Του Γιάννη Πανούση
Η πολιτική μοιάζει να έχει συρρικνωθεί σε ομαδικές ιδεοληπτικές αναπαραστάσεις κάποιου "εχθρού" και, ελλείψει σοβαρής θεωρητικής επεξεργασίας, να δημιουργεί νέα βραχύβια Ιερατεία με νέες ίντριγκες.
Εξηγούμαι:
1. Στην Εγκληματολογία και στην Ανακριτική, όταν επιχειρούμε να κατανοήσουμε ένα έγκλημα, ξεκινάμε από την αξιωματική αρχή "cui bono", δηλαδή "ποιόν ωφελεί;"
Την ίδια αφετηρία χρησιμοποιώ στην ανάλυση όλης αυτής της ιστορίας της διάσπασης/αποχώρησης/σχίσματος στο ΣΥΡΙΖΑ.
Τελικά "ποιός επ-ωφελείται;" από αυτή την κατάσταση:
- η εν γένει Αριστερά; ούτε φαίνεται, ούτε γίνεται
- το ΚΚΕ; δεν ενδιαφέρεται να μαζεύει ό,τι κι όποιον νά’ναι
- το ΠΑΣΟΚ; ίσως στο ελάχιστο, δίχως όμως άμεσες επιπτώσεις στο πολιτικό ισοζύγιο
Άρα η μόνη που απομένει είναι η ΝΔ.
Θα μπορούσε μάλιστα ένας συνωμοσιολόγος να ισχυριστεί ότι πίσω απ’ όλες αυτές τις παλινδρομήσεις κρύβονται μηχανισμοί της ΝΔ, οι οποίοι (μαζί με φίλα ΜΜΕ) ενθαρρύνουν ή και πριμοδοτούν τους δια-χωρισμούς. Στόχος: να διαλυθεί εν τω γεννάσθαι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, ώστε μετά ν’ασχοληθούν με την ησυχία τους στην περαιτέρω απορρόφηση των στελεχών του ΠΑΣΟΚ.
Μόνο το ΚΚΕ φαίνεται να επιχαίρει με αυτά, νομίζοντας ότι ο λαός είναι εκείνος που ανεβάζει τα ποσοστά του [sic].
2. Νέο κόμμα, νέα κοινοβουλευτική ομάδα, νέα συνθήματα, όμως όλοι οι παίκτες είναι παλιοί, ακολουθούμενοι από τους ίδιους εμμονικούς διανοούμενους και διπρόσωπους δημοσκόπους. Μέγιστη πρόκληση να φτιάξεις κάτι καινούργιο κι ελκυστικό μαγειρεύοντας πολιτική με τα ίδια υλικά που σε οδήγησαν σ’ αλλεπάλληλες ήττες. Προξενεί πάντως πολιτικό (κι όχι μόνον) ενδιαφέρον η επιμονή ορισμένων έγκυρων αναλυτών να παρουσιάζουν τη χαμένη των εσωκομματικών εκλογών στο ΣΥΡΙΖΑ, ως "βασίλισσα χωρίς θρόνο", ενώ τον κερδισμένο "ως εκπεπτωκότα πρίγκηπα". Στην Ιστορία όλοι μπορεί να έχουν δεύτερη και τρίτη ευκαιρία για ν’απο-δείξουν την ηγετική τους ικανότητα, όμως αυτό δεν γίνεται με φράξιες και στημένα δημοσιεύματα.
3. Βρισκόμαστε μπροστά σε μία Αριστερά αμήχανα αναστοχαστική και σε μία Δεξιά πολυμήχανα επαναπαυμένη, μπροστά σε εσμούς αρχηγών και αρχηγίσκων που βάζουν συνεχώς στοιχήματα και διλήμματα κι όταν τα χάνουν ή φταίει ο λαός (βουλευτικές εκλογές) ή οι ίδιοι οι αριστεροί (εσωκομματικές εκλογές). Ούτε καν περνάει από το μυαλό τους ότι ενδεχομένως να φταίνε αυτοί.
4.Το ερώτημα που τίθεται είναι: ο λαός της Αριστεράς θέλει μία Μεγάλη κυβερνώσα παράταξη με τους ίδιους πρωταγωνιστές και παρόμοιους κομπάρσους ή μία Συνεπή κι Έντιμη δυτικοποιημένη Αριστερά;
Όσοι επαγγέλλονται μία "πλέρια Αριστερά", χωρίς ν’απο-δέχονται το αποτέλεσμα των πρόσφατων εσωκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών...
αφήνουν ένα τεράστιο κενό "ηθικού μειονεκτήματος", το οποίο αν δεν βρουν τρόπο να το καλύψουν ιδεολογικά(!!!), εύκολα θα κατηγορηθούν ότι έπεσαν θύματα μιάς πολιτικής εχθροπάθειας, την οποία χρόνια καλλιεργούσαν προς τα έξω, αλλά τώρα τους γύρισε μπούμερανγκ.
Αυτά και θα επανέλθουμε...
ΥΓ. "Οι φίλοι μας εγκαταλείπουν. Μένουμε μονάχοι...θα πέσουμε όντως στην παγίδα;" (Boris Khersonsky, Τελευταίες μέρες της ειρήνης)
Thanks for addressing real-life issues with empathy and understanding.
ΑπάντησηΔιαγραφή