Ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας για να «πουλήσει» στους ψηφοφόρους του την εκλογή Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ήταν η στάση που τήρησε ως υπουργός Εσωτερικών, αρμόδιος για την ΕΛΑΣ, στα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008. Τότε, με τη σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, κράτησε τις αστυνομικές δυνάμεις μακριά από τα οδοφράγματα και τις λεηλασίες που προκάλεσε η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Κορκονέα.
Το βασικό επιχείρημα υπέρ αυτής της απόφασης ήταν η αποφυγή συμπλοκών που, ενδεχομένως, να οδηγούσαν σε περισσότερους νεκρούς και κλιμάκωση των επεισοδίων.
Η Αστυνομία δεν τήρησε, απλώς, διακριτική στάση. Ήταν ουσιαστικά απούσα κατά το διάστημα που κουκουλοφόροι έκαιγαν και λεηλατούσαν στο κέντρο της Αθήνας.
Ήταν, στα αλήθεια, μία σωστή απόφαση;
Επρόκειτο σίγουρα για μία απόφαση πρωτόγνωρη για τα δεδομένα αστικής Δημοκρατίας δυτικού Τύπου όπου το κράτος οφείλει να προστατεύει την τάξη και την περιουσία των πολιτών με μηχανισμούς που δρουν οριζοντίως και όχι ανά περίσταση.
Ασφαλώς ο Προκόπης Παυλόπουλος δύναται να ισχυριστεί ότι προέταξε το αγαθό της ζωής ή, για την ακρίβεια, ιεράρχησε τον ενδεχόμενο κίνδυνο ανθρώπινων απωλειών υψηλότερα από τη διασάλευση της τάξης και την καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Καθηγητής Δικαίου είναι, μπορεί και κινείται με ευχέρεια ανάμεσα σε αυτές τις έννοιες. Πάντως στο A’ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας το είδαν διαφορετικά. Το ΣτΕ επιρρίπτει ευθύνες στην Αστυνομία για την καταστροφή περιουσιών τον Δεκέμβριο του 2008 και επιδικάζει αποζημίωση 1,8 εκατ. ευρώ σε επιχειρήσεις.
Στις σχετικές αποφάσεις αναφέρεται κατά λέξη: «Η προστασία της περιουσίας των πολιτών από βίαια επεισόδια που εκδηλώνονται στο πλαίσιο οποιασδήποτε μορφής μαζικής κινητοποίησης πολιτών αποτελεί υποχρέωση των αστυνομικών οργάνων, η εκπλήρωση της οποίας δεν εναπόκειται στην διακριτική τους ευχέρεια. Επομένως, αν τα αστυνομικά όργανα παραλείψουν παντελώς να επέμβουν για να προστατεύσουν την περιουσία του πολίτη η οποία απειλείται, υπό τις ανωτέρω περιστάσεις, η παράλειψη αυτή είναι παράνομη και συνεπώς συντρέχει η απαιτούμενη για την θεμελίωση αστική ευθύνη του Δημοσίου».
Η απόφαση αναμένεται να σηκώσει κύμα νέων διεκδικήσεων από επιχειρήσεις που επλήγησαν εκείνη την περίοδο.
Και δεν είναι μόνο αυτό.
Ουσιαστικά το ΣτΕ λέει ότι το κράτος θα αποζημιώνει για τις ζημιές που υφίστανται οι περιουσίες των πολιτών από ενέργειες που η Αστυνομία θα μπορούσε να αποτρέψει ή δεν κατάφερε να αποτρέψει.
Προσοχή όμως: η απόφαση αναφέρεται και στον παράγοντα της ανωτέρας βίας. Δηλαδή η Αστυνομία θα μπορεί να επικαλεστεί αδυναμία παρέμβασης για λόγους ανωτέρας βίας.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι έχουμε να δούμε πάρα πολλές και συναρπαστικές δίκες στο μέλλον με τα επιχειρησιακά δεδομένα να αναλύονται στα ακροατήρια των δικαστηρίων.
Ένας καχύποπτος θα ζητούσε να μάθει αν αποτελεί σύμπτωση η έκδοση των αποφάσεων λίγο πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου και της δολοφονίας Γρηγορόπουλου. Αρμόζουν, αλήθεια, τέτοιες πρακτικές στο ΣτΕ; Δεν έχει σημασία. Ούτως ή άλλως δημιουργείται ένα νέο πλαίσιο. Η «Εφημερίδα των Συντακτών» γράφει ότι αυτές οι αποφάσεις θα οδηγήσουν σε πιο σκληρή αστυνόμευση.
Εξαρτάται πώς το βλέπεις. Διότι ο αντίλογος σε αυτό το συμπέρασμα λέει ότι...
οι αποφάσεις θα υποχρεώσουν την Αστυνομία και τους πολιτικούς της προϊσταμένους να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους. Αν και αυτό είναι προς συζήτηση. Ούτως ή άλλως πάλι ο φορολογούμενος θα πληρώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου