Εννοείται πως η Έφη Αχτσιόγλου τού πρότεινε ντιμπέιτ. Με τα καλά και τα στραβά του, το ντιμπέιτ είναι διαδικασία πολιτική, ενθαρρύνει τη διατύπωση θέσεων και αντιθέσεων, την παράθεση προτάσεων, την τοποθέτηση σε πραγματικά ζητήματα με σαφήνεια και υπευθυνότητα, την εξαγωγή συμπερασμάτων βάσει στοιχείων, όχι εντυπώσεων.
Εννοείται πως ο Στέφανος Κασσελάκης απέρριψε την πρόταση του ντιμπέιτ. Σε έναν ζωντανό πολιτικό διάλογο, η Αχτσιόγλου θα τον έκανε σκόνη· θα φανέρωνε πως ο άνθρωπος δεν διαθέτει ιδεολογική (ή άλλη) συγκρότηση, ότι οι ιδέες του περιορίζονται σε παιδαριωδώς θεωρητικό πλαίσιο, ότι χωρίς τη σεναριακή καθοδήγηση και τη σκηνοθετημένη συνθηματολογία του είναι απλώς ένα κούφιο χαμόγελο.
Εννοείται πως ο Κασσελάκης αντιπρότεινε στην Αχτσιόγλου κοινή περιοδεία. Η περιοδεία δεν είναι πολιτική, αλλά επικοινωνία· είναι καλλιέργεια εντυπώσεων – το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει. Σε αυτή, θα του δινόταν η ευκαιρία να αποκρύψει για ακόμη μία φορά την πολιτική του ένδεια, να ποζάρει, να φωτογραφηθεί, και να δώσει τίτλους στα σάιτ, στις εκπομπές και στις εφημερίδες μέσα από τα ευπώλητα τσιτάτα του (τα οποία θα πέρναγαν στο ντούκου αν δεν ήταν όμορφος) και το ινφλουένσερ μάρκετινγκ που ακολουθεί.
Δεν είναι πρωτότυπο φαινόμενο ο Κασσελάκης· άδεια κελύφη με γερές πλάτες και αποτελεσματικό (όχι καλό) PR υπάρχουν παντού, σε όλους τους χώρους, σε όλες τις εποχές.
Είναι όμως άξιο θαυμασμού πώς ο κόσμος της Αριστεράς...
μία πληθυσμιακή ομάδα που (αυτο)προσδιορίζεται ως κατ’ εξοχήν σκεπτόμενη, πολιτική και υπέρ της ουσίας αντί της επιφάνειας, μαγνητίζεται ξανά, σαν να μην προηγήθηκε ποτέ ο τρολ χαρακτήρας Τσίπρας, από έναν ελκυστικό σόουμαν-δημαγωγό χωρίς περιεχόμενο· από έναν δαπίτη σε ταυτοτική κρίση
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου