Τις παραμονές ακόμα της παράστασης που έδωσε το Μεγάλο μας Τσίρκο το περασμένο Σαββατοκύριακο άκουσα από το ραδιόφωνο τη Σία Αναγνωστοπούλου, καθηγήτρια πανεπιστημίου, πρώην υπουργό και βουλευτή, να λέει ότι l εκείνο που θαύμαζε στον σπουδαίο ηγέτη Αλέξη Τσίπρα ήταν πόσο ήξερε να διαλέγει τα κατάλληλα λόγια στις συνεδριάσεις του κόμματος, l πόσο ικανός ήταν με το λόγο του να συνθέτει θέσεις, αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις συντρόφων και να τους κατευνάζει ώστε να μη διαταράσσεται η ενότητα του κόμματος l – κάπως έτσι τα έλεγε, αυτό είναι το ρεζουμέ των λόγων της. l Και ήταν τόσο πειστική λέγοντάς τα αυτά η κυρία καθηγήτρια ΑΕΙ που υπέθετα ότι θα είχαν συγκινηθεί κιόλας ακούγοντάς την μερικοί· l (καλά, «και μερικές», όπως θέλει η μοδάτη κούφια ορθότητα). l
Αυτά η κυρία καθηγήτρια τα έλεγε τις ημέρες που τα συντρόφια της στον Σύριζα αλληλοσπαράζονταν στην ποδιά του Στέφανου. l
Κι ακούγοντάς την, σκεφτόμουν πόσο αθώα μπορεί να είναι η κυρία καθηγήτρια ΑΕΙ, l ώστε να έχει πειστεί τόσα χρόνια τώρα, l ενώ έβραζε κι αυτή αυτοπροσώπως μέσα στο καζάνι του συριζαϊκού πολτού, l ότι «ο λόγος και ο τρόπος του Τσίπρα» ήταν η συγκολλητική ουσία που δεν επέτρεπε να διαλυθούν σε εφτά χωριά χωριάτες οι «συνιστώσες» που κουλάντριζε ο Τσίπρας στο τσουκάλι του l – γιαχνίζοντας ταυτόχρονα κι έναν ολόκληρο λαό. l Η έλλειψη Ηγέτη Κλάσεως Τσίπρα είναι η αιτία που οι σύντροφοι κατάντησαν χωριάτες από ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα χωριά l – αυτό είναι τελικά το Ηθικόν Δίδαγμα όσων φιλοσοφούσε ραδιοφωνικώς και μελαγχολούσε ακαδημαϊκώς η κυρία καθηγήτρια ΑΕΙ, σκεπτόμενη πολιτικώς βεβαίως. l
Ο Τσίπρας. Oχι η Εξουσία. Oχι ο «λουφές» της κι ο μπουφές της
Τα ίδια ακούς τον καιρό αυτό κι από διάφορους πολιτικούς αναλυτές και λοιπούς σχολιαστές:
Ο Τσίπρας ήταν η συγκολλητική ουσία που έκανε «συντρόφους» τον Πολάκη και τον Τσακαλώτο, για παράδειγμα, τον Φίλη και την Τζάκρη, προς αποφυγήν, τον Τζανακόπουλο και τον Ρήγα, χειροδικίας – ακόμα και τον Κοτζιά με τον Καμμένο, χάριν παιδιάς εν ου παικτοίς. l Ο Τσίπρας. l Oχι η Εξουσία. l Oχι ο «λουφές» της κι ο μπουφές της, η δύναμη και το πρεστίζ της, ο άμβωνας κι η προβολή της, η γλυκάδα κι η βαρβατίλα της – η προοπτική της έστω. l Γι’ αυτό και το ’19, με το 32% της ήττας η ενότητα διατηρήθηκε, παρ’ όλες τις γκρίνιες και τις αμφισβητήσεις που έσκαγαν μύτη δειλά εδώ κι εκεί. l Καθότι 32% σημαίνει εγγύτητα με τη νίκη και με την Εξουσία σε επόμενο στάδιο. l Ενώ με το 20% κι αμέσως μετά με το 17% φέτος, ποια προοπτική, ποια Εξουσία. l Επομένως και ποιος Τσίπρας. l Οπότε άρχισαν να λαλούν τα όργανα, και να φρυάζουν τα στόματα, και να σπάνε οι γλώσσες κόκαλα.
Γι’ αυτό και όπου φύγει φύγει ο Μέγας Συγκολλητικός – πριν τον πάρουν για τα καλά τα σκάγια. l
Αν και δεν θα γλιτώσει, όπως φαίνεται. l Ηδη ομολογήθηκε από τα ένδον (Σκουρλέτης) η λειτουργία στρατιάς πληρωμένων τρολ που διέβαλλαν, έβριζαν, συκοφαντούσαν και ασχημονούσαν ποικιλοτρόπως εναντίον των «εχθρών» του ηγέτη και του κόμματός του. l Ενός κόμματος που υπό την ηγεσία Τσίπρα υπήρξε το πιο τοξικό κόμμα στη χώρα μετά τους πολέμους της δεκαετίας του ’40. l Η αποσύνθεσή του όμως είναι καιρό τώρα φανερή – και πριν από τις βουλευτικές εκλογές νομίζω.
Αλλά όσο κι αν μας προβληματίζει ως αρνητικό γεγονός για την υγεία του πολιτεύματός μας η έλλειψη αντιπολίτευσης, l άλλο τόσο γεννά αισιοδοξία για μια πιο υγιή και ομαλή λειτουργία της πολιτικής μας ζωής ο βέβαιος πια αφανισμός του δυσώνυμου Σύριζα.
Μένουν βέβαια κι άλλα «νούμερα» να παιχτούν τους επόμενους μήνες, αλλά...
η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Καθότι, άνθρακες μεν ο θησαυρός εξ Αμερικής –φως φανάρι νομίζω–, l «ολίγα» δε κι ανίσχυρα τα άλλα θραύσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου