«Να εύχεστε να μην ακούσετε τη διαταγή «εφαρμόσατε απόρρητο Σχέδιο Ο»»: αυτό έλεγε και ξανάλεγε πριν από 32 χρόνια ο σμηναγός υπό τον οποίο υπηρετούσα τη θητεία μου στην 130 ΣΜ της Λήμνου. Το έλεγε και το ξανάλεγε, μέχρι που τον ρώτησα: «Μα τι είναι αυτό το «Σχέδιο Ο»»;
-«Σοβαρά τώρα Μαλούχος; Δεν ξέρεις το «Σχέδιο Ο»»;
-«Πώς να το ξέρω κύριε Προσωπάρχα, αφού είναι απόρρητο όπως λέτε όλη την ώρα;!»
-«Υπάρχουν απόρρητα στην Ελλάδα Μαλούχος;»
Ε, και εκεί, επειδή δεν είχε κι άδικο, άρχισα να σκέφτομαι ότι όντως θα έπρεπε να το ξέρω και όντως μπορεί να ήταν κάτι σοβαρό. Αλλωστε, τον διάλογο αυτόν πυροδοτούσε το γεγονός ότι πάνω από μία πολύ κρίσιμη μονάδα της Πολεμικής Αεροπορίας περνούσαν τότε σχεδόν κάθε μεσημέρι δύο τουρκικά μαχητικά στις 16.00 με το… ρολόι. Τόσο που βγαίναμε και τα περιμέναμε βάζοντας και στοιχήματα αν θα ήταν στην ώρα τους…
Ομως ο σμηναγός είχε χιούμορ. Περίεργο, δικό του, ενδιαφέρον, αλλά είχε. Και είχε και μεγάλο μουστάκι. Αφού το έστριψε λοιπόν πρώτα, πήρε το δήθεν στοχαστικό του ύφος και είπε: «Το απόρρητο «Σχέδιο Ο» είναι η τελευταία και σημαντικότερη εντολή που θα πάρετε. Σημαίνει… ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Δηλαδή, λ.χ., ξέρεις να κολυμπάς; Βουτάς παραπέρα στη θάλασσα, μπας και τη γλιτώσεις. Πάντως μόλις ακούσεις «Σχέδιο Ο», εξαφανίστηκες!». Λόγω του χιούμορ του όμως δεν μπορούσες να καταλάβεις πότε αστειευόταν και πότε όχι.
Σήμερα, 32 χρόνια μετά, με την Ελλάδα να καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη και αυτό να περιλαμβάνει με μεγάλη έμφαση και εξαιρετικά κρίσιμες στρατιωτικές τοποθεσίες σε τρία στρατηγικής σημασίας σημεία για την άμυνα της χώρας, τη Ρόδο, τη Νέα Αγχίαλο και, πλέον και την Αλεξανδρούπολη, και στα δύο απ’ αυτά μάλιστα και με άμεση ροπή προς στρατιωτικές εγκαταστάσεις, το σκέφτομαι ξανά όλο αυτό απ’ την αρχή, ως προς την αντίδραση της κυβέρνησης σ’ αυτές.
Φαίνεται λοιπόν ότι ο σμηναγός σαν…. κάτι να ‘ξερε: απλώς, το έλεγε «Σχέδιο Ο», ενώ, τελικά, τρεις δεκαετίες αργότερα, ονομάστηκε διαφορετικά: το είπαν «Σχέδιο 112»…
Γιατί τι άλλο μπορεί να σκεφτεί πλέον κανείς παρά το ότι η πραγματική γραμμή άμυνας που έχει ανακαλύψει πλέον η κυβέρνηση σ’ αυτή την πρωτοφανή λαίλαπα δεν είναι άλλη παρά ένα απόλυτο «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω»;
Ενα καθαρό τέτοιο «Σχέδιο Ο»;
Αυτό ακριβώς είναι. Εχει πλέον φύγει από την έννοια να επιχειρήσει να προλάβει κάποιες έστω από τις πυρκαγιές με μέτρα πριν να έρθει ο καιρός αλλά, εξίσου και από την ιδέα, τη βασική αντίληψη του παρελθόντος ότι η δουλειά της δεν είναι να διώχνει με μηνύματα μαζικά τον κόσμο απ’ τα σπίτια του, αλλά, ουσιαστικά το αντίθετο: το να μη χρειάζεται να το κάνει. Και όχι μόνον το κάνει, αλλά έχει πια ξεχειλώσει τόσο πολύ αυτή η κατάσταση, που, απ’ την πρεμούρα της, τα στέλνει ακόμα και στο… κέντρο της Αθήνας μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα…
Ουδείς αμφισβητεί τις συνθήκες που επικρατούν. Ουδείς αμφισβητεί τις δυνάμεις της φύσης και το τι μπορεί να κάνουν. Ουδείς βεβαίως αμφισβητεί τον ηρωισμό των μαχητών και συχνά την αυτοθυσία τους στον πόλεμο κατά της φωτιάς επί του πεδίου. Ολα τα υπόλοιπα όμως...
από την ώρα που πάνε τα πράγματα στο πιο πάνω επίπεδο μέχρι την κορυφή της πυραμίδας είναι συστηματικά τραγικά κατώτερα των περιστάσεων, με την κυβέρνηση όχι μόνον να μην μπορεί να κάνει ουσιαστικά τίποτα, αλλά και να μη διαθέτει καν την ευθύτητα να σταματήσει να τα φορτώνει όλα αλλού.
Και από σχέδιο, τίποτα. Αν έχει, θα είναι ακόμα πιο απόρρητο και απ’ το «Ο», αφού ουδείς, ουδέποτε είδε να κάνει κάτι. Και, παρ’ όλα αυτά, διατηρεί ακέραιο τον αυτοθαυμασμό της. Ομως, όπου δεν υπάρχει αντιπολίτευση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου