Του Γιώργου Κράλογλου
Ούτε επιστρεπτέες ούτε επιδόματα θα βγάλουν από το όριο της φτώχειας το 31,5% των κάτω των 18 ετών, στην Ελλάδα της 3ης θέσης φτωχών νέων της Ε.Ε.
Υπάρχει απάντηση στο ερώτημα τι θα γίνει και με αυτά τα παιδιά που δεν είναι τεμπέληδες αν δεν τους κάνουμε δημόσιους υπάλληλους;
Κοντά σε αυτά εμείς προσθέτουμε και τους 1.100.000 άνεργους (θα το τονίζουμε συνεχώς) για τους οποίους η Eurostat μας λέει ότι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού σε ποσοστό 67,5%!!.
Και να ποια είναι η δική μας απάντηση.
Θα γίνουν (αν δεν είναι ήδη) γκαρσόνια, καθαρίστριες, διανομείς και βοηθοί Αλβανών και Ινδών σε σουβλατζίδικα, σε πλυντήρια αυτοκινήτων και σε οικοδομές.
Εκτός αν τους βολεύει... να συνδυάσουν 350-400 ευρώ από τα μαύρα τους με το επίδομα ανεργίας ή την επιδότηση αναστολής εργασίας... μιας και η πρόσληψη και η εργασία είναι και βεβαίως θα παραμένει αδήλωτη στο 90% των θέσεων.
Όλα τα άλλα, περί κυνηγιού της αδήλωτης δουλειάς με πρόστιμα είναι ιστορίες για τα πολύ μικρά παιδιά και βρέφη...
Μα, οι νέοι (μάς λένε) έχουν δουλειές. Είναι οι θέσεις (όπως διαδίδεται και αναπαράγεται...) για δεξιότητες, για καινοτομία, για τεχνολογία και παραγωγή, όπου θα βρεις ζήτηση, αλλά δυστυχώς χωρίς ανταπόκριση, γιατί οι νέοι μας και οι άνεργοί μας είναι χωρίς εκπαίδευση και ανίκανοι...
Ας το δούμε και έτσι. Πόσες όμως είναι αυτές οι θέσεις, αν υπολογίσουμε ότι στην αποβιομηχανοποιημένη οικονομία μας (που λυσσάξαμε να κρατικοποιήσουμε, 1975 -1985 και να κοινωνικοποιήσουμε δήθεν..., μετά το 1985) έχουμε δεν έχουμε 300-350 της προκοπής από τις οποίες ούτε οι 50 δεν πρόκειται να επενδύσουν δικά τους κεφάλαια. Και σε δράσεις μάλιστα που θα απαιτούν ειδικά προσόντα. Αλλά και αυτές οι θεωρητικές θέσεις εργασίας που θα δοθούν, δεν λύνουν το πρόβλημα...
Μας μένει συνεπώς η βιοτεχνική Ελλάδα, η Ελλάδα του εμπορίου, του τουρισμού και της καφετέριας.
Εδώ έχουμε 800.000 μεσαίες προς το μικρές..., μικρές και πολύ μικρές, ως ατομικές επιχειρήσεις που προσφέρουν απασχόληση αλλά παραμένουν στη ζωή... από τα 6 δισ. δανεικά και αγύριστα (γνωστά και ως επιστρεπτέες) και άλλα κρατικά επιχειρηματικά χαρτζιλίκια, που πάνε στις τραπεζικές καταθέσεις τους...
Οπότε από τις 800.000 να μιλήσουμε για 600.000 σίγουρες σε βάθος χρόνου. Οι οποίες όμως, 600.000, απασχολούν 3-4 άτομα η κάθε μια και κάπου 10, σε έκτακτες περιπτώσεις.
Λέγεται λύση αυτό;
Να έρθουμε και στις πολυεθνικές και τους ομίλους που θα τους προσελκύσουμε με την πρόσφατα ολοκληρωμένη αναπτυξιακή νομοθεσία και με τα νέα επενδυτικά μας κίνητρα...
Ούτε που να το φανταζόμαστε ότι πρόκειται να έλθει στην Ελλάδα πολυεθνικός να βάλει κεφάλαια για επενδύσεις για να απασχολήσει τους νέους μας...
Εκτός αν προσφερθούν για πώληση κάποιες από τις εν λόγω 300-350 μονάδες της προκοπής ή το κράτος πουλήσει (όχι τη ΛΑΡΚΟ που αξίζει μόνο για οικόπεδο...) αλλά το υπόλοιπο της ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ ή 4-5 λιμάνια, με σημασία για τα ενεργειακά.
Αλλά και στην περίπτωση αυτή (με πολιτικές παρεμβάσεις από την κυβέρνηση, την τοπική αυτοδιοίκηση ή τη δικαιοσύνη) οι όποιες επενδύσεις δεν θα φτάσουν σε φάση προσλήψεων πριν από μια 10ετία !!.
Τότε όμως, οι σημερινοί 18άρηδες και 16άρηδες της φτώχειας θα βαδίζουν στα 30. Και αν δεν έχουν χωθεί στο κράτος ή δεν γίνουν γκαρσόνια, καθαρίστριες ή βοηθοί στα σουβλατζίδικα, θα ψάξουν εναλλακτική λύση.
Και η μόνη εναλλακτική λύση (την ακολούθησε το 40% των νέων από τους 650.000 μετανάστες μας ,μετά το χάλι της οικονομίας μας από το 2008) είναι...
εκτός ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, και κεντρική Ευρώπη (όπως μας δείχνει και η Eurostat) πολλές από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες, ή χώρες στη Β. Ευρώπη όπου η φτώχεια για τους νέους είναι: στην Τσεχία (11,5%), στη Σλοβακία (13,8%), στη Σλοβενία (14,3%), στην Ολλανδία (15,8%) και στην Φιλανδία (15,9%). Γιατί εκεί δίνουν δουλειά και δεν κοιτάνε να κερδίζουν το πολιτικό παιχνίδι με 3χίλιαρα..., όπως στην Ελλάδα του 2007, που δεν ντράπηκαν να ομολογήσουν εκείνοι που την κατάντησαν όπως την κατάντησαν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου