Με την έξοδο των Αμερικανών από το Αφγανιστάν στο τέλος Αυγούστου του 2021, όλοι περιμένουν αναζωπύρωση των προσφυγικών ροών προς τη Δύση και νέες εντάσεις στα σύνορα της Ελλάδας και της ΕΕ γενικότερα. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο του «ΒΗΜΑΤΟΣ» Γιάννη Καρτάλη η προοπτική μιας «νέας προσφυγικής απειλής» βρίσκεται προ των πυλών.
Για τις χώρες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή κινδύνου και που θα χρησιμεύσουν σαν κυματοθραύστης για την αντιμετώπιση του μεγάλου αυτού ρεύματος, το διάστημα που μεσολαβεί είναι παραπάνω από χρήσιμο. Για να οργανωθούν με στόχο την ανάσχεση του κύματος και την ενημέρωση του υπόλοιπου δυτικού κόσμου για το δίκαιο αυτής της αντίδρασης.
Με δύο μέτωπα θα έχει να αντιπαλέψει η χώρα μας στο διάστημα αυτό.
Το ένα θα είναι αυτό το ίδιο το προσφυγικό ρεύμα. Που θα απαρτίζεται από αφγανούς πολίτες που γνήσια θα φεύγουν για να σώσουν τη ζωή τους. Εκεί όμως υπάρχει τρόπος σοβαρής αντίδρασης. Οταν οι σουνίτες Ταλιμπάν θα έχουν καταλάβει ολόκληρο το Αφγανιστάν και με αυταρχικό τρόπο θα επιδιώκουν να επιβάλουν τις ακραίες σαλαφιστικές τους δοξασίες, δύο κατηγορίες Αφγανών θα κινδυνεύουν.
Οι σιίτες Χαζάρας των κεντρικών υψιπέδων της χώρας που, ως «πολυθεϊστές», είναι καταδικασμένοι σε εξόντωση από τους ντεομπαντιστές φανατικούς τζιχαντιστές των θρησκευτικών σχολών, που απαρτίζουν τους Ταλιμπάν. Και οι υπόλοιποι σουνίτες Παστούν που δεν συμπαθούν τους σαλαφιστές, δεν προσυπογράφουν τον θρησκευτικό τους φανατισμό και που ενδεχομένως συνεργάσθηκαν με τα προηγούμενα φιλοδυτικά ή κάπως πιο εκκοσμικευμένα καθεστώτα της Καμπούλ.
Στην πρώτη περίπτωση οι Χαζάρας, διαφεύγοντας ανατολικά προς τη Χεράτ του Ιράν, διασχίζουν χώματα που ελέγχονται από τον σιιτισμό. Εκεί είναι σίγουρο πως η ζωή τους πλέον δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο και θα μπορούν με ασφάλεια να εγκατασταθούν και να φροντίσουν τις οικογένειες και τα παιδιά τους. Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για τους ανθρώπους αυτούς να συνεχίσουν να μετακινούνται δυτικά, βάζοντας ενδιάμεσα ίσως τη ζωή τους και πάλι σε κίνδυνο, διασχίζοντας εδάφη ελάχιστα φιλικά, σουνιτικά, μέχρι να φθάσουν στο Αιγαίο και στα σύνορα της ΕΕ. Κι εκεί, θέτοντας και πάλι τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους σε κίνδυνο, να επιχειρήσουν να διασχίσουν παράνομα σύνορα, διεκδικώντας πολιτικό άσυλο που δεν δικαιούνται.
Στη δεύτερη περίπτωση, με οποιαδήποτε μετακίνηση ανατολικά (Πακιστάν), βόρεια ή βορειοανατολικά (Ουζμπεκιστάν, Κιργκιστάν) ή παραπέρα δυτικά (Ιράκ, Ιορδανία, Αζερμπαϊτζάν, Ιορδανία) μπορούν οι Παστούν να εξασφαλίσουν ασφάλεια, πριν καν φθάσουν στην Τουρκία.
Είναι αυτονόητο πως και για τις δύο κατηγορίες μετακινουμένων πολιτών δεν ευσταθεί σε καμία λογική η εμφάνισή τους στα ελληνικά σύνορα. Διότι εκεί δεν θα είναι πρόσφυγες αλλά συνειδητοί πλέον οικονομικοί μετανάστες που θα αποβλέπουν στην Ευρώπη για καθαρά βιοποριστικούς λόγους κι όχι για ασφάλεια. Εκ των πραγμάτων λοιπόν άσυλο δεν θα μπορεί να τους δοθεί…
Το δεύτερο μέτωπο κατά της χώρας θα είναι από τους οργανωμένους υποστηρικτές των μεταναστευτικών ροών (ΜΚΟ, κάποιες δυτικές ανθρωπιστικές οργανώσεις, bleedding hearts της Αριστεράς κ.λπ.) που θεωρούν κάθε μετανάστη εξ ορισμού αγαθών προθέσεων, ένα κακομεταχειρισμένο άτομο. Παραγνωρίζοντας την παρουσία σαλαφιστών, τζιχαντιστών οπαδών του Ισλαμικού Κράτους και μελών της μουσουλμανικής αδελφότητας.
Τα παραπάνω επιχειρήματα λοιπόν οφείλονται να προβάλλονται προς πάσα κατεύθυνση και η ροή μεταναστών απόλυτα να αποκρουσθεί.
Εξ άλλου...
η εμπειρία της Δύσης από την αναπάντεχη μεταστροφή φιλήσυχων «καθημερινών» μουσουλμάνων σε φανατικούς τζιχαντιστές (βλ. λ.χ. Peter Townsend, «Nothing To Do With Islam;») εξηγεί πολλά για το πρόβλημα που εκκολάπτεται μέσα στις δυτικές κοινωνίες, λόγω της ανεξέλεγκτης και αδικαιολόγητης μετανάστευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου