Σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, το έχουμε επισημάνει πλειστάκις, υπήρξε μια πλειοδοσία θαυμασμού (και μειονεξίας ταυτόχρονα) υπέρ της τουρκικής υπεροχής απέναντι στην Ελλάδα. Αντιμετωπίζαμε την Τουρκία με σύμπλεγμα κατωτερότητας.
Αυτή η θεώρηση παγιώθηκε και κάθε «αναλυτής» που σεβόταν τον εαυτό του (και όχι την πατρίδα) απολάμβανε να επισημαίνει τις αδυναμίες μας έναντι της Τουρκίας και να προβάλει τα τρομερά πλεονεκτήματά της έναντι της χώρας μας. Έτσι δημιουργήθηκε μια συνθήκη αξιοπρόσεκτη με μιαν Ελλάδα που ξέρει να χάνει και να παραπονιέται. Αυτή η τακτική περιέργως πέρασε ως εθνική στάση υπεράσπισης των εθνικών μας δικαίων. Να παραπονιόμαστε, να επιρρίπτουμε κατά την πάγια εθνική μας συνήθεια τις αποτυχίες μας και τις δικές μας αδυναμίες σε συμμάχους και συμμαχίες – από τις οποίες κατά κύριο λόγο έχουμε ευεργετηθεί (ενίοτε σκανδαλωδώς).
Γενικά, πολιτευόμαστε με τη νοοτροπία της διαμαρτυρίας, συνήθως στρεφόμενοι εναντίον των συμφερόντων μας, μηδενίζοντας κάθε θέση, στάση, επιτυχία και πρόοδο της χώρας μας. Το να επιχαίρουμε για τις αποτυχίες μας, έχει περάσει ως προοδευτική θεώρηση, και ως πατριωτική στάση. Υπάρχουν άνθρωποι, που γράφουν μέρα νύχτα στο μεγαλύτερο διάστημα της Μεταπολίτευσης πόσο λάθος τα κάνουμε όλα λες και στην Ελλάδα δεν άλλαξε τίποτα προς τα καλύτερο… Υπάρχει μια τέχνη πράγματι περίεργη -που αδυνατώ να αντιληφθώ όλες τις προεκτάσεις της- όπου το πιο ακριβοθώρητο πράγμα στην χώρα μας είναι η …πραγματικότητα.
Είναι αξιοθαύμαστο πόσο ανύπαρκτη σχέση έχουμε με την κοινή λογική. Για παράδειγμα, εβδομήντα χρόνια μετά τον Εμφύλιο εξακολουθούμε να συζητάμε αν η χώρα έκανε καλά που δεν θέλησε να γίνει Αλβανία αλλά Γαλλία, που η Αθήνα δεν έγινε σαν τα Τίρανα άλλα σαν το Παρίσι.
Είναι δυνατόν;
Κι όμως, είναι και παραείναι.
Μεταπολεμικά η Ελλάδα ενσωμάτωσε τα Δωδεκάνησα το 1947 (η εβδόμη επέκταση συνόρων στην ιστορία 200 ετών του νεοελληνικού κράτους) και υπήρξε η μόνη ευλογημένη χώρα από την Βαλκανική που γλύτωσε από του χάρου τα δόντια, από τον σταλινισμό, εντασσόμενη στον δυτικό κόσμο. Ωστόσο, με τον Εμφύλιο προσπάθησε να ενταχθεί ασμένως στο «Σιδηρούν Παραπέτασμα»…
Η Ελλάδα ευτύχησε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, στην πιο ισχυρή στρατιωτική συμμαχία, να ενταχθεί στην ΕΕ, την πιο προηγμένη κοινότητα του πλανήτη, να απολαύσει ένα πρωτόγνωρο και ονειρεμένο επίπεδο ζωής που δεν μπορούσε να διανοηθεί – και στο τέλος όλα να μοιάζουν λάθος!
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον πλανήτη που μοιάζει να στρέφεται πεισματικά, επίμονα και μεθοδικά εναντίον των στρατηγικών επιλογών που της εξασφαλίζουν την εθνική ανεξαρτησία, εγγυώνται την εδαφική της ακεραιότητα, της προσφέρουν κοινωνική, οικονομική και δημοκρατική ευημερία και ζητά κατά καιρούς να βγει από την ΕΕ, να φύγει από το ΝΑΤΟ, να αποχωριστεί από τις συμμαχίες της και να ζήσει την εμπειρία της αλληλεγγύης των λαών με την Βενεζουέλα, την Κούβα, το Ιράν…
Πρόσφατα παρακολουθήσαμε μια σειρά διπλωματικών ενεργειών της χώρας μας, οι οποίες όχι μόνο δεν εκτιμηθήκαν (όπως η επίσκεψη του πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο, η πρωτόγνωρη αποθέωση που δέχτηκε στην ιστορική του ομιλία στο Κογκρέσο, η αναβάθμιση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, η ελληνογαλλική συμφωνία και διάφορες άλλες επί μέρους συμμαχίες μεταξύ των οποίων και με το Ισραήλ) αλλά αντικρούονται από τον βαθύ κριτικό φιλοσοφικό-γεωπολιτικό λόγο του Κουφοντίνα που προτείνει Ρωσία, Ιράν και Κίνα, από τις τουρκικές θέσεις που προβάλουν ο …Ιάσωνας και ο Κούλογλου και από την σθεναρή υπεράσπιση της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία από τον σύντροφο Λαφαζάνη…
Στο μεταξύ, πρόχειρα αναφέρω ότι...
η Ελλάδα με την πρόσφατη τροπολογία του Κογκρέσου για τα F -16, δημιουργεί στρατηγικό αδιέξοδο στην Τουρκία για πρώτη φορά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, και αποκτά στον αέρα ένα καθοριστικό στρατηγικό πλεονέκτημα χρόνου. Ο εκνευρισμός και το αδιέξοδο της Τουρκίας, μόνο στην Ελλάδα δεν γίνεται αντιληπτός από τους γνωστούς υποστηρικτές της ειρήνης, του ανθρώπου, της αλληλεγγύης…
Σε γενικές γραμμές, η Ελλάδα εκμεταλλευομένη τις άστοχες τουρκικές ενέργειες, πέτυχε την αναβολή της πώλησης νέων F-16V στην Τουρκία πράγμα που σημαίνει ότι δεν λαμβάνουν ούτε τα 40 επιπλέον που είχαν ζητήσει. Στο μεταξύ, η Τουρκία, δεχόμενη τεράστιο πλήγμα, εκδιώχτηκε από το μεγάλο πρόγραμμα των F–35 που συμμετείχε και στην θέση της έγινε δεκτή η Ελλάδα με τους Τούρκους να εκλιπαρούν δεξιά κι αριστερά για ανταλλακτικά. Όσον αφορά στα ανταλλακτικά που αυτή τη στιγμή η Τουρκία έχει στις αποθήκες της (περί το 30% διαθεσιμότητα), οι Αμερικανοί θα τα αποδεσμεύουν σταδιακά και με προϋποθέσεις. Αυτή τη στιγμή από τον στόλο των F-4E Terminator πετούν μόλις δεκαπέντε!
Αν μετά από έναν χρόνο η κυβέρνηση Μπάιντεν εξακολουθεί να επιθυμεί να αναβαθμιστούν 80 F-16 σε επίπεδο Viper, θα προσέλθει με στοιχεία σε Κογκρέσο και Γερουσία όπου θα αποδεικνύεται πως δεν έχουν γίνει υπερπτήσεις και εμπλοκές από τουρκικά F-16 στον ελληνικό εναέριο χώρο. Σε περίπτωση που αυτό γίνει δεκτό, τότε θα δοθεί έγκριση για αναβάθμιση 20 μόνο F-16 σε επίπεδο Viper. Αυτό θα γίνεται κάθε χρόνο επί τέσσερα χρόνια αν η Τουρκία συμμορφωθεί, αλλιώς κόβεται αυτομάτως από το πρόγραμμα. Στην απίθανη περίπτωση που συμμορφωθεί και όλα πάνε καλά για την Τουρκία, θα έχει αναβαθμίσει τα 80 F-16 της το αργότερο έως το τέλος του 2030. Τότε θα διαθέτει 80 πλήρως αναβαθμισμένα F-16. Και άλλα 80-100 Block52+Advanced.
Τότε, ωστόσο, η Ελλάδα θα διαθέτει 83 F-16Viper, 38 F-16 M αναβαθμισμένα, 32 F-16 Block30, 22 Mirage 2000-5, 24 Rafale και 20 F-35 B. Με απλά λόγια, η Τουρκία υπέστη μια τεράστια διπλωματική και στρατηγική πανωλεθρία και κάθε απειλή της για πόλεμο τα επόμενα χρόνια θα αποτελεί ανέκδοτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου