ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΠτΔ: Το παράσημο και το μεταναστευτικό

 

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

«Ας είμαστε ρεαλισταί», που τραγουδούσε και ο αείμνηστος. Φαντασθείτε κάποιον λιμενικό ο οποίος δεν υπηρετεί στον Πειραιά για να ελέγχει στην επιβίβαση τα πιστοποιητικά εμβολιασμού. Ο δικός μας υπηρετεί στη Σάμο, στη Χίο ή στη Λέσβο. Και σχεδόν καθημερινά έχει να αντιμετωπίσει πλεούμενα γεμάτα με ανθρώπους που προσπαθούν να αποβιβαστούν σε κάποια από τις ακτές τους. Εχει εντολή να τους εμποδίζει, με δυο λόγια να προστατεύει τα σύνορα της χώρας από παράνομους εισβολείς. Εχει να κάνει με Τούρκους διακινητές που τους προωθούν, με ΜΚΟ που συνεργάζονται μαζί τους, με αλληλέγγυους που τον καταγγέλλουν όπου μπορούν, με διάφορους οργανισμούς που τον κατηγορούν ότι παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Σε όλα αυτά ας συνυπολογίσουμε και τα δικά του προσωπικά αισθήματα. Ξέρει ότι μέσα στα πλεούμενα υπάρχουν μικρά παιδιά και οι μανάδες τους. Δεν του είναι εύκολο να τους αντιμετωπίσει. Και όμως, το κάνει. Ξέρει ακόμη πως αν γίνει κάποιο ατύχημα, θα χρειαστεί την υπομονή του Ιώβ για να αντιμετωπίσει τις κατηγορίες και την κατακραυγή. Ας είμαστε ρεαλισταί λοιπόν. Πώς θα αισθανόταν αυτός ο λιμενικός αν μάθαινε ότι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρασημοφόρησε κάποιον ο οποίος κατηγορεί το ελληνικό Λιμενικό Σώμα ως το πιο «βάρβαρο» στον πλανήτη, αφού «έχει ρίξει στη θάλασσα 8.000 ανθρώπους»; 

 Μήπως θα αισθανόταν σαν η πολιτεία την οποία υπηρετεί να του βγάζει τη γλώσσα; 

Τότε γιατί να συνεχίσει να προστατεύει τα σύνορα; 

Ευτυχώς, την τελευταία στιγμή, ο λιμενικός μας γλίτωσε την υπαρξιακή κρίση.

Αυτή είναι η μία πλευρά του ζητήματος που προέκυψε με την πρόταση να τιμηθεί ο διασώστης Ιάσων Αποστολόπουλος με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος.  

Αυτός έχει καταγγείλει το ελληνικό Λιμενικό. Εχει αποκαλέσει τον πρωθυπουργό «κάθαρμα», έχει υπερασπιστεί τον Κουφοντίνα.  

Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι πώς ο ίδιος δεν είχε το ηθικό σθένος να αρνηθεί ευθύς εξαρχής την παρασημοφόρησή του από μια πολιτεία που ο ίδιος έχει τόσο απαξιώσει.  

Εχει το ηθικό πλεονέκτημα, θα μου πείτε. 

Το δεύτερο ερώτημα είναι πώς αυτή η πολιτεία σκέφτηκε να παρασημοφορήσει κάποιον ο οποίος την έχει απαξιώσει με τέτοια ένταση; 

 Πέρα από τα διαδικαστικά, ποιος αποφασίζει και πώς αποφασίζει, η υπόθεση αναδεικνύει την αναποφασιστικότητα με την οποία η ελληνική πολιτεία αντιμετωπίζει το μεταναστευτικό.  

Από τη μια, με τις «ανθρωπιστικές» ενοχές των ανοικτών συνόρων. 

Από την άλλη, με την πραγματική ανάγκη της κοινωνίας να καταλάβει ότι τα σύνορα της χώρας είναι προστατευμένα.

Η αναποφασιστικότητα...

 

 είναι το ουσιαστικό πολιτικό πρόβλημα.  

Δεν χρειάζεται μια νέα κρίση σαν αυτή του Εβρου για να την ξεπεράσει η κυβέρνηση.