ΕΘΝΙΚΑ L@m0G1@ - ΠΑΣΟΚ-ο-ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο ωραίος Μπρουμελ του ΠΑΣΟΚ

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

 Toυ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ

Είδα πολλά που γράφτηκαν για τον Ακη Τσοχατζόπουλο μετά την ανακοίνωση του θανάτου του – κατά βάση τα βρήκα αμήχανα. 

Πολλοί από όσους έγραψαν για αυτόν δεν θυμούνται τον καιρό της παντοκρατορίας του, πολλοί που τον θυμούνται προτίμησαν τη σιωπή. Ισως και να πιστεύουν πως η σιωπή είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουν την μνήμη του. Αυτός ο επικήδειος της σιωπής είναι μάλλον καλύτερος από τα διάφορα αφιερώματα στις μεγάλες στιγμές του. Τις οποίες ο χρόνος παραμόρφωσε ή τους έδωσε την αληθινή τους διάσταση: διαλέγεις και παίρνεις.

Αν έφευγε το 1996…

Κάθε φορά που την τελευταία δεκαετία άκουγα διάφορα για την περίπτωση του Τσοχατζόπουλου σκεφτόμουν πόσο διαφορετική θα ήταν η θέση του στην κοινωνική και την πολιτική ιστορία της Ελλάδας αν για παράδειγμα του συνέβαινε κάτι τραγικό και έφευγε από τη ζωή τη βραδιά του Ιανουαρίου του 1996, όταν και διεκδίκησε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ την ψήφισή του ως πρωθυπουργός ή τις μέρες του συνεδρίου του Κινήματος, στο οποίο προσπάθησε να εκλεγεί αρχηγός του κόμματος.  

Στην πρώτη περίπτωση θα είχε κηδευτεί με τιμές πρωθυπουργού: ήταν άλλωστε ενεργός πρωθυπουργός, αφού από τον Νοέμβριο του 1995 έως τον Ιανουάριο του 1996 αναπλήρωσε τον ασθενή τότε Ανδρέα Παπανδρέου. 

Στη δεύτερη περίπτωση ο θάνατός του θα προκαλούσε τεράστια συγκίνηση: χιλιάδες άρθρα θα δημοσιεύονταν στις εφημερίδες, γιγάντιες υπερβολές θα γράφονταν για την προσφορά του στη χώρα και τα δάκρια των ψηφοφόρων του (κι όσων ένιωθαν ευεργετημένοι) θα ήταν ποτάμια. 

Σε κάθε περίπτωση η χώρα θα θρηνούσε το λαϊκό αγωνιστή, το παιδί του λαού, αυτόν που ο Ανδρέας αποκαλούσε «Ωραίο Μπρούμελ του ΠΑΣΟΚ»: θυμάμαι τις εφημερίδες της εποχής να το γράφουν χωρίς οι πιο πολλοί να γνωρίζουν ποιος ήταν ο πραγματικός ωραίος Μπρούμελ. Αν το γνώριζαν θα καταλάβαιναν πως εν τη σοφία του ο Παπανδρέου τους (μας) έλεγε από τότε πως ο «Ακης» δεν ήταν το παιδί της διπλανής πόρτας, ούτε φυσικά ο μάγκας ο βαρύς που χόρευε ζεμπεκιές, ούτε σίγουρα ο αγωνιστής που ένας κόσμος θαύμαζε: ήταν απλά ένας μεγάλο νάρκισσος, το είδος του ανθρώπου που θρεφόταν από το χειροκρότημα και που επένδυε πάνω στη δημοφιλία αυτή - κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Ποιος ήταν ο πραγματικός Μπρουμέλ

Ο πραγματικός Τζορτζ Μπράιαν Μπρούμελ υπήρξε για πολλούς ο μεγαλύτερος Αγγλος στυλίστας: το 1799 μπήκε στην Αυλή του Βασιλιά Γεώργιου ΙΕ’ που τον ήθελε κοντά του γιατί καθόριζε την ανδρική μόδα της υψηλής κοινωνίας του Νησιού. Είχε σπουδάσει στο Ητον και στην Οξφόρδη, μάλλον την τέχνη της ματαιοδοξίας και της  υπερβολής: δημιούργησε το «κλαμπ των Δανδήδων», μια λέσχη καλοπερασάκηδων της εποχής και καμάρωνε γιατί έπλενε τις μπότες του με σαμπάνια. Παρά την προστασία του Βασιλιά, έχασε τον έλεγχο των οικονομικών του, τρελάθηκε από το τζόγο, έφτασε σε σημείο να χρωστάει υπέρογκα ποσά. Η πτώση του άρχισε όταν αγόρασε ένα σπίτι στην τότε πιο ακριβή περιοχή του Λονδίνου, το Τσέστερφιλντ στο οποίο επιδείκνυε τον πλούτο του και κορόιδευε τους πιστωτές του. Όταν ο βασιλιάς τον έδιωξε το τέλος του ήταν μοιραίο. Άλλοι ισχυρίζονται ότι συνελήφθη και πέθανε στην φυλακή και άλλοι ότι απλά το σκασε από το Λονδίνο νύχτα για να βρει καταφύγιο και κρυψώνα στη Γαλλία, στην οποία πέθανε πάμφτωχος, αλλά όχι και ξεχασμένος. 

Όταν ο Αντρέας αποκαλούσε τον Ακη «Ωραίο Μπρουμελ του ΠΑΣΟΚ» προφήτευε το τέλος του. Από εκεί και πέρα η μοίρα φρόντισε κάποιες λεπτομέρειες, όπως η αγάπη και των δυο για τα εντυπωσιακά σπίτια, να κάνουν το προσωνύμιο τραγικά ειρωνικό. Ο Τσοχατζόπουλος υπήρξε ένας ιδανικός «ωραίος Μπρουμελ»: άθελά του υπηρέτησε αυτό το ρόλο μέχρι τέλους.

Θα πρεπε να τον δούμε ως μάθημα

Η γενικότερη πολιτική πορεία του θα πρεπε να μας διδάξει να είμαστε δύσπιστοι με όσους επιδιώκουν να μας δείχνουν πόσο «παιδιά του λαού» παραμένουν ακόμα κι όταν φτάνουν να κυβερνήσουν τη χώρα. Ο Τσοχατζόπουλος ήθελε να δείχνει απλός και λαϊκός και δικός μας – αλλά αυτή η εικόνα του ήταν απλά το μέσο για να ζήσει πολυτέλειες και μεγαλεία. Στην πραγματικότητα ήταν φορέας μιας αντίληψης για την εξουσία που είναι αρκετά οικεία στο μέσο Ελληνα: με βάση την αντίληψη αυτή η εξουσία δεν είναι παρά ένα εργαλείο εξυπηρέτησης του «κοσμάκη», του «απλού ανθρώπου», του φίλου ψηφοφόρου «που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις» και που ο πολιτικός πρέπει να φροντίζει βοηθώντας τον κάτι να κερδίσει. Το ίδιο έκανε κι ο Τσοχατζόπουλος για τον εαυτό του, τον οποίο και αγαπούσε όσο τους ψηφοφόρους του: φρόντισε να του δώσει κι αυτόν τη δυνατότητα να χαρεί τα καλά της εξουσίας. Απλά αυτό που για τον ψηφοφόρο του ήταν ένας διορισμός ή ένα ρουσφέρι στο στρατό ή μια εντολή να ανοίξει μια Τράπεζα σαββατιάτικα για να πάρει άδεια ο ΠΑΟΚ, για τον ίδιο, σύμφωνα με τα ελληνικά δικαστήρια, ήταν μίζες από υποβρύχια. Που του επέτρεπαν να κάνει γάμο στο Παρίσι και ν’ αγοράσει ένα σπίτι που προκαλούσε θαυμασμό και απορίες. Όπως εκείνο του ωραίου Μπρούμελ.

Το παράδοξο της ιστορίας

Το 1996 η διπλή νίκη του Κώστα Σημίτη (πρώτα εντός της κοινοβουλευτικής ομάδας και μετά στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ) ήταν ένα παράδοξο της ιστορίας. 

Ο Τσοχατζόπουλος ήταν σαφώς πιο δημοφιλής στην κοινωνία, σαφώς πιο αγαπητός στον κομματικό μηχανισμό, σαφώς πιο ΠΑΣΟΚ από τον Σημίτη: αν ο κόσμος ψήφιζε το διάδοχο του Αντρέα θα ήταν αυτός και μόνο. Η αληθινά τραγική ειρωνεία στην ιστορία είναι ότι ο Τσοχατζόπουλος έχασε και στις δυο περιπτώσεις χωρίς να καταλάβει πως.

Κι όμως το γιατί έπεσε θύμα έκπληξης ήταν εν τέλει απλό. Στην κοινοβουλευτική ομάδα, μετά την ισοψηφία του με τον Σημίτη στην πρώτη ψηφοφορία, έχασε γιατί δεν μπορούσε να τάξει άλλα αξιώματα σε όσους δεν τον ψήφισαν: αν η ψηφοφορία επαναλαμβανόταν σε μια εβδομάδα, θα είχε προτάσεις για να τους ικανοποιήσει όλους σε επίπεδο προσωπικό. Στο δε συνέδριο, αυτή η γλυκιά εξουσία που τόσο αγάπησε, δεν ήταν σύμμαχός του: ο Σημίτης απείλησε πως θα κάνει εκλογές αν δεν εκλεγεί αρχηγός. Και οι σύνεδροι προτίμησαν τις καρέκλες τους – ο Τσοχατζόπουλος ήταν ο πρώτος που έδειξε σε αυτό κατανόηση. 

Για αυτό και δεν έκανε ποτέ αντιπολίτευση εντός του ΠΑΣΟΚ και δεν πήρε ποτέ αποστάσεις από τον άνθρωπο που τον κέρδισε. Η προσκόλληση στην εξουσία τον ενδιέφερε: όλα τα άλλα ήταν φορμαλισμοί.

Απο παντοδύναμος, τοξικός

Τι θα συνέβαινε το 1996 αν κέρδιζε ο Τσοχατζόπουλος; Δεν μου αρέσουν τα what if παρά μόνο στις τηλεοπτικές σειρές. 

Ισως ζούσαμε το χρυσό αιώνα και παίρναμε όλοι σπίτια στη Διονυσίου Αεροπαγιτου, ίσως η χρεοκοπία μας χτυπούσε την πόρτα γρηγορότερα: κανείς δεν ξέρει.  

Αυτό ωστόσο που ξέρω είναι ότι...

 

ΕΘΝΙΚΑ L@m0G1@ - ΠΑΣΟΚ-ο-ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Επάγγελμα σοσιαλιστής

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ηταν το έμβλημα του ανέμελου σοσιαλισμού. 

Η σκιά του αείμνηστου, το πρόσωπο που εξέφραζε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον αυτό που και σήμερα ακόμη αποκαλείται «βαθύ ΠΑΣΟΚ».  

Φέρθηκε στη χώρα του σαν να ήταν ιδιοκτήτης της. Κέρδισε πολλά. Δεν ξέρω τι έδωσε.  

 

Στο τέλος της ζωής του τα έχασε όλα. Τη φήμη του, την πολιτική του τιμή και υποθέτω ένα μεγάλο μέρος των κερδών που είχε αποκτήσει ασκώντας το επάγγελμα του σοσιαλιστή.  

 

Δεν ήταν ο μόνος. Αυτός όμως τιμωρήθηκε. Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμη για το πολιτικό ύφος της αυθαιρεσίας, για την αδίστακτη κολακεία της ημιμάθειας, για την απολογία του νεοπλουτισμού, για την τριτοκοσμική περιφρόνηση της δημοκρατίας. Κληροδοτήματα που χαράχτηκαν βαθιά στο κοινωνικό υποσυνείδητο. Δημιούργησαν σύνδρομα και συμπλέγματα που ακόμη μας ταλαιπωρούν. Παρ’ όλ’ αυτά, με απώθησε η σκόνη της χαιρεκακίας που ξεσήκωσε η πτώση του. Και βρήκα εξοργιστικό τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίστηκε η σύζυγός του, στην κυριολεξία θύμα των περιστάσεων. 

Το ερώτημα δεν είναι τι είχε κάνει το αδύναμο γεροντάκι που το συνόδευαν στην κλούβα. Εύκολο να απαντηθεί.

Το ερώτημα είναι για ποιον λόγο ο Ακης Τσοχατζόπουλος πρωταγωνίστησε στη δημόσια ζωή του τόπου. Αυτό είναι πιο δύσκολο να απαντηθεί. 

Ποια υλικά της μεταπολίτευσης έβγαλαν στον αφρό χαρακτήρες σαν τον Τσοχατζόπουλο; 

Ποιος σοσιαλισμός έβγαλε επαγγελματίες σαν τον Τσοχατζόπουλο και τον Μπετίνο Κράξι;

Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν μόνο ο Τσοχατζόπουλος. Ηταν και ο Σημίτης.  

Το αποτύπωμα του Τσοχατζόπουλου ανέλαβε να το αναπαραγάγει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα πασοκικά περιτρίμματα που τον στελέχωσαν μεταλαμπαδεύοντας τη νοοτροπία του.  

Το αποτύπωμα του Σημίτη είναι το κληροδότημα μιας Κεντροαριστεράς που παραμένει ζητούμενο στο πολιτικό σκηνικό. Το σίγουρο είναι ότι το υπηρετεί πολύ καλύτερα ο σημερινός κεντροδεξιός Μητσοτάκης από τη μικρή περιθωριακή ομάδα που αυτοαποκαλείται Κεντροαριστερά. Αυτή που δεν χάνει ευκαιρία να μας υπενθυμίσει την πολιτική της μικρότητα. 

Στη συλλυπητήρια ανακοίνωσή του, το ΚΙΝΑΛ διευκρίνισε ότι ενώ ο Τσοχατζόπουλος ήταν από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αυτό «τα τελευταία χρόνια είχε διαχωρίσει –με βάση τις αρχές και τις αξίες του– πλήρως και ριζικά τη θέση του απέναντί του». Λες και αισθάνονται ένοχοι για το παρελθόν τους και την ιστορία τους, που είναι και το μόνο τους κεφάλαιο.

Η κ. Γεννηματά υπάρχει ως κληρονόμος του ΠΑΣΟΚ, όπου πρωταγωνιστούσε ο Τσοχατζόπουλος.  

Ο Σημίτης δεν νιώθει την ανάγκη να το κάνει. Διότι πολύ απλά κανείς δεν θα σκεφτόταν να συνδυάσει τη δική του ιστορία με αυτήν του Τσοχατζόπουλου.

Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν μόνο ο Τσοχατζόπουλος. Και ο Τσοχατζόπουλος δεν ήταν μόνον ΠΑΣΟΚ. Υπήρξε...

 

ΕΘΝΙΚΑ L@m0G1@ - ΠΑΣΟΚ-ο-ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μπορεί και να εξελέγη Πρωθυπουργός;

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Διάβασα το κείμενο του Αλέκου Παπαναστασίου που εξέφραζε ως τροφή για σκέψη, το τι θα είχε συμβεί στη χώρα μας αν ο μακαρίτης Ακης Τσοχατζόπουλος είχε εκλεγεί Πρωθυπουργός αντί του Σημίτη. 

Τονίζοντας, μάλιστα, τις 11 ψήφους που τελικώς -δήθεν- μας έσωσαν. 

Μπήκα σε σκέψεις. 

Ο Κώστας Σημίτης εξέφραζε τους εκσυγχρονιστές. 

«Ο Άκης, το βαθύ ΠΑΣΟΚ, τον άκρατο λαϊκισμό, την καθετοποίηση του κομματισμού που θα ήλεγχε τα πάντα, πόσο μάλλον τους αρμούς της εξουσίας» .  

Για να δούμε τι έγινε;  

Σαν κίνηση αβροφροσύνης ο Πρωθυπουργός Σημίτης του παρέδωσε ένα εμβληματικό και υψηλού προυπολογισμού υπουργείό. Το Εθνικής Αμύνης. Αν κρίνω από το γεγονός δε ότι το ίδιο υπουργείο απαίτησε ο Πάνος Καμένος από τον Αλέξη Τσίπρα -μερικά χρόνια αργότερα- πιθανολογώ ότι είναι κάτι εξαιρετικά τιμητικό, πολυπόθητο και αποδοτικό για κάθε δεύτερον τη τάξει. 

 Παραλλήλως ο Πρωθυπουργός Σημίτης ανέθετε στους αποκαλούμενους εκσυγχρονιστές το όραμα μιας αναμόρφωσης και διαφορετικής «γλώσσας» με τον λαό. Να σας θυμίσω εμβληματικό όνομα; Ας πούμε Γιαννίτσης. 

Ποιος ο κερδισμένος ποιος ο χαμένος (τότε); 

Ποιος δρούσε ως ανενόχλητος «Πρωθυπουργός» με δόξα και τιμή; 

Ποιος εισακουόταν, ποιος συνομιλούσε καλύτερα με τους πολίτες; Ποιος έχαιρε σεβασμού από τους συντρόφους; 

Ποιανού η σύζυγος άλωνε τα σαλόνια και δοξαζόταν γιατί παραχώρησε τα κέρδη του βιβλίου της (και συγγραφέας, παρακαλώ) «για τα παιδάκια με καρκίνο»; 

Να θυμίσω ότι, όταν «τα έργα και οι ημέρες» του Άκη έφτασαν στην Βουλή για να κριθεί -την ώρα που ο κόσμος το είχε τούμπανο και μεις κρυφό καμάρι- οι συνάδελφοι τον έκριναν χρυσό παιδί, άξιο παλικάρι και άσπρο σαν περιστέρι.  

Τα θυμάστε; 

Άρα ποιος ήταν -επί της ουσίας- «Πρωθυπουργός»; 

Όταν δε τα χάλια αποκαλύφθηκαν, καθώς ο Άκης αυτοπροδόθηκε δια της θηριώδους απληστίας του θα λέγαμε «σήκωσε τα χεράκια του και έβγαλε τα ματάκια του», δείτε ακόμα ένα ενδιαφέρον παράδοξο…  

Ο Άκης είχε τη δύναμη να πάρει στον λαιμό του, στον σερί κατήφορό του, μια ολόκληρη παράταξη. Πάνε και οι εκσυγχρονιστές! Πάνε και όλοι ως «Κλέφτες του λαού»! Όλοι ως ένα! 

Ποια η δύναμη του Σημίτη, ποια του Άκη; 

Θέλετε και άλλη τροφή για σκέψη; 

Στο επόμενο τρένο Iστορίας ποιοι ανέβηκαν για να συνεχίσουν ενδόξως καριέρα στην πολιτική σκηνή; Οι εκσυγχρονιστές του Σημίτη ή το βαθύ ΠΑΣΟΚ; Ποιοι τακτοποιήθηκαν; Ποιοι βολεύτηκαν; Ποιοι είδαν φως υποδοχής και μπήκαν; 

Αγαπημένοι μου αναγνώστες, πιο πολύ από το τι θα γινόταν αν ψηφιζόταν ο Άκης ως Πρωθυπουργός, και εκπρόσωπος ενός «βαθέος», με απασχολεί να βρω την απάντηση σε ένα άλλο ερώτημα. Ποιος τελικά κυβερνάει πραγματικά ετούτον τον τόπο; 

Έχουμε αποφύγει δια παντός την ανάθεση του παρόντος και μέλλοντός μας στα κάθε είδους «βαθύ»; 

«Άγιο είχαμε», ακούω τη φράση όλο και πιο συχνά. 

Η τύχη μας είναι...

 

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑίικο ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Εξιλασμοί

 

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Πολλοί θα διάλεγαν το διάγγελμα του ΓΑΠ στο Καστελλόριζο. Ή την ομιλία του Τσίπρα στο Σύνταγμα για το δημοψήφισμα.  

Αν η μεταπολίτευση είναι περίοδος με αρχή και τέλος –και όχι ένα διαρκές, εκκρεμές εγχείρημα–, τότε ως στιγμή του τέλους της θα μπορούσε να είναι η πιο άδοξη: η σύλληψη του Ακη Τσοχατζόπουλου σε ζωντανή σύνδεση τον Απρίλιο του 2012.  

Εκείνη η σκηνή, κάτω από το παράθυρο που κοιτούσε κατάφατσα την Ακρόπολη, προοιωνιζόταν τον εκλογικό κατακλυσμό που θα ακολουθούσε ένα μήνα μετά – και που έμελλε να σαρώσει τις σταθερές του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος.

Οσοι επέσπευσαν τότε τη θεατρική σύλληψη του Ακη είχαν υπολογίσει ότι θα πλήξουν το κόμμα, που τον είχε ήδη, χρόνια πριν, αποπέμψει από τις λίστες του. Οι αισιόδοξοι είχαν πιστέψει ότι το θέαμα θα λειτουργούσε ως καταλύτης εξιλασμού. Οι χειροπέδες, έλεγαν, θα εκτόνωναν την αντισυστημική αγανάκτηση που είχε προκαλέσει η χρεοκοπία.

Η διάψευση αμφοτέρων ήταν συντριπτική. Ο Ακης δικαίωσε τις κρεμάλες έξω από τη Βουλή και προκάλεσε ένα απονομιμοποιητικό κύμα, από το οποίο δεν γλίτωσε καμία «συστημική» πολιτική δύναμη. Με μια δόση υπερβολής, θα έλεγε κανείς ότι, ναυαγώντας, ο Ακης τους πήρε όλους μαζί του. Γιατί;

Διότι, αν προσπαθήσει να ανατρέξει κανείς πριν από το ράκος που κατέλειπε η ποινική περιπέτεια και το κοινωνικό ανάθεμα, δεν θα βρει ένα απλό στέλεχος που παραστράτησε. Θα βρει έναν πρωταγωνιστή – όχι κομματικό γραφειοκράτη, αλλά εκφραστή ενός υπαρκτού ρεύματος. 

Οσο ζούσε, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ ήταν ο φορέας και των δύο ρευμάτων που συμβίωναν στο προσωποπαγές κόμμα – ήταν ο ίδιος και αντιευρωπαϊστής και ευρωπαϊστής, και κοσμοπολίτης και λαϊκιστής, και Μπέρκλεϊ και «Περιβόλι τ’ Ουρανού». Ο θάνατος του ιδρυτή σήμανε την αποκόλληση και την αναμέτρηση των ρευμάτων – αναμέτρηση που ο Ακης έχασε παρά τρίχα. 

Η εσωκομματική ήττα το 1996 δεν έφερε όμως και την αποδυνάμωση του Τσοχατζόπουλου. Αντιθέτως. Εξακολουθούσε να διατηρεί αξίωση «συνιδιοκτησίας», προκαλώντας ένα μόνιμο –αν και υπερβολικό– άγχος διάσπασης στους σημιτικούς. Γι’ αυτό ο σχηματισμός της κυβέρνησης ξεκινούσε από το πoιο χαρτοφυλάκιο θα πάρει ο Ακης.

Ο πολυ-υπουργός δεν απέκτησε πάντως πολιτική ισχύ επειδή ήταν διεφθαρμένος. Εξαργύρωσε μάλλον το πολιτικό κεφάλαιο που είχε αποκτήσει, επειδή όντως διέθετε ερείσματα στην κομματική βάση. Γι’ αυτό και ο προσωπικός του εξοστρακισμός συμπαρέσυρε το παλιό του κόμμα, αλλά δεν σκότωσε αυτό που ο ίδιος γνησίως εκπροσωπούσε. Το τσοχατζοπουλικό ΠΑΣΟΚ επέζησε του ΠΑΣΟΚ. Μετενσαρκώθηκε.

Το είχε πει, μετά την πρώτη του αποφυλάκιση. Είχε πει ότι...

 

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΠΑΣΟΚ-ο-ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ghostbusters! Tα σούργελα του ΚΙΝΑΛ (βλ. ΠΑΣΟΚ με άλλο ΑΦΜ) φοβούνται τον Ακη ακόμα και νεκρό!

 

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Η ανακοίνωση του Κινήματος Αλλαγής για τον θάνατο του Ακη Τσοχατζόπουλου δεν ήταν ένας τυπικός αποχαιρετισμός. 

Ηταν μάλλον πολιτικός εξορκισμός, αφού η Χαριλάου Τρικούπη, πριν από τα συλλυπητήρια, έσπευσε να επισημάνει ότι «εδώ και πολλά χρόνια το ΠΑΣΟΚ είχε διαχωρίσει –με βάση τις αρχές και τις αξίες του– πλήρως και ριζικά τη θέση του απέναντι» στον Ακη.

Και «πλήρως» και «ριζικά» και «απέναντι». Το κόμμα θύμισε έτσι μόνο του για ποιους λόγους ο εκλιπών κατάφερε, πέφτοντας ο ίδιος, να παρασύρει κι εκείνο σε ένα σπιράλ απονομιμοποίησης χωρίς επιστροφή. 

 Θύμισε γιατί, μετά τη σύλληψη του Ακη, αυτό που λέγαμε ΠΑΣΟΚ χρειάστηκε να αλλάξει τόσες φορές το όνομά του.

Πολλοί εξεπλάγησαν που το Κίνημα Αλλαγής αισθάνεται ακόμη την ανάγκη να αποκηρύξει τον Τσοχατζόπουλο – που έδειξε να τον φοβάται ακόμη και νεκρό. 

Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσονται. 

Η μόνη περιουσία του κόμματος είναι το παρελθόν του. Μόνο αυτό έχει να περισώσει.  

Γι’ αυτό και...

 

ΕΘΝΙΚΑ L@m0G1@ - ΠΑΣΟΚ-ο-ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μπορούσε ο Ακης να είναι Πρωθυπουργός;

 

Του ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Η Ιστορία δεν γράφεται με τα «εάν». Ωστόσο το «what if» είναι ένα αγαπημένο παιχνίδι των ιστορικών. 

Τι θα γινόταν αν ο Ρούσβελτ δεν είχε κερδίσει τις εκλογές το 1940; 

Αν δεν είχε βρέξει τόσο πολύ πριν από τη μάχη στο Βατερλό; 

Αν ζούσε ο Ρόμπερτ Κένεντι; 

Καθώς ο Ακης Τσοχατζόπουλος παραδόθηκε πια στην Ιστορία, ντροπιασμένος από τη φυλάκισή του για διαφθορά, αποκαθηλωμένος ηθικά μέσα από τις αποκαλύψεις για μίζες και εξτραβαγκάντζες και τις θλιβερές τελευταίες εικόνες του —του ίδιου και της προκλητικής συζύγου του— δεν μπορείς να αντισταθείς στον πειρασμό να μην σκεφτείς ότι αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε, σε μια στροφή της μοίρας της χώρας, να είχε εκλεγεί Πρωθυπουργός. 

 Ήταν Ιανουάριος του 1996 όταν ο ημιθανής Ανδρέας Παπανδρέου από το κρεβάτι του «Ωνασείου» είχε πειστεί να παραιτηθεί από το αξίωμα του Πρωθυπουργού —και σε εκείνη την από κάθε άποψη ιστορική εκλογή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ ο Ακης είχε χάσει την πρωθυπουργία για 11 ψήφους από τον Κώστα Σημίτη.  

Στην ουσία σε εκείνη την εκλογή —και μετά στο 4ο συνέδριο— συγκρούστηκαν δύο κόσμοι, με την επικράτηση του λεγόμενου «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ.  

Ο Ακης ήταν εκπρόσωπος του βαθέος ΠΑΣΟΚ, του άκρατου λαϊκισμού και του επακόλουθου αναχρονισμού, της διαρκούς αποθέωσης του Ανδρέα —«Τι ώρα είναι Ακη; – Ο,τι ώρα πεις εσύ πρόεδρε»—, της καθετοποίησης του κομματισμού που θα ήλεγχε ακόμα και τους διαχειριστές των πολυκατοικιών, πόσο μάλλον τους περίφημους αρμούς της εξουσίας. 

Ο Σημίτης ήταν κάτι πολύ διαφορετικό. Προερχόταν και αυτός από τη μεγάλη μήτρα του αντιδικτατορικού αγώνα και του ΠΑΚ, ήταν ο Μάρκο Βεντούρα (με αυτό το όνομα είχε αποδράσει από την Ελλάδα επί χούντας), ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και αυτός, αλλά διαχρονικός αμφισβητίας του Ανδρέα. Ευρωπαϊστής. 

Όσο και αν ο Ακης ήταν ο αγαπημένος του Ανδρέα, ο λαϊκός, ο «ωραίος Μπρούμελ» για τους φαν, τις φαν και τους Παναγιωτακόπουλους, ο πρώτος τη τάξει υπουργός της κυβέρνησης όταν ο Παπανδρέου ήταν διασωληνωμένος στο νοσοκομείο, δεν εξελέγη αυτός Πρωθυπουργός.  

Εξελέγη ο «λογιστάκος» Σημίτης, στο πρόσωπο του οποίου —και παρά τα διάφορα που λέγονται για μυστικές συμφωνίες και ομαδοποιήσεις— μια κρίσιμη μάζα της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ είδε τη μεγάλη ευκαιρία για πολιτική αναβάπτιση του κόμματος και την παράταση της παραμονής στην εξουσία. Όπως και έγινε: υπό τον Σημίτη το ΠΑΣΟΚ έφτασε, ως το 2004, να έχει μείνει στην εξουσία της χώρας επί 11 χρόνια και να έχει κερδίσει τρεις εκλογές· τέτοια πολιτική ηγεμονία δεν είχε υπάρξει ποτέ στο παρελθόν, ούτε και υπήρξε ξανά.  

Υπό μία έννοια, ο Ακης δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ Πρωθυπουργός, ή, ακόμα και αν εκλεγόταν σε εκείνη τη διαδικασία της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ το 1996 είναι απίθανο ότι θα μπορούσε να οδηγήσει το παρωχημένο «παπανδρεϊκό»-«τσοχατζοπουλικό» αυτό κόμμα σε μια τόσο μακρά παρουσία στην εξουσία μέσα σε έναν κόσμο που άλλαζε γρήγορα. Διότι ήταν τελικά...

 

ΕΘΝΙΚΑ L@m0G1@ - ΠΑΣΟΚ-ο-ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο σοσιαλιστής του χαβιαριού που ήθελε να γίνει Πρωθυπουργός

 

Γράφει το ΕΜΟ ΤΕΑΜ

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος έφυγε από τη ζωή, πολιτικά όμως είχε πεθάνει εδώ και 25 χρόνια: Το 1996 θα χάσει δύο φορές από τον Κώστα Σημίτη: μία τον Ιανουάριο για τη θέση του Πρωθυπουργού, τον Ιούλιο για τη θέση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

Για 25 χρόνια Υπουργός, άνθρωπος που βρέθηκε σε πάρα πολλά, σημαντικά και νευραλγικά πόστα. Δε θα καταφέρει να γίνει ποτέ ο αρχηγός, παρότι δούλεψε για χρόνια συστηματικά και σε βάθος, για να είναι αυτός που θα διαδεχθεί τον Αντρέα. Θεωρούσε πως ήλεγχε το κόμμα, το οποίο την κρίσιμη στιγμή, αποφάσισε πως χρειάζεται εκσυγχρονισμό, σε μια κορυφαία στιγμή συντροφικής κωλοτούμπας, που ονομάστηκε έπειτα αυτοσυντήρηση.

Μετά το 2004 και την πτώση του ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει στην επικαιρότητα για τον γάμο στο Παρίσι και για το ακίνητο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Θα μπει στη φυλακή το Πάσχα του 2012, αλλά ποτέ δεν θα παραδεχτεί την παραμικρή ενοχή, για καμία δωροδοκία, για οτιδήποτε.

Θα προβεί σε πολλές δηλώσεις για συνωμοσία, συγκρούσεις συμφερόντων, τους δανειστές στους οποίους παρεδόθη η χώρα, τις συνέπειες που υπέστη.

Θα μιλήσει για πολιτική δίωξη από τις Κυβερνήσεις ΓΑΠ και Σημίτη (;) .

Είπε για σκοπιμότητες, για κατασκευασμένα κατηγορητήρια, για το ότι ο Υπουργός δεν ασκεί διοίκηση, παρά μόνο ασχολείται με πολιτικές.

Ο Άκης θα φύγει από το μάταιο τούτο κόσμο, έχοντας εν πολλοίς πληρώσει για τις ντρίμπλες του (τις αστειότητες που έλεγε).

Ο κόσμος έχει μείνει όμως με την απορία: ο Άκης, ο Γιάννος και όλοι οι υπόλοιποι αθώοι;  

Ερώτημα από αυτά που μένουν τυπικά αναπάντητα.

Τον κυνήγησαν οι Αμερικάνοι γιατί πήρε όπλα από τη Ρωσία, θα λέει ως το τέλος.  

Δεν δικαιώθηκε ποτέ για κανένα λόγο, σε κανένα Δικαστήριο, για καμία κατηγορία, σε οποιονδήποτε βαθμό.

Στην πολιτική ιστορία θα παραμείνει ως...

 

ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι προδομένοι ήρωες του έθνους

Στις 29 Αυγούστου του 1949 ο Ελληνικός Στρατός επισφράγισε στον Γράμμο τη νίκη του έθνους έναντι των ξενοκίνητων ανταρτών του αποσχιστικού κινήματος, το οποίο κατηύθυνε το ΚΚΕ.

Τα παιδιά της πατρίδας, με νύχια και με δόντια, χαρίζοντας τα νιάτα τους, τη σωματική ακεραιότητά τους, τον ιδρώτα, το αίμα τους, αλλά και -χιλιάδες εξ αυτών- τη ζωή τους την ίδια, έσωσαν την Ελλάδα από ακαριαίο θάνατο. Σε περίπτωση επικράτησης του αποκαλούμενου «Δημοκρατικού Στρατού» θα ακολουθούσαν ο διαμελισμός της χώρας και ο διαμοιρασμός των κομματιών της στη Γιουγκοσλαβία, στην Αλβανία και οπουδήποτε αλλού θα υποδείκνυε η Σοβιετική Ενωση. Και ύστερα δεν θα έμενε λίθος επί λίθου από τη μια άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη.

Όσοι έχουν αμφιβολίες αλλά και αυταπάτες για ό,τι θα συνέβαινε στην πατρίδα μας σε περίπτωση επιβολής κομμουνιστικής τυραννίας δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στα έργα και στις ημέρες των δολοφονικών συμμοριών του ΚΚΕ και στη δράση τους στην Πελοπόννησο, στην Αθήνα, στην Ηπειρο, στη Θεσσαλία και τη Μακεδονία από το 1943 έως το 1949.

Επιπλέον, το πείραμα της εφαρμογής του κομμουνισμού στη διαχείριση της εκτελεστικής εξουσίας έχει εφαρμοστεί σε μια σειρά από χώρες, από τις οποίες ονειρεύονταν να αποδράσουν οι περισσότεροι εκ των κατοίκων τους.

Οι χιλιάδες οικογένειες που ανέσυραν μέλη τους από τις διάφορες «πηγάδες» και έβλεπαν τα κατακρεουργημένα κορμιά των αγαπημένων τους, που έπεσαν θύματα των συμμοριών του ΕΛΑΣ και του «Δημοκρατικού Στρατού», βίωσαν την απόλυτη φρίκη της απώλειας και της απειλής, αλλά και μια βαθιά ανακούφιση, όταν πληροφορήθηκαν τη συντριβή των κομμουνιστών στο Βίτσι και στον Γράμμο.

Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά, αλλά όχι σε όλους. Η χρονική απόσταση από τα γεγονότα μειώνει κατά πολύ το συναισθηματικό φορτίο των ανθρώπων για πρόσωπα και καταστάσεις. Η λήθη επικράτησε ακριβώς στα σημεία όπου έπρεπε να κυριαρχεί η ιστορική μνήμη. Οι απόγονοι των νικητών, των ηρώων του Εθνικού Στρατού είδαν και άκουσαν τη μνήμη των προγόνων τους να σπιλώνεται από πολιτικούς και βιολογικούς απόγονους των ηττημένων κομμουνιστών. Οι επικεφαλής της παράταξης, η οποία έστειλε τα παιδιά της Ελλάδας στον πόλεμο εναντίον των ανταρτών, έριξαν λευκή πετσέτα στην ιδεολογική μάχη. Απέχουν από κάθε εκδήλωση, μνημόσυνο και ομιλία που γίνεται για να τιμηθούν οι Ελληνες πολεμιστές του 1946-1949 και των Δεκεμβριανών.

Οι ήρωες του έθνους έχουν προδοθεί από όσους ευεργετήθηκαν από τη θυσία τους κι αυτό αποτελεί...

 

ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Βίτσι 29-08-2021 : Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ κατάθετει στεφάνι προς τιμήν της Δημοκρατίας

 

ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ευτυχώς υπάρχουν και κάποιοι που τίμησαν τους ήρωες που έσωσαν τη χώρα από τον κομμουνισμό!

 Του Παναγιώτη Λιάκου

Εκατοντάδες Ελληνες τίμησαν προχθες 29/8/2021 με την παρουσία τους στο Βίτσι της Καστοριάς τους ηρωικούς πολεμιστές του Ελληνικού Στρατού, που κατέστειλαν τον Αύγουστο του 1949 το αποσχιστικό και ξενοκίνητο κίνημα του ΚΚΕ, το οποίο αιματοκύλισε την πατρίδα.

Διοργανωτής του μνημοσύνου για τους πεσόντες αξιωματικούς και οπλίτες, αλλά και της εκδήλωσης, στην οποία εκφωνήθηκαν ομιλίες και έγινε κατάθεση στεφάνων, ήταν η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού.

Κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση ήταν ο δημοσιογράφος και ιδιοκτήτης του τηλεοπτικού σταθμού Βεργίνα, Στέργιος Καλόγηρος, ο οποίος συνέδεσε το παρελθόν με το παρόν, παραλληλίζοντας την προδοσία και την πισώπλατη μαχαίρια του ΚΚΕ στην πατρίδα με το πρόσφατο αίσχος της Συμφωνίας των Πρεσπών, με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ χάρισε το ιερό όνομα της Μακεδονίας και αναγνώρισε «μακεδονική» γλώσσα και εθνότητα στους σλαβανάκατους των Σκοπίων.

Το «παρών» έδωσαν, μεταξύ άλλων, οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας Ζήσης Τζηκαλάγιας και Κωνσταντίνος Μπογδάνος, ο βουλευτής της Ελληνικής Λύσης Αντώνης Μυλωνάκης, ο πρόεδρος της Νέας Δεξιάς Φ. Κρανιδιώτης και ο πρόεδρος του κόμματος Δημιουργία Ξανά Θ. Τζήμερος. Επίσης, παρέστη η επικεφαλής του Γραφείου του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη Μ. Αντωνίου.

Τον τόνο και το νόημα της εκδήλωσης περιέγραψε στον χαιρετισμό που απηύθυνε ο αντιστράτηγος εν αποστρατεία και πρόεδρος της ΕΑΑΣ Σταύρος Κουτρής, που είπε: 

 

«Η ΕΑΑΣ όλα αυτά τα χρόνια οργανώνει αυτές τις τελετές-μνημόσυνα, σύμφωνα με τις νομικές και ηθικές της υποχρεώσεις. Η Ένωση δεν λύνει το ιστορικό θέμα της εμφύλιας διαμάχης, δεν κάνει στείρα πολιτική πάνω σε αυτό το ευαίσθητο θέμα, δεν ξύνει πληγές, ούτε ανακυκλώνει μίσος, όπως δυστυχώς η αριστερή προπαγάνδα θέλει να της καταλογίζει.

Εκτελεί καθήκον ιερό και τίποτε παραπάνω. Ας αφήσουν, λοιπόν, οι πάσης φύσεως στρατευμένοι δημοσιολογούντες και αρθρογράφοι την προσπάθεια προπαγάνδας, κατασυκοφάντησης των ενεργειών μας και διαστρέβλωσης του σκοπού μας. Καλούμε τους τότε αντιπάλους του έθνους και του Ελληνικού Στρατού, που πρώτοι “ήρξαντο χειρών αδίκων”, να αναγνωρίσουν το ιστορικό πολιτικό λάθος τους, που αιματοκύλησε τη χώρα, να αποκηρύξουν τη διά της βίας επίλυση των πολιτικών διαφορών, να κηρύξουν την πίστη τους στη δημοκρατία και ευχόμαστε να προσέρχονται στο μέλλον στους χώρους αυτούς, ώστε από κοινού να μπορούμε να αναφωνήσουμε “ποτέ ξανά”».

Στα παραπάνω αξίζει να προστεθεί ότι...

 

Εθνικών σουργελοξεφτιλαράδων κωμωδία

 

 

Σαν σήμερα (31/8/ΧΧΧΧ)

 

1923: Οι Ιταλοί βομβαρδίζουν και καταλαμβάνουν την Κέρκυρα.

1932: Με υπουργική απόφαση, εγκαταλείπεται στην Ελλάδα η θερινή ώρα.

1976: Ο Τζορτζ Χάρισον καταδικάζεται για λογοκλοπή. Δικαστήριο αποφαίνεται ότι τμήμα της μεγάλης του επιτυχίας «My Sweet Lord» είναι αντιγραφή του τραγουδιού των Chiffon, «He's so fine». Η υπόθεση κοστίζει στο πρώην «σκαθάρι» πάνω από 500.000 δολάρια.

1980: Ιδρύεται το πολωνικό συνδικάτο «Αλληλεγγύη», το οποίο υπό την ηγεσία του ηλεκτρολόγου Λεχ Βαλέσα συνέβαλε καθοριστικά στην πτώση του κομμουνισμού στη χώρα.

1984: Αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του Μίμη Δομάζου με τον Παναθηναϊκό, εναντίον της Μπόκα Τζούνιορς. Ο αγώνας διεξάγεται στο Ολυμπιακό Στάδιο, παρουσία 50.000 θεατών και η ομάδα της Αργεντινής νικά με 3-2.

12: Γεννιέται ο Γάιος Καίσαρ, ρωμαίος αυτοκράτορας. Έμεινε στην ιστορία με το παιδικό του προσωνύμιο Καλιγούλας (Μποτούλες στα λατινικά) και για την εξαιρετική αγριότητα και φαυλότητά του.

1949: Γεννιέται ο Ρίτσαρντ Γκιρ

1997: Χάνει τη ζωή της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Παρίσι, με τον φίλο της Ντόντι Αλ Φαγιεντ η Λαίδη Ναϊάνα Σπένσερ, πρώην σύζυγος του πρίγκιπα Καρόλου

 

2016: Πεθαίνει σε ηλικία 93 ετών  ο μεγάλος Γάλλος φωτορεπόρτερ Μαρκ Ριμπού, δημιουργός φωτογραφιών που έμειναν στην Ιστορία όπως «το κορίτσι με το λουλούδι» μπροστά σε Αμερικανικούς στρατιώτες στη διάρκεια πορείας εναντίον το πολέμου στο Βιετνάμ. Όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του ο Ριμπού απεβίωσε έπειτα από μακρά ασθένεια. 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Επιστροφή από την Καμπούλ!

Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

Υπάρχει ένας πίνακας της Βικτοριανής ζωγράφου Λαίδης Μπάτλερ, που ονομάζεται «Τα απομεινάρια μιας στρατιάς». Απεικονίζει ένα εξαθλιωμένο άλογο με έναν εξίσου εξαθλιωμένο αναβάτη. Ο πίνακας είναι γνωστός και ως «Επιστροφή από την Καμπούλ».

Ο ημιθανής ιππέας είναι ο βοηθός χειρουργός Ουίλιαμ Μπράιντον (1811-1873), που υπηρέτησε στον στρατό της Βρετανικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών κατά τον πρώτο Αγγλοαφγανικό Πολεμο. Έγινε διάσημος διότι ήταν, υποτίθεται, ο μοναδικός επιζών που γύρισε από την Καμπούλ στην Τζαλαλαμπάντ από μια βρετανική δύναμη 4.500 ανδρών και 12.000 βοηθητικών πολιτών και αμάχων. Η Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών είχε τοποθετήσει στην Καμπούλ ως σάχη του Αφγανιστάν μια μαριονέτα, νομίζω ονόματι Σούτζα, και μια μισθοφορική δύναμη από Αγγλους αλλά και Ινδούς στρατιώτες.

Έπειτα από μια αιματηρή εξέγερση η βρετανική στρατιωτική δύναμη, υπό τη διοίκηση του υποστρατήγου Ελφινστοουν, ακολουθούμενη από 12.000 αμάχους, εγκατέλειψε την επισφαλή Καμπούλ και πήρε τον δύσβατο ορεινό δρόμο για την Τζαλαλαμπάντ, 140 χλμ. μακριά από την αφγανική πρωτεύουσα. Δεν έμεινε ρουθούνι. Ηδη είχαν πέσει βαριές χιονοπτώσεις και οι ενέδρες και οι αλλεπάλληλες επιθέσεις των εξεγερμένων φυλών, μαζί με τα κρυοπαγήματα, θέρισαν σαν στάχυα την υποχωρούσα δύναμη, συχνά σε μάχες σώμα με σώμα.

Η πορεία θανάτου άρχισε στις 6 Ιανουαρίου 1842 και τελείωσε στις 13 Ιανουαρίου, όταν οι Βρετανοί σκοποί στα τείχη της Τζαλαλαμπάντ είδαν μια μοναχική φιγούρα να πλησιάζει. Ηταν ο Μπράιντον πάνω στο τραυματισμένο ετοιμοθάνατο άλογό του, το οποίο έβαλαν σε στάβλο και το περιποιήθηκαν, αλλά πέθανε την επόμενη μέρα. Οι Αγγλοι επέστρεψαν αργότερα με μια δύναμη εκδίκησης, αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να επιβάλουν την κυριαρχία τους στις ανυπότακτες φυλές αυτής της ορεινής και άγριας χώρας με τις ανυπότακτες φυλές και έτσι μια μέρα έφυγαν αφήνοντας έναν βασιλιά να κουμαντάρει τη χώρα. 

Η κραταιά σοβιετική μηχανή προσπάθησε επίσης το 1979 να επιβάλει κομμουνιστικό καθεστώς και μεταρρυθμίσεις διά της βίας σε αυτή τη χώρα. Ο υποτακτικός της σοβιετίας τελείωσε σφαγμένος σαν αρνί και ευνουχισμένος σαν μοσχάρι και η χώρα γύρισε πίσω στο καθεστώς της εξουσίας των φυλών.

Οι Αμερικανοί δεν εγκατέλειψαν το Αφγανιστάν. Ηταν εκεί και πολεμούσαν 20 χρόνια. 2.500 Αμερικανοί και πολλοί άλλοι δυτικοί σύμμαχοί τους πότισαν με το αίμα τους αυτή την αφιλόξενη χώρα. Οι Αμερικανοί μαχητές δεν έχασαν καμία μάχη, όπως δεν έχασαν καμία μάχη και στο Βιετνάμ.

  Η αποτυχία είναι καθαρά των πολιτικών και αναλυτών πάνω στις θεωρίες των οποίων στηρίχτηκαν οι πολιτικοί. Στο Βιετνάμ το ονόμασαν βιετναμοποίηση, δηλαδή εκπαιδεύουμε και εξοπλίζουμε ισχυρές ντόπιες ένοπλες δυνάμεις και παραδίδουμε τη χώρα στη δική της ηγεσία. Αυτό έκαναν και στο Αφγανιστάν, εξόπλισαν 300.000 στρατό και αεροπορία, αστυνομία, τους εκπαίδευσαν και φυσικά έγινε ό,τι και στο Βιετνάμ: κατέρρευσαν όλα σαν χάρτινος πύργος. Ούτε ντουφεκιά δεν έριξαν ο στρατός και η αστυνομία, και η χώρα έπεσε στα χέρια των Ταλιμπάν.

Γιατί;  

Γιατί τελικά εκεί η συντριπτική πλειονότητα είναι Ταλιμπάν και οι ΗΠΑ απλά δώρισαν στο σκληρό αυτό ισλαμικό καθεστώς χιλιάδες άρματα μάχης, ΤΟΜΠ, ΤΟΜΑ, τζιπ, φορτηγά, μαχητικά και μεταφορικά αεροπλάνα, ελικόπτερα, πακτωλό ελαφρών, βαρέων όπλων και πυρομαχικών. Μια τεράστια, ασύλληπτου μεγέθους, πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική ήττα, που κατάπιε χιλιάδες ζωές Αμερικανών και άλλων στρατιωτών και περί τα 3 τρισ.! 

Και για να μη διαβάζω ανοησίες: Ο Τραμπ αποφάσισε την αποχώρηση και ο Μπάιντεν την υλοποίησε με τον κωμικοτραγικό τρόπο που έγινε. Η ήττα ανήκει πρώτα στις βλαμμένες θεωρίες τις πολιτικής ορθότητας, που νομίζουν οι ανόητοι αναλυτές και εφαρμοστές της πως η δημοκρατία δυτικού τύπου είναι μαϊντανός που τον φυτεύεις, τον ποτίζεις και φυτρώνει όπου να ‘ναι. Ανήκει στα νεομαρξιστικά νούμερα που εξομοιώνουν τον Χριστιανισμό με το Ισλαμ.

Όποιος ξέρει Ιστορία, εθνογραφία, όποιος έχει μελετήσει στοιχειωδώς το Ισλάμ και τις χώρες όπου αυτό κυριαρχεί ξέρει πως οι μουσουλμάνοι στη συντριπτική τους πλειονότητα μισούν τη δυτική δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως εμείς τα αντιλαμβανόμαστε. Τα θεωρούν ύβρη, αμαρτία, ξένο, απεχθές σώμα.  

Το Ισλάμ δεν είναι απλά θρησκεία αλλά ολόκληρο σύστημα πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης. Είναι μια ολοκληρωτική πολιτική θεωρία με πρώτο θύμα τα δικαιώματα των γυναικών, των παιδιών και των αλλοθρήσκων ή αθέων.

 Στο Αφγανιστάν σχεδόν όλοι ήταν και είναι με τους Ταλιμπάν. Και όσοι συνεργάζονταν το έκαναν κυρίως από ιδιοτέλεια, αρμέγοντας ζεστό χρήμα των Αμερικανών φορολογουμένων ή του ίδιου του λαού τους, μέσω προνομίων, αυθαιρεσιών.

Τώρα μας μιλούν όλοι για τις συνέπειες και το επερχόμενο νέο κύμα προσφύγων και λαθρομεταναστών. Τρίβουν τα χέρια τους δίπλα μας στο κράτος-συμμορία οι δουλέμποροι που καθοδηγούνται από το καθεστώς Ερντογάν και οι υπηρεσίες του. Ανυπομονεί ο βορβορώδης προδοτικός συρφετός των ΜΚΟτζήδων, με τις βαθιές τσέπες, οργανικό κομμάτι του δουλεμπορικού συστήματος διακίνησης και του ισλαμικού εποικισμού της Ευρώπης, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, που είναι ο Ακρίτας της. Αγαλλιούν όλες οι εγχώριες αριστερές ύαινες και τα φίδια του αργυρώνητου ψευτοανθρωπισμού. Έχουν πάρει φωτιά τα κομπιουτεράκια να υπολογίζουν ποσοστά, συμβάσεις σίτισης, ενοίκια από επιδοτούμενη στέγαση. Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Και το Έθνος χάνεται και τα κονομάνε.

Λοιπόν, όχι. Δεν έχουμε υποχρέωση να περιθάλψουμε όλη την Ασία και όλη την Αφρική. Από πού κι ως πού κάποιοι που θα διανύσουν χιλιάδες χιλιόμετρα, διασχίζοντας το Ιράν, την Τουρκία, θα δικαιούνται να μπουν κατά μιλιούνια στη χώρα μας, διαλύοντας την κοινωνική μας συνοχή, την ασφάλειά μας, την οικονομία μας; 

Η Τουρκία θεωρείται ασφαλής χώρα. Μέχρι εκεί λοιπόν.  

Οφείλουμε να είμαστε ως κράτος αυστηροί. Η Ευρώπη, η χριστιανική Δύση, πρέπει να φυλάξει τον εαυτό της.

 Η αυτοκτονία δεν είναι πράξη αλληλεγγύης, δεν είναι καν χριστιανική πράξη και η εισαγωγή εκατομμυρίων αναφομοίωτων μουσουλμάνων θα είναι συλλογική αυτοκτονία. Αυτοί που απέτυχαν ας το λύσουν, αλλά μακράν ημών.

Μπορούμε να δεχθούμε και να προστατεύσουμε φυσικά τις γυναίκες που θα πετάξουν την μπούρκα, τη μαντίλα, που θα αποκηρύξουν όλο το κτηνώδεις θεσμικό πλαίσιο του Ισλάμ για τις γυναίκες. Δεν καταλαβαίνω το νόημα να προσφέρουμε ασυλία σε γυναίκες που θα αναπαράγουν στη χώρα μας αυτά από τα οποία υποτίθεται διέφυγαν για να προστατευτούν.

Και επί του πρακτέου, ας μάθουν λοιπόν όλοι πως οι Ταλιμπάν, ο Ερντογάν και ο επεκτατικός τουρκισμός, η Χαμάς, το Ισλαμικό Κράτος, όλες οι εκφάνσεις του Ισλαμοφασισμού, δεν εξημερώνονται, δεν μπορούν να μπολιαστούν με δημοκρατία, εκλογές, δικαιώματα.  

Τα έχουν όλα χεσμένα, τα μισούν, τα φτύνουν. 

Είναι...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Καλωσορίζοντας την Αμάλ !

 

Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

“Περπατάει από χώρα σε χώρα, γνωρίζει παιδιά και ανθρώπους, πάντα με την ελπίδα πως κάπου θα υπάρχει γι’ αυτήν το σπίτι που θα μείνει, θα μεγαλώσει, θα μορφωθεί και θα φτιάξει τον δικό της κόσμο”.

 
Το ίδιο το σενάριο των δημιουργών του “Φεστιβάλ πολιτισμού σε κίνηση, αφιερωμένου στα παιδιά που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους και να επαναπροσδιορίσουν τον εαυτό τους” είναι αντιπροσωπευτικό του είδους πρόσφυγα που γέννησε η προηγούμενη δεκαετία : εκείνου που δεν αρκείται σε ένα καταφύγιο στην πρώτη ασφαλή χώρα, αλλά εννοεί να επιλέξει ο ίδιος τη χώρα εγκατάστασής του. Εκεί όπου θα φτιάξει [προσοχή :] τον δικό του κόσμο.
 

Ο οποίος, ως εκ τούτου δεν μπορεί κατ’ αρχήν να λέγεται πρόσφυγας. Κι απ’ τη στιγμή που το σχέδιό του περιλαμβάνει λαθραία είσοδο στη χώρα & εκμετάλλευση “ηθικού πλεονεκτήματος” για το οποίο φροντίζουν οι “ανθρωπιστές του Σόρος”, δεν μπορεί να ονομάζεται ούτε μετανάστης.  

Δεν νοείται να μπουκάρει κάποιος σε χώρα “ευνομούμενη” [ = χώρα που οι πολίτες της στενάζουν κάτω απ’ τη μπότα του “νόμου”] παρανομώντας με το καλημέρα και μένοντας στο απυρόβλητο.

Το ότι κάποιοι υποδέχονται με κινητά στα χέρια το περιοδεύον τερατούργημα, απαθανατίζοντας τον ερχομό του ως ιστορία εν τη γενέσει, δείχνει το βάθος του προβλήματος. Είναι πολύ λιγότεροι από όσους προσπαθούν να παρουσιάσουν τα μέσα ενημέρωσης, αυτό εννοείται. Αλλά και μόνο το ότι δεν προκαλεί λαϊκό ξεσηκωμό, πάει πολύ.
 

Ο λόγος που δεν τον προκαλεί ; 

Να είναι ότι στο πλαίσιο της μαζικής ύπνωσης που λαμβάνει χώρα, το επίβουλο εξάμβλωμα λανσάρεται με το έτσι θέλω ως παιδούλα;
 

Eνδιαφέρον βεβαίως και το...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Από την Καμπούλ στην Αθήνα

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

 Η κατάρρευση του καθεστώτος στο Αφγανιστάν εξηγείται από τη διαφθορά του. Οσοι ασχολούνταν με τις υποθέσεις της χώρας ήξεραν πως δισεκατομμύρια από τη βοήθεια εξαφανίζονταν στη «φύση» – για να χρησιμοποιήσω τη φράση ενός Γάλλου αναλυτή.  

Εξηγείται και από την κοινωνική απάθεια. Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας παρακολουθούσε εξ αποστάσεως τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες. Και σίγουρα αισθανόταν πολύ μεγαλύτερη οικειότητα με τον θρησκευτικό φανατισμό των Ταλιμπάν παρά με την άγνωστη δημοκρατία. Αυτή δεν αναφέρεται πουθενά στο Κοράνι. 

Εκτός αυτού, προσπαθούσαν να την επιβάλουν οι δυτικοί, οι οποίοι μπορεί να εμφανίζονταν ως απελευθερωτές, όμως δεν έπαυαν να αντιμετωπίζονται ως ξένοι και από πολλούς ως κατακτητές. Προβάλλουμε τις προοδευτικές γυναίκες, οι οποίες είναι μια πεφωτισμένη και θαρραλέα μειονότητα. Πόσοι άραγε από τους Αφγανούς, ακόμη και όσους δεν συντάσσονται με την αγριότητα των Ταλιμπάν, θα επέτρεπαν στη γυναίκα τους να κυκλοφορεί μόνη της στον δρόμο; 

 Δεν χρειάζεται να πας στην Καμπούλ για να βρεις την απάντηση. Φτάνει μια επίσκεψη στην πλατεία Βικτωρίας.

Τα εκατομμύρια που προσπαθούν να ξεφύγουν από την αγριότητα των Ταλιμπάν δεν σημαίνει ότι αφήνουν πίσω τους τη σαρία ή την πίστη τους στο μεγαλείο του Αλλάχ. Την κουβαλούν στις αποσκευές τους και όπως έχει αποδειχθεί δεν είναι έτοιμοι να την εγκαταλείψουν.  

 

Ο Αφγανός που περνάει τα ευρωπαϊκά σύνορα δεν παύει να είναι Αφγανός. Πυρήνας της ταυτότητάς του είναι η θρησκευτική του πίστη, η σαρία, το Κοράνι. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες τού αναγνωρίζουν το δικαίωμα, διότι έχουν κατακτήσει μέσα από τους αιώνες της ιστορίας τους την ανοχή στην ετεροδοξία ή ακόμη και στην αθεΐα. Ο ίδιος όμως δεν αναγνωρίζει καμία άλλη πίστη εκτός από τη δική του. Την κουβαλάει αδιαφορώντας για το περιβάλλον που θα τον υποδεχθεί. 

 

Η δημοκρατία τού είναι ξένη, η ισότητα των φύλων τού μοιάζει αποτρόπαιη. Και θεωρεί δικαίωμά του να αυτομαστιγώνεται στους δρόμους του Πειραιά.

Τόσες ημέρες περιμένω να ακούσω τη φωνή όσων, εν τη σοφία τους, θεωρούσαν τη μετανάστευση απαραίτητη για την αντιμετώπιση του δημογραφικού. 

 

 Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για να αποδείξουν την αλήθεια του πειράματός τους. Τρία εκατομμύρια Αφγανοί βρίσκονται ήδη στην Τουρκία, αν δεν πέφτω έξω. 

 

Γιατί δεν προτείνουν στη χώρα μας να υποδεχθεί το ένα τρίτο;  

Τόσο κάποιος από αυτούς είχε υπολογίσει πως μας χρειάζεται. 

Στο Αφγανιστάν, το ποσοστό γεννητικότητας είναι πάνω από 4%, ενώ στην Ευρώπη παραμένει ταπεινά στο ένα και κάτι. 

Αλλαξαν γνώμη ή μήπως...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Ιδού γιατί δεν ευσταθεί σε καμία λογική η εμφάνιση Αφγανών μπολιαστών στα ελληνικά σύνορα !!!

 

Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Με την έξοδο των Αμερικανών από το Αφγανιστάν στο τέλος Αυγούστου του 2021, όλοι περιμένουν αναζωπύρωση των προσφυγικών ροών προς τη Δύση και νέες εντάσεις στα σύνορα της Ελλάδας και της ΕΕ γενικότερα. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο του «ΒΗΜΑΤΟΣ» Γιάννη Καρτάλη η προοπτική μιας «νέας προσφυγικής απειλής» βρίσκεται προ των πυλών. 

Για τις χώρες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή κινδύνου και που θα χρησιμεύσουν σαν κυματοθραύστης για την αντιμετώπιση του μεγάλου αυτού ρεύματος, το διάστημα που μεσολαβεί είναι παραπάνω από χρήσιμο. Για να οργανωθούν με στόχο την ανάσχεση του κύματος και την ενημέρωση του υπόλοιπου δυτικού κόσμου για το δίκαιο αυτής της αντίδρασης.

Με δύο μέτωπα θα έχει να αντιπαλέψει η χώρα μας στο διάστημα αυτό. 

Το ένα θα είναι αυτό το ίδιο το προσφυγικό ρεύμα. Που θα απαρτίζεται από αφγανούς πολίτες που γνήσια θα φεύγουν για να σώσουν τη ζωή τους. Εκεί όμως υπάρχει τρόπος σοβαρής αντίδρασης. Οταν οι σουνίτες Ταλιμπάν θα έχουν καταλάβει ολόκληρο το Αφγανιστάν και με αυταρχικό τρόπο θα επιδιώκουν να επιβάλουν τις ακραίες σαλαφιστικές τους δοξασίες, δύο κατηγορίες Αφγανών θα κινδυνεύουν. 

Οι σιίτες Χαζάρας των κεντρικών υψιπέδων της χώρας που, ως «πολυθεϊστές», είναι καταδικασμένοι σε εξόντωση από τους ντεομπαντιστές φανατικούς τζιχαντιστές των θρησκευτικών σχολών, που απαρτίζουν τους Ταλιμπάν. Και οι υπόλοιποι σουνίτες Παστούν που δεν συμπαθούν τους σαλαφιστές, δεν προσυπογράφουν τον θρησκευτικό τους φανατισμό και που ενδεχομένως συνεργάσθηκαν με τα προηγούμενα φιλοδυτικά ή κάπως πιο εκκοσμικευμένα καθεστώτα της Καμπούλ.

Στην πρώτη περίπτωση οι Χαζάρας, διαφεύγοντας ανατολικά προς τη Χεράτ του Ιράν, διασχίζουν χώματα που ελέγχονται από τον σιιτισμό. Εκεί είναι σίγουρο πως η ζωή τους πλέον δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο και θα μπορούν με ασφάλεια να εγκατασταθούν και να φροντίσουν τις οικογένειες και τα παιδιά τους. Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για τους ανθρώπους αυτούς να συνεχίσουν να μετακινούνται δυτικά, βάζοντας ενδιάμεσα ίσως τη ζωή τους και πάλι σε κίνδυνο, διασχίζοντας εδάφη ελάχιστα φιλικά, σουνιτικά, μέχρι να φθάσουν στο Αιγαίο και στα σύνορα της ΕΕ. Κι εκεί, θέτοντας και πάλι τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους σε κίνδυνο, να επιχειρήσουν να διασχίσουν παράνομα σύνορα, διεκδικώντας πολιτικό άσυλο που δεν δικαιούνται.

Στη δεύτερη περίπτωση, με οποιαδήποτε μετακίνηση ανατολικά (Πακιστάν), βόρεια ή βορειοανατολικά (Ουζμπεκιστάν, Κιργκιστάν) ή παραπέρα δυτικά (Ιράκ, Ιορδανία, Αζερμπαϊτζάν, Ιορδανία) μπορούν οι Παστούν να εξασφαλίσουν ασφάλεια, πριν καν φθάσουν στην Τουρκία. 

 Είναι αυτονόητο πως και για τις δύο κατηγορίες μετακινουμένων πολιτών δεν ευσταθεί σε καμία λογική η εμφάνισή τους στα ελληνικά σύνορα. Διότι εκεί δεν θα είναι πρόσφυγες αλλά συνειδητοί πλέον οικονομικοί μετανάστες που θα αποβλέπουν στην Ευρώπη για καθαρά βιοποριστικούς λόγους κι όχι για ασφάλεια. Εκ των πραγμάτων λοιπόν άσυλο δεν θα μπορεί να τους δοθεί…

Το δεύτερο μέτωπο κατά της χώρας θα είναι από τους οργανωμένους υποστηρικτές των μεταναστευτικών ροών (ΜΚΟ, κάποιες δυτικές ανθρωπιστικές οργανώσεις, bleedding hearts της Αριστεράς κ.λπ.) που θεωρούν κάθε μετανάστη εξ ορισμού αγαθών προθέσεων, ένα κακομεταχειρισμένο άτομο. Παραγνωρίζοντας την παρουσία σαλαφιστών, τζιχαντιστών οπαδών του Ισλαμικού Κράτους και μελών της μουσουλμανικής αδελφότητας.

  Τα παραπάνω επιχειρήματα λοιπόν οφείλονται να προβάλλονται προς πάσα κατεύθυνση και η ροή μεταναστών απόλυτα να αποκρουσθεί.  

Εξ άλλου...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Η Άγκυρα θα “ξεφορτώνει” μπολιαστές στην Αθήνα!

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...

Της Κύρας Αδάμ

Ο πρωθυπουργός Κ Μητσοτάκης υποχρεώθηκε να ζητήσει την επικοινωνία με τον Τούρκο Πρόεδρο Τ. Ερντογάν ύστερα από την σχετική προτροπή της  Α. Μέρκελ- η οποία διανύει τις τελευταίες ημέρες στην καγκελαρία και επομένως ελάχιστα θα  μπορεί στο μέλλον να κατευθύνει επισήμως τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης.

Η επικοινωνία  με την Άγκυρα, με ελληνική πρωτοβουλία, είναι από τις ελάχιστες κινήσεις που μπορεί να κάνει η Αθήνα μπροστά στην επερχόμενη νέα προσφυγική/ανθρωπιστική κρίση, καθώς οι Βρυξέλλες παριστάνουν την γηρασμένη κοιμωμένη του παραμυθιού και η Άγκυρα έχει ήδη κάνει «τα κουμάντα της» για την έναρξη μεταφορών Αφγανών προσφύγων από τα τουρκικά εδάφη σ αυτά της Αλβανίας και των Σκοπίων, δηλαδή στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, υπο την πλήρη ενθάρρυνση, αν όχι και εντολή του Αμερικανού ΥΠΕΞ Α Μπλίνκεν προσωπικώς.

Στην ημίωρη συνομιλία Μητσοτάκη – Ερντογάν είναι προφανές ότι εθίγη το προσφυγικό κύμα προ των πυλών, με την Αθήνα να μην μπορεί να επιβάλει εκ των πραγμάτων τη θέση της ότι δεν μπορεί να δεχθεί νέο προσφυγικό κύμα.  Και με τον Ερντογάν , ομοίως να διαβεβαιώνει ότι η χώρα του «δεν θα γίνει αποθήκη προσφύγων της ΕΕ», αλλά χωρίς να δεσμεύεται απέναντι στην Αθήνα ότι «θα την προστατεύσει» από νέους πρόσφυγες, οι οποίοι  θέλουν και αυτοί να πατήσουν ευρωπαϊκό έδαφος.

Το σκηνικό για τη μεταφορά Αφγανών προσφύγων στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας , δηλαδή σε Αλβανία και Σκόπια έχει καλά στηθεί τις προηγούμενες ημέρες , ερήμην της Αθήνας.

Οι απολύτως αξιόπιστες πηγές επιμένουν ότι ο Αμερικανός ΥΠΕΞ κ Μπλίνκεν– που βρίσκεται σε «ανοιχτά γραμμή με τον Τούρκο ΥΠΕΞ – έχει ήδη καταλήξει σε συμφωνία με την Αλβανία να «παραλάβει» προφανώς από την Τουρκία σε πρώτη φάση 20.000 Αφγανούς πρόσφυγες και τα Σκόπια άλλους 10.000 πρόσφυγες, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΕΦ ΑΠΑΞ. Εξ ου και η επίσημη χθεσινή ανακοίνωση του Στεητ Ντιπάρτμεντ που πληροφορεί για την τηλεφωνική επαφή Μπλίνκεν – Ράμα και τις αμέριστες ευχαριστίες της Ουάσιγκτων για την «ανθρωπιστική προσφορά» της Αλβανίας.

Είναι ευνόητο ότι όλοι αυτοί οι πρόσφυγες δεν θα κοιτάζουν με τα κιάλια το ευρωπαϊκό έδαφος σε απόσταση αναπνοής , δηλαδή το ελληνικό έδαφος ,αλλά θα περάσουν με την πρώτη ευκαιρία τα σύνορα με την Ελλάδα , η οποία από επιχειρησιακής απόψεως ελάχιστα θα μπορεί να κάνει.

Η Τουρκία , όσες συνομιλίες και αν κάνει με τη φιλική της χώρα το Ιράν, είναι αδύνατον να υποχρεώσει την Τεχεράνη να συγκρατήσει  πάνω από 500.000 Αφγανούς πρόσφυγες σε πρώτη εκτίμηση .  

Αλλά και η Τουρκία είναι αδύνατον να περιθάλψει άλλο 1.000.000 Αφγανούς στα εδάφη της . Γι’ αυτό και σε πρώτη φάση το σκηνικό στήνεται για να «ξεφορτώνει» η Άγκυρα 30.000 Αφγανούς πρόσφυγες σε Αλβανία και Σκόπια ώστε να τους ..φορτώνεται στη συνέχεια η Αθήνα. Και αυτές οι…μεταφορτώσεις δεν θα γίνουν εφ άπαξ..

Αν υπάρχει ένας μονόδρομος συνεννόησης Αθήνας- Άγκυρας είναι...