Αν θυμάστε ένας από τους λόγους που η Νέα η Δημοκρατία εξελέγη τον Ιούλιο του 2019 ήταν η υπόσχεση ότι θα προσπαθούσε και εν τέλει θα κατάφερνε να επιβάλει τη νομιμότητα. Ότι θα άλλαζε επιτέλους την πραγματικότητα στην οποία ο αντικοινωνικός παραβατικός δρα ανενόχλητος και οι πολίτες που αντιλαμβάνονται την αξία των κανόνων καταπιέζονται.
Τελικά, μετά από δύο χρόνια διακυβέρνησης, είναι φανερό πως η κυβέρνηση δεν έχει καμία απολύτως διάθεση ούτε να εμποδίσει τους αντικοινωνικούς παραβατικούς ούτε να διευκολύνει όσους προσπαθούν να πορευτούν ακολουθώντας τους κανόνες.
Σε επίπεδο παραβατικότητας ό,τι ίσχυε πριν από τον Ιούλιο του 2019 ισχύει και τώρα. Η λέξη «ασφάλεια» έχει νόημα μόνο αν μιλάμε για τον ηλεκτρικό πίνακα. Στο κέντρο της πόλης κάνουν κουμάντο μειοψηφίες φωνακλάδων διαμαρτυρόμενων που το κλείνουν κατά τα κέφια τους, στα πεζοδρόμια μαγαζάτορες, οδηγοί, έμποροι και το ίδιο το κράτος διαγωνίζονται για το ποιος θα κάνει την πιο ακραία παρανομία, τα σχολεία ανοιγοκλείνουν ανάλογα με τις ορέξεις των κομματόσκυλων και των χαβαλέδων, τα πανεπιστήμια το ίδιο, στις παραλίες, τα δάση, τους λόγγους, τα βουνά και τις ραχούλες η αυθαιρεσία πάει σύννεφο. Μπορείς να χτίσεις ό,τι θέλεις όπου θέλεις, όπως θέλεις και να είσαι σίγουρος ότι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να αργήσεις κανα μήνα να πάρεις ρεύμα και νερό.
Στα εργασιακά το ίδιο. Η κυβέρνηση νομοθετεί αλλά ξεχνά να ελέγξει μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που εκτός από «ραχοκοκαλιά της οικονομίας» είναι και το βασίλειο των απλήρωτων υπερωριών και της αδήλωτης εργασίας.
Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας έχει καταντήσει παλιό κουραστικό ανέκδοτο.
Η προστασία του περιβάλλοντος είναι άλλο ένα κλισέ που υπάρχει μόνο στις εκθέσεις ιδεών που αποκαλούμε «κυβερνητικό πρόγραμμα για το περιβάλλον».
Ακόμα και τα μέτρα για την αρρώστια που κάθε μέρα σκοτώνει ένα πούλμαν συμπολίτες η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να τα επιβάλει ή να τα ελέγξει.
Ακόμα και η υπουργός Κεραμέως, η οποία παλεύει να επιβάλει μια κάποια νομιμότητα, τουλάχιστον στους υπαλλήλους του υπουργείου της, τους δασκάλους και τους καθηγητές (γιατί για τη νομιμότητα στα σχολεία γενικά χρειάζεται βοήθεια που δεν παίρνει*), έχει απέναντι της όχι μόνο την φωνακλάδικη αντιπολίτευση αλλά και την ίδια τη Νέα τη Δημοκρατία η οποία εκπροσωπείται από τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ Τσούχλο (το κυβερνών κόμμα πιστεύει τόσο πολύ στις μεταρρυθμίσεις που διατηρεί στο στελεχιακό του δυναμικό έναν από τους βασικούς πολέμιους των μεταρρυθμίσεων).
Ομολογώ ότι δεν ξέρω αν αυτή η άνευ μάχης παράδοση στην ανομία και το μπάχαλο είναι αποτέλεσμα εκ των προτέρων απροθυμίας ή εκ των υστέρων διαπίστωσης ανικανότητας, και ειλικρινά δεν με νοιάζει. Γιατί για μένα και για εκατομμύρια άλλους συμπολίτες δεν κάνει καμία διαφορά αν η κυβέρνηση δεν μπορεί ή δεν θέλει. Σημασία έχει ότι δεν κάνει.
Εκ των υστέρων αναγνωρίζω ότι δεν θα έπρεπε να έχω πολλές ελπίδες στο θέμα της νομιμότητας από μια κυβέρνηση που επιβράβευσε έναν παραβατικό οδηγό με τη θέση του Υπουργού Μεταφορών, αλλά...
πίστεψα πως η επιβράβευση αυτή είχε σχέση με το επίθετο του υπουργού και τις εσωκομματικές ισορροπίες και όχι με την αδιαφορία για τους κανόνες. Μπορεί να έκανα λάθος και μπράβο μου.
* Ας πάρουμε για παράδειγμα τα επεισόδια στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης. Την Τρίτη, μια πορεία κατευθύνεται στο ΕΠΑΛ, ανεμπόδιστη φτάνει και ακολουθεί ξυλίκι. Η αστυνομία πουθενά. Την Τετάρτη, ξανά τα ίδια, με την αστυνομία να παρίσταται και να χαιρετίζει.
Έπρεπε να φτάσει η Πέμπτη για να κάνει, με ακατανόητη καθυστέρηση, η αστυνομία το προφανές: να αποκλείσει την πρόσβαση στο σχολείο για όποιον δεν είναι μαθητής, και έτσι να εμποδίσει τους μεν να έρθουν σε επαφή με τους δε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου