ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Στον Γράμμο έχει δροσιά

 

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Με συνθήκες καύσωνα, μια εκδρομή στον Γράμμο είναι ανακουφιστική, ακόμη και αν αφορά την επέτειο μιας μεγάλης ήττας.

Συνήθως το ΚΚΕ πανηγυρίζει για τις ήττες του γιατί και αυτές είναι ενταγμένες στη νομοτέλεια που οδηγεί στην κομμουνιστική – αταξική κοινωνία.

Οι νόμοι της Ιστορίας είναι ατσάλινοι, γι’ αυτό και οι ήττες είναι προσωρινές. Αλλωστε το υπογραμμίζει και το σχετικό σύνθημα «τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς θα νικήσουμε». 

Απορείς με την καρτερία και τις αντοχές αυτών των ανθρώπων.

Μέσα από μια πορεία σημαντικών ηττών –θα παραμείνει χαραγμένη στη μνήμη μου η εικόνα της αμετάκλητης υποστολής της κόκκινης σημαίας στο Κρεμλίνο–, αυτοί πιστεύουν, όπως οι χιλιαστές, πως θα έρθει η ημέρα της κομμουνιστικής Αποκάλυψης. Αγνωστο πότε, αλλά θα έρθει. Ποια γενιά θα είναι τυχερή να ζήσει αυτή τη στιγμή είναι άγνωστο, όμως όλοι βάζουν το μικρό λιθαράκι τους σε αυτή τη διαδρομή.

Πραγματικά είναι να τους θαυμάζεις. Να τους θαυμάζεις με την ασφάλεια της απόστασης που σου παρέχει η αποστροφή προς όσα πιστεύουν. Είσαι ψυχρός παρατηρητής των όσων λένε και κάνουν, σα να εξετάζεις ένα ιστορικό απολίθωμα. Προσπαθείς να καταλάβεις τι ωθεί –πέρα από την αναζήτηση δροσιάς– νέα παιδιά να πάνε μέχρι τον Γράμμο για να βιώσουν, τόσες δεκαετίες μετά, την ήττα των ιδεολογικών προγόνων τους.  

Οι νικητές κουράστηκαν να γιορτάζουν τη νίκη τους, οι ηττημένοι νομίζουν πως έτσι παίρνουν τη ρεβάνς.

Είναι ίδιον της Αριστεράς η μετάβαση από το πραγματικό στο φαντασιακό. Το πραγματικό είναι σχεδόν πάντα οδυνηρό. Στο φαντασιακό βρίσκουν το καταφύγιό τους, τους νεκρούς τους και τους μάρτυρές τους, τα λάβαρα και τα τραγούδια τους, τις μικρές και τις μεγάλες πράξεις κομματικού ηρωισμού. Είναι ένα βάλσαμο.

Η πορεία στον Γράμμο, ή παλιότερα στο Καρπενήσι, αποτελεί για το ΚΚΕ...

 

 όχι απλώς μια τελετουργία «εις ανάμνησιν», αποτελεί μέρος της ταυτότητάς του, αποτελεί την απόπειρα ανάκτησης του χθες με τους όρους τού σήμερα.

Μα δεν προκαλούν αυτές οι εκδηλώσεις; 

Οχι, αν τις δούμε ως μια ομαδική ψυχοθεραπεία. Οχι, αν τις αποσυνδέσουμε από τα ιστορικά συνδηλούμενα. 

Οχι, γιατί, στο φινάλε, η ήττα ποτέ δεν γίνεται νίκη.