ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Κατσαπλιάδων συγκολλήσεις και αποκολλήσεις...

 

Του Βασίλη Αγγελικόπουλου

Τις παραμονές ακόμα της παράστασης που έδωσε το Μεγάλο μας Τσίρκο
το περασμένο Σαββατοκύριακο άκουσα από το ραδιόφωνο τη Σία Αναγνωστοπούλου, καθηγήτρια πανεπιστημίου, πρώην υπουργό και βουλευτή, να λέει ότι l εκείνο που θαύμαζε στον σπουδαίο ηγέτη Αλέξη Τσίπρα ήταν πόσο ήξερε να διαλέγει τα κατάλληλα λόγια στις συνεδριάσεις του κόμματος, l πόσο ικανός ήταν με το λόγο του να συνθέτει θέσεις, αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις συντρόφων και να τους κατευνάζει ώστε να μη διαταράσσεται η ενότητα του κόμματος l – κάπως έτσι τα έλεγε, αυτό είναι το ρεζουμέ των λόγων της. l Και ήταν τόσο πειστική λέγοντάς τα αυτά η κυρία καθηγήτρια ΑΕΙ που υπέθετα ότι θα είχαν συγκινηθεί κιόλας ακούγοντάς την μερικοί· l (καλά, «και μερικές», όπως θέλει η μοδάτη κούφια ορθότητα). l 

Αυτά η κυρία καθηγήτρια τα έλεγε τις ημέρες που τα συντρόφια της στον Σύριζα αλληλοσπαράζονταν στην ποδιά του Στέφανου. l

Κι ακούγοντάς την, σκεφτόμουν πόσο αθώα μπορεί να είναι η κυρία καθηγήτρια ΑΕΙ, l ώστε να έχει πειστεί τόσα χρόνια τώρα, l ενώ έβραζε κι αυτή αυτοπροσώπως μέσα στο καζάνι του συριζαϊκού πολτού, l ότι «ο λόγος και ο τρόπος του Τσίπρα» ήταν η συγκολλητική ουσία που δεν επέτρεπε να διαλυθούν σε εφτά χωριά χωριάτες οι «συνιστώσες» που κουλάντριζε ο Τσίπρας στο τσουκάλι του l – γιαχνίζοντας ταυτόχρονα κι έναν ολόκληρο λαό. l Η έλλειψη Ηγέτη Κλάσεως Τσίπρα είναι η αιτία που οι σύντροφοι κατάντησαν χωριάτες από ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα χωριά l – αυτό είναι τελικά το Ηθικόν Δίδαγμα όσων φιλοσοφούσε ραδιοφωνικώς και μελαγχολούσε ακαδημαϊκώς η κυρία καθηγήτρια ΑΕΙ, σκεπτόμενη πολιτικώς βεβαίως. l

Ο Τσίπρας. Oχι η Εξουσία. Oχι ο «λουφές» της κι ο μπουφές της

Τα ίδια ακούς τον καιρό αυτό κι από διάφορους πολιτικούς αναλυτές και λοιπούς σχολιαστές:  

 Ο Τσίπρας ήταν η συγκολλητική ουσία που έκανε «συντρόφους» τον Πολάκη και τον Τσακαλώτο, για παράδειγμα, τον Φίλη και την Τζάκρη, προς αποφυγήν, τον Τζανακόπουλο και τον Ρήγα, χειροδικίας – ακόμα και τον Κοτζιά με τον Καμμένο, χάριν παιδιάς εν ου παικτοίς. l Ο Τσίπρας. l Oχι η Εξουσία. l Oχι ο «λουφές» της κι ο μπουφές της, η δύναμη και το πρεστίζ της, ο άμβωνας κι η προβολή της, η γλυκάδα κι η βαρβατίλα της – η προοπτική της έστω. l Γι’ αυτό και το ’19, με το 32% της ήττας η ενότητα διατηρήθηκε, παρ’ όλες τις γκρίνιες και τις αμφισβητήσεις που έσκαγαν μύτη δειλά εδώ κι εκεί. l Καθότι 32% σημαίνει εγγύτητα με τη νίκη και με την Εξουσία σε επόμενο στάδιο. l Ενώ με το 20% κι αμέσως μετά με το 17% φέτος, ποια προοπτική, ποια Εξουσία. l Επομένως και ποιος Τσίπρας. l Οπότε άρχισαν να λαλούν τα όργανα, και να φρυάζουν τα στόματα, και να σπάνε οι γλώσσες κόκαλα. 

 Γι’ αυτό και όπου φύγει φύγει ο Μέγας Συγκολλητικός – πριν τον πάρουν για τα καλά τα σκάγια. l

Αν και δεν θα γλιτώσει, όπως φαίνεται. l Ηδη ομολογήθηκε από τα ένδον (Σκουρλέτης) η λειτουργία στρατιάς πληρωμένων τρολ που διέβαλλαν, έβριζαν, συκοφαντούσαν και ασχημονούσαν ποικιλοτρόπως εναντίον των «εχθρών» του ηγέτη και του κόμματός του. l Ενός κόμματος που υπό την ηγεσία Τσίπρα υπήρξε το πιο τοξικό κόμμα στη χώρα μετά τους πολέμους της δεκαετίας του ’40. l Η αποσύνθεσή του όμως είναι καιρό τώρα φανερή – και πριν από τις βουλευτικές εκλογές νομίζω. 

Αλλά όσο κι αν μας προβληματίζει ως αρνητικό γεγονός για την υγεία του πολιτεύματός μας η έλλειψη αντιπολίτευσης, l άλλο τόσο γεννά αισιοδοξία για μια πιο υγιή και ομαλή λειτουργία της πολιτικής μας ζωής ο βέβαιος πια αφανισμός του δυσώνυμου Σύριζα. 

 Μένουν βέβαια κι άλλα «νούμερα» να παιχτούν τους επόμενους μήνες, αλλά...

 

η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.  Καθότι, άνθρακες μεν ο θησαυρός εξ Αμερικής –φως φανάρι νομίζω–, l «ολίγα» δε κι ανίσχυρα τα άλλα θραύσματα.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου