ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΤΑΛΙΝΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Δεν έχει σημασία ποιος βγαίνει, αλλά τι έχει να πει

 

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗ

Καλά έκανε ο Σκέρτσος και τους είπε σταλινικούς. Μόνο σε σκληρούς μονολιθικούς πολιτικούς οργανισμούς αστυνομεύεται η δημόσια έκφραση των στελεχών και μάλιστα προκαταβολικά μέσω προεπιλεγμένων καταλόγων. Αυτό  που παγίως θεωρούσαμε ως ιδιορρυθμία του ΚΚΕ (την οποία συχνά χλευάζαμε) τώρα το υιοθέτησε επίσημα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Εφεξής, θα είναι το κόμμα που θα ορίζει ποιος θα μιλά σε κανάλια και ραδιόφωνα, δεν θα βγαίνει το κάθε στέλεχος κατά βούληση, σε όποιο μέσο του καπνίσει, για να πει ό,τι σκέφτεται. Πάνε αυτά κύριοι.

Δικαίως λοιπόν τους τρόλαρε ο Σκέρτσος, διότι σαν πολλά μας τα έλεγαν μέχρι πρότινος για τα εμπόδια στην ελευθερία της έκφρασης και για την κουτσουρεμένη ελευθεροτυπία στην χώρα. 

Από την άλλη όμως, σας ενημερώνω ότι αυτό το σύστημα δεν είναι καινούριο στον ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και πολύ καιρό κουμάντο σ’ αυτόν τον τομέα έκανε το γραφείο τύπου του κόμματος, δηλαδή κάποιοι πολύ στενοί συνεργάτες του Τσίπρα. Ειδικά την περίοδο των Τεμπών, που τότε νόμισαν ότι ο Σύριζα ξεδιπλώνει την μεγάλη και νικηφόρα αντεπίθεση του, η έκφραση του κόμματος στα μέσα ενημέρωσης είχε κεντρικό σχεδιασμό και έλεγχο.

Εγώ θέλω να είμαι ακριβοδίκαιος. Τα κόμματα φυλάγονται από τις κακοτοπιές και από χαριτωμένα ανόητους αυτοσχεδιασμούς στελεχών τους που συχνά-πυκνά αποδεικνύονται καταστροφικές για όλο τον πολιτικό οργανισμό. Παράδειγμα ο Κατρούγκαλος ή η Φωτίου. (Θα πείτε, ο ίδιος ο Αλέξης όταν μιλούσε για τους χρυσαυγίτες δεν έκανε ζημιά; Έκανε, αλλά ποιος κριτικάρει τον αρχηγό;) Άρα έχει ένα πρακτικό νόημα αυτό το σιωπητήριο, παρά το ολοφάνερα παλιομοδίτικο που κουβαλάει στην πλάτη του. Τα σύγχρονα κόμματα δεν είναι πια έτσι, είναι δεδομένο αυτό.

Όμως περισσότερο από το ποιος θα ορίζει ομιλητές, από το ποιοι θα κόβονται και ποιοι θα προβάλλονται, καίρια σημασία έχει αν οι επιλεγμένοι ή οι προβεβλημένοι έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν.  

Γραμμή έχουν εκεί στον Σύριζα; 

 Στρατηγική διαθέτουν;  

Σχέδιο ξεκάθαρο και κατανοητό απ’ όλους υπάρχει πάνω στο τραπέζι; 

Αν υπάρχουν αυτά, τότε όλοι οι περιορισμοί και οι προφυλάξεις είναι άνευ νοήματος. Και ο πιο άσχετος να δώσει συνέντευξη, θα τα υπηρετήσει, θα τα αποδώσει σωστά και δίχως παρατιμονιές.

Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν...

 

 δεν έχουν τι να πουν, όταν δεν ξέρουν τι να απαντήσουν σε βασικές ερωτήσεις, όταν δεν υπάρχει ένα συνεκτικός οδικός χάρτης για το που το πάει το κόμμα.  

Όταν υπάρχει κενό στρατηγικής και τακτικής, τότε το κενό αυτό θα συμπληρωθεί με ανοησίες, με λάθη και στραβοπατήματα που θα επιφέρουν την γενική κατακραυγή και τον πάνδημο χλευασμό. Όπως δεν έφταιγαν οι δημοσκόποι για το αποτέλεσμα, έτσι δεν φταίνε και τα στελέχη του Σύριζα που κάνουν τόσα λάθη μιλώντας για μια γραμμή που από μόνη της είναι ένα τεράστιο λάθος. Μα είναι τόσο απλό…