ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να ακούνε. Μόνο να μιλάνε, να μιλάνε, να μιλάνε.
Τι είπε ο Διονύσης Σαββόπουλος;
Χαμήλωσε τους εξωτερικούς ήχους για να ακούς τους μέσα σου, αναγνώστη. «Ηταν μια εμπειρία. Δεν ξέρω αν πρέπει να το πω… Γιατί να μην το πω; Μου κάνανε, σε όλη τη διάρκεια του 24ώρου, ενέσεις, ενδοφλεβίως, διουρητικές. Γιατί έτσι έπρεπε. Και ένα βράδυ, που λες, Παύλο μου, ξυπνάω μούσκεμα. Είχα κατουρηθεί. Τα σεντόνια, οι πιζάμες μου, και να ντρέπομαι, να ντρέπομαι. Και τώρα; Να φωνάξω τις νοσοκόμες να χαλάσει η εικόνα μου; Ναι, αλλά και τι να κάνω; Εικόνα ξε-εικόνα, χτυπάω το κουδούνι έρχονται, άψογες, δεν έδωσαν σημασία, βγάζουν σεντόνια, “Βγάλτε τις πιζάμες σας να σας βοηθήσουμε”, και κάποια στιγμή… Είμαι όρθιος, γυμνός σαν ένα σκουλήκι, κατουρημένος και αισθάνομαι μια τόσο μεγάλη ντροπή! Δεν είμαι ούτε ο Σαββόπουλος ούτε δεν ξέρω ποιος… Και εκείνη τη στιγμή, που το ένιωσα αυτό… Σαν να μου ήρθε, έτσι, μια… Ενα πολύ ευχάριστο συναίσθημα, ότι δεν είμαι τίποτα. Και είμαι μόνο ένα πλάσμα με καλή διάθεση. Αυτό ένιωσα. Είναι μια παράξενη εμπειρία».
Ο Διονύσης Σαββόπουλος μίλησε για το Σημείο. Το πιο ενδιαφέρον Σημείο του ανθρώπου. Εκεί που λυγάς, κάτω, κατάχαμα, πάτωμα. Εκεί… Που μόνο να σηκωθείς. Τι μαγευτικό ον ο άνθρωπος!
Το γνωρίζω το Σημείο. Το έχω δει σε καθρέφτη. Την ώρα που τα μαλλιά σου τα ξυρίζουν. Και κοιτάς σε, στα μάτια, κατάματα, και πιάνεσαι από τα μάτια σου τα ίδια. Είσαι ένα μωρό που έχει μαμά τον εαυτό σου. Σου μιλάς, λες και απευθύνεσαι σε μωρό. Σε κανακεύεις «Σήκω, μωρό μου».
Το έχω ακούσει το Σημείο και από ένα σωρό ανθρώπους. Από αυτούς που μοιράζονται, όπως τώρα ο Νιόνιος.
Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που μοιράζονται.
Το άκουσα από εκείνη την 95χρονη, την επιζήσασα του Αουσβιτς, που έσκυψα και της φίλησα το νούμερο στο χέρι της, γιατί συνταράχτηκα ότι φιλούσα την Ιστορία. Και όσα μου είχε πει «Με ξυρισμένα κεφάλια, ελεεινές και τρισάθλιες και φοβισμένες, και μας πέταξαν κάτι ρούχα να κρύψουμε τη γύμνια μας. » Ολόγυμνες, Οπως δεν είχαμε δει καλά καλά τον εαυτό μας γυμνό μικρά κορίτσια. Και φορέσαμε παράταιρα παπούτσια. Αλλο στο ένα πόδι, άλλο το άλλο. Και ένα σώβρακο ανδρικό με ένα πουκάμισο γυναικείο με δαντέλες. Ημασταν σαν καρναβάλια. Και κοιταχτήκαμε και νιώσαμε τόσο αδιέξοδα ρεζίλι. Και βάλαμε κάτι άγρια, φρικτά γέλια. Ενα γέλιο παράταιρο, τρελό. Αλλά ήταν τόσο ευεργετικό».
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, στη συνέντευξή του στον Παύλο Τσίμα, μας έκανε το πιο μεγάλο δώρο. Τη γλύκα της πολύχρονης σοφίας του. Ξεγυμνώθηκε τρυφερά, άφοβα, γενναιόψυχα, συνάνθρωπα. Ναι. «Συνάνθρωπα», κι ας μην υπάρχει τέτοια λέξη.
Μελέτα ξανά και ξανά, πιπίλα λέξη-λέξη του: «Σαν να μην είμαι τίποτα… Και εκείνη τη στιγμή, που το ένιωσα αυτό… Σαν να μου ήρθε, έτσι, μια… Ενα πολύ ευχάριστο συναίσθημα, ότι δεν είμαι τίποτα. Και είμαι μόνο ένα πλάσμα με καλή διάθεση».
Καημένοι… Καψοκαημένοι. Πύον. Σφιχτά στόματα σαν τρύπα κώλου. Αναιδώς «αιώνιοι». Μικρή η ζωή, μωρέ. Γαληνευτείτε. Ακούστε τον. Αν σας έχουν μείνει αυτιά. Σε αυτά τα λόγια η ουσία του ανθρώπου.
Μα αν θέλετε κι άλλο;
Συνεχίστε: «Είμαι σίγουρος ότι η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου έχει πάρει την απόφαση τι θα ψηφίσει και δεν έχει καμία σημασία τι λέω τώρα εγώ ή μια φίρμα ή… Εγώ ελπίζω σε μια αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας. Πρέπει να πω ότι σέβομαι όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου και τους ηγέτες τους. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι δυνάμεις της πατρίδας, δυνάμεις του έθνους
Απλώς παρατηρώ ότι διατηρούν, τουλάχιστον κάποια από τα κόμματα μιας υποτιθέμενης προοδευτικής συνεργασίας, εξακολουθούν να διατηρούν ένα παλιό είδος φοιτητικής ξεγνοιασιάς και μια υπερβολική και αδικαιολόγητη παντελώς αυτοπεποίθηση, η οποία μπορεί να αποβεί πάρα πολύ επικίνδυνη γιατί τα πράγματα πια είναι πάρα πολύ δύσκολα, οι εποχές έχουν αλλάξει, χρειάζεται μια ωριμότητα. Κάποιος πρέπει να διαχειριστεί. Εγώ δεν ξέρω καλύτερο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη».
Και πιο κάτω: «Ο κόσμος έχει περάσει κρίση, επιδημίες, μετακινήσεις πληθυσμός, ελληνοτουρκικά, τώρα πόλεμος στην Ουκρανία… Ολα αυτά σε κάνουνε να σου φεύγουνε ορισμένες ψευδαισθήσεις, πρώτον, και, δεύτερον, σε αναγκάζουν να σκεφτείς περισσότερο. Να σκεφτείς ποιο είναι το πιο επείγον».
Και πιο κάτω: «Πλην του Μητσοτάκη, μου δίνουν την εντύπωση, ως δημόσια πρόσωπα, όχι κατασταλαγμένα. Μπορεί να κάνω λάθος. Εν πάση περιπτώσει, η γνώμη μου είναι αυτή».
Διάβασε, αναγνώστη. Μελέτησε, αναγνώστη. Τον ήχο. Την ένταση του ηχοσυστήματός του. Στο σύμπαν της βοής, την ήσυχη γνώμη. Κι εκείνο το σπάνιο:
«Μπορεί να κάνω λάθος. Εν πάση περιπτώσει, η γνώμη μου είναι αυτή».
Ολο και πιο πολύ, βασανιστικά, μου λείπουν Νιόνιοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου