Ο γενικός κανόνας είναι ότι ξεκινάς να διαπραγματεύεσαι από μαξιμαλιστικές θέσεις, με τον σκοπό να παραιτηθείς αργότερα από τη διεκδίκηση του, ούτως ή άλλως, ανέφικτου στόχου και να φανεί ως υποχώρηση. Αλλά οι επιχειρηματίες της εστίασης, που απήργησαν προχθες, το τερμάτισαν και μάλιστα με τον πιο άτσαλο τρόπο. Μόνο αποκατάσταση αγάμων θυγατέρων δεν ζητούν, αν και, με τις τρελές απαιτήσεις που θέτουν, δεν αποκλείω να το κάνουν στο μέλλον. Αλλωστε, όπως θα δείτε παρακάτω, ο κατάλογος των αιτημάτων αφήνει ανοικτή τη δυνατότητα να προστεθούν και άλλα συν τω χρόνω.
Ζητούν, κατ’ αρχάς, «αναπροσαρμογή» των προστίμων. Προς τα πάνω αναπροσαρμογή ή προς τα κάτω, αναρωτιέσαι. Δεν το λένε, αλλά ζητούν επίσης «μετατόπιση» των προστίμων στους πελάτες, οπότε μπορεί να εννοούν αύξηση των προστίμων. (Ολοι θέλουν περισσότερη αυστηρότητα, εφόσον δεν ακουμπά τους ίδιους…)
Επειτα, θέλουν να μην επιστρέψουν τις οικονομικές ενισχύσεις, που έλαβαν από το κράτος λόγω της πανδημίας.
Ζητούν, επίσης, συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων – ευτυχώς, διευκρινίζουν ότι ζητούν συμμετοχή στις «αρμόδιες επιτροπές» μόνον, οπότε δεν μπορούν να κατηγορηθούν ότι επιδιώκουν να συγκυβερνήσουν.
Ζητούν επιδοτήσεις στην ενέργεια, το ενοίκιο, τις εργοδοτικές εισφορές και απαλλαγή από τα δημοτικά τέλη.
Συνεχίζουν με μείωση του ΦΠΑ στο 6% (περίεργο πως δεν ζητούν κατάργηση…) και καταλήγουν με το ωραιότερο: «Νέες χρηματοδοτήσεις ανάλογες εκείνων του 2020 και των αρχών του 2021» – στο οποίο, με λίγη καλή θέληση, χωρούν τα πάντα: ό,τι ήθελε προκύψει. Γιατί όχι και οι άγαμες θυγατέρες; Τέτοιος προνομιακός προστατευτισμός επαγγελματικού κλάδου, όπως αυτός που ζητούν οι επιχειρηματίες της εστίασης, έχει να υπάρξει από τότε που υπήρχε η έννοια της αγάμου θυγατρός…
Το μόνο που δεν ζητούν – να τους το αναγνωρίσω αυτό – είναι...
συμπάθεια.
Με τέτοια παράλογα αιτήματα πού να τη βρουν;
Προφανώς, έχουν μπόλικη και δεν τους χρειάζεται παραπανίσια.
Είναι κρίμα για τους ίδιους, πάνω απ’ όλα, γιατί ο δικός τους κλάδος πράγματι δοκιμάστηκε και δοκιμάζεται.
Είναι εξοργιστικό, όμως, από τη μία να θέτουν εξωπραγματικές απαιτήσεις και, από την άλλη, να ζητούν να εξαιρεθούν από την προσπάθεια ελέγχου της πανδημίας – γιατί με εξαίρεση ισοδυναμεί η απαίτησή τους να χρεώνεται το πρόστιμο στον πελάτη. Λες και η πανδημία δεν αφορά αυτούς, αλλά τους άλλους. Φαντάζεστε, λ.χ., τα εστιατόρια του Λονδίνου, την περίοδο του «Blitz» το 1940, να ζητούσαν να εξαιρεθούν του μέτρου της συσκότισης; Κάτι τέτοιο κάνουν τώρα οι εστιάτορες.
Γιατί η πανδημία, ίσως και περισσότερο από έναν πόλεμο, αγγίζει τους πάντες και επιβάλλει την απόλυτη ισότητα. Σε μια τέτοια κατάσταση, να ζητάς εξαίρεση από τη γενική προσπάθεια αντιμετώπισής της δεν είναι μόνο ανεύθυνο, είναι και ανήθικο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου