Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
Ομολογώ πως ποτέ δεν περίμενα ότι θα συζητούσαμε σοβαρά αν η άμυνα της χώρας είναι αυτοσκοπός.
Οριακά θα δεχόμουν τη διευκρίνιση πως ο αυτονόητος αυτοσκοπός της χώρας που είναι η άμυνά της δεν εξαντλείται στα Ραφάλ και τις Μπελαρά. Χρειάζεται και άλλα.
Οχι απαραιτήτως τη Συμφωνία των Πρεσπών (που θυμήθηκε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης στη Βουλή), αλλά πάντως πολλές συμφωνίες που θα μπορούσα να επικαλεστώ.
Το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ενωση, την ΟΝΕ, τα διμερή αμυντικά σύμφωνα, τις συμμαχίες και ό,τι ενισχύει τη χώρα σε όλα τα επίπεδα.
Φυσικά και τα όπλα. Διότι άμυνα χωρίς όπλα δεν υπάρχει.
Καλύτερη απόδειξη είναι η Ελβετία. Μια χώρα που δεν έχει πολεμήσει ποτέ, ούτε απειλείται από κάποιον, που δεν έχει καν κανονικό στρατό, αλλά είναι άρτια εξοπλισμένη – αν και χωρίς φρεγάτες ή κορβέτες που μάλλον θα δυσκολεύονταν στις Αλπεις…
Με άλλα λόγια, η άμυνα της χώρας είναι ένα σύνολο πραγμάτων που εδραιώνουν την ισχύ της. Την αποτρεπτική ισχύ.
Και στην οποία δεν συμβάλλουν όσοι κοιτάζουν με μισό μάτι τους εξοπλισμούς, μουρμουρίζουν για συμμαχίες ή γκρινιάζουν επειδή διατυπώνουμε «παράλογες απαιτήσεις» και δεν τα βρίσκουμε με τους Τούρκους.
Διότι στην προάσπιση της χώρας έχουμε να αντιμετωπίσουμε δύο διαχρονικά βλακώδεις αντιλήψεις.
Η πρώτη λέει ότι οι εξοπλισμοί δεν αποτελούν προτεραιότητα. Ως εκ τούτου προέχει (ας πούμε) να προσλάβουμε νοσηλευτές στο ΕΣΥ ή να ενισχύσουμε το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Ετσι όταν η Τουρκία στείλει drones, εμείς θα παρατάξουμε συμβασιούχους.
Η δεύτερη θεωρεί ότι η ικανοποίηση και η «συμπερίληψη» των τουρκικών επιδιώξεων στο όνομα του ρεαλισμού είναι αρκετές για να αποτρέψουν τους κινδύνους.
Λογικό. Αν τους τα δώσουμε όλα, τότε δεν θα χρειάζεται να απειλούν για να τα πάρουν.
Αυτές οι βλακώδεις αντιλήψεις περί προτεραιότητας και ρεαλισμού είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί της αμυντικής ικανότητας της χώρας. Διότι θέτουν σε αμφισβήτηση το φρόνημα εκείνων που καλούνται να αμυνθούν.
Αλλά μια και μιλάμε για την Ελβετία. Στις 14 Μαΐου 1941...
Ομολογώ πως ποτέ δεν περίμενα ότι θα συζητούσαμε σοβαρά αν η άμυνα της χώρας είναι αυτοσκοπός.
Οριακά θα δεχόμουν τη διευκρίνιση πως ο αυτονόητος αυτοσκοπός της χώρας που είναι η άμυνά της δεν εξαντλείται στα Ραφάλ και τις Μπελαρά. Χρειάζεται και άλλα.
Οχι απαραιτήτως τη Συμφωνία των Πρεσπών (που θυμήθηκε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης στη Βουλή), αλλά πάντως πολλές συμφωνίες που θα μπορούσα να επικαλεστώ.
Το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ενωση, την ΟΝΕ, τα διμερή αμυντικά σύμφωνα, τις συμμαχίες και ό,τι ενισχύει τη χώρα σε όλα τα επίπεδα.
Φυσικά και τα όπλα. Διότι άμυνα χωρίς όπλα δεν υπάρχει.
Καλύτερη απόδειξη είναι η Ελβετία. Μια χώρα που δεν έχει πολεμήσει ποτέ, ούτε απειλείται από κάποιον, που δεν έχει καν κανονικό στρατό, αλλά είναι άρτια εξοπλισμένη – αν και χωρίς φρεγάτες ή κορβέτες που μάλλον θα δυσκολεύονταν στις Αλπεις…
Με άλλα λόγια, η άμυνα της χώρας είναι ένα σύνολο πραγμάτων που εδραιώνουν την ισχύ της. Την αποτρεπτική ισχύ.
Και στην οποία δεν συμβάλλουν όσοι κοιτάζουν με μισό μάτι τους εξοπλισμούς, μουρμουρίζουν για συμμαχίες ή γκρινιάζουν επειδή διατυπώνουμε «παράλογες απαιτήσεις» και δεν τα βρίσκουμε με τους Τούρκους.
Διότι στην προάσπιση της χώρας έχουμε να αντιμετωπίσουμε δύο διαχρονικά βλακώδεις αντιλήψεις.
Η πρώτη λέει ότι οι εξοπλισμοί δεν αποτελούν προτεραιότητα. Ως εκ τούτου προέχει (ας πούμε) να προσλάβουμε νοσηλευτές στο ΕΣΥ ή να ενισχύσουμε το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Ετσι όταν η Τουρκία στείλει drones, εμείς θα παρατάξουμε συμβασιούχους.
Η δεύτερη θεωρεί ότι η ικανοποίηση και η «συμπερίληψη» των τουρκικών επιδιώξεων στο όνομα του ρεαλισμού είναι αρκετές για να αποτρέψουν τους κινδύνους.
Λογικό. Αν τους τα δώσουμε όλα, τότε δεν θα χρειάζεται να απειλούν για να τα πάρουν.
Αυτές οι βλακώδεις αντιλήψεις περί προτεραιότητας και ρεαλισμού είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί της αμυντικής ικανότητας της χώρας. Διότι θέτουν σε αμφισβήτηση το φρόνημα εκείνων που καλούνται να αμυνθούν.
Αλλά μια και μιλάμε για την Ελβετία. Στις 14 Μαΐου 1941...
η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αποφάσισε με το επιχειρησιακό σχέδιο Νο 13 μια νέα αμυντική διάταξη αποτροπής.
Ηταν το επονομαζόμενο Εθνικό Οχύρωμα. Μια δαιδαλώδης σειρά οχυρωματικών έργων πάνω στις Αλπεις, των οποίων τα απομεινάρια μπορεί κανείς να επισκεφθεί και σήμερα.
Δεν ξέρω αν θα σταματούσαν τα Πάντσερ.
Αλλά με το σχέδιο Νο 13 οι Ελβετοί διαμήνυσαν στους Γερμανούς «αν εισβάλετε, θα σας περιμένουμε ταμπουρωμένοι στα βουνά μας και θα πολεμήσουμε ακόμη και με δίκρανα. Θα σας κοστίσουμε πολύ!».
Δεν χρειάστηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου