρτιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.ά.

 

(2) Ατομικότητα. Όλα όσα προβλέπει η Σύμβαση, είτε θετικά (υπέρ του αιτούντος άσυλο), είτε αρνητικά (σε βάρος του αιτούντος άσυλο) κρίνονται πάντοτε σε ατομικό επίπεδο. Κάθε αίτηση ασύλου εξετάζεται ατομικά, σε όλα τα στάδια (επιτροπές ασύλου και διοικητικά δικαστήρια),[4] κάθε ζήτημα, όπως λ.χ. το ζήτημα της ασφαλούς χώρας, κρίνεται ατομικά, δηλαδή για κάθε αιτούντα ξεχωριστά, και κάθε μέτρο που μπορεί να ληφθεί σε βάρος του αιτούντος άσυλο, όπως λ.χ. η απέλαση, κρίνεται και πάλι ατομικά. Δηλαδή, η Σύμβαση και το εν γένει δίκαιο του ασύλου, δεν επιτρέπουν την ενιαία αντιμετώπιση ομοειδών περιπτώσεων, δηλαδή περιπτώσεων που έχουν τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά. Έτσι π.χ. δεν μπορούν να απορριφθούν με μία ενιαία πράξη οι αιτήσεις ασύλου που κατατίθενται από περισσότερα άτομα της ίδιας χώρας καταγωγής, η οποία θεωρείται ως ασφαλής χώρα. Επίσης, δεν μπορούν να ληφθούν συλλογικά μέτρα, όπως λ.χ. μαζικές απελάσεις ή επαναπροωθήσεις, σε βάρος ατόμων που έχουν κοινά χαρακτηριστικά, όπως λ.χ. κοινή χώρα καταγωγής ή κοινό τρόπο παράνομης εισόδου στη χώρα υποβολής αιτήσεως ασύλου.

 

(3) Πολυπλοκότητα. Η προσαρμογή της εθνικής νομοθεσίας στις προβλέψεις της Σύμβασης έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός πολύπλοκου συστήματος υποβολής και εξέτασης αιτήσεων ασύλου, το οποίο μπορεί να οδηγήσει στη de facto παγίωση του καθεστώτος του αιτούντος άσυλο για πολλά χρόνια. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Σύμβασης της Γενεύης και του δικαίου του ασύλου. Όλοι όσοι υποβάλλουν αίτηση ασύλου δικαιούνται διεθνούς προστασίας για αρκετά έτη, μέχρις ότου η αίτησή τους εξεταστεί και απορριφθεί οριστικά. Επιπλέον, η πολυπλοκότητα των διαδικασιών αυξάνει τις πιθανότητες τυπικών παραλείψεων και λαθών εκ μέρους των εθνικών διοικητικών αρχών, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν σε δικαστική ακύρωση των απορριπτικών αποφάσεων στα εθνικά δικαστήρια ή σε καταδικαστικές αποφάσεις στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Στην Ελλάδα, ο ν. 4636/2019 προβλέπει, κατ’ επιταγή της Σύμβασης της Γενεύης και του εν γένει διεθνούς δικαίου, δύο στάδια διοικητικής εξέτασης της αίτησης ασύλου (σε πρώτο και δεύτερο βαθμό) και ακολούθως, δύο στάδια δικαστικής προστασίας (σε διοικητικό πρωτοδικείο και ΣτΕ). Με τον τρόπο αυτό, κάθε μετανάστης μπορεί να υποβάλει αίτηση ασύλου, να επιτύχει να του απονεμηθεί το καθεστώς του αιτούντος άσυλο και να παραμείνει στη χώρα μας ή σε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για αρκετά χρόνια, μέχρι την οριστική απόρριψη της αίτησής του.[5] Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων βέβαια, μετά την πάροδο των ετών αυτών καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολος ή και αδύνατος ο εντοπισμός του, προκειμένου να απελαθεί ή να επαναπροωθηθεί.[6]

 

(4) Μη πρόβλεψη της δυνατότητας αναστολής εφαρμογής. Η Σύμβαση της Γενεύης δεν προβλέπει τη δυνατότητα αναστολής της εφαρμογής μέρους ή του συνόλου των διατάξεων της, σε περίπτωση που ένα κράτος αντιμετωπίζει σοβαρά ζητήματα εθνικής ασφάλειας, όπως συνέβη πρόσφατα στη χώρα μας με την απόπειρα μαζικής παράνομης εισόδου μεταναστών μέσω της Τουρκίας. Το άρθρο 9 της Σύμβασης προβλέπει μεν, ότι «Ουδεμία διάταξις της παρούσης Συμβάσεως κωλύει τας Συμβαλλομένας Χώρας εν καιρώ πολέμου ή άλλως σοβαρών και εξαιρετικών περιστάσεων, να λαμβάνουν … προσωρινά μέτρα άτινα θεωρούν απαραίτητα δια την εθνικήν αυτών ασφάλειαν», πλην, όμως, τα προσωρινά αυτά μέτρα λαμβάνονται πάντοτε «εν σχέσει προς συγκεκριμένον πρόσωπον». Ο ατομικός και εξατομικευμένος προσανατολισμός της Σύμβασης, επιβάλλει δηλαδή τα προσωρινά μέτρα να αφορούν μόνο σε συγκεκριμένο πρόσωπο και όχι σε ομάδες προσώπων. Δηλαδή, σύμφωνα με το γράμμα της Σύμβασης, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η Ελλάδα δεν δικαιούται να αναστείλει προσωρινά τις διαδικασίες ασύλου, προκειμένου να αντιμετωπίσει μία μαζική απόπειρα παράνομης εισόδου μεταναστών στην επικράτειά της, όπως αποφάσισε η ελληνική κυβέρνηση με την ΠΝΠ της 2 Μαρτίου 2020. Η Σύμβαση προβλέπει μόνο τη δυνατότητα καταγγελίας της από ένα κράτος, η οποία, όμως, σύμφωνα με το άρθρο 44, θα έχει ισχύ ένα έτος μετά από την υποβολή της σχετικής δήλωσης.

Οι παραπάνω δομικές αδυναμίες της Σύμβασης της Γενεύης και του δικαίου του ασύλου που στηρίζεται πάνω σε αυτή, έχουν δημιουργήσει στην πράξη μία κατάσταση, στην οποία δεν ενδιαφέρει τόσο το ποιος δικαιούται πραγματικά διεθνούς προστασίας, δηλαδή ποιος μπορεί να χαρακτηριστεί ως πρόσφυγας και να δικαιούται άσυλο, όπως ήταν ο πρωταρχικός σκοπός της Σύμβασης, αλλά το ποιος μπορεί να επικαλεστεί τις διατάξεις της, προκειμένου να αποκτήσει την ιδιότητα του αιτούντος άσυλο, έστω και προσωρινά. Η Σύμβαση είναι ξεκάθαρη: Όλοι ανεξαιρέτως δικαιούνται να υποβάλουν αίτηση ασύλου και να αποκτήσουν το (προσωρινό) καθεστώς του αιτούντος άσυλο. Από κει και πέρα, αναλαμβάνει «δράση» η γνωστή λαϊκή ρήση, ότι ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, και, με τον τρόπο αυτό, ο μη δικαιούμενος διεθνούς προστασίας, δηλαδή αυτός που δεν είναι πρόσφυγας, εκμεταλλευόμενος τις νομικές και πραγματικές αδυναμίες του συστήματος ασύλου, καταφέρνει να επιτύχει τον αρχικό σκοπό του: Τη μετανάστευση στην Ευρωπαϊκή Ένωση για οικονομικούς λόγους.

 

Σύμφωνα, λοιπόν, με όσα προαναφέρθηκαν, η Σύμβαση της Γενεύης είναι πλέον παρωχημένη και δεν μπορεί να αποτρέψει την καταχρηστική εφαρμογή της από οικονομικούς μετανάστες που εισέρχονται στην Ευρώπη χωρίς πραγματικά να είναι πρόσφυγες και χωρίς να δικαιούνται διεθνούς προστασίας. Και επειδή, το ενωσιακό και το εθνικό δίκαιο του ασύλου τελούν υπό την επιφύλαξη της Σύμβασης της Γενεύης, δηλαδή εφαρμόζονται εφόσον και κατά το μέρος που δεν προσκρούουν στις προβλέψεις της Σύμβασης,[7] κάθε προσπάθεια για τη σύγχρονη νομοθετική αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.

Το πρόβλημα, λοιπόν, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί στη βάση του. Και η βάση του είναι η Σύμβαση της Γενεύης. Η Σύμβαση λοιπόν θα πρέπει, είτε να αναθεωρηθεί και να προσαρμοστεί στις σύγχρονες απαιτήσεις και στα νέα δεδομένα της οικονομικής μετανάστευσης, είτε να αντικατασταθεί με μία νέα Σύμβαση, η οποία θα περιλαμβάνει τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος.

Ας δούμε ορισμένες ρυθμίσεις που θα μπορούσαν να προβλεφθούν προς την κατεύθυνση αυτή:

(1) Άρση της καθολικότητας. Θα πρέπει να προβλεφθούν διατάξεις, οι οποίες θα διασφαλίζουν ότι δεν θα υποβάλλονται αιτήσεις ασύλου από άτομα που δεν είναι πρόσφυγες και δεν δικαιούνται διεθνούς προστασίας, αποτρέποντας έτσι την καταχρηστική επίκληση και εφαρμογή του δικαίου του ασύλου. Μια πρώτη σκέψη προς την κατεύθυνση αυτή θα μπορούσε να είναι η δημιουργία ενός καθεστώτος προέγκρισης ασύλου, παρόμοιου με αυτό της βίζας ή άλλων αντίστοιχων προεγκρίσεων, όπως λ.χ. η ESTA στις ΗΠΑ και η ETA στον Καναδά. Η πρόβλεψη δηλαδή μίας αιτήσεως, η οποία θα μπορούσε να υποβάλλεται ηλεκτρονικά μέσω σχετικών ιστοσελίδων και εφαρμογών (applications), πριν από την είσοδο στη χώρα υποβολής αιτήσεως ασύλου. Η αίτηση αυτή θα μπορούσε να υποβάλλεται και μέσω των κινητών τηλεφώνων που διαθέτει σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των αιτούντων άσυλο. Θα μπορούσε επίσης να υποβάλλεται σε οποιαδήποτε προξενική αρχή της χώρας υποβολής αιτήσεως ασύλου. Και παράλληλα να προβλεφθεί, πως όποιος δεν υπέβαλε την εν λόγω αίτηση και δεν έλαβε τη σχετική προέγκριση καθεστώτος αιτούντος άσυλο, δεν θα έχει δικαίωμα υποβολής αιτήσεως ασύλου. Έτσι π.χ. κάποιος που ξεκινά από το Πακιστάν με σκοπό να υποβάλει αίτηση ασύλου στην Ελλάδα, θα πρέπει να έχει υποβάλει τη σχετική αίτηση, είτε ηλεκτρονικά είτε στις ελληνικές προξενικές αρχές της Τουρκίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας διέλευσης, και να έχει λάβει τη σχετική προέγκριση. Άπαξ και δεν έχει τηρήσει την «προδικασία» αυτή και δεν έχει λάβει προέγκριση καθεστώτος αιτούντος άσυλο, τότε δεν θα δικαιούται να υποβάλει αίτηση ασύλου στην Ελλάδα. Τέλος, το μέτρο αυτό δεν είναι αναγκαίο να προβλεφθεί οριζόντια. Θα μπορούσε να προβλέπεται μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις ή μόνο για συγκεκριμένες χώρες καταγωγής, σύμφωνα με σχετικούς καταλόγους που θα επικαιροποιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

 

(2) Άρση της ατομικότητας. Θα πρέπει να δοθεί η δυνατότητα στα κράτη να αντιμετωπίζουν ενιαία, συλλογικά ή μαζικά, περισσότερες αιτήσεις ή περισσότερες περιπτώσεις που είναι ομοειδείς και έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Να μπορούν π.χ. να απορρίπτουν αιτήματα ασύλου από άτομα που προέρχονται από την ίδια χώρα καταγωγής, εφόσον αυτή θεωρείται ως ασφαλής χώρα, με την έκδοση μίας ενιαίας διοικητικής πράξης γενικής εφαρμογής. Σχετικές ρυθμίσεις θεσπίστηκαν με τα άρθρα 86 (για τις ασφαλείς τρίτες χώρες) και 87 (για τις ασφαλείς χώρες καταγωγής) του ν. 4636/2019, οι οποίες προβλέπουν τη δημιουργία καταλόγων ασφαλών χωρών, που θα επικαιροποιούνται ανά τακτά διαστήματα. Πλην, όμως, η τελική βάση τους είναι και πάλι σε ατομικό επίπεδο, τελούν υπό την επιφύλαξη συμμόρφωσης προς τις προβλέψεις της Σύμβασης της Γενεύης και ο αιτών άσυλο έχει δικαίωμα να αντικρούσει την εφαρμογή της έννοιας της ασφαλούς τρίτης χώρας για τον ίδιο (άρθρο 86 παρ. 2).

(3) Απλοποίηση των διαδικασιών. Οι διαδικασίες για το άσυλο που ισχύουν σήμερα σε ενωσιακό και εθνικό επίπεδο πρέπει να απλοποιηθούν, ώστε να καταστούν ταχύτερες. Δεν αρκεί μόνο η πρόβλεψη σύντομων προθεσμιών, όπως αυτές που ορίζονται στο ν. 4636/2019, αλλά θα πρέπει να υπάρχει και δυνατότητα ολοκλήρωσης των διαδικασιών εντός των προθεσμιών αυτών. Όσο λιγότερες είναι οι διαδικασίες, τόσο ταχύτερες θα είναι. Θα μπορούσα να προτείνω πολλές τέτοιες απλοποιήσεις, αλλά αυτό ξεπερνά τα όρια του παρόντος άρθρου. Θα αναφέρω ενδεικτικά ένα παράδειγμα: Η δευτεροβάθμια επιτροπή ασύλου (Ανεξάρτητη Επιτροπή Προσφυγών) του άρθρου 4 του ν. 4375/2016 αποτελείται σήμερα αποκλειστικά από δικαστικούς λειτουργούς, οι οποίοι απολαμβάνουν προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας (άρθρο 5 παρ. 1 και 5 του ν. 4375/2016, όπως αναδιατυπώθηκε με το άρθρο 116 παρ. 2 του ν. 4636/2019). Συνεπώς θεωρώ, ότι η Επιτροπή αυτή εμπίπτει ουσιαστικά στην έννοια του «Δικαστηρίου» ή της «Δικαστικής Αρχής» που απαιτεί το διεθνές δίκαιο (π.χ. το άρθρο 16 της Σύμβασης της Γενεύης), παρόλο που στη χώρα μας θεωρείται ως διοικητική ή ανεξάρτητη Αρχή και όχι ως δικαστήριο με την τυπική του όρου έννοια. Κατά συνέπεια, θα μπορούσε να περιοριστεί η δυνατότητα του αιτούντος άσυλο να προσφύγει στα αρμόδια διοικητικά δικαστήρια κατά της απορριπτικής απόφασης ασύλου, με την πρόβλεψη λ.χ. ενός ειδικού ενδίκου μέσου, οιονεί αναιρετικού και όχι ακυρωτικού χαρακτήρα, υπό αυστηρές προϋποθέσεις και για συγκεκριμένους μόνο λόγους, χωρίς δικαίωμα εφέσεως ενώπιον του ΣτΕ. Κάτι τέτοιο θα ελαχιστοποιούσε το χρόνο ανάμεσα στην υποβολή της αίτησης και στην οριστική της εξέταση, επιταχύνοντας σημαντικά τη διαδικασία και την εκκρεμότητα.

(4) Πρόβλεψη δυνατότητας αναστολής της εφαρμογής διατάξεων ή και του συνόλου της Σύμβασης της Γενεύης για ορισμένο χρονικό διάστημα, προκειμένου να αντιμετωπιστούν έκτακτες ανάγκες απειλής της εθνικής ασφάλειας, όπως αυτές που βίωσε το Μάρτιο η χώρα μας, με τη μαζική και οργανωμένη από τρίτη χώρα απόπειρα παράνομης εισόδου μεταναστών στον Έβρο και στα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Σχετικές προβλέψεις υπάρχουν σε πολλές διεθνείς συνθήκες, στο ευρωπαϊκό ενωσιακό δίκαιο, αλλά και στο ελληνικό Σύνταγμα (άρθρο 48).

 

Η μεταναστευτική κρίση που βιώνουμε σήμερα αποτελεί ένα νέο παγκόσμιο φαινόμενο που λαμβάνει απρόβλεπτες και ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Οι εύρωστες οικονομικά χώρες σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία και Ωκεανία, δέχονται μαζικές ροές οικονομικών μεταναστών από τις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου.

Χώρες, όπως η Τουρκία, «εργαλειοποιούν» τους μετανάστες για να επιτύχουν γεωπολιτικούς στόχους.

Άλλες χώρες απελευθερώνουν ακόμα και ποινικούς κρατούμενους και τους στέλνουν στην Ευρώπη ως «πρόσφυγες».

Η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου δεν μπορεί να στηριχθεί νομικά σε ρυθμίσεις διεθνών συνθηκών που υπεγράφησαν μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και είναι σήμερα παρωχημένες. Κάθε δε απόπειρα να προβλεφθούν σύγχρονες ρυθμίσεις για το δίκαιο του ασύλου, σε εθνικό και ενωσιακό επίπεδο, είναι a priori καταδικασμένη σε αποτυχία, εφόσον στηρίζεται σε σαθρές βάσεις, δηλαδή σε διεθνές δίκαιο και διεθνείς συνθήκες που επιτρέπουν την καταχρηστική επίκληση και εφαρμογή τους από οικονομικούς μετανάστες.

Το πρόβλημα λοιπόν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί στη βάση του και αυτή δεν είναι άλλη από...

 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ: Ο συνδρομητής της Χαμάς που καλέσατε…

Πρώτη περιτομή εξ αποστάσεως στην ιστορία ✂️✂️✂️✂️🍆🍆🍆🍆 https://t.co/YCyhuJGumC

— Cynaegeirus (@cynaegeirus) September 17, 2024

 

Του Ηλία Ψυχογιού

ilpsychogios@gmail.com

 

Όσοι είναι όψιμοι μελετητές της κατάστασης στη Μέση Ανατολή έχουν εντυπωσιαστεί από την ταυτόχρονη έκρηξη των χιλιάδων βομβητών που βρίσκονταν στα χέρια στελεχών της Χεζμπολάχ (και του πρεσβευτή του Ιράν στον Λίβανο). Οι ίδιοι άνθρωποι έχουν επίσης εντυπωσιαστεί που το Ισραήλ δεν έχει επιβεβαιώσει, ούτε διαψεύσει ότι η συγκεκριμένη ενέργεια πραγματοποιήθηκε από το ίδιο.

Η αλήθεια είναι ότι το Ισραήλ έχει παράδοση τόσο στις ανορθόδοξες στρατιωτικές επιχειρήσεις όσο και στις εξαιρετικά πρωτότυπες, από πλευράς έμπνευσης, ειδικές ενέργειες, αλλά ποτέ δεν επιβεβαιώνει ούτε διαψεύδει τη συμμετοχή του σε αυτές τις επιχειρήσεις. Όπως λοιπόν ισχύει για αντίστοιχες ενέργειές του στο παρελθόν, έτσι και τώρα θα μάθουμε τι ακριβώς συνέβη μετά από χρόνια.

Πώς όμως αναπτύχθηκε η συγκεκριμένη κουλτούρα του Ισραήλ, να πραγματοποιεί δηλαδή στρατιωτικές, ουσιαστικά, επιχειρήσεις μέσα στην επικράτεια άλλων κρατών, τα οποία συχνά είναι σύμμαχοί του και όχι μόνο εχθροί του;

Ας κάνουμε μία μικρή ιστορική αναδρομή.

Το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε το 1948, μετά από χιλιάδες χρόνια κατά τα οποία οι Εβραίοι δεν είχαν δική τους κρατική οντότητα και ήταν διασκορπισμένοι ανά τον κόσμο. Είχε δημιουργηθεί, όπως λέμε, η εβραϊκή διασπορά. Μετά το ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί, λήφθηκε η απόφαση από τη διεθνή κοινότητα να δημιουργηθεί το ισραηλινό κράτος σε μία περιοχή που έως τότε ελεγχόταν από τη Βρετανική Αυτοκρατορία.

Στην ίδια γεωγραφική περιοχή (με διχοτόμηση) προβλεπόταν και η ίδρυση αραβικού κράτους, κάτι που οι Άραβες της περιοχής (οι σημερινοί Παλαιστίνιοι) δεν αποδέχτηκαν.

Από την πρώτη στιγμή, το Ισραήλ κυριολεκτικά βρέθηκε να πρέπει να αντιμετωπίζει στρατιωτικά όλες τις χώρες που το περιβάλλουν. Μάλιστα, ο πρώτος πόλεμος κατά του Ισραήλ έγινε μόλις λίγες ώρες μετά τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του, στις 14 Μαΐου 1948, και έληξε με νίκη των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων.

Στη συνέχεια και λόγω των συνεχών επιθέσεων που δεχόταν από τα όμορα αραβικά κράτη αλλά, κυρίως, μετά τη σφαγή των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου, το 1972, όπου 17 Ισραηλινοί αθλητές δολοφονήθηκαν από την παλαιστινιακή τρομοκρατική οργάνωση "Μαύρος Σεπτέμβρης", οι Ισραηλινοί πρόσθεσαν τις "ειδικές επιχειρήσεις" στο στρατιωτικό τους δόγμα μετά τα προληπτικά χτυπήματα (βλέπε "Πόλεμος των Έξι ημερών").

Είχε προηγηθεί η επιχείρηση σύλληψης και μεταφοράς από την Αργεντινή στο Ισραήλ του Ναζί, Άντολφ Άϊχμαν το 1960, η οποία απέδειξε στην πολιτική ηγεσία του κράτους ότι υπήρχαν οι απαραίτητες επιχειρησιακές δυνατότητες.

Η εξολόθρευση όμως εντός της επικράτειας άλλων κρατών (τέσσερις εκτελέστηκαν στην Αθήνα) όσων είχαν εμπλακεί στη δολοφονία των Ισραηλινών αθλητών το 1972, με την επιχείρηση με την κωδική ονομασία "Η οργή του Θεού", προσέδωσε στις ικανότητες των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ "μυθικές" διαστάσεις.

Από τότε και έως την 7η Οκτωβρίου 2023, παρά τις δύο εξεγέρσεις των Αράβων της Παλαιστίνης (Πρώτη και Δεύτερη Ιντιφάντα) και άλλες μικροσυγκρούσεις, το Ισραήλ κατάφερε να υπογράψει έως και συμφωνίες ειρήνης με πρώην εχθρικά προς αυτό κράτη. (Ο πρόεδρος της Αιγύπτου, Ανουάρ Σαντάτ, πλήρωσε με τη ζωή του τη συμφωνία ειρήνης που υπέγραψε με το Ισραήλ στο Καμπ Ντέιβιντ).

Αυτό, σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές, σε συνδυασμό με τον μύθο του "ανίκητου στρατού", προκάλεσε χαλάρωση των μέτρων ασφαλείας και υποτίμηση των προειδοποιήσεων των μυστικών υπηρεσιών της χώρας.

Με την Σφαγή της 7ης Οκτωβρίου όμως, ξύπνησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης των Ισραηλινών. Καθ’ υπερβολή θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ένστικτο αυτό έχει "ενσωματωθεί" στον γενετικό τους κώδικα μετά από αιώνες διωγμών. Είναι το συλλογικό τραύμα που τους προτρέπει να επιβιώσουν, όπως ήταν μέχρι πρότινος για εμάς τους Έλληνες η Τουρκοκρατία. Δεν χρειάζεται να έχουμε βιώσει εμείς οι ίδιοι τον κίνδυνο, ο απόηχός του διαχέεται μυστηριωδώς από γενιά σε γενιά.

Οι Εβραίοι όμως, σε αντίθεση με εμάς, δεν διαβάζουν απλά την ιστορία. Τη μελετούν.

Με τους βομβητές που εξερράγησαν, μπορεί το Ισραήλ να μην κατέστρεψε την υποδομή της Χεζμπολάχ ή της Χαμάς, έσπειρε όμως τον τρόμο στα στελέχη και των δύο οργανώσεων. Έδειξε ότι κανείς από όσους στρέφονται εναντίον του δεν είναι ασφαλής. Ποιος μπορεί να αποκλείσει με βεβαιότητα, όσο κι αν σας φαίνεται αστείο, ότι μετά από αυτό η επόμενη επίθεση δεν θα συμβεί με φούρνους μικροκυμάτων ή air fryers;

Προχθες έσκασαν οι βομβητές, σήμερα τα walkie talkie. Αύριο;

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πλέον με βεβαιότητα ότι αν κάποιος καλέσει σε κινητό στελέχους της Χαμάς αυτές τις μέρες δεν θα ακούσει το γνωστό μήνυμα: "Ο συνδρομητής της Χαμάς που καλέσατε έχει το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο";

Αναφορικά με την ηθική των επιχειρήσεων εντός της επικράτειας ξένων κρατών, αυτήν την αφήνω να αναλυθεί από διεθνολόγους και άλλες παρεμφερείς ειδικότητες, όμως η επιχειρησιακή σύλληψη της ιδέας και η αρτιότητα εκτέλεσης της συγκεκριμένης ενέργειας δεν μπορεί παρά…